Αμφίσημη προσκόλληση: Τι είναι και ποιες οι συνέπειές της;

ΠΗΓΗ

Στην αμφίσημη προσκόλληση, υπάρχει μια αίσθηση ανασφάλειας και φόβου εγκατάλειψης. Τα παιδιά μπορεί να εκνευριστούν αν οι γονείς τους δεν είναι κοντά, αλλά δεν παρηγορούνται όταν επιστρέφουν.

Έχετε ακούσει ποτέ για αμφίσημη προσκόλληση;

Πρώτα απ ‘όλα, αξίζει να θυμόμαστε ότι η προσκόλληση είναι ο συναισθηματικός δεσμός που δημιουργείται μεταξύ ενός βρέφους και του γονιού του, ή μεταξύ ενός ατόμου και ενός άλλου. Χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση εγγύτητας, υποστήριξης και οικείας αλληλεπίδρασης. Τείνει να αναπτυχθεί από μικρή ηλικία.

Με βάση την έρευνα (Bowlby, Ainsworth, Main), διαπιστώθηκε ότι η προσκόλληση έχει αντίκτυπο στην ιδέα που έχει το άτομο για τον εαυτό του. Επηρεάζει επίσης την ιδέα του σχήματος προσκόλλησης και για την ίδια τη σχέση. Αυτά είναι τα λεγόμενα “ενεργά εσωτερικά μοντέλα”, τα οποία στη συνέχεια τείνουν να μεταφερθούν σε άλλες σχέσεις.

Ωστόσο, αυτό δεν πηγαίνει πάντα προς αυτήν την κατεύθυνση και μπορεί να έχει αδύναμα θεμέλια. Ως αποτέλεσμα, οι σχέσεις γίνονται ασταθείς ή συγκρουσιακές.

Ας δούμε τι είναι η αμφίσημη προσκόλληση.

Θεωρία για την αμφίσημη προσκόλληση

Με βάση την έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην «περίεργη κατάσταση» του Ainsworth, οι ερευνητές εντόπισαν διαφορετικούς τύπους προσκόλλησης. Μεταξύ αυτών, βρίσκουμε ασφαλή, ανασφαλή αποφυγή και αμφίσημη ανασφάλεια. Επιπλέον, η μεταγενέστερη έρευνα των Main και Solomon εντόπισε έναν τέταρτο τύπο, που είναι η ανοργάνωτη προσκόλληση.

Όσον αφορά την ασφαλή προσκόλληση, εμφανίζεται σε καταστάσεις όπου τα παιδιά αναζητούν επαφή στη φιγούρα του γονιού τους, μπορούν να εκφράσουν τη δυσφορία και την αγωνία τους και ταυτόχρονα να συνεχίσουν την εξερευνητική τους δραστηριότητα.

Η αμφίσημη προσκόλληση αναφέρεται σε περιπτώσεις στις οποίες η συμπεριφορά είναι διφορούμενη. Υπάρχει ενδιαφέρον για συνέχιση της επαφής, ενώ ταυτόχρονα, το άτομο το αποφεύγει όταν εμφανιστεί. Υπάρχει μια ένταση μεταξύ εγγύτητας και αντίστασης.

Στην περίπτωση του αποφευκτικού μοτίβου προσκόλλησης, το παιδί φαίνεται να μην αισθάνεται στενοχωρημένο και απορρίπτει το σχήμα του γονιού όταν εμφανίζεται.

Παραδείγματα αμφίσημης προσκόλλησης

Ορισμένες συμπεριφορές στις οποίες μπορούμε να ανιχνεύσουμε αμφίσημη προσκόλληση είναι καταστάσεις όπου το παιδί αισθάνεται ανασφαλές απουσία του γονιού του, αλλά όταν επιστρέφει τον πλησιάζει και τον απορρίπτει.

Σε περιπτώσεις ενηλίκων, αντανακλάται σε σχέσεις στις οποίες υπάρχει «εμπρός -πίσω» ή ενδιαφέρον, αλλά και απόρριψη. Ομοίως, υπάρχει μια απαίτηση για επαφή, προσοχή και εγγύτητα, η οποία όταν ένα από τα μέλη δεν το έχει, προσπαθεί να κάνει το άλλο να αισθάνεται ένοχο.

Αιτίες για την αμφίσημη προσκόλληση

Για να κατανοήσουμε τα αίτια αυτής της μορφής προσκόλλησης, πρέπει να σκεφτούμε πέρα από το ατομικό και το σχεσιακό επίπεδο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι συμβάλλουν και τα στοιχεία του πλαισίου.

Για παράδειγμα, οι ειδικοί λένε ότι η βάση της αμφίδρομης προσκόλλησης έχει να κάνει με την ασυνέπεια ή τη μη διαθεσιμότητα της απάντησης του φροντιστή στις απαιτήσεις του παιδιού.

Όταν η εξήγηση επικεντρώνεται μόνο σε αυτήν την πτυχή, φαίνεται να είναι υπεύθυνη και ενοχοποιητική. Ωστόσο, είναι επίσης απαραίτητο να αναλυθούν οι συνθήκες και τα εμπόδια για τη δημιουργία υγιών δεσμών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την επιρροή των διαφορετικών συστημάτων και του πλαισίου.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά για την αμφίδρομη προσκόλληση;

Στην αμφίσημη προσκόλληση, η τυπική συμπεριφορά είναι ότι τα παιδιά είναι αγχωμένα και ανασφαλή παρουσία ξένων. Στην πραγματικότητα, μπορεί ακόμη και να κλάψουν. Ωστόσο, όταν οι γονείς επιστρέφουν, δεν βρίσκουν παρηγοριά. Η αγωνία συνεχίζεται και έχουν μια ταλαντευόμενη συμπεριφορά μεταξύ προσέγγισης, αποστασιοποίησης και απόρριψης.

Το παιδί ερμηνεύει τον δεσμό ως διαλείποντα και αυτό δημιουργεί ανασφάλεια. Καταλαβαίνουν ότι άλλοτε λαμβάνουν προσοχή και άλλοτε όχι. Το πρόβλημα είναι η αβεβαιότητα να μην γνωρίζουμε πότε. Η ασυνέπεια θα μπορούσε να είναι η λέξη που συνοψίζει αυτόν τον τύπο συνημμένου.

Ποιες είναι οι συνέπειες για την αμφίσημη προσκόλληση;

Το βασικό σημείο εκκίνησης της θεωρίας της προσκόλλησης είναι ότι καθορίζει τη βάση για το ποιες θα είναι οι μελλοντικές σχέσεις. Εν τω μεταξύ, έχει αντίκτυπο σε προσωπικό επίπεδο, καθώς και σε θέματα όπως η αυτοεκτίμηση και η ασφάλεια.

Διάφοροι συγγραφείς τονίζουν ότι υπάρχει ένας παραλληλισμός μεταξύ των σχετικών εμπειριών των ενηλίκων και της θεωρίας της προσκόλλησης. Ως εκ τούτου, από αυτή την ιδέα, οι ειδικοί πιστεύουν ότι εκείνοι που έχουν αμφίρροπο στυλ είναι ενήλικες που είναι ανασφαλείς, δύσπιστοι, φοβούνται ότι θα  εγκαταλειφθούν και που δυσκολεύονται να δεσμευτούν στις σχέσεις.

Ορισμένες μελέτες αναφέρουν ακόμη και την παρουσία υπερ -επαγρυπνητικών συμπεριφορών. Αναφέρουν επίσης την παρουσία άγχους, έντονης ανάγκης για εγγύτητα και φόβου απόρριψης και χωρισμού. Ο Garrido (2006) αναφέρει ότι τα άτομα με αμφίσημη προσκόλληση αναφέρουν υψηλά επίπεδα αρνητικής επίδρασης, με δυσφορία και θυμό.

