Περηφανεύτηκαν για το θεσμό της ένταξης των μαθητών με ειδικές ανάγκες στα γενικά σχολεία, έδωσαν επί σειρά ετών στοιχεία για το «πόσο καλά» πάνε τα πράγματα, προπαγάνδισαν εντός και εκτός βουλής, εντός και εκτός Πανεπιστημίων, τα «μέτρα» υλοποίησης του θεσμού.
Οι «ημέτεροι» πρωτοστάτησαν και στήριξαν τα προγράμματα 400 ωρών για να «δώσουν την ευκαιρία επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών» (με το αζημίωτο πάντα). Είδαν στην ακύρωση ακόμα και της ελλιπούς κρατικής επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών μια μεγάλη ευκαιρία: Την οικονομική εκμετάλλευσή τους (για το καλό της εκπαίδευσης και των μαθητών βεβαίως βεβαίως).
Προπαγάνδισαν την απορροφητικότητα των ΕΣΠΑ για το θεσμό της παράλληλης στήριξης, ασχέτως που την προηγούμενη χρονιά ο αριθμός των αιτημάτων (1950) παρουσίασε μια μεγάλη ψαλίδα συγκριτικά με την πίστωσή τους: Μόλις 1000 από αυτές τις περιπτώσεις μαθητών είχαν εκπαιδευτικό να τους στηρίξει στην προσπάθειά τους να ενταχθούν στο γενικό σχολείο. Οι υπόλοιποι (πάνω από 900 μαθητές) έμειναν μόνοι τους στον αγώνα δρόμου για την ικανοποίηση των εκπαιδευτικών αναγκών τους.
Φέτος, αρχές Οκτώβρη, το τοπίο είναι ακόμα θολό για το πότε, πόσοι και ποιοι θα είναι οι «τυχεροί» της φετινής χρονιάς. Η αντικατάσταση του στελεχικού δυναμικού στη διεύθυνση ειδικής αγωγής και οι φήμες για αναβάθμιση του προηγούμενου προϊσταμένου της σε ρόλο συμβούλου του υπουργού, δε βοήθησαν στον ερχομό των εκπαιδευτικών στα σχολεία.
Τα υπουργεία παιδείας και υγείας έχουν ήδη υπογράψει από την προηγούμενη χρονιά τα «συμβόλαια θανάτου» για τους αδύνατους της κοινωνίας και έχουν εγκαινιάσει καινούριους Καιάδες για τους μαθητές με αναπηρία. Υλοποιώντας επιλογές ΕΕ και ΔΝΤ, ακολουθώντας τις αποφάσεις της Λισσαβόνας για την εκπαίδευση, βιάζονται να τελειώνουν ΝΩΡΙΣ με το τμήμα αυτό του μαθητικού πληθυσμού που κρίνουν αντιπαραγωγικό. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους πρώτους φορείς που συγχωνεύτηκαν την προηγούμενη χρονιά οι 21 ήταν ιδρύματα και νομικά πρόσωπα που σχετίζονται με την ειδική αγωγή. Γιατί να ξοδέψουν για την εκπαίδευσή του, αφού δεν στοχεύουν να το καταστήσουν ενεργό εργασιακά; Το μέλλον του θα είναι, όπως και των υπολοίπων άλλωστε μαθητών μας, η ανεργία.
Οι μειωμένες χρηματοδοτήσεις για την εκπαίδευση, η ακαταλληλότητα των σχολικών κτηρίων, οι ανύπαρκτοι διορισμοί της φετινής χρονιάς, η «αποψίλωση» των ΚΕΔΔΥ από τον απαραίτητο αριθμό προσωπικού όλων των ειδικοτήτων για να μπορέσουν να παράξουν έργο αντίστοιχο των αναγκών των περιοχών που καλύπτουν, τα 25αρια τμήματα που με ζήλο προάγει το υπουργείο παιδείας, οι καταργήσεις, υποβιβασμοί και συγχωνεύσεις γενικών και ειδικών σχολείων, η ακύρωση της μεταφοράς μαθητών των ειδικών σχολείων δημιουργούν ένα εκρηκτικά επικίνδυνο τοπίο για την ασφάλεια πρωτίστως των μαθητών.
Ταυτόχρονα υποσκάπτουν την ένταξη όσων μαθητών μπορούν να ενταχθούν στο γενικό σχολείο, καλλιεργώντας ένα σιωπηλά διογκούμενο ρεύμα «αποπομπής» τους, το οποίο ενισχύεται από κινήσεις γονέων μαθητών του γενικού μαθητικού πληθυσμού που ελπίζουν να «γλυτώσουν» τις δικές τους τάξεις από προβλήματα που φέρνουν μαζί τους οι μαθητές με ειδικές ανάγκες.
Δεν χρειάζεται να προπαγανδίσεις τον κοινωνικό ρατσισμό ευθέως ως πολιτεία: Μπορείς (και το κάνει με επιτυχία άλλωστε το υπουργείο) να «τραβήξεις το χαλί» κάτω από τα πόδια των μαθητών και στη συνέχεια να αφήσεις τον κοινωνικό αυτοματισμό να κάνει τη δουλειά του.
Στο τοπίο αυτό έρχεται να προστεθεί η «λύση ανάγκης» που προκρίνουν πολλές οικογένειες αναπήρων μαθητών, της ιδιωτικής παράλληλης στήριξης, προκειμένου να μπορέσουν να εξασφαλίσουν στο παιδί τους αυτό που η πολιτεία τους στερεί: Το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Αυτός είναι ο τρόπος που το υπουργείο εννοεί την ένταξη: οι γονείς ΞΑΝΑπληρώνουν από την τσέπη τους την εκπαίδευση των παιδιών τους και το κράτος απαλλάσσεται από τις υποχρεώσεις του.
Έτσι εκτός των προσπαθειών για την είσοδο χορηγών στα σχολεία από την μπροστινή πόρτα, έχουμε με την ανοχή και στήριξη της πολιτείας την είσοδο και ιδιωτών που θα υποστηρίζουν εκπαιδευτικά τους μαθητές με αναπηρία στις γενικές τάξεις (για το καλό τους βεβαίως βεβαίως).
Η εισβολή των δήμων στα σχολεία μέσω των ΜΚΟ δεν μπορεί να αφήσει έξω το χώρο της ειδικής εκπαίδευσης και αγωγής. Οι δήμοι μέσω ιδιωτικών εταιρειών (διάβαζε ΜΚΟ), θα αναλάβουν τόσο την παράλληλη στήριξη των μαθητών όσο και την αξιολόγηση και εκπαιδευτική υποστήριξή τους «πουλώντας» κοινωνική πολιτική στους γονείς και στους μαθητές.
Σε μια περίοδο που τα κοινωνικά και μορφωτικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο κυβέρνησης ΕΕ και ΔΝΤ, είναι επιτακτική ανάγκη να παλέψει το σύνολο της εκπαίδευσης και το γονεϊκό κίνημα για:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.
Να γίνουν τώρα μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση και πρωτίστως στην ειδική αγωγή.
Να καλυφτεί ΤΩΡΑ το σύνολο των αιτημάτων για δημόσια παράλληλη στήριξη των μαθητών με ειδικές ανάγκες στα σχολεία μας.
Να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα (15 μαθητές σε νηπιαγωγείο, Α. και Β δημοτικού, 20 μαθητές στις μεγαλύτερες τάξεις).
Να καλυφτούν από το κρατικό προϋπολογισμό με έκτακτο κονδύλι οι θεραπείες των μαθητών που οι γονείς τους είναι ανασφάλιστοι.