Οδηγός για την αναγνώριση και τη διαχείριση περιστατικών κακοποίησης και παραμέλησης από τον/την Εκπαιδευτικό

πηγη

 

Για Εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής

 

ΟΔΗΓΟΣ 

 

πηγη 

Τρόποι εξέτασης μαθητών με Ε.Μ.Δ., ΔΑΦ, ΔΕΠ-Υ

ΠΗΓΗ

 

Καθώς κατά καιρούς διατυπώνονται προβληματισμοί από εκπαιδευτικούς για το θέμα της αξιολόγησης των μαθητών με Αναπηρία και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες επισημαίνεται ότι κυρίως για μαθητές που εντάσσονται σ΄ αυτές τις κατηγορίες και με βάση τη νομοθεσία για την ΕΑΕ και τις διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα των ΑμεΑ καθίσταται αναγκαία η συνεργασία όλων των εκπαιδευτικών, Γενικής και Ειδικής Αγωγής για τη δημιουργία ενός ενθαρρυντικού κλίματος και υποστηρικτικού περιβάλλοντος που θα δώσει την ευκαιρία στους μαθητές να αναδείξουν τις δεξιότητές τους στις απαιτήσεις των εξετάσεων.

Παρακαλούμε δείτε  το παρακάτω έγγραφο

ΤΡΟΠΟΙ ΕΞΕΤΑΣΗΣ

 ΠΗΓΗ

Οδηγίες για την ομιλία και τον προφορικό λόγο για γονείς και εκπαιδευτικούς

ΠΗΓΗ

 

Οδηγίες για την ομιλία και τον προφορικό λόγο για γονείς και
εκπαιδευτικούς

Πολλά παιδιά εμφανίζουν δυσκολία στην ανάπτυξη του προφορικού λόγου. Στην ομιλία και στον
προφορικό λόγο, όπως και σε όλους τους τομείς ανάπτυξης, κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό εξέλιξης.
Υπάρχουν όμως ορισμένα χρονικά όρια που αν το παιδί τα περάσει, οι γονείς, ή αυτοί που ασχολούνται με το
παιδί, πρέπει να ζητήσουν τη γνώμη του ειδικού. Αν η ομιλία και ο λόγος ενός παιδιού υστερούν
σημαντικά από το επίπεδο της ομιλίας και του λόγου των παιδιών της ηλικίας του δεν πρέπει να πούμε "δεν
πειράζει, μικρό είναι θα μιλήσει αργότερα". Ο γονιός είναι σε πρωταγωνιστική θέση για να βοηθήσει το
παιδί: αυτός είναι που θα μάθει, θα ρωτήσει, θα συγκρίνει και θα αποφασίσει ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος
να ακολουθήσει, σε συνεργασία με τους ειδικούς που θα εμπιστευτεί. Ο γονιός θα πρέπει να έχει υπόψη του
πόσο σημαντική είναι η δικιά του συμβολή στην πρόληψη, έτσι ώστε να τη διεκδικήσει...

Οδηγίες για την ομιλία και τον προφορικό λόγο για γονείς και εκπαιδευτικούς (Λ. Τσιακπίνη) 

 

ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΠΗΓΗ

 

Η σωστή και αποτελεσματική αφομοίωση των μαθημάτων του σχολείου χρειάζεται κάποια
οργανωμένη προσπάθεια μελέτης και στο σπίτι. Η προσπάθεια αυτή πολλές φορές γίνεται
επίπονη και άκαρπη διαδικασία, όπως και αιτία συγκρούσεων και δυσαρέσκειας. Γι ΄ αυτό
ευθύνεται συχνά ότι τόσο οι γονείς όσο και οι μαθητές δεν γνωρίζουν κατάλληλες
στρατηγικές, για να οργανώσουν τη μελέτη τους και να διαχειριστούν το συναισθηματικό
φορτίο που αυτή η διαδικασία φέρει. Με γνώμονα την ανάγκη υποστήριξης όλων των
μαθητών/τριών, αλλά και ειδικότερα των μαθητών/τριών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες,
παρακάτω σας προτείνουμε κάποιες συμβουλές που πιστεύουμε πως θα βοηθήσουν τόσο
εσάς όσο και το παιδί σας στο να οργανώσετε και να διαχειριστείτε αποτελεσματικά και
ευχάριστα μαζί του τη μελέτη του στο σπίτι.