Υπάρχει κάποια θεραπεία;

Δεδομένου ότι η προσκόλληση σχετίζεται με την ικανότητα των γονέων και των φροντιστών να διαβάζουν τις ανάγκες των παιδιών, η έρευνα προτείνει ενέργειες που σχετίζονται με την ευαισθησία, ειδικά κατά την πρώιμη παιδική ηλικία.

Από την άλλη πλευρά, οι ειδικοί πρέπει να συνεργάζονται με ενήλικες με δυσκολίες προσκόλλησης (αμφίθυμοι, αποδιοργανωμένοι ή αποφευκτικοί). Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε περιπτώσεις προβλημάτων ψυχικής υγείας. Οι ειδικοί το προτείνουν για ένα δεύτερο στάδιο.

Πρώτον, είναι θέμα παρέμβασης σε συγκεκριμένα θέματα, τα οποία είναι πιο ευαίσθητα στις αλλαγές. Στη συνέχεια, σε βαθύτερα και πιο εκτεταμένα προβλήματα, τα οποία απαιτούν περισσότερο χρόνο για την αντιμετώπισή τους.

Ομοίως, όταν η κατάσταση είναι ήδη παρούσα, οι ειδικοί συστήνουν ψυχολογική θεραπεία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργούν πολύ με μεμονωμένες πτυχές. Σημαντικές πτυχές είναι η αυτοεκτίμηση, η ασφάλεια, η εμπιστοσύνη, η συναισθηματική εξάρτηση και επίσης τα σχέδια.

Ανάλογα με το μέγεθος της κατάστασης, μπορεί να προσεγγιστεί από τη θεωρία του τραύματος, ειδικά παρουσία βίαιων καταστάσεων.

Η ασφαλής προσκόλληση είναι πάντα προστατευτικός παράγοντας

Είναι σημαντικό να έχετε κατά νου ότι η ποιότητα του δεσμού είναι αυτό που επηρεάζει την ανάπτυξη των παιδιών. Όπως κάθε δεσμός, είναι η κατασκευή, ο χρόνος, οι διαδοχικές προσεγγίσεις και οι επαφές που ευνοούν τη γνώση και την κατανόηση του τι χρειάζεται ο άλλος.

Η ασφαλής προσκόλληση θα είναι πάντα προστατευτικός παράγοντας για διαφορετικές συνθήκες ζωής. Ωστόσο, πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη ότι αυτό δεν είναι εντελώς απομονωμένο.

Έτσι, είναι πάντα απαραίτητο να αναρωτηθούμε για τις συνθήκες που επηρεάζουν την ανάπτυξη ή τη διατήρηση ενός συγκεκριμένου τύπου προσκόλλησης. Στις απαντήσεις, μπορεί να διαπιστώσετε ότι πολλές φορές, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες έχουν μεγάλη επιρροή.

Όπως είπε ο Bowlby:

“Όπως τα παιδιά εξαρτώνται από τους γονείς τους για υποστήριξη, υπάρχουν γονείς, ειδικά οι μητέρες, που εξαρτώνται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας για οικονομικούς πόρους. Εάν μια κοινότητα εκτιμά τα παιδιά της, πρέπει να εκτιμά τους γονείς της.”

Ως εκ τούτου, η σκέψη για την προσκόλληση συνεπάγεται επίσης την υποστήριξη των γονιών μέσω πόρων όπως προγράμματα εκπαίδευσης γονέων, πολιτικές συμφιλίωσης, υποστήριξη οικογένειας και απασχόληση, μεταξύ άλλων.

 ΠΗΓΗ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δίδυμα στην τάξη: Πρέπει να είναι μαζί ή χώρια;

ΠΗΓΗ

Το αν θα κρατηθούν τα δίδυμα μαζί ή χωριστά στο σχολείο είναι μια συζήτηση που περιλαμβάνει ζητήματα ταυτότητας και προσωπικότητας. Ευτυχώς, πολλές μελέτες μπορούν να μας βοηθήσουν να προσδιορίσουμε την καλύτερη απόφαση.

Γονείς και δάσκαλοι συχνά αναρωτιούνται αν τα δίδυμα πρέπει να είναι μαζί στην τάξη ή να χωρίζουν όταν είναι ώρα για το σχολείο. Το ερώτημα τίθεται πολύ συχνά ακόμα περισσότερο στις μέρες μας, που οι πολύδυμες γεννήσεις είναι πιο συχνές από ό,τι πριν από δεκαετίες.

Πανομοιότυπα ή αδερφικά δίδυμα είναι μαζί για πάντα και συχνά αισθάνονται ή αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μια μονάδα. Αυτό είναι γνωστό ως δίδυμη ταυτότητα. Όπως συμβαίνει με πολλές δύσκολες αποφάσεις, η κοινή λογική πρέπει να επικρατεί όταν πρόκειται για το σχολείο. Οι γονείς γνωρίζουν καλύτερα τα παιδιά τους και ξέρουν ποια θα ήταν η καλύτερη επιλογή για τα παιδιά τους.

Ας δούμε γιατί ορισμένα σχολεία επιβάλλουν διαχωρισμό σε αυτό το άρθρο και αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα υπό το πρίσμα της επιστήμης.

Γιατί ορισμένα σχολεία υποστηρίζουν τον χωρισμό των διδύμων στην τάξη;

Για τους γονείς, το να φοιτούν δίδυμα στο ίδιο σχολείο είναι μια οικονομικά αποδοτική συνταγή. Τούτου λεχθέντος, πολλά δίδυμα πρέπει απαραίτητα να είναι μαζί εάν υπάρχει μόνο μία τάξη ανά τάξη και ηλικία. Συχνά δεν υπάρχει εναλλακτική ή επιλογή.

Γενικά, ωστόσο, τα παραδοσιακά σχολεία θεωρούν σκόπιμο τα δίδυμα να χωρίζονται γιατί αυτό υποκινεί την κατασκευή ταυτότητας. Αυτό υποδηλώνει ότι η προσωπικότητα κατασκευάζεται αυτόνομα και ατομικά, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την ενότητα που συχνά επιδεικνύουν τα δίδυμα.

Ο χωρισμός στα σχολεία προέρχεται από την ανησυχία ότι το ένα παιδί μπορεί να γίνει πολύ εξαρτημένο από το άλλο και να επηρεάσει την ανάπτυξή του. Σε ορισμένα σχολεία, δεν προτείνουν καν αυτή την επιλογή, αλλά μάλλον επιβάλλουν διαχωρισμό.

Για να αποφευχθούν πιθανές καταστάσεις σύγκρουσης, πολλά σχολεία τοποθετούν τα δίδυμα σε ξεχωριστές τάξεις. Ωστόσο, αυτή είναι μια απόφαση που έρχεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με τα επιστημονικά στοιχεία. Πολλές μελέτες υποδεικνύουν στην πραγματικότητα αναπτυξιακά οφέλη εάν τα δίδυμα παραμένουν μαζί, έτσι τα σχολεία έχουν προσθέσει ευέλικτες πολιτικές που επιτρέπουν στους γονείς να αποφασίζουν.

Τι λέει η επιστήμη: Δίδυμα στην τάξη ή όχι

Επιστημονικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι ο χωρισμός μπορεί να φέρει προβλήματα. Τα δίδυμα αμύνονται, υποστηρίζονται και συνεργάζονται με το να είναι μαζί και αισθάνονται ότι είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και έντονος δεσμός. Μάλιστα, λέγεται ότι είναι η πιο στενή σχέση που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.

Η πολυπλοκότητα προκύπτει επειδή κάθε παιδί μεγαλώνει χωριστά από την ενότητα που είχε κάποτε με τη μητέρα του. Όμως τα δίδυμα πρέπει να το πετύχουν αυτό όχι μόνο όσον αφορά τη μητέρα τους, αλλά και στη σχέση τους με τον αδερφό τους. Τα δίδυμα που μεγαλώνουν μαζί αποκτούν μια ξεχωριστή ταυτότητα γιατί το καθένα εστιάζει στο να είναι διαφορετικό.

