Τι χαράσσεται εντονότερα στην μνήμη μας – Έρευνα αποκαλύπτει τα μυστικά του νου

πηγη

 

Ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση του πώς λειτουργεί η μνήμη έκαναν ψυχολόγοι-ερευνητές από το Ινστιτούτο Προηγμένης Επιστήμης και Τεχνολογίας Beckman, ανοίγοντας πιθανά μονοπάτια για τη θεραπεία της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) και την αντιμετώπιση της απώλειας μνήμης σε διαταραχές όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.

Η μελέτη τους, που δημοσιεύεται στο Cognition and Emotion, έδειξε ότι τα δυσάρεστα γεγονότα ενισχύουν τη μνήμη και, έτσι, θυμόμαστε εντονότερα τις στιγμές που ακολουθούν ενός επεισοδίου που μας γέννησε αρνητικά συναισθήματα και όχι όσα μεσολάβησαν έως τότε. Η ανάδειξη αυτής της μοναδικής πτυχής της ανθρώπινης μνήμης, πέρα από όπλο για την αντιμετώπιση νευρολογικών διαταραχών, μπορεί να βελτιώσει και τον τρόπο που αξιολογούνται οι καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων.

«Είναι ένα ξεκάθαρο εύρημα που μας εισαγάγει σε μια εντελώς νέα διάσταση για την κατανόηση των επιπτώσεων του συναισθήματος στη μνήμη» δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Paul Bogdan, η διδακτορική έρευνα του οποίου στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι Urbana-Champaign αποτέλεσε τη βάση για την πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στο πλαίσιο του εργαστηρίου Dolcos Lab με επικεφαλής τους καθηγητές ψυχολογίας Florin και Sanda Dolcos.

Δύο πειράματα

Η ερευνητική ομάδα οργάνωσε δύο πανομοιότυπα πειράματα: μια αρχική μελέτη με 72 συμμετέχοντες για να καθορίσει τις διαδικασίες και τις ερευνητικές υποθέσεις και μια επαναληπτική με 150 συμμετέχοντες προς επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων.

Σε πρώτο στάδιο, οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν μια σειρά από εικόνες που προσομοίαζαν σε μια αλληλουχία αναμνήσεων. Οι μισές από τις εικόνες προκαλούσαν αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις και οι υπόλοιπες ήταν συναισθηματικά ουδέτερες. Για να πετύχουν την προσομοίωση με αναμνήσεις, οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να φανταστούν τον εαυτό τους να ταξιδεύει στα μέρη που απεικονίζονταν και να συνδέσουν τις εικόνες με ένα δικό τους αφήγημα. Αυτό «ενίσχυσε την αίσθηση ότι τα ζεύγη διαδοχικών εικόνων έχουν νοηματική σύνδεση» εξήγησαν οι ερευνητές.

Μια ώρα μετά, οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν ζεύγη εικόνων από το αρχικό πείραμα και ρωτήθηκαν για κάθε ζεύγος αν η δεύτερη εικόνα εμφανιζόταν αμέσως πριν ή αμέσως μετά την πρώτη. (Τους δόθηκε επίσης η επιλογή «κανένα από τα δύο» καθώς και να δηλώσουν ότι δεν θυμόντουσαν τη σειρά).

Τα αποτελέσματα ήταν συνεπή και στις δύο μελέτες. Οι συμμετέχοντες μπορούσαν να θυμηθούν με μεγαλύτερη ακρίβεια πότε εμφανιζόταν η δεύτερη εικόνα όταν οι αρνητικά φορτισμένες αναμνήσεις εμφανίζονταν πριν από τις ουδέτερες στο χρονοδιάγραμμα. Εάν στους συμμετέχοντες εμφανιζόταν πρώτα μια αρνητική εικόνα, ήταν πιο εύστοχοι στην ανάκληση των ουδέτερων εικόνων που ακολούθησαν. Αντιστρόφως, αν προηγούταν η ουδέτερη συναισθηματικά εικόνα, μπορούσαν να θυμηθούν πιο σωστά τη σειρά των αρνητικών εικόνων που προηγήθηκαν.

Με άλλα λόγια, η μνήμη κυλά από το αρνητικό στο ουδέτερο. «Έτσι, τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι αν κάποιος προσβληθεί σε μια συζήτηση, θα θυμηθεί καλύτερα όσα ειπώθηκαν αμέσως μετά την προσβολή, όχι όσα προηγήθηκαν» δήλωσε ο Bogdan.

Πιθανές εξηγήσεις

Οι ερευνητές αποκλείουν να πρόκειται για διαίσθηση. «Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι εξελίχθηκαν ώστε να θυμούνται καλά όσα οδήγησαν σε αρνητικές καταστάσεις» δήλωσε ο Bogdan. «Αν σας δάγκωσε ένα φίδι, τι παράτολμο κάνατε προηγουμένως;».

Μια εξήγηση είναι ότι οι αρνητικά φορτισμένες συναισθηματικές εξάρσεις (π.χ. όταν κάποιος δέχεται δάγκωμα από φίδι) οδηγούν σε μια κατάσταση αυξημένης συγκέντρωσης και της εγρήγορσης, λέγοντας στον εγκέφαλό μας να κρατήσει εξαντλητικές σημειώσεις για το τι θα συμβεί στη συνέχεια και να τις φυλάξει για μελλοντική χρήση.

Τα ευρήματα ρίχνουν επιπλέον φως στους μηχανισμούς πίσω από το μετατραυματικό στρες, όπου μια αντικειμενικά ουδέτερη δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει μια ακούσια έκρηξη αρνητικών συναισθημάτων. «Για παράδειγμα, ένας βετεράνος πολέμου που ακούει έναν δυνατό θόρυβο και συμπεραίνει ότι το κτίριο που βρίσκεται σύντομα θα καταρρεύσει λόγω έκρηξης» ανέφερε ο Δρ Florin Dolcos εξηγώντας ότι «αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ρήξη μεταξύ της μνήμης της τραυματικής εμπειρίας και του αρχικού της περικειμένου: το “τι” διαχωρίζεται από το “πού” και το “πότε”».

Η ανάκτηση του ελέγχου στις τραυματικές αναμνήσεις, λοιπόν, απαιτεί την επανασύνδεσή τους με το πλαίσιό τους· τον αρχικό τους τόπο και χρόνο. Οι ερευνητές ελπίζουν να ενσωματώσουν αυτή τη στρατηγική στις γνωστικές ψυχοθεραπείες για τα άτομα με διαταραχή μετατραυματικού στρες.

Εκτός από τη σίγαση των αρνητικών συναισθημάτων, η παραπάνω προσέγγιση θα μπορούσε να λειτουργήσει θεραπευτικά μέσα από την πυροδότηση θετικών συναισθημάτων για την αφύπνιση σημαντικών αναμνήσεων σε άτομα με προβλήματα μνήμης, όπως με άνοια ή νόσο Αλτσχάιμερ, ανέφερε η Δρ Sanda Dolcos.

 Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Πηγη

Φόβοι και ανησυχίες: Μη διστάζετε να τα αντιμετωπίσετε – Το κόλπο των 4″ για να τα ξεπεράσετε

πηγη

 

Μπορούμε να υποθέσουμε πως η πλειοψηφία έχει ακούσει πως τους φόβους και τις αρνητικές σκέψεις πρέπει να τα αντιμετωπίζεις, αλλιώς αφήνεις ανοιχτές υποθέσεις που κάποτε θα γυρίσουν μπούμερανγκ και, επιπλέον, με σοβαρότερες συνέπειες. Αυτή τη συμβουλή έρχεται να αμφισβητήσει πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ που δημοσιεύτηκε στο Science Advances και ισχυρίζεται ότι, ίσως τελικά δεν είναι κακό να τα προσπερνάμε, αφού έτσι τα αποδυναμώνουμε.

Οι ερευνητές ζήτησαν σε 120 άτομα από 16 χώρες να απαριθμήσουν τους φόβους που είχαν για το μέλλον και οι οποίοι τους είχαν επανειλημμένως προκαλέσει αγωνία κατά τους προηγούμενους έξι μήνες. Τα παραδείγματα περιλάμβαναν την απώλεια της εργασίας τους, την ασθένεια ενός μέλους της οικογένειας ή την εξαφάνιση των παιδιών τους.

Έπειτα, έδειξαν στους μισούς μια λέξη που αντιπροσώπευε κάθε φόβο και τους ζήτησαν να διώξουν την αρνητική σκέψη από το μυαλό τους. Αφού έκαναν την 20λεπτη άσκηση με 12 από τους φόβους τους, οι περισσότεροι συμμετέχοντες ένιωσαν ήδη λιγότερο αγχωμένοι για τις ανησυχίες τους. Τρεις μήνες αργότερα, το αντιλαμβανόμενο άγχος τους παρέμενε μικρότερο σε σχέση με το διάστημα πριν τη μελέτη, ενώ είχαν ανακουφιστεί σημαντικά από τα συμπτώματα κατάθλιψης.

Η στωικότητα και το κόλπο των 4″ 

Κόντρα στην κυρίαρχη πεποίθηση που θέλει τα θαμμένα αρνητικά συναισθήματα να βγαίνουν αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια, τα ευρήματα έδειξαν ότι, κλείνοντάς τα σε κουτί, δίνουμε στον χρόνο την ευκαιρία να τα αποδυναμώσει, να ξεθωριάσουν από τη μνήμη μας, σε αντίθεση με όσα μας βασανίζουν αλλά επιλέγουμε να κρατάμε απέναντί μας.

Ο καθηγητής Michael Anderson και επικεφαλής της μελέτης, δήλωσε σχετικά:

«Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι υπάρχει αλήθεια στην “πολύ βρετανική” ιδέα της στωικότητας. Είναι μια απόδειξη ότι πρέπει να προσπαθούμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίζουμε. Φαίνεται πως θα ήταν προς όφελός μας να καταβάλλουμε προσπάθεια ώστε να καταπιέζουμε ανησυχίες και φόβους για να πάψουν να είναι τόσο ζωηροί, να κάνουμε δυσκολότερη την ανάκλησή τους και έτσι να προκαλούν λιγότερο άγχος»

»Οι άνθρωποι μπορούσαν να γράψουν μια λέξη αντιπροσωπευτική για κάθε φόβο τους σε ξεχωριστές κάρτες και να την κοιτάξουν για περίπου τέσσερα δευτερόλεπτα, μπλοκάροντας παράλληλα τη σκέψη. Το σημαντικό είναι η καταστολή της [αρνητικής] σκέψης, χωρίς όμως να φέρνετε στο μυαλό κάτι άλλο. Προηγούμενη έρευνά μας έδειξε ότι με αυτόν τον τρόπο δίνεται η ευκαιρία στον δεξιό προμετωπιαίο φλοιό να μπλοκάρει άλλα μέρη του εγκεφάλου ώστε να εξασθενίσει τον φόβο».

