Πως θα μάθετε στα παιδιά σας να τηρούν όρια και κανόνες, χωρίς να γλιστρήσετε στις παγίδες της πειθαρχίας που προκαλούν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ο Τακούλης κάνει πάλι τα δικά του!
Του εξηγείτε για εξηκοστή φορά πώς δεν μπορεί να παίρνει όλες τις τηγανητές πατάτες από το πιάτο του μικρότερου αδερφού του, αλλά με το που γυρίζετε από την άλλη, για εξηκοστή φορά το ξανακάνει! Ο τρόπος του, σας ξυπνάει άγρια ένστικτα και πριν το καταλάβετε τσιρίζετε έξαλλη κάνοντας ενδιάμεσα κι ένα διάλειμμα για να κλείσετε καλά τα παράθυρα ώστε να μην ακούνε οι γείτονες.
Εκείνοι βέβαια έχουν έτοιμη κιόλας την ετυμηγορία τους: «Ο Τακούλης κάνει πάλι τα δικά του! Μα και αυτή η μάνα του να μην μπορεί να τον φέρει βόλτα!» Αν αναρωτιέστε τι πάει λάθος και δεν μπορείτε να επιβληθείτε σε ένα μικρό παιδί, τσεκάρετε μήπως το κάνετε με λανθασμένο τρόπο. Σύμφωνα μάλιστα με τους ειδικούς, για να μην είστε χαμένοι από χέρι διαγράψτε από τη ζωή σας τις εξής πέντε τακτικές πειθαρχίας που βάζουν φουρνέλο στη σχέση ανάμεσα σε γονείς και παιδιά.
Η χταποδοπειθαρχία
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι περισσότεροι γονείς προσπαθώντας να επιβληθούν στα παιδιά τους είναι να ακολουθούν μια συγκεκριμένη μέθοδο πειθαρχίας γιατί για αυτήν διάβασαν σε ένα βιβλίο πως κάνει θαύματα, αυτήν ακολουθούσαν οι γονείς τους, για αυτήν η γιαγιά ορκίζεται στη Βίβλο πως εξημερώνει ακόμα και το πιο άγριο γατί. Τα παιδιά όμως δεν είναι γατιά, ούτε είναι όλα ίδια.
Θα κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του δικού μας παιδιού, αν καταλάβουμε το χαρακτήρα του και την ιδιοσυγκρασία του. Ανάλογη θα είναι και η μέθοδος που θα επιστρατεύσουμε για να του μάθουμε πως στη ζωή πρέπει να έχουμε κανόνες και όρια. Αν θα είναι με αυστηρότητα, διπλωματία, λογική ή ευαισθησία, θα εξαρτηθεί από το ίδιο το παιδί, από εκεί και πέρα όλα είναι θέμα χειρισμού.
Ας έχουμε πάντως υπόψη μας, πως οι μέθοδοι πειθαρχίας μπορεί να είναι όσα και τα πλοκάμια του χταποδιού, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε μπροστά μας περιθώριο για να βρούμε εκείνη την μέθοδο που θα «κουμπώσει» με το παιδί μας όπως η κόπιτσα με τη σούστα. Το θέμα είναι να προσαρμόζουμε τις συμβουλές που ακούμε στα δεδομένα που έχουμε. Άλλωστε κάθε παιδί είναι διαφορετικό.