Τα πρώτα χρόνια, ωστόσο, δεν είναι επιθυμητό να χωριστούν. Τα δεδομένα επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ο πρόωρος χωρισμός φέρνει προβλήματα εσωτερίκευσης. Αυτό είναι πιο έντονο στην περίπτωση των διδύμων παρά στην περίπτωση των αδερφικών ή διζυγωτικών παιδιών.

Οι εκπαιδευτικοί, ειδικότερα, πρέπει να το ανακοινώνουν αυτό στους διευθυντές τους. Μάλιστα, δάσκαλοι και γονείς θα πρέπει να συμφωνήσουν και να προτείνουν τους όρους διατήρησης των διδύμων μαζί στην τάξη.

Από την άλλη πλευρά, η υπόθεση διαφοροποίησης ταυτότητας εξαρτάται από το αν μιλάμε για πανομοιότυπα ή αδελφικά δίδυμα. Τα τελευταία θα έχουν διαφορετικές συμπεριφορές. Μερικές φορές, η τάση για προστασία του αδερφού ενός δίδυμου αντανακλάται στο γεγονός ότι ένα δίδυμο κορίτσι μπορεί να παίξει το ρόλο της μητέρας φροντίζοντας τον αδελφό της.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς

Οι γονείς των διδύμων τείνουν να ντύνονται και να αγοράζουν διπλά αντικείμενα για τα παιδιά τους. Είναι πρακτικό και έχει οικονομικά και αισθητικά πλεονεκτήματα, καθώς το να μπερδεύονται τα παιδιά με τα ίδια πράγματα είναι συχνά διασκεδαστικό και προκαλεί ενδιαφέρον και περιέργεια. Ωστόσο, αυτό συμβάλλει στην αποτροπή της επιβεβαίωσης της μοναδικότητας και της ταυτότητας.

Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό οι γονείς, και όχι τα παιδιά, να καλούνται να κάνουν μια προσπάθεια να βοηθήσουν τα παιδιά τους να διαφοροποιηθούν. Μάλιστα, μερικοί γονείς συχνά μιλούν και στους δύο σαν να είναι ίδιοι. Μπορεί ακόμη και να τους διαβάσουν την ίδια ιστορία πριν τον ύπνο και να τους δώσουν τα ίδια δώρα για να μην τσακωθούν.

Η επίγνωση αυτής της επιβλαβούς στάσης θα βοηθήσει να ξεπεραστεί το να αγοράζουν οι γονείς τα ίδια πράγματα και προσφέρει στα παιδιά μια ποικιλία από μορφές και ερεθίσματα που θα τα βοηθήσουν να αναπτυχθούν. Είναι καλύτερο να μάθουν να επιλέγουν χωριστά και χωρίς πίεση να συμμορφωθούν.

Αν ντύνονται το ίδιο, όταν κοιτάζουν τον αδερφό τους, το δίδυμο θα βλέπουν συνεχώς τον εαυτό τους. Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ως άτομα.

Κοινωνικοποίηση πριν το σχολείο

Από οποιαδήποτε άποψη, ξαφνικές αλλαγές και απρόσμενες διακοπές είναι δυσμενείς. Για να αντιμετωπίσουν τα δίδυμα την καινοτομία του σχολείου, είναι καλή ιδέα να συμμετέχουν εκ των προτέρων σε δωρεάν παιχνιδιάρικες εκπαιδευτικές δυναμικές και κοινωνικοποίηση.

Τα παιδιά είναι μόνα αλληλεπιδρώντας στην καθημερινή τους ζωή. Η προηγούμενη κοινωνικοποίησή τους είναι μια καλή προεπισκόπηση του τι θα βρουν στο σχολείο. Άλλα παιδάκια και η διαφορετικότητα έξω από το σπίτι διευρύνουν τους ορίζοντες αναγνώρισής τους.

Είναι καλή ιδέα να συμμετέχουν σε εμπειρίες που καθοδηγούνται από δάσκαλο για μερικές ώρες, όπου μπορούν να είναι μόνα, χωρίς το δίδυμό τους και να περνούν χρόνο με μια ομάδα. Τα παιδιά της ηλικίας τους, τα παιχνίδια και άλλες δραστηριότητες μπορεί να απομακρύνουν το μυαλό τους από τα δίδυμά τους για λίγο.

Αυτές οι ασκήσεις θα κάνουν τα παιδιά να καταλάβουν ότι είναι διαφορετικά – όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και από τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούν. Τότε, το σχολείο δεν θα τους είναι τόσο περίεργο και θα εξασκηθούν στην επικοινωνία και θα κάνουν φίλους.

Πότε πρέπει να χωρίζονται τα δίδυμα στην τάξη;

Έχουμε ήδη πει ότι δεν πρέπει να υπάρχει μια σταθερή και αυστηρή στάση γύρω από τα δίδυμα που είναι μαζί ή χώρια στην τάξη. Ωστόσο, εάν το να είναι μαζί εμποδίζει την κοινωνική ανάπτυξη κάποιου, τότε θα πρέπει να χωριστούν.

Επίσης, είναι καλύτερο να κάνετε την αλλαγή εάν το ένα από τα δίδυμα κυριαρχεί ορατά πάνω στο άλλο ή αν αναπτύσσουν τη γλώσσα πιο γρήγορα. Εάν ο ανταγωνισμός ή η αρνητική ανατροφοδότηση τα κάνει ευερέθιστα και επιθετικά, δεν είναι καλό σημάδι.

Γι’ αυτό τα δίδυμα μέχρι την ηλικία των πέντε ετών πρέπει να έχουν ένα επίπεδο κοινωνικοποίησης που τους επιτρέπει να αναπτύσσουν φιλίες. Το να βγουν από το σπίτι και να κάνουν παρέες θα τους βοηθήσει αν χρειαστεί κάποιος χωρισμός.

 

 ΠΗΓΗ

 

 

 

 

 

 

 

Πώς να διδάξετε στα παιδιά να είναι επίμονα

ΠΗΓΗ

«Όλοι βλέπουν την επιτυχία σου, αλλά όχι την προσπάθειά σου». Αυτό το απόσπασμα αναφέρεται στο γεγονός ότι η επίτευξη ενός στόχου συχνά θολώνει ή επισκιάζει την καθημερινή προσπάθεια. Τα μικρά βήματα για την επίτευξη ενός στόχου ονομάζονται επιμονή. Πώς να κάνετε τα παιδιά σας να είναι επίμονα;

Τι είναι αυτό; Πότε αναπτύσσεται;

Μάθετε τα πάντα για αυτό σε αυτό το άρθρο!

Τι είναι η επιμονή;

Η επιμονή έχει να κάνει με τη σταθερότητα και με την παραμονή στην πορεία σου. Σημαίνει να μην τα παρατάς όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα και να πας για περισσότερα ενώ ξεπερνάς τις προκλήσεις.

Η επιμονή σχετίζεται επίσης με την υπομονή και την προσπάθεια. Απαιτεί να έχετε ένα μακροπρόθεσμο όραμα για να εκτιμήσετε έναν μεγαλύτερο στόχο πέρα από την καθημερινή ικανοποίηση.

Η επιμονή περιλαμβάνει επίσης το να μάθουμε να επιλέγουμε, γιατί συχνά πρέπει να εγκαταλείπουμε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, αν θέλετε να έχετε καλή απόδοση στην προπόνηση το πρωί του Σαββάτου, θα πρέπει να ξεκουραστείτε καλά το βράδυ της Παρασκευής, ακόμα κι αν θέλετε να μείνετε σε ένα πάρτι γενεθλίων μέχρι αργά.

