 |
| πηγη |
«Είμαι δυσλεκτική, με θεωρούσαν τελευταία στην τάξη, όμως αποφοίτησα και έγινα παιδαγωγός»
Η διατριβή της ήταν – τι άλλο πάνω στη δυσλεξία- και είχε θέμα «Δίνοντας φωνή στα συναισθήματα – οι συναισθηματικές πτυχές του δυσλεκτικού παιδιού».
Η νεαρή γυναίκα στέλνει ένα μήνυμα προς όλους όσους θεωρούν ελάττωμα οποιαδήποτε μαθησιακή δυσκολία και στηρίζει αυτούς τους ανθρώπους, τονίζοντας, πως αν υπάρχει θέληση γίνονται θαύματα.
«Με λένε Martina, ζω στο Vignanello, στην επαρχία Viterbo και… ευτυχώς είμαι δυσλεκτική!
Ο δικός μας κόσμος είναι πολύπλοκος και πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν, γιατί στα μάτια των άλλων φαινόμαστε πάντα διαφορετικοί. Πάντα πίστευα, ότι ο καθένας μας έχει εμπόδια να ξεπεράσει, μερικές φορές το να τα ξεπεράσει μπορεί να φαίνεται δύσκολο, τουλάχιστον έτσι ήταν για μένα.
Από παιδί είχα μέσα μου ένα τέρας, σαν μια τρύπα στο στομάχι μου, που γεννήθηκε από τη δυσλεξία μου και τις διάφορες μαθησιακές δυσκολίες που είχα από την πρώτη δημοτικού. Όλα αυτά τα χρόνια πάντα μου έλεγαν ότι ήμουν ένα έξυπνο αλλά πολύ τεμπέλικο κopίτσι. Στο σχολείο πάντα με έβλεπαν ως την τελευταία στην τάξη, έπαιρνα πάντα κακή βαθμολογία, πάντα έφευγα με τον ελάχιστο βαθμό και επίσης με παραμελούσαν τόσο οι καθηγητές όσο και οι συμμαθητές.
Μέσα μου ένιωθα τόσες αρνητικές διαθέσεις, που δεν έβρισκα καν τις λέξεις για να περιγράψω το σωστό συναίσθημα. Αποφάσισα να γραφτώ στο πανεπιστήμιο παρόλο που μου είπαν ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα, αλλά η επιθυμία μου να κάνω κάτι ήταν πάντα μεγάλη, οπότε ξεκίνησα ένα ταξίδι τριών ετών που αποδείχτηκε υπέροχο.
Από εκείνη τη στιγμή, η τρύπα στο στομάχι μου που είχα άρχισε να γεμίζει με όμορφες αισθήσεις και ικανοποιήσεις.
Ξεκίνησα αναλύοντας τον εαυτό μου και βάζω όλες τις δυνατότητές μου σε δράση, φτάνοντας σε αυτή την ξεχωριστή μέρα. Δυστυχώς, δεν πιστεύουν όλοι οι δυσλεξικοί μαθητές στα όνειρά τους, πολλοί από αυτούς αισθάνονται απογοητευμένοι είτε για την βαθμολογία είτε για τους καθηγητές ή απλώς επειδή βιώνουν συναισθήματα που τους εμποδίζουν να αντιμετωπίσουν τη χρονιά ήρεμα.
Προσωπικά γνωρίζω ότι υπήρξαν πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισα στα σχολικά μου χρόνια και πίσω από όλες μου τις δυσκολίες υπήρχε πάντα ένα συναίσθημα.
Πάντα μου έλεγαν ότι το λύκειο δεν ήταν για μένα και ότι δεν θα μπορούσα να πάω στο πανεπιστήμιο, αλλά παρά τα δάκρυα και τις στιγμές απελπισίας, πάντα ακολουθούσα το δικό μου δρόμο. Αν κάτι κατάλαβα στις σπουδές μου, είναι ότι το να είσαι δυσλεκτικός δεν σημαίνει να χάνεις, αλλά να έχεις τις ίδιες δεξιότητες με άλλους και για να κερδίσεις οποιαδήποτε μάχη χρειάζεται απλώς να βρεις τη δική σου στρατηγική. Χάρη στη δυσλεξία σήμερα κέρδισα τη μεγαλύτερη μάχη, αυτή με τον εαυτό μου, φτάνοντας στο μεγαλύτερο όνειρό μου: να γίνω μελλοντικός παιδαγωγός».