Να το κάνω ή όχι;;
Στην Τραμπάλα αυτού του μήνα τραμπαλίζεται μια μαμά με την ψυχαναλύτριά της.
– Καλημέρα. Πώς είστε σήμερα;
– Καλά, γιατρέ, εσείς;
– Πολύ καλά, ευχαριστώ που ρωτάτε, αλλά εσάς θα ήθελα να ακούσω.
– Δεν γίνεται να το αποφύγουμε αυτό; Έτσι για αλλαγή να μιλάγατε εσείς και εγώ να άκουγα και να κράταγα σημειώσεις με την πένα μου στο moleskine μου;
–…
–Εντάξει, δεν σας άρεσε η ιδέα μου.
–Λοιπόν, πώς αισθάνεστε σήμερα;
–Χάλια.
–Δεν κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Το παιδί είναι καλά;
– Αντιθέτως, κοιμήθηκα πολύ καλά. Και ο μικρός το ίδιο. Για αυτό είμαι χάλια.
– Δεν σας κατάλαβα.
– Αυτό φοβάμαι. Πως κανείς δεν με καταλαβαίνει.
– Μιλήστε μου για αυτό.
– Θα σας μιλήσω. Κοιμάμαι με το παιδί μου.
– Συγγνώμη;
– Είπα κοιμάμαι με το παιδί μου. Εννοώ. Κοιμάται ακόμα στο κρεβάτι μας. Παρότι είναι τεσσάρων.
– Και σας ενοχλεί αυτό;
– Μπορεί.
– Τότε γιατί το αναφέρετε;
– Γιατί πιστεύω πως θα έπρεπε να με ενοχλεί. Όπως ενοχλεί όλους τους άλλους. Κάθε φορά που τυχαίνει να το αναφέρω ή ξεχάσω να το καλύψω με ένα ψέμα, με κοιτάνε όλοι λες και είμαι η Ιοκάστη. Ξέρετε τώρα εσείς. Τα μάτια τους ανοίγουν σαν πύλες της κολάσεως που θέλουν να με ρίξουν μέσα τους και να καώ στα καζάνια του Δάντη. Και μετά μου λένε με σφιγμένα χείλη γεμάτα προσβολή: «Μα είναι δυνατόν; Θέλεις να το καταστρέψεις το παιδί σου;» και τότε εγώ σκύβω το κεφάλι κι αρχίζω το σιωπηλό αυτομαστίγωμα.
– Νιώθετε ότι είναι λάθος; Ότι κάνει κακό σε σας ή στο παιδί σας;
– Δεν νιώθω τίποτα από τα δύο. Κακό κάνει κάτι που κάνει κακό. Εγώ μόνο αγάπη δίνω έτσι στο παιδί μου.
–Η αγάπη δηλαδή δεν μπορεί να βλάψει;
– Μπορεί. Αλλά όχι η δική μου. Του αρέσει να κοιμάται μαζί μου.
– Μαζί σας είπατε;
– Μαζί μου είπα. Μαζί μας δεν κοιμάται, γιατί ο άντρας μου έχει μετακομίσει στον καναπέ;
– Αυτό το λέτε για καλό;
– Όχι, δεν του κάνει καλό γιατί πιάνεται η μέση του.
– Θέλετε να μου εξηγήσετε;
– Δεν θα πάθουμε τίποτα για λίγο καιρό να μην κοιμόμαστε αγκαλιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πριν. Ο γιος μας όμως ποτέ δεν θα είναι έτσι μικρούλης, ποτέ άλλη φορά. Αλλά δεν θα κρατήσει πολύ αυτό. Το να έρχεται ο μικρός στο κρεβάτι δηλαδή. Σύντομα θα το κόψουμε.
–Γιατί; Αφού λέτε ότι του κάνει καλό.
– Δεν είπα αυτό. Είπα ότι δεν του κάνει κακό. Ξέρω πως το έχω παρακάνει. Ξέρω πως περισσότερο μου αρέσει εμένα. Με βόλεψε από την πρώτη στιγμή. Όταν ήταν νεογέννητο, δεν κουράστηκα ούτε ένα βράδυ στο πέρα-δώθε. Και τώρα με βολεύει δεν λέω. Και το απολαμβάνω. Να τον έχω κοντά μου.
