 |
| πηγη |
"Είναι δύσκολο παιδί": Πώς να βάλεις όρια σε ένα αγόρι στην εφηβεία
Αναγνώστριά μας ρωτά:Καλημέρα Ο γιος μου είναι 15 χρονών πηγαίνει στην Γ Γυμνασίου και είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο παιδί Έχει αρχίσει η εφηβεία του και στο σπίτι έχουμε αποδιοργανωθεί πλήρως
Δεν θέλει όρια θέλει να έρχεται στο σπίτι όποτε θέλει αυτός Έχει παρατήσει το διάβασμα στο σχολείο ενώ σχεδόν όλοι οι καθηγητές του έχουν πρόβλημα μαζί του Δεν προσέχει στην τάξη κρύβει εργασίες και δεν διαβάζει εάν δεν καθίσω δίπλα του ώστε να τον πιέσω
Του βάζουμε όρια το πότε θα έρχεται στο σπίτι και πάντα είναι εκτός ορίων Μας ζητάει να του επιτρέπουμε να είναι κάθε μέρα στο Internet χωρίς όρια και υπάρχει συνεχής καυγάς
Με τη συζήτηση και τις συμβουλές δεν γίνεται τίποτα Αναγκάζομαι να του βάζω τιμωρίες πχ όχι Internet για λίγες μέρες όχι έξοδο το απόγευμα κλπ Είμαι ενάντια στις τιμωρίες αλλά με ανάγκασε να φτάσω εκεί Ιδιαίτερα με τη μητέρα του έχει σοβαρό θέμα γιατί δεν θέλει κανόνες στο σπίτι
Εχθές έκανε κοπάνα από το σχολείο τις 3 τελευταίες ώρες και πήγε στο σπίτι φίλου του για να παίξουν Computer Games Είναι περίοδος εξετάσεων δίνουν την ύλη στο σχολείο κι αυτός στον κόσμο του Δεν τον νοιάζει τίποτα Ξέρω ότι κάνουμε λάθη σαν γονείς παρόλα αυτά είμαστε πάνω από τα παιδιά μας Χρειαζόμαστε τις συμβουλές σας
Ευχαριστώ
 |
| πηγη |
Κάνετε σίγουρα το καλύτερο για το γιο σας γιατί τον αγαπάτε και σας ενδιαφέρει το προχώρημά του, το καλό του. Σίγουρα στενοχωριέστε όταν δεν τα πηγαίνει καλά στο σχολείο, όταν αδιαφορεί για τα όρια που του βάζετε, όταν τσακώνεται με τη μητέρα του. Ως πότε όμως θα παίρνετε επάνω σας την ευθύνη της ζωής του; Αναρωτιέμαι, θα καθόσαστε δίπλα του να τον πιέζετε να διαβάζει ώσπου να τελειώσει το σχολείο; Και μετά τι; Θα του λέτε συνεχώς τι να κάνει και θα τον ελέγχετε αν το έκανε σωστά;
Στα παιδιά μας μαθαίνουμε από νωρίς τι σημαίνουν τα όρια. Έτσι και ο γιος σας το γνωρίζει ήδη. Όταν τα παιδιά μας φτάσουν στην εφηβεία αρχίζουμε να γινόμαστε λίγο πιο ελαστικοί. Ο γιος σας σας ζητά κάτι άλλο μέσα από το σπάσιμο των ορίων όπως λέτε. Έχει ανάγκη να τον κατανοήσετε, να τον νιώσετε. Αισθάνεται ότι δεν τον καταλαβαίνετε. Όπως και να έχει σάς ζητά να είστε δίπλα του. Όχι όμως με διδακτικές νουθεσίες και συμβουλές-αυτές κάνουν τα παιδιά να δυσανασχετούν-αλλά να είστε εκεί ακούγοντας πραγματικά τι έχει να σας πει. Ρωτήστε τον γιατί δεν θέλει να πηγαίνει στο σχολείο και ακούστε τον χωρίς να τον διακόψετε. Ίσως βαρυέται, ίσως νιώθει ότι έχει μείνει πολύ πίσω και δεν μπορεί να καλύψει τα κενά. Αφήστε τον να μιλήσει χωρίς να τον επικρίνετε και χωρίς να τον “συμβουλεύσετε για το καλό του”. Ο ίδιος το ξέρει ότι θέλετε το καλό του, δεν είναι ανάγκη να το επαναλαμβάνετε διαρκώς. Ρωτήστε τον πως φαντάζεται τη ζωή του και με τι θα ήθελε να ασχοληθεί. Μπορεί τα δικά του ενδιαφέροντα να είναι εντελώς διαφορετικά από τις δικές σας προσδοκίες και ένας λόγος που αντιδρά να είναι αυτός. Ενημερώστε τον για τους κινδύνους του internet και μετά αφήστε τον να αποφασίσει μόνος του τι θέλει ο ίδιος για τον εαυτό του. Σταματήστε να τον διαβάζετε και ναι, αφήστε τον να μείνει στην ίδια τάξη. Έτσι θα πάρει το μήνυμα πως αν θέλει να προχωρήσει στη ζωή του θα πρέπει να κάνει κάτι γι αυτό ο ίδιος.
