 |
| πηγη |
Απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ή και πρώτης σχολικής ηλικίας σε μια προσπάθεια να εκτιμήσει τον αναδυόμενο γραμματισμό. Σκορ μεγαλύτερο από 15/20 δείχνει ότι το παιδί είναι έτοιμο για την πρώτη ανάγνωση. Μικρότερη επίδοση δείχνει ότι είναι ανάγκη να δουλευτούν περισσότερο οι υπολοιπόμενοι τομείς.
 |
| ΠΗΓΗ |
Οι Ιστορίες στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα περιέχουν αφήγηση στην ΕΝΓ και δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του προγράμματος ΣΕΠΠΕ «Διδασκαλία της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας ως Πρώτης Γλώσσας και Εξατομικευμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για Κωφά Παιδιά» ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Περιλαμβάνει επιλεγμένες ιστορίες από τα Ανθολόγια της Δ΄ και της Ε΄ Δημοτικού, που είναι βασισμένες στην προφορική παράδοση, μύθους του Αισώπου και ανέκδοτα, την απόδοση μιας ιστορίας χωρίς λόγια και ιστορίες με εικόνες. Οι ιστορίες εμπλουτίζονται συνεχώς.
 |
| πηγη |
Μέρος 1ο: Αυτισμός: μια εισαγωγή στην έννοια, στη διάγνωση
και στον τρόπο που τον αντιμετωπίζουμε
Μέρος 2ο: Πρακτικές οδηγίες για τη συνεργασία, τη
συμπεριφορά, το σχολείο
 |
| πηγη |
Όλο και πιο συχνά τα προβλήματα συμπεριφοράς, όποια κι αν είναι η αιτία που τα
δημιουργεί, αποτελούν ανησυχητικό στοιχείο της σχολικής καθημερινότητας. Η συνεργασία
με σχολεία και εκπαιδευτικούς καταδεικνύει την ανάγκη όχι μόνο αποδυνάμωσης των
φαινομένων αλλά πολύ περισσότερο του επαναπροσδιορισμού και της πρόληψής τους. ΣΥΝΕΧΕΙΑ
 |
| πηγη |
ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ
ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
 |
| πηγη |
Οδηγός
εξατομικευμένου εκπαιδευτικού προγράμματος (ΕΕΠ)
για μαθητές
με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητας
(ΔΕΠΥ)
 |
| πηγη |
Οδηγός Εξατομικευμένου Εκπ αιδευτικού
Προγράμματος (ΕΕΠ) για μαθητές με
Προβλήματα Συμπεριφοράς
 |
| πηγη |
Οδηγός για ψυχολογικές υπηρεσίες στο σχολείο
(Οδηγός για σχολικούς ψυχολόγους σε σχολικά δίκτυα (ΣΔΕΥ), αλλά και γενικότερα στην
σύγχρονη Γενική & Ειδική Αγωγή)
 |
| πηγη |
Η σχολική συνεκπαίδευση και η κοινωνική ένταξη των παιδιών με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές
ανάγκες στο γενικό σχολείο, με σκοπό την ένταξη των μαθητών με ειδικές ανάγκες στην ίδια
σχολική τάξη, με την παροχή γενικής παιδείας, αλλά κι ειδικής εκπαίδευσης ανάλογα με τις
νοητικές προσλαμβάνουσες του κάθε μαθητή, στα πλαίσια του σεβασμού κι αναγνώρισης της
διαφορετικότητας κι παροχής ίσων ευκαιριών εκπαίδευσης, έχει απασχολήσει την εκπαιδευτική
πολιτική συζήτηση κι έρευνα, τόσο στο διεθνές, ευρωπαϊκό, όσο και στον ελλαδικό
εκπαιδευτικό χώρο, με διάφορους τρόπους.
 |
| πηγη |
Σχετικά με τη δημιουργία τάξεων συμμετοχικής εκπαίδευσης
έχει διαμορφωθεί μια ποικιλία απόψεων, που βασίζονται στη
διεθνή βιβλιογραφία, στην ερευνητική μελέτη ατομικών
περιπτώσεων σε 15 Ευρωπαϊκές χώρες, στις επισκέψεις
ειδικών σε επτά χώρες καθώς και σε αρκετές συζητήσεις
ανάμεσα σε ειδικούς και στα μέλη της επιτροπής
 |
| πηγη |
Κάθε γονιός γνωρίζει ότι τα παιδιά αναπτύσσονται με πολύ διαφορετικούς ρυθμούς. Ωστόσο, νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό European Child & Adolescent Psychiatry, δείχνει ότι ο μήνας γέννησης ενός παιδιού μπορεί να στρέψει τις πιθανότητες εναντίον του όταν πρόκειται για μια από τις πιο κοινές νευρολογικές διαγνώσεις: τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).
Σύμφωνα τους ερευνητές από το Ηνωμένο Βασίλειο τα μικρότερα παιδιά της τάξης έχουν 38% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με ΔΕΠΥ από τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους.
Μερικά παιδιά που έχουν γεννηθεί στις αρχές του έτους μπορεί να είναι αρκετούς μήνες μεγαλύτερα από συμμαθητές τους που έχουν γεννηθεί τους τελευταίους μήνες του ίδιου έτους. Αυτό θα μπορούσε να τα φέρει λίγο πιο κοντά στην εφηβεία, ενώ οι μικρότεροι φίλοι τους συμπεριφέρονται περισσότερο σαν μικρά παιδιά.
Ωστόσο, η ερευνητική ομάδα υπογραμμίζει ότι τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι γονείςμπορεί να μπερδεύουν την ανωριμότητα των μικρότερων παιδιών με τη ΔΕΠΥ.
«Η ηλικία του παιδιού σε σχέση με τους συμμαθητές του πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν γίνεται αυτού του είδους η διάγνωση», εξηγεί ο καθηγητής Καπίλ Σαγιάλ από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ.