Μεγαλύτερο όφελος

Οι ερευνητές δοκίμασαν τη δύναμη αυτής της τεχνικής και για πράγματα ευχάριστα ή ουδέτερα, όπως π.χ. να δουν την αδελφή ή τον αδελφό τους να παντρεύονται ή ένα προγραμματισμένο ραντεβού στον οφθαλμίατρο αντίστοιχα. Πράγματι, η μέθοδος λειτούργησε και σε αυτές τις περιπτώσεις, μειώνοντας το προσδοκώμενο άγχος και βελτιώνοντας τη διάθεση, ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν ισχυρότερα στις περιπτώσεις που έπρεπε να κατασταλούν αρνητικές σκέψεις, σύμφωνα με τη Zulkayda Mamat, συμμετέχουσα στη μελέτη και υποψήφια διδάκτωρ υπό την επίβλεψη του καθηγητή Anderson.

Πέρα από τη διαπίστωση ότι το κόλπο είναι ασφαλές για την ψυχική υγεία, αποδείχθηκε και ιδιαιτέρως ωφέλιμο για άτομα με ψυχιατρικό ιστορικό, όπως στους συμμετέχοντες με διαταραχή μετατραυματικού στρες που είδαν τη βαθμολογία αρνητικών δεικτών ψυχικής υγείας να μειώνεται κατά 16% (συγκριτικά με 5% στα άτομα που έπρεπε να μπλοκάρουν ουδέτερες σκέψεις) και αύξηση κατά 10% στους θετικούς δείκτες.

 Διαβάστε το άρθρο

Πηγη

Ο πιστός σύμμαχος ατόμων με αυτισμό και επιληψία – Βελτιώνει τον ύπνο και μειώνει τις κρίσεις

πηγη

 

Η σχέση αυτισμού και επιληψίας έχει απασχολήσει έντονα την επιστημονική κοινότητα. Έρευνες έχουν αναδείξει συσχετισμούς και σημεία ταύτισης μεταξύ των δύο νευρολογικών διαταραχών, όπως ότι:

• ο αυτισμός είναι συχνότερος κατά 20% περίπου σε άτομα με επιληψία και αντιστρόφως σε παρόμοια ποσοστά,
• καταστάσεις όπως η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας/ΔΕΠΥ, το άγχος και οι διαταραχές του ύπνου είναι κοινές τόσο στην επιληψία όσο και στον αυτισμό
• οι επιληπτικές κρίσεις είναι η συχνότερη νευρολογική επιπλοκή στις διαταραχές του φάσματος αυτισμού.

Οι ακριβείς μηχανισμοί πίσω από τις παραπάνω συνδέσεις δεν έχουν διακριβωθεί, παρά αποδίδοναι κυρίως σε υποκείμενους προδιαθεσικούς παράγοντες, περιβαλλοντικούς όσο και γενετικούς, όπως π.χ. οι διαγραφές ή μεταλλάξεις στο γονίδιο SCN2A.

Φαίνεται όμως πως υπάρχει κάτι ακόμα κοινό ανάμεσα στις δύο διαταραχές: η θετική επίδραση που μπορεί να έχει στα άτομα η παρουσία ενός σκύλου υπηρεσίας, όπως αναδείχθηκε μέσα από δύο πρόσφατες μελέτες.

Καλύτερος ύπνος στον αυτισμό

Οι σκύλοι υπηρεσίας, που κάποτε εκπαιδεύονταν αποκλειστικά για υποστήριξη ατόμων με σωματικές αναπηρίες και πλέον αξιοποιούνται για παροχή ψυχιατρικής βοήθειας σε άτομα με διαταραχές και νόσους όπως σχιζοφρένεια, μετατραυματικό στρες και ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, μπορούν να βελτιώσουν τον ύπνο σε παιδιά με αυτισμό.

Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξε μελέτη ερευνητών από τα Πανεπιστήμια της Αριζόνα, της Βιρτζίνια και το Purdue, η οποία αναζήτησε τα οφέλη από την παρουσία σκύλου υπηρεσίας στην άμβλυνση των δυσκολιών, που αντιμετωπίζουν άτομα με διαταραχή αυτιστικού φάσματος στη λεκτική και εξωλεκτική επικοινωνία, στην κοινωνική αλληλεπίδραση, στην προσοχή και στη διαχείριση των συναισθημάτων αλλά και στο άγχος και επιθετική συμπεριφορά, παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα του ύπνου.

Οι σκύλοι που εκπαιδεύονται ειδικά για τον αυτισμό μαθαίνουν να αποσυμπιέζουν από την αισθητηριακή υπερφόρτωση, να διακόπτουν επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, να βοηθούν σε ορισμένες καθημερινές δραστηριότητες και στην ανάπτυξη κινητικών δεξιοτήτων και να διευκολύνουν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Σύμφωνα με τα ευρήματα που δημοσιεύθηκαν στο Frontiers in Psychiatry για 39 οικογένειες με αυτιστικό παιδί (5-17 ετών το 72%, με αναπτυξιακή καθυστέρηση το 60%, μαθησιακές δυσκολίες και έλλειμμα προσοχής το 49%), η παρουσία σκύλου υπηρεσίας για τουλάχιστον έξι μήνες συνδέθηκε με καλύτερες συμπεριφορές σε σχέση με τον ύπνο όπως ταχύτερη έλευση του ύπνου, μεγαλύτερη διάρκειά του και μείωση του σχετιζόμενου με τον ύπνο άγχους.

Τα ευρήματα «υποστηρίζουν την υπόθεση ότι οι σκύλοι υπηρεσίας παρέχουν μια αίσθηση ασφάλειας και άνεσης τη νύχτα στο παιδί με αυτισμό, η οποία μπορεί να μεταφραστεί σε επίδειξη λιγότερου άγχους σχετιζόμενου με τον ύπνο» ανέφεραν οι ερευνητές.

Λιγότερες κρίσεις στην επιληψία

Οι σκύλοι υπηρεσίας μπορούν να μειώσουν τις κρίσεις σε άτομα με ανθεκτική στα φάρμακα επιληψία, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Neurology, το ιατρικό περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας.

Οι σκύλοι-βοηθοί επιληπτικών ατόμων εκπαιδεύονται να αναγνωρίζουν τις επιληπτικές κρίσεις από τις κινήσεις και τους ήχους και, αναλόγως, να ενεργοποιούν έναν συναγερμό, να φέρνουν φάρμακα ή το τηλέφωνο, να εμποδίζουν μια πτώση καθώς και να παρέχουν συντροφιά κατά την αποδρομή της κρίσης, όταν το άτομο αισθάνεται πιθανώς αποπροσανατολισμένο και ανήσυχο.

«Παρά την ανάπτυξη πλήθους φαρμάκων κατά των επιληπτικών κρίσεων τα τελευταία 15 χρόνια, έως και το 30% των ατόμων με επιληψία εμφανίζουν επίμονες επιληπτικές κρίσεις» δήλωσε η συγγραφέας της μελέτης Valérie van Hezik-Wester, μεταπτυχιακή ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Erasmus του Ρότερνταμ, χαρακτηρίζοντας τις κρίσεις ως το «δυσκολότερο» κομμάτι της επιληψίας λόγω της αιφνίδιας φύσης τους. «Οι σκύλοι-βοηθοί ατόμων με επιληψία είναι εκπαιδευμένοι να αναγνωρίζουν τις επιληπτικές κρίσεις και να ανταποκρίνονται όταν συμβούν. Τα καθήκοντα που εκτελούν, πέραν της συντροφιάς, είναι να συμβάλλουν στη μείωση του άγχους που σχετίζεται με τις κρίσεις, περιορίζοντας ενδεχομένως και τις κρίσεις που προκαλεί το άγχος, ο πλέον συχνός πυροδότης τους»

Στην έρευνα συμμετείχαν 25 ενήλικες με δύσκολα αντιμετωπίσιμη επιληψία και υψηλό κίνδυνο τραυματισμών από επιληπτικές κρίσεις, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν για τρία χρόνια αναφορικά με τη συχνότητα, σοβαρότητα και διαχείριση των επιληπτικών κρίσεων και την ποιότητα ζωής σχετικά με την υγεία και η ευημερία, πριν και αφότου τους δόθηκε ένας σκύλος υπηρεσίας. Οι συμμετέχοντες κατέγραφαν τις πληροφορίες για τις κρίσεις σε ημερολόγιο και συμπλήρωναν έρευνες ανά τρεις μήνες.

Η παρέμβαση με τον σκύλο-βοηθό συνδέθηκε με:

• λιγότερες κρίσεις κατά μέσο όρο 31% τους τελευταίους τρεις μήνες
• μείωση 50-100% για επτά συμμετέχοντες
• μείωση από 115 σε 73 κρίσεις ανά περίοδο 28 ημερών
• αύξηση από 11 σε 15 ημέρες χωρίς επιληπτικές κρίσεις ανά περίοδο 28 ημερών.

Ένας περιορισμός της μελέτης ήταν η εξαγωγή συμπερασμάτων από αυτοαναφορές των συμμετεχόντων για τις επιληπτικές κρίσεις, για τις οποίες πιθανώς να μη θυμόντουσαν όλες τις πληροφορίες με ακρίβεια.

 ΠΗΓΗ

Το παιδί βαδίζει στις μύτες των ποδιών – Πότε και γιατί να ανησυχήσουμε

πηγη

 

Η κατάσταση κατά την οποία τα παιδιά περπατάνε με τις μύτες των ποδιών χαρακτηρίζεται ως «βάδιση σε ιπποποδία» ή «tip toe walking». Στην περίπτωση εκείνη που δεν υπάρχει μια προφανής παθολογική αιτία, λέμε ότι το παιδί έχει «ιδιοπαθές tip toe walking».

