Facebook Ομάδα

31/5/14

Ένα διαφορετικό γράμμα από μια....ΜΑΝΑ ! ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ! !

Μόλις τώρα το διαβάσαμε και δεν μπορούσαμε να μην το μοιραστούμε μαζί σας.

Διαβάστε το η συγκίνηση και το δέος είναι το λιγότερο που το περιγράφει ! !


400825836_9470f75dd0_b

 Η μητέρα του Γιάννη είχε μόνο ένα μάτι, ήταν μια γυναίκα ηλικιωμένη και καταπονημένη από την ζωή. Ο Γιάννης ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους.
Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας καθαρίστριας με ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια.

Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου είναι σαν κύκλωπας έχει μόνο ένα μάτι!».
Ήθελε να πεθάνει , ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!».
Αυτή δεν του απάντησε.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.homorazzi.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2010%2F07%2Fsad-old-woman.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.homorazzi.com%2Ftag%2Fparents-of-gay-children%2F&h=225&w=450&tbnid=8vJsUZ-Ts42zvM%3A&zoom=1&docid=SX7ZBC7k23Vk6M&ei=NfCJU4_LAcLd7Qb2vYHwCw&tbm=isch&ved=0CCUQMygdMB04ZA&iact=rc&uact=3&dur=687&page=6&start=126&ndsp=25
«Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβαζα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει. Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;» έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του.
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε μαζί της , επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει.
Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!».
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους.
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια. Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.
400825836_9470f75dd0_b
Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:

“Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι. Ακόμη ένα πράγμα, είχα κάνει και μια μικρή ασφάλεια ζωής σε περίπτωση που μου συνέβαινε κάτι να μπορέσεις να μεγαλώσεις με αξιοπρέπεια, και ευτυχώς δεν μου συνέβηκε κάτι. Στην ασφάλιση αυτή έχουν μαζευτεί κάποια λεφτά και σε παρακαλώ πάρε τα για να σπουδάσουν τα εγγονάκια μου που αγαπώ όσο και εσένα..
Θα σε αγαπώ για πάντα
Η μάνα σου ”


Πηγή

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Σύνδρομο Hikikomori ΠΟΥ ΘΕΡΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ;


http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fi.livescience.com%2Fimages%2Fi%2F000%2F024%2F463%2Fi02%2Flonely-boy.jpg%253F1329163638&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.livescience.com%2F18453-child-abuse-brain.html&h=436&w=575&tbnid=fVPZF-eshzjF0M%3A&zoom=1&docid=K1r6UFi0vIg0NM&ei=Db6JU5vdOqWX1AWEkoHQBQ&tbm=isch&ved=0CF8QMygLMAs&iact=rc&uact=3&dur=808&page=1&start=0&ndsp=20
Η λέξη Hikikomori είναι μια λέξη ιαπωνικής καταγωγής που ετυμολογικά σημαίνει «τράβηγμα προς τα μέσα, περιορισμός». Το σύνδρομο Hikikomori είναι οξεία κοινωνική απόσυρση και αναφέρεται στο φαινόμενο απομόνωσης εφήβων ή ενήλικων που αποσύρονται από την κοινωνική ζωή και αναζητούν την απομόνωση και τον αυτό-εγκλεισμό. Αυτό το σύνδρομο που άρχισε να εμφανίζεται στην Ιαπωνία, φαίνεται να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, αργά και ύπουλα, ήδη περιπτώσεις καταγράφονται στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Νότια Κορέα και τη Γαλλία. 
Απλοί άνθρωποι που επιλέγουν εθελοντικά να κλειστούν στα σπίτια τους, μερικές φορές σε ένα δωμάτιο, και ζουν εκεί εξαρτημένοι από το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αποφεύγουν και αρνούνται την οποιαδήποτε επαφή και οποιαδήποτε προσωπική σχέση ή επικοινωνία συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων της οικογενείας τους, μερικές φορές ακόμη και για χρόνια.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fitsinterestingdotcom.files.wordpress.com%2F2012%2F09%2Fangry_child.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fits-interesting.com%2F2012%2F09%2F14%2Fhow-childhood-neglect-affects-the-brain%2F&h=489&w=660&tbnid=O4SY3XbhCtreYM%3A&zoom=1&docid=eAyS6lKUgnU7BM&ei=Db6JU5vdOqWX1AWEkoHQBQ&tbm=isch&ved=0CHEQMygUMBQ&iact=rc&uact=3&dur=868&page=2&start=20&ndsp=24
Το 2010 υπήρχαν ήδη στην Ιαπωνία 230.000 περιπτώσεις hikikomori, το επόμενο έτος 34.000 περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν και εκτιμάται ότι ο αριθμός αυτός θα φτάσει σύντομα το ένα εκατομμύριο ανθρώπων που θα ζουν σε απομόνωση, επιλέγοντας την απόσυρση και τον αυτοπεριορισμό ως τρόπο ζωής. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να έχει διάφορες αιτίες, τόσο οργανικά όσο και ψυχολογικά. Όσον αφορά τα οργανικά αίτια, ενδεχομένως η νεύρο-επιστήμη να καταφέρει να δώσει μια εξήγηση και να βρει τρόπους για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση. Από ψυχολογικής και κοινωνικής σκοπιάς τα αίτια μπορεί να είναι ποικίλα και πολύμορφα. Κυριότερα θεωρούνται η σχέση που είχαν οι γονείς με το παιδί και η οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία. Αν λάβουμε υπόψιν ότι αυτή είναι μια γενιά που έχει μεγαλώσει με έναν διαφορετικό τρόπο από τον παραδοσιακό τρόπο, που μεγάλωναν οι παλαιότεροι οι οποίοι ασχολούνταν πολύ με την οικογένεια και την φροντίδα της, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, η γενιά αυτή μεγάλωσε από γονείς που ήταν εγωκεντρικοί σε μια προσπάθεια να γίνουν πιο αποτελεσματικοί και επιτυχημένοι μονάχα σε οικονομικό επίπεδο. Οι γονείς πολλές φορές παρουσίαζαν μεγάλο και σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσά τους για το ποιος έχει κατακτήσει μια θέση μεγαλύτερης ευθύνης που θα του επέφερε και καλύτερο εισόδημα. Μητέρα και πατέρας δούλευαν ατελείωτες ώρες με τα παιδιά τους να μεγαλώνουν με πλούσια υλικά αγαθά αλλά χωρίς να έχουν ουσιαστική σχέση με τους γονείς. Έτσι ερχόταν σε δεύτερη μοίρα η ευθύνη των γονιών να διατηρούν καλές σχέσεις με τα παιδιά τους, αναβάλλοντας την απαραίτητη συναισθηματική εγγύτητα και στερώντας από αυτά μια ουσιαστική ευκαιρία επικοινωνίας. Ακριβώς όπως οι γονείς απομονώνονται πλήρως όταν μετέχουν στις δραστηριότητές τους και τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν το ίδιο. Έτσι εντάσσονται σε μια κοινωνία που τους διδάσκει πως μπορούν να απολαύσουν όλα τα προνόμια και τις ανέσεις που τους παρέχονται χωρίς να έχουν σχέση με τους υπόλοιπους.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fadoptionvoicesmagazine.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2013%2F09%2Fself_harm_5.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fadoptionvoicesmagazine.com%2Fadoptive-parents%2Fadoptee-self-harm%2F&h=300&w=450&tbnid=Ynfyp0G9pgB2bM%3A&zoom=1&docid=EkwlN0YcMy9DSM&ei=Kb6JU_jFFebX0QXx2oBo&tbm=isch&ved=0CKcBEDMoTTBN&iact=rc&uact=3&dur=1017&page=4&start=72&ndsp=25
Σήμερα, πολλά νοικοκυριά κρατούν τα παιδιά τους στην οικογενειακή εστία πολύ πιο πέρα από την νεανική ηλικία χωρίς αυτά να χρειάζεται να συμμετέχουν στη συντήρηση και στις δαπάνες του σπιτιού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να μην μπορούν να αναπτύξουν την δική τους ζωή και να είναι απρόθυμα να αγωνιστούν για αυτήν. Η κρίση ήρθε να χειροτερέψει ακόμη περισσότερο αυτήν την κατάσταση αφού η ανεργία στους νέους βρίσκεται σε δυσθεώρητα νούμερα. Έτσι έχουμε το φαινόμενο στις μεσογειακές χώρες που βάλλονται από την κρίση οι νέοι σε ποσοστό 67,4% να ζουν με τους γονείς για περισσότερο από 25 χρόνια. Επίσης συχνά βλέπουμε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να επιστρέφουν στην οικογενειακή εστία λόγω οικονομικών προβλημάτων και να απομονώνονται.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fimages.agoramedia.com%2Feverydayhealth%2Fgcms%2Fchild-abuse-and-Medicaid-article.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.everydayhealth.com%2Fautism%2Frecognizing-symptoms.aspx&h=200&w=200&tbnid=XXgFb1uUc3Rx9M%3A&zoom=1&docid=n9d0d9UgsxmMmM&ei=Ob6JU-C-Bceb0QXVtoDgAw&tbm=isch&ved=0CFEQMyhJMEk4ZA&iact=rc&uact=3&dur=724&page=8&start=172&ndsp=23
Αποστασιοποίηση, απομόνωση, αποποίηση των ευθυνών, ανωριμότητα, αποφυγή στην λήψη αποφάσεων, αδράνεια και απάθεια είναι ο τρόπος που επιλέγουν οι νέοι (και όχι μόνο) για να επαναστατήσουν σε μια απάνθρωπη κοινωνία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυτοματοποιημένους καταναλωτές που δεν έχουν χρόνο για συναισθήματα. Οι πολύχρονες σπουδές χωρίς εργασιακό αντίκρυσμα, η ανεργία, η έλλειψη ισχυρών οικογενειακών δεσμών, η απούσα κοινωνική υποστήριξη, η κάλυψη της απουσίας συναισθηματικής επαφής του γονιού με το παιδί από την ύλη και το χρήμα κάνει το άτομο απογοητευμένο και μη ικανό για οποιαδήποτε δράση. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές η λήξη αυτής της παθητικής κατάστασης συνοδεύεται από εκρήξεις οργής που μπορεί να φτάσουν ως και το έγκλημα ή την αυτοκτονία.
Η ατομική απομόνωση εκτρέφει την εθνική απάθεια.
 

30/5/14

Μην λέτε στο παιδί: «κάνε αυτό, που σου λένε»......