Η ΔΕΠΥ είναι μια από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας η οποία σε σημαντικό ποσοστό «ακολουθεί» το άτομο και στην ενήλικη ζωή του. Υπολογίζεται ότι εμφανίζεται στο 5%-7% του μαθητικού πληθυσμού και… προτιμά τα αγόρια (αναλογία 3 προς 1 σε σύγκριση με τα κορίτσια).
Είναι αξιοσημείωτο ότι μόνο το 22% των παιδιών με ΔΕΠΥ σταματούν να παρουσιάζουν συμπτώματα κατά την ενήλικη ζωή τους – η πλειονότητα εξακολουθεί να έχει συμπτώματα και μετά τα 18 έτη με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ακαδημαϊκή, την εργασιακή αλλά και την προσωπική ζωή.
Ερευνητές του Τμήματος Νευροακτινολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο (UCSF) εντόπισαν με τη «χείρα βοηθείας» της ΑΙ σημαντικές διαφορές σε εννέα περιοχές της λευκής ουσίας του εγκεφάλου παιδιών με ΔΕΠΥ σε σύγκριση με παιδιά που δεν εμφάνιζαν τη διαταραχή.
Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτωντων ΗΠΑ ένα στα εννέα παιδιά, ηλικίας 3 έως 17 ετών έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Το 2022, 7,1 εκατομμύρια παιδιά σε αυτό το ηλικιακό φάσμα έλαβαν νέα διάγνωση ΔΕΠΥ – ένα εκατομμύριο περισσότερα από ό,τι το 2016.
Οι συγγραφείς της μελέτης σημειώνουν ότι το άλμα αυτό μπορεί να έχει να κάνει με τη χρονική στιγμή – η έρευνα πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν πολλά παιδιά βίωσαν αυξημένο στρες, κατάθλιψη και άγχος.
 |
| πηγη |
Παρατηρείται συχνά στις μέρες μας: Όταν ένα παιδί είναι ανήσυχο, έχει ξεσπάσματα θυμού ή έντονες αντιδράσεις, οι γονείς του παραχωρούν ένα κινητό ή ένα τάμπλετ, ως μια εύκολη και γρήγορη λύση αντιμετώπισης της «κρίσης», προκειμένου να ηρεμήσει και να ανακουφιστεί από τα συναισθήματά του. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια κοινή και αθώα πρακτική, όμως τα νέα ερευνητικά δεδομένα υποδηλώνουν πώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με μια καινούρια μελέτη από ερευνητές του Πανεπιστημίου Eötvös Loránd της Ουγγαρίας, αυτή η συνήθεια μπορεί να βλάψει την ανάπτυξη ενός παιδιού, αφού παρεμβαίνει στη διαδικασία μάθησης της σωστής και αποτελεσματικής ρύθμισης των συναισθημάτων τους.
Σημειώνεται ότι, κατά τα πρώτα χρόνια ζωής τους, τα παιδιά υφίστανται σημαντική συναισθηματική και γνωστική ανάπτυξη. Αυτή η περίοδος είναι κρίσιμη για την εκμάθηση της αυτορρύθμισης, δηλαδή του πώς τα παιδιά μαθαίνουν να ανταποκρίνονται κατάλληλα σε διάφορες καταστάσεις.
Η εκμάθηση αυτών των δεξιοτήτων από νωρίς μπορεί να βοηθήσει τα
παιδιά να αντιδρούν με ηρεμία αντί για θυμό σε απογοητευτικές ή
αγχωτικές συνθήκες, ενώ παράλληλα τα βοηθά να τα πηγαίνουν καλά με τους
άλλους και να εξελίσσονται σε ανεξάρτητα άτομα.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια είναι όλο και πιο σύνηθες οι γονείς να
χρησιμοποιούν τις ψηφιακές συσκευές ως εργαλείο για τη διαχείριση των
συναισθηματικών εκρήξεων των παιδιών τους. Η άμεση κατευναστική επίδραση
των οθονών μπορεί να μοιάζει αρχικά ελκυστική, ωστόσο οι ερευνητές
εκφράζουν ανησυχίες για τις πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτής της
προσέγγισης.
Στο πλαίσιο της νέας μελέτης, που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Child and Adolescent Psychiatry, οι ερευνητές ζήτησαν από 265 γονείς να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια σχετικά με τη συμπεριφορά του παιδιού τους, που ήταν, κατά μέσο όρο, 3,5 ετών.
Ένα χρόνο αργότερα, οι γονείς συμπλήρωσαν και πάλι ένα ερωτηματολόγιο
παρακολούθησης, ώστε να εκτιμηθούν τυχόν αλλαγές που είχαν σημειωθεί με
την πάροδο του χρόνου. Η ανάλυση αποκάλυψε μια ανησυχητική τάση: Όσο
περισσότερο οι γονείς χρησιμοποιούσαν τηλέφωνα ή τάμπλετ για να
καθησυχάσουν τα παιδιά τους, τόσο χειρότερες γίνονταν οι δεξιότητες
διαχείρισης θυμού και απογοήτευσης των παιδιών κατά τον επόμενο χρόνο.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα, η δρ. Veronika Konok, επικεφαλής συντάκτρια της μελέτης, είπε:
«Αναδεικνύεται ότι οι γονείς προσφέρουν τακτικά μια ψηφιακή συσκευή στο
παιδί τους για να το ηρεμήσουν ή να σταματήσουν ένα ξέσπασμα. Έτσι,
όμως, το παιδί δεν θα μάθει ποτέ να ρυθμίζει τα συναισθήματά του».