Τα παιδιά, κατά την έναρξη της ανεξάρτητης βάδισης, συχνά βαδίζουν με τις μύτες και όχι με όλο το πέλμα. Γύρω στην ηλικία των 2 ετών αρχίζουν να αναπτύσσουν μορφές βάδισης ανάλογες με αυτές των ενηλίκων, όμως είναι ξεκάθαρο ότι το ώριμο βάδισμα εγκαθίσταται στην ηλικία των 3 ετών. Αυτό σημαίνει, δηλαδή, ότι η αρχική φάση της βάδισης, που είναι η επαφή της πτέρνης στο έδαφος, γνωστή και ως «heel strike», πρέπει, σε ένα φυσιολογικό παιδί, να εμφανισθεί στην ηλικία των 3 ετών.

Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι επιτακτικό, σε πρώτη φάση, να αποκλεισθούν νοσήματα που μπορούν να προκαλέσουν μια τέτοια κατάσταση. Τέτοια νοσήματα είναι τα συγγενή (συγγενής ραιβοϊπποποδία σε ήπια μορφή), τα νευρομυϊκά (εγκεφαλική παράλυση, πολυομυελίτιδα και άλλα), τοπικά ανατομικά προβλήματα (μετατραυματική ρίκνωση του γαστροκνημίου), η μυϊκή δυστροφία και, σπανίως, ψυχολογικά αίτια.

Έτσι, όταν ένα παιδί συνεχίζει να βαδίζει στις μύτες μετά την ηλικία των 3 ετών, πρέπει πρωτίστως να αποκλεισθεί η ήπια εγκεφαλική παράλυση με τη μορφή της ήπιας διπληγίας, η μυϊκή δυστροφία, το σύνδρομο καθήλωσης του νωτιαίου μυελού, ο όγκος του νωτιαίου μυελού, ο δυσραφισμός του νωτιαίου μυελού, η διαστηματομυελία και η οξεία μυοπάθεια. Επίσης, το περιγεννητικό ιστορικό (ηλικία γέννησης – Apgar score), η καθυστερημένη εμφάνιση νευρομυϊκών δεξιοτήτων και το οικογενειακό ιστορικό πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν και, συνεπώς, η εξέταση από παιδονευρολόγο σε πρώτο χρόνο και εφόσον το κρίνει ο παιδίατρος, είναι μείζονος σημασίας από διαγνωστικής πλευράς. Και, εφόσον το κρίνει ο νευρολόγος απαραίτητο, οι διαγνωστικές παρακλινικές εξετάσεις που βοηθούν στη διαφορική διάγνωση είναι το δυναμικό ηλεκτρομυογράφημα, η ανάλυση βάδισης, ακόμη και το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.

Σε περίπτωση, όμως, που μετά από έναν πολύ καλό έλεγχο αποκλεισθούν τέτοιου είδους προβλήματα, τότε θεωρούμε ότι το παιδί παρουσιάζει τη λεγόμενη ιδιοπαθή βάδιση στις μύτες των άκρων ποδών (idiopathic tip toe walking ή απλά ΤΤW), που είναι μια ξεχωριστή κλινική οντότητα και σχετίζεται με τοπικές ανατομικές παραλλαγές.

Η βασική αιτία του ιδιοπαθούς TTwalking είναι ο «κοντός Αχίλλειος τένοντας» λόγω βράχυνσης του γαστροκνημίου ή του υποκνημιδίου μυός. Το βασικό πρόβλημα των παιδιών αυτών είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν ραχιαία έκταση της ποδοκνημικής λόγω του «κοντού Αχιλλείου τένοντα». Για να μπορέσει κάποιος να έχει φυσιολογική βάδιση, θα πρέπει η ραχιαία κάμψη της ποδοκνημικής να είναι τουλάχιστον 18 μοίρες, κάτι που αυτά τα παιδιά δεν έχουν.

Συνεπώς, η θεραπευτική προσέγγιση στόχο έχει να βελτιωθεί, με κάποιο τρόπο, η προς τα πάνω κίνηση του άκρου ποδός (ραχιαία κάμψη ποδοκνημικής). Υπάρχουν διάφορες θεραπευτικές επιλογές που βελτιώνουν την κατάσταση αυτή, όπως:

• Διατατικές ασκήσεις του γαστροκνημίου – υποκνημιδίου μυών.
• Εφαρμογή διορθωτικών γυψεπιδέσμων για 8-10 εβδομάδες.
• Νυχτερινοί κηδεμόνες μετά από την εφαρμογή των γυψεπιδέσμων για διατήρηση της διόρθωσης.
• Κνημοποδικοί κηδεμόνες.
• Έγχυση Botox.
• Χειρουργική παρέμβαση.

Η επιλογή της αντιμετώπισης εξαρτάται από την ηλικία και τη βαρύτητα του TTwalking. Σε παιδιά μικρότερης ηλικίας, ο συνδυασμός φυσικοθεραπείας και η εφαρμογή κνημοποδικού κηδεμόνα φαίνεται να είναι ο καλύτερος συνδυασμός. Σε μεγαλύτερα παιδιά, η χειρουργική παρέμβαση, αν υπάρχουν ή εκτιμάται ότι θα υπάρξουν λειτουργικά προβλήματα στο μέλλον, φαίνεται να είναι η καλύτερη λύση.

Συμπερασματικά, όταν ένα παιδί βαδίζει στις μύτες μετά την ηλικία των 3 ετών, πρέπει πρωτίστως να αποκλεισθεί πιθανό νευρολογικό νόσημα. Αν πράγματι το παιδί διαγνωσθεί ως ιδιοπαθής TTwalker, η θεραπεία, αν χρειαστεί, αποφασίζεται με βάση τη βαρύτητα της ιπποποδίας και την παρουσία ή την πιθανή εμφάνιση στο μέλλον λειτουργικών προβλημάτων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο 

ΠΗΓΗ

Αυτισμός: Στρέφοντας το βλέμμα στους γονείς με παιδιά στο φάσμα – Μια ψυχολόγος εξηγεί

πηγη

 Μελέτες του 2008 έδειχναν πως 1 στα 110 παιδιά βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, ενώ αντίστοιχες μελέτες του 2021 υπολόγιζαν πως 1 στα 44 παιδιά είχαν τα στοιχεία που αντιστοιχούν στην διάγνωση. Οι τελευταίες έρευνες στον τομέα αυτό δείχνουν πως 1 στα 36 παιδιά βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Η αύξηση των διαγνωσμένων περιστατικών είναι μεγάλη, δεν οφείλεται όμως σε κάποιο είδος πανδημίας αυτισμού, αλλά στην ακριβέστερη ανίχνευσή του.

«Η διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή (ΔΑΔ) του αυτιστικού φάσματος είναι το αποτέλεσμα μιας νευρολογικής διαταραχής που επηρεάζει την λειτουργία του εγκέφαλου και εκδηλώνεται με άτυπη μορφή επικοινωνίας, κοινωνικών δεξιοτήτων και ικανοτήτων για παιχνίδι και ανταποκρίσεις στις εισερχόμενες αισθητηριακές πληροφορίες» (Γκονέλα, 2008). Καθώς ο αυτισμός είναι φάσμα, παρουσιάζεται μεγάλη ετερογένεια σχετικά με τον φαινότυπο των ατόμων με αυτισμό και, ως εκ τούτου, υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις στις γνωστικές και επικοινωνιακές τους λειτουργίες. Οι πρώτες ενδείξεις των συμπτωμάτων του αυτισμού γίνονται αντιληπτές από τους φροντιστές των παιδιών περίπου στα 3 τους έτη.

Οι γονείς – φροντιστές συχνά περιγράφουν την ζωή τους σε δυο διακριτές περιόδους: Πριν την διάγνωση του παιδιού τους και μετά.

Η διάγνωση του παιδιού έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα, καθώς διαχωρίζει τις περιόδους της ζωής τους στο πριν, που χαρακτηρίζεται από περισσότερη ευχαρίστηση και ανεμελιά και στο μετά, που χαρακτηρίζεται από συναισθήματα αγωνίας, θλίψης και κόπωσης, όπως αναφέρουν οι γονείς.

Επιστημονικά έχει δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση στην αναζήτηση της κατάλληλης μεθόδου – παρέμβασης, με σκοπό την καλύτερη δυνατή εξέλιξη του ατόμου με αυτισμό και την όσο το δυνατόν καλύτερη ενσωμάτωσή του στο κοινωνικό σύνολο. Αντίθετα, λίγη έμφαση έχει δοθεί στην συναισθηματική κατάσταση των φροντιστών-γονιών από την στιγμή της διάγνωσης και έπειτα. Τα στάδια της αποδοχής της διάγνωσης συχνά περιγράφονται χρησιμοποιώντας το μοντέλο της Elisabeth Kublel-Ross και είναι τα εξής:

• άρνηση,
• θυμός,
• διαπραγμάτευση,
• κατάθλιψη και
• αποδοχή, που δεν είναι απαραίτητα γραμμικά.

Το αρχικό στάδιο είναι το στάδιο της άρνησης. Χρησιμοποιείται αυτός ο μηχανισμός άμυνας, ώστε να δοθεί χρόνος στο άτομο να διατηρήσει την ομοιόστασή του και να επιτύχει την μετάβαση στη νέα συνθήκη όσο γίνεται πιο ομαλά. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, οι άνθρωποι βιώνουν σοκ και αναζητούν απαντήσεις, συχνά από πολλούς ειδικούς, φτάνοντας στο σημείο της υπερβολής. Είναι επίσης το στάδιο που μπορεί κάποιος να νιώθει συναισθηματικά μουδιασμένος και να μην μπορεί να αναλάβει δράση.

Το επόμενο στάδιο συνειδητοποίησης είναι το στάδιο του θυμού. Ο θυμός θεωρείται μια υγιής αντίδραση, που προκύπτει από τον καταιγισμό των καινούργιων δεδομένων. Ο θυμός μπορεί να εκδηλωθεί προς πάσα κατεύθυνση: Προς στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και ως επιθετικότητα προς τον σύντροφο/την σύντροφο, αλλά προς τους επαγγελματίες υγείας που ανακοινώνουν την διάγνωση.