Τα πλεονεκτήματα του να είναι επίμονα τα παιδιά

Η επιμονή έχει το πλεονέκτημα να πηγαίνει χέρι-χέρι με την ικανοποίηση, είτε πρόκειται για την επίτευξη του στόχου είτε για την προσπάθεια.

Στην πορεία, μαθαίνεις πολλά νέα πράγματα, ειδικά για τον εαυτό σου. Αναπτύσσετε διαφορετικές δεξιότητες και μερικές φορές συναντάτε και νέους ανθρώπους.

Άρα, γενικά, η επιμονή συνήθως προσφέρει θετικά οφέλη για τα παιδιά. Ωστόσο, για να είναι έτσι, συνιστάται πάντα να εργάζεστε στα διαφορετικά συναισθήματα που εμπλέκονται στη διαδικασία, έτσι ώστε να ενθαρρύνεται η ανοχή στην απογοήτευση.

Ένα άλλο πλεονέκτημα της διδασκαλίας στα παιδιά να είναι επίμονα είναι ότι θα συναντήσουν δυσκολίες στην πορεία, που θα τους επιτρέψουν να αναζητήσουν λύσεις. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουν να λύνουν προβλήματα. Αυτό είναι κάτι που είναι πολύ χρήσιμο όταν πρέπει να το κάνουν σε άλλους τομείς, όπως το σχολείο.

Συμβουλές για να βοηθήσετε τα παιδιά να είναι επίμονα

Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε στα παιδιά να είναι επίμονα, καθώς είναι μια αξία που θα τα συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ακολουθούν μερικοί τρόποι για να το κάνετε αυτό που προορίζονται ως οδηγός για τους γονείς:

• Βοηθήστε τα να ρυθμίσουν τον εαυτό τους (ώστε να το κάνουν αργότερα μόνα τους). Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν να κάνουν ένα διάλειμμα όταν είναι κουρασμένα ή αν τους συμβεί κάτι. Η επιμονή έχει να κάνει με τη συνέχεια, αλλά όχι με οποιοδήποτε κόστος. Μερικές φορές, για να συνεχίσεις, πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις. Η διαδικασία πρέπει να είναι πιο πολύτιμη και ευχάριστη από το ίδιο το αποτέλεσμα.
• Μην τους διακόπτετε. Όταν τα παιδιά ασχολούνται με μια εργασία, μπορεί να τα διακόψουμε και να τους ζητήσουμε να κάνουν κάτι άλλο. Αυτό τους αποσπά την προσοχή και τους αποσυνδέει από αυτό που κάνουν, κάτι που αντίκειται στο όφελος της επιμονής.
• Υποστηρίξτε τα. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να παρακινήσετε την επιμονή πηγαίνει χέρι-χέρι με τη σκέψη των δραστηριοτήτων σε ζευγάρια για να τα ενθαρρύνετε και να τα κάνετε να αισθάνονται υποστήριξη. Για παράδειγμα, αν τους αρέσει πολύ το τένις αλλά είναι πολύ τεμπέληδες για να πάνε σε μαθήματα το πρωί του Σαββάτου, μπορείτε να συντονίσετε τις δραστηριότητες και να συμμετέχετε κι εσείς.
• Οραματιστείτε τον στόχο. Αν τους βοηθήσετε να οραματιστούν έναν στόχο, σίγουρα θα έχουν περισσότερα κίνητρα αν μπορούν να φανταστούν το αποτέλεσμα.
• Η αυτοπεποίθηση είναι το θεμέλιο. Για να αναπτύξουν την αξία της επιμονής, πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Μπορούμε να το πετύχουμε αν παρατηρήσουν ότι τους εμπιστευόμαστε κι εμείς. Με αυτόν τον τρόπο, είναι σημαντικό να τα κάνετε να συμμετέχουν σε διαφορετικές δουλειές του σπιτιού για να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη. Για να μην απογοητεύονται, μπορείτε να προτείνετε δραστηριότητες που πηγαίνουν από χαμηλότερο σε υψηλότερο βαθμό πολυπλοκότητας.
• Κάθε παιδί έχει τον δικό του χρόνο. Είναι απαραίτητο να το κατανοήσουμε αυτό, καθώς η επιβολή στόχων που δεν είναι εφικτοί  οδηγεί σε ανυπομονησία και προκαλεί άγχος.
• Δώστε συγχαρητήρια για τα επιτεύγματα και την προσπάθειά τους. Φυσικά, εκτός από το να επαινείς τον στόχο που επιτεύχθηκε, είναι επίσης απαραίτητο να αναγνωρίσεις την προσπάθεια, τον χρόνο και την επιμονή.

Τέλος, είναι καλό να τονώνετε το πνεύμα της αυτοβελτίωσης και της ανάπτυξης, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μάθετε να διαχειρίζεστε τα συναισθήματα όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλετε. Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης απαραίτητο να διδάσκουμε το σεβασμό προς τους άλλους.

 ΠΗΓΗ

 

 

6 ασκήσεις για να βοηθήσετε τα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές

ΠΗΓΗ

 Πολλά παιδιά έχουν γλωσσικές διαταραχές που δεν θα οδηγήσουν απαραίτητα σε μόνιμα προβλήματα ομιλίας στην ενήλικη ζωή τους. Υπάρχουν ορισμένες ασκήσεις που μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά να ξεπεράσουν αυτού του είδους τις δυσκολίες. Βρείτε τες σε αυτό το άρθρο.

Τα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές θα πρέπει να λαμβάνουν βοήθεια από έναν επαγγελματία και από τους γονείς τους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αναπτυχθεί και να βελτιωθεί ένα τέτοιο παιδί με την πάροδο του χρόνου.

Μην αφήνετε ένα παιδί κοντά σας να εκφοβίζεται για τις γλωσσικές ικανότητές του.

Καταρχάς, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι, στα παιδιά, η καθυστέρηση στην ανάπτυξη της γλώσσας δεν συνεπάγεται προβλήματα σε άλλες πτυχές της ανάπτυξής τους.

Το γεγονός ότι ένα παιδί μπορεί να δυσκολεύεται να μιλήσει δεν το καθιστά λιγότερο ευφυή ή ανίκανο. Επίσης, είναι πιθανό τέτοιου είδους γλωσσικές διαταραχές να εμφανίζονται μόνο κατά την παιδική ηλικία.

Παρόλο που μπορεί να σας φανεί δύσκολο να το πιστέψετε, οι έφηβοι και οι ενήλικες με εξαιρετικές δεξιότητες ομιλίας θα μπορούσαν να είχαν διαταραχές της γλώσσας όταν ήταν μικροί. Ωστόσο, αυτό δεν περιορίζει την ανάπτυξή τους ή δεν τους εμποδίζει να έχουν μια εντελώς φυσιολογική ενηλικίωση.

Το κλειδί είναι να γνωρίζετε πώς να βοηθήσετε τα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές.

Τι είδους ασκήσεις μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές;

1. Κάρτες

Πρώτα απ ‘όλα, οι κάρτες που αναφέρονται σε ήχους μπορούν πραγματικά να βοηθήσουν τα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές να μάθουν να προφέρουν κάθε συλλαβή σωστά.

• Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μετατραπεί αυτή η άσκηση σε ένα παιχνίδι και να ανταμείβεται το παιδί κάθε φορά που προφέρει κάποιο σωστό ήχο.

 

2. Ασκήσεις με τον καθρέφτη

Στη συνέχεια, οι ασκήσεις με τη βοήθεια ενός καθρέφτη είναι πολύ χρήσιμες για τα παιδιά που έχουν προβλήματα με την προφορά λέξεων και ήχων. Ο καθρέφτης βοηθά να διδαχθούν τον σωστό τρόπο να μετακινούν το στόμα τους και να αρθρώνουν τους ήχους κάθε λέξης.