1. Οδηγίες για τη μελέτη των παιδιών στο σπίτι

  

3 πράγματα που πρέπει να λέτε στο έφηβο παιδί σας (και 3 που πρέπει να αποφεύγετε), σύμφωνα με ψυχολόγο

ΠΗΓΗ

 

Αν ρωτήσουμε τους γονείς ποια ηλικία θεωρούν ότι τους δυσκόλεψε περισσότερο με τα παιδιά τους, τότε σίγουρα η απάντηση θα είναι μία: η εφηβεία.

Τα παιδιά συνήθως εισέρχονται σε αυτήν λιγάκι απότομα και οι γονείς προσγειώνονται στην πραγματικότητά της επίσης απότομα. Η ζωή με έναν έφηβο τις περισσότερες φορές έχει κάποιες δυσκολίες κυρίως σε θέματα επικοινωνίας και συμπεριφοράς. Οι περισσότεροι γονείς δεν ξέρουν πώς να τους φερθούν, πώς να τους μιλήσουν, πώς να τους αντιμετωπίσουν. Εφηβεία σημαίνει φωνές, αντίδραση, μουσική στη διαπασών και πολλά, πολλά νεύρα! 

Η εφηβεία είναι ένα στάδιο μετάβασης ή μεταμόρφωσης από παιδί σε ενήλικα. Είναι η περίοδος εκείνη που καλείται το παιδί να μεγαλώσει, να περάσει δηλαδή από την παιδικότητα στην ενήλικη ζωή. Ο έφηβος βιώνει μια αντίφαση, ένα μπέρδεμα. Από τη μια θέλει να μεγαλώσει, να ανεξαρτητοποιηθεί και από την άλλη αυτή η μετάβαση τον φοβίζει και θέλει να παραμείνει παιδί.

Η εφηβεία είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες περιόδους στη ζωή του ατόμου, μια περίοδος εσωτερικού αναβρασμού και συναισθηματικής αναστάτωσης που οφείλεται κυρίως στις βιολογικές αλλαγές και ειδικότερα στις ορμονικές αλλαγές. Τα παιδιά μπαίνοντας στην εφηβεία έρχονται αντιμέτωπα με δεκάδες αλλαγές στο σώμα και την ψυχοσύνθεσή τους και, μοιραία, δυσκολεύονται πολύ να συγκρατήσουν και να διαχειριστούν τις εκρήξεις θυμού και απογοήτευσης. 

Ο έφηβος αμφισβητεί έντονα, δοκιμάζει τα όρια και πλέον πιστεύει ότι η δική του γνώμη μετράει περισσότερο από τη γνώμη των γονιών του που «δεν ξέρουν πια». Οσο για τον γονιό, είναι η περίοδος που χρειάζεται να συνειδητοποιήσει πως το παιδί του δεν είναι πλέον παιδί αλλά έφηβος που βρίσκεται στο κατώφλι της ενήλικης ζωής του. Έχει να αντιμετωπίσει την εφηβική αμφισβήτηση, την κυκλοθυμία, την επιθετική συμπεριφορά του, το κατέβασμα από το γονεϊκό του θρόνο. Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι δεν βρίσκονται σε πόλεμο ή σε μάχη με το παιδί τους. 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ  

ΠΗΓΗ 

 

Γιατί είναι σημαντικό να χωρίζονται τα δίδυμα στο σχολείο -Παιδαγωγός εξηγεί

ΠΗΓΗ

 

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη που ένιωσα, όταν στην πρώτη συνάντηση στο σχολείο, με ενημέρωσαν ότι τα δίδυμα θα χωριστούν και θα μπουν σε διαφορετικές τάξεις.