Tutti fruity πειθαρχία
Όλη η παρέα είναι για πικνίκ στην παραλία και η κορούλα της τριαντάχρονης Άννας πετάει πότε στον έναν και πότε στον άλλον άμμο στα μαλλιά και στα ρούχα. Η Άννα της λέει από την αρχή, πώς αυτό που κάνει είναι απαίσιο και ενοχλητικό για όλους, «θα έχεις πρόβλημα έτσι και σηκωθώ» της ξαναλέει απειλητικά, αλλά η μικρή μένει αδιάφορη καθώς ξέρει από προηγούμενες φορές πως οι απειλές θα μείνουν στα λόγια και τίποτα δεν πρόκειται να πάθει. Από τη στιγμή λοιπόν που η ίδια διασκεδάζει με το να ρίχνει στους άλλους άμμο, ενώ παράλληλα ξέρει πως οι γονείς της θα ανεχτούν τελικά την κατάσταση, γιατί να κάνει πίσω;
Το θέμα όμως είναι πως όταν η μαμά λέει «όχι», πρέπει με κάθε τρόπο να το εννοεί. «Έχω καταθέσει τα όπλα» ομολογεί η Άννα «γιατί η κόρη μου ακόμα και όταν την βάζω τιμωρία, δείχνει να αδιαφορεί, κι αυτό γιατί πάντα με κάτι θα βρει να παίξει ακόμα και όταν την κλείνω για τιμωρία στο δωμάτιο της». Σε αυτήν την περίπτωση, οι ειδικοί υπογραμμίζουν πως η τιμωρία που επιλέγουν οι γονείς, πρέπει να είναι κάτι που το παιδί δεν θα θέλει να το ξαναπεράσει. Όπως για παράδειγμα να μην του επιτραπεί να δει την αγαπημένη του σειρά στην τηλεόραση ή να πάει να παίξει με μια καλή φίλη. Μονάχα τότε θα λάβει υπόψη του τις προειδοποιήσεις των γονιών.
Βαρκο-πειθαρχία
Όταν του λέτε να πάει να κοιμηθεί στις εννέα, γιατί αυτό το πρόγραμμα έχετε αποφασίσει να ακολουθεί τις καθημερινές, εκείνο επιμένει να μείνει λίγο ακόμα ξύπνιο για να δει το σήριαλ που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί τα μεσημέρια του Σαββάτου χουχουλιάζοντας στην αγκαλιά σας. Με τη σειρά σας, του ξεκόβετε μια και έξω την περίπτωση να γίνει το δικό του κάνοντας focus στην απόφαση σας.
Γυρίζει τότε και σας λέει: «Θα κλαίω ως το πρωί»! Εννοείται, πως τα παιδιά συνήθως κλαίνε για να πετύχουν αυτό που θέλουν, το κλάμα άλλωστε είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή και στην απογοήτευση. Όταν το παιδί κλαίει πάνω σε ένα ξέσπασμα του θυμού του, δείξτε κατανόηση για τα συναισθήματά του αλλά μην κάνετε πίσω σε αυτό που του έχετε ζητήσει, μην ενδώσετε ικανοποιώντας του κάποιο παράλογο χατίρι, πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιεί το κλάμα ως μέσον εκβιασμού.
Αν το κάνετε, τότε έχετε πέσει στην παγίδα του «παίζω την αυστηρή αλλά στην πραγματικότητα είμαι ανεμόμυλος κάτι σαν «μαμά, αμόλα καλούμπα» ή «απ΄ όλα έχει ο μπαξές». Αλλάξτε στάση αμέσως και μην συζητάτε με το παιδί σας για πράγματα που έχετε αποφασίσει. Αν θεωρείτε ότι μια καλή ώρα για ύπνο είναι στις εννέα το βράδυ, δεν πρέπει να το κάνετε θέμα ξανά και ξανά. Δείξτε στο παιδί, πως όταν λέτε κάτι το εννοείτε, χωρίς όμως άγριες ματιές και νευρωτικές αντιδράσεις.
Η ήρεμη δύναμη είναι ο καλύτερος τρόπος επιβολής. Το θέμα είναι να είσαστε σταθεροί σαν γονείς και να μην αλλάζετε γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Αν όμως στην πορεία ανακαλύψετε πως η αρχική σας θέση ήταν λάθος, υποχωρήστε εξηγώντας την κατάσταση και τους λόγους στο παιδί, κάτι που είναι απαραίτητο για να μην πιστέψει πως πέρασε το δικό του.