3. Επανάληψη

Η επανάληψη λέξεων ξανά και ξανά είναι μία από τις πιο αποτελεσματικές ασκήσεις για να βοηθήσετε τα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές.

• Ωστόσο, οι επαναλήψεις θα πρέπει να γίνονται αργά.
• Με αυτόν τον τρόπο, το παιδί θα μπορέσει να ξεχωρίσει και να ακούσει όλα τα φωνήματα.

4. Μιλήστε στα παιδιά

Οι γονείς και τα άλλα μέλη της οικογένειας θα πρέπει να επικοινωνούν συχνά με παιδιά που έχουν μια καθυστέρηση στη γλώσσα. Αυτό προωθεί τη λεκτική επικοινωνία, δίνοντας στο παιδί την ευκαιρία να ακούσει νέες λέξεις, να τις μάθει και να επικοινωνεί σωστά.

 

5. Ενισχύστε την ομιλία τους

Για να ενισχυθούν οι γλωσσικές δεξιότητες των μικρών παιδιών, είναι καλύτερο να τους δώσετε ό,τι ζητούν μόνο αν λένε τη σωστή λέξη και όχι αν καταφεύγουν σε χειρονομίες. Αυτό παρακινεί το παιδί να βρει τρόπους χρήσης της γλώσσας για να πάρει αυτό που θέλει.

6. Ανάγνωση

Στη συνέχεια, η ανάγνωση αποτελεί κατάλληλη πηγή για την ενίσχυση των γλωσσικών δεξιοτήτων των παιδιών. Εξάλλου , με την ανάγνωση, αναπτύσσουν νέο λεξιλόγιο. Με την ανάγνωση, μαθαίνουν να αρθρώνουν τις φράσεις καλύτερα και να προφέρουν τις λέξεις που βρίσκουν πιο δύσκολες. Οι ιστορίες, για παράδειγμα, βοηθούν επίσης στο να τονώσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους.

Πώς γίνεται η διάγνωση των διαταραχών της γλώσσας;

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς είναι το να εντοπίσουν εάν τα παιδιά τους έχουν γλωσσικές διαταραχές και αν χρειάζονται την υποστήριξη ενός ειδικού. Ωστόσο, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι κάθε παιδί έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες στην ανάπτυξη του λόγου.

Ορισμένες από τις καταστάσεις που μπορούν να βοηθήσουν να εντοπιστεί το αν ένα παιδί έχει γλωσσικά προβλήματα περιλαμβάνουν τον προσδιορισμό των παρακάτω:

• Εάν μέχρι 18 μηνών, ένα παιδί δεν έχει πει ούτε μία λέξη, δεν δείχνει αντικείμενα και δεν δείχνει ενδιαφέρον ή κάποια πρόθεση επικοινωνίας.
• Ένα παιδί ηλικίας 18 μηνών δεν κατανοεί απλές οδηγίες με μέγιστο αριθμό τριών λέξεων.
• Αν στα 2, ένα παιδί μόνο επαναλαμβάνει αυτό που ακούει και δεν μπορείτε να καταλάβετε τι του λένε.
  
• Αν στα 3, το παιδί δεν σχηματίζει τον πληθυντικό ή χρησιμοποιεί αντωνυμίες.
• Αν στα 4, το παιδί προφέρει εσφαλμένα τα σύμφωνα, κάνει ρινικούς ήχους ή δεν κλίνει τα ρήματα όταν μιλάει.

Συστάσεις για γονείς παιδιών με γλωσσικές διαταραχές

Πρώτα απ ‘όλα, οι γονείς πρέπει να έχουν κατά νου ότι τα παιδιά μαθαίνουν τη γλώσσα μέσω της μίμησης και ακούγοντας τους γύρω τους. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να μιλάτε πολύ μαζί τους. Κάντε το αυτό χρησιμοποιώντας απλή και σαφή γλώσσα.

Κατά τη διάρκεια του θηλασμού, είναι σημαντικό να αφιερώνετε χρόνο στη λεκτική επικοινωνία με τα παιδιά. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, είναι η καλύτερη στιγμή για να αρχίσετε να διδάσκετε τη νοηματική γλώσσα και τη μίμηση των ήχων και των χειρονομιών.

Ομοίως, από τους 6 μήνες και μετά, οι γονείς πρέπει να διαβάζουν καθημερινά στα παιδιά τους. Οι ιστορίες με εικόνες είναι ιδανικές για την ενίσχυση της ανάπτυξης της γλώσσας.

Επωφεληθείτε από το χρόνο που τα κάνετε μπάνιο ή αλλάζετε τα ρούχα τους για να ενισχύσετε την ομιλία και τη γλώσσα τους. Αυτές είναι ιδανικές καταστάσεις για την ονομασία αντικειμένων, ειδών ένδυσης και μέρη του σώματος.

Τέλος, οι γονείς και οι άλλοι γύρω από τα παιδιά δεν πρέπει να στοχοποιούν τα λάθη τους. όπως έιναι φυσικό, η κοροϊδία μπορεί να προκαλέσει σημαντική ψυχολογική ζημιά στα παιδιά με γλωσσικές διαταραχές.

ΠΗΓΗ

 

 

 

 

 

 

Πώς κόβουμε την Πάνα του Παιδιού μας σε 5 Απλά Βήματα

ΠΗΓΗ

 

Η διακοπή της πάνας είναι ένα από τα πρώτα βήματα ανεξαρτητοποίησης του παιδιού. Επομένως είναι σημαντικό αυτή να συνοδεύεται από αγάπη, υπομονή και ασφάλεια, προκειμένου να έχουμε μία ομαλή μετάβαση.

Είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς ότι αν και υπάρχουν κάποια βασικά ηλικιακά ορόσημα για τα αναπτυξιακά επιτεύγματα, αλλά αυτά δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση έναν απαράβατο κανόνα. Έτσι, αν και η διακοπή της πάνας τοποθετείται παραδοσιακά μεταξύ κάποιων ηλικιών, αυτό δε σημαίνει ότι η διακοπή πρέπει να γίνει πάση θυσία τότε και να παραβλεφθούν άλλοι σημαντικοί παράγοντες. Σίγουρα η διαδικασία δε θέλουμε να συσχετιστεί με άγχος και ανυπομονησία, δεδομένου ότι ο έλεγχος των σφιγκτήρων και η εκούσια επίσκεψη του παιδιού στην τουαλέτα είναι είναι πολύ σημαντικά επιτεύγματα για τη ζωή του ατόμου.

Εφόσον, λοιπόν, κανείς είναι σίγουρος ότι το παιδί του είναι έτοιμο να κόψει την πάνα, μπορεί να ακολουθήσει τα εξής βήματα:

Επικοινωνήστε το

Πολλοί γονείς αμελούν αυτό το στάδιο, επειδή θεωρούν ότι τα παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ή να αποκομίσουν κάτι από μία συζήτηση. Όμως αυτό είναι λάθος. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό βήμα, το οποίο μπορεί να χρειαστεί να ξεκινήσει πολύ πιο πριν από την έναρξη της διαδικασίας της διακοπής της πάνας.

Βρείτε εκπαιδευτικά βιντεάκια σε θέματα τουαλέτας και παρακολουθήστε το μαζί -ίσως και παραπάνω από μία φορά-, διαβάστε ένα βιβλίο για το ζήτημα και ζητήστε την ενεργή συμμετοχή του παιδιού στο θέμα. Έτσι, θα δώσετε στο παιδί την ευκαιρία να επεξεργαστεί τα δεδομένα, πριν μπει το ίδιο στη διαδικασία. Οι εικόνες βοηθούν πολύ.

Παράλληλα, μπορείτε να του δώσετε την ευκαιρία να επιλέξει μόνο του το γιο-γιό του ή ένα πιο «παιχνιδιάρικο» καπάκι τουαλέτας. Έτσι, και θα είναι πιο ευχάριστη η διαδικασία, αλλά και θα μετατρέψετε το παιδί σε ενεργό συμμετέχοντα.