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-3iD5CjysK-E%2FT_MbXKNZOUI%2FAAAAAAAAJZc%2FruSs8uNvfHI%2Fs1600%2Fsomatiki%252Btimoria.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.pentapostagma.gr%2F2012%2F07%2Fblog-post_8913.html&h=280&w=430&tbnid=9Udo3_d4GohxaM%3A&zoom=1&docid=RQEYHQdF8oGp2M&ei=ZqyIU-utJM6SyATIyYLgBA&tbm=isch&ved=0CIIBEDMoJTAl&iact=rc&uact=3&dur=763&page=2&start=18&ndsp=26 Θέλετε να σας λένε τι να κάνετε; Όχι, βέβαια. Κανένας δεν θέλει. Είτε είστε τεσσάρων είτε σαράντα ετών. Είναι λογικό να θέλετε τα παιδιά σας να ακολουθούν τις εντολές – οδηγίες σας, αλλά με τη συγκεκριμένη φράση μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορείτε να επιτύχετε.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.mother.gr%2Ffiles%2Fnews%2Finline_images%2Farticles%2F2010%2F10%2Fmother_punish.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.mother.gr%2Fdisplayarticle.asp%3Farticleid%3D632&h=376&w=650&tbnid=Q2ZT-_97_xsR_M%3A&zoom=1&docid=Po96wsetHz2d3M&ei=ZqyIU-utJM6SyATIyYLgBA&tbm=isch&ved=0CKgBEDMoSzBL&iact=rc&uact=3&dur=532&page=4&start=70&ndsp=26
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το παραδέχονται, αλλά σύμφωνα με το mother.gr, παρομοιάζουν την πατρότητα με τον πλήρη έλεγχο των παιδιών. Εκείνο, που τελικά θέλουν, είναι πειθήνια όργανα και όχι ανεξάρτητους χαρακτήρες και αυτό γίνεται, γιατί ξεχνούν δύο βασικά στοιχεία:
1. Τα παιδιά είναι ανώριμοι άνθρωποι, που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, προκειμένου να διαχειριστούν τη συμπεριφορά τους, τα αισθήματά τους και γενικότερα τον εαυτόν τους, ανάλογα με την ηλικία τους. Τα δυνατά και ανάμεικτα αισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά.
2. Η ανάπτυξη και η συναισθηματική ωρίμανση των παιδιών ξεδιπλώνεται με έναν προβλέψιμο τρόπο. Πολλές ανεπιθύμητες συμπεριφορές θα εκλείψουν αυτόματα, εάν οι γονείς μείνουν ανεπηρέαστοι από τον εκνευρισμό τους και βοηθήσουν τα παιδιά να δουν τον… σωστό δρόμο.
Η «γονική εξουσία», όταν βασίζεται στον φόβο δεν ενδείκνυται για τους ανθρώπους. Διαβάστε, λοιπόν, κάποιες συμβουλές για το πώς μπορείτε να το διαχειριστείτε.
kae
• ΔΕΙΤΕ το παιδί σας ως έναν ενήλικα άνθρωπο. Μιλάτε του με σεβασμό και να του συμπεριφέρεστε με ειλικρίνεια.
• ΣΥΝΔΕΘΕΙΤΕ μαζί του σε καθημερινή βάση. Τα παιδιά δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους και το γνωρίζουν. Συνεπώς η απόσταση, που μπορεί να αφήσετε ανάμεσά σας, προκαλεί τον τρόμο τους, ο οποίος μεταφράζεται σε κακή συμπεριφορά.
• ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΕ τα συναισθήματα στο παιδί σας. Για παράδειγμα, πείτε του: «Δεν σου επιτρέπω να χτυπάς την αδελφή σου, όσο θυμωμένος και να είσαι μαζί της».
• ΔΙΔΑΞΤΕ ΤΟ μέσω παραδειγμάτων. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και τα παιδιά θα αντιγράψουν εσάς, που είστε τα πρότυπά τους.

Πηγή

29/5/14

Δείτε και Δείξτε το ΠΑΝΤΟΥ ! Χρειάζεται μία στιγμή για να χαθεί ένα παιδί ! Lollipop Bait

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fmaxcdn.fooyoh.com%2Ffiles%2Fattach%2Fimages%2F591%2F654%2F959%2F008%2Flollipop_bait.JPG&imgrefurl=http%3A%2F%2Ffooyoh.com%2Fiamchiq_living_lifestyle%2F8959654%2Flollipop-bait-ad-by-tbwa-kuala-lumpur-shows-how-easy-it-is-for-your-child-to-get-kidnapped&h=431&w=629&tbnid=SS150y-OjDGSQM%3A&zoom=1&docid=W3aqK0sPsJELwM&ei=jCiHU9iuGeyB7Qae8oCADg&tbm=isch&ved=0CFUQMygBMAE&iact=rc&uact=3&dur=1100&page=1&start=0&ndsp=16
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fi1.ytimg.com%2Fvi%2FBx_aj3kG_T4%2Fmaxresdefault.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DBx_aj3kG_T4&h=720&w=1280&tbnid=E2JLQK6poOhXYM%3A&zoom=1&docid=iz_j11gp2r7rfM&ei=jCiHU9iuGeyB7Qae8oCADg&tbm=isch&ved=0CFQQMygAMAA&iact=rc&uact=3&dur=914&page=1&start=0&ndsp=16Ένα εκπληκτικό βίντεο που πρέπει να δούμε όλοι και να το δείξουμε και σε άλλους. Είναι πολύ εύκολο και πολύ γρήγορο στο να περιμένει κάποιος να αφήσουμε έστω και ένα λεπτό από τα μάτια μας ένα παιδί.Το βίντεο μας αφορά όλους, γονείς και εκπαιδευτικούς.
It is very easy and very fast to wait someone to leave even one minute from our eyes a child. The video concerns all of us, parents and teachers.



















28/5/14

«Είσαι ένα φρικιό» φώναζαν τα άλλα παιδιά -Η συγκινητική ιστορία του κοριτσιού «τέρας»

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fitsybitsysteps.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2012%2F11%2Fhiding-ninja-kid.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fitsybitsysteps.com%2Fkid-makes-amazing-drawing-of-halloween-costume%2Fhiding-ninja-kid%2F&h=270&w=425&tbnid=ifiarfj9WkSw7M%3A&zoom=1&docid=93ExAlXYGJCKOM&ei=i_uFU6HcCIX17AapvICgDg&tbm=isch&ved=0CFUQMygDMAM&iact=rc&uact=3&dur=697&page=1&start=0&ndsp=17 Η Πένι έγινε γνωστή στον κόσμο, με την αποστολή μίας επιστολής της προς το ειδησεογραφικό δίκτυο CNN, διαμαρτυρόμενη για ένα ρεπορτάζ στο οποίο παρουσιάζονταν...

παραμορφωμένο παιδιά.

Η ίδια εξέφρασε τη δυσαρέσκεια της, για το γεγονός ότι το CNN, προέβαλε σήμα καταλληλότητας πριν από την έναρξη του ρεπορτάζ, προειδοποιώντας ότι οι εικόνες που θα ακολουθούσαν μπορεί να ενοχλήσουν.

Γεννήθηκε με μία ασθένεια που παραμόρφωσε το πρόσωπο της και αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει εκ μέρους όλων των παιδιών που γεννήθηκαν με «διαφορετική εμφάνιση»

«Πώς μπορώ να μην μιλήσω γι 'αυτό;» διερωτήθηκε. «Αν δεν είμαι εγώ, αυτή η οποία θα μιλήσεις για λογαριασμό αυτών των παιδιών, ποιος θα το κάνει;»

Ως μικρό κορίτσι, δεν πήρε ποτέ πρόσκληση για τα σχολικά πάρτι. Ως έφηβος, δεν είχε ποτέ ένα καλύτερο φίλο, η φίλη.

Ως γυναίκα, ποτέ δεν δημιούργησε μια σχέση.

Το όνειρό της να γίνει μια μέρα σύζυγος και μητέρα ξεθωριάζει, καθώς αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να έχει μία τέτοια φυσιολογική ζωή.

Η Πένι Λόκερ, 31 ετών σήμερα, γεννήθηκε με ημιπροσωπική μικροσωμία και σύνδρομο Goldenhar, δύο γενετικές ανωμαλίες που της παραμόρφωσαν το πρόσωπο της. Η ημιπροσωπική μικροσωμία προκαλεί δυσμορφία των αυτιών και της δομής της κάτω γνάθου.

Το σύδνροδμο Goldenhar, είναι μια εκ γενετής διαταραχή που προκαλεί ανωμαλίες στο κεφάλι και τα οστά της σπονδυλικής στήλης.

Συνήθως επηρεάζει την εμφάνιση των ματιών, των αυτιών, των οστών του προσώπου και του στόματος.

Και οι δύο ασθένειες είναι πολύπλοκες, όπως ακριβώς και το όνομα τους.

Αλλά, για ένα κοριτσάκι που βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κόσμο, τα επίθετα ήταν πιο απλά: τέρας, άσχημη, φρικιό.

Η Λόκερ, μεγάλωσε στο Οντάριο του Καναδά, σε ένα σπίτι όπου η αγάπη και η αποδοχή δόθηκαν απλόχερα.

Ο πατέρας της πέθανε αμέσως μετά τα πρώτα της γενέθλια. Η μητέρα της, ήταν μία δυναμική γυναίκα, η οποία επιχείρησε να φτιάξει το πρόσωπο της κόρης της, με πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις.
Στο σπίτι, οι αδελφές της συμπεριφέρονταν στην Πένι, σαν να ήταν απόλυτα φυσιολογική, χωρίς να της δίνουν την εντύπωση, ότι διέφερε.

Όταν όμως ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το σχολείο, ανακάλυψε πόσο διαφορετικά, ήταν στην πραγματικότητα τα πράγματα.
Πέρασε την παιδική της ηλικίας ως ένα μοναχικό παιδί, που εξαιρείτο από τα πάντα σχεδόν.

Δεν είχε φίλους και αποδέχθηκε σιγά, σιγά το γεγονός, ότι το κλάμα δεν θα καλυτερεύσει τη ζωή της, έτσι έμαθε να αγωνίζεται ήσυχα.

Θυμάται τον πόνο και την ταπείνωση καλά. «Ως ενήλικας, είναι δύσκολο να παραμείνεις σιωπηλή, όταν ξέρεις τι περνάνε τι αυτά τα παιδιά» αναφέρει η Πένι. «Αλλά είναι εξίσου δύσκολο να μιλήσεις» .

