Ο ρατσισμός που βίωσε
«Πως αντέχετε αυτό το παιδί και δεν το πηγαίνετε στο ίδρυμα;» αυτή ήταν η
πρώτη φράση που άκουσε η μητέρα του Κωνσταντίνου την ημέρα που έγινε
διάγνωση ότι το αγοράκι της έχει αυτισμό.
Η ίδια ήταν τρομαγμένη. Το ενάμιση ετών αγοράκι είχε κουραστεί από την αναμονή και χτυπούσε τα πόδια στο γραφείο της ειδικού κι εκείνη ενοχλήθηκε.
«Εκεί ένιωσα την πρώτη απόρριψη» λέει στο CNN Greece, η Μαρία Κώστα, η μητέρα του Κωνσταντίνου.
Αν και δεν ήξερε τι είναι αυτισμός, είδε τα «σημάδια» από την ηλικία των 8 μηνών. Από τότε άρχισε να τρέχει στους γιατρούς για να βοηθήσει το παιδί της.
Η πρώτη διάγνωση από την παιδίατρο και τον νευρολόγο ήταν ότι το παιδί απλά «τεμπελιάζει» όπως κάνουν τα περισσότερα αγόρια.
Η μητέρα όμως δεν επαναπαύθηκε, συνέκρινε την συμπεριφορά του με αυτή της μεγαλύτερης κόρης της και παρατήρησε ότι όταν το αγοράκι έβγαινε από το σπίτι και ήταν σε κάποιο μέρος με πολύ φασαρία έκλαιγε ενώ γενικότερα δεν μιλούσε.
Ακολούθησαν πολλές επισκέψεις σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων.
«Κάνει με τα χεράκια του σαν φτερουγίσματα, περπατάει με τις μύτες, νευριάζει με τον πολύ κόσμο;» σε αυτές τις ερωτήσεις του ψυχολόγου οι γονείς του Κωνσταντίνου απάντησαν σε όλες, ναι.
«Το παιδί σας είναι αυτιστικό» τους είπε «οπλιστείτε με υπομονή».
Μέχρι που βρήκαν έναν νευρολόγο ο οποίος τους βοήθησε να αντιμετωπίσουν την «νέα» τους πραγματικότητα.
«Έφαγα μεγάλη απόρριψη δεν τον δέχονταν πολλά σχολεία με τμήματα ένταξης, άλλοι ήταν ανεύθυνοι και τους είχε φύγει το παιδί. Κάποτε όταν άκουγαν ότι το παιδί ήταν αυτιστικό δεν το ήθελαν οι εκπαιδευτικοί. Τα είχαν στην άκρη αυτά τα παιδιά» λέει με παράπονο η μητέρα του Κωνσταντίνου.
Το αγοράκι έκανε βήματα εξέλιξης όταν οι γονείς το πήγαν σε ένα ιδιωτικό κέντρο. Μετά από πολύ δουλειά μπόρεσε να μιλήσει και να επικοινωνήσει με τους γύρω του.
Οι γονείς μπήκαν σε ομάδα και εκεί καθώς ήρθαν σε επαφή με άλλα ζευγάρια που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα, ένιωσαν ότι δεν είναι μόνοι και μπόρεσαν να αποδεχτούν πιο εύκολα ότι το παιδί τους έχει αυτισμό.
Το στίγμα
Το πρόβλημα της οικογένειας αυτής όπως και πολλών άλλων που έχουν παιδιά με αυτισμό, ο συγγενικός και ο φιλικός περίγυρος δεν το αγκάλιασε με αγάπη.
«Νόμιζαν ότι ήταν περίεργος, εξωγήινος. Μέχρι που μου έχουν πει ότι δεν θέλουμε τα παιδιά μας να κάνουν παρέα, μην κολλήσουν. Γονείς του έκλειναν την πόρτα γιατί νόμιζαν ότι θα πειράξει τα παιδιά τους. Βίωσα πολύ ρατσισμό.
Όπως τον βίωσε και η μεγάλη μου κόρη. Της έλεγαν τα παιδιά στο σχολείο ότι δεν θέλουμε να σε κάνουμε παρέα γιατί έχεις τον τρελό αδερφό, τον χαζό αδερφό» λέει η κυρία Κώστα, η οποία πάλεψε για να σπάσει το στίγμα και τα κατάφερε!
Μετά από 17 χρόνια μιλά με καμάρι για τον Κωνσταντίνο και περιγράφει με ωμή γλώσσα τον ρατσισμό που βιώνουν οι γονείς των παιδιών με αυτισμό: «Δεν ντρεπόμαστε, μας κάνουν οι συνάνθρωποι μας να καθόμαστε στα σπίτια μας.
Αυτό το έζησα εγώ ένα με δύο χρόνια, κλείστηκα στο σπίτι, έπαθα κατάθλιψη. Δεν φταίει η κατάσταση του παιδιού μας. Κάποια στιγμή την δεχόμαστε.»
Σήμερα ο Κωνσταντίνος είναι 17 ετών έχει μια οικογένεια που τον λατρεύει και δεν ντρέπεται γι’ αυτόν.
Έχει φίλους που τον αποδέχονται και τον αγαπούν,
Πηγη