Παράδειγμα προς μίμηση

Παράλληλα με το προηγούμενο βήμα, γίνεται εσείς το παράδειγμα προς μίμηση. Εφόσον σας είναι ανεκτό, μπορείτε να φέρετε το παιδί στην τουαλέτα όσο είστε κι εσείς μέσα, ώστε να δει ακριβώς τη διαδικασία από ένα δικό του άνθρωπο.

Δημιουργήστε μία ρουτίνα

Η ρουτίνα και τα όρια είναι τόσο σημαντικά στη ζωή του παιδιού! Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να λείπουν. Ναι! Μπορεί η καθημερινότητα να είναι δύσκολη και απαιτητική, με ελάχιστο χρόνο. Όμως είναι σημαντικό να αναλογιστεί κανείς ότι είναι ανάλογα δύσκολο και για το παιδί να μεταβεί σε ένα επόμενο στάδιο. Επομένως οπλιστείτε με υπομονή και φτιάξτε μία ρουτίνα τουαλέτας.

Είναι σημαντικό σε αυτήν την φάση να χρησιμοποιήσετε την πληροφορία του πότε συνήθως κάνει κακά το παιδί μέσα στην ημέρα. Αυτές τις ώρες, λοιπόν, φροντίστε να το βάζετε στο γιο-γιό. Σταθερά και με συνέπεια. Μπορείτε να εμπλουτίσετε τη διαδικασία εντάσσοντας σε αυτήν τα αγαπημένα του παιχνίδια, την ανάγνωση του αγαπημένου του παραμυθιού κ.ο.κ. προκειμένου το παιδί να συνδέσει αυτήν την ώρα με κάτι ευχάριστο, αλλά και να χαλαρώσει. Τα παραπάνω θα βοηθήσουν πολύ. Επίσης, φροντίστε να γίνει το γιο – γιό μέρος της καθημερινότητάς σας. Αφήστε το σε ορατό σημείο στο σπίτι, συζητήστε με αυτό και πάρτε το μαζί στη βόλτα.

Κάποια παιδιά δεν τα καταφέρνουν να «συμπαθήσουν» το γιο – γιό. Ακολουθήστε τα παραπάνω βήματα στην τουαλέτα και μην πιέζετε το παιδί.

Απελευθερώστε το παιδί από την πάνα

Όσο βρίσκεστε σε διαδικασία διακοπής της πάνας, είναι σημαντικό να αφήνετε το παιδί ελεγχόμενα γυμνό στο σπίτι ή με πολύ χαλαρό εσώρουχο. Έτσι, όταν θα έρθει η ανάγκη του και το «ατύχημα», το παιδί θα έρθει σε επαφή με το αποτέλεσμα, αλλά θα νιώσει κιόλας πόσο άσχημη είναι η υγρή και λερωμένη αίσθηση.

Φυσικά, όταν συμβεί αυτό δεν μαλώνουμε το παιδί ούτε φωνάζουμε. Αντίθετα, το αγκαλιάζουμε, του προσφέρουμε την καθαριότητα και του εξηγούμε τι πρέπει να κάνει την επόμενη φορά.

Αποφύγετε απειλές & υπερβολικές ανταμοιβές - δωροδοκίες

Να θυμάστε ότι η πορεία της διακοπής πάνας θα είναι -μάλλον- γεμάτη ατυχήματα και ματαίωση. Αυτό είναι το σημείο που ο γονιός δεν πρέπει να χάσει την ψυχραιμία του και να δείξει την ανάλογη υπομονή. Καμία μετάβαση στη ζωή δε γίνεται ομαλά. Το ίδιο ισχύει και για το παιδί σας.

Μην απειλείται το παιδί με τιμωρίες ή στέρηση αγαπημένων του παιχνιδιών ή ενισχυτών. Αυτή η τακτική έμμεσα συνδέει στο μυαλό του παιδιού την εκμάθηση τουαλέτας με αρνητικά συναισθήματα και συνέπειες. Έτσι, είναι σαν να τιμωρείται η ίδια η διαδικασία.

Στον αντίποδα, καλό είναι να αποφεύγονται επίσης υπερβολικά μεγάλες ανταμοιβές. Το παιδί πρέπει να μάθει να κάνει την ανάγκη του χωρίς πάνα όχι για να κερδίσει ένα δώρο, αλλά για να είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο σε αυτόν τον τομέα. Αντίθετα, είναι σημαντικό να δει στα μάτια σας την χαρά και την υπερηφάνεια, όταν τα καταφέρνει. Μπορείτε μάλιστα να ανταμείψετε το παιδί με μία φράση σαν αυτή: «Είμαι πολύ περήφανος, -η που τα κατάφερες» ή «Τα πας περίφημα, είμαι δίπλα σου ό, τι χρειαστείς».

Θυμηθείτε να μην χαρακτηρίζετε το παιδί αλλά τη συμπεριφορά του. Έτσι, αντί να πείτε «Είσαι σπουδαίο παιδί», πείτε «Η προσπάθειά σου είναι σπουδαία». Έτσι θα αποφύγετε να απογοητευτεί το παιδί όταν δεν τα καταφέρει, πιστεύοντας ότι δεν είναι πια «σπουδαίο» παιδί. Το ίδιο ισχύει και για τις περιπτώσεις κατά τις οποίες εσείς θα χάσετε την υπομονή σας. Αποφύγετε να το κατηγορήσετε το παιδί.

ΠΗΓΗ

Οδηγός αλλαγής πάνας!

ΠΗΓΗ

 

Οδηγός αλλαγής πάνας!

Για τους περισσότερους, η αλλαγή της λερωμένης πάνας δεν είναι το πιο ευχάριστο μέρος της φροντίδας τους μωρού. Στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζονται 6 έως 10 πάνες ημερησίως κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του, και στην συνέχεια 4 έως 6, μέχρι την ηλικία των 2 - 3 ετών που μαθαίνει να πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα. Η αλλαγή της πάνας μπορεί να μοιάζει με αγγαρεία, αλλά ευτυχώς είναι κάτι πολύ εύκολο που ο καθένας μπορεί να κάνει!

Ο, τι χρειάζεσαι!

Το να έχετε στη διάθεσή σας τα σωστά προϊόντα είναι το κλειδί για να κάνετε τη διαδικασία πολύ πιο εύκολη για εσάς και ασφαλέστερη για το μωρό σας. Ενώ μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, το "πάντα να είστε προετοιμασμένοι" είναι η καλύτερη συμβουλή όταν πρόκειται για την αλλαγή της πάνας

Λοιπόν, τι θα πρέπει να έχετε πάντα κοντά σας;

• Πάνες
• Ένα καθαρό μέρος για να ακουμπήσετε το μωρό σας
• Μαντηλάκια
• Κρέμα κατά του εξανθήματος
• Ένα καθαρό σετ ρούχων
• Ένα μέρος για να πετάξετε την βρώμικη πάνα