Η έρευνα ανέδειξε τη σημασία της ανάπτυξης δεξιοτήτων συναισθηματικής ρύθμισης στα μικρά παιδιά, μακριά από την υπερβολική εξάρτηση από τις ψηφιακές συσκευές. Οι γονείς και οι φροντιστές ενθαρρύνονται να διερευνήσουν εναλλακτικές μεθόδους για τη διαχείριση των εκρήξεων θυμού και των συναισθηματικών ξεσπασμάτων. Στρατηγικές όπως η συζήτηση για τα συναισθήματα, η παρηγοριάκαι η διδασκαλία μηχανισμών αντιμετώπισης μπορεί να είναι πιο ωφέλιμες μακροπρόθεσμα. Δίνοντας προτεραιότητα σε αυτές τις προσεγγίσεις, οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αναπτύξουν συναισθηματική ανθεκτικότητα, ένα χαρακτηριστικό απαραίτητο για τη διαχείριση των μελλοντικών προκλήσεων.
 |
| πηγη |
Συχνά ακούμε για τον αντίκτυπο που έχει στον εγκέφαλο, τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη του παιδιού ο χρόνος που περνά μπροστά από μια οθόνη.
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί γονείς θα αξιοποιήσουν την οθόνη όταν το παιδί τους γίνεται δύσκολο, ώστε να το βοηθήσουν να ηρεμήσει. Αν είστε και εσείς ένας γονιός που κάνει συχνά αυτή την υποχώρηση, δεν είστε μόνοι.
Τα νέα, όμως, δεν είναι καλά: Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι αυτό μπορεί να δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο, καθώς θα μπορούσε να βλάψει την ικανότητα του παιδιού να διαχειρίζεται τον θυμό του μεγαλώνοντας, ακόμα και να αυξήσει τα ξεσπάσματα.
Μελέτες δείχνουν ότι ο χρόνος μπροστά στην οθόνη για τα μικρά παιδιά εκτοξεύτηκε από μόλις 5 λεπτά την ημέρα το 2020 σε 55 λεπτά την ημέρα το 2022.
Τα tablet είναι ιδιαίτερα σαγηνευτικά για τα παιδιά λόγω των διαδραστικών τους οθονών αφής, του εξατομικευμένου περιεχομένου και της φορητότητάς τους, καθιστώντας τα μέρος της καθημερινότητάς τους.
Οι περισσότερες εφαρμογές πλέον είναι φτιαγμένες ώστε να προσφέρουν περιεχόμενο χωρίς ο χρήστης να χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο.
Οι ερευνητές της πιο πρόσφατης μελέτης διαπίστωσαν ότι η πρώιμη χρήση tablet μπορεί να συμβάλλει σε έναν κύκλο που είναι επιβλαβής για τη συναισθηματική ρύθμιση.
Ο έξτρα χρόνος μπροστά στο tablet συνέβαλε στην αύξηση των εκφράσεων θυμού και απογοήτευσης, ενώ παράλληλα οι πιο έντονες συναισθηματικές εκφράσεις θυμού/απογοήτευσης οδηγούν στη συνέχεια σε ακόμα μεγαλύτερη χρήση του tablet.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ερωτηματολόγια για να αναλύσουν την καθημερινή χρήση της οθόνης κάθε παιδιού και τον έλεγχο των συναισθημάτων τους μεταξύ 315 γονέων στον Καναδά.
Όλοι οι συμμετέχοντες είχαν παιδιά προσχολικής ηλικίας. Τα παιδιά παρακολουθήθηκαν από την ηλικία των 3,5 μέχρι 5,5 ετών για να εκτιμηθούν οι εκφράσεις του θυμού ή απογοήτευσής τους.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μόλις μία ώρα επιπλέον χρόνου μπροστά στην οθόνη την ημέρα στα τριάμισι έτη συσχετίστηκε με μια αξιοσημείωτη αύξηση στα επίπεδα θυμού του παιδιού ένα χρόνο αργότερα.
Η μεγαλύτερη αύξηση θυμού στα 4,5 έτη συσχετίστηκε με τη σειρά της σε αυξημένη χρήση του tablet μέχρι τα 5,5 έτη.
 |
| πηγη |
Όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στα social media για να μοιραστούν τις ανησυχίες τους για τις αλλαγές που έχουν παρατηρήσει στη συμπεριφορά των μαθητών τους κάθε ηλικίας. Ανάμεσα σε αυτές και μια δασκάλα νηπιαγωγείου, που εξέφρασε τον φόβο ότι η σύγχρονη διαπαιδαγώγηση «τα καταστρέφει».
Όπως σχολίασε η Cassie Martinez είπε στο Tiktok ότι μέσα στα 10 χρόνια που διδάσκει έχει παρατηρήσει μια τεράστια αλλαγή στα παιδιά, την οποία αποδίδει στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν.
«Νιώθω ότι πριν από δέκα χρόνια μπορούσες να τα διαχειριστείς. Καταλάβαιναν ότι πρέπει να σέβεσαι τους ενήλικες, τους δασκάλους σου. Καταλάβαιναν τι σημαίνει σχολείο και πώς να συμπεριφέρονται σωστά. Στη σημερινή κοινωνία, το gentle parenting καταστρέφει τα παιδιά μας.
»Τα χέρια μας είναι δεμένα, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά όταν οι μαθητές μας δεν συμπεριφέρονται σωστά, όταν φωνάζουν, όταν βρίζουν, όταν πετούν καρέκλες. Προσπαθούν να χτυπήσουν τους δασκάλους με τα μπουφάν τους, κοπανούν τα πόδια τους στο πάτωμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα παιδιά δεν επωφελούνται από το gentle parenting.
«Τα χέρια μας είναι δεμένα, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά όταν οι
μαθητές μας δεν συμπεριφέρονται σωστά, όταν φωνάζουν, όταν βρίζουν,
όταν πετούν καρέκλες. Προσπαθούν να χτυπήσουν τους δασκάλους με τα
μπουφάν τους, κοπανούν τα πόδια τους στο πάτωμα».
