Γιατί τα παιδιά στις μέρες μας καθυστερούν να βγάλουν την πάνα;

πηγη

 

Σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Αυστραλία τα περισσότερα παιδιά στις μέρες μας βγάζουν την πάνα αφού συμπληρώσουν τα τρία τους χρόνια, σε αντίθεση με το παρελθόν, που το κατάφερναν σε πολύ πιο μικρή ηλικία.

Πιο συγκεκριμένα στην δεκαετία του 1980 ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα δύο χρόνια, ενώ ακόμα παλαιότερα ο μέσος όρος έπεφτε στους 18 μήνες. Η «καθυστέρηση» αυτή σύμφωνα με τους ερευνητές οφείλεται σε διάφορους λόγους:

•  Στις περισσότερες σύγχρονες οικογένειας και οι δύο γονείς είναι εργαζόμενοι, με αποτέλεσμα συχνά να μην έχουν τον χρόνο που απαιτείται για να ξεκινήσουν την προσπάθεια.

• Παλαιότερα οι μαμάδες χρησιμοποιούσαν υφασμάτινες πάνες για τα μωρά τους, τις οποίες αναγκάζονταν να πλένουν και να ξαναπλένουν όλη την ώρα. Συνεπώς, όσο πιο σύντομα εκπαίδευαν τα μωρά τους στη χρήση της τουαλέτας, τόσο πιο γρήγορα απαλλάσσονταν από αυτήν την δουλειά.

• Επιπλέον, στις μέρες μας οι γονείς δεν θέλουν να πιέσουν ή να αγχώσουν τα παιδιά τους με το θέμα της τουαλέτας, καθώς θεωρούν ότι, όταν το παιδί είναι έτοιμο, θα το καταφέρει. Αντιθέτως, στις προηγούμενες δεκαετίες οι γονείς δεν είχαν τέτοιες ανησυχίες και, πολλές φορές, για να πείσουν τα παιδιά τους να βγάλουν την πάνα, χρησιμοποιούσαν ακόμα και ανορθόδοξες μεθόδους, όπως απειλές, ξύλο κλπ.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, καλό είναι να ξέρετε ότι ο έλεγχος των σφιγκτήρων της κύστης και του εντέρου είναι καθαρά θέμα ωρίμανσης του νευρικού συστήματος του παιδιού και θεωρητικά ξεκινά γύρω στους 20 μήνες. Ωστόσο, επειδή δεν βρίσκονται όλα τα παιδιά στο ίδιο αναπτυξιακό επίπεδο, ορισμένα μπορεί να χρειαστούν περισσότερο χρόνο μέχρι να είναι βιολογικά, αλλά και ψυχολογικά έτοιμα για το μεγάλο βήμα.

Πηγη

Γιατί τα μωρά σε όλο τον κόσμο λένε “μαμά”;

πηγη

 

Κάθε γλώσσα στον κόσμο έχει δικές της λέξεις. Γλωσσολογικά, υπάρχουν τρομερές διαφορές ανάμεσα στις λέξεις. Mία όμως είναι ίδια σχεδόν σε όλες τις γλώσσες: η λέξη «μαμά».

Σε μελέτη που πραγματοποίησε ο Ρώσος γλωσσολόγος Roman Jakobson, διαπιστώθηκε πως οι ευκολότεροι φθόγγοι που μπορούμε να προφέρουμε είναι οι ήχοι των φωνηέντων που εκφέρονται με ανοιχτό στόμα.

Φωνήεντα παράγουν τα μωρά από τις πρώτες κιόλας μέρες. Έπειτα, θα δοκιμάσουν να προφέρουν κάποια σύμφωνα. Και από τα σύμφωνα θα προτιμήσουν να πουν εκείνα που είναι πιο εύκολα, όπως το π,β,φ, μπ ή μ.

Τα μωρά προσπαθούν να πουν το σύμφωνο «μ» και έπειτα, χαλαρώνοντας το στόμα τους, λένε «α». Κι επειδή τους αρέσει να επαναλαμβάνουν όσα κατάφεραν να πουν, λένε «μαμά», «μπαμπά».

Γιατί, όμως, έλκονται τα μωρά περισσότερο από τον ήχο του «μ» αντί από εκείνον του «π» ή του «μπ»; Λόγω του μητρικού στήθους!

Ο ήχος «μ» είναι ο πιο εύκολος που μπορεί να παράγει το στόμα ενός μωρού όταν θηλάζει. Ακόμη και ως ενήλικες, συσχετίζουμε το «μμμ» με κάτι που είναι νόστιμο και καλό. Αυτό κάνει και το μωρό!

Πηγη

 

Τι να κάνετε όταν το παιδί σας βιώνει την πρώτη του ερωτική απογοήτευση

πηγη

 

Το παιδί σας περνάει την πρώτη του ερωτική απογοήτευση κι εσείς δε γνωρίζετε πώς να χειριστείτε την κατάσταση. Μερικοί από εσάς ίσως να υποβαθμίζετε το γεγονός λέγοντας “έρωτας είναι…θα περάσει” αλλά σκεφτείτε πως εάν είναι δύσκολο για έναν ενήλικα να το ξεπεράσει πόσo μάλλον για έναν έφηβο, ο οποίος βιώνει τα συναισθήματα πιο έντονα και δεν έχει την ωριμότητα να το αντιμετωπίσει. Για τον έφηβο ο χωρισμός ισοδυναμεί με το τέλος του κόσμου.

Διατηρήστε την ψυχραιμία σας βλέποντας το παιδί σας να υποφέρει καθώς θα συμβεί πολλές φορές στη ζωή του και θα πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους καταστάσεις. Θα πρέπει να σταθείτε δίπλα του με διακριτικότητα και σε καμία περίπτωση μην το πιέσετε να σας μιλήσει. Όταν όμως εκείνο αισθανθεί την ανάγκη να το μοιραστεί μαζί σας, ακούστε το με προσοχή χωρίς κριτική στάση και κατηγορίες για αυτόν ή αυτή που το πλήγωσε.  Εάν θέλετε μπορείτε να του πείτε τη δική σας εμπειρία για να καταλάβει ότι συμβαίνει σε όλους.

Δεδομένου ότι το παιδί σας θα νιώθει έντονα το αίσθημα της απόρριψης θα πρέπει να του τονώσετε την αυτοπεποίθηση και να του προτείνετε δραστηριότητες που θα το κάνουν κάπως να ξεχαστεί. Αν ωστόσο δείτε ότι το παιδί σας είναι βυθισμένο στη θλίψη αρκετό καιρό, έχει κλειστεί στον εαυτό του, η συμπεριφορά του παρουσιάζει έντονες αλλαγές θα πρέπει να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό καθώς υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις εφήβων που μετά από έντονες ερωτικές απογοητεύσεις παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές, αυτοκαταστροφικές τάσεις  ή καταφεύγουν στη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών .

Τι θέλει να μας πει το παιδί μέσα από τον τρόπο που συμπεριφέρεται;

πηγη

Καλό θα είναι να μάθετε να αποκωδικοποιείτε την συμπεριφορά του μικρού σας.

• Δεν σας κοιτά στα μάτια. Όταν ένα πιτσιρίκι αποφεύγει την βλεμματική επαφή, συνήθως ή είναι πολύ ντροπαλό ή αναγνωρίζει ότι έκανε κάτι κακό και προσπαθεί να γλiτώσει από τις συνέπειες.
• Θέλει να πάρει όλα τα παιχνίδια του στο κρεβάτι. Αν το μικρό σας για να πάει για ύπνο, πρέπει να πάρει μαζί του όσα περισσότερα χνουδωτά ζωάκια μπορεί, τότε μάλλον σας λέει με τον τρόπο του ότι φοβάται να κοιμηθεί μόνο του και έχει ανάγκη από οικεία αντικείμενα για να νιώσει ασφάλεια.
• Καλύπτει το πρόσωπο του, όταν γνωρίζει καινούρια πρόσωπα. Πολλές φορές τα πιτσιρίκια καλύπτουν το πρόσωπο τους με τα χέρια τους, κρύβονται πίσω από τη μαμά τους ή σηκώνουν την μπλούζα τους για να καλυφθούν, όταν συναντούν ένα νέο πρόσωπο. Η συμπεριφορά τους αυτή δείχνει την αγωνία και τη νευρικότητα που νιώθουν απέναντι στο άγνωστο πρόσωπο, αλλά και την προσπάθεια τους να διαχειριστούν το άγχος τους.
• Κρύβεται, για να κάνει τα κακά του. Πολλά παιδάκια πηγαίνουν πίσω από τον καναπέ ή κάτω από το τραπέζι, όταν θέλουν να κάνουν κακά. Αυτό δείχνει πώς μάλλον έχουν καταλάβει ότι οι μεγάλοι πηγαίνουν μόνοι τους στην τουαλέτα για τον ίδιο λόγο και αναζητούν και αυτά τον ατομικό τους χώρο. Επίσης, είναι ένα καλό σημάδι ότι το μικρό σας είναι έτοιμο για να περάσει από την πάνα στο γιογιό.
• Δεν θέλει να αγκαλιάζετε άλλα παιδάκια. Αν κάθε φορά που πηγαίνετε έστω να χαϊδέψετε ένα άλλο παιδάκι, το μικρό σας έρχεται και θρονιάζεται στην αγκαλιά σας, τότε σίγουρα αυτό που θέλει να σας πει είναι «είσαι η μαμά μου και ανήκεις μόνο σε μένα»! Μην υποκύπτετε στις σκηνές ζηλοτυπίας του, δείξτε του όλη την αγάπη σας, αλλά εξηγείστε του ότι μπορείτε να φέρεστε όμορφα και στα άλλα παιδάκια.