Αναλυτικές οδηγίες

• Τοποθετήστε το μωρό σε ασφαλή, καθαρή επιφάνεια. Βεβαιωθείτε ότι έχετε όλα όσα χρειάζεστε σε απόσταση αναπνοής, καθώς δεν πρέπει ποτέ να απομακρύνεστε από αυτό όταν βρίσκεται σε υπερυψωμένη επιφάνεια.
• Ανοίξτε τη λερωμένη πάνα. Εάν υπάρχει μεγάλη ποσότητα κοπράνων, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το μπροστινό μέρος της πάνας για να σκουπίσετε προς τα κάτω την περιοχή και να αφαιρέσετε ένα μέρος τους.
• Σκουπίστε απαλά από μπροστά προς τα πίσω (αυτό είναι πολύ σημαντικό για την πρόληψη λοιμώξεων ειδικά στα κορίτσια) με μωρομάντηλα, διασφαλίζοντας ότι έχετε καθαρίσει καλά κάθε σημείο.
• Κρατήστε απαλά τους αστραγάλους του μωρού, σηκώστε τα πόδια και το κάτω μέρος έτσι ώστε να μπορείτε να σκουπίσετε τυχόν σημεία που μπορεί να σας έχουν ξεφύγει.
• Τοποθετήστε την καθαρή πάνα κάτω από το μωρό σας. Η πλευρά με τα αυτοκόλλητα μπαίνει κάτω (και στη συνέχεια αυτά πιάνουν γύρω γύρω τη μέση του μωρού και στερεώνονται στο μπροστινό μέρος).
• Αφήστε την γεννητική περιοχή να στεγνώσει πλήρως και, στη συνέχεια, εφαρμόστε μία κρέμα για την αλλαγή της πάνας, εάν χρειάζεται, με ένα καθαρό πανάκι ή γάντι.
• Τοποθετήστε την κοιλίτσα του μικρού σας το μπροστινό μέρος της πάνας και στερεώστε την με τα αυτοκόλλητα όπως προαναφέρθηκε.
• Στερεώστε τη αρκετά σφιχτά για να αποφύγετε διαρροές, αλλά όχι τόσο ώστε να αφήσει σημάδια στο δέρμα του μωρού σας ή να πιέσει υπερβολικά την κοιλίτσα του.
• Απορρίψτε την λερωμένη πάνα και πλύνετε ή απολυμάνετε τα χέρια σας. Κάντε το ίδιο και με του μωρού εάν ακούμπησαν στην περιοχή της πάνας κατά την αλλαγή.
• Απολαύστε τις επόμενες 2 ώρες μέχρι να χρειαστεί να το ξανακάνετε!

Συμβουλές

Μία καλή τεχνική είναι να αλλάζετε την πάνα του μωρού μετά από κάθε σίτιση, αλλά και πριν και μετά από κάθε ύπνο ή περίπου κάθε 2 ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Εάν το μωρό σας είναι νεογέννητο, είναι καλό να ελέγχετε καθημερινά τον αριθμό των χρησιμοποιημένων πανών, μιας και είναι ένας χρήσιμος δείκτης για το εάν καταναλώνει αρκετό γάλα. Ίσως χρειαστεί να κάνετε συχνότερες αλλαγές εάν το μωρό σας εμφανίσει εξάνθημα, καθώς το δέρμα πρέπει να διατηρείται όσο το δυνατόν πιο καθαρό και στεγνό.

Η αλλαγή της πάνας είναι απαραίτητη, αλλά μπορεί, επίσης, να είναι μια ευκαιρία να δεθείτε με το μωρό σας. Τραγουδήστε του ένα τραγούδι ή απλώς αφιερώστε λίγο χρόνο για να μοιραστείτε ένα χαμόγελο με αυτό το γλυκό προσωπάκι που σας κοιτάζει.

 

ΠΗΓΗ 

Από το μπιμπερό στο ποτήρι: Πότε & πως γίνεται η μετάβαση;

ΠΗΓΗ

 

Από το μπιμπερό στο ποτήρι: Πότε & πως γίνεται η μετάβαση;

Ο παιδίατροι συνήθως συμβουλεύουν τους γονείς να αρχίσουν την μετάβαση στο ποτηράκι από την ηλικία περίπου του 1 έτους, κόβοντας εντελώς το μπιμπερό μέχρι τους 18 μήνες. Η χρήση του μπιμπερό πέρα από αυτό το σημείο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα, όπως:

• Δυσκολία στον απογαλακτισμό: Όσο περισσότερο το παιδί χρησιμοποιεί το μπιμπερό τόσο πιο προσκολλημένο είναι σε αυτό.
• Παχυσαρκία: Η συνήθης χρήση μπιμπερό προσθέτει πολλές θερμίδες στη διατροφή του παιδιού μετά την ηλικία του 1 έτους. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι τα παιδιά που εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν μπιμπερό στην ηλικία των 2 ετών ήταν πιο πιθανό να είναι παχύσαρκα έως τα 6 έτη της ηλικίας τους.
• Ενίσχυση της επιλεκτικής διατροφής: Ένα παιδί μπορεί να αρνηθεί νέα φαγητά και να βασίζεται στο μπουκάλι για να χορτάσει.
• Στράβωμα των δοντιών ή ακανόνιστος σχηματισμός υπερώας: Η παρατεταμένη χρήση του μπιμπερό μπορεί να επηρεάσει τη στοματική ανάπτυξη.
  
  

Πότε και πώς να εισαγάγετε το ποτηράκι στην ρουτίνα του παιδιού;

Η ηλικία των 6 με 9 μηνών είναι η ιδανική περίοδος για να αφήσετε το μωρό σας να πειραματιστεί με τα ποτηράκια και τα εκπαιδευτικά κύπελα. Εντάξτε πρώτα ένα κύπελο μέχρι την ηλικία του 1 έτους και συνεχίστε με ανοιχτό ποτηράκι στην ηλικία των 18 μηνών. Ξεκινήστε αντικαθιστώντας το μεσημεριανό γεύμα με μπιμπερό και προχωρήστε σταδιακά στο βραδινό και το πρωινό. Το τελευταίο γεύμα πριν τον ύπνο κρατήστε το για το τέλος.

Εάν το παιδί σας θηλάζει αποκλειστικά και θέλετε να το απογαλακτίσετε γύρω στην ηλικία του 1, μπορείτε να ακολουθήσετε τις ίδιες συμβουλές που περιγράφονται παραπάνω. Μερικά παιδιά που θηλάζουν συνεχίζουν μέχρι την νηπιακή ηλικία, αλλά θα πρέπει να είναι εξοικειωμένα με την κατανάλωση ροφημάτων από το ποτήρι.

Πως να επιλέξετε το κατάλληλο ποτηράκι;

Ένας απλός εμπειρικός κανόνας λέει να ξεκινήσετε με ένα κύπελο με βαλβίδα ή καλαμάκι. Τα κλασσικά κύπελα με στόμιο, ειδικά αν χρησιμοποιούνται υπερβολικά, ενθαρρύνουν ένα ανώριμο μοτίβο ρουφήγματος. Πριν από την ηλικία του 1, τα μωρά χρησιμοποιούν το πιπίλισμα για την κατάποση υγρών και μαλακών στέρεων τροφών. Μετά την ηλικία του 1, χρειάζονται ένα νέο μοτίβο για τη διαχείριση διαφόρων τύπων στέρεων τροφίμων.

Η βασική διαφορά είναι η τοποθέτηση της γλώσσας: Τα κυπελλάκια με στόμιο κρατούν τη γλώσσα προς τα εμπρός, γεγονός που μπορεί να παρεμποδίσει το μάσημα και την κατάποση νέων τροφών. Με τη σειρά του, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πιο ακατάστατες από τις συνηθισμένες ώρες γευμάτων. Από την άλλη, τα καλαμάκια, οι βαλβίδες και τα ανοιχτά κύπελλα ενθαρρύνουν την ωρίμανση των κινήσεων της γλώσσας και την ομιλία.