»Πρέπει να μαθαίνετε στα παιδιά σας να ξεχωρίζουν το σωστό από το
λάθος. Αν δεν το κάνουν, θα καταλήξουν στη φυλακή. Οι δάσκαλοι είμαστε
για να κάνουμε μια δουλειά, την οποία εμποδίζει η συμπεριφορά κάποιων
παιδιών. Κάποια παιδιά εμποδίζουν άλλους μαθητές να μάθουν στην τάξη».
Όπου gentle parenting, μια πιο ήπια, σύγχρονη μέθοδος διαπαιδαγώγησηςπου συνδυάζει την ενσυναίσθηση, την κατανόηση, τον σεβασμό και τα όρια. Όπως σχολιάζει ένα άρθρο στο New Yorker, «σύμφωνα με τη θεωρία, το παιδί που μεγαλώνει με αυτό τον τρόπο μαθαίνει να αναγνωρίζει και να ελέγχει τα συναισθήματά του γιατί ο φροντιστής του επιβεβαιώνει με συνέπεια ότι είναι αληθινά και σημαντικά. Ο γονιός δίνει το πρότυπο αλλά όχι προφανή κίνητρα – το παιδί γίνεται ένας άνθρωπος με αυτοέλεγχο, ευγένεια και ευαισθησία επειδή το θέλει, όχι γιατί με αυτό τον τρόπο θα φάει παγωτό».
Κάποιες φορές ωστόσο η δυσκολία των γονιών να θέσουν συγκεκριμένα όρια και η έμφαση που δίνεται στην αναγνώριση των συναισθημάτων μπορεί να οδηγήσει στην απουσία πειθαρχίας στα παιδιά σύμφωνα με μελέτες. Η εφαρμογή της θεωρίας, δηλαδή, δεν έρχεται χωρίς προκλήσεις.
Διάφοροι TikTokers σχολιάζουν ότι πρέπει να ξεκαθαριστούν τα όρια ανάμεσα στο gentle parenting και μια πιο «παθητική» ή «απούσα» διαπαιδαγώγηση. Ότι κάποιοι γονείς φτάνουν σε σημείο να επιτρέπουν στα παιδιά τους ανεπιθύμητες συμπεριφορές, τις οποίες δεν αποθαρρύνουν με καμία συνέπεια.
«Νομίζω ότι κάποιοι μπερδεύουν το gentle parenting με την παθητικότητα. Το πραγματικό gentle parenting συνδυάζει τα όρια με την κατανόηση των συναισθημάτων» σχολιάζει κάποιος άλλος εκπαιδευτικός, ενδεικτικά, στο βίντεο της Martinez.
«Νομίζω ότι κάποιοι μπερδεύουν το gentle parenting με την
παθητικότητα. Το πραγματικό gentle parenting συνδυάζει τα όρια με την
κατανόηση των συναισθημάτων».
Μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με εθνικές στατιστικές που δημοσιεύτηκαν στη Wall
Street Journal, από τον Φεβρουάριο του 2020 μέχρι τον Μάιο του 2022
περίπου 300.000 εκπαιδευτικοί επέλεξαν να εγκαταλείψουν το επάγγελμά
τους. Και πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι η διαφαινόμενη κρίση στη
λεγόμενη Γενιά Άλφα θα κλιμακωθεί περαιτέρω, αν δεν αλλάξει κάτι.
 |
| πηγη |
Μπαλέτο ή καράτε; Σκάκι ή κιθάρα; Τα διλήμματα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων δεν είναι απλώς αμέτρητα, αλλά και διαρκώς αυξανόμενα, καθώς όλο και περισσότερα χόμπι βρίσκουν… τον δάσκαλό τους και γίνονται διαθέσιμα στη χώρα μας. Κανείς δεν θα προσπαθήσει να σας πείσει ότι η επιλογή των κατάλληλων για το παιδί σας είναι εύκολη υπόθεση. Όμως αν λάβετε υπόψη σας τις σωστές παραμέτρους, αυξάνετε τις πιθανότητες να βρείτε ταχύτερα τι του ταιριάζει να κάνει μετά το σχολείο.
Πλέον οι παιδικοί σταθμοί και τα νηπιαγωγεία συστήνουν στα παιδιά ένα μεγάλο φάσμα από δραστηριότητες. Αν το βλαστάρι σας επιστρέφοντας στο σπίτι κάνει πιρουέτες ή ψάχνει αγωνιωδώς μια μπάλα για να κλωτσήσει, έχετε ήδη στα χέρια σας μια πρώτη απάντηση. Εναλλακτικά, μπορείτε να δώσετε βάση σε φυσικές του τάσεις: ένας μικρός μετρ των μεταμφιέσεων, που χρησιμοποιεί ως στολές οικιακά αντικείμενα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εκτιμήσει το θεατρικό παιχνίδι, ενώ μια λιλιπούτεια σοπράνο θα βρει τη θέση που της αναλογεί στο ωδείο ή τη χορωδία.
Ίσως λατρεύετε το τζούντο ή ίσως πάντα ονειρευόσασταν μια καριέρα στον χορό. Όσο νωρίτερα αποδεχτείτε ότι τα ταλέντα και τα πάθη σας μπορεί να αφήνουν το βλαστάρι σας παγερά αδιάφορο, τόσο το καλύτερο και για τους δυο σας. Το ίδιο ισχύει και για τις ασχολίες που κατατάσσονται στις «οικογενειακές παραδόσεις» ή που συμβαίνει να είναι δημοφιλείς στα παιδιά της ηλικίας του ή σε εκείνα του κύκλου σας. Δεχτείτε το «όχι» του αδιαμαρτύρητα και αφήστε το να ξεδιπλώσει τη δική του, μοναδική προσωπικότητα.
Ένα αγόρι μπορεί να λατρεύει την ενόργανη γυμναστική κι ένα κορίτσι το μπάσκετ. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Τίποτα καλό δεν βγαίνει από το να προσπαθούμε να πιέσουμε τα παιδιά μας να χωρέσουν σε κουτάκια δίχως νόημα. Εξάλλου, μπορούμε να ελπίσουμε ότι οι δικές τους γενιές θα αφήσουν πίσω τους τις αντιλήψεις του χθες.