Ακολουθεί το στάδιο της διαπραγμάτευσης, κατά την διάρκεια της οποίας το υποκείμενο μπορεί να προσπαθεί να βρει τον επιστήμονα που έχει τις πολύ ειδικές γνώσεις για να βοηθήσει και ίσως να αλλάξει την διάγνωση του παιδιού τους. Μπορεί να αναζητούν το «ιδανικό» πλαίσιο, την «ιδανική» θεραπεία, που θα τους προσφέρει την λύση. Σε αυτό το στάδιο οι γονείς είναι ευάλωτοι.

Επόμενο στάδιο είναι εκείνο της κατάθλιψης. Μετά από το αρχικό σοκ, προκύπτει η βαθιά θλίψη και το πένθος. Συνειδητά ή μη, όλοι οι γονείς έχουν ένα εσωτερικό όραμα για την εξέλιξη του παιδιού τους και αυτό ακριβώς είναι που πενθούν στο στάδιο της κατάθλιψης.

Το τελευταίο στάδιο είναι το στάδιο της αποδοχής της διάγνωσης. Η διαδρομή που χρειάζεται να ακολουθηθεί είναι πιο ξεκάθαρη. Οι γονείς σε αυτό το στάδιο νιώθουν ενδυναμωμένοι να κάνουν ερωτήσεις και να πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Σε αυτό το στάδιο, οι οικογένειες που αντιμετωπίζουν αυτή την διάγνωση είναι πιο πιθανό να αναζητήσουν συναισθηματική υποστήριξη, είτε από κάποιον ειδικό, είτε από ανθρώπους με το ίδιο βίωμα.

Οι οικογένειες που καλούνται να φροντίσουν ένα παιδί με αυτισμό συχνά βιώνουν ευχάριστα συναισθήματα, καθώς το παιδί μπορεί να είναι διάνοια στα μαθηματικά ή στην
μουσική, αλλά επίσης βιώνουν προκλήσεις σε καθημερινή βάση. Μια πρόκληση είναι πως όλη η οικογένεια πρέπει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο φιλικό προς τον αυτισμό. Όποτε ο αυθορμητισμός είναι ένα στοιχείο που οι οικογένειες εγκαταλείπουν, καθώς το σταθερό πρόγραμμα και η εκ των πρότερων ενημέρωση για οποιαδήποτε αλλαγή είναι απαραίτητα συστατικά συναισθηματικής επιβίωσης του παιδιού και κατ’ επέκταση της οικογένειας ως σύνολο. Οι κοινωνικές συγκεντρώσεις συχνά μειώνονται γι’ αυτές τις οικογένειες, επειδή μπορεί να προκαλέσουν μια ισχυρή συναισθηματική αντίδραση στο παιδί. Ενώ όλες αυτές οι προσαρμογές είναι πολύ βοηθητικές για το ίδιο το παιδί, η οικογένεια αργά ή γρήγορα περιορίζεται κοινωνικά και χάνει τον ενθουσιασμό της.

Όλες αυτές οι καθημερινές και εφ’ όρου ζωής μετατροπές αποφέρουν αλλαγές στην συναισθηματική κατάσταση των φροντιστών. Οι γονείς νιώθουν ψυχικά εξουθενωμένοι, κάτι το οποίο στα αρχικά στάδια μπορεί να μην είναι διακριτό, ούτε καν από το άτομο που το βιώνει. Τα αρχικά στάδια είναι η εύκολη κόπωση, η κοινωνική απομόνωση και η αδυναμία του ατόμου να απολαύσει δραστηριότητες που παλιότερα έβρισκε ευχάριστες. Επίσης το άτομο νιώθει θλίψη, αρνητισμό και ευερεθιστότητα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νιώθει πως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα καλό να περιμένει στο μέλλον. Εν τέλει, υιοθετεί ένα πεσιμιστικό σκεπτικό για τη ζωή του.

Όταν βιώσει μεγαλύτερα επίπεδα άγχους και στρες, αρχίζει να ανησυχεί υπερβολικά και να φτιάχνει καταστροφικά σενάρια. Είναι η περίοδος εκείνη όπου αντιδρούν αρνητικά σε κάθε βοηθητική πρόταση, καθώς θεωρούν πως έχουν δοκιμάσει τα πάντα και τίποτα δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Είναι σημαντικό οι γονείς να αναγνωρίζουν τις συναισθηματικές δυσκολίες τους και να αναζητούν στήριξη, τόσο από το άμεσο περιβάλλον τους, αλλά και από ειδικούς ψυχικής υγείας. Τα οφέλη αντανακλούν σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχάς, σε προσωπικό επίπεδο οι γονείς θα μπορέσουν να μοιραστούν συναισθήματα και σκέψεις σε ένα ασφαλές πλαίσιο, όπου δεν τους ασκείται κριτική και όπου το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι εκείνοι και όχι το παιδί τους. Θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους στην οικογένεια, αλλά και σε όλες τις ομάδες αναφοράς τους. Επιπλέον, θα ενισχυθούν όλες οι άλλες σημαντικές σχέσεις και ο γονεϊκός ρόλος κατ’ επέκταση.

Το να είναι κάποιος γονέας ενός αυτιστικού ατόμου είναι μια εμπειρία που κρύβει πολλές εκπλήξεις, αλλά και πολλές προκλήσεις. Αναγνωρίζοντας και τις δυο αυτές αντικρουόμενες πλευρές της συγκεκριμένης γονεϊκότητας, θα βοηθήσει τους γονείς να φροντίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να βιώσουν την ζωή τους με μεγαλύτερη ικανοποίηση και πληρότητα.

 Η κυρία Κατερίνα Μπαρμπάκου, Ψυχολόγος, Ομαδική Αναλύτρια και Θεραπεύτρια Εφαρμοσμένης Ανάλυσης της Συμπεριφοράς

Διαβάστε περισσότερα 

Πηγη

 

Διευκολύνσεις στις εργασίες μαθητών με ΔΕΠΥ

πηγη

 

Η ΔΕΠΥ επηρεάζει τον εγκέφαλο, οπότε τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορεί να έχουν διαφορετικούς τρόπους εκμάθησης, συγκράτησης πληροφοριών και εκδήλωσης των γνώσεων τους. Πολλοί μαθητές με ΔΕΠΥ έχουν αποδίδουν καλύτερα σε εργασίες αν τους δοθούν ορισμένες διευκολύνσεις. Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν τροποποιήσεις έτσι ώστε οι μαθητές να μαθαίνουν το εκπαιδευτικό υλικό με έναν τρόπο πιο αποδοτικό για τους ίδιους, ή αλλαγές στο πώς αποδεικνύουν ότι απέκτησαν τις σχετικές γνώσεις ή ικανότητες. Φυσικά, το συνολικό ύφος της εργασίας παραμένει το ίδιο, επιτρέποντας στους μαθητές να μαθαίνουν το ίδιο υλικό με τους υπόλοιπους στην τάξη.

Οι διευκολύνσεις των μαθητών με ΔΕΠΥ συνήθως περιλαμβάνουν τη μείωση της έκτασης μιας εργασίας. Για παράδειγμα, η γραφή μικρότερων εργασιών, η απάντηση λιγότερων ερωτήσεων σε εξετάσεις ή η ολοκλήρωση λιγότερων ασκήσεων στο σπίτι. Το συνολικό ύφος των ασκήσεων μπορεί να τροποποιηθεί αντίστοιχα. Ένα παράδειγμα αποτελεί η ηχογράφηση της εκφώνησης ή η παρουσίαση μιας εργασίας προφορικά αντί για την υποβολή γραπτής απάντησης. Αυτές οι γενικές μορφές διευκόλυνσης επί των εργασιών βοηθούν τους μαθητές με ΔΕΠΥ σε ασκήσεις στην τάξη, στο σπίτι αλλά και σε εξετάσεις.

• Μείωση της έκτασης μιας εργασίας: Οι μαθητές με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να αρχίσουν και να ολοκληρώσουν εργασίες. Μια εργασία με δέκα ερωτήσεις που έχει εκτιμηθεί ότι απαιτεί κατά μέσο όρο δέκα λεπτά από τους μαθητές, μπορεί να πάρει μέχρι και μισή ώρα για τους μαθητές με ΔΕΠΥ. Θα μπορούσε να ζητηθεί από αυτούς τους μαθητές να συμπληρώσουν μόνο ένα μέρος της εργασίας. Αυτή η διευκόλυνση είναι πιο χρήσιμη για συντομότερες εργασίες, όπως είναι οι ατομικές στην τάξη και το σπίτι.

• Προσαρμογή της εργασίας στο επίπεδο του παιδιού: Εργασίες που έχουν στόχο να εξασκήσουν ικανότητες και να αναδείξουν νέες δεξιότητες μπορούν να προσαρμοστούν στο επίπεδο του παιδιού. Οι μαθητές με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν σε διαδικασίες που είναι είτε πολύ εύκολες είτε πολύ απαιτητικές. Η ανάθεση τμήματος της εργασίας όπου ο μαθητής δεν έχει ακόμα ευχέρεια έχει αποδειχτεί αποδοτική μέθοδος.

• Παράταση χρόνου για ολοκλήρωση των εργασιών,με στόχο να διατηρηθεί ίδια η διδακτέα ύλη. Για μεγαλύτερες εργασίες, όπως η σύνταξη μιας έκθεσης ή η ολοκλήρωση ενός διαγωνίσματος, μπορεί να είναι απαραίτητο να επεκταθεί ο χρόνος που διαθέτουν οι μαθητές για την ολοκλήρωση της εργασίας. Μπορεί βάσει εκτίμησης ο μέσος μαθητής να χρειαστεί μισή ώρα για την ολοκλήρωση του έργου, ωστόσο για έναν μαθητή με ΔΕΠΥ που έχει δυσκολίες διαχείρισης χρόνου, μπορεί ο απαιτούμενος χρόνος να είναι διπλάσιος.

