 |
| πηγη |
Στην Τρίτη Δημοτικού θυμάμαι πως ο δάσκαλος μου είχε πει στους γονείς μου ότι μπορεί να έχω δυσλεξία. Πήγαμε λοιπόν σε ένα κέντρο λεξολογίας και έκανα κάτι ασκήσεις σαν τεστάκια που διήρκησαν 2 ώρες. Τότε θυμάμαι ότι ένιωθα, ας πούμε κάπως περίεργα, σαν να είμαι διαφορετική.
Δυσλεξία μπορεί να μην είχα, όμως έχω διάσπαση προσοχής. Η οποία εντείνεται όταν είμαι κουρασμένη. Μπορεί λοιπόν, να ξεκινήσω μία κουβέντα με τους φίλους μου για το μπουφάν μου που είναι μαύρο και να καταλήξω στο μαύρο χρώμα του κινητού μου. Είναι πολλές οι φορές που μπορεί να μιλάμε όλοι μαζί κι εγώ να μην προσέχω τι λένε και να τους ζητώ να το επαναλάβουν.
Είναι άλλες τόσες οι φορές που θα καθίσω να γράψω ένα άρθρο και θα κοιτάξω λίγο έξω χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, θα σκεφτώ το τι θα φάω, θα απαντήσω σε ένα μήνυμα και θα αφήσω λίγο την δουλειά στην άκρη. Μου παίρνει πάνω από δύο ώρες να συγκεντρωθώ αλλά το έχω αποδεχτεί.
Δεν λειτουργούμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο.
Επίσης, σε αρκετές φάσεις της καθημερινότητας, δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα ταυτόχρονα και όσο περνάνε τα χρόνια πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να διαβάσει εύκολα ένα βιβλίο ή να παρακολουθήσει μία ταινία χωρίς να αποσπαστεί από αυτήν. Αυτό κυρίως συμβαίνει σε περιόδους που είμαι πολύ κουρασμένη ή είμαι πολύ αγχωμένη.
Και ενώ κάποτε θεωρούσα την διάσπαση προσοχής ταμπού έχω παρατηρήσει ότι πλέον όλο και περισσότεροι άνθρωποι το μοιράζονται ανοιχτά. Χρειάστηκε αρκετές φορές να το επικοινωνήσω με τους φίλους μου, διότι ορισμένοι θύμωναν που δεν μπορούσα να τους παρακολουθήσω ή πετούσα την ατάκα “αυτό πότε το είπαμε, δεν θυμάμαι”, αλλά σήμερα που ξέρουν ότι το μυαλό μου τριγυρνά σε τόσα διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, πολλές φορές γελάνε και το διακωμωδούν, άλλες μου χτυπάνε καμπανάκια και μου λένε “συγκεντρώσου” κι άλλες είναι υπομονετικοί και εξηγούν ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια και τους ευχαριστώ για την υπομονή.
Αλλά οι άνθρωποι που έχουμε διάσπαση προσοχής είμαστε ιδιαίτεροι και η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε μία διαφορετική αντιμετώπιση στην επικοινωνία. Πολλές φορές αισθανόμαστε ενοχικά και κατηγορούμε τους εαυτούς μας που δεν ακούσαμε τι είπατε, ή που δεν πιάσαμε μία σκηνή σε μία ταινία και είναι αρκετές οι φορές που μπορεί άθελα σας να μας κάνετε να νοιώσουμε άσχημα.
Ζούμε με αυτό και πιστέψτε με ορισμένες φορές είναι εξαντλητικό και μας εμποδίζει σχεδόν κάθε μέρα κυρίως στην επαγγελματική μας ζωή.
Τι είναι η ΔΕΠΥ
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και η υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ) είναι μια διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο συμπεριφοράς ενός ανθρώπου. Οι πάσχοντες δείχνουν ακούραστοι, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν σε κάτι και μπορεί να δρουν παρορμητικά.
Τα συμπτώματά της μπορεί κανείς να τα διακρίνει από πολύ μικρή ηλικία, από 3 ετών κιόλας, και γίνονται ακόμη πιο εμφανή όταν το παιδί ξεκινά να πηγαίνει σχολείο. Η πλειοψηφία των διαγνώσεων πραγματοποιείται μεταξύ 6 και 12 ετών, σύμφωνα με στοιχεία του nhs.uk.