ΠΗΓΗ

Ομιλία: Το παιδί μου δε μίλησε ακόμα. Αργή εξέλιξη στον προφορικό λόγο

ΠΗΓΗ

 

Πόσες λέξεις πρέπει να παράγει ένα δίχρονο παιδί;

Με βάση δεδομένα από την παγκόσμια βιβλιογραφία ένα ποσοστό περίπου 15% παιδιών ηλικίας 2-21/2 χρόνων παρουσιάζει καθυστέρηση στην ομιλία. Η αργοπορημένη έναρξη έκφρασης λόγου ανιχνεύεται με βάση το περιορισμένο εύρος του εκφραστικού λεξιλογίου (50 λέξεις), την έλλειψη ελάχιστης φραστικής δομής (συνδυασμός δύο τουλάχιστον λέξεων ανά φράση) σε ηλικία περίπου 24 μηνών, παρά τη φυσιολογική γνωστική και συναισθηματική ανάπτυξη. Ερευνητικά δεδομένα εισηγούνται ότι, ενώ αρκετά παιδιά με καθυστέρηση στην ομιλία ξεπερνούν το πρόβλημά τους σε ηλικία 3 χρόνων, πολλά άλλα συνεχίζουν να παρουσιάζουν γλωσσικές διαταραχές που αργότερα εμφανίζονται με μορφή μαθησιακής δυσκολίας . Άρα, η αργοπορημένη έναρξη της έκφρασης λόγου σε νήπια θεωρείται παράγοντας «επικινδυνότητας» διότι μπορεί να αποφέρει μακρόχρονα γλωσσικά ελλείμματα, μαθησιακές δυσκολίες και ακαδημαϊκή αποτυχία.

Σε γενικές γραμμές, εάν ένα παιδί ηλικίας 28 μηνών παρουσιάζει αργοπορία στον λόγο, η ανάκαμψης της γλωσσικής του αυτής αργοπορίας στην ηλικία των 36 μηνών δεν είναι αναμενόμενη, κυρίως εάν το παιδί αυτό παρουσιάζει προβλήματα αντίληψης του λόγου, παράγει ελάχιστα φωνήματα και λέξεις της γλώσσας και παρουσιάζει θετικό οικογενειακό ιστορικό.

Με βάση επιστημονικά δεδομένα, ο μέσος όρος λέξεων που πρέπει να παράγει ένα δίχρονο παιδί κυμαίνεται γύρω στις 200-250 λέξεις.

Το παιδί μου είναι ηλικίας δυόμισι χρόνων όμως παρόλο που παρουσιάζει φυσιολογική εξέλιξη σε όλους τους τομείς εν τούτοις δεν λέει πολλές λέξεις.

Αποτελέσματα διαφόρων μελετών ανά τον κόσμο δηλώνουν ότι 18% των φυσιολογικών παιδιών ηλικίας 2 με 2^1/2 χρονών με καλή αντίληψη του προφορικού λόγου παρουσιάζει περιορισμένο εκφραστικό λεξιλόγιο και δε συνδυάζει λέξεις για την παραγωγή φράσεων (πχ μαμά μήλο).

 

Η αργή εξέλιξη στον προφορικό λόγο είναι ανησυχητική;

Παρόλο που το 50% των παιδιών με αργή εξέλιξη στον λόγο στην ηλικία των 3 με 3^1/2 χρονών καταφέρνει να ξεπεράσει τη γλωσσική αργοπορία, το υπόλοιπο συνεχίζει να παρουσιάζει γλωσσική καθυστέρηση κυρίως σε τομείς όπως είναι η άρθρωση και φωνολογία των λέξεων (η σωστή προφορά των φωνημάτων και λέξεων), η σύνταξη και η μορφολογία του λόγου (η σειρά και σύνδεση των λέξεων στην πρόταση). Η αργή εξέλιξη στον λόγο μερικές φορές είναι προμήνυμα συνεχιζόμενης γλωσσικής καθυστέρησης και σε μεταγενέστερο στάδιο μαθησιακής δυσκολίας. Για παράδειγμα, πολλά παιδιά με δυσλεξία (δυσκολία στην κατάκτηση του μηχανισμού της ανάγνωσης και γραφής), ή ειδική γλωσσική διαταραχή παρουσιάζουν ιστορικό καθυστέρησης του λόγου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η αργοπορία στο λόγο απαραίτητα καταλήγει σε δυσλεξία. 

 

Πότε ανησυχούμε για την ομιλία του παιδιού

Μάς είπαν ότι, όταν το παιδί μας μεγαλώσει και όταν πάει σχολείο θα μιλήσει. Να περιμένουμε ή να ζητήσουμε την γνώμη του ειδικού;

Παρόλο που η ένταξη στο σχολείο (π.χ, νηπιαγωγείο) βοηθά το παιδί να αναπτύξει περαιτέρω τη γλωσσική του ικανότητα, η γλωσσική ανάπτυξη και ολοκλήρωση αρχίζει πριν ακόμα το παιδί ενταχθεί στο σχολείο. Αναμένεται ότι στην ηλικία των 3-4 χρόνων τα παιδιά παράγουν σωστά τα περισσότερα φωνήματα της γλώσσας, χρησιμοποιούν ορθές και ολοκληρωμένες προτάσεις και διηγούνται μέρος μικρής ιστορίας. Ή επαγγελματική γνώμη από τον/την λογοπαθολόγο είναι σημαντική αφού μια αξιολόγηση θα ρίξει φως στις αιτίες της γλωσσικής καθυστέρησης. Επίσης η επαγγελματική γνωμάτευση θα προβλέψει τη μελλοντική πορεία της γλωσσικής ανάπτυξης του παιδιού και την ανάγκη θεραπευτικής ή συμβουλευτικής παρέμβασης. 

 

Ποιοι παράγοντες προβλέπουν τα παιδιά πού θα συνεχίσουν να παρουσιάζουν γλωσσική καθυστέρηση;

Η δέσμη προγνωστικών παραγόντων συμπεριλαμβάνει το επίπεδο αντίληψης του προφορικού λόγου, το επίπεδο προσοχής και συγκέντρωσης προς τον προφορικό λόγο, την ταχύτητα γλωσσικής ανάπτυξης και κατάκτησης του λόγου μεταξύ ηλικίας 24 με 36 μηνών, το κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο της οικογένειας του παιδιού, το συμβολικό παιγνίδι και την ύπαρξη θετικού οικογενειακού ιστορικού σε θέματα αργοπορίας στο λόγο και μαθησιακής δυσκολίας.

Η έγκαιρη διάγνωση της γλωσσικής καθυστέρησης σε παιδιά μικρής ηλικίας (π.χ. στην ηλικία των 24 με 30 μηνών) θεωρείται πλέον σημαντική αφού σε αυτή την ηλικία το παιδί έχει πολλές δυνατότητες βελτίωσης και ανάκαμψης της γλωσσικής καθυστέρησης εφόσον και εάν ακολουθηθεί η σωστή συμβουλευτική ή θεραπευτική αγωγή. Τα παιδιά ωφελούνται περισσότερο από τη θεραπευτική αγωγή στην ηλικία των 2-4 χρόνων σε σύγκριση με θεραπευτική αγωγή που αρχίζει σε μεγαλύτερες ηλικίες. Η πρώιμη αυτή περίοδος θεωρείται η πιο εύκαιρη και η πιο κρίσιμη για παρέμβαση, λόγω της πλαστικότητας του εγκεφάλου, που επιτρέπει τη βέλτιστη αφομοίωση των ερεθισμάτων που δέχεται το παιδί. Η πρόγνωση του παιδιού με γλωσσική καθυστέρηση διαφέρει από περιστατικό σε περιστατικό.

 

Οι πληροφορίες βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα από την παγκόσμια βιβλιογραφία και σε αποτελέσματα από έρευνα που έχει εκπονηθεί στην Κύπρο με τίτλο "Γλωσσικοί και γενετικοί παράγοντες στη πρόγνωση παιδιών με αργή εξέλιξη στον προφορικό λόγο" (48/ 2001) με χορηγία από το Ίδρυμα Προώθησης της Έρευνας στα πλαίσια του 4ου ερευνητικού προγράμματος σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Kύπρου, το Μακάρειο Νοσοκομείο, το Σύνδεσμο Λογοπαθολόγων και Λογοθεραπευτών Κύπρου, το Πανεπιστήμιο Πατρών, το City University of New York , και το Κολέγιο Bryn Mawr

ΠΗΓΗ