• Οπτική απεικόνιση του χρόνου: Αν εφαρμοστούν απομονωμένα, οι παραπάνω τεχνικές μπορεί να είναι αναποτελεσματικές. Οι μαθητές με ΔΕΠΥ έχουν κακή αίσθηση χρόνου, καθιστώντας δύσκολη για αυτούς την αποδοτική διαχείρισή του. Η παροχή κάποιου είδους χρονική ένδειξης στους μαθητές για να συνειδητοποιούν πόσος χρόνος πέρασε και πόσος απομένει μπορεί να τους βοηθήσει να κατανοήσουν ότι ο χρόνος κυλάει.

• Διαχωρισμός εργασιών σε τμήματα: Ένας άλλος τρόπος να βοηθήσουμε στη διαχείριση του χρόνου, της μνήμης εργασίας και του ελλειμματικού αυτοελέγχου είναι ο διαχωρισμός μεγάλων εργασιών σε διάφορα μέρη με διαφορετικές ημερομηνίες παράδοσης. Παραδείγματος χάριν, αν η εργασία είναι η συγγραφή ενός κειμένου σε διάστημα έξι εβδομάδων, μπορεί το έργο να διασπαστεί σε περαιτέρω κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι θα μπορούσε να είναι η περιγραφή εντός των πρώτων δύο εβδομάδων, το δεύτερο κομμάτι ένα προσχέδιο μέχρι την εβδομάδα τέσσερα και το τρίτο και τελευταίο κομμάτι η ολοκληρωμένη εργασία μέχρι την έκτη εβδομάδα. Είναι σημαντικό να οριστεί ξεχωριστή ημερομηνία παράδοσης για κάθε κομμάτι. Με την ολοκλήρωση κάθε κομματιού, να δίνονται στους μαθητές και οι οδηγίες για την προσέγγιση του επόμενου. Σε μεγάλες εργασίες, τα διαλείμματα – ειδικά αυτά που επιτρέπουν στους μαθητές να κινηθούν και να είναι σωματικά ενεργοί – μπορούν να βοηθήσουν την ενασχόληση με την συγκεκριμένη εργασία για παραπάνω χρονικό διάστημα.

• Παροχή ευελιξίας στη μορφή: Κάποιοι μαθητές με ΔΕΠΥ αργούν να ολοκληρώσουν γραπτές εργασίες και την ανάγνωση τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, το να τους επιτραπεί να ολοκληρώσουν τις γραπτές εργασίες καθώς υπαγορεύουν τις ιδέες τους σε κάποιον άλλον ή σε μια ηχογράφηση, είναι ιδανικές διευκολύνσεις. Για εργασίες ανάγνωσης, το να ακούσουν φωναχτά το κείμενο πρώτα μπορεί να τους φανεί βοηθητικό. Για παράδειγμα, στα μαθηματικά προβλήματα όπου ο μαθητής δεν κρίνεται στις ικανότητες ανάγνωσης ή γραφής του, αλλά σε μαθηματικές ιδέες, μπορεί να δημιουργηθεί μια προσαρμοστική διευκόλυνση που επιτρέπει στον μαθητή να ακούσει κάποιον να διαβάζει το πρόβλημα και έπειτα ο ίδιος να ηχογραφεί την απάντησή του.

• Συνεχής θετική ενθάρρυνση: Πολλά από τα παραπάνω βοηθητικά μέτρα είναι αποτελεσματικά για την πλειοψηφία των μαθητών, αλλά με τον καιρό θα εξασθενήσουν χωρίς πρόσθετο κίνητρο. Επιπλέον, οι μαθητές με ΔΕΠΥ συχνά συνδέονται μόνο με προβληματική συμπεριφορά ή αποτυχία. Για την επιτυχία των μαθητών, η κατάλληλη συμπεριφορά θα πρέπει να ενθαρρύνεται συχνά και οι προσπάθειες πρέπει να επαινούνται. Συνιστάται η δημιουργία ενός πλάνου για να παρακολουθείται πότε οι μαθητές φέρονται όπως αναμένεται και για να δίνει επιπλέον ενθάρρυνση και επιβεβαίωση σε πιο δύσκολες στιγμές, έτσι ώστε οι μαθητές να ξέρουν ότι πορεύονται σωστά.Η θετική ενίσχυση βοηθά τους μαθητές να αναπτύξουν το κίνητρο για επιτυχία, καθιστώντας τις διευκολύνσεις των εργασιών ακόμη πιο αποτελεσματικές.

Σε πολλές περιπτώσεις, μια μαθησιακή δυσκολία μπορεί επίσης να επηρεάσει τους μαθητές με ΔΕΠΥ. Το 45% των παιδιών με ΔΕΠΥ έχουν συνυπάρχουσα μαθησιακή διαταραχή, σε σύγκριση με μόνο το 5% των παιδιών χωρίς ΔΕΠΥ. Είναι σημαντική η αξιολόγηση και εξέταση για συνυπάρχουσες μαθησιακές δυσκολίες ώστε να δημιουργηθεί ένα σχέδιο και να επιλεγούν τα βοηθήματα που είναι πιο αποτελεσματικά για τον κάθε μαθητή. 

ΠΗΓΗ

Τρόπος εξέτασης μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες

πηγη

 

Σύμφωνα με το ΠΔ 12/2009 (fek_22a_2009) οι μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, δυσγραφία, δυσαριθμησία, δυσαναγνωσία, δυσορθογραφία) μπορούν να εξετάζονται προφορικά.

Πηγη

“Δεν μπορούμε να το αγοράσουμε”: Μια ειδικός εξηγεί γιατί

πηγη

 

“Δεν μπορούμε να το αγοράσουμε”: Μια ειδικός εξηγεί γιατί δεν πρέπει να λέμε αυτή την φράση στα παιδιά και προτείνει εναλλακτικές λύσεις

Οι ειδικοί εξηγούν γιατί αυτή η φράση επηρεάζει αρνητικά τα παιδιά και γιατί δεν τους μαθαίνει όσα χρειάζεται να μάθουν για τη διαχείριση χρημάτων.

Η γνώμη των ειδικών και η εκμάθηση οικονομικής διαχείρισης στα παιδιά

Οι ψυχολόγοι θα έλεγαν ότι ένα παιδί που ακούει τη φράση “δεν μπορώ να στο αγοράσω” ΄’η “δεν έχουμε χρήματα” νιώθει ανασφάλεια. Μπορεί ακόμα να έλεγαν ότι δείχνει στο παιδί ότι οι ενήλικες του σπιτιού δεν είναι σε θέση -λόγω διάφορων και πολύ λογικών λόγων- να διαχειριστούν όπως θα ήθελαν τα οικονομικά τους. Αυτό που είναι σημαντικό, όμως, σύμφωνα με την ειδική στην οικονομική διαχείριση και συγγραφέα, Lacey Filipich, είναι πως όταν τα παιδιά ακούν “δεν έχουμε χρήματα για αυτό το παιχνίδι” είναι πως δεν αφήνει περιθώριο επιλογής στο παιδί και δεν του μαθαίνει τίποτα για τη διαχείριση χρημάτων.

Το “δεν μπορώ” ή “δεν έχω” δεν αφήνει περιθώριο και δεν μαθαίνει στα παιδιά πως μπορούν να έχουν πράγματα αρκεί να διαχειριστούν σωστά τα χρήματά τους. Ακόμα και με ελάχιστο εισόδημα η κάθε οικογένεια κάνει επιλογές και το παιδί πρέπει να βλέπει πώς και γιατί γίνονται αυτές οι επιλογές και γιατί είναι οι καλύτερες για την κατάστασή τους.

Οι εναλλακτικές λύσεις για την καλύτερη επικοινωνία με τα παιδιά σας

Αντί να πούμε, λοιπόν, “δεν έχω”, μπορούμε να πούμε:

-“Εάν αγοράσουμε αυτό, τότε δεν θα πάρουμε αυτό”

-“Αυτό τον μήνα, δεν είναι στο οικονομικό μας πλάνο να αγοράσουμε παιχνίδι”

-“Δεν νομίζω ότι θα αξιοποιούσαμε σωστά τα χρήματά μας αν αγοράζαμε αυτό”.

Τα παιδιά δεν είναι ποτέ πολύ μικρά για να αρχίσουν να μαθαίνουν τι είναι τα χρήματα και πως το διαχειριζόμαστε. Μέσα από τους γονείς τους καταλαβαίνουν τι σημαίνει ξοδεύω, παίρνω χρήματα, διαχειρίζομαι. Καταλαβαίνουν τι σημαίνει σπατάλη όταν βλέπουν το νερό να τρέχει από τη βρύση αλόγιστα ή όταν το φως είναι αναμμένο χωρίς να χρειάζεται. Καταλαβαίνουν γιατί βάζουμε σε ταπεράκια το φαγητό που περίσσεψε. Και δεν χρειάζεται καν να ξέρουν να μετράνε για να συνειδητοποιήσουν ότι η μαμά δουλεύει για να έχουμε χρήματα. Καταλαβαίνουν την έννοια και βλέπουν και πρακτικά στην καθημερινότητά τους πως λειτουργεί η οικονομία. Κι ακόμα κι αν είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν ακριβώς γιατί “δεν θα αξιοποιήσουμε τα χρήματά μας σωστά αν αγοράσουμε δύο παιχνίδια”, αυτή η φράση δημιουργεί μια πιο γερή βάση για να μάθουν αργότερα για τη διαχείριση οικονομικών, κάτι που το “δεν έχουμε χρήματα” δεν το επιτρέπει.

Πηγη

 

 

 

Το μήνυμα ψυχολόγου στους γονείς που έχουν υψηλές προσδοκίες

πηγη

 

“Η φύση δεν θα το επέτρεπε ποτέ. Η εξέλιξη δεν θα το επέτρεπε. Δεν θα επέτρεπε μια νέα γενιά να επηρεάζεται τόσο πολύ από την προηγούμενη γενιά. Δεν έχει συμβεί και δεν θα συμβεί ποτέ. Ειδικά με τους ανθρώπους”.

“Κι όμως πολλοί γονείς πιστεύουν ότι εάν βάζουν κλασική μουσική στα παιδιά τους, εκείνα θα γίνουν ιδιοφυΐες. Εάν τους αγοράσουν πολλά δημιουργικά παιχνίδια, θα εξελίξουν τους νευρώνες του εγκεφάλου τους. Δεν έχεις τόση δύναμη. Φυσικά όλα αυτά τα ερεθίσματα έχουν τη σημασία τους. Ένα περιβάλλον με ερεθίσματα είναι καλύτερο από ένα ουδέτερο περιβάλλον. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όσα πιο πολλά ερεθίσματα έχεις, τόσο καλύτερος θα γίνεις”, λέει ο ψυχολόγος.