Καθώς μεγάλωνε, δεχόταν τα πειράγματα και τις προσβολές των άλλων παιδιών, ενώ, όπως αναφέρει, μέχρι τη στιγμή που πήγε στο γυμνάσιο, είχε καταλάβει ότι δεν πρόκειται να κάνει φίλους, ούτε θα υπάρξουν σημαντικές ημέρες και ημερομηνίες για μια κοπέλα που έμοιαζε με ένα τέρας.
«Είναι κακό, αλλά δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω για να το αλλάξω», λέει.

Μέρα με τη μέρα, οι συναντήσεις με αγνώστους έφεραν τα ίδια επιζήμια και επίμονα σχόλια.

«Στην αποφοίτηση μου η αδελφή μου, μου έκανε δώρο μία περιποίηση μανικιούρ και πεντικιούρ. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Έφυγα από το spa, νιώθοντας πραγματικά όμορφη, για πρώτη φορά στη ζωή μου».

Στο δρόμο της για το σπίτι, μία ομάδα αγοριών, άρχισε να γελάει και να την βρίζει.
Η Πένι περπατούσε γρήγορα για να ξεφύγει, σκεφτόμενη ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να νιώσει όμορφη.

«Τα όμορφα νύχια δεν έκανε καμία διαφορά. Ένιωθα ντροπή και ταπείνωση, συνειδητοποίησα ότι ήμουνα το ίδιο κορίτσι, που άρεσε σε όλους να κοροϊδεύουν. Ήταν μίας από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου»Αλλά ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο, ενώ το πνεύμα της, την βοήθησε να διακρίνει το καλό γύρω της.

Έχει μια βασική ομάδα φίλων και συγγενών που την αγαπάνε όπως είναι.

Σήμερα εργάζεται σε μία μεγάλη εταιρεία που προσφέρει υπηρεσίες, με την ίδια να απασχολείται στο τμήμα διεκπεραίωσης αιτήσεων των πελατών της.

Ποτέ στη ζωή της δεν πήγε διακοπές, αφού όπως ομολογεί η σκέψη και μόνο την τρόμαζε.

Ωστόσο πήρε την απόφαση να εξοικονομηθεί, για ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια.

Αυτό που επιθυμεί περισσότερο τώρα, είναι να ξεκινήσει ένα διάλογο για τα άτομα με δυσμορφίες στην εμφάνιση, επιχειρώντας να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά, των οποίων η φυσική περιέργεια μπορεί τελικά να γίνει σκληρότητα αν αφεθεί χωρίς αντιμετώπιση.

«Εκπαιδεύοντας τους νωρίς, θα τους βοηθήσεις να μάθουν να είναι πιο ανεκτικοί προς τους άλλους που είναι διαφορετικοί. Πραγματική ομορφιά, είναι η ικανότητα να αγαπάς, να μοιράζεσαι πράγματα που φέρνουν ευτυχία», λέει.

«Η εξωτερική ομορφιά, δεν αντικατοπτρίζει κατ 'ανάγκη την ομορφιά που έχεις μέσα σου και όταν οι άνθρωποι ξεχνάνε αυτή την πραγματικότητα, μπορεί να χάσουν την αγάπη και τη φιλία ενός πραγματικά ξεχωριστού προσώπου».

Πηγή

27/5/14

«Ένα συγκλονιστικό γράμμα για ένα ιδιαίτερο παιδί. Ένα μάθημα ζωής για όλους μας!»

  http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwordlist.languagepod101.com%2Fwordlist%2Fmedia%2F8262%2526v%253Dfit512.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fblogs.hebrewpod101.com%2Fblog%2F2013%2F12%2F&h=512&w=512&tbnid=sEtvruleESUmnM%3A&zoom=1&docid=copLwC9HBycQKM&ei=dJCEU4qDPI_B7Ab91IH4DQ&tbm=isch&ved=0CJ8BEDMoRTBF&iact=rc&uact=3&dur=527&page=4&start=69&ndsp=26
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, δεν προσευχόμουν να γεννήσω ένα όμορφο μωρό. Αυτό ίσως το ονειρευόμουν, αλλά το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να γεννήσω ένα υγιές παιδί. Έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί το μωράκι μου να είχε αυτισμό, σπαστικότητα, νοητική στέρηση. Έτρεμα, γιατί έχω ζήσει από κοντά τον πόνο της μάνας που κλαίει μερόνυχτα για τον ρατσισμό που δέχεται το παιδάκι της. Οικογένειες διαλύονται γιατί δεν αντέχουν το βάρος... Παιδιά ζουν σαν μπαλάκια, πότε στο ένα ίδρυμα και πότε στο άλλο γιατί δεν τα δέχονται στα σχολεία. Άνθρωποι τους συμπεριφέρονται σαν μιάσματα, σχεδόν τους φοβούνται και τους απεχθάνονται...
Κάθε φορά που συναντώ μαμάδες με αυτιστικά παιδάκια, διαλύομαι. Πώς να περιγράψεις τον πόνο τους; Πώς να τον νιώσεις τη στιγμή που το δικό σου παιδί χαίρει άκρας υγείας, παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια στην παιδική χαρά, πάει καθημερινά στο σχολείο...
Αυτές οι μαμάδες, είναι σύγχρονες ηρωίδες και σε αυτές τις μαμάδες είναι αφιερωμένο το σημερινό μου post.
http://www.bbc.co.uk/schools/primarylanguages/french/things_to_do/photos/sad/
Αυτό που θα διαβάσετε, είναι το γράμμα που έγραψε η Κατερίνα για την καλή της φίλη που αγωνίζεται να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το αυτιστικό παιδί της. Η Κατερίνα δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Όμως θα εκπλαγείτε με το συγκινητικό γράψιμό της, με την αληθινή της γραφή που ξεχειλίζει σε περιγραφικότητα και συναίσθημα.
Κατερίνα, σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα!
«Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό! Γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερός μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια... Τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.
Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά "Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ". Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα...
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fimg.wikinut.com%2Fimg%2F1v397m4n0wubu1aj%2Fjpeg%2F0%2Fsad-boy.jpeg&imgrefurl=http%3A%2F%2Ffamily.wikinut.com%2Fimg%2F1v397m4n0wubu1aj%2Fsad-boy&h=3264&w=2448&tbnid=MPEEqH-k38qVNM%3A&zoom=1&docid=y3d7P1-7TkCgsM&ei=OJCEU8KQA8mM7QapioGAAg&tbm=isch&ved=0CGEQMyhZMFk4ZA&iact=rc&uact=3&dur=737&page=8&start=171&ndsp=25
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο... Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε. Έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μη χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματά του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα...
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. "Θα του μάθετε να τα σκουπίζει!", μας είπε ο δάσκαλος. Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. "Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε!", έλεγε εκείνος. Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν! "Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει!".
Κι έτσι η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά... ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομά μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο! Θα μου μείνει αξέχαστο!
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Ffiles.mom.me%2Fphotos%2F2013%2F05%2F11%2F135-33142-crymom-1368285093.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fmom.me%2Fblog%2F5705-letting-kids-see-you-cry%2F&h=423&w=750&tbnid=LtAN5EMs7fyM5M%3A&zoom=1&docid=KDCZnmZnUtiEEM&ei=JpGEU-iIBOed7garzoGICg&tbm=isch&ved=0CKMBEDMoRjBG&iact=rc&uact=3&dur=680&page=4&start=69&ndsp=26
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματά του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα! Και το πιο σημαντικό: Είχε φίλους! Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενός μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον... Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός... Σπάνιος! Κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.
Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπό της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας "ευχαριστώ, ευχαριστώ...".
Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης... Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος... Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους! Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας... Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης... νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!
Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στη νοητική και κινητική του ανάπτυξη.
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό, μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια, ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο, έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!
Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2000 και κάτι, γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους... Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους, δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε από τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο... Και το σύστημα να νικά ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους "μικρούς", μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολύ μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου και α, βα! Πολύ πιο γρήγορα από εκείνον τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας...
Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν...
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα, κάποιον άνθρωπο... Και βρήκαν. Βρήκαν πολλούς! Γιατί υπάρχουν...
Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντάς μου " Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας... Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω...".
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο...
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, "την μαμά του Τάκη" και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο....
Όμως, όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο. Γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει... ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί.
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους... Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους...
Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί ψευδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό... Ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας... Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε "η μαμά του Τάκη"! Κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό, όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού...
Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.
Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν. Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου... Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι "τέλειο"; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η "μαμά του Τάκη"; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού...
Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά... Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη...
Κατερίνα»
Καλή σας ημέρα!

Πηγή

26/5/14

Γιατί δεν μιλάει ακόμα;

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fhappybabyclubs.com%2Fru%2Fwp-content%2Fuploads%2F2010%2F11%2F%2525D0%2525A0%2525D0%2525B5%2525D0%2525B1%2525D0%2525B5%2525D0%2525BD%2525D0%2525BE%2525D0%2525BA-%2525D0%2525BD%2525D0%2525B0%2525D1%252587%2525D0%2525B8%2525D0%2525BD%2525D0%2525B0%2525D0%2525B5%2525D1%252582-%2525D0%2525B3%2525D0%2525BE%2525D0%2525B2%2525D0%2525BE%2525D1%252580%2525D0%2525B8%2525D1%252582%2525D1%25258C.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fhappybabyclubs.com%2F2010%2F12%2F03%2Fchildren-start-speaking%2F&h=229&w=300&tbnid=P8Su-54SJkgoZM%3A&zoom=1&docid=PtK589VJvQfubM&ei=mRKDU53kKenh4QT30YHoBg&tbm=isch&ved=0CIsBEDMoLjAu&iact=rc&uact=3&dur=506&page=3&start=40&ndsp=23
Μπαμπά, μαμά, «νώμη» αντί για «συγγνώμη»... έχουν περάσει δύο χρόνια από τη γέννησή του και ο λεκτικός του πλούτος περιορίζεται σε λέξεις που μοιάζουν κάπως με τις δικές σας. Μήπως δεν είναι και τόσο εύστροφο;