Δεν είναι μόνο οι κλίσεις των παιδιών μας που έχουν σημασία κατά την επιλογή εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Πολλές φορές είναι
τα πράγματα που δεν κάνουν από μόνα τους που θα πρέπει να μας απασχολήσουν. Για παράδειγμα, με την κατάλληλη δραστηριότητα κάθε παιδί μπορεί να αγαπήσει τη φυσική άσκηση – και όλα τη χρειάζονται στη ζωή τους. Αντίστοιχα, ίσως υποπτεύεστε την ανάγκη του παιδιού σας να εκφραστεί δημιουργικά, ακόμη κι αν δεν έχει εκφράσει ρητά μια τέτοια επιθυμία.
Ίσως η καλύτερη μέθοδος για να βρει αυτό που του ταιριάζει, να είναι η δοκιμή. Αναζητήστε σχολές και ωδεία που επιτρέπουν ένα δωρεάν πρώτο μάθημα ή που δεν απαιτούν να καταβάλετε επιπλέον ποσό για την εγγραφή, αλλά μόνο το κόστος ενός μήνα μαθημάτων. Έτσι, θα έχετε την άνεση να το συστήσετε με πολλές δραστηριότητες – ιδίως αν δεν απαιτούν την αγορά δικού του εξοπλισμού.
Αρκετοί γονείς απελπίζονται όταν το παιδί τους δηλώνει ότι «βαρέθηκε» άλλη μια δραστηριότητα – και ότι θέλει όσο τίποτα να δοκιμάσει άλλη μία. Όμως είναι απολύτως φυσιολογικό και, στην περίπτωση των νηπίων και των παιδιών σχολικής ηλικίας, απολύτως αναμενόμενο. Θυμηθείτε: στόχος δεν είναι να ανακαλύψει τη μελλοντική του καριέρα, αλλά να απασχοληθεί δημιουργικά και να αποκτήσει ορισμένα από τα λεγόμενα soft skills – είτε πρόκειται για την ικανότητα να λειτουργεί καλά σε ομάδες, είτε για την ικανότητα λήψης αποφάσεων, είτε για τη βελτίωση της συγκέντρωσής του. Δεξιότητες, με άλλα λόγια, που μπορεί να αποκτήσει από πολλές διαφορετικές πηγές.
Δεν υπάρχει βλαβερό άθλημα ή δραστηριότητα. Καμιά φορά, όμως, υπάρχει βλαβερό κλίμα στη διάρκειά τους. Σε περίπτωση που το παιδί σας αναρωτιέται αν είναι «χοντρό» λίγο καιρό αφότου ξεκίνησε για πρώτη φορά ρυθμική γυμναστική ή αν η επιθετικότητά του αυξήθηκε ραγδαία κάποιους μήνες μετά την εγγραφή του στο μπάσκετ, μην το αναγκάσετε να διακόψει το χόμπι που αγαπά, αλλά, αφού κάνετε μαζί του μια ήρεμη και εις βάθος συζήτηση, σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο να του αλλάξετε σχολή ή τμήμα.
Έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τον κενό χρόνο ως χαμένο. Στην πραγματικότητα, όμως, τις στιγμές της ανίας, τα παιδιά μας δεν ξεκουράζονται απλώς: αναγκάζονται να αναπτύξουν τη φαντασία τους και να γίνουν πιο εφευρετικά, προκειμένου να διασκεδάσουν τους εαυτούς τους. Και αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο για την ανάπτυξή τους.
 |
| πηγη |
Τα μπαλόνια της φιλίας
Η Μόνα σε καινούριο σχολείο
2 ιστορίες για τη βία στο σχολείο από παιδιά για παιδιά
 |
| πηγη |
Τα δυσλεξικά παιδιά βιώνουν τον αντίκτυπο της δυσκολίας τους πιο άμεσα στο σχολείο. Ωστόσο το περιβάλλον του σπιτιού μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο:
 |
| πηγη |
Πρόγραμμα απευαισθητοποίησης στις πτήσεις με αεροπλάνο για άτομα με διαταραχή αυτιστικού φάσματος
 |
| πηγη |
Πρόγραμμα απευαισθητοποίησης στις ιατρικές εξετάσεις για άτομα με διαταραχή αυτιστικού φάσματος.
 |
| πηγη |
Διπλοτσεκάρετε αν κλειδώσατε το αυτοκίνητο ή το σπίτι; Γυρίζετε πίσω για να σιγουρευτείτε ότι σβήσατε το φούρνο; Ξεχνάτε που βάλατε τα κλειδιά σας ή το όνομα κάποιου που γνωρίσατε πριν λίγο; Συμβαίνει και στα καλύτερα μυαλά...
Όταν βλέπουμε τη μνήμη ως πηγή από την οποία μπορούμε να αντλούμε συγκεκριμένες πληροφορίες, σε αντίθεση με ένα ολοκληρωμένο αρχείο του παρελθόντος, μπορούμε να κάνουμε προσεκτικές επιλογές στο παρόν, για να επιμεληθούμε ένα πλούσιο σύνολο αναμνήσεων για να πάρουμε μαζί μας στο μέλλον, λέει ο καθηγητής Νευροεπιστήμης και Ψυχολογίας και διευθυντής του προγράμματος μνήμης και πλαστικότητας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Davis, Τσαράν Ρανγκανάθ, ο οποίος μελετά τη νευροεπιστήμη της μνήμης για περισσότερα από 25 χρόνια.
Ο καθηγητής μοιράζεται πέντε βασικές συμβουλές για να βελτιώσουμε τη μνήμη μας, στο νέο του βιβλίο, "Why We Remember: Unlocking Memory’s Power to Hold on to What Matters" (Γιατί θυμόμαστε: Ξεκλειδώνοντας τη Δύναμη της Μνήμης για να κρατάμε ότι έχει σημασία).