Ένα άγχος, μία θλίψη, μία ανασφάλεια πώς θα είναι ο ένας μακριά από τον άλλον, μήπως αυτό χαλάσει τη σχέση των παιδιών μου, καθώς μεταξύ τους έχουν απίστευτο δέσιμο.

Στο σχολείο ήταν κάπως απόλυτοι και μου εγγυήθηκαν ότι αυτό είναι το καλύτερο για εκείνα, για να ξετυλίξει το καθένα την προσωπικότητά του, για να κοινωνικοποιηθούν και το καθένα να μάθει να υπερασπίζεται μόνο του τον εαυτό του. Όμως, όλα αυτά, τουλάχιστον στην αρχή, κάπως με τρόμαζαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ειδική παιδαγωγός Τζωρτζίνα είναι η λύση μου.

Είναι το άτομο που θα στείλω μήνυμα και θα συμβουλευτώ. Μάλιστα στο συγκεκριμένο θέμα, η άποψή της είναι ίσως η πιο ισχυρή για εμένα, καθώς είναι και εκείνη δίδυμη, οπότε καταλαβαίνετε ότι το θέμα είναι και εμπειρικό για την ίδια.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 

 

Πώς τα παιδιά αντιλαμβάνονται το πένθος, ανάλογα την ηλικία -Συμβουλές για σωστή διαχείριση από παιδαγωγό

ΠΗΓΗ

 

Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστούμε την απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου ή του κατοικιδίου μας; Πόσο εύκολο είναι για τα παιδιά;

Αυτό το δύσκολο θέμα, ζήτησα από την ειδική παιδαγωγό Τζωρτζίνα Σιδερίδου να μου το αναλύσει.

Τι λέμε στα παιδιά μας; Λέμε την αλήθεια ή λέμε ότι έγινε αστεράκι και πέταξε στον ουρανό; Απαλύνουμε τον πόνο των παιδιών μας με όποιο μέσο μπορούμε ή τα αφήνουμε να πενθήσουν; Τα παιδιά μας πρέπει να βιώνουν τον πόνο του πένθους, το πένθος με όλη του την έννοια;

Τα παιδιά μέχρι την ηλικία των τριών ετών δεν αντιλαμβάνονται ακριβώς τον θάνατο, αλλά κυρίως το ότι οι άνθρωποι γύρω τους είναι λυπημένοι.

Από την άλλη, τα παιδιά μέχρι την ηλικία των έξι μπορούν να καταλάβουν τον θάνατο σαν κάτι το οποίο δεν είναι μόνιμο. Το έχουν στο μυαλό τους σαν ένας άνθρωπος ή το κατοικίδιο μας, μας χαιρετάει και φεύγει για παράδειγμα από το σπίτι μας.

Τα παιδιά μέχρι 12 ετών καταλαβαίνουν πλήρως την έννοια του θανάτου, ωστόσο φαντάζει για εκείνα κάτι μακρινό, μέχρι να συμβεί στο περιβάλλον τους. Θεωρούν ότι η απώλεια ενός προσώπου συμβαίνει μόνο στους άλλους ανθρώπους γύρω τους από διάφορες στενάχωρές καταστάσεις που ακούν στον κύκλο τους.

Στην εφηβική ηλικία το παιδί πλέον κατανοεί πλήρως την έννοια του θανάτου και εκεί μπορεί να εκφράσει και διάφορες αντιδράσεις όπως να κάτσει με τους φίλους του ή με την οικογένεια του ή να μην θέλει κανέναν δίπλα του. 

Συμβουλές στήριξης των παιδιών με πένθος. 