– Άρα το κάνετε για σας;
– Όλα για μας δεν τα κάνουμε; Εννοώ πως αν είμαστε εμείς καλά, δεν είναι και το παιδί μας;
– Και πώς είστε τόσο σίγουρη πως αν κοιμάται μαζί σας τον κάνει να είναι καλά; Τον έχετε ρωτήσει;
– Δεν χρειάζεται. Μου το λέει μόνος του: «Μαμά, θέλω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου».
–Αν δηλαδή σας έλεγε «μαμά, θέλω να πάω στα μπουζούκια», θα τον αφήνατε επειδή θα σας το ζήταγε;
– Αν υπήρχαν μπουζούκια για παιδιά, δεν θα είχα πρόβλημα.
–Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Μήπως αν κοιμάται μαζί σας, ξεχνάει να δυναμώσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του, τη δυνατότητα να είναι μόνος του με αυτοπεποίθηση και σιγουριά;
–Ναι.
–Είπατε ναι;
–Όχι. Εννοώ, ναι, σας ακούω. Όμως δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί και να μην είναι. Εγώ που κοιμόμουν στο κρεβάτι μου, στο ίδιο δωμάτιο με την αδελφή μου, δεν τα κατάφερα και πολύ καλά να είμαι μόνη μου. Βέβαια μια αυτονομία την κατέκτησα. Αλλά φαντάζομαι για άλλους λόγους.
– Ναι, αλλά σίγουρα σε αυτήν την ηλικία μπαίνουν κάποιες βάσεις. Αν κοιμάστε μαζί ακόμα, πιθανόν να τους τις στερείτε. Θα σας άρεσε να μην μπορεί μόνος του, να μην τα καταφέρνει χωρίς εσάς;
– Όχι, δυστυχώς.
–Γιατί λέτε δυστυχώς;
– Γιατί ήδη συμβαίνει αυτό.
– Ποιο δηλαδή;
–Ε, να, δεν μπορεί λεπτό μόνος του. Πάντα θέλει κάποιον δίπλα του. Μόνο στο γιο γιο του πάει μόνος του.
–Βλέπετε;
–Με γυαλιά συνήθως.
–…
–Ναι, βλέπω. Αλλά πιστεύω πως αυτό θα αλλάξει. Όπως πιστεύω ακράδαντα πως αυτές οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω. Για πόσο καιρό ακόμα θα κοιμάται στο κρεβάτι μας; Σύντομα θα το ζητήσει μόνος του. Και τίποτα κακό και μη αναστρέψιμο δεν θα έχει συμβεί. Την αγκαλιά μου χρειάζεται, την ανάσα μου. Θέλει απλώς να νιώθει ασφαλής.
–Ποιο είναι πιο σημαντικό για σας; Η ασφάλεια ή η αυτονομία του;
– …
– Δεν σας άκουσα;
–Έπεσε η γραμμή.
–Θέλετε να μου απαντήσετε;
– Η αυτονομία του. Δεν θα ήθελα, για τίποτα στον κόσμο, να φοβάται να μένει μόνος του ή να μην μπορεί να τα καταφέρει χωρίς άλλους. Αλλά. Λυπάμαι. Δεν θα συμφωνήσω.
–Ούτε με τις έρευνες που έχουν δείξει ότι παιδιά που δεν κοιμούνται μόνα τους δεν ωριμάζουν σωστά, δεν αισθάνονται ασφάλεια ειδικά όταν είναι μόνα τους, δεν αποκτούν αυτοπεποίθηση και δεν βιώνουν αισιοδοξία και ηρεμία;
–Εσείς διαφωνείτε με τη Margot Sunderland, διευθύντρια εκπαίδευσης στο Λονδρέζικο Κέντρο Ψυχικής Υγείας του Παιδιού, που λέει πως η πρακτική που είναι γνωστή ως συγκοίμηση ή συν-κοίμηση ή ακόμα και παρακοίμηση (αγγλικά co-sleeping), επιδρά στα παιδιά με τέτοιον τρόπο που έχει αποτέλεσμα να γίνονται ήρεμοι και υγιείς ενήλικες; Τα συμπεράσματα των ερευνών της βασίζονται σε 800 επιστημονικές μελέτες.
–Το θέμα δεν είναι με τι συμφωνώ εγώ, αλλά ποιον δρόμο εσείς θέλετε να ακολουθήσετε.
–Θα ακολουθήσω τον δρόμο του Θεού. Ας με φωτίσει αυτός ποιος είναι ο σωστός δρόμος. Μέχρι τότε όμως θα ακολουθήσω απλώς το ένστικτό μου κι αυτό που κάνει το παιδί μου χαρούμενο.