Είναι πολύ δύσκολο όταν είμαστε γονείς να πάρουμε απόφαση πως τα παιδιά μας μπορεί να μην θέλουν να ακολουθήσουν τον δικό μας δρόμο κι αυτός που ακολουθούν μπορεί να μην μας αρέσει. Ωστόσο είναι δική τους η ζωή κι έχουν να τη ζήσουν με όποιες συνέπειες κι αν έχει αυτό. Η τιμωρία είναι μια μέθοδος που απομακρύνει τα παιδιά, τα πληγώνει και τα απογοητεύει. Τα γεμίζει ενοχές και στο τέλος τα θμώνει. Αντίθετα, η συνέπεια έχει άλλα αποτελέσματα. Τότε το παιδί μαθαίνει να είναι υπεύθυνο. Αντί λοιπόν να βάζετε τιμωρίες, αποφασίστε ποιές θα είναι η συνέπειες που θα ακολουθήσουν όταν δεν υπακούει στους κανόνες του σπιτιού. Προσέξτε όμως γιατί η συνέπεια είναι πολύ εύκολο να γίνει τιμωρία αν στην πρότασή σας υπάρχει το “αν δεν κάνεις αυτό που σου λέμε, τότε θα γίνει αυτό”.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό και για τους δυό σας να κατανοήσετε ότι η ζωή του είναι δική του ευθύνη. Όσο δύσκολο κι αν είναι για εσάς, χρειάζεται να αποτραβηχτείτε από τον διαρκή έλεγχο προς τον γιο σας. Μιλήστε του από την καρδιά σας κι αφήστε τον να δει πως νιώθετε. Τα παιδιά μας αντιδρούν με νοιάξιμο όταν τους λέμε: “ανησυχώ όταν γυρνάς μόνος σου στις 4.00 το πρωί” και βάζουμε τελεία στην πρόταση, παρά όταν μας ακούνε να επικρίνουμε τις παρέες τους και όταν νιώθουν ότι δεν τους έχουμε εμπιστοσύνη. Πείτε του πως αισθάνεστε όταν τον βλέπετε να αδιαφορεί. Πόσο στενοχωριέστε που αφήνει τα ταλέντα του ανεκμετάλευτα. Μιλήστε του όμως μια φορά και μην επαναλαμβάνεστε. Αυτά λέγονται άπαξ. Το να τα ακούει συνεχώς μοιάζει με κατήχηση και φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αν θέλετε να έρθετε κοντά με το γιο σας δείξτε του ότι τον εμπιστεύεστε στις επιλογές του, ακόμα κι αν εσείς δεν συμφωνείτε μ’αυτές. Θυμηθείτε πως ήταν για εσάς εκείνη η περίοδος της ζωής σας και μοιραστείτε το με το γιο σας. Μιλήστε του για τις δικές σας αγωνίες και τους φόβους σας τότε, πως σας αντιμετώπιζαν οι δικοί σας γονείς. Αυτό θα τον βοηθήσει να καταλάβει ότι είστε με το μέρος του κι όχι απλά ένας τιμωρός που δεν τον καταλαβαίνει.
Ακόμη αν δείτε ότι τα πράγματα δεν καλυτερεύουν μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής σας και να ζητήσετε συμβουλές από τον ψυχολόγο.
Πηγη