Τα ξαδέρφια του, οι φίλοι του από τον παιδικό σταθμό... έχετε προσέξει ότι πολλά παιδάκια σε αυτή την ηλικία έχουν αρχίσει να φτιάχνουν κανονικές φράσεις. Όμως το δικό σας αρκείται στο να φλυαρεί χωρίς νόημα και συνοχή! Σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν είναι το μόνο. Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες της λογοθεραπείας, ένα 20 - 25% των παιδιών δεν μιλάει σωστά σε αυτή την προσχολική ηλικία. Γιατί όμως το παιδί σας αρνείται να μιλήσει κανονικά, από τη στιγμή που τα υπόλοιπα παιδιά αυτής της ηλικίας μιλάνε και πολύ καλά μάλιστα;

Δεν λέει καμία λέξη, όμως επικοινωνεί.
-  Δεν είναι πολυλογάς; Είναι σπάνια περίπτωση. Αν δεν τα καταφέρνετε να αποκρυπτογραφήσετε τη γλώσσα του, θα ακούτε πιθανόν τα επιφωνήματά του που θα συνοδεύονται από γκριμάτσες. Επικοινωνεί!
-  Αν δεν καταφέρνει στο να χειρίζεται τη γλώσσα, αυτό δεν το εμποδίζει καθόλου στο να πλησιάσει τα άλλα παιδιά και να παίξει μαζί τους. Παρατηρείστε το, θα δείτε μια σωματική στρατηγική που χρησιμοποιεί για να γίνει κατανοητό...
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.blogcdn.com%2Fwww.parentdish.co.uk%2Fmedia%2F2011%2F10%2Fmother-child-talking-rex.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.parentdish.co.uk%2Fkids%2Fplease-stop-the-baby-talk%2F&h=393&w=590&tbnid=GxHnfGw9HrmP6M%3A&zoom=1&docid=4ceR7zIYltjV6M&ei=mRKDU53kKenh4QT30YHoBg&tbm=isch&ved=0CF4QMygKMAo&iact=rc&uact=3&dur=814&page=1&start=0&ndsp=17
Γιατί δεν μιλάει;
-  Όπως όλα τα παιδιά, δεν μπορεί να σημειώνει πρόοδο με τον ίδιο ρυθμό σε όλους τους τομείς. Αν περπατήσει πολύ νωρίς ή αν καταφέρει να φάει μόνο του .... μπορεί να του πάρει λίγο περισσότερο χρόνο για να αρχίσει να μιλάει κανονικά.
-  Η θέση του απέναντι στα αδέλφια του είναι πολύ σημαντική. Αν είναι το τελευταίο παιδί, τα μεγαλύτερα αδέλφια του ίσως να το καταλαβαίνουν καλύτερα από εσάς όταν λέει τις παραποιημένες λέξεις και να είναι σε θέση να τις μεταφράσουν. Αφού μεταφράζονται τα λεγόμενά του, γιατί να κουράζεται για να προφέρει τις λέξεις καλύτερα;
-  Άλλη εξήγηση: η προσοχή που του δίνετε. Αν εσείς, οι γονείς του, ή οι άλλοι άνθρωποι που το προσέχουν (η νταντά του για παράδειγμα), του δείχνετε παραπάνω ενδιαφέρον από ό,τι πρέπει και του κάνετε και το παραμικρό χατήρι, γιατί να προσπαθήσει λοιπόν;
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.bangkokpost.com%2Feducation%2Fimages07%2Fap10cv.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.bangkokpost.com%2Feducation%2Fsite2007%2Fcvap1007.htm&h=400&w=600&tbnid=iy7GkMnye7v-9M%3A&zoom=1&docid=J5KUbYIlMeoBMM&ei=mRKDU53kKenh4QT30YHoBg&tbm=isch&ved=0CLEBEDMoVDBU&iact=rc&uact=3&dur=3369&page=4&start=63&ndsp=24
Πώς να το βοηθήσω;
-  Να επαναλαμβάνετε αυτό που θέλει να πει. Αυτός ο τρόπος θα το βοηθήσει σταδιακά να αναγνωρίζει το πράγμα που λέει με τους σωστούς ήχους και κατά συνέπεια,με τις σωστές λέξεις. "Α, θέλεις ένα γλυκό αγαπούλα μου; Ορίστε!".
-  Να είσαστε υπομονετικοί. Αν επαναλαμβάνει συνέχεια τις ίδιες λέξεις χωρίς να μπορείτε να καταλάβετε, μην τα παρατάτε. Βοηθήστε το να πει με άλλες λέξεις αυτό που θέλει να πει αφού προσπαθήσετε να μαντέψετε τι εννοεί, σχεδιάζοντάς το...
-  Δώστε του επιλογές. Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει και με την πρώτη επανάληψη δεν το καταλάβατε ακόμη, δώστε στο παιδί την επιλογή ανάμεσα στα δύο επικρατέστερα -σύμφωνα με τα όσα έχετε την υποψία ότι μπορεί να θέλει να σας πει. Έτσι θα του είναι πιο εύκολο να προσεγγίσει αυτό που θέλει χωρίς να πρέπει να το πει από μόνο του. Αν μάλιστα του δώσετε και άλλα στοιχεία μαζί με τη λεκτική επιλογή, π.χ. να δείξετε, το παιδί θα βοηθηθεί ακόμα περισσότερο.
-  Κάντε διάλογο. Διαλέξτε μια στιγμή ή μια μέρα που θα είναι χαρούμενο (όταν παίζει, όταν το κάνετε μπάνιο, όταν πάτε βόλτα...) θα του λέτε πάντα για τι πράγμα μιλάτε. Το παιδί σας θα μπει στη διαδικασία να συνδιαλλαγεί μαζί σας. Θα χρησιμοποιήσει τον τόνο, τις κινήσεις και τις  γκριμάτσες και αν δεν είναι πάντα κατανοητό, θα νιώθει ότι το ακούνε.
-  Να μην πανικοβάλεστε όταν σκέφτεστε πώς θα τα καταφέρει στο παιδικό σταθμό. Ακόμα και αν αρχίζει τότε να μιλάει, είναι σίγουρο ότι τον Σεπτέμβριο που έρχεται θα προσπαθήσει πολύ  και θα είναι γεμάτο ανυπομονησία για το πώς θα είναι κατανοητό στους συμμαθητές του αλλά και στη δασκάλα του. Τα ερεθίσματα που θα πάρει από τον παιδικό θα το βοηθήσουν επίσης να προχωρήσει γλωσσικά.
-  Ζητήστε τη γνώμη ενός ειδικού. Αν η κατάσταση αυτή σας ανησυχεί πραγματικά, ο οικογενειακός σας γιατρός ή ο παιδίατρός σας μπορεί να σας καθοδηγήσει ώστε να ζητήσετε τη γνώμη ενός ειδικού λογοπαθολόγου. Είναι προτιμότερο να πάρετε επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα παρά να αφήσετε κάτι χωρίς την απαραίτητη φροντίδα.  
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Feuropa.eu%2Fepic%2Fnews%2F2013%2Fimages%2Fshouty-boy-news.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Feuropa.eu%2Fepic%2Fnews%2F2013%2F20130402-eurochild-speak-up-childrens-rights_en.htm&h=200&w=283&tbnid=t4U5vKNbaNREtM%3A&zoom=1&docid=P0Ms8w3SoY2-7M&ei=mRKDU53kKenh4QT30YHoBg&tbm=isch&ved=0CHwQMygfMB8&iact=rc&uact=3&dur=808&page=2&start=17&ndsp=23
Πότε πρέπει να ανησυχήσω;
Όσο χαρούμενο και να είναι το παιδί σας που μπορεί και βρίσκει εύκολα κάποιο τρόπο για να το καταλάβουν οι άλλοι, σίγουρα θα μπει στη διαδικασία του να μιλήσει από τη στιγμή που θα έχει κάποιο κίνητρο. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και μερικά σημάδια που μπορεί και να προδίδουν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα και ότι πρέπει να το κοιτάξετε χωρίς καθυστερήσεις.
-  Μένει μέσα στο «καβούκι» του και  αργεί να αντιδράσει. Είναι πιθανόν να ευθύνεται κάποιοπρόβλημα ακοής γι'αυτό. Συμβουλευτείτε τον γιατρό ή τον παιδίατρό σας.
-  Μένει αμίλητο και το βλέμμα του είναι απλανές. Ένα ψυχολογικό ή αναπτυξιακό  πρόβλημα ίσως να κρύβεται πίσω από αυτή την καθυστέρηση. Μην διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια.
-  Εκνευρίζεται κάθε φορά που δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά που θέλει να πει. Αν δείξει κάποια δείγματα προσπάθειας για να εκφραστεί, αλλά δεν τα καταφέρνει, θα ήταν καλό να ζητήσετε από τον παιδίατρο να σας συστήσει κάποιον ειδικό λογοπαθολόγο για να αξιολογήσει το παιδί. Μια και μόνο επίσκεψη πολλές φορές είναι αρκετή για να σχηματίσει γνώμη ο ειδικός και να σας πει τι πρέπει να κάνετε.

Με την συνεργασία της κας Ελισσάβετ Κυριακοπούλου (MS. CCC-SLP Παθολόγος λόγου και ομιλίας) 
 
Όπως εξηγεί καταρχάς η Abraham, ο παιδικός θυμός είναι κατά κανόνα ένα δευτερεύον συναίσθημα. Δηλαδή, υπάρχει ένα άλλο δυσάρεστο συναίσθημα που ταλαιπωρεί το παιδί και προκαλεί την οργισμένη του αντίδραση. Ο θυμός έχει την ιδιότητα να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν λιγότερο αδύναμοι ή εκτεθειμένοι, απ'ό,τι ο πόνος ή ο φόβος. Αν σκεφτείτε για λίγο τι άλλο μπορεί να είναι αυτό που επηρέασε αρχικά το παιδί (απογοήτευση; λύπη; ταραχή;) θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Κάτι ακόμα σημαντικό που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι ο θυμός εξυπηρετεί κάποιον σκοπό. Μας ενημερώνει ότι κάτι δεν πάει καλά... Το θέμα είναι την στιγμή εκείνη να μην πούμε ή κάνουμε πράγματα που θα πυροδοτήσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, όπως:

Μην στέκεστε μπροστά στο παιδί

Όποια κι αν είναι η ηλικία του, όταν το παιδί βρίσκεται σε κατάσταση πανικού είναι εκτός ελέγχου και καμία λογική δεν μπορεί να το κυριεύσει. Μπορεί να πιστεύετε ότι με το να σταθείτε μπροστά στο παιδί και να το κοιτάξετε στα μάτια τη στιγμή που ξεσπά έντονα, θα το τιθασεύσετε. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι θα το «φουντώσετε» ακόμα περισσότερο. Εφόσον το παιδί είναι ασφαλές, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι απομακρυνθείτε και να του δώσετε τον χώρο που μπορεί να χρειάζεται για να ξεσπάσει.