Κάθε φορά που λέω στους ανθρώπους ότι μελετώ τη μνήμη, μια από τις πιο συνηθισμένες απαντήσεις που παίρνω είναι: «Ίσως μπορείτε να με μελετήσετε—η μνήμη μου είναι χάλια». Και σίγουρα, το καταλαβαίνω, είτε δεν μπορείς να θυμηθείς το όνομα κάποιου, είτε προσπαθείς να βρεις πού έβαλες τα κλειδιά σου, είτε ακόμα χάνεις τη ροή του θέματος για το οποίο μιλούσες πριν από λίγα λεπτά. Αλλά ας το παραδεχτούμε: Όλοι ξεχνάμε, και αν υπάρχει κάτι που έχει δείξει η έρευνα μνήμης, είναι ότι οι περισσότερες από τις εμπειρίες μας είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν. Και αυτό είναι εντάξει, γιατί τα πιο τυπικά παράπονα και ανησυχίες μας για την καθημερινή λήθη οφείλονται κυρίως σε βαθιά ριζωμένες παρανοήσεις σχετικά με το σε τι χρησιμεύει η μνήμη.
Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι νευρικοί μηχανισμοί της μνήμης δεν είναι φτιαγμένοι για να θυμόμαστε το όνομα του ανθρώπου που συναντήσαμε σε εκείνη την εκδήλωση. Η μνήμη είναι η διαδικασία με την οποία ο εγκέφαλός μας εξάγει ό,τι είναι σημαντικό - δηλαδή πληροφορίες που μας βοηθούν να κατανοήσουμε έναν αβέβαιο και συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Χρησιμοποιούμε τη μνήμη για να συλλογιστούμε, να σχεδιάσουμε και να φανταστούμε, για να επικοινωνήσουμε και να συνδεθούμε, να σφυρηλατήσουμε την ταυτότητά μας και να γειωθούμε στο χρόνο και στο χώρο.
Έτσι, όταν βλέπουμε τη μνήμη ως πηγή από την οποία μπορούμε να αντλούμε συγκεκριμένες πληροφορίες, σε αντίθεση με ένα ολοκληρωμένο αρχείο του παρελθόντος, μπορούμε να κάνουμε προσεκτικές επιλογές στο παρόν, για να επιμεληθούμε ένα πλούσιο σύνολο αναμνήσεων για να πάρουμε μαζί μας στο μέλλον.
Όταν ανακαλούμε μια ανάμνηση, δεν αναπαράγουμε το παρελθόν, φανταζόμαστε πώς θα μπορούσε να ήταν το παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι οι αναμνήσεις μας διαμορφώνονται από τις πεποιθήσεις, τους στόχους και τις προοπτικές μας, όπως ένας πίνακας αντανακλά τη μοναδική οπτική γωνία ενός καλλιτέχνη για το θέμα του.
Κάθε φορά που ανασυνθέτουμε αυτές τις αναμνήσεις, ο εγκέφαλος τις επεξεργάζεται, ενισχύοντας, αποδυναμώνοντας ή τροποποιώντας διαφορετικές πτυχές της κάθε μνήμης από τη στιγμή που αυτή αναδύεται. Ο εποικοδομητικός και εύπλαστος χαρακτήρας της μνήμης σημαίνει ότι συχνά μπορεί να θυμόμαστε γεγονότα λανθασμένα, μερικές φορές οδηγώντας σε κολοσσιαία λάθη (όπως όταν ο παρουσιαστής ειδήσεων Μπράιαν Ουίλιαμς "θυμήθηκε", λανθασμένα, ότι βρισκόταν σε ελικόπτερο που καταρρίφθηκε στο Ιράκ).
Ο εγκέφαλός μας είναι -από τον σχεδιασμό του- επιρρεπής σε διαστρεβλωμένες αναμνήσεις. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει συνεχώς, επομένως πρέπει να ενημερώνουμε τις αναμνήσεις μας, ώστε να αντικατοπτρίζουν αυτές τις αλλαγές. Εάν πιάσετε κάποιον που πιστεύατε ότι ήταν αξιόπιστος να έχει πει ένα ψέμα ή πάθετε τροφική δηλητηρίαση μετά από ένα νόστιμο δείπνο σε ένα νέο εστιατόριο, θα θέλατε να προσαρμόσετε τις αναμνήσεις σας με βάση αυτές τις νέες πληροφορίες.
Πολλοί από εμάς έχουμε βιώσει τραύματα ή εμπειρίες που συνοδεύονται από δυσάρεστα συναισθήματα. Το ότι έχουμε έναν εγκέφαλο που έχει εξελιχθεί για να αναθεωρεί αυτές τις αναμνήσεις, σημαίνει ότι μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε το πώς νιώθουμε για αυτές, ενσωματώνοντας μια νέα προοπτική. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να ενημερώσουμε επώδυνες αναμνήσεις, ώστε να τις βιώνουμε πιο ανεκτά και ταυτόχρονα να κρατήσουμε πολύτιμα μαθήματα για το μέλλον.
Τα υπολογιστικά μας μοντέλα υποδηλώνουν ότι ο εγκέφαλος είναι καλωδιωμένος να μαθαίνει από λάθη και προκλήσεις, ένα φαινόμενο που ονομάζεται μάθηση με γνώμονα τα σφάλματα. Αυτή η απλή αρχή μπορεί να εξηγήσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μαθαίνουμε καλύτερα και να διατηρήσουμε αυτά που μάθαμε σε βάθος χρόνου.