Συνέχεια 

Πηγη

Γιατί τα παιδιά φοβούνται στον ύπνο τους; Οι μορφές των διαταραχών

πηγη

Το να πάει ένα παιδί στο δωμάτιό του για να κοιμηθεί είναι, πολλές φορές, ένα βαρετό και όχι τόσο καλοδεχούμενο γεγονός. Είναι μία μοναχική πράξη και για ένα αγχώδες παιδί, μπορεί να γίνει κάτι πολύ τρομαχτικό. Σκοτεινές σκιές, μεγάλες και απειλητικές μορφές, είναι δυνατόν να γίνουν αντικείμενο φόβου και παράλογων ανησυχιών για το παιδί.

Υπάρχουν διάφορες μορφές διαταραχών ύπνου. Οι κυριότερες από αυτές είναι:

1) Οι ελάσσονες διαταραχές του ύπνου (παραμιλητό, αϋπνία, υπνοβασία, πρόωρο ή συχνό ξύπνημα, ανήσυχος ύπνος),

2) οι νυχτερινοί εφιάλτες,

3) οι ενύπνιοι τρόμοι,

4) ο φόβος για το σκοτάδι.

Τα προβλήματα του ύπνου κατά κανόνα εμφανίζονται μετά από διάφορα αγχογόνα γεγονότα, όπως ο αποχωρισμός του παιδιού από τη μητέρα που μπήκε στο νοσοκομείο, η αλλαγή σχολείου, η διαμονή του παιδιού μακριά από τους γονείς του, η γέννηση ενός αδελφού. Στις περιπτώσεις αυτές, το άγχος που βιώνει το παιδί εκδηλώνεται με διαταραχές του ύπνου.

Οι ελάσσονες διαταραχές του ύπνου τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα τόσο της υπερδιέγερσης στην οποία βρίσκεται το παιδί μετά από μία έντονη και θορυβώδη μέρα όσο και λανθασμένων χειρισμών εκ μέρους των γονέων. Προσεκτική εξέταση τέτοιων καταστάσεων αποκαλύπτει συχνά μία επίμονη προσπάθεια του γονέα να επιβάλλει στο παιδί τις δικές του προτιμήσεις για το ωράριο του ύπνου, χωρίς καμία προσπάθεια να συνεκτιμήσει τις ιδιαίτερες ανάγκες και τους ρυθμούς του δικού του παιδιού. Χρειάζεται λοιπόν να ζητείται από το παιδί να μένει ήρεμο στο κρεβάτι και να του δίνεται ο χρόνος που το ίδιο έχει ανάγκη για να εγκλιματιστεί και να ανταποκριθεί θετικά στο καθημερινό πρόγραμμα της οικογένειας.

Οι νυχτερινοί εφιάλτες συνήθως εμφανίζονται σε παιδιά που είχαν κάποιες εμπειρίες αποχωρισμού. Πάντως τα ενοχλητικά όνειρα επηρεάζουν το ένα τρίτο περίπου των παιδιών του δημοτικού σχολείου. Τα αγόρια σε σύγκριση με τα κορίτσια αυτής της ηλικίας βλέπουν περισσότερα τρομακτικά όνειρα που αφορούν κυρίως ληστές και διαρρήκτες. Η εικόνα του γέρου ή της γριάς είναι ο μεγαλύτερος τρόμος στα όνειρα τόσο των αγοριών όσο και των κοριτσιών. Τα ζώα είναι επίσης μια κοινή αιτία φόβου στα όνειρα των παιδιών. Γενικότερα, πάντως, έχει παρατηρηθεί ότι οι νυχτερινοί εφιάλτες μειώνονται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν.

Ο ενύπνιος τρόμος δεν σχετίζεται με άλλες διαταραχές του ύπνου παρότι έχει παρόμοιο με αυτές ιστορικό άγχους, ανασφάλειας και τραυματικών εμπειριών. Ο ενύπνιος τρόμος έχει την εξής μορφή: το παιδί σε κάποια προχωρημένη ώρα τη νύχτα παίρνει μία παράξενη στάση κουλουριασμένο από το φόβο του ή πετιέται επάνω γεμάτο αγωνία ξεφωνίζοντας και καρφώνοντας τα μάτια του ανοιχτά σε κάτι μπροστά του, με το φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Δεν έχει ξυπνήσει τελείως, δεν αναγνωρίζει κανέναν και δεν ξέρει πού βρίσκεται. Το πρωί δε θυμάται τι συνέβη τη νύχτα.

Καθώς το άγχος φαίνεται να είναι κοινός παράγοντας στις περισσότερες περιπτώσεις διαταραχών του ύπνου και νυχτερινού εφιάλτη, ο γονέας πρέπει να φροντίσει όχι μόνο να καθησυχάσει το παιδί την ώρα που βλέπει το άσχημο όνειρο, αλλά κυρίως να το ανακουφίσει από τις εσωτερικές εντάσεις που γενικότερα εκείνο νιώθει.

Αυτό που περισσότερο χρειάζεται είναι η παρατήρηση των ανησυχιών και των προβλημάτων που απασχολούν το παιδί στο σπίτι, στο σχολείο, στη σχέση του με τους ενηλίκους και τους συνομηλίκους του. Επίσης αν το περιεχόμενο των ονείρων είναι επαναλαμβανόμενο, αποτελεί σημαντική ένδειξη για την πηγή των φόβων του παιδιού. Αν όμως τα παιδιά υποφέρουν από σοβαρές και επίμονες διαταραχές του ύπνου πιθανότατα να αντιμετωπίζουν και άλλες ψυχολογικές δυσκολίες γι’ αυτό απαιτείται η βοήθεια του ειδικού.

Επίσης τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, γεγονός που επιπλέον δημιουργεί προβλήματα στον βραδινό ύπνο. Τις περισσότερες φορές διαπιστώνεται ότι οι γονείς χωρίς να το καταλαβαίνουν είναι αυτοί που έχουν αναπτύξει το φόβο αυτό στα παιδιά. Το να μείνει κάποιο νεογέννητο μόνο του στο σκοτεινό δωμάτιο δεν αποτελεί για αυτό δυσάρεστη εμπειρία. Όταν όμως θα αισθανθεί τρομαγμένο από κάποιο όνειρο ή θα πεινάσει, τότε θα κλάψει.

Η μητέρα του, που θα το ακούσει, θα μπει στο δωμάτιό του, θα ανάψει το φως και θα αρχίσει να το παρηγορεί. Αυτή είναι μια κύρια περίπτωση κλασικής συνεξάρτησης όπου το σκοτάδι συνδέεται με τη δυσάρεστη κατάσταση (πείνα, εφιάλτης) και το φως με τη θετική ενίσχυση (στοργική μητέρα).

Πολλές φορές δε, παρατηρείται ένα παιδί να έχει μάθει να φοβάται το σκοτάδι από τρομαχτικές ιστορίες που του έχουν πει για φαντάσματα και ληστές. Σε αυτές τις περιπτώσεις η τιμωρία είναι εντελώς απρόσφορη. Δεν είναι δυνατόν με απειλές και τιμωρίες να εξαφανιστούν οι φόβοι του παιδιού.

Μία αποτελεσματική προσέγγιση είναι να παραδεχτούμε πως είναι εντελώς φυσικό το παιδί να φοβάται το σκοτάδι ως κάτι άγνωστο και μυστηριώδες και να προσπαθήσουμε να τροποποιήσουμε την συμπεριφορά του χρησιμοποιώντας τεχνικές θετικής ενίσχυσης. Μπορούμε για παράδειγμα, να αφήσουμε το φως αναμμένο όταν πάει το παιδί να κοιμηθεί και να το σβήσουμε όταν το πάρει ο ύπνος ή να χρησιμοποιήσουμε μία φορητή λάμπα την οποία θα τοποθετήσουμε στο πάτωμα και θα μετακινούμε σταδιακά όλο και πιο μακριά κάθε βράδυ, προς την έξοδο του δωματίου μέχρι να την βγάλουμε οριστικά από το δωμάτιό του.

Πηγη

Πάλι δεν διάβασες; Μια ερώτηση- επίκριση, που βασανίζει παιδιά και γονείς και σηματοδοτεί μάχες και συγκρούσεις

πηγη

Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό ρόλο, όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο, αλλά κυρίως στην εικόνα και τη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα. “Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει”, έλεγε η  Μαρία Μοντεσσόρι (Ιταλίδα παιδαγωγός, που επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, το οποίο ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του κι εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε μοντεσσοριανές σχολές ή σχολεία).