Μην παρασύρεστε από τα συναισθήματά σας


Την στιγμή που το παιδί είναι θυμωμένο, αντί να αντιδράσετε και εσείς ανάλογα, κάντε ένα βήμα πίσω και προσπαθήστε να γίνετε εξωτερικός παρατηρητής της κατάστασης. Εν ανάγκη κάντε μία βόλτα, περπατήστε λίγο, πάρτε μερικές βαθιές ανάσες και προσπαθήστε να διατηρήσετε τον έλεγχο. Επαναλάβετε μέσα σας την φράση «θα λειτουργήσω σύμφωνα με την λογική –θα έχω υπομονή και θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου». Μέρος του «έργου» μας ως γονείς είναι να δίνουμε το καλό παράδειγμα, αναφορικά με το πώς πρέπει να λειτουργούμε σε διάφορες δύσκολες καταστάσεις...

Μην βγάζετε συμπεράσματα για τον θυμό του παιδιού

Το παιδί σας δεν έχει πάντα άδικο όταν ξεσπά έντονα ή και βίαια. Παρόλο που η συμπεριφορά αυτή δεν είναι αποδεκτή, οι αιτίες της μπορεί να είναι. Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν το δικαίωμα κάποιες φορές να έχουν νεύρα; Δεν έχει το παιδί δικαίωμα να εκφράζει τα συναισθήματά του; Αν δεν σας δίνει κάποια εξήγηση αναφορικά με το τι είναι αυτό που το εξόργισε, δώστε του λίγο χρόνο μόνο του μέχρι να ηρεμήσει. Πείτε του «καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος. Λυπάμαι που νιώθεις έτσι. Όποτε θέλεις μπορούμε να το συζητήσουμε». Αν, πάλι, βρίσκεται σε κατάσταση tantrum κατά την οποία μιλά άσχημα, σας χτυπά και σπάει πράγματα, τότε θα πρέπει να επέμβετε. Δεν μπορείτε να ελέγξετε το πώς νιώθει το παιδί, αλλά μπορείτε να του θέσετε επιπτώσεις και ευθύνες για την συμπεριφορά του. Το να αντιδράσετε και εσείς ουρλιάζοντας απλά θα χειροτερέψει τα πράγματα.

Μην προσπαθείτε να μιλήσετε λογικά με ένα θυμωμένο παιδί


Την στιγμή της έκρηξης είναι αδύνατο να κάνετε μία λογική συζήτηση με το θυμωμένο παιδί σας. Μην προσπαθήσετε να το κάνετε να συμμεριστεί την άποψή σας ή να δεχθεί αυτό που του λέτε. Η προσπάθειά σας θα καταλήξει με εσάς ακόμα πιο θυμωμένους, ιδιαίτερα αν το παιδί έχει από την φύση του εναντιωτική συμπεριφορά (οι Αμερικανοί το ονομάζουν Εναντιωτική Προκλητική Διαταραχή). Το παιδί αυτό, μάλιστα, θα προσπαθήσει να κάνει εσάς να συμμεριστείτε την άποψή του.

Μην επιβάλλετε επιπτώσεις ή εξαπολύετε απειλές εν βρασμώ

Ακολούθως τις στιγμές εκείνες, περιμένετε μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και έπειτα επιβάλλετε επιπτώσεις στο παιδί για την συμπεριφορά του. Όταν, στην συνέχεια, το παιδί θα έχει κάπως ηρεμήσει, πείτε του «ήσουν τρομερά θυμωμένη πριν. Αναρωτιέμαι αν μετάνιωσες για όλα αυτά που είπες και έκανες...» -δώστε έτσι στο παιδί την ευκαιρία να απολογηθεί και έπειτα κρίνετε αν χρειάζονται επιπτώσεις. Αν για παράδειγμα, σε ένα ξέσπασμά της η κόρη σας κοπάνησε την πόρτα και κλείστηκε στο δωμάτιό της για να ηρεμήσει, αυτό δείχνει μία προσπάθεια διαχείρισης του θυμού της και δεν είναι απαραίτητο να τιμωρηθεί.

Μην χάσετε την ευκαιρία να μιλήσετε με το παιδί σας αργότερα


Ειδικά για παιδιά μεγαλύτερων ηλικιών, είναι σημαντικό να τα πλησιάσετε για να συζητήσετε ήρεμα τι ήταν αυτό που προκάλεσε το ξέσπασμα. Ρωτήστε το παιδί πώς ακριβώς νιώθει και γιατί νιώθει έτσι, ακούστε τι έχει να σας πει χωρίς να το διακόψετε ή να κάνετε κήρυγμα. Και ρωτήστε το τι πιστεύει πως θα μπορούσε να έχει κάνει, για να χειριστεί τον θυμό του διαφορετικά. Ρωτήστε το ακόμα αν μπορείτε να κάνετε εσείς κάτι για να το βοηθήσετε. Πολλές φορές ο λόγος που τα παιδιά ξεσπούν έντονα είναι επειδή δυσκολεύονται να λύσουν κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τουλάχιστον όχι με υγιείς τρόπους. Με την κουβέντα, όμως, μπορεί να βοηθήσετε το παιδί να βρει λύσεις.

Μην ξεφεύγετε από τον στόχο σας

Πάντα να ρωτάτε τον εαυτό σας σε τι στοχεύετε ως γονιός. Ένας από τους στόχους των γονιών είναι να δείξουν στα παιδιά αποδεκτούς, υγιείς τρόπους συμπεριφοράς, ενώ ταυτόχρονα τους δίνουν τα «εργαλεία» επίλυσης προβλημάτων. Δεν αρκεί μόνο να πειθαρχούν οι γονείς τα παιδιά, αλλά και να τα διδάσκουν και να τα καθοδηγούν. Μερικά μαθήματα δεν απαιτούν επιπτώσεις, αλλά αποτελούν ευκαιρίες για να μιλήσετε με το παιδί και να το βοηθήσετε να βρει καλύτερους τρόπους για να διαχειρίζεται τον θυμό του στο μέλλον.
- See more at: http://www.mama365.gr/16514/7-pragmata-poy-den-prepei-na-kanete-otan-to-paidi.html#sthash.8stGZsPJ.dpufΜην στέκεστε μπροστά στο παιδί
Όποια κι αν είναι η ηλικία του, όταν το παιδί βρίσκεται σε κατάσταση πανικού είναι εκτός ελέγχου και καμία λογική δεν μπορεί να το κυριεύσει. Μπορεί να πιστεύετε ότι με το να σταθείτε μπροστά στο παιδί και να το κοιτάξετε στα μάτια τη στιγμή που ξεσπά έντονα, θα το τιθασεύσετε. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι θα το «φουντώσετε» ακόμα περισσότερο. Εφόσον το παιδί είναι ασφαλές, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι απομακρυνθείτε και να του δώσετε τον χώρο που μπορεί να χρειάζεται για να ξεσπάσει.
- See more at: http://www.mama365.gr/16514/7-pragmata-poy-den-prepei-na-kanete-otan-to-paidi.html#sthash.8stGZsPJ.dpuf

24/5/14

Ο άνθρωπος που χάρισε το χαμόγελο στα παιδιά με κινητικά προβλήματα [βίντεο] How One Man's Trip to Toys 'R' Us Brought Mobility to Hundreds









Ο άνθρωπος που χάρισε το χαμόγελο στα παιδιά με κινητικά προβλήματα [βίντεο]Ο Κόουλ Γκάλογουει εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Ντέλαγουερ και ο χώρος εργασίας του μοιάζει με κατάστημα παιχνιδιών. Ομως ο 48χρονος καθηγητής φυσικής αγωγής έχει μία πολύ σημαντική αποστολή: Παρέχει ευχάριστη κίνηση και χαμόγελο σε παιδιά με νοητικές ή σωματικές αναπηρίες.
Ο Γκάλογουει ξεκίνησε το εργαστήριο βρεφικής συμπεριφοράς προκειμένου να μελετήσει πώς τα παιδιά μαθαίνουν να κινούν το σώμα τους. Μάλιστα ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εξεύρεση τρόπων για να κλείσει αυτό που αποκαλεί «κενό έρευνας» δηλαδή την διαφορά μεταξύ των τυπικά αναπτυσσόμενων παιδιών και όσων υποφέρουν από προβλήματα κινητικότητας λόγω συνθηκών, όπως η εγκεφαλική παράλυση ή το σύνδρομο Down.
Το 2007 ο Σάνιλ Αγκραβαλ, καθηγητής μηχανολογίας στο πανεπιστήμιο , πλησίασε τον Γκάλογουει και του είπε χαρακτηριστικά: «έχω μικρό ρομπότ. Έχετε μικρά παιδιά. Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί.»
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fcoolestone.com%2Fthumbs%2F35d9b6b0c8ec.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.coolestone.com%2Fmedia%2F8312%2FHow-One-Man%27s-Trip-to-Toys-R-Us-Brought-Mobility-to-Hundreds-of-Disabled-Kids%2F&h=360&w=480&tbnid=9GH4ljcWgoy4bM%3A&zoom=1&docid=AOpCVcl0jtoEEM&itg=1&ei=MlKAU_qTH9SO7Qa3p4CACw&tbm=isch&ved=0CFQQMygAMAA&iact=rc&uact=3&dur=925&page=1&start=0&ndsp=21
Ετσι οι δύο καθηγητές άρχισαν να κατασκευάζουν ειδικά ρομποτάκια που βοηθούσαν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία.
Ομως, στην αρχή οχήματά τους κόστιζαν δεκάδες χιλιάδες δολάρια και ζύγιζαν πάνω από 150 κιλά, καθιστώντας τα απρόσιτα για τις οικογένειες που τα χρειάζονταν περισσότερο. Τη λύση βρηκε ο Γκάλογουει με μία επίσκεψη στην εταιρεία παιχνιδιών Toys' R ' Us, όπου είδε ότι μπορούσε να μετατοπίσει το όραμά του για «ρομπότ που οδηγούσαν τα μωρά» σε αγωνιστικά αυτοκίνητα που τα οδηγούσαν τα μωρά. Και έτσι γεννήθηκαν τα Go Baby Go.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fimages.medicaldaily.com%2Fsites%2Fmedicaldaily.com%2Ffiles%2Fstyles%2Flarge%2Fpublic%2F2014%2F03%2F24%2Ftoyrus.png&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.medicaldaily.com%2Ftoy-r-us-trip-inspires-go-baby-go-man-brings-mobility-hundreds-disabled-children-272360&h=357&w=636&tbnid=Pk9n-2ji__vPrM%3A&zoom=1&docid=okJmp2b5YdHCzM&ei=MlKAU_qTH9SO7Qa3p4CACw&tbm=isch&ved=0CHQQMygXMBc&iact=rc&uact=3&dur=1021&page=2&start=21&ndsp=20
Σε αντίθεση με τα ηλεκτρικά αναπηρικά αμαξίδια, τα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται από τα παιδιά άνω των 3 ετών, τα αυτοκινητάκια του Γκάλογουει μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα κρίσιμα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης. Ο ίδιος εκτιμά ότι μέχρι στιγμής τα Go Baby Go εξυπηρετούν περισσότερα από 100 παιδιά, σταγόνα στον ωκεανό για τα 500.000 παιδιά στις ΗΠΑ κάτω των πέντε ετών με κινητικά προβλήματα.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fcdn-videos-1.komando.com%2Fresized_images_cache%2Fa52%2F8cb%2F7004bd2dd12ba51a8cf5dd2fd16e5e5cad6f390edd0f4ce30e7773e471e7d7b937871bd61e3763c92f3d53c69e9384d655253bbc0592770f3a0296b313-310.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fvideos.komando.com%2Fwatch%2F5374%2Fviral-videos-one-mans-trips-to-toys-r-us-brought-mobility-to-hundreds-of-disabled-kids&h=174&w=310&tbnid=agC9aZ6ZrdPlIM%3A&zoom=1&docid=Lpd5T8Pyxo5TpM&ei=MlKAU_qTH9SO7Qa3p4CACw&tbm=isch&ved=0CFoQMygGMAY&iact=rc&uact=3&dur=2104&page=1&start=0&ndsp=21
Ετσι για να διαδοθεί το έργο του, ο Γκάλογουει ταξίδεψε σε όλη τη χώρα, μίλησε με εκατοντάδες γονείς και δημοσίευσε τη δουλειά του στο Youtube