Ο ψυχολόγος για την μοναδικότητα των χαρακτηριστικών στα παιδιά

Σύμφωνα με την επιστήμη “το παιδί σου γεννιέται με περισσότερα από 400 χαρακτηριστικά που θα βγουν στην επιφάνεια όσο μεγαλώνει και κανένα από αυτά δεν έχει να κάνει με τους γονείς. Το παιδί δεν είναι ένας ‘άγραφος πίνακας’. Το παιδί είναι ένα γενετικό μωσαικό των οικογενειών των γονιών του, ένας μοναδικός συνδυασμός των χαρακτηριστικών που έχει η οικογένειά του”.

Η δουλειά μας ως γονείς δεν είναι να “πλάσουμε” το παιδί σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Η δουλειά μας είναι να είμαστε καθοδηγητές, επιτηρητές, προστάτες, προμηθευτές, φροντιστές. Ως γονείς έχουμε την ευκαιρία να είμαστε καθοδηγητές ενώ το παιδί μας ενηλικιώνεται και σύμφωνα με τους ειδικούς για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει να 1. προσφέρουμε ασφάλεια, 2.να παρέχουμε ένα σωστό περιβάλλον, 3. να περνάμε ποιοτικό χρόνο με το παιδί, 4.να δίνουμε ερεθίσματα, 5.να φροντίζουμε να τρέφεται σωστά, 6. να θέτουμε όρια και μια σταθερότητα, 7. να φροντίζουμε τους εαυτούς μας.

Πηγη

 

Δύο λέξεις μόνο: Τα 2 χαρακτηριστικά που έχει ένας καλός γονιός σύμφωνα με έναν διάσημο ψυχίατρο

πηγη

Ο Daniel Gregory Amen  είναι διάσημος στην Αμερική εξαιτίας της μεθόδου του να φέρνει στην επιφάνεια την πηγή των τραυμάτων των ασθενών του.

Η συμβούλη του διάσημου ψυχιάτρου στους γονείς

Ο Amen που είναι πατέρας 6 παιδιών συνηθίζει να φτιάχνει βίντεο στα social media για να δώσει μικρές συμβουλές στους ανθρώπους που το χρειάζονται και ανάμεσα σε αυτά έφτιαξε ένα ειδικά για τους γονείς. Σύμφωνα με τον ψυχίατρο, υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά που έχει κάθε καλός γονιός και είναι απαραίτητα για την σωστή εξέλιξη του παιδιού του. Σταθερότητα και ευγένεια.

«Εάν σκέφτεσαι συνέχεια αυτές τις δύο λέξεις θα είσαι καλός γονιός» λέει στο βίντεο εξηγώντας ότι «τα παιδιά χρειάζονται όρια και σε χρειάζονται για να τους τα θέσεις. Αλλά όχι με θυμό, με κακία, με υποτίμηση αλλά με ευγένεια».

«Εάν σκεφτείς τον καλύτερο προπονητή που είχες», εξηγεί ο γιατρός «πρόσεξαν τι έκανες σωστά και σε δίδαξαν όταν χρειαζόταν να τα πας καλύτερα. Εάν σκεφτείς τον χειρότερο προπονητή, πρόσεξε τι έκανες λάθος και σε υποτίμησαν. Εάν θέλεις να είσαι καλός γονιός, πρέπει να είσαι σταθερός και να είσαι ευγενικός“.

Το TikTok από τον ειδικό για τους γονείς

 

 

@docamen

My parenting motto in 2 words

♬ original sound - Daniel G. Amen, MD

 

ΠΗΓΗ

Όλοι οι γονείς πρέπει να το ξέρουν: Η συμβουλή μιας μαμάς που χάθηκε ο γιος της στη Disneyland και πως τον βρήκε ξανά

πηγη

 

Η συμβουλή μιας μαμάς σε περίπτωση που χαθεί το παιδί σας σε πλήθος

“Ο μικρός μου γιος χάθηκε στη Disneyland. Ήταν το 2022 και ήταν ένα τρομακτικό γεγονός. Αλλά ήταν ένας γεγονός για το οποίο τον είχα προετοιμάσει, ευτυχώς που το είχα κάνει. Ήξερε τι να κάνει για αυτό τον βρήκαμε ασφαλή μέσα σε λίγα λεπτά”, λέει η Susie Allison, μαμά, δασκάλα και blogger του ‘busytoddler’.

“Και οι καλοί γονείς χάνουν τα παιδιά τους. Και τα καλά παιδιά χάνονται. Όταν κατεβήκαμε από ένα παιχνίδι με όλη την οικογένεια, με τα τρία παιδιά και τόσο πλήθος, ενώ έψαχνα να βρω το καρότσι, εμείς πήγαμε από τη μία πλευρά κι εκείνος από την άλλη. Ήταν 5 ετών. Συμβαίνουν αυτά. Αλλά όταν το συνειδητοποιήσαμε, δεν τον βλέπαμε πουθενά τριγύρω. Άφησα τα παιδιά με τον άντρα μου ώστε να μείνουν εκεί ακριβώς που χωριστήκαμε και πήγα να ειδοποιήσω κάποιον υπεύθυνο”, περιγράφει η μητέρα.

“Άρχισα να τρέχω και να φωνάζω σε όποιον υπάλληλο έβλεπα ότι το 5χρονο παιδί μου είχε χαθεί. Τους είπα τι φορούσε ενώ έτρεχα ‘Αγόρι, γκρι φούτερ, κόκκινα παπούτσια‘”, λέει, εξηγώντας ότι σε περίπτωση που χάσετε το παιδί σας “φωνάξτε δυνατά. Να περιγράψετε καλά το παιδί. Δεν είναι στιγμή για ντροπές. Είναι η στιγμή να κινητοποίησετε όποιον μπορεί να βοηθήσει. Όλοι γύρω μου ήξεραν πως να βρουν το παιδί μου γιατί φώναζα πολύ δυνατά και έδινα την περιγραφή του”.

“Κάποιος νεαρός με άκουσε και ήρθε και μου είπε ότι ήξερε που ήταν. Με άρπαξε από το χέρι και περάσαμε μέσα από το πλήθος μέχρι το σημείο που καθόταν μαζί με μια υπάλληλο. Αγκαλιαστήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε. Ευχαρίστησα την υπάλληλο, τη Debbie, που έκατσε μαζί του. ‘Τα πήγε πολύ καλά μου είπε. Με πλησίασε και μου είπε ότι τον λένε Matt και πως έχει χαθεί‘. Ακριβώς ό,τι του είχα πει να κάνει σε περίπτωσει που χαθεί”, είπε.

“Όταν ρώτησα τον γιο μου πως ένιωσε όταν χάθηκε μου είπε πως όταν είδε τη Debbie ήξερε αμέσως πως δεν είχε χαθεί”, λέει προσθέτοντας πως όλοι οι γονείς πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούν εάν χαθούν. “Μιλήστε τους. Ειδικά πριν πάτε κάπου με πολύ κόσμο. Πείτε το την ώρα που τρώτε, όποτε μπορείτε για να μην το ξεχάσουν. Βρήκαμε τον Matt γρήγορα επειδή ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Είχαμε ξεκινήσει να το συζητάμε μαζί του από τότε που ήταν 2 ετών”.

Μια μαμά για τα 3 πράγματα που πρέπει να ξέρει το παιδί σας

3 πράγματα που πρέπει να πούμε στα παιδιά για την περίπτωση που χαθούν, σύμφωνα με την Susie Allison:

Πες στο παιδί σου πώς αν χαθεί και δεν μπορεί να σε βρει:

1.Να σταματήσει να κινείται. Να μείνει ακριβώς εκεί που είναι.

2.Να κοιτάξει τριγύρω και να εντοπίσει μια μαμά, μια οικογένεια με παιδιά. Αν δεν βρει τότε κάποιον με στολή που να εργάζεται στο σημείο. Τα παιδιά ακόμα κι αν είναι μικρά μπορούν εύκολα να εντοπίσουν μια μαμά με παιδιά. Έναν ενήλικα που θα το βοηθήσει.

3.Να μιλήσει δυνατά. Μόλις πλησιάσει τη μαμά ή τον υπάλληλο, να φωνάξει δυνατά ότι χάθηκε, ώστε να ακούσουν όλοι τι λέει. Όχι μόνο η μαμά αλλά και οι γύρω της. Έτσι θα είναι πιο ασφαλές.

Διαβάστε περισσότερα

 Πηγη

Από την πλευρά μιας ειδικού: Τι δείχνουν οι ζωγραφιές των παιδιών για την συναισθηματική τους κατάσταση

 

Τι αναφέρει η ειδικός στους γονείς για τις ζωγραφιές των παιδιών

Η σύμβουλος παιδικής ανάπτυξης με ειδικότητα στη μέθοδο Montessori, Lauren Mejia, έφτιαξε ένα βίντεο για να μάθει στους γονείς εύκολους τρόπους για να αποκωδικοποιούν τις ζωγραφιές των παιδιών τους.

Όπως αναφέρει στο βίντεο, ένα παρορμητικό παιδί θα φτιάξει μια ζωγραφιά με μεγάλα σχήματα, ένα ανθρωπάκι χωρίς λαιμό και ασύμμετρα άκρα, ένα ντροπαλό παιδί θα φτιάξει ένα ανθρωπάκι πολύ μικρό, χωρίς μύτη ή στόμα, με χέρια κοντά στο σώμα, μικροσκοπικά πόδια.

Αντίστοιχα ένα παιδί που νιώθει ανασφάλεια θα ζωγραφίσει ένα ανθρωπάκι με πρόσωπο που μοιάζει με τερατάκι, μικρό κεφάλι, χωρίς χέρια και με στάση σώματος που έχει κλίση. Ένα θυμωμένο παιδί θα ζωγραφίσει με έντονες γραμμές ένα ανθρωπάκι με μεγάλα χέρια και δόντια, μακριά χέρια. Αν έχει άγχος το ανθρωπάκι δεν θα έχει μάτια, ενώ θα συμπληρώσει στη ζωγραφιά συννεφάκια και σταγόνες βροχές.