Τα συμπτώματα συνήθως αυξάνουν με την πάροδο της ηλικίας, ωστόσο πολλοί ενήλικοι που έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ από την παιδική ηλικία συνεχίζουν να παρουσιάζουν δυσκολίες στην ενήλικη ζωής τους.
Η ΔΕΠΥ μπορεί να συνυπάρχει και με άλλες ασθένειες όπως οι αγχώδεις διαταραχές, οι μαθησιακές δυσκολίες, οι συναισθηματικές διαταραχές. Η συχνότητα εμφάνισής της είναι περίπου στο 5-7% του μαθητικού πληθυσμού, ενώ η αναλογία περιστατικών ανά φύλο είναι 3 προς 1, με τα αγόρια να υπερτερούν.
Αίτια ΔΕΠΥ
Τα αίτια πρόκλησης της ΔΕΠΥ δεν είναι σαφώς καθορισμένα. Ωστόσο, φαίνεται να εμφανίζεται συχνότερα στα μέλη ίδιων οικογενειών, γεγονός που σημαίνει ότι πιθανόν υπάρχουν γενετικοί παράγοντες που επηρεάζουν τη νόσο.
Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν είναι περιβαλλοντικοί ή διαταραχές στο κεντρικό νευρικό σύστημα του παιδιού. Κάποιοι παράγοντες κινδύνου που μπορεί να ευθύνονται είναι η γέννηση ελλιποβαρούς νεογνού, η πρόωρη γέννηση (πριν την 37η εβδομάδα κύησης), το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ και η χρήση ουσιών, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
ΔΕΠΥ Ενηλίκων
Οι επιστημονικές εκτιμήσεις σχετικά με τη ΔΕΠΥ ενηλίκων αναφέρουν ότι η διαταραχή εντοπίζεται περίπου στο 4% του συνολικού πληθυσμού. Πρόκειται ουσιαστικά πάντα για αδιάγνωστη ΔΕΠΥ που έχει εμφανιστεί ήδη από την παιδική ηλικία, αλλά δεν αναγνωρίστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε. Πάντως, η ΔΕΠΥ, αν και αποτελεί χρόνια διαταραχή, μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς ακόμη και στην ενήλικη ζωή και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής και η παραγωγικότητα και κοινωνική προσαρμοστικότητά του ασθενή. Η parallaxi μίλησε με ανθρώπους που έχουν ΔΕΠΥ.
Έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου λατρεύω να είμαι δυσλεκτικός
«Έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου λατρεύω να είμαι δυσλεκτικός η να έχω μαθησιακές δυσκολίες η αντίστοιχα διάσπαση προσοχής. Οι λόγοι που το λατρεύω είναι γιατί σχεδόν όλοι σε αντιμετωπίζουν ως κάτι διαφορετικό. Αυτό εμένα με βοηθάει στον να αναλύω τους ανθρώπους. Ακριβώς γιατί ο κάθε άνθρωπος θα σε αντιμετωπίζει διαφορετικά. Βέβαια όταν ήμουν πιο μικρός και πήγαινα ακόμα σχολείο, δεν μου άρεσε αυτό που είχα. Επειδή δεν μπορούν να σε καταλάβουν όλοι.
Κάποιες δασκάλες μου έβλεπαν τον τρόπο με τον όποιον κρατούσα το μολύβι μου η τα γράμματα μου και προσπαθούσαν να με αλλάξουν. κατάφερα να αγαπήσω αυτή την “πάθηση” όπως έχω ακούσει να λένε, λόγω της οικογένειας μου και μιας καθηγήτριας που είχα όταν πήγαινα δημοτικό. Όντως το να έχεις κάτι από όλα αυτά που ανέφερα πριν, ναι σε δυσκολεύει. Όταν ήμουν 11 χρόνων είχα πει στον εαυτό μου “μακάρι να ήμουν κανονικός”. Αυτό έγινε γιατί μια καθηγήτρια μου με σήκωσε στον πίνακα και με έκανε να νιώσω άσχημα μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου.