Πηγή

23/5/14

Ένας απρόσμενος σύμμαχος κατά του αυτισμού στα παιδιά

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fplayonwords.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2009%2F01%2F3104417639_87dedc4320.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fplayonwords.com%2Fblog%2F2009%2F01%2F28%2Fdvd-helps-kids-with-autism-read-faces%2F&h=334&w=500&tbnid=b0IyY-iPFNOgfM%3A&zoom=1&docid=QyxJ0cQhKNbnCM&ei=qlR_U63sL-zY4QTDm4DoDQ&tbm=isch&ved=0CKsBEDMoUTBR&iact=rc&uact=3&dur=920&page=4&start=64&ndsp=22
Είναι άραγε δυνατόν ένα θεατρικό εργαστήρι να βοηθήσει ένα παιδί που πάσχει από αυτισμό; τα αποτελέσματα μιας πιλοτικής έρευνας που έγινε στη Μ. Βρετανία και ονομάζεται “Imagining Autism” λένε ότι μπορεί και να γίνεται.
Η έρευνα εξέτασε τις περιπτώσεις συνολικά 22 αυτιστικών παιδιών ηλικίας από 7 έως 12 χρόνων. Τα παιδιά έλαβαν μέρος σε 45λεπτες “συνεδριάσεις” μία φορά την εβδομάδα, για περίοδο 10 εβδομάδων. Σε κάθε τέτοια συνεδρίαση, ανά ομάδες 4 ατόμων, τα παιδιά εισέρχονταν σε ένα δωμάτιο ειδικά διαμορφωμένο με συγκεκριμένη θεματολογία, όπως το δάσος, ή το διάστημα. http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F_R-AhPgfJIeo%2FTCua4HujUCI%2FAAAAAAAAKY0%2FyTVp7vCrHA4%2Fs1600%2Fbulgaria%252Bschool.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fmedia-dis-n-dat.blogspot.com%2F2010%2F06%2Fbulgaria-opens-center-for-kids-with.html&h=333&w=500&tbnid=QduXgzyN3g812M%3A&zoom=1&docid=JnjgNf9tatVS9M&ei=01R_U42yD4T-4QTHk4H4Cw&tbm=isch&ved=0CCsQMygjMCM4ZA&iact=rc&uact=3&dur=1087&page=7&start=130&ndsp=22
Σκοπός της ειδικής διαμόρφωσης των δωματίων ήταν να κάνει τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν όλες τις αισθήσεις τους ταυτόχρονα με τη χρήση φωτισμού, ήχων, κουκλοθέατρου και διαδραστικών ψηφιακών μέσων.

Εκπαιδευμένοι “ηθοποιοί”, παρότρυναν τα παιδιά να συμμετέχουν δημιουργικά στην διαδικασία, τόσο σωματικά, όσο και με την ομιλία. Σκοπός των ασκήσεων ήταν βοηθήσουν τα παιδιά στην επικοινωνία, την κοινωνικότητα και την ανάπτυξη της φαντασίας τους.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.crystalhoffman.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F8_handwriting_worksheets_for_kids_with_autism.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.crystalhoffman.com%2Fhandwriting-exercises-for-kids&h=284&w=425&tbnid=A50jTpYIy2l8sM%3A&zoom=1&docid=qgsCyCWBMIe8xM&ei=01R_U42yD4T-4QTHk4H4Cw&tbm=isch&ved=0CFoQMyhSMFI4ZA&iact=rc&uact=3&dur=504&page=9&start=175&ndsp=23
Τα παιδιά αξιολογήθηκαν σε αυτούς τους τομείς πριν από τις “συνεδρίες”, καθώς και μετά από περίοδο 2 έως 6 εβδομάδων από όταν αυτές τελείωσαν. Στις πρώτες αξιολογήσεις μετά τις ασκήσεις, όλα τα παιδιά έδειξαν βελτίωση.

Η πιο σημαντική διαφορά ήταν το πόσους περισσότερους μορφασμούς μπορούσαν πλέον να αναγνωρίζουν σε ένα άλλο άτομο, κάτι το οποίο θεωρείται ικανότητα-κλειδί για την καλύτερη επικοινωνία.
Η επικεφαλής της έρευνας, Nicola Shaughnessy, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Κεντ, παρουσίασε τα αποτελέσματα της μεθόδου “Imagining Autism” στην 50ή Σύνοδο της Society for the Study of Artificial Intelligence and Simulation Behaviour (AISB50), που έγινε στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου το τριήμερο 1-4 Απριλίου.

Πηγή

22/5/14

Απίστευτο κόλπο για να γράψεις καλά στις εξετάσεις - Δείτε το πριν το κατεβάσει το υπουργείο

http://www.paideianews.gr/arthro/%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF-0
Δεν υπάρχει!!!!!
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fi1.ytimg.com%2Fvi%2FYOflpp8rd-I%2Fsddefault.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.alfavita.gr%2Farthron%2F%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25AF%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF-%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BB%25CF%2580%25CE%25BF-%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1-%25CE%25BD%25CE%25B1-%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25AC%25CF%2588%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582-%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AC-%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2582-%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582-%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B5-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BD-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25B2%25CE%25AC%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25B9-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF&h=480&w=640&tbnid=mm0TS5xkwZ7V3M%3A&zoom=1&docid=i2nsJci0ZBbK7M&ei=3ON9U_XdCYv24QTsioGoAw&tbm=isch&ved=0CFkQMygEMAQ&iact=rc&uact=3&dur=788&page=1&start=0&ndsp=16
Ο νεαρός που ανέβασε το παρακάτω βίντεο δίνει απλές και πρακτικές συμβουλές για να γράψει κάποιος καλά στις εξετάσεις.
Μερικοί θα εντυπωσιαστούν (!) γιατί ίσως δεν έχουν σκεφτεί το κολπάκι. Αξίζει να το δείτε. Προσέξτε τη συσκευή που προτείνει, το στυλό και το βιβλίο.
Δώστε προσοχή στις οδηγίες.

 Άντε και καλή επιτυχία σε όσους δίνουν εξετάσεις προαγωγικές, πανελλήνιες και λοιπές αν υπάρχουν.

Πηγή


21/5/14

ΑΙΣΧΟΣ: 5χρονη στην Κρήτη έμεινε παράλυτη και οι γονείς της….

Δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους πώς γίνεται να υπάρχουν γονείς που απαρνιούνται και παρατάνε τα παιδιά τους…
 http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.hawaiiparents.org%2Fwp-content%2Fuploads%2F2013%2F12%2FSad-Girl.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.hawaiiparents.org%2Fstop-child-abuse-donate-now&h=184&w=215&tbnid=8nygLL8ML9XDiM%3A&zoom=1&docid=sLHRALSjYw63HM&ei=spJ8U6z6EMrg4QTL0IDABg&tbm=isch&ved=0CJUBEDMoODA4&iact=rc&uact=3&dur=894&page=3&start=42&ndsp=26
Όποιος έχει διαβάσει και γνωρίζει την ιστορία της 5χρονης Ελευθερίας από την Κρήτη έχει συγκλονιστεί… Η Ελευθερία λοιπόν μετά από ένα σοβαρό τροχαίο που το βίωσε βρισκόμενη στην αγκαλιά της μητέρας της, περνά μια κόλαση….
Σήμερα ζει μέσα στους λευκούς τοίχους του νοσοκομείου ΠΑΓΝΗ καθώς η οικογένεια της, την έχει αφήσει στο έλεος του θεού και του προσωπικού του νοσηλευτικού ιδρύματος.
Ήταν Οκτώβριος του 2010 όταν το παιδικό χαμόγελο της Ελευθερίας πάγωσε. Είχε ένα φοβερό τροχαίο το οποίο την άφησε καθηλωμένη στο κρεβάτι. Δεν μπορεί πια να τρέξει, να παίξει, να χαρεί, να ζήσει όπως άλλα παιδάκια της ηλικίας της.Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι μετά το τροχαίο, οι γονείς παράτησαν το παιδί τους στην μοίρα του. Αρνήθηκαν να εκπαιδευτούν ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες φροντίδας του παιδιού τους.

