Το «ΟΧΙ» γιορτάζεται κάθε μέρα για ένα 2χρονο!
Από την συμβουλευτική ψυχολόγο Τάνια Μπαγέρη (Υπαρξιακή- Συμβουλευτική Ψυχολογία- www.taniabageri.gr)
Μπορεί οι ενήλικες στην Ελλάδα να θυμόμαστε τη σημασία του «ΟΧΙ» κάθε 28η
Οκτωβρίου για εθνικούς λόγους. Για τα παιδάκια όμως, ειδικότερα αυτά
που είναι περίπου δυο με τριών ετών, η έννοια του «όχι» αποκτά άλλο
νόημα. Έρευνες δείχνουν πως σε αυτήν την ηλικία, ένα παιδί μπορεί να
χρησιμοποιεί το «όχι» για να διαφωνήσει με τους άλλους, κυρίως τους
γονείς του και άλλα οικεία πρόσωπα, πάνω από 20 φορές… την ώρα!
Άλλο νωρίτερα και άλλο αργότερα λοιπόν,
τα 2χρονα ξεκινούν να αντιδρούν αρνητικά σε ό,τι και αν τους
προτείνεται, είτε πρόκειται για τις καθημερινές ρουτίνες
φαγητού, ύπνου και μπάνιου ή πιο ιδιαίτερες δραστηριότητες όπως το να
βγουν από το σπίτι ή να φύγουν από ένα μέρος που ήδη βρίσκονται. Ξαφνικά
οι γονείς αρχίζουν να ακούνε συνεχώς εκφράσεις όπως: «όχι, δε θέλω», «φύγε», «μόνος μου»
και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα παιδί που συμπεριφέρεται σα να
γκρεμίζεται ο κόσμος ολόκληρος, επειδή το φαγητό δε μπήκε στο κατάλληλο
πιάτο ή κάποιος το βοήθησε να βάλει το παπούτσι του.
Καθώς τέτοιου είδους κρίσεις σε αυτήν την ηλικία μπορεί να επαναλαμβάνονται συνεχώς και να διαρκούν μεγάλο μέρος της μέρας, προκαλούν αρκετή ένταση μέσα στο σπίτι, και συχνά επηρεάζουν και τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών ή μεταξύ συντρόφων. Στατιστικά, μαζί με την εφηβεία είναι τα αναπτυξιακά στάδια που προβληματίζουν περισσότερο τους γονείς, και η στιγμή που εξαντλημένοι από τις καθημερινές διαπραγματεύσεις πιθανώς να αναζητήσουν υποστήριξη, καταφεύγοντας σε κάποιον ειδικό.
Πρόκειται για μια πολύ σημαντική φάση
στη συναισθηματική και όχι μόνο ανάπτυξη, όπου το βρέφος αρχίζει να
μεταβαίνει στο επόμενο στάδιο και σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Αυτό που
συμβαίνει ουσιαστικά πίσω από την αντιδραστική συμπεριφορά προς τους
γονείς, είναι ότι το παιδί αρχίζει να διαπραγματεύεται τη σχέση εξάρτησης μαζί τους προκειμένου να κατακτήσει σταδιακά την αυτονομία και την ανεξαρτησία
του. Αυτό που μπερδεύει τους ενήλικες όμως, είναι πως αυτή η αναζήτηση
της ανεξαρτησίας δε γίνεται σταθερά και με την ίδια ένταση πάντα, ούτε
σε όλους τους τομείς. Έτσι, ενώ έχουμε ένα παιδί που μάχεται να κάνει
μπάνιο μόνο του, από την άλλη θέλει το βράδυ να κοιμηθεί μαζί με τη μαμά
του.
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε σε σχέση με αυτό το αναπτυξιακό στάδιο, είναι πως παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη
του παιδιού, τόσο σε σχέση με την εικόνα εαυτού και την αυτοπεποίθηση,
όσο και στη συμπεριφορά και τις σχέσεις με τους άλλους, στο σπίτι και
στο σχολείο. Το παιδί έχει ανάγκη να του επιτρέπεται αυτή η διεκδίκηση
της ανεξαρτησίας χωρίς να το μαλώνουν ή να το ντροπιάζουν,
έχοντας όμως συγχρόνως γύρω του ένα πλαίσιο κανόνων και ορίων.
Δεδομένου ότι σε αυτήν τη φάση το παιδί τοποθετείται ουσιαστικά για
πρώτη φορά ως μονάδα στον κόσμο, βιώνει παράλληλα και μια διαδικασία κοινωνικοποίησης ανακαλύπτοντας ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι.
Έτσι λοιπόν οι γονείς των 2χρονων
παιδιών που έχουν αρχίσει να αντιδρούν και να λένε πολλά «όχι»,
καλούνται να βρουν την πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ ξεκάθαρης οριοθέτησης
αλλά και σεβασμού προς το παιδί, που θα περιλαμβάνει τους κατάλληλους τρόπους επικοινωνίας, οριοθέτησης και διαχείρισης των κρίσεων ενώ παράλληλα θα υποστηρίζει την αυτονομία του παιδιού και δε θα στραπατσάρει την εικόνα του εαυτού του και την αυτοπεποίθησή του.Πηγή