Πολλές φορές μπορεί να φταίνε εξωγενείς παράγοντες που το παιδί δε διαβάζει. Στην περίπτωση που ένα παιδί έχει μειωμένη απόδοση στο σχολείο, οι γονείς θα πρέπει να ψάξουν μήπως έχει πρόβλημα όρασης ή ακοής, μαθησιακές δυσκολίες ή ψυχολογικά προβλήματα ή μήπως είναι θύμα παρενόχλησης από άλλα παιδιά. Ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει τα παιδιά που αρνούνται να διαβάσουν είναι η ακατάλληλη διατροφή. Οι γονείς πρέπει να φροντίσουν ώστε το παιδί τους να τρέφεται σωστά  γιατί η διατροφή επηρεάζει την επίδοση και τη μνήμη.

Τι  μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει μόνο του; Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς ότι δεν «διαβάζουν» όλοι μαζί τα μαθήματα της επόμενης μέρας, και φυσικά δε τα διαβάζουν ή τα γράφουν (γιατί και αυτό συμβαίνει κάποιες φορές που οι γονείς βαριούνται και θέλουν να τελειώσουν γρήγορα) οι γονείς για τα παιδιά. Στην ουσία αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να βοηθάνε ή καλύτερα να μαθαίνουν το παιδί (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) να οργανώνει τη μελέτη του, ώστε να είναι αποδοτική και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστική. Αυτό ενισχύει την αίσθηση της υπευθυνότητας στο παιδί και του δίνει μια εικόνα για τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του και τον εκτιμώμενο χρόνο που απαιτείται.

Μερικοί τρόποι που συνιστώνται στους γονείς για να μπορέσει το παιδί να αυτορυθμιστεί είναι:

• Να προτείνουν στο παιδί να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε σημείο που να μπορεί να το βλέπει εύκολα, όπως στο γραφείο, στην πόρτα, στην ντουλάπα του δωματίου του, χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζουν συνεχώς.

• Να το βοηθήσουν να οργανώσει το χώρο του δωματίου του με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην επηρεάζεται την ώρα της μελέτης από άλλα ερεθίσματα, όπως από το γραφείο να μην έχει θέα έξω από το παράθυρο, να κλείνει την πόρτα για να μην αποσπάται η προσοχή του από άλλους θορύβους (δικές τους συζητήσεις, τηλεόραση, άλλες ηλεκτρικές συσκευές) και να προσαρμόσουν το φωτισμό, ώστε η μελέτη να είναι πιο ξεκούραστη για τα μάτια.

• Μέρος της οργάνωσης είναι και η έγκαιρη προετοιμασία του σχολικού εξοπλισμού (τσάντα με βιβλία της ανάλογης ημέρας, κασετίνα με όλα τα απαραίτητα)- στην αρχή με βοήθεια από τους γονείς, αλλά στη συνέχεια από το ίδιο το παιδί.

• Να του δείξουν τη σωστή στάση του σώματος στο γραφείο ή ακόμη και στον υπολογιστή προσαρμόζοντας την καρέκλα στην ανάλογη θέση. Να αφήσουν το παιδί να το ακολουθήσει κι αν δουν ότι το ξεχνά, να το υπενθυμίσουν

• Αναφορικά με τις δραστηριότητες εκτός σχολείου, πολλοί γονείς σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά για εκμάθηση ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, αθλημάτων. Οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι αυτό που χρειάζεται το παιδί είναι ξεκούραση από το άγχος των τόσων υποχρεώσεων, συνήθως μέσω παιχνιδιού. Θα πρέπει να ρωτήσουν το παιδί με τι θα ήθελε να ασχοληθεί, προσπαθώντας να περιορίσουν τις δικές τους προσδοκίες ή (ανεκπλήρωτα) όνειρα- για παράδειγμα να μάθει πιάνο, γιατί στους ίδιους αρέσει η κλασική μουσική.

• Να αποφεύγουν να ζητούν από το παιδί να ξεκινήσει το διάβασμα, μόλις επιστρέψει από το σχολείο ή μετά από το παιχνίδι, καθώς αυτό το διάστημα είναι για ξεκούραση ή για να ενισχυθεί η ποιοτική επικοινωνία με το παιδί, μέσω συζήτησης (μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων της ημέρας).

• Βοηθητικό είναι να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει τα πιο δύσκολα μαθήματα στην αρχή και να μην τα αφήσει στο τέλος που θα είναι πιο κουρασμένο.

• Να κάνει μικρά και συχνά διαλλείματα, ακόμη κι αν δεν νιώθει ιδιαίτερα κουρασμένο.

• Να περιορίσουν ή ν’ αποφεύγουν, όσο είναι εφικτό, να απευθύνονται στο παιδί, χρησιμοποιώντας προστακτική (όπως: γράψε, διάβασε κ.λπ.) και να επιλέξουν να το παρακινούν με εκφράσεις, όπως: “έλα να διαβάσεις τώρα που είσαι ξεκούραστος”.

• Αντίστοιχα, όταν εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής τους, να μην απειλούν το παιδί , λέγοντας “αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου δεν θα βγεις για παιχνίδι”. Αντί γι’ αυτό, μπορούν να πουν: “όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου, μπορείς να πας για παιχνίδι”.

Συνέχεια

Πηγη

Μαμά κάλεσε 27 παιδιά στο πάρτι τωενεθλίων της κόρης της και δεν εμφανίστηκε κανένα

πηγη

 

Η συντετριμμένη μαμά ανέβασε βίντεο στο TikTok στο οποίο έδειξε τον χώρο που ήταν να γίνει το πάρτι - Το βίντεο συγκέντρωσε 3 εκατομμύρια προβολές και χιλιάδες σχόλια

Είναι από τις περιπτώσεις που τα λόγια είναι περιττά σε ότι έχει να κάνει με την αναισθησία των ανθρώπων. Μια μαμά - η οποία έμεινε με την πίκρα και την στενοχώρια - διοργάνωσε ένα σούπερ πάρτι για τα τρίτα γενέθλια της κόρης της - με φαγητό και εντυπωσιακή τούρτα με θέμα τη «Frozen» - αλλά κανένα από τα 27 παιδιά που είχαν προσκληθεί δεν εμφανίστηκε.

Συνέχεια
 

Πηγη

Φύλλα εργασίας με ασκήσεις συντονισμού με θέμα τον χειμώνα

 Φύλλα εργασίας με ασκήσεις συντονισμού με θέμα τον χειμώνα - Ιδέες

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

Μαθαίνω πρόσθεση (νηπιαγωγείο - α' δημοτικού)

 Φύλλα εργασίας  με ιδέες για ασκήσεις

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

24 + 1 Φύλλα εργασίας για την ΑΒ με φαντασία δίχως φρένα!

Εξαιρετικό υλικό με φύλλα εργασίας για την ΑΒ

 

 

πηγη

 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ για να δείτε όλο το υλικό

Σχολείο: Εννέα σημάδια που αποκαλύπτουν ότι το παιδί εκφοβίζεται

πηγη

 

«Ο αδελφός μου, στο Δημοτικό, ερχόταν στο σπίτι στεναχωρημένος. Άρχισε να μας ζητά να του πάρουμε ρούχα- μάρκες για να τα φορά στο σχολείο. Μετά άρχισε να μας λέει ότι είναι άρρωστος και δεν θέλει να πάει σχολείο. Μας πήρε καιρό να καταλάβουμε ότι οι συμμαθητές που τον κορόιδευαν ήταν το πρόβλημα»…

Πολύ συχνά οι μαθητές αποσιωπούν αυτό που τους συμβαίνει, δεν θέλουν να εμπλέξουν τους ενήλικες από φόβο ή ντροπή και υποφέρουν σιωπηρά. Οι γονείς, εκπαιδευτικοί, αλλά και οι φίλοι των παιδιών μπορούν να υποψιαστούν ότι το παιδί θυματοποιείται στο σχολείο παρατηρώντας τα ακόλουθα συμπτώματα:

• Το παιδί επιστρέφει σπίτι πεινασμένο, με σχισμένα ρούχα, κατεστραμμένα βιβλία, του λείπουν πράγματα, ζητά ή κλέβει χρήματα (για να τα δώσει στο θύτη-εκβιαστή), χάνει συνέχεια το κολατσιό του ή τα χρήματά του.
• Έχει ανεξήγητες μελανιές-χτυπήματα και δίνει απίθανες εξηγήσεις για αυτά.
• Το παιδί γίνεται ανεξήγητα επιθετικό στο σπίτι, παράλογο, προκαλεί φασαρίες, επιτίθεται σε άλλα παιδιά ή αδέλφια.
• Φοβάται να περπατήσει μόνο στο σχολείο κι εκλιπαρεί να το πάνε σχολείο με το αυτοκίνητο.
• Δεν θέλει να χρησιμοποιήσει το λεωφορείο και αλλάζει διαδρομή πηγαίνοντας προς το σχολείο.
• Δεν θέλει να πηγαίνει σχολείο, κάνει απουσίες/κοπάνες ακόμα κι όταν το πρόγραμμα προβλέπει γιορτή ή σχολική εκδρομή.
• Δείχνει ανήσυχο/χάνει την αυτοπεποίθησή του.
• Αρχίζει να τραυλίζει. Σταματά να τρώει. Κλαίει πριν κοιμηθεί, έχει εφιάλτες. Απειλεί με αυτοκτονία.
• Πέφτει η σχολική του επίδοση (π.χ. άριστη μαθήτρια έρχεται αδιάβαστη και γράφει κάτω από τη βάση, για να μην τη λένε «φυτό» οι συμμαθήτριές της)