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.betterworld4all.org%2FSiteAssets%2Fbenefits-crying%2Fabused-children-crying-i19.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.betterworld4all.org%2Fbenefits%2Fbenefits-crying&h=982&w=1483&tbnid=QqE6PsZMXVXihM%3A&zoom=1&docid=BpBliOkqTavGmM&ei=JpR8U873D-jm4QTHtoHQBA&tbm=isch&ved=0CDUQMygtMC04ZA&iact=rc&uact=3&dur=712&page=7&start=142&ndsp=26  

Από τότε σπίτι της Ελευθερίας είναι το νοσοκομείο, οικογένεια της οι εργαζόμενοι και οι εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού και της Αρχιεπισκοπής που την φροντίζουν με ιδιαίτερη αγάπη. Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι προσπάθειες της κοινωνικής υπηρεσίας να μεταφερθεί το παιδί σε κάποιο ειδικό κέντρο της Κρήτης ή αλλού έχουν πέσει στο κενό. Η ζωή του κοριτσιού είναι καθημερινά εφιαλτική.
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-EgFEvVAnkro%2FTe3pGiwmGfI%2FAAAAAAAABAA%2FcQ9Rx3nJjOI%2Fs400%2Fsad-child.png&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.complementarityandculture.com%2F2011_06_01_archive.html&h=288&w=378&tbnid=Efj1nsFppDuANM%3A&zoom=1&docid=SrW_b9_YPMYXxM&ei=55J8U8CRGpSL4gT32YD4Ag&tbm=isch&ved=0CFIQMyhKMEo4ZA&iact=rc&uact=3&dur=628&page=8&start=162&ndsp=24
Σε μια τόσο τρυφερή ηλικία της συμβαίνουν πράγματα που θα της στιγματίσουν την ψυχούλα για μια ζωή! Το κοριτσάκι που φιλοξενείται στην ΜΕΘ παιδιών του νοσοκομείου έπρεπε δυστυχώς να μετακινηθεί την Παρασκευή, επειγόντως σε άλλο παιδιατρικό τμήμα καθώς είχε φτάσει στο νοσοκομείο επείγον περιστατικό από το Ρέθυμνο. Όμως καμία παιδιατρική κλινική δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να φιλοξενήσει το παιδί, με αποτέλεσμα να παραμένει για ώρες στο διάδρομο της ΜΕΘ. Τελικά μετά από παρέμβαση του διοικητή και συσκέψεις που επαναλήφθηκαν, το κοριτσάκι μεταφέρθηκε και φιλοξενείται στην παιδοχειρουργική κλινική του νοσοκομείου.

Το περιστατικό όπως αναφέρει η πηγή  συνέβει το 2013,ως αναφορά τώρα εν έτη 2014 δεν έχουμε πληροφορίες για την κατάληξη της υπόθεσης.

Πηγή

20/5/14

Στις ζωγραφίες του καθρεφτίζεται η διάθεση του...

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.healthofchildren.com%2Fphotos%2Fdrawings-2197.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.healthofchildren.com%2FD%2FDrawings.html&h=280&w=420&tbnid=_di21XVoHjUhUM%3A&zoom=1&docid=ZRk_gRtAIKxgdM&ei=Zj17U62cE8iO4gTjmIDIDg&tbm=isch&ved=0CKEBEDMoRDBE&iact=rc&uact=3&dur=527&page=4&start=57&ndsp=20
Είναι κατά κανόνα πλούσιες και ευφάνταστες στη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας, για να αραιώσουν και να φτωχύνουν όσο περνάνε τα χρόνια, και να σταματήσουν σχεδόν τελείως κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Ο λόγος για τις παιδικές ζωγραφιές που μπορούν εκτός από τη δημιουργική έκφραση των παιδιών να αποτελέσουν κι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη διερεύνηση της συναισθηματικής, ψυχικής και νοητικής τους κατάστασης.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από μια ευφάνταστη, χρωματιστή και χαρούμενη παιδική ζωγραφιά, γι’ αυτό ακόμα και οι λιγότερο φιλότεχνοι είναι απίθανο να μείνουν ασυγκίνητοι μπροστά σ’ ένα «έργο τέχνης» φτιαγμένο από ένα αθώο παιδικό χέρι. Ευτυχώς, τα παιδιά –κυρίως στην προσχολική ηλικία και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού– ζωγραφίζουν πολύ, κι αυτό επειδή οι ζωγραφιές τους είναι ένας από τους κύριους τρόπους έκφρασης από τη στιγμή που μπορούν να πιάσουν ένα μολύβι στο χέρι τους και να καταγράψουν ένα ίχνος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το πόσο μεγάλη σημασία παίζουν οι εικόνες αυτές όταν θέλουμε να εκτιμήσουμε τη νοητική και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού, αλλά και να καταλάβουμε τα στοιχεία της προσωπικότητάς του και όλα όσα το προβληματίζουν, το απασχολούν ή απλώς βλέπει και παρατηρεί γύρω του.
Ζωγράφοι ετών 1,5
Για τα πολύ μικρά παιδιά το μολύβι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Όταν τους δείξουμε και καταλάβουν ότι μπορεί να κάνει σημάδια, αρχίζουν να το χρησιμοποιούν μουντζουρώνοντας και χαράζοντας (συχνά το πιέζουν πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να φτιάχνουν ακόμα και «ανάγλυφα» σχέδια) οποιαδήποτε επιφάνεια, ακόμα και το ίδιο τους το σώμα. Ο στόχος τους φυσικά δεν είναι να ζωγραφίσουν κάτι συγκεκριμένο. Οι πρώτες αυτές «ζωγραφιές» μοιάζουν με μπερδεμένα κουβάρια, είναι μουτζούρες που ουσιαστικά θυμίζουν τις κινήσεις τους όταν, σε αυτή την ηλικία, πηδάνε πάνω κάτω ή στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους. Σταδιακά βάζουν τις μουτζούρες τους σε έλεγχο, οι οποίες και διαφοροποιούνται σε πολλές μορφές: ευθείες, ελικοειδείς, ζιγκ ζαγκ γραμμές. Στη συνέχεια –από τα 3 τους χρόνια και μετά– σχεδιάζουν μεμονωμένες «φιγούρες» –γραμμές, σπείρες, κύκλους– στις οποίες και δίνουν ονόματα. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν την τάση να ονομάζουν τις ζωγραφιές τους, λένε δηλαδή πως έχουν ζωγραφίσει τη μαμά ή τον μπαμπά, αλλά μετά το ξεχνάνε κι αν τα ξαναρωτήσουμε μετά από λίγες μέρες για τις ίδιες εικόνες μπορεί να μας πουν πως οι ζωγραφιές τους αναπαριστούν κάτι άλλο.
 http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Flivetheatrenewcastle.files.wordpress.com%2F2013%2F04%2F21.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Flivetheatrenewcastle.wordpress.com%2F2013%2F04%2F10%2Fcaptainamazingsillustratorrebeccaglover%2F&h=2451&w=3489&tbnid=C0FJ5KqbAYDovM%3A&zoom=1&docid=qci2Qein94ABrM&ei=Zj17U62cE8iO4gTjmIDIDg&tbm=isch&ved=0CIgBEDMoKzAr&iact=rc&uact=3&dur=710&page=3&start=36&ndsp=21
Η χρυσή εποχή για την παιδική ζωγραφική
Ξεκινά περίπου στην ηλικία των 4,5 με 5 ετών, όταν τα παιδιά περνάνε από τις γραμμές και τις μουτζούρες στα σχήματα που θυμίζουν κηλίδες και που αναπαριστούν αντικείμενα ή ανθρώπους που βλέπουν γύρω τους (π.χ. ο ουρανός, η θάλασσα, ένας άνθρωπος, ένα σπίτι, ένα δέντρο, λουλούδια κ.ά.). Σε αυτές τις ζωγραφιές δεν υπάρχει η έννοια της προοπτικής (όλα όσα θέλουν να αναπαραστήσουν τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς να αλληλοκαλύπτονται) ούτε οι κανόνες της βαρύτητας (π.χ. τα σπίτια πάνω στο βουνό ζωγραφίζονται πλαγιαστά ακολουθώντας τη γραμμή του βουνού). Από την άλλη πλευρά, ο ουρανός, όπως και η θάλασσα, είναι μια μπλε γραμμή, η γη μια καφέ λωρίδα, το χορτάρι, μια πράσινη, ο αέρας είναι απλώς το υπόλοιπο χαρτί που παραμένει λευκό, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα είναι διαφανή (π.χ. βλέπουμε μέσα τις καρέκλες και τα κρεβάτια) κι ό,τι αγαπάνε, προτιμούν, είναι σημαντικό ή μεγάλο το αναπαριστούν χωρίς να σέβονται τις αναλογίες ή τα πραγματικά μεγέθη. Στο δημοτικό πια μπαίνει σαφώς η έννοια των δεξιοτήτων στις παιδικές ζωγραφιές και τα παιδιά σιγά σιγά καταλαβαίνουν την προοπτική (αντιλαμβάνονται το χώρο περίπου στα 11) και χρησιμοποιούν τα χρώματα νατουραλιστικά.
 http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fphoto.elsoar.com%2Fwp-content%2Fimages%2FChildren-Drawing-In-Pictures-2.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fphoto.elsoar.com%2Fchildren-drawing-in-pictures.html&h=520&w=780&tbnid=po3ThvLpSqrMSM%3A&zoom=1&docid=PXFPsHAFbYtuTM&ei=Zj17U62cE8iO4gTjmIDIDg&tbm=isch&ved=0CHYQMygZMBk&iact=rc&uact=3&dur=778&page=2&start=16&ndsp=20
Όταν η δημιουργικότητα και η φαντασία μπαίνουν σε καλούπια
Η δημιουργικότητα των παιδιών μειώνεται καθώς μεγαλώνουν, ιδίως από τη στιγμή που ξεκινάνε το σχολείο και μετά (στην εφηβεία μάλιστα τα παιδιά έχουν την τάση να σταματάνε τελείως να ζωγραφίζουν). Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ξαφνικά παύουν να έχουν φαντασία, αλλά επειδή όταν τα παιδιά ξεκινούν το δημοτικό αρχίζουν να επηρεάζονται από τα στερεότυπα που υπάρχουν στην κοινωνία κι έτσι οι ζωγραφιές τους κινούνται σε συγκεκριμένα πλαίσια. Αυτό που είναι αναγκαίο για να μπορέσουν να απελευθερωθούν και να απεγκλωβιστούν –καθώς η φαντασία των παιδιών είναι ικανότητα συνεχώς αναπτυσσόμενη και εκπαιδεύσιμη (όπως η νοημοσύνη)– είναι το να έχουν «παραστάσεις» από το σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, την οικογένεια κ.λπ.
 http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.danubecommission.org%2Fuploads%2Fimages%2Fdrawing-competition%2Falek_milanov_ivantchev.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.danubecommission.org%2Findex.php%2Fen_US%2Fdrawing-competition&h=1700&w=2340&tbnid=6uztN8-vrLBlxM%3A&zoom=1&docid=XprNkLyrmPy2XM&ei=Zj17U62cE8iO4gTjmIDIDg&tbm=isch&ved=0CFcQMygDMAM&iact=rc&uact=3&dur=675&page=1&start=0&ndsp=16
Τα υλικά
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η έκφραση μέσω της ζωγραφικής είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά και γι’ αυτό έχουν την τάση να ζωγραφίζουν και να χρωματίζουν με οτιδήποτε βρουν σε κάθε πιθανό σημείο. Οι μεγάλοι όμως, επειδή φοβόμαστε ότι τα παιδιά θα λερώσουν και θα λερωθούν, αποφεύγουμε να τους δώσουμε υλικά ζωγραφικής ή και τα αποτρέπουμε από το να εκφραστούν ζωγραφίζοντας. Αυτό όμως, εκτός από λανθασμένο, μπορεί να αποβεί ακόμα και επικίνδυνο για την ανάπτυξη των παιδιών. Χρειάζεται λοιπόν να ξεπεράσουμε τους φόβους και τις αναστολές μας και να δώσουμε στα παιδιά όσα πιο πολλά υλικά και χρώματα (που εξ ορισμού τους αρέσουν πολύ) μπορούμε ώστε να επιλέξουν. Ο μόνος περιορισμός είναι να επιλέγουμε χρώματα μη τοξικά, κυρίως για τα μικρά παιδιά.