Οver πειθαρχία (όταν το παρακάνεις)
Σκεφθείτε έναν πατέρα που έχει κανονίσει με την πεντάχρονη κόρη του να πάνε για τζόκινγκ και βόλτα. Όταν μια μέρα πριν η μικρή παρακούοντας τα λόγια του, κάνει κάποια ζημιά στο σπίτι, ο μπαμπάς αποφασίζει για να την τιμωρήσει να της στερήσει την έξοδο. Σε αυτήν την περίπτωση όμως η τιμωρία ξεπερνάει κατά πολύ τη ζημιά, κάπου δηλαδή ο γονιός το παρακάνει με μια υπερβολική αυστηρότητα που δημιουργεί συναισθήματα τρόμου στο παιδί του. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η αυστηρότητα που ξεπερνάει τα όρια, μαζί με τις απειλές και το ξύλο είναι οι χειρότερες μορφές βίας που δημιουργούν επιθετικότητα στα παιδιά. Θυμηθείτε πως η πειθαρχία αυτού του είδους κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πως δεν τα αγαπάτε, να έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, ενώ τα ταπεινώνει, τους προκαλεί θυμό και τους... διδάσκει το ξύλο ως μέσον επικοινωνίας.
Η «not to do» πειθαρχία
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Στην περίπτωση που το παιδί μας δεν τα πάει καλά με τους κανόνες, το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να εστιάζουμε στις αρνητικές παρατηρήσεις. Να ξεσπάμε δηλαδή όπως: «Γιατί για άλλη μια φορά δεν άκουσες αυτό που σου ζήτησα, γιατί είσαι αναίσθητος και δεν με υπολογίζεις, γιατί είσαι ξεχασιάρης και κακός», χαρακτηρισμοί που κάνουν πολύ δύσκολη τη σχέση που έχουμε με το παιδί μας. Άστε που στην περίπτωση αυτή, το παιδί μπορεί να δράσει σύμφωνα με την ψυχολογία του αναίσθητου ή κακού παιδιού, μιλάμε για αυτοεκπληρούμενη προφητεία! Να όμως που ο καλός ο καπετάνιος, στην φουρτούνα φαίνεται. Έτσι όταν έχουμε ένα ατίθασο παιδί αφήνουμε στην άκρη την αρνητική προσέγγιση και όλα τα... not to do, και ξεκινάμε να υπογραμμίζουμε ό,τι καλό κάνει, ακόμα κι αν έχει καθίσει φρόνιμο έστω για πέντε λεπτά ή για πρώτη φορά δεν έφαγε τσιπς πριν το φαγητό. Μια διπλωματία που φέρνει τα παιδιά στο φιλότιμο, άλλωστε ποιος δεν θέλει να ακούει για τον εαυτό του καλά λόγια και επαίνους;
Τα παιδιά χρειάζονται όρια.
Συχνά, τα παιδιά, δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους ή τις παρορμήσεις τους και φοβούνται όταν φτάσουν στο σημείο να χάσουν τον έλεγχο. Τα όρια που τους βάζουν οι γονείς τους και τα επιβάλλουν με αγάπη, κρατούν τα παιδιά ασφαλή όσο μεγαλώνουν και εξερευνούν τον κόσμο.
Πειθαρχία με… στιλ!
Η αποτελεσματική πειθαρχία είναι εξατομικευμένη. Αν έχετε περισσότερα από ένα παιδιά, σίγουρα έχετε διαπιστώσει κάποιες διαφορές στην προσωπικότητά τους, από τη γέννησή τους κιόλας. Οι διαφορές αυτές, θα επηρεάσουν το πώς θα φερθείτε στο κάθε παιδί αλλά και τις αντιδράσεις του. Το ένα, για παράδειγμα, θα σταματήσει αμέσως να παίζει με το ηλεκτρικό καλώδιο απλώς με μία προειδοποίηση, το άλλο θα αγνοήσει την προειδοποίηση σας αν δεν το απειλήσετε, ένα άλλο ίσως χρειαστεί να το απομακρύνετε αμέσως από την πηγή του κινδύνου. Συντονίστε λοιπόν το «στιλ» της δικής σας πειθαρχίας στο χαρακτήρα του παιδιού σας έχοντας πάντα υπόψη σας ότι οι αντιδράσεις του μπορεί να αλλάξουν αν είναι κουρασμένο, νυστάζει ή πεινάει.
Πηγή