Η παρουσία του σχολικού εκφοβισμού παρεμποδίζει τη μάθηση και την πρόοδο όλων των μαθητών, είτε εμπλέκονται άμεσα είτε ως παρατηρητές. Μακροπρόθεσμα, οι συνέπειες είναι βαριές. Τα παιδιά-θύματα επηρεάζονται με μείωση της αυτοεκτίμησής τους, δυσκολία στη σύναψη φιλικών σχέσεων, πτώση της σχολικής επίδοσης, θυμό, πικρία και εκδικητικότητα για τους εκφοβιστές, αυτοκτονικές σκέψεις, εγκατάλειψη σχολείου, μετατραυματικό σύνδρομο. Πολλοί ενήλικες παραδέχονται ότι ο σχολικός εκφοβισμός τους σημάδεψε για μια ζωή. Στις Η.Π.Α. έχει διαπιστωθεί πως σε αρκετές περιπτώσεις μαζικών πυροβολισμών σε σχολεία προηγείτο σοβαρός εκφοβισμός που έφερε το θύμα σε απόγνωση και το οδήγησε σε τόσο δραματική εκδίκηση. Το δε παιδί-θύτης, αν αφεθεί να συνεχίσει την εκφοβιστική του συμπεριφορά ανεξέλεγκτα, έχει μεγάλες πιθανότητες να εξελιχθεί σε ενήλικα-εκφοβιστή κι επίσης έχει πάνω από 4 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες από ότι τα υπόλοιπα παιδιά να εμπλακεί με το νόμο.

Πηγή: Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια, Βικτώρια Πρεκατέ, Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ, Αθήνα

ΠΗΓΗ

 

Τα επτά πιο συχνά ατυχήματα στο σπίτι: Πώς να προστατεύσετε το παιδί

πηγη

 

Τα παιδικά ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου στα παιδιά παγκοσμίως. Τα αγόρια κινδυνεύουν περισσότερο από τα κορίτσια. Η αυξημένη συχνότητα των παιδικών ατυχημάτων οφείλεται σε κάποιες ιδιαιτερότητες της παιδικής ηλικίας, όπως είναι η αυξημένη περιέργεια και η τάση για εξερεύνηση, η έλξη από την γοητεία της περιπέτειας, η μικρή αντίληψη του κινδύνου και ο μειωμένος συντονισμός των κινήσεων.

Το 1/3 του συνόλου των παιδικών ατυχημάτων συμβαίνουν στο σπίτι και στον περιβάλλοντα χώρο.  Συνηθέστεροι χώροι που συμβαίνουν τα ατυχήματα είναι το καθιστικό, η κουζίνα, το λουτρό, το υπνοδωμάτιο, η βεράντα και η αυλή του σπιτιού.

Τα πιο συχνά ατυχήματα που συμβαίνουν είναι τα εξής:

1. Τραυματισμοί
Προκαλούνται από επικίνδυνα παιχνίδια και αντικείμενα (αιχμηρά, γυάλινα), έπιπλα με απότομα άκρα, εργαλεία, δαγκώματα ζώων ή χτυπήματα από άλλα αδέλφια.

2. Πνιγμός – Ασφυξία
Προκαλείται από κορδέλες, που μπορεί να τις περάσουν τα μικρά παιδιά στο λαιμό ή από πλαστικές σακούλες που τις φοράνε στο κεφάλι ή από νερό, που υπάρχει σε μπανιέρα, κουβάδες ή λεκάνες.

3. Πτώσεις
Μπορεί να παρουσιάσουν πτώση από κούνια, καροτσάκι, κρεβάτι, αλλαξιέρα, relax, στράτα, σκάλες, έπιπλα, πάτωμα και πιο σπάνια από παράθυρα ή απροστάτευτα κάγκελα στις βεράντες.

4. Ξένα Σώματα
Τα παιδιά συνηθίζουν να βάζουν ξένα σώματα στη μύτη, στα αυτιά και στο στόμα. Τα τελευταία καταλήγουν άλλοτε στο στομάχι κι άλλοτε στους πνεύμονες. Συνηθέστερα ξένα σώματα είναι οι ξηροί καρποί, μπαταρίες, κέρματα, κουμπιά, χάντρες, και άλλα μικρά αντικείμενα αιχμηρά ή μη.

5. Δηλητηριάσεις
Προκαλούνται από την λήψη φαρμάκων, φυτών, τσιγάρου και ειδών οικιακής χρήσης (καθαριστικά, οινοπνευματώδη, εντομοαπωθητικά).

6. Εγκαύματα
Προκαλούνται από αντικείμενα των οποίων η θερμοκρασία υπερβαίνει το όριο αντοχής του δέρματος (ζεστό νερό ή μέταλλο, φλόγα, ηλεκτροφόρα καλώδια, χημικές ουσίες).

7. Ηλεκτροπληξία
Προκαλείται συνήθως από τις πρίζες του σπιτιού.

Συμβουλές προς τους γονείς

– Εκτιμήστε τους κινδύνους που απειλούν το παιδί σας.

– Μην αφήνετε ποτέ μόνο του το μικρό παιδί, χωρίς την επίβλεψή σας.

– Διαμορφώστε ένα περιβάλλον ασφαλές:

• Απομακρύνετε έπιπλα επικίνδυνα.
• Φροντίστε ώστε τα πατώματα να μην γλιστρούν και οι σκάλες να μην είναι απότομες.
• Τοποθετείστε θύρες ασφαλείας, τόσο στην κορυφή, όσο και στο τέλος της σκάλας.
• Ασφαλίστε όλα τα ντουλάπια και τα συρτάρια.
• Τοποθετείστε ασφάλειες στα παράθυρα και στην εξωτερική πόρτα, καθώς και προεκτάσεις στα κάγκελα των μπαλκονιών.
• Απομακρύνετε γλάστρες ή άλλα αντικείμενα από σημεία που μπορεί να χρησιμοποιήσει το παιδί για ανέβασμα σε παράθυρα ή μπαλκόνια.
• Φροντίστε να φωτίζονται επαρκώς οι διάδρομοι τη νύχτα.
• Οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις πρέπει να τοποθετούνται με προδιαγραφές ασφαλείας και να είναι καλά συντηρημένες.
• Οι πρίζες πρέπει να καλύπτονται με ειδικά καλύμματα και να βρίσκονται σε ύψος που δεν φθάνουν τα παιδιά.
• Τοποθετείστε ανιχνευτές καπνού καθώς και πυροσβεστήρα στο σπίτι και μάλιστα σε προσιτό σημείο.

– Όλα τα έπιπλα στο παιδικό δωμάτιο να τηρούν τους κανόνες ασφαλείας:

• Μην χρησιμοποιείτε υπερυψωμένη κλίνη (τύπου κουκέτας) σε παιδιά κάτω των 6 ετών.
• Τοποθετείστε προστατευτικά κιγκλιδώματα στις αλλαξιέρες του μωρού και στα παιδικά κρεβατάκια.
• Χρησιμοποιείστε ζώνη για την ασφαλή τοποθέτηση των παιδιών στα καρότσια και στις παιδικές καρέκλες.
• Ο φωτισμός στα παιδικά δωμάτια πρέπει να είναι κεντρικός.
• Τα φωτιστικά δαπέδου και τα πορτατίφ μπορούν να γίνουν αιτία ηλεκτροπληξίας.
• Μην αφήνετε για πολλές ώρες σε λειτουργία θερμάστρες υγραερίου ή πετρελαίου και κυρίως στη διάρκεια του ύπνου.

– Μην αφήνετε εκτεθειμένα μικροπράγματα (κουμπιά, χάντρες, μπαταρίες, ξηρούς καρπούς κ.ά. αντικείμενα, που μπορεί να προκαλέσουν την περιέργεια των μικρών παιδιών.

– Απομακρύνετε φάρμακα, ποτά, τσιγάρα, μπογιές, είδη καθαρισμού και εντομοκτόνα, από σημεία που είναι προσιτά στα παιδιά.

– Κρύψτε σπίρτα και αναπτήρες και μην αφήνετε αποτσίγαρα στα τασάκια.

– Μην αφήνετε εκτεθειμένο το σίδερο σιδερώματος κι αναμμένες ή ακάλυπτες τις εστίες της κουζίνας.

– Ελέγχετε τη θερμοκρασία του νερού πριν μπει το παιδί στην μπανιέρα.

– Τοποθετείστε αντιολισθητικά πατάκια ασφαλείας στο μπάνιο.

– Μην αγοράζετε παιχνίδια ακατάλληλα για την ηλικία του παιδιού.

– Μην αφήνετε τα παιδιά να παίζουν με κορδόνια, πλαστικές σακούλες, αιχμηρά αντικείμενα.

– Τοποθετείστε σε εμφανές σημείο τον αριθμό του Κέντρου Δηλητηριάσεων και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.