Κάθε φορά που ανακαλούμε μια μνήμη, αυτή η μνήμη μπορεί να ενημερωθεί. Εδώ έρχεται η μάθηση με γνώμονα τα σφάλματα. Πιστεύουμε ότι η προσπάθεια ανάκλησης μιας μνήμης είναι σαν τεστ άγχους. Εάν ο εγκέφαλός σας δυσκολεύεται να το κάνει, τότε μόλις λάβετε την απάντηση, ο εγκέφαλος μπορεί να επιδιορθώσει τον συνασπισμό των νευρώνων που είναι υπεύθυνοι για την ανάκτηση αυτής της μνήμης, έτσι ώστε την επόμενη φορά να μπορεί να ανακληθεί πιο εύκολα.
Η μάθηση με γνώμονα τα σφάλματα εξηγεί τα οφέλη που προκύπτουν όταν μαθαίνουμε ενεργά, κάνοντας (βιωματικά) και όχι παθητικά, απομνημονεύοντας (θεωρητικά). Αυτό βοηθά να εξηγηθεί γιατί οι μαθητές επωφελούνται περισσότερο από τα πρακτικά τεστ, παρά απλώς από τη μελέτη. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι μαθητές είναι γενικά καλύτεροι στο να διατηρούν πληροφορίες αφού έχουν δοκιμαστεί στην ύλη και όχι αν τη μελετούσαν μόνο.
Τα παρελκόμενα της μάθησης με γνώμονα τα σφάλματα είναι δυνητικά τεράστια. Όταν ένας μαθητής θεωρεί ότι τα μαθήματα αποτελούν πρόκληση, τείνουμε να πιστεύουμε ότι ο μαθητής δεν είναι έξυπνος ή ότι έχει κακή απόδοση. Η πραγματικότητα είναι ότι μπορούμε να μάθουμε τα περισσότερα όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις.
Αλλά για να έχουμε τα διαρκή οφέλη της μάθησης με γνώμονα τα σφάλματα, δεν θα είμαστε πάντα επιτυχημένοι. Επομένως, θα πρέπει να εξομαλύνουμε τα λάθη και τις αποτυχίες στην εκπαίδευση και να δίνουμε κίνητρα για συνεχή βελτίωση, αντί να επιβραβεύουμε μόνο την επιτυχία. Αντί να δίνουμε έμφαση στη μαεστρία, θα πρέπει να γιορτάζουμε τον αγώνα του να εργαστείς για να μάθεις, αντί να αποδείξεις ότι έχεις μάθει κάτι.
Έχουμε την τάση να επικεντρωνόμαστε στις ελλείψεις μας όσον αφορά τη μνήμη, αλλά ως επί το πλείστον κάνουμε πολύ καλή δουλειά στο να θυμόμαστε αυτό που χρειαζόμαστε χάρη στον προμετωπιαίο φλοιό, ένα εξελικτικά νεοφερμένο κομμάτι μας, που καταλαμβάνει περίπου το ένα τρίτο της χωροταξίας στον εγκέφαλο των πρωτευόντων.
Ο προμετωπιαίος φλοιός περιγράφεται συχνά ως «κεντρικό στέλεχος», που σημαίνει ότι συντονίζει τη δραστηριότητα σε διαφορετικά νευρωνικά δίκτυα στην υπηρεσία ενός στόχου, γι' αυτό και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές από τις καθημερινές μας επιτυχίες και αποτυχίες στη μνήμη.
Δυστυχώς, ο προμετωπιαίος φλοιός είναι μια από τις πρώτες περιοχές που εξασθενεί καθώς μεγαλώνουμε και εμείς επιδεινώνουμε περαιτέρω τα πράγματα, με το να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να είμαστε αγχωμένοι ή να μην κοιμόμαστε αρκετά. Η μετωπιαία λειτουργία επηρεάζεται επίσης από καταστάσεις σωματικής υγείας όπως ο διαβήτης και πιθανώς η μακροχρόνια COVID και από καταστάσεις ψυχικής υγείας όπως η κατάθλιψη και η διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Ευτυχώς, μπορούμε να βελτιώσουμε τη μετωπική λειτουργία μέσω σωματικής άσκησης, πρακτικών ενσυνειδητότητας, εξάλειψης περιβαλλοντικών περισπασμών (όπως διάφορες ειδοποιήσεις από το κινητό μας) και αντιστάθμισης για αισθητηριακά προβλήματα (π.χ. χρησιμοποιώντας ακουστικά βαρηκοΐας).
Τα πιο προηγμένα προϊόντα τεχνητής νοημοσύνης αποκτούν γνώση μέσω τεράστιων ποσοτήτων εκπαιδευτικών δεδομένων, που παράγονται από τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι, αντίθετα, λαμβάνουμε «εκπαιδευτικά δεδομένα» από βιωμένες εμπειρίες, καθώς πηγαίνουμε σε διαφορετικά μέρη και αλληλεπιδρούμε με διαφορετικούς ανθρώπους. Η επεισοδιακή μνήμη (η ικανότητα να ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο σε γεγονότα του παρελθόντος) μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις μοναδικές μας εμπειρίες για να ενημερώσουμε τις γνώσεις μας και να προσαρμοστούμε με ευελιξία σε νέες καταστάσεις γρήγορα.
Μπορούμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την επεισοδιακή μνήμη, διαφοροποιώντας τα δεδομένα προπόνησής μας. Αν αλλάζουμε σκηνικό από καιρό σε καιρό και αλληλεπιδρούμε με ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα και με διαφορετικές οπτικές γωνίες, μπορούμε να δημιουργήσουμε πιο πλούσιες, πιο χαρακτηριστικές επεισοδιακές αναμνήσεις.
Αντίθετα, όταν περνάμε πολύ χρόνο αλληλεπιδρώντας με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια μέρη και καταστάσεις, έχουμε φτωχές αναμνήσεις. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του lockdown της πανδημίας, καθώς περνούσαμε κάθε μέρα καθισμένοι στο ίδιο δωμάτιο, αλληλεπιδρώντας με τους ίδιους ανθρώπους (κυρίως μέσω οθονών), οι μέρες έμοιαζαν να συνεχίζουν για πάντα και όμως στο τέλος της εβδομάδας είχαμε μείνει με λίγες αναμνήσεις από όσα κάναμε εκείνη την περίοδο.