Το παιδί πρέπει να ενημερώνεται έγκαιρα, σχεδόν την ίδια ώρα που το μαθαίνει και ο γονέας, με πολύ απλά λόγια και με ειλικρίνεια, τι συνέβη. Σκεφτείτε ότι κανείς σε μία ανάλογη περίσταση δεν θα ήθελε να του πουν ψέματα, οπότε γιατί να κάνουμε κάτι τέτοιο με τα παιδιά μας;

Το πένθος είναι μια κατάσταση που πρέπει να εκφραστεί από το παιδί και γι’ αυτό τον λόγο το ενθαρρύνουμε να μας πει τα συναισθήματά του ή να τα εκφράσει με κάποιο τρόπο.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν ο γονέας να μην διακόψει αυτή τη διαδικασία. Για παράδειγμα, δε θα πούμε «Οκ, μέχρι εδώ. Μιλήσαμε για τον παππού, τη γιαγιά ή τον σκύλο που έφυγε από δίπλα μας και πήγε στο Θεούλη, προχωράμε τη ζωή μας». Αυτό είναι κάτι λανθασμένο, καθώς εκείνη την ώρα που το παιδί βιώνει το πένθος, πρέπει να το αφήσουμε να ολοκληρώσει την έκφρασή του, όσο χρονικό διάστημα κι αν πάρει αυτό.

Το παιδί μπορεί να συνοδεύσει την οικογένεια σε μια κηδεία; Σε ένα μνημόσυνο; Στην επίσκεψη του τάφου του αγαπημένου προσώπου;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ρωτάμε ευθέως το παιδί εάν θέλει να ακολουθήσει. Εάν δεν θέλει, είναι απολύτως σεβαστό οπότε και παραμένει σε άλλο μέρος, εάν όμως θέλει, φροντίζουμε πάντα να βρίσκεται δίπλα του κάποιος άνθρωπος εμπιστοσύνης, της οικογένειας, σε περίπτωση που το παιδί αισθανθεί ότι θέλει να αποχωρήσει από το μέρος ή ότι θέλει να ρωτήσει κάτι σχετικά με τη διαδικασία που βλέπει μπροστά του. 

Πάρα πολύ σημαντικό στις περιπτώσεις πένθους είναι να μη σταματάτε την καθημερινότητά σας. Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει ότι η ζωή συνεχίζεται -ακόμα και ύστερα από μια απώλεια που βιώνει η οικογένεια- γι’ αυτό και ακολουθούμε το πρόγραμμα που έχουμε στην καθημερινότητά μας.

Τέλος, είναι πολύτιμη η υποστήριξη του παιδιού από εμάς, σε όλη αυτή τη διαδικασία, στην οποιαδήποτε απορία του αλλά και στην οποιαδήποτε έκφρασή του. Όταν ο γονέας καταλάβει ότι δεν μπορεί να υποστηρίξει με τα παραπάνω το παιδί, καλό θα ήταν να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο, ώστε να τον κατευθύνει ακόμα καλύτερα και ακόμα πιο στοχευμένα.

ΠΗΓΗ 

 

 

 

Τα παιδιά που διαβάζουν έχουν γονείς που έκαναν αυτά τα πέντε πράγματα όταν ήταν μωρά

ΠΗΓΗ

 

Είναι αλήθεια ότι, αν θέλουμε να ενθαρρύνουμε μια συνήθεια σ’ ένα παιδί, είναι καλύτερα να μας βλέπει να την εφαρμόζουμε.

Για παράδειγμα, αν θέλουμε να είναι δραστήριο, θα είναι πιο εύκολο να υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά αν διαπιστώσει ότι και η δική μας ζωή είναι ενεργή. Αν θέλουμε να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, θα χρειαστεί να μας βλέπει να το κάνουμε κι εμείς. Και, αν θέλουμε να αγαπήσει το διάβασμα, θα πρέπει να μας βλέπει να διαβάζουμε. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ώρα πριν τον ύπνο για να διαβάσουμε μια ιστορία στο παιδί και να αρχίσουμε έτσι να καλλιεργούμε το ενδιαφέρον του για τα βιβλία.