Τα ατυχήματα είναι η κυριότερη παιδική ασθένεια. Για να μειωθούν οι πιθανότητες ενός ατυχήματος στο σπίτι χρειάζεται φροντίδα εκ μέρους των γονιών και κυρίως σωστή και συνεχή επιτήρηση, ιδιαίτερα των μικρότερων παιδιών («εξερευνητών»).

Ισχύει κι εδώ ο κανόνας ότι «Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία».

Συνέχεια 

Πηγη

 

Παιδικές ζωγραφιές: Πότε αποκαλύπτουν σεξουαλική ή σωματική κακοποίηση

πηγη

 

Κλινικές παρατηρήσεις υποστηρίζουν πως παιδιά τα οποία έχουν υποστεί φυσική ή σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να παρουσιάζουν χαρακτηριστικούς δείκτες στις ζωγραφιές τους οι οποίοι να τα διαφοροδιακρίνουν από τα μη κακοποιημένα παιδιά. Ορισμένες, μάλιστα, επιστημονικές γνώμες υποστηρίζουν πως οι ζωγραφιές ενός παιδιού και η ερμηνευτική μαρτυρία επ´ αυτών από έναν εκπαιδευμένο κλινικό επιστήμονα ψυχικής υγείας, θα πρέπει να γίνονται δεκτές από τα δικαστήρια ως απόδειξη για την τέλεση κακοποιητικών πράξεων εις βάρος του παιδιού αυτού. Πολλά από αυτά τα ιατρονομικά, όμως, σχόλια μπορεί να αντικατοπτρίζουν περιορισμένη θεώρηση των διαθέσιμων ερευνητικών συμπερασμάτων.  

Τα ανωτέρω αναφέρονται σε ανασκοπική μελέτη του 2012, των Allen  και Tussey, η οποία συμπεραίνει ότι είναι επιστημονικά έωλη η χρησιμοποίηση παιδικών ζωγραφιών για την ασφαλή εξαγωγή συμπερασμάτων περί πιθανής σεξουαλικής ή / και φυσικής κακοποίησης των παιδιών αυτών. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταλήξουμε με επιστημονική ασφάλεια στην ανάδειξη ζωγραφικών προσδιοριστών (π.χ. σχεδιασμού γεννητικών οργάνων ή παράλειψης απεικόνισης μελών του σώματος σε παιδικές ζωγραφιές)  που να μπορούν με βασιμότητα και αξιοπιστία να διακρίνουν τα κακοποιημένα από τα μη κακοποιημένα παιδιά, δεδομένου πως τα όποια μεμονωμένα αποτελέσματα προκύπτουν και παρουσιάζονται σε ορισμένες μελέτες:

• είναι σπάνιο να μπορέσουν να επαναληφθούν
• χαρακτηρίζονται από ελλείμματα στη μεθοδολογία τους και
• επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών των όποιων ευρημάτων τους.

Άρα, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί εμπειρική αποδεικτική επάρκεια για κανέναν ζωγραφικό προσδιοριστή και για καμία κλίμακα βαθμολόγησης – αξιολόγησης των παιδικών ζωγραφιών, για χρήση στη διαδικασία εντοπισμού σεξουαλικής ή φυσικής κακοποίησης. 

Παράλληλα, πρέπει να επισημαίνονται και τα νομικά συνεπακόλουθα τέτοιων συμπερασμάτων και να υπογραμμίζεται -πάντα- η ενδεχόμενη παρουσία του συνήθους παιδοφιλικού μοτίβου επανάληψης της σεξουαλικής κακοποίησης από άτομα που την έχουν υποστεί τα ίδια κατά την ανήλικο ζωή τους. 

Ο κ. Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD, είναι Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ και Μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας

ΠΗΓΗ

Το επιτραπέζιο που βοηθά το παιδί να γίνει αστέρι στα μαθηματικά

πηγη

 Δυσκολεύεται το παιδί με τις αριθμητικές πράξεις; Μια νεότερη μελέτη προτείνει έναν ευχάριστο και παιχνιδιάρικο τρόπο που μπορεί να διευκολύνει τις μαθηματικές δεξιότητες των παιδιών, χωρίς μάλιστα να το καταλάβουν

Aπό τη διαχρονική Monopoly μέχρι το Stratego και τον Γκρινιάρη, λίγο πολύ όλοι έχουμε κάποια θετική παιδική ανάμνηση παίζοντας ένα επιτραπέζιο, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των επικών καβγάδων που συνόδευαν κάποιες παρτίδες. Από αυτές τις ευχάριστες ή και δυσάρεστες στιγμές, όμως, τα παιδιά κερδίζουν πολλά αναφορικά με την οξύνοιά τους, πέρα από την κοινωνικοποίησή τους.

Σύμφωνα με μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Early Years, τα επιτραπέζια -και ειδικότερα όσα περιλαμβάνουν στρατηγική ή μαθηματικές πράξεις- μπορούν να ενισχύσουν τις μαθηματικές ικανότητες των μικρών παιδιών. Μάλιστα, τα παιδιά τριών έως εννέα ετών μπορούν να αναπτύξουν περαιτέρω τις μαθηματικές τους ικανότητες με ευχάριστο τρόπο, εφόσον καλούνται να υπολογίσουν ή να διακρίνουν τις διαφορές ανάμεσα στους διαφορετικούς αριθμούς.

Προηγούμενες μελέτες έχουν συσχετίσει το χόμπι με τη μάθηση και την ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένων των δεξιοτήτων ανάγνωσης και γραφής.

Τα παιδία παίζει… επιτραπέζια

 

Τα συμπεράσματα της μελέτης βασίστηκαν σε μια ανάλυση 19 μελετών που δημοσιεύτηκαν από το 2000 και μετά. Όλες, εκτός από μία μελέτη, επικεντρώθηκαν στη συσχέτιση μεταξύ των επιτραπέζιων παιχνιδιών και των μαθηματικών δεξιοτήτων. Τα παιδιά που εξετάσθηκαν από τις μελέτες συμμετείχαν σε ειδικές συνεδρίες επιτραπέζιων παιχνιδιών που πραγματοποιήθηκαν κατά μέσο όρο δύο φορές την εβδομάδα και διήρκεσαν 20 λεπτά για διάστημα ενάμισυ μήνα και με επιβλέποντες δασκάλους, θεραπευτές ή γονείς.

Ορισμένες μελέτες είχαν χωρίσει τα παιδιά με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια που επικεντρώνονταν στις αριθμητικές δεξιότητες, ενώ άλλες όχι. Όλοι οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν ως προς τις μαθηματικές τους επιδόσεις πριν και μετά από τα παιχνίδια.

Οι ερευνητές αξιολόγησαν την επιτυχία αυτών των παρεμβάσεων, εξετάζοντας τέσσερις κατηγορίες: την ικανότητα του παιδιού να ονομάζει τους αριθμούς, την κατανόηση των αριθμών, την ευχέρεια του μαθητή να εκτελεί προσθέσεις και αφαιρέσεις και το γενικό ενδιαφέρον του για τα μαθηματικά.

Όπως συμπέραναν, τα παιδιά βελτίωσαν τις μαθηματικές τους δεξιότητες κατά 52%. Επιπλέον, σχεδόν στο ένα τρίτο των περιπτώσεων, τα παιδιά στις ομάδες παρέμβασης πέτυχαν καλύτερα αποτελέσματα από εκείνα που δεν συμμετείχαν στην παρέμβαση με τα επιτραπέζια παιχνίδια.

Ωστόσο, η μελέτη διαπίστωσε ότι, μέχρι σήμερα, οι έρευνες που ανέλυαν επιτραπέζια παιχνίδια με επίκεντρο τους τομείς της γλώσσας δεν συνέκριναν μια ομάδα ελέγχου με μια ομάδα παρέμβασης ή δεν είχαν παρεμβάσεις πριν και μετά την παρέμβαση. Η παράλειψη αυτή καθιστούσε σημαντικά πιο δύσκολο να εκτιμηθεί ο αντίκτυπος που είχαν τα εν λόγω παιχνίδια στα παιδιά.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά θα μπορούσαν ενδεχομένως να επωφεληθούν από την ενασχόληση με τα επιτραπέζια παιχνίδια μερικές φορές την εβδομάδα υπό την επίβλεψη ενός δασκάλου ή άλλου ενήλικα.

«Τα επιτραπέζια παιχνίδια μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν, έτσι ώστε να περιλαμβάνουν μαθησιακούς στόχους που σχετίζονται με μαθηματικές δεξιότητες ή άλλους εκπαιδευτικούς τομείς» εξηγεί ο επικεφαλής συγγραφέας δρ. Jaime Balladares από το Pontificia Universidad Católica de Chile.