Πηγή
Στην Τραμπάλα αυτού του μήνα τραμπαλίζεται μια μαμά με την ψυχαναλύτριά της.
– Καλημέρα. Πώς είστε σήμερα;
– Καλά, γιατρέ, εσείς;
– Πολύ καλά, ευχαριστώ που ρωτάτε, αλλά εσάς θα ήθελα να ακούσω.
– Δεν γίνεται να το αποφύγουμε αυτό; Έτσι για αλλαγή να μιλάγατε εσείς και εγώ να άκουγα και να κράταγα σημειώσεις με την πένα μου στο moleskine μου;
–…
–Εντάξει, δεν σας άρεσε η ιδέα μου.
–Λοιπόν, πώς αισθάνεστε σήμερα;
–Χάλια.
–Δεν κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Το παιδί είναι καλά;
– Αντιθέτως, κοιμήθηκα πολύ καλά. Και ο μικρός το ίδιο. Για αυτό είμαι χάλια.
– Δεν σας κατάλαβα.
– Αυτό φοβάμαι. Πως κανείς δεν με καταλαβαίνει.
– Μιλήστε μου για αυτό.
– Θα σας μιλήσω. Κοιμάμαι με το παιδί μου.
– Συγγνώμη;
– Είπα κοιμάμαι με το παιδί μου. Εννοώ. Κοιμάται ακόμα στο κρεβάτι μας. Παρότι είναι τεσσάρων.
– Και σας ενοχλεί αυτό;
– Μπορεί.
– Τότε γιατί το αναφέρετε;
– Γιατί πιστεύω πως θα έπρεπε να με ενοχλεί. Όπως ενοχλεί όλους τους άλλους. Κάθε φορά που τυχαίνει να το αναφέρω ή ξεχάσω να το καλύψω με ένα ψέμα, με κοιτάνε όλοι λες και είμαι η Ιοκάστη. Ξέρετε τώρα εσείς. Τα μάτια τους ανοίγουν σαν πύλες της κολάσεως που θέλουν να με ρίξουν μέσα τους και να καώ στα καζάνια του Δάντη. Και μετά μου λένε με σφιγμένα χείλη γεμάτα προσβολή: «Μα είναι δυνατόν; Θέλεις να το καταστρέψεις το παιδί σου;» και τότε εγώ σκύβω το κεφάλι κι αρχίζω το σιωπηλό αυτομαστίγωμα.
– Νιώθετε ότι είναι λάθος; Ότι κάνει κακό σε σας ή στο παιδί σας;
– Δεν νιώθω τίποτα από τα δύο. Κακό κάνει κάτι που κάνει κακό. Εγώ μόνο αγάπη δίνω έτσι στο παιδί μου.
–Η αγάπη δηλαδή δεν μπορεί να βλάψει;
– Μπορεί. Αλλά όχι η δική μου. Του αρέσει να κοιμάται μαζί μου.
– Μαζί σας είπατε;
– Μαζί μου είπα. Μαζί μας δεν κοιμάται, γιατί ο άντρας μου έχει μετακομίσει στον καναπέ;
– Αυτό το λέτε για καλό;
– Όχι, δεν του κάνει καλό γιατί πιάνεται η μέση του.
– Θέλετε να μου εξηγήσετε;
– Δεν θα πάθουμε τίποτα για λίγο καιρό να μην κοιμόμαστε αγκαλιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πριν. Ο γιος μας όμως ποτέ δεν θα είναι έτσι μικρούλης, ποτέ άλλη φορά. Αλλά δεν θα κρατήσει πολύ αυτό. Το να έρχεται ο μικρός στο κρεβάτι δηλαδή. Σύντομα θα το κόψουμε.
–Γιατί; Αφού λέτε ότι του κάνει καλό.
– Δεν είπα αυτό. Είπα ότι δεν του κάνει κακό. Ξέρω πως το έχω παρακάνει. Ξέρω πως περισσότερο μου αρέσει εμένα. Με βόλεψε από την πρώτη στιγμή. Όταν ήταν νεογέννητο, δεν κουράστηκα ούτε ένα βράδυ στο πέρα-δώθε. Και τώρα με βολεύει δεν λέω. Και το απολαμβάνω. Να τον έχω κοντά μου.