Στην εποχή της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης, μπορούμε να περιμένουμε ότι θα δοθεί προτεραιότητα στην ιδιότυπη ανθρώπινη δημιουργικότητα και καινοτομία, η οποία με τη σειρά της επωφελείται από την αναζήτηση κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και μέσων ενημέρωσης από διαφορετικές πηγές. Ένα νέο έργο τέχνης, μουσικής ή λογοτεχνίας δεν προκύπτει από τον αέρα - αναδύεται από τη διαδικασία ενσωμάτωσης στοιχείων από διαφορετικές εμπειρίες του παρελθόντος. Εκθέτοντας τον εαυτό μας σε μια ποικιλία ανθρώπων και ιδεών, μπορούμε να ανακαλύψουμε συνδέσεις και να ανασυνδυάσουμε τις επεισοδιακές αναμνήσεις σε ευφάνταστες κατασκευές που υπερβαίνουν το άθροισμα των μερών τους.
Αυτό που κάνει την ανθρώπινη φαντασία ξεχωριστή είναι ότι προσφέρει μια εκδοχή της πραγματικότητας που χαρακτηρίζεται από τις ιδιοσυγκρασίες του δημιουργού της, παρά μια τέλεια ηχογράφηση. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τη μνήμη, γιατί οι αναμνήσεις μας αντικατοπτρίζουν τόσο αυτό που ζήσαμε, όσο και τις ερμηνείες μας για αυτό που συνέβη.
 |
| πηγη |
Οι μαθητές του εσπερινού ΕΠΑΛ Γιαννιτσών, παρά το βαρύ πρόγραμμα τους -μιας και πρόκειται για τάξεις ενηλίκων που έχουν πολλές υποχρεώσεις όλοι στην καθημερινότητα τους, αφιέρωσαν χρόνο και κυρίως αγάπη και πάθος κι έφτιαξαν ένα διαφορετικό παιχνίδι μνήμης. Η συνεργασία δύο τμημάτων του σχολείου Β’ Οικονομίας και Β’ Πληροφορικής, έδωσε «σάρκα και οστά» στο παιχνίδι, που είναι φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από ανακυκλώσιμα υλικά και απευθύνεται σε παιδιά με ιδιαιτερότητες στην όραση.
«Συνεχίζουμε την παράδοση που έχουμε δημιουργήσει και συμμετέχουμε για έβδομη χρονιά στον Πανελλήνιο μαθητικό Διαγωνισμό “Εικονική Μαθητική Επιχείρηση”, που διοργανώνει με επιτυχία κάθε χρόνο ο Οργανισμός Junior Achievement Greece» ανέφερε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM», ο Χρήστος Καλαϊτζίδης, καθηγητής Οικονομίας του Εσπερινού ΕΠΑΛ Γιαννιτσών εξηγώντας ότι φέτος διαγωνίζονται με τη «Cyclogames», μια εικονική επιχείρηση που κατασκευάζει παιχνίδια.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι μνήμης, με 16 κάρτες σχεδιασμένες και κατασκευασμένες με τη βοήθεια του 3D εκτυπωτή του σχολείου μας. Είναι ανάγλυφες, έχουν τα σχήματα -τον κύκλο το τρίγωνο, το τετράγωνο, και ο παίκτης ψηλαφίζει και με την αφή βρίσκει το σχήμα προσπαθώντας να εντοπίσει τα ζεύγη. Επίσης χρησιμοποιήσαμε ξύλο, που είναι και η βάση, το οποίο βρίσκουμε σε υπολείμματα από ξύλινες κατασκευές. Τίποτα που δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί δεν μπήκε στο δικό μας παιχνίδι» εξήγησε ο κ. Καλαϊτζίδης.
Μάλιστα, πριν από λίγες ημέρες, το παιχνίδι μνήμης δοκιμάστηκε στην πράξη. Μαθητές από το Ειδικό Σχολείο Τυφλών Θεσσαλονίκης έπαιξαν με τις κάρτες και απ’ ό,τι φάνηκε απόλαυσαν τη διαδικασία. «Αρχικά έγινε μια ενημέρωση γύρω από το Ειδικό Σχολείο Τυφλών Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια, τα παιδιά που φοιτούν εκεί προθυμοποιήθηκαν να παίξουν. Το δώσαμε σε κάποια παιδιά και είδαμε χαρά στο πρόσωπο τους κι επίσης πήραμε και ιδέες για το τι μπορούμε να διορθώσουμε για να εξελίξουμε την κατασκευή μας» σημείωσε ο καθηγητής Οικονομικών του ΕΠΑΛ.
Το παιχνίδι, όπως λένε οι δημιουργοί του, επικεντρώνεται στην ανάπτυξη της μνήμης και της συγκέντρωσης και τονίζουν ότι έχει όχι μόνο εκπαιδευτική αξία, αλλά παρέχει και διασκέδαση, δραστηριότητα και αλληλεπίδραση καθώς η συχνή άσκηση της μνήμης μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη και τη διατήρηση των γνωστικών δεξιοτήτων.
Για τους μαθητές – επιχειρηματίες του Εσπερινού ΕΠΑΛ Γιαννιτσών, το όλο εγχείρημα δεν είναι απλώς ένα πρότζεκτ που τους βοηθάει να αποκτήσουν γνώσεις και εμπειρίες, αλλά όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, «μέσα από τη συμμετοχή μας στον διαγωνισμό τα οφέλη που προκύπτουν είναι πολλά και σημαντικά. Η χαρά της δημιουργίας και της προσφοράς, η ανάπτυξη συγκεκριμένων δεξιοτήτων και η καλλιέργεια του ομαδικού πνεύματος είναι μόνο λίγα από αυτά».