ΠΗΓΗ

Παρακολουθεί το 3χρονο εκπομπές βίας; Τι να περιμένετε όταν γίνει 12 χρόνων

πηγη

 

Η προσχολική ηλικία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι μια καθοριστική στιγμή για την ανάπτυξη του εγκεφάλου, γι’ αυτό και ό,τι συμβαίνει σε εκείνη τη φάση της ζωής ενός ατόμου μπορεί να επηρεάσει τη μετέπειτα ζωή του. Νέα μελέτη αναδεικνύει τους κινδύνους που προκύπτουν όταν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας εκτίθενται σε τηλεοπτικό περιεχόμενο που εμπεριέχει βία. Τα συμπεράσματα της Linda Pagani, καθηγήτριας στη Σχολή Ψυχολογίας και Εκπαίδευσης του Université de Montréal δημοσιεύθηκαν στο Journal of Developmental and Behavioral Pediatrics.

Έως τώρα «δεν ήταν σαφές κατά πόσο η έκθεση σε βίαιο τηλεοπτικό περιεχόμενο στην πρώιμη παιδική ηλικία θα μπορούσε να προβλέψει πιθανή ψυχολογική δυσφορία και κινδύνους που σχετίζονται με τις σχολικές επιδόσεις μεταγενέστερα στη ζωή ενός παιδιού», επισημαίνει η Pagani. «Θέλαμε, λοιπόν, να δούμε την μακροπρόθεσμη επίδραση που έχει στη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών».

Στο πλαίσιο της μελέτης, η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής την Pagani και συνεργάτες τις Jessica Bernard και Caroline Fitzpatrick εξέτασαν δεδομένα από παιδιά που γεννήθηκαν το 1997 – 1998 και συμμετέχουν στη Διαχρονική Μελέτη της Παιδικής Ανάπτυξης του Κεμπέκ. Οι ερευνήτριες αξιολόγησαν τα στοιχεία που έδωσαν οι γονείς των παιδιών αναφορικά με το τηλεοπτικό περιεχόμενο που παρακολουθούσαν στην ηλικία των 3,5 – 4,5 ετών. Συνολικά, συμμετείχαν οι γονείς 978 κοριτσιών και 998 αγοριών, ενώ εκ των παιδιών κάποια είχαν εκτεθεί σε βίαιο περιεχόμενο και άλλα όχι.

Όταν τα παιδιά ήταν πλέον 12 ετών, η ομάδα διεξήγαγε μια επαναληπτική εξέταση, όπου συλλέχθηκαν τόσο οι παρατηρήσεις των καθηγητών, όσο και οι αναφορές των ίδιων των παιδιών σχετικά με τις ψυχοκοινωνικές και ακαδημαϊκές επιδόσεις, τα κίνητρα και το βαθμό συμμετοχής σε σχολικές δραστηριότητες.

Στη συνέχεια, η ομάδα της Pagani ανέλυσε τα δεδομένα για να εντοπίσει οποιαδήποτε σημαντική συσχέτιση μεταξύ τυχόν συμπεριφορικών προβλημάτων και έκθεσης σε βίαιο περιεχόμενο στην προσχολική ηλικία, προσπαθώντας παράλληλα να συνυπολογίσουν κάθε άλλο παράγοντα συνεπίδρασης. «Στόχος μας ήταν να εξαλείψουμε οποιεσδήποτε προϋπάρχουσες συνθήκες που θα μπορούσαν να παρέχουν μια εναλλακτική εξήγηση στα ευρήματά μας», εξήγησε η Pagani.

Τα συμπεράσματα

«Συγκριτικά με τους συνομηλίκους τους που δεν είχαν εκτεθεί σε βίαιο περιεχόμενο, τα παιδιά που παρακολουθούσαν εκπομπές με βία ήταν πιο πιθανό να βιώσουν επακόλουθες συναισθηματικές διαταραχές. Βίωναν, επιπλέον, μειωμένη σύνδεση με το σχολικό πλαίσιο αλλά και τα σχολικά επιτεύγματα και κίνητρα μέχρι το τέλος του Δημοτικού», αποκάλυψε η Pagani. «Για τους νέους, η μετάβαση στο γυμνάσιο αντιπροσωπεύει ήδη ένα κρίσιμο στάδιο στην ανάπτυξή τους ως έφηβοι. Το να αισθάνονται λύπη και άγχος και να βρίσκονται σε κίνδυνο ως προς την διαδικασία της εκπαίδευσης τείνει να περιπλέκει ακόμη περισσότερο την κατάστασή τους», σχολίασε. Σύμφωνα με την ίδια, τα προβλήματα συμπεριφοράς που παρατηρούνται στην προεφηβική περίοδο έχουν τις ρίζες τους στην πρώιμη παιδική ηλικία.

«Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας τείνουν να ταυτίζονται με χαρακτήρες που παρακολουθούν στην τηλεόραση και αντιμετωπίζουν οτιδήποτε βλέπουν ως αληθινό», εξηγεί η  Pagani, και προσθέτει: «Είναι ιδιαιτέρως ευάλωτα σε χιουμοριστικές απεικονίσεις δοξασμένων ηρώων και κακοποιών, που χρησιμοποιούν τη βία ως δικαιολογημένο μέσο για την επίλυση προβλημάτων. Η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε ακολουθίες δράσης που προκαλούν αδρεναλίνη, με γρήγορο ρυθμό και σαγηνευτικά ειδικά εφέ θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις πεποιθήσεις, τις στάσεις και τις εντυπώσεις ότι η συνήθης βία στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις είναι «φυσιολογική». Η παραπλανητική εκμάθηση βασικών κοινωνικών δεξιοτήτων μπορεί να δυσκολέψει την προσαρμογή στο σχολείο».

Η Bernard συμπληρώνει ότι «όπως και όταν γινόμαστε μάρτυρες βίας στην πραγματική ζωή, η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε έναν εχθρικό και βίαιο κόσμο, θα μπορούσε να προκαλέσει φόβο και άγχος, παρασύροντας τα παιδιά στην αντίληψη ότι η κοινωνία είναι επικίνδυνη και τρομακτική. Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να πυροδοτήσει υπερβολικές αντιδράσεις σε διάφορες καταστάσεις. Όσο περισσότερο εκτίθεται ένα παιδί σε τηλεοπτικό περιεχόμενο βίας, τόσο πιο πιθανό είναι να θεωρήσει ότι είναι φυσιολογικό να συμπεριφέρεται βίαια».

Η Pagani προσθέτει: «Η έκθεση σε καταλληλότερες κοινωνικές συνθήκες, ωστόσο, μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν δεξιότητες, που θα αποδειχθούν χρήσιμες στη μετέπειτα ζωή τους και θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στην προσωπική τους επιτυχία. Η ανίχνευση πρώιμων τροποποιήσιμων παραγόντων που επηρεάζουν την μετέπειτα ευημερία ενός παιδιού είναι ένας σημαντικός στόχος για πρωτοβουλίες υγείας, ενώ η ψυχολογική προσαρμογή και το κίνητρο για μάθηση είναι βασικά στοιχεία για την επιτυχημένη μετάβαση στην εφηβεία», κατέληξε.

ΠΗΓΗ

Έτσι τα «πρωτάκια» μαθαίνουν να διαβάζουν καλύτερα και γίνονται «αστέρια» στην ορθογραφία

πηγη

 

Η ενσώματη μάθηση, η εκπαιδευτική μέθοδος που επικεντρώνεται στη μάθηση μέσα από την αναπαραγωγή χειρονομιών και κινήσεων συνδυαστικά με συναισθηματική εμπλοκή, συμβάλλει στην ανάπτυξη δεξιοτήτων αλφαβητισμού στα παιδιά, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στο Educational Psychology Review.

Συγκεκριμένα, ερευνητές από το Τμήμα Διατροφής, Άσκησης και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης συμπέραναν ότι τα παιδιά που μαθαίνουν να σχηματίζουν με το σώμα τους τους ήχους των γραμμάτων τα καταφέρνουν καλύτερα στην ορθογραφία συγκριτικά με τα παιδιά που τη διδάσκονται κατά τον παραδοσιακό τρόπο. Η μέθοδος αποδείχθηκε αποτελεσματική στα παιδιά με φυσιολογική ανάπτυξη του γραπτού λόγου όσο και σε εκείνα με αυξημένες πιθανότητες δυσκολιών στην ανάγνωση.

Η καλλιέργεια δεξιοτήτων ανάγνωσης και γραφής είναι κομβικής σημασίας στα πρώτα σχολικά χρόνια του παιδιού, αφού χωρίς αυτές κινδυνεύει να μείνει «πίσω» στην εκπαιδευτική του πορεία. Η μελέτη προτείνει μια αποτελεσματικότερη μέθοδο διδασκαλίας που συνδυάζει κίνηση και φωνητική έναντι της κλασικής που θέλει το παιδί στο θρανίο, και η οποία δεν είναι πάντα ευχάριστη για τους μικρούς μαθητές.

Σημαντική βελτίωση στην ορθογραφία και την προ-ανάγνωση

Στην έρευνα συμμετείχαν 57 μαθητές της πρώτης δημοτικού από το Nørrebro Park της Κοπεγχάγης που χωρίστηκαν σε μια ομάδα συμβατικής διδασκαλίας ορθογραφίας και ανάγνωσης, και μια ομάδα κιναισθητικής διδασκαλίας που επικεντρώθηκε στον συνδυασμό γραμμάτων-ήχων και σώματος. Αμφότερες οι ομάδες περιλάμβαναν παιδιά με χαμηλότερες και υψηλότερες αναγνωστικές ικανότητες, ενώ το σύνολο των μαθητών εξετάστηκαν στην ορθογραφία, στη γνώση γραμμάτων-ήχων και στην ανάγνωση λέξεων πριν και μετά την παρέμβαση.