Η Maya Payne Smart, ερευνήτρια με πάνω από δέκα χρόνια εμπειρίας στην παιδική ανάπτυξη και την εκπαίδευση και απόφοιτη του Harvard, υποστηρίζει πως χρειάζεται να κάνουμε ακόμη περισσότερα. Το να διαβάζουμε στο παιδί μας πριν κοιμηθεί είναι θετικό, αλλά όχι αρκετό. Σε συνέντευξή της στο CNBC εξηγεί: «Όσο περισσότερο τα παιδιά ακούνε, βλέπουν και μιλούν για λέξεις, τόσο πιο προετοιμασμένα θα είναι για να τις διαβάσουν». Για τον λόγο αυτό, συγκέντρωσε πέντε συνήθειες που υιοθέτησαν γονείς για να ενισχύσουν την ανάγνωση στο σπίτι -και οι περισσότερες δεν περιλαμβάνουν καν ένα βιβλίο στα χέρια.

Οι γονείς των παιδιών που διαβάζουν κάνουν αυτά τα πέντε πράγματα όταν

Αντιμετωπίζουν τους ήχους των μωρών σαν πραγματική συζήτηση

Η Payne επισημαίνει ότι, παρόλο που τα μωρά δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, οι γονείς που αλληλεπιδρούν με τους ήχους τους -απαντώντας με κανονικές λέξεις και όχι μιμούμενοι τους ήχους τους- ενισχύουν σημαντικά τη γλωσσική τους ανάπτυξη. «Έχουν οπτική επαφή, χαμογελούν και προσαρμόζονται στη στιγμή. Διεξάγουν "συζητήσεις", συγχρονίζονται με το βλέμμα και τους ήχους του μωρού και μετά απαντούν με λέξεις, περιμένοντας την ανταπόκρισή του». Αυτή η πρακτική ονομάζεται «serve and return» και αποτελεί βασικό μέρος της πρώιμης γλωσσικής μάθησης.

Σύμφωνα με το Κέντρο Παιδικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Harvard, αυτού του είδους η αλληλεπίδραση παίζει ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της εγκεφαλικής δομής του παιδιού. Προάγει τη γλωσσική και κοινωνική ανάπτυξη και αποτελεί τη βάση για πιο σύνθετες γνωστικές δεξιότητες. Παράλληλα, βοηθά στην προσχολική καλλιέργεια της γραφής και της ανάγνωσης, όπως το εκφραστικό λεξιλόγιο και η αναγνώριση γραμμάτων και ήχων. Με απλά λόγια, είναι θεμελιώδης για να μάθει το παιδί να μιλά, να κατανοεί και στη συνέχεια να διαβάζει.

Μιλούν για τους ήχους των γραμμάτων

Υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που ενθαρρύνει τη γλώσσα, τη γραφή και την ανάγνωση από νωρίς και την αναγνωστική κατανόηση των παιδιών. Πολλοί γονείς χρησιμοποιούν εργαλεία για να μάθουν στα παιδιά τα γράμματα, αλλά λίγοι τα συνδέουν με τους ήχους που αντιστοιχούν σε αυτά στην καθημερινότητα. Η σωστή προφορά και η σύνδεση ήχου με γράμμα είναι βασικές για την ανάγνωση. Η Payne εξηγεί: «Οι γονείς που μιλούν για τους ήχους των γραμμάτων βοηθούν τα παιδιά τους να καταλάβουν πως τα γράμματα είναι ουσιαστικά λέξεις στο χαρτί».

Κάνουν πολλές ερωτήσεις και περιμένουν τις απαντήσεις

Οι γονείς που κάνουν ερωτήσεις στα μικρά παιδιά τους και -κυρίως- τους δίνουν χρόνο να απαντήσουν, ενισχύουν τον λεξιλόγιο και τη γνώση τους όσο μεγαλώνουν. Όσο περισσότερο μιλούν τα παιδιά, τόσο περισσότερες λέξεις καταλαβαίνουν και χρησιμοποιούν -πράγμα που ενισχύει την κατανόηση κειμένων αργότερα. Η Payne τονίζει ότι το πιο σημαντικό δεν είναι μόνο να ρωτούν, αλλά να προσφέρουν στο παιδί την ευκαιρία να σκεφτεί και να απαντήσει, γιατί «αυτό ενεργοποιεί τη σκέψη και τη μάθηση».

Διαβάζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας, όχι μόνο πριν τον ύπνο

Οι γονείς που διαβάζουν στα παιδιά τους από νωρίς ενισχύουν την ανάπτυξη του λεξιλογίου και της κατανόησής τους. Όσο πιο συχνή είναι αυτή η επαφή, τόσο μεγαλύτερη η πρόοδος. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να περιορίζεται η ανάγνωση μόνο στην ώρα του ύπνου. Μπορεί (και πρέπει) να εντάσσεται και σε άλλες στιγμές της ημέρας, όπως το πρωί, όταν το παιδί είναι πιο δεκτικό. Σύμφωνα με την Payne, αυτό «προκαλεί περισσότερες συζητήσεις, περισσότερες ερωτήσεις και περισσότερη μάθηση».

Παίζουν με τις λέξεις

Οι λέξεις δεν βρίσκονται μόνο στα βιβλία. Υπάρχουν επίσης σε τραγούδια, ποιηματάκια, λογοπαίγνια, γλωσσοδέτες και αινίγματα. Αυτές οι δραστηριότητες διασκεδάζουν τα παιδιά και τα βοηθούν να αντιληφθούν και να εξερευνήσουν τους ήχους των λέξεων. «Πριν τα παιδιά μπορέσουν να συνδέσουν τους ήχους με τα γράμματα, πρέπει να τους ακούσουν», εξηγεί η Payne. Και αυτή η ακουστική επίγνωση καλλιεργείται όταν τα παιδιά έχουν πολλές απλές και συχνές ευκαιρίες να παρατηρούν, να συγκρίνουν, να διαχωρίζουν, να συνδυάζουν και να ανταλλάσσουν ήχους.

Έρευνες από τα Πανεπιστήμια του Cambridge και της Fudan δείχνουν ότι η καλή αναγνωστική ικανότητα στην παιδική ηλικία είναι ισχυρός δείκτης μελλοντικής επιτυχίας. Η ανάγνωση για ευχαρίστηση από μικρή ηλικία σχετίζεται με υψηλότερη γνωστική λειτουργία, καλύτερη ψυχική υγεία και καλύτερες σχολικές επιδόσεις στην εφηβεία. Παιδιά που διαβάζουν καλά από νωρίς και αποκτούν την αγάπη για το διάβασμα έχουν περισσότερες πιθανότητες να μείνουν στο σχολείο, να βρουν καλύτερες δουλειές, να κερδίζουν υψηλότερους μισθούς, να αναπτύξουν συναισθηματική νοημοσύνη και δεξιότητες όπως η μνήμη, ο προγραμματισμός και ο αυτοέλεγχος.

ΠΗΓΗ 

 

 

 

 

Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί που δεν σας ακούει: Στρατηγικές που λειτουργούν

ΠΗΓΗ

 

Η επικοινωνία με ένα παιδί που δεν φαίνεται να ακούει αποτελεί πρόκληση για κάθε γονιό. Σωστές στρατηγικές μπορούν να μεταμορφώσουν τη σχέση και να χτίσουν εμπιστοσύνη.

Η αδυναμία ενός παιδιού να ακούσει δεν σημαίνει έλλειψη σεβασμού ή αδιαφορία. Συχνά πρόκειται για παρεξηγήσεις, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις ή φάσεις ανάπτυξης που δυσκολεύουν την επικοινωνία. Η κατανόηση αυτών των στιγμών είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ενός ανοιχτού και ισχυρού δεσμού με το παιδί.

Όταν ένα παιδί φαίνεται να αγνοεί τις οδηγίες, η συνηθισμένη αντίδραση των γονέων είναι να φωνάξουν ή να επιμείνουν. Ωστόσο, η συμπεριφορά αυτή μπορεί να οφείλεται σε βαθύτερους λόγους.

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά όταν δεν ακούνε

Η εφηβεία είναι περίοδος αναζήτησης αυτονομίας και πολλοί νέοι απομακρύνονται από τους γονείς που αγαπούν για να επιβεβαιώσουν την ανεξαρτησία τους.

