 |
| πηγη |
Πότε πρέπει να αρχίσουμε να λέμε «όχι»; Η αφορμή δίνεται από το ίδιο το παιδί. Όταν αρχίζει να αποκτά ανεξαρτησία κίνησης, οι κίνδυνοι αυξάνονται και ο γονιός, ως υπεύθυνος για την ασφάλειά του, το προστατεύει με κινήσεις και με λόγια, ενώ παράλληλα το προετοιμάζει για την στιγμή της απουσίας του.
Το παιχνίδι της ακροβασίας και η εξερεύνηση του χώρου και των πραγμάτων που το περιβάλλουν είναι οι δύο πρώτες καταστάσεις που εγκυμονούν κινδύνους για το παιδί, αλλά ικανοποιούν και βασικές ανάγκες του: την περιέργεια και την ανακάλυψη των δυνάμεων και δεξιοτήτων του.
Μιλάμε για την ηλικία των 15-24 μηνών η ηλικία όλα θέλω να τα πιάνω. Θέλει πολύ προσοχή και πολύ εκπαίδευση. Να του μάθουμε να χειρίζεται τα αντικείμενα χωρίς κίνδυνο για τον ίδιο, τους άλλους και τα ίδια τα πράγματα.
Ανακαλύπτοντας τον κόσμο και το σώμα του το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με το όχι που δεν είναι τίποτε άλλο από την αρχή της πραγματικότητας. Την εποχή που τα πρώτα «όχι» αρχίζουν να λέγονται, την ίδια στιγμή ακούγονται και τα πρώτα συνειδητά «μπράβο».
Πώς λέμε το όχι στα παιδιά;
Αρχικά πρέπει
έχουμε ξεκάθαρες απόψεις για τα όχι που θέλουμε να εφαρμόσουμε: ποια
είναι, πόσα είναι και ποια η ιεράρχησή τους. Η σημαντική αρχή λέει ότι
τα όχι είναι λίγα, συγκεκριμένα, προσαρμοσμένα στην ηλικία και
ιδιοσυγκρασία του παιδιού και κυρίως σταθερά! Η ικανότητα του γονιού να
προσαρμόζεται στις ανάγκες του παιδιού ανάλογα με την ηλικία του είναι
σημαντική.
Τα συνηθισμένα λάθη των γονιών
• Οι γονείς φοβούνται τη σύγκρουση. Ακούγονται διστακτικοί και αβέβαιοι όταν θέλουν να πουν ένα «όχι» στα παιδιά.
• Χρησιμοποιούν πολλές εξηγήσεις και επιχειρήματα, χωρίς να βλέπουν ότι
το παιδί απλώς νομίζει ότι «κερδίσει χρόνο» και τελικά θα καταφέρει
αυτό που θέλει.
• Δίνουν μεγάλη προσοχή στη διαμάχη με το παιδί, το
οποίο απολαμβάνει τον έλεγχο και το ενδιαφέρον να έχει κάποιον μεγάλο
του χεριού του.
• Οι γονείς φτάνουν στα όρια τους και το επιπλήττουν με μεγαλύτερη ένταση από αυτή που είχαν πρόθεση αρχικά.