Ένα κοινό χαρακτηριστικό των ατόμων με ΔΕΠΥ είναι η δυσκολία τους να επιστρέψουν στη δουλειά που έκαναν, πριν να διασπαστεί η προσοχή τους από κάτι μέσα ή έξω από το δωμάτιο. Δεν επιστρέφουν σ' αυτό που μόλις εγκατέλειψαν αλλά προχωρούν σε κάτι άλλο. Τα άτομα χωρίς ΔΕΠΥ, ακόμη κι αν διασπαστεί η προσοχή τους, θυμούνται τι έκαναν και γιατί. Αυτό ονομάζεται μνήμη εργασίας και διαφέρει από τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες λειτουργίες της μνήμης. Χάρη στη μνήμη εργασίας θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε, πώς να το κάνουμε, ώστε να το ολοκληρώσουμε πριν να είναι αργά κι ενώ έχει ακόμη σημασία.
Στα άτομα με ΔΕΠΥ η εργασιακή μνήμη δε λειτουργεί σωστά. Δυσκολεύονται να συγκρατούν τις πληροφορίες που χρειάζονται γι αυτό που κάνουν, ώστε να μπορέσουν να το τελειώσουν ή να πετύχουν το στόχο τους. Πάνε από το ένα στο άλλο, χωρίς στην ουσία να ολοκληρώνουν τίποτα. Αυτό είναι το πρόβλημα της μνήμης εργασίας στη ΔΕΠΥ. Είναι ένα πρόβλημα χρόνου, ένα πρόβλημα εστίασης, ένα πρόβλημα να θυμηθούμε τι χρειάζεται για να γίνει μια δουλειά. Είναι κάτι σαν αυτό που βλέπετε σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, όταν η μνήμη εργασίας και οι εκτελεστικές λειτουργίες τους αρχίζουν να φθίνουν. Με αυτή την έννοια, η ΔΕΠΥ δεν είναι ένα πρόβλημα έλλειψης δεξιοτήτων ή γνώσης. Είναι ένα πρόβλημα αποτελεσματικότητας και απόδοσης.
Το θέμα αυτό έχει γίνει αντικείμενο μελέτης ερευνητών του Harvard, οι οποίοι ήδη ανέπτυξαν ένα πρόγραμμα υπολογιστή για τη βελτίωση της εργασιακής μνήμης παιδιών κι εφήβων, το Express Focus.
Η ανεπάρκεια της εργασιακής μνήμης επηρεάζει επίσης την ικανότητα ενός ατόμου να υπολογίσει το χρόνο. Όχι ως προς το να κοιτάξει το ρολόι και να ξέρει τι ώρα είναι, αλλά ως προς το να ξέρει πόσο χρόνο θα του πάρει να κάνει κάτι, ή πόσος χρόνος πέρασε από την ώρα που σχόλασε, κλπ. Η ΔΕΠΥ δημιουργεί προβλήματα κατανόησης χρόνου. Κάνει τα άτομα να ζουν τη στιγμή χωρίς να σκέφτονται το μέλλον. Το μέλλον, έχει μικρή αξία γι αυτά σε σχέση με ό, τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Ως εκ τούτου, είναι πολύ συνηθισμένο το μέλλον να τα βρίσκει απροετοίμαστα. Δεν τελειώνουν π.χ. τις σχολικές εργασίες ή την έκθεση για τη δουλειά, δεν κάνουν τις απαραίτητες προετοιμασίες για το χειμώνα, και πάει λέγοντας. Δεν είναι τόσο αναβλητικότητα, αυτό που παρουσιάζουν, όσο το να ζουν το «τώρα». Το παρελθόν ή το μέλλον έχουν μικρή αξία σε σχέση με το παρόν.
Πηγή: ADHD Information Library
Πηγή