@motherhoodandmontessori Reply to @probably._.idk #psychology #childdevelopment #cde #psychologyfacts #baby #child #toddler #drawing #art #childhood #childhoodtrauma #fyp #mom ♬ In The End - Mellen Gi Remix - Tommee Profitt & Fleurie & Mellen Gi

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα

Πηγη 

Όλοι πρέπει να το γνωρίζουν: Πώς να σώσετε ένα παιδί αν “κάτσει” κάτι στον λαιμό του

πηγη

Δυστυχώς δεν είναι λίγα τα περιστατικά που ακούμε πως ένα παιδί κινδύνεψε με πνιγμονή από τροφή ή ξένο σώμα. Τα μικρά παιδιά συνηθίζουν να βάζουν αντικείμενα στο στόμα τους είτε παιχνίδια είτε αντικείμενα που βρίσκουν στο σπίτι. Το ίδιο ισχύει και με τροφές που δεν είναι κομμένες για την ηλικία του παιδιού για αυτό καλό είναι να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση πνιγμού.

Πρώτες βοήθειες για την πνιγμόνη στα παιδιά

Το παιδί τη στιγμή του πνιγμού μπορεί να βήχει αλλά και να μην βήχει, εξηγεί η ειδικός, καθώς εξαρτάται από το σημείο που έχει σταθεί η τροφή ή το αντιοκείμενο. Σε παιδιά άνω του ενός έτους, ο γονιός πρέπει να σκύψει και να έρθει στο ίδιο ύψος με το παιδί, το γέρνουμε μπροστά στηρίζοντας με την παλάμη μας το στήθος και πραγματοποιούμε με το άλλο χέρι πέντε πλήξεις ανάμεσα στις ωμοπλάτες, ελέγχοντας ταυτόζρονα να δούμε αν βγήκε το ξένο σώμα.

Αν δεν βγει το ξένο σώμα, τότε κάνουμε το χέρι μας μια γροθιά και το τοποθετούμε λίγο πάνω από τον αφαλό του παιδιού. Με το χέρι δίνουμε κοιλιακές ωθήσεις προς τα μέσα και πάνω.

 

Οδηγίες για τις πρώτες βοήθειες σε παιδιά και βρέφη

 

 Πηγη

Αν χάνεται ο έλεγχος: Η συμβουλή μιας διάσημης ψυχολόγου για τα παιδιά που αντιδρούν ..

πηγη

 Όλα τα παιδιά σε κάποια στιγμή θα εκδηλώσουν μια υπερβολική αντίδραση. Κάποια παιδιά ίσως αντιδράνε πιο υπερβολικά από άλλα χωρίς να έχει συμβεί κάτι σημαντικό. Για παράδειγμα δεν βρήκαν το αγαπημένο τους σνακ στην κουζίνα ή έχασαν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Αν αντιδράνε με φωνές, κλάματα και νεύρα, μια ψυχολόγος έχει την κατάλληλη συμβουλή για εσάς.

Σύμφωνα με τη διάσημη ψυχολόγο Becky Kennedy ο τρόπος για να το διαχειριστούμε οι γονείς είναι να δούμε τα πράγματα από τη δική τους οπτική. Γιατί κάτι ασήμαντο για εμάς μπορεί να είναι πολύ σημαντικό για εκείνα ή να κρύβει από πίσω μια άλλη αιτία για την αντίδραση που επιδεικνύουν.

Η συμβουλή της ψυχολόγου στις υπερβολικές αντιδράσεις των παιδιών

“Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας. Κάτι που ξέρω είναι πως όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας”, γράφει σε ανάρτησή της στο Instagram, προσθέτοντας πως “εάν έχετε χάσει τον έλεγχο με το παιδί σας, αυτό σημαίνει ότι είστε άνθρωπος. Δεν καθορίζει το ποιος είστε ή τι γονιός είστε”.

“Τα παιδιά που νιώθουν βαθιά συναισθήματα, έχουν βαθιά συναισθήματα. Αυτά τα παιδιά έχουν υπερβολικές αντιδράσεις και ξεσπάσματα, συχνά για πράγματα που φαίνονται ανούσια”, λέει και όπως εξηγεί στο βίντεό της “ακόμα κι αν εμάς μας φαίνονται ανούσια, εάν καθοδηγούμε τα παιδιά μας ακυρώνοντας τα συναισθήματά τους λέγοντας “έλα δεν είναι τίποτα”, “μην είσαι υπερβολική”, το παιδί θα πρέπει να δείξει ακόμα πιο υπερβολική αντίδραση για να εκφράσει αυτό που θέλει πραγματικά”.

“Αυτό που θέλουν αυτά τα παιδιά είναι να νιώσουν σύνδεση με τους γονείς τους και να νιώσουν ότι κάποιος τους πιστεύει και τους καταλαβαίνει”, λέει προσθέτοντας ότι “όταν νιώθουν ότι τους καταλαβαίνετε, νιώθουν πιο ήρεμα”.

Η συμβουλή της προς τους γονείς είναι κάθε φορά που το παιδί μας έχει μια υπερβολική αντίδραση να χρησιμοποιούμε τις εξής φράσεις: “Σε πιστεύω, δεν νιώθεις καλά”, “αυτό πρέπει να πόνεσε, σε πιστεύω” και “το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο, είμαι εδώ για σένα”.

 Διαβάστε περισσότερα

Πηγη

 

 

Διάσημος βιολόγος για την ανάπτυξη των παιδιών: «Το 95%...

πηγη

 

Ο βιολόγος για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών

Όπως λέει ο Lipton ένα παιδί μαθαίνει μέσα από τους γονείς του και κάνει προβολή όσων παρατηρεί να κάνουν οι γονείς του: «Το παιδί σου θα σε καταγράφει για 7 χρόνια. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένα μωρό, την πρώτη εβδομάδα μετά τη γέννησή του είναι ποιοι είναι οι γονείς του. Αυτοί είναι το σημείο αναφοράς του. Ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή τους θα κοιτάξει τους γονείς του».

«Ένα παιδί που πέφτει από την κούνια στην παιδική χαρά θα κοιτάξει τη μητέρα του. Αν η μαμά του έχει έντονη αντίδραση θα αρχίσει να κλαίει. Αν η μαμά του πει ψύχραιμα΄σήκω και κάνε κούνια πάλι’, το παιδί θα σηκωθεί και θα κάνει κούνια», λέει ο Lipton προσθέτοντας πως «το παιδί θα παρατηρεί κάθε συμπεριφορά του γονιού κι αν το 95% όλων αυτών προέρχεται από τον αόρατο προγραμματισμό του γονιού, τότε ο γονιός περνάει υποσυνείδητα στο παιδί του όλα τα μοτίβα που είχαν προηγηθεί μέσα στην οικογένεια».

Πηγη

Γιατί τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να κάνουν φίλους

πηγη

Σύμφωνα με τους ειδικούς, όσα παιδιά έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ ίσως να παρουσιάσουν αυξημένο κίνδυνο στο να αντιμετωπίσουν κοινωνική απομόνωση καθώς μεγαλώνουν.

Τα συμπτώματα μιας συγκεκριμένης νευροαναπτυξιακής διαταραχής φαίνεται πως αυξάνουν τον κίνδυνο κοινωνικής απομόνωσης στην παιδική ηλικία, όπως διαπίστωσε νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο JAACAP Open. Η έρευνα, με επικεφαλής το Κέντρο Κοινωνικής, Γενετικής & Αναπτυξιακής Ψυχιατρικής (SGDP) του King’s College διερεύνησε τις συσχετίσεις μεταξύ των συμπτωμάτων της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και της κοινωνικής απομόνωσης στην παιδική ηλικία, διαπιστώνοντας τελικά ότι τα παιδιά που παρουσιάζουν αυξημένη υπερκινητικότητα ή παρορμητισμό αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να βιώσουν κοινωνική απομόνωση καθώς μεγαλώνουν.

Η μελέτη για τα παιδιά με ΔΕΠΥ

Αξιοποιώντας δεδομένα από τη Διαχρονική Μελέτη Διδύμων Περιβαλλοντικού Κινδύνου (E-Risk), οι ερευνητές μέτρησαν στοιχεία κοινωνικής απομόνωσης και συμπτώματα ΔΕΠΥ που ανέφεραν οι μητέρες και οι δάσκαλοι σε 2.232 παιδιά ηλικίας 5, 7, 10 και 12 ετών από τη Βρετανία. Οι μελετητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που εμφάνιζαν συμπτώματα ΔΕΠΥ αντιμετώπιζαν μεγαλύτερο κίνδυνο να βιώσουν περιθωριοποίηση σε μεταγενέστερη φάση της παιδικής τους ηλικίας.

Διερευνώντας ξεχωριστά τα διαφορετικά συμπτώματα ΔΕΠΥ, ανακάλυψαν ότι η κοινωνική απομόνωση ήταν πιο πιθανή στα παιδιά που εμφάνιζαν υπερκινητικότητα. Αντίθετα, τα συμπτώματα της ελλειμματικής προσοχής από μόνα τους δεν συνδέονταν με φαινόμενα περιθωριοποίησης.

Η Katherine Thompson, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε: «Αξιοποιώντας τα δεδομένα μιας μεγάλης διαχρονικής μελέτης, διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά που εμφάνισαν συμπτώματα ΔΕΠΥ στην παιδική ηλικία -ιδιαίτερα υπερκινητικότητα ή παρορμητισμό- είχαν περισσότερες πιθανότητες να βιώσουν κοινωνική απομόνωση αργότερα. Η αρνητική αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους μπορεί να οδηγήσει αυτά τα παιδιά σε περιθωριοποίηση, απόρριψη, μοναξιά και, τελικά, απομόνωση.

Η σημασία της ενημέρωσης για τα παιδιά με ΔΕΠΥ

Η προσπάθεια καταπολέμησης των αρνητικών προκαταλήψεων γύρω από τη νευροποικιλομορφία θα βοηθούσε να μειωθούν τα περιστατικά κοινωνικής απομόνωσης αυτών των παιδιών. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι όσοι σχετίζονται με παιδιά -γονείς, δάσκαλοι κτλ- θα πρέπει να είναι παρατηρητικοί, αναζητώντας συμπτώματα ΔΕΠΥ στα παιδιά που περιθωριοποιούνται από τους συνομηλίκους τους. Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο να διαμορφωθούν εξειδικευμένες παρεμβάσεις, οι οποίες θα στοχεύουν στην αύξηση της κοινωνικής συμμετοχής και στην άμβλυνση των κοινωνικών προκλήσεων».