Συνεχίζω ακόμα να τα έχω όλα αυτά. Παράδειγμα όταν θα ξεκινήσω να γράφω κάτι δεν θα έχει καλά γράμματα σε συνδυασμό με τα ορθογραφικά. Όταν θα ξεκινήσω να σχεδιάζω κάτι για την δουλειά μου, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σηκωθώ από την καρέκλα μου χωρίς να υπάρχει λόγος. Η να πιάσω το κινητό μου και να πάρω τηλέφωνο ένα φίλο μου. Αντίστοιχα όταν μιλάω με κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο θα κοιτάω πολλές φορές δεξιά και αριστερά αντί για εκείνον. Το να έχεις λοιπόν κάτι από όλα αυτά είναι χάρισμα και όχι πάθηση. Η διαφορετικότητα δεν χωρίζεται σε δυσλεκτικούς και κανονικούς ανθρώπους. Κανένας δεν μοιάζει με κανέναν. Όλοι είμαστε διαφορετικοί και αυτό είναι καλό!»
Bλέπω τη ΔΕΠ-Υ όχι ως περιορισμό, αλλά ως μέρος που καθιστά τη ζωή μου μοναδική και πλούσια σε εμπειρίες
«Η διάγνωση με ΔΕΠ-Υ έγινε από μικρή ηλικία όταν οι γονείς μου κατάλαβαν ότι συμπεριφερόμουν διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά. Ωστόσο είναι κάτι που δεν σημαδεύει τη ζωή μου και αποδείχθηκε πηγή δύναμης και αυτο-ανακάλυψης. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ανακαλύπτω όχι μόνο πώς να διαχειρίζομαι την προσοχή μου αλλά και πώς να αντιμετωπίζω μέσω της ειδικής ψυχοθεραπείας διαφορετικά τις διαπροσωπικές σχέσεις και τα συναισθήματά μου.
Κάθε μέρα είναι σαν πρόκληση με διάφορες σκέψεις να γεμίζουν το μυαλό μου δημιουργώντας ενίοτε προβλήματα τόσο στη δουλειά όσο και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου. Ωστόσο είναι, κάτι που με οδηγεί σε μια καλύτερη κατανόηση του εαυτού μου. Σήμερα, βλέπω τη ΔΕΠ-Υ όχι ως περιορισμό, αλλά ως μέρος που καθιστά τη ζωή μου μοναδική και πλούσια σε εμπειρίες».
Χρειάζομαι απλά παραπάνω πίεση
«Γενικά είναι κάτι το οποίο ζεις εύκολα με αυτό, απλά αποσπάται πάρα πολύ εύκολα η προσοχή σου. Ξεχνάω να κάνω πράγματα, πιάνω να κάνω κάτι και βλέπω κάτι άλλο, ξεχνιέμαι πιάνω κάτι καινούργιο, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Πρέπει να μην έχω ερεθίσματα πολλά και έντονα ώστε να το καταφέρω και κυρίως χάνομαι σε συζητήσεις αρκετές φορές.
Το δύσκολο είναι πως αυτό δεν το καταλαβαίνουν όλοι και πολύ δύσκολα εξηγείς το πώς συμβαίνει. Απλά συμβαίνει. Δεν χρειάζεται κάτι για να γίνει το “τριγκερ”. Σημαντικό είναι ο κύκλος σου να το κατανοεί και να ρολλάρει με αυτό, να το “προσπερνάει” και να σε βοηθάει να επανέρχεσαι. Να σε βοηθάει όπως μπορεί ο καθένας στο να συγκεντρώνεσαι. Κανείς βέβαια δεν είναι υποχρεωμένος… Δεν είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, απλά είναι εκνευριστικό. Θες να εστιάσεις σε κάτι και δεν προλαβαίνεις αρχικά ή πας στο επόμενο επειδή δεν μπόρεσες να το ολοκληρώσεις. Ξεφεύγεις πολύ και σε φάσεις που δεν θες.
Το αρκετά αρνητικό είναι ότι πολλές φορές σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να καταφέρεις εντέλει κάτι που θες πάρα πολύ. Ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη παραπάνω “πίεση”».