Μετά από τέσσερις μόλις εβδομάδες κατά τις οποίες πραγματοποιούνταν στην πειραματική ομάδα τρεις 25λεπτες διδακτικές παρεμβάσεις συνδυασμού φωνημάτων – κινήσεων την εβδομάδα, οι μαθητές διπλασίασαν το σκορ τους στα τεστ ορθογραφίας όσο και στα τεστ αναγνώρισης γραμμάτων. Επρόκειτο για σημαντικά μεγαλύτερη βελτίωση συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου.

Η Linn Damsgaard που «έτρεξε» το ερευνητικό πρόγραμμα στο πλαίσιο της διδακτορικής της διατριβής σχολίασε:

«Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι οι δραστηριότητες ενσώματης μάθησης μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά τις επιδόσεις των παιδιών στον πρώιμο γραμματισμό και την ορθογραφία. Αναμέναμε να παρατηρήσουμε μεγαλύτερη βελτίωση σε παιδιά με χαμηλότερες δεξιότητες ανάγνωσης. Αποδείχθηκε όμως ότι τα παιδιά με ικανότητα ανάγνωσης σε φυσιολογικά επίπεδα παρουσίασαν παρόμοια βελτίωση ».

Παρά τις καλύτερες επιδόσεις στην αναγνώριση γραμμάτων και στην ορθογραφία μεμονωμένων λέξεων, δεν παρατηρήθηκε σημαντική βελτίωση στην αναγνωστική τους ικανότητα. Όπως εξηγεί η Linn Damsgaard:

«Η παρέμβασή μας στο σχολείο ήταν σχετικά σύντομη και υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ της αναγνώρισης ενός μεμονωμένου γράμματος και της ανάγνωσης μιας ολόκληρης λέξης. Έτσι, πιστεύουμε ότι το ανύπαρκτο αποτύπωμα στις συνολικές αναγνωστικές ικανότητες των παιδιών είναι οφείλεται πιθανώς στο ότι τα παιδιά δεν είχαν φτάσει ακόμα σε εκείνο το σημείο ανάπτυξης του γραμματισμού τους. Αν είχαμε περισσότερο χρόνο για την παρέμβαση στα παιδιά, πιθανότατα θα είχαμε δει και μακροπρόθεσμες βελτιώσεις στον γραμματισμό, κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς».

Η μελέτη εκπονήθηκε σε συνεργασία με την Anne-Mette Veber Nielsen, διδάκτορα στο Εθνικό Κέντρο Ανάγνωσης της Δανίας.

 ΠΗΓΗ

 

Γιατί ο κορωνοϊός μείωσε τις γλωσσικές δεξιότητες των παιδιών

πηγη

 Η πανδημία και η έλλειψη κοινωνικών αλληλεπιδράσεων επηρέασε αρνητικά την γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια των περασμένων χρόνων

Τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα τελευταία 3 με 4 χρόνια αντιμετωπίζουν ένα σημαντικό μειονέκτημα, σε σχέση με τα νεογέννητα λίγων ετών πριν. Η ανάπτυξη των γλωσσικών δεξιοτήτων τους φαίνεται να συμβαίνει με βραδύτερο ρυθμό και σε αυτό οφείλεται η μείωση και έλλειψη κοινωνικών αλληλεπιδράσεων. Το συγκεκριμένο εύρημα, είναι απόρροια μιας έρευνας που διεξήχθη από μια ομάδα μελετητών στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης και το Τμήμα Ψυχολογίας και αφορούσε την ανάπτυξη της γλώσσας σε παιδιά από την Ισπανία, που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια ή λίγο πριν από την πανδημία.

Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, όπως και η αιτιολόγησή του, αποτελεί σημαντική ανακάλυψη για τον τρόπο που η λοίμωξη covid-19 επηρέασε κοινωνικά και εμμέσως τους ανθρώπους, υπενθυμίζοντας μας ότι ο αντίκτυπός του είναι εμφανής με ποικίλους τρόπους στην τωρινή μας ζωή. Από τα συμπτώματα του long covid, έως την πίεση στην ψυχική υγεία μας, η πανδημία είναι ίσως από τα πιο σημαντικά προβλήματα των τελευταίων ετών για την ανθρωπότητα, με τα παιδιά, όπως φαίνεται, να μην βγαίνουν ούτε εκείνα αλώβητα από αυτή την περίοδο.

Τα παιδιά της μετά – πανδημίας

«Η επίδραση της πανδημίας στη γλωσσική ανάπτυξη κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής», είναι ο τίτλος της έρευνας από το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, η οποία προτείνει ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια των lockdowns ανέπτυξαν γλωσσικές δεξιότητες με βραδύτερο ρυθμό. Στη μελέτη αναλύθηκε η ανάπτυξη τόσο του λεξιλογίου όσο και του μορφοσυντακτικού, δηλαδή της ικανότητας παραγωγής σύνθετων προτάσεων 153 παιδιών ηλικίας μεταξύ 18 και 31 μηνών.

Οι ερευνητές σύγκριναν τα δεδομένα από δύο ομάδες που ταίριαζαν ως προς την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο των γονέων και που φοιτούσαν σε παρόμοια νηπιαγωγεία. Οι ομάδες ονομάστηκαν «προ-πανδημία» (PRE) και «μετα-πανδημία» (POST). Η ομάδα PRE αποτελούνταν από παιδιά που γεννήθηκαν και αξιολογήθηκαν πριν από την πανδημία, ενώ η ομάδα POST αποτελούνταν από παιδιά που γεννήθηκαν είτε λίγους μήνες πριν, είτε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μεταξύ Οκτωβρίου 2019 και Δεκεμβρίου 2020.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας χρησιμοποιούσαν λιγότερες διακριτές λέξεις, δηλαδή είχαν μικρότερο λεξιλόγιο από εκείνα που γεννήθηκαν πριν από αυτήν. Επίσης, τα παιδιά της ομάδας PRE ήταν σε θέση να χρησιμοποιούν πιο σύνθετες φράσεις, με περισσότερες λέξεις και ευρύτερο φάσμα δομών. Οι διαφορές βρίσκονται ουσιαστικά στο λεξιλόγιο αλλά και στην πολυπλοκότητα των προτάσεων που σχηματίζουν τα παιδιά μεταξύ τους, για να εκφραστούν. Αυτές οι διαφοροποιήσεις έρχονται να συγκριθούν με το μοντέλο γλωσσικών δεξιοτήτων που εξελίσσεται κατά την τυπική ανάπτυξη ενός παιδιού.

Τα ίδια μαθαίνουν πρώτα λίγες λέξεις και στη συνέχεια αυξάνουν σταδιακά το λεξιλόγιό τους, συνδυάζουν δυο λέξεις και μαθαίνουν σταδιακά πώς μπορούν να εκφράσουν με αυτούς τους συνδυασμούς, όλο και πιο σύνθετες έννοιες. Η διαδικασία αυτή υφίσταται μέσα σε ποικίλες αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους που υπάρχουν στο περιβάλλον ενός παιδιού. Οι επιστήμονες μάλιστα εξηγούν ότι μαθαίνουμε να μιλάμε επειδή οι άνθρωποι μας μιλούν και επειδή μπορούμε να δούμε ότι αυτά που λέμε έχουν αντίκτυπο σε αυτούς.

Covid-19 και γλωσσικοί περιορισμοί

Τα παραπάνω ευρήματα ουσιαστικά αποδεικνύουν, το ότι τα περιοριστικά μέτρα κατά τη διάρκεια της υγειονομική κρίσης λόγω έξαρσης του κορωνοϊού, μείωσε τα ερεθίσματα των παιδιών και κατ’ επέκταση δυσκόλεψε την γνωσιακή εξέλιξή τους.

Η έρευνα που διεξήχθη αναδεικνύει την τεράστια σημασία των πρώιμων κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και τη σαφή επίδραση του πλαισίου στην ανάπτυξη των βρεφών, δυστυχώς εξ αφορμής μιας αρνητικής, για την ανθρωπότητα, περιόδου. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν λοιπόν, ότι αν τα παιδιά επιστρέψουν σε ένα κανονικό πλαίσιο, τότε αυτές οι επιπτώσεις θα αντισταθμιστούν με την πάροδο του χρόνου. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί έναυσμα εφησυχασμού, καθώς αν και η πανδημία φαίνεται να ανήκει στο παρελθόν, τα σημάδια της έχουν επηρεάσει βαθιά τον πληθυσμό και ειδικά τις ευάλωτες ομάδες του.

Δεδομένου ότι υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας αναπτύσσονται συνολικά πιο αργά – πέρα δηλαδή από τον γλωσσικό περιορισμό -, το επιστημονικό προσωπικό έχει την υποχρέωση να εντοπίζει καταστάσεις κινδύνου όσο το δυνατόν νωρίτερα, για να αποφύγουμε τις «αλυσιδωτές επιπτώσεις» στη μετέπειτα ανάπτυξη των ανθρώπων.