Άραγε έχει ταλέντο;
Σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν υπάρχει κανένα παιδί που να μην έχει έστω και μικρή έφεση στη ζωγραφική. Όλα τα παιδιά γεννιούνται με κάποιες ζωγραφικές ικανότητες. Κάποια βέβαια έχουν περισσότερο ταλέντο από άλλα και αυτή η διαφορά γίνεται συχνά αντιληπτή από την ηλικία των 4 ή των 5 χρόνων ακόμα. Το ταλέντο όμως –θα πρέπει να γνωρίζουμε– δεν έχει να κάνει με τη νοητική ανάπτυξη, αλλά με τη δεξιότητα των χεριών τους, και γι’ αυτό δεν είναι σπάνιο να συναντάμε παιδιά που υστερούν νοητικά να αναπαριστούν τις εικόνες που βλέπουν πιο επιδέξια από άλλα «φυσιολογικά» παιδιά της ηλικίας τους. Έτσι, το ταλέντο από μόνο του δεν είναι αρκετό για να πούμε ότι όσοι το διαθέτουν θα γίνουν και καλλιτέχνες. Οι ικανότητες αυτές χρειάζεται να αναπτυχθούν, πράγμα που δεν συμβαίνει αυτόματα καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν. Οι δεξιότητες επηρεάζονται και καλλιεργούνται σε σημαντικό βαθμό από τις ευκαιρίες, τις εικόνες και τα ερεθίσματα που έχουν τα παιδιά στο περιβάλλον τους. Μεγάλη σημασία για να αναπτυχθούν αυτές οι ικανότητες έχει το σχολείο όπου χρειάζεται να διδάσκεται σωστά και ολοκληρωμένα η τέχνη. Ο στόχος αυτής της διδασκαλίας θα πρέπει να είναι –εκτός από τη βελτίωση των ζωγραφικών δεξιοτήτων των παιδιών– η ανάπτυξη της φαντασίας και της κρίσης τους. Άλλωστε, είναι σημαντικό τα παιδιά να μπορούν όχι μόνο να δημιουργούν, αλλά επίσης να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν τα έργα τέχνης, να γνωρίζουν την ιστορία της τέχνης και να κατανοούν το ρόλο, τη σημασία και την αξία της.

Γιατί δεν ζωγραφίζει;
Ένα παιδί που έχει περάσει την ηλικία των 3–4 ετών και έχει τα ερεθίσματα για να ζωγραφίσει, του έχουμε δηλαδή δώσει χαρτιά, μολύβια, χρώματα και του έχουμε δείξει πώς μπορεί να τα χρησιμοποιήσει αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ζωγραφίζει, θα μπορούσε να έχει κάποια δυσκολία που σχετίζεται με τις νοητικές του ικανότητες ή το επίπεδο ωρίμανσής του, οπότε, αν έχουμε και άλλες σχετικές ενδείξεις ώστε να υποψιαζόμαστε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συμβουλευτούμε έναν ειδικό. Το πιθανότερο όμως είναι άλλο. Είναι πολύ πιο συχνό το παιδί που αποφεύγει να σχεδιάσει να έχει έλλειψη δεξιότητας κι έτσι να «μπλοκάρει» και να αρνείται να ζωγραφίσει επειδή ντρέπεται, νιώθει ότι υστερεί, δεν μπορεί να φτιάξει κάτι ικανοποιητικό. Αυτό το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση και πιθανώς να του δείξουμε ότι εκτός από τη σχεδιαστική ικανότητα στη ζωγραφική μεγάλο ρόλο παίζει η χρήση των χρωμάτων, η φαντασία, η έμπνευση.
 http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fspotonlists.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2013%2F01%2Fdrawing.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Fspotonlists.com%2Fhealth-lifestyle%2Ftop-10-ways-to-help-your-children-in-depression%2F&h=1728&w=2304&tbnid=zpT4TN-sQlaqIM%3A&zoom=1&docid=uBgcC1INJILTnM&ei=Zj17U62cE8iO4gTjmIDIDg&tbm=isch&ved=0CFYQMygCMAI&iact=rc&uact=3&dur=867&page=1&start=0&ndsp=16
Το «ψυχογράφημα» μιας ζωγραφιάς
Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και κυρίως τη δεκαετία του ’50 υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από την πλευρά των ειδικών επιστημόνων σε σχέση με την ανάπτυξη μετρήσεων και τεστ γύρω από τη διερεύνηση αλλά και τη βελτίωση των δημιουργικών ικανοτήτων και ταλέντων. Οι μετρήσεις αυτές λειτούργησαν κυρίως ως τεστ ευφυΐας και λιγότερο ως τεστ δημιουργικότητας. Στις μέρες μας οι ειδικοί συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το παιδικό σχέδιο ως συμπληρωματικό εργαλείο στην αξιολόγηση όχι μόνο των δεξιοτήτων αλλά και της νοημοσύνης, της ωριμότητας και της προσωπικότητας των παιδιών (4 ετών και πάνω).
Έτσι, το σχέδιο είναι κάτι που συχνά ζητούν –ώστε να το εκτιμήσουν– οι ειδικοί από τα παιδιά των οποίων την ψυχολογική κατάσταση θέλουν να διερευνήσουν. Συνήθως τους ζητάνε να σχεδιάσουν:
*Έναν άνθρωπο, σχέδιο στο οποίο συνήθως το παιδί προβάλλει τον εαυτό του. Έτσι, το ρωτάνε σε σχέση με το ανθρωπάκι της ζωγραφιάς θέλοντας να μάθουν για τα δικά του συναισθήματα, προβλήματα, σκέψεις κ.λπ.
*Ένα σπίτι, ένα δέντρο.
*Την οικογένειά τους.
Σε όλα αυτά τα σχέδια οι ειδικοί ενδιαφέρονται για το πόσο ολοκληρωμένα είναι αλλά και κατά πόσο είναι μικρά, μεγάλα, πλούσια ή φτωχά, μόνα τους ή με άλλα σχέδια κ.λπ. ώστε να αντλήσουν στοιχεία σχετικά με την ωριμότητα και τη νοημοσύνη του παιδιού καθώς επίσης και την προσωπικότητα και τη συναισθηματική του κατάσταση. Θα πρέπει να τονίσουμε βέβαια ότι ένα σχέδιο αποτελεί απλώς ένδειξη κάποιων χαρακτηριστικών και καταστάσεων και θα πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύεται από άλλα στοιχεία (πληροφορίες από τους γονείς και το παιδί, παρατήρηση του παιδιού, άλλα εργαλεία αξιολόγησης), προκειμένου να καταλήξουν οι ειδικοί σε κάποιο πόρισμα σχετικά με τις ικανότητες, τα χαρακτηριστικά και τα συναισθήματα του παιδιού.

Τι μπορούμε να καταλάβουμε από τα σχέδια των παιδιών
Ένα παιδικό σχέδιο δεν μπορεί να αποτελεί από μόνο του έναν σίγουρο δείκτη ούτε για τη νοημοσύνη ούτε για την προσωπικότητα ούτε για τη συναισθηματική κατάσταση του παιδιού. Υπάρχουν όμως στοιχεία που θα μπορούσαν να μας θορυβήσουν και να μας ωθήσουν στο να ζητήσουμε τη γνώμη ενός ειδικού όταν βλέπουμε το παιδί μας να:
@ Ζωγραφίζει συνέχεια τα ίδια ακριβώς σχέδια. Δεν χρειάζεται να ανησυχήσουμε αν το παιδί μας περνάει μια περίοδο κατά την οποία κάνει σχέδια με το ίδιο θέμα, π.χ. τρένα, αλλά όταν για ένα πάρα πολύ μεγάλο διάστημα επιμένει να ζωγραφίζει ένα συγκεκριμένο τρένο.
@ Επιλέγει συνέχεια τα ίδια χρώματα, ειδικά αν προτιμά τις πολύ σκούρες, μουντές και μαύρες αποχρώσεις.
@ Μουτζουρώνει αμέσως μετά το σχέδιό του (κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι στοιχείο έντονης παρορμητικότητας ή επιθετικότητας).
@ Σβήνει πάρα πολύ στο σχέδιό του, επιμένοντας στις λεπτομέρειες και αναζητώντας την τελειότητα (κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι στοιχείο ψυχαναγκαστικής προσωπικότητας).
@ Φτιάχνει ζωγραφιές με περίεργο θέμα (π.χ. αρρώστους σε νοσοκομεία).
@ Κάνει μικρά και περιορισμένα σχέδια, γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δείχνει ανασφάλεια, όπως αντίθετα ένα πολύ μεγάλο σχέδιο θα μπορούσε να μας παραπέμπει σ’ ένα παιδί με υπερτονισμένη αυτοπεποίθηση.
@ Φτωχά σχέδια (αναντίστοιχα της ηλικίας του), γιατί μπορεί αυτό να μας βάλει υποψίες για προβλήματα νοημοσύνης και ωριμότητας.

Πηγή