Μην σκεφτείτε ότι είναι απλά ένας ταλαντούχος, μαύρος επιστήμονας, που διακρίνεται σε ένα πανεπιστήμιο της ελίτ. Δεν ήταν το χρώμα ή η καταγωγή του το κύριο στοιχείο που έφερε προκλήσεις και τον υποχρέωσε από την ηλικία των 3 ετών να παλεύει σε έναν διαρκή αγώνα. Ο Άρντεϊ είναι ένα άτομο στο φάσμα του Αυτισμού. Και η νευροαναπτυξιακή αυτή διαταραχή, που έχει πολλά, διαφορετικά «πρόσωπα», για τον ίδιο σήμαινε ότι έως τα 11 δεν μπορούσε να μιλήσει. Και πριν τα 18 του χρόνια δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει.
«Το πιο συνηθισμένο κλισέ που με ρωτάνε πάντα: είσαι καλός στα μαθηματικά; Και η ειρωνεία είναι ότι σπάνια κάποιος είναι χειρότερος από εμένα στα μαθηματικά. Δεν είμαι καθόλου καλός με τους αριθμούς. Είμαι καλός με τους ανθρώπους. Σε αυτό που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είμαι καλός, είμαι κακός, και σε αυτό που υποτίθεται ότι είμαι κακός, είμαι καλός».
Ως παιδί, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του με τη μητέρα του και σε λογοθεραπεία. Διαγνώστηκε με αυτισμό και η κατάσταση άλλαξε στα 18 του.
Είναι σαν να λύθηκε ένα μπλοκάρισμα, λέει. Έμαθε να μιλάει στα 11 και να διαβάζει στα 18. Από αναλφάβητος κατάφερε να κάνει διδακτορικό στην κοινωνιολογία.
«Οι καθηγητές μου μάλλον έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Ένας από αυτούς με βοήθησε παραβιάζοντας τους κανόνες. Τα μαθήματά μου διαρκούσαν από τις 10 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι, αλλά ο Σάντρο καθόταν μετά μαζί μου και κάναμε φωνητική, ανάγνωση και γραφή μέχρι τις 11 το βράδυ».
Ο Σάντρο Σάντρι ήταν καθηγητής του στο κολέγιο και ήταν της άποψης ότι το ταλέντο έχει όρια αλλά η δύναμη της θέλησης είναι απεριόριστη. Μπορούσε να συγκεντρωθεί, είχε αντοχή, είχε εμμονή με τα θέματα. Ο Τζέισον χαμογελάει και λέει: Ναι, αυτιστικά χαρακτηριστικά.
Σήμερα, όπως σημειώνει το δημοσίευμα της Deutsche Welle που παρουσιάζει το γεγονός, είναι ο νεότερος μαύρος καθηγητής στο Κέιμπριτζ. Έντεκαμισι χρόνια αφότου έμαθε να διαβάζει, έκανε το διδακτορικό του στο Λίβερπουλ. Μετά από αυτό έγινε καθηγητής κοινωνιολογίας στη Γλασκώβη και στη συνέχεια διορίστηκε στο Ντάραμ.
Πολλές από τις έρευνές του αφορούν τις ψυχικές ασθένειες των φοιτητών και πώς αυτές σχετίζονται με το χρώμα του δέρματός τους. Το γεγονός ότι κάποιος που δεν ήξερε καν να διαβάζει μέχρι τα 18 του χρόνια κατάφερε να διδάσκει στο Κέιμπριτζ είναι θαύμα. Πολλοί γονείς αυτιστικών παιδιών του γράφουν ζητώντας συμβουλές.