Πηγη

 

Αυτισμός: Κλειδί ο ρόλος του γονέα στη διάγνωση – Ποιο είναι το κατάλληλο σχολείο για τα παιδιά

πηγη

 

Ένα στα 36 παιδιά ανήκει στο φάσμα του αυτισμού, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) των Ηνωμένων Πολιτειών. Aν και μέχρι σήμερα έχει συντελεστεί μεγάλη πρόοδος σχετικά με την έγκαιρη διάγνωση και τις στοχευμένες θεραπείες, εξακολουθεί να υπάρχει η παραπληροφόρηση γύρω από τις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού, με αποτέλεσμα να κορυφώνεται η αγωνία των γονιών μετά από μια τέτοια διάγνωση.

Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι ζούμε σε μια εποχή έκρηξης της διαταραχής του αυτιστικού φάσματος; Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια όσον αφορά την έγκαιρη διάγνωση; Ποιος ο ρόλος των εκπαιδευτικών, αλλά και των γονιών, στη διαχείριση της κατάστασης; Η Δρ Δέσποινα Α. Μπαστάκη, Παιδίατρος – Αναπτυξιακή Παιδίατρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών και Υπεύθυνη Αναπτυξιολογικού Ιατρείου Νοσοκομείου ΜΗΤΕΡΑ λύνει κάθε απορία.

Διαβάστε περισσότερα και ακούστε το podcast  

Πηγη

Πώς θα μιλήσετε στο παιδί σας για το κάπνισμα. Οι οδηγίες από την Αμερικανική Ένωση Πνευμονολόγων

πηγη

 

Είναι σημαντικό να εκπαιδεύετε τα παιδιά και τους εφήβους σχετικά με τους κινδύνου του καπνίσματος ώστε να βοηθήσετε στην πρόληψη της υιοθέτησης από αυτά της συγκεκριμένης συνήθειας.

Η Αμερικανική Ένωση Πνευμονολόγων, αναφέρει οδηγίες που θα βοηθήσουν τους γονείς να μιλήσουν στα παιδιά τους για την αποχή από το κάπνισμα.

• Με σαφήνεια και σταθερότητα πείτε στο παιδί σας ότι δεν θέλετε να καπνίζει και αρχίστε τη συζήτηση στην ηλικία περίπου των 5 ή 6 ετών και συνεχίστε και στο γυμνάσιο.

• Εξηγήστε ότι το κάπνισμα θα θέσει σε κίνδυνο την υγεία του και θα προκαλέσει δυσάρεστες παρενέργειες, όπως κακή αναπνοή.

• Αν καπνίζετε διακόψτε. Μην επιτρέψετε στο παιδί σας να περιστοιχίζεται από καπνιστές και μην επιτρέπετε σε κανένα να καπνίζει μέσα στο σπίτι.

• Μάθετε στο παιδί σας πώς να λέει ‘όχι’ όταν κάποιος του προσφέρει τσιγάρο.

• Αν ανακαλύψετε ότι το παιδί σας καπνίζει ρωτήστε το για να ανακαλύψετε γιατί το άρχισε. Αποφύγετε τις απειλές.

• Υποστηρίξτε το παιδί σας στη διακοπή του τσιγάρου και μιλήστε του για τους τρόπους που τα τσιγάρα είναι εθιστικά.

ΠΗΓΗ

Πάλι δεν διάβασες; Μια ερώτηση- επίκριση, που βασανίζει παιδιά και γονείς και σηματοδοτεί μάχες και συγκρούσεις

πηγη

 

Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό

πηγη

 

Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό ρόλο, όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο, αλλά κυρίως στην εικόνα και τη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα. “Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει”, έλεγε η  Μαρία Μοντεσσόρι (Ιταλίδα παιδαγωγός, που επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, το οποίο ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του κι εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε μοντεσσοριανές σχολές ή σχολεία).

Πολλές φορές μπορεί να φταίνε εξωγενείς παράγοντες που το παιδί δε διαβάζει. Στην περίπτωση που ένα παιδί έχει μειωμένη απόδοση στο σχολείο, οι γονείς θα πρέπει να ψάξουν μήπως έχει πρόβλημα όρασης ή ακοής, μαθησιακές δυσκολίες ή ψυχολογικά προβλήματα ή μήπως είναι θύμα παρενόχλησης από άλλα παιδιά. Ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει τα παιδιά που αρνούνται να διαβάσουν είναι η ακατάλληλη διατροφή. Οι γονείς πρέπει να φροντίσουν ώστε το παιδί τους να τρέφεται σωστά  γιατί η διατροφή επηρεάζει την επίδοση και τη μνήμη.

Τι  μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει μόνο του; Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς ότι δεν «διαβάζουν» όλοι μαζί τα μαθήματα της επόμενης μέρας, και φυσικά δε τα διαβάζουν ή τα γράφουν (γιατί και αυτό συμβαίνει κάποιες φορές που οι γονείς βαριούνται και θέλουν να τελειώσουν γρήγορα) οι γονείς για τα παιδιά. Στην ουσία αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να βοηθάνε ή καλύτερα να μαθαίνουν το παιδί (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) να οργανώνει τη μελέτη του, ώστε να είναι αποδοτική και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστική. Αυτό ενισχύει την αίσθηση της υπευθυνότητας στο παιδί και του δίνει μια εικόνα για τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του και τον εκτιμώμενο χρόνο που απαιτείται.

Μερικοί τρόποι που συνιστώνται στους γονείς για να μπορέσει το παιδί να αυτορυθμιστεί είναι:

• Να προτείνουν στο παιδί να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε σημείο που να μπορεί να το βλέπει εύκολα, όπως στο γραφείο, στην πόρτα, στην ντουλάπα του δωματίου του, χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζουν συνεχώς.

• Να το βοηθήσουν να οργανώσει το χώρο του δωματίου του με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην επηρεάζεται την ώρα της μελέτης από άλλα ερεθίσματα, όπως από το γραφείο να μην έχει θέα έξω από το παράθυρο, να κλείνει την πόρτα για να μην αποσπάται η προσοχή του από άλλους θορύβους (δικές τους συζητήσεις, τηλεόραση, άλλες ηλεκτρικές συσκευές) και να προσαρμόσουν το φωτισμό, ώστε η μελέτη να είναι πιο ξεκούραστη για τα μάτια.

• Μέρος της οργάνωσης είναι και η έγκαιρη προετοιμασία του σχολικού εξοπλισμού (τσάντα με βιβλία της ανάλογης ημέρας, κασετίνα με όλα τα απαραίτητα)- στην αρχή με βοήθεια από τους γονείς, αλλά στη συνέχεια από το ίδιο το παιδί.

• Να του δείξουν τη σωστή στάση του σώματος στο γραφείο ή ακόμη και στον υπολογιστή προσαρμόζοντας την καρέκλα στην ανάλογη θέση. Να αφήσουν το παιδί να το ακολουθήσει κι αν δουν ότι το ξεχνά, να το υπενθυμίσουν

• Αναφορικά με τις δραστηριότητες εκτός σχολείου, πολλοί γονείς σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά για εκμάθηση ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, αθλημάτων. Οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι αυτό που χρειάζεται το παιδί είναι ξεκούραση από το άγχος των τόσων υποχρεώσεων, συνήθως μέσω παιχνιδιού. Θα πρέπει να ρωτήσουν το παιδί με τι θα ήθελε να ασχοληθεί, προσπαθώντας να περιορίσουν τις δικές τους προσδοκίες ή (ανεκπλήρωτα) όνειρα- για παράδειγμα να μάθει πιάνο, γιατί στους ίδιους αρέσει η κλασική μουσική.

• Να αποφεύγουν να ζητούν από το παιδί να ξεκινήσει το διάβασμα, μόλις επιστρέψει από το σχολείο ή μετά από το παιχνίδι, καθώς αυτό το διάστημα είναι για ξεκούραση ή για να ενισχυθεί η ποιοτική επικοινωνία με το παιδί, μέσω συζήτησης (μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων της ημέρας).

• Βοηθητικό είναι να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει τα πιο δύσκολα μαθήματα στην αρχή και να μην τα αφήσει στο τέλος που θα είναι πιο κουρασμένο.

• Να κάνει μικρά και συχνά διαλείμματα, ακόμη κι αν δεν νιώθει ιδιαίτερα κουρασμένο.

• Να περιορίσουν ή ν’ αποφεύγουν, όσο είναι εφικτό, να απευθύνονται στο παιδί, χρησιμοποιώντας προστακτική (όπως: γράψε, διάβασε κ.λπ.) και να επιλέξουν να το παρακινούν με εκφράσεις, όπως: “έλα να διαβάσεις τώρα που είσαι ξεκούραστος”.

• Αντίστοιχα, όταν εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής τους, να μην απειλούν το παιδί , λέγοντας “αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου δεν θα βγεις για παιχνίδι”. Αντί γι’ αυτό, μπορούν να πουν: “όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου, μπορείς να πας για παιχνίδι”.

ΠΗΓΗ