– Άρα το κάνετε για σας;
– Όλα για μας δεν τα κάνουμε; Εννοώ πως αν είμαστε εμείς καλά, δεν είναι και το παιδί μας;
– Και πώς είστε τόσο σίγουρη πως αν κοιμάται μαζί σας τον κάνει να είναι καλά; Τον έχετε ρωτήσει;
– Δεν χρειάζεται. Μου το λέει μόνος του: «Μαμά, θέλω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου».
–Αν δηλαδή σας έλεγε «μαμά, θέλω να πάω στα μπουζούκια», θα τον αφήνατε επειδή θα σας το ζήταγε;
– Αν υπήρχαν μπουζούκια για παιδιά, δεν θα είχα πρόβλημα.
–Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Μήπως αν κοιμάται μαζί σας, ξεχνάει να δυναμώσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του, τη δυνατότητα να είναι μόνος του με αυτοπεποίθηση και σιγουριά;
–Ναι.
–Είπατε ναι;
–Όχι. Εννοώ, ναι, σας ακούω. Όμως δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί και να μην είναι. Εγώ που κοιμόμουν στο κρεβάτι μου, στο ίδιο δωμάτιο με την αδελφή μου, δεν τα κατάφερα και πολύ καλά να είμαι μόνη μου. Βέβαια μια αυτονομία την κατέκτησα. Αλλά φαντάζομαι για άλλους λόγους.
– Ναι, αλλά σίγουρα σε αυτήν την ηλικία μπαίνουν κάποιες βάσεις. Αν κοιμάστε μαζί ακόμα, πιθανόν να τους τις στερείτε. Θα σας άρεσε να μην μπορεί μόνος του, να μην τα καταφέρνει χωρίς εσάς;
– Όχι, δυστυχώς.
–Γιατί λέτε δυστυχώς;
– Γιατί ήδη συμβαίνει αυτό.
– Ποιο δηλαδή;
–Ε, να, δεν μπορεί λεπτό μόνος του. Πάντα θέλει κάποιον δίπλα του. Μόνο στο γιο γιο του πάει μόνος του.
–Βλέπετε;
–Με γυαλιά συνήθως.
–…
–Ναι, βλέπω. Αλλά πιστεύω πως αυτό θα αλλάξει. Όπως πιστεύω ακράδαντα πως αυτές οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω. Για πόσο καιρό ακόμα θα κοιμάται στο κρεβάτι μας; Σύντομα θα το ζητήσει μόνος του. Και τίποτα κακό και μη αναστρέψιμο δεν θα έχει συμβεί. Την αγκαλιά μου χρειάζεται, την ανάσα μου. Θέλει απλώς να νιώθει ασφαλής.
–Ποιο είναι πιο σημαντικό για σας; Η ασφάλεια ή η αυτονομία του;
– …
– Δεν σας άκουσα;
–Έπεσε η γραμμή.
–Θέλετε να μου απαντήσετε;
– Η αυτονομία του. Δεν θα ήθελα, για τίποτα στον κόσμο, να φοβάται να μένει μόνος του ή να μην μπορεί να τα καταφέρει χωρίς άλλους. Αλλά. Λυπάμαι. Δεν θα συμφωνήσω.
–Ούτε με τις έρευνες που έχουν δείξει ότι παιδιά που δεν κοιμούνται μόνα τους δεν ωριμάζουν σωστά, δεν αισθάνονται ασφάλεια ειδικά όταν είναι μόνα τους, δεν αποκτούν αυτοπεποίθηση και δεν βιώνουν αισιοδοξία και ηρεμία;
–Εσείς διαφωνείτε με τη Margot Sunderland, διευθύντρια εκπαίδευσης στο Λονδρέζικο Κέντρο Ψυχικής Υγείας του Παιδιού, που λέει πως η πρακτική που είναι γνωστή ως συγκοίμηση ή συν-κοίμηση ή ακόμα και παρακοίμηση (αγγλικά co-sleeping), επιδρά στα παιδιά με τέτοιον τρόπο που έχει αποτέλεσμα να γίνονται ήρεμοι και υγιείς ενήλικες; Τα συμπεράσματα των ερευνών της βασίζονται σε 800 επιστημονικές μελέτες.
–Το θέμα δεν είναι με τι συμφωνώ εγώ, αλλά ποιον δρόμο εσείς θέλετε να ακολουθήσετε.
–Θα ακολουθήσω τον δρόμο του Θεού. Ας με φωτίσει αυτός ποιος είναι ο σωστός δρόμος. Μέχρι τότε όμως θα ακολουθήσω απλώς το ένστικτό μου κι αυτό που κάνει το παιδί μου χαρούμενο.
Πηγή