Όταν κάποιος τραβά και ξεριζώνει τις τρίχες του
Η τριχοτιλλομανία, ICD-10 F63.3, είναι μια ψυχαναγκαστική διαταραχή, κατά την οποία ο ασθενής τραβά και ξεριζώνει τις τρίχες, κυρίως από το τριχωτό της κεφαλής, αλλά και από τα φρύδια, τις βλεφαρίδες, το εφήβαιο και άλλα τριχωτά μέρη του σώματος. Μερικές φορές ο ασθενής μασά ή καταπίνει τις τρίχες. Τότε αυτές συσσωρεύονται και συγκολλώνται μέσα στο στομάχι σε μία μάζα, το 'πίλημα' του στομάχου, το οποίο μπορεί να φτάσει το μέγεθος πορτοκαλιού και το οποίο δεν απομακρύνεται παρά μόνο με χειρουργική επέμβαση.
Η τριχοτιλλομανία υπάρχει και σε βρέφη, αλλά η μέγιστη ηλικία έναρξης είναι 9 έως 13 ετών.
Μπορεί να προκληθεί από κατάθλιψη ή άγχος. Υπολογίζεται ότι η επίπτωση είναι μεταξύ 0,6% έως 1,5% (άρρενες) και σε 3,4% (θήλεα).
Αναφορικά με τις αιτίες της τριχοτιλλομανίας, αυτές είναι αποτέλεσμα μίας σειράς γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Ανωμαλίες στον κερκοφόρο πυρήνα σχετίζονται με αυτή την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, όπως μικρό μέγεθος παρεγκεφαλίδας ή περισσότερη φαιά ουσία στον εγκέφαλο. Πολλαπλά γονίδια προσδίδουν προδιάθεση στην τριχοτιλλομανία. Μεταλλάξεις στο γονίδιο SLITRK1, στα γονίδια υποδοχέα σεροτονίνης 2Α, στο γονίδιο HOXB8 κ.α.
Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει την αξιολόγηση για γυροειδή αλωπεκία και αλωπεκία έλξης. Στην τριχοτιλλομανία η δοκιμή έλξης των μαλλιών, όταν απομακρύνονται εύκολα, είναι αρνητική.
Μια βιοψία μπορεί να πραγματοποιηθεί. Αποκαλύπτει τραυματισμένα τριχοθυλάκια με αιμορραγία περιθυλακικά, αποσπασμασμένα μαλλιά στο χόριο, κενά ωοθυλάκια, και παραμορφωμένους άξονες τριχών (τριχομαλακία). Μια εναλλακτική τεχνική για την βιοψία, ιδιαίτερα για τα παιδιά, είναι το ξύρισμα σε ένα μέρος της περιοχής των μαλλιών και η παρακολούθηση για επανανάπτυξη των κανονικών τριχών.
Θεραπεία
Η τριχοτιλλομανία μπορεί να θεραπευτεί με την κατάλληλη ψυχολογική και ιατρική υποστήριξη, κυρίως μέσω της ψυχοθεραπείας και σε ειδικές περιπτώσεις με ειδικά φάρμακα. Όπως και να έχει, υπάρχουν περιπτώσεις (κυρίως στην παιδική ηλικία), όπου το τράβηγμα των τριχών μπορεί να είναι ένα προσωρινό πρόβλημα.
Η θεραπεία γίνεται με βάση την ηλικία ενός ατόμου.
Τα περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορούν να το ξεπεράσουν, αν η κατάσταση αντιμετωπιστεί και συντηρητικά.
Σε νέους ενήλικες, η διάγνωση και η ευαισθητοποίηση της κατάστασης αποτελεί σημαντική διαβεβαίωση για την οικογένεια και τον ασθενή. Μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένων των προγραμμάτων τροποποίησης της συμπεριφοράς, μπορεί να βοηθήσουν. Παραπομπές σε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους γίνονται όταν αποτύχουν οι άλλες παρεμβάσεις.
Όταν η τριχοτιλλομανία ξεκινά στην ενήλικη ζωή, συχνά συνδέεται με άλλες ψυχιατρικές διαταραχές, και η παραπομπή σε έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο για την αξιολόγηση ή τη θεραπεία θεωρείται η καλύτερη παρέμβαση.
Φάρμακα
Η θεραπεία με κλομιπραμίνη (Anafranil), ένα τρικυκλικό αντικαταθλιπτικό, δείχθηκε σε μια μικρή διπλή-τυφλή μελέτη ότι βελτιώνει σημαντικά τα συμπτώματα. Η φλουοξετίνη (Prozac) και άλλοι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRIs) έχουν περιορισμένη χρησιμότητα στην, και μπορούν συχνά να έχουν σημαντικές παρενέργειες. Η θεραπεία με ακετυλοκυστεΐνη προήλθε από την κατανόηση του ρόλου του γλουταμινικού στη ρύθμιση του ελέγχου των παρορμήσεων.
Πρόγνωση
Όταν εμφανίζεται στην πρώιμη παιδική ηλικία (πριν από την ηλικία των πέντε ετών), η κατάσταση είναι συνήθως αυτοπεριοριζόμενη και η παρέμβαση δεν είναι απαραίτητη. Στους ενήλικες, η έναρξη της τριχοτιλλομανίας μπορεί να είναι δευτεροπαθής, άλλων ψυχιατρικών διαταραχών και τα συμπτώματα είναι γενικά πιο μακράς διάρκειας.
Δευτερογενείς μολύνσεις μπορεί να συμβούν.
Υλικό Ενημέρωσης
Πηγή