ΠΗΓΗ

 

 

Ψυχική υγεία στην προεφηβεία: Αυτό είναι το μυστικό για την ηρεμία και την ψυχική ισορροπία του παιδιού

πηγη

 

Ψυχική υγεία στην προεφηβεία: Το μυστικό για τον καλό ύπνο

Ο επαρκής, καλής ποιότητας ύπνος είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική υγεία και ευεξία όλων ανεξαρτήτως ηλικίας. Από την άλλη πλευρά, οι διαταραχές ύπνου, όπως η αϋπνία, οι συχνοί εφιάλτες και η δύσπνοια κατά τη διάρκεια του ύπνου συνδέονται με χειρότερη ψυχική υγεία.

Σε μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο JAMA Psychiatry, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης επιχείρησαν να κατανοήσουν το ρόλο μιας σειράς προβλημάτων ύπνου στη συναισθηματική και συμπεριφορική ευεξία των παιδιών στην προεφηβεία.

Ανέλυσαν δεδομένα από μια διαχρονική μελέτη σε περισσότερα από 10.000 παιδιά και τους γονείς ή τους φροντιστές τους, η οποία αξιολόγησε παιδιά όταν ήταν 9 – 11 ετών καθώς και μετά από δύο χρόνια, όταν ήταν 11-13 ετών.

Οι γονείς και οι φροντιστές ρωτήθηκαν για την ποιότητα του ύπνου των παιδιών, τυχόν αλλαγές και προβλήματα καθώς και για συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα παιδιά. Εν συνεχεία τα παιδιά κατηγοριοποιήθηκαν σε ομάδες ύπνου με βάση τον τύπο και τη σοβαρότητα των προβλημάτων ύπνου που αντιμετώπιζαν.

Για παράδειγμα, ένας στους τέσσερις προέφηβους παρουσίασε ήπια διαταραχή ύπνου, ενώ η πλειονότητα (περίπου δύο στους πέντε προέφηβους ή 42%) παρουσίασε μέτρια επίπεδα μιας σειράς προβλημάτων.

Ψυχική υγεία στην προεφηβεία: Τα ευρήματα της μελέτης

Μια μειοψηφία αντιμετώπισε δυσκολίες ειδικά στο να αποκοιμηθεί και να παραμείνουν κοιμισμένοι (περίπου ένας στους επτά, ή 16%), ή υψηλά επίπεδα προβλημάτων γενικά (17%).

Παρατηρήθηκε ότι οι ομάδες με τα πιο σοβαρά προβλήματα ύπνου ανέφεραν μεγαλύτερες συναισθηματικές και συμπεριφορικές δυσκολίες που κυμαίνονται από κοινωνική απόσυρση και άγχος έως επιθετικότητα και παραβίαση των κανόνων.

Όταν οι έφηβοι αξιολογήθηκαν δύο χρόνια αργότερα, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αλλαγή στον επιπολασμό των προβλημάτων ύπνου που αντιμετωπίζαν συνολικά.

Ο αριθμός των νεαρών εφήβων που αντιμετώπιζαν δυσκολίες στην έλευση ύπνου αποτελούσε πλέον το ένα τρίτο του δείγματος και το ένα τρίτο αντιμετώπιζε ήπια προβλήματα.

Αντίθετα, ένας στους πέντε αντιμετώπισε μέτριας έντασης και διαφορετικά προβλήματα υπνου (από 42%).

Για τους περισσότερους εφήβους δεν άλλαξαν πολλά στο μοτίβο του ύπνου τους κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου. Ωστόσο, μια μειοψηφία παρουσίασε βελτιώσεις ή επιδείνωση στον ύπνο τους. Συγκεκριμένα, όταν οι έφηβοι αντιμετώπισαν αύξηση διαταραχών ύπνου παρουσίασαν επίσης και αυξήσεις τόσο σε συναισθηματικά όσο και σε προβλήματα συμπεριφοράς.

 

Αυτή η επίδραση ήταν πολύ ισχυρότερη για συναισθηματικά προβλήματα (όπως συναισθήματα άγχους ή καταθλιπτική διάθεση), υπογραμμίζοντας τη σημασία του επαρκούς ύπνου για τη συναισθηματική ευεξία των εφήβων.

Όταν τα προβλήματα ύπνου των εφήβων βελτιώθηκαν, βελτιώθηκε εξίσου και η ψυχική τους υγεία.

Τα ευρήματα αυτά υποδεικνύουν ότι η αντιμετώπιση των διαταραχών ύπνου θα μπορούσε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για τη βελτίωση της ψυχικής υγείας σε εφήβους.

Άλλες έρευνες δείχνουν ότι ο καλός ύπνος υποστηρίζει τη σωματική υγεία, τις σχολικές επιδόσεις και τη γνωστική ικανότητα και μπορεί να μειώσει επικίνδυνες συμπεριφορές όπως η χρήση επικίνδυνων ουσιών και η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ.

Ο καλός ύπνος μπορεί επίσης να επιτευχθεί με τις κατάλληλες παρεμβάσεις – η έρευνα δείχνει ότι σε οικογένειες όπου οι γονείς κοιμούνται καλά, οι έφηβοι είναι επίσης πιο πιθανό να κοιμηθούν καλά τη νύχτα.

Ψυχική υγεία στην προεφηβεία: Συμβουλές για καλύτερο ύπνο

Εάν θέλετε να βοηθήσετε το παιδί να κοιμάται καλά οι παρακάτω συμβουλές θα βοηθήσουν:

Η τακτική σωματική δραστηριότητα και η έκθεση στο φως της ημέρας μπορούν να βοηθήσουν στη ρύθμιση του κιρκάδιου ρυθμού των εφήβων

Ενθαρρύνετε τον έφηβο να αποφεύγει την καφεΐνη τα απογεύματα και τα βράδια.

Ζητήστε του να χαλαρώσει με μια ήρεμη δραστηριότητα πριν κοιμηθεί

Ενθαρρύνετε ένα τακτικό πρόγραμμα ύπνου

Ζητήστε ιατρική συμβουλή για τυχόν προβλήματα ύπνου

Να θυμάστε ακόμη, ότι αξίζει να πείτε «όχι» σε αυτά τα επιπλέον 15 λεπτά στο κινητό ή «μόνο πέντε λεπτά ακόμη» τηλεόρασης, προκειμένου να εξασφαλίσετε ότι οι έφηβοι σας θα κοιμούνται καλά.

ΠΗΓΗ

 

 

Παιδιά με ΔΕΠΥ: Ειδικός εξηγεί γιατί η κατανάλωση ζάχαρης είναι ο μεγαλύτερος εχθρός για την προσοχή

πηγη

 

Παιδιά με ΔΕΠΥ: Τα ιδανικά αθλήματα

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν μπορούν να συμμετέχουν σε μία μεγάλη ομάδα, γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εντολές και πάρα πολλά δεδομένα που πρέπει συγχρόνως να παρακολουθούν και δεν μπορούν όλα αυτά να τα διαχειριστούν, παρόλο που αυτά τα παιδιά είναι πανέξυπνα, έχουν άνω του μέσου όρου δείκτη νοημοσύνης, λέει η κ. Λαγουμίδη:

«Τα παιδιά αυτά, θα πρέπει να συμμετέχουν σε μικρότερα σχήματα, και τα αθλήματα που κάνουν θα πρέπει να έχουν αυστηρούς κανόνες, γι αυτό και οι πολεμικές τέχνες ενδείκνυνται για αυτές τις περιπτώσεις, όπως επίσης η κολύμβηση, η ιππασία και το τζόκινγκ».

Ειδικά για την ιππασία η ψυχοπαιδαγωγός αναφέρει ότι το γεγονός πως ένα παιδί με ΔΕΠΥ φροντίζει το άλογο, το ότι αναλαμβάνει μία ευθύνη, είναι ένα κίνητρο μεγαλύτερο και μία ενίσχυση της συμπεριφοράς του, παρά το γεγονός ότι το παιδί αυτό το απορρίπτουν όλοι οι υπόλοιποι. Και το ερώτημα για το ποιός μπορεί να απορρίπτει ένα παιδί εύλογο.

«Το απορρίπτει το κοινωνικό περιβάλλον, οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί, ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς» αναφέρει η κ. Λαγουμίδη εξηγώντας ότι αυτά τα παιδιά έχουν διάσπαση προσοχής και ενδεχομένως αυτό προκαλεί δυσκολίες ή και τριβές στην επικοινωνία και ως εκ τούτου απόρριψη από τους άλλους.

Παιδιά με ΔΕΠΥ: Η κατάλληλη διατροφή και τα αρνητικά της ζάχαρης

Τα συντηρητικά δρουν θετικά στην υπερκινητικότητα και τη διάσπαση

Η κλασσική μεσογειακή διατροφή πάει με όλα και παντού, έτσι και στα παιδιά με ΔΕΠΥ, σύμφωνα με τους ειδικούς θεωρείται πανάκεια. Τα ω3 λιπαρά από τα ψάρια, το κρέας, τα λαχανικά, θεωρούνται ιδανικές τροφές για τους νευρώνες του εγκεφάλου, σύμφωνα με την κ. Λαγουμίδη.

Ωστόσο όπως τονίζει θα πρέπει να αποφεύγουν τη ζάχαρη, ακόμα περισσότερο απ ότι ο υπόλοιπος κόσμος, γιατί ενισχύεται η κίνηση του εγκεφάλου, των νευρώνων και δημιουργείται μεγαλύτερη παρορμητικότητα, διάσπαση προσοχής και μεγαλύτερη υπερκινητικότητα.

Επίσης τα παιδιά με ΔΕΠΥ θα πρέπει να αποφεύγουν τα συντηρητικά «γιατί οποιαδήποτε χημική τροφή, δρα θετικά στην υπερκινητικότητα, και τη διάσπαση».

Διαβάστε περισσότερα

 Πηγη