Η επικοινωνία επίσης επηρεάζεται από τον τρόπο που μεταφέρεται το μήνυμα. Ένα επικριτικό ή βιαστικό ύφος μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε αμυντική στάση και απομάκρυνση.

Το πρώτο βήμα για να γίνετε κατανοητοί είναι να μάθετε να ακούτε. Τα παιδιά συχνά σταματούν να δίνουν προσοχή όταν νιώθουν ότι δεν τα κατανοούν. Η αίσθηση κριτικής ή η έλλειψη ανοιχτότητας τα οδηγεί να κλείνονται στον εαυτό τους.

Για να βελτιωθεί η αμοιβαία ακρόαση, οι γονείς μπορούν να δημιουργήσουν ήρεμες στιγμές χωρίς περισπασμούς, να δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τις απόψεις του παιδιού, να αποφεύγουν τις διακοπές και να κάνουν ανοιχτές ερωτήσεις που ενθαρρύνουν τη σκέψη. Ένας χώρος εμπιστοσύνης δίνει στο παιδί την αίσθηση ότι η επικοινωνία δεν είναι ανάκριση αλλά διάλογος δύο ανθρώπων που σέβονται ο ένας τον άλλον.

Ένα συχνό λάθος είναι η αντιμετώπιση συγκρούσεων όταν τα συναισθήματα είναι έντονα. Όταν η οργή ή η απογοήτευση κυριαρχούν, ο εγκέφαλος δεν επεξεργάζεται λογικά και η αντίδραση γίνεται παρορμητική. Καλύτερα είναι να περιμένει κανείς να ηρεμήσουν τα πνεύματα ή να αλλάξει το πλαίσιο συζήτησης. Η ομιλία σε πιο ήρεμη κατάσταση αποτρέπει λέξεις που μπορεί να μετανιώσετε και ενισχύει έναν πιο εποικοδομητικό διάλογο.

Η ξεκάθαρη και συνεπής επικοινωνία είναι επίσης καθοριστική. Τα παιδιά συχνά δεν ακούνε επειδή λαμβάνουν αντικρουόμενα μηνύματα. Η σαφήνεια στους κανόνες και στα όρια, η εξήγηση των λόγων πίσω από μια απόφαση και η τήρηση παραδειγμάτων από τους γονείς ενισχύουν την αξιοπιστία τους. Όταν το παιδί κατανοεί ότι οι γονείς είναι σταθεροί αλλά με κατανόηση, μαθαίνει σταδιακά να σέβεται τις οδηγίες τους.

Η αναγνώριση των συναισθημάτων και η επικύρωσή τους παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο. Συχνά οι γονείς προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα με συμβουλές ή άμεσες λύσεις, ενώ αυτό που χρειάζεται το παιδί είναι να νιώσει κατανοητό. Φράσεις όπως «Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος» ή «Φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολο για σένα» βοηθούν στην ανάπτυξη ενσυναίσθησης και μειώνουν τις άμυνες, προάγοντας βαθύτερες συζητήσεις.

Σε περιπτώσεις που η επικοινωνία παραμένει κλειστή για μεγάλο διάστημα, η υποστήριξη επαγγελματία, όπως οικογενειακού ή σχολικού ψυχολόγου, μπορεί να φανεί χρήσιμη. Η εξωτερική βοήθεια προσφέρει νέες προσεγγίσεις και πρακτικά εργαλεία για την αποκατάσταση του διαλόγου. Πρόκειται για ένδειξη συνειδητότητας και όχι αποτυχίας, καθώς η επικοινωνία είναι δεξιότητα που μαθαίνεται και εξασκείται όπως κάθε άλλη.

Η συνολική παρουσία και η υπομονή είναι καθοριστικές. Το ζητούμενο δεν είναι να «κερδίσουμε» έναν διάλογο, αλλά να χτίσουμε μια γέφυρα κατανόησης. Ένα παιδί που νιώθει ότι ακούγεται θα μάθει με τον καιρό να ακούει και το ίδιο.

 

ΠΗΓΗ 

 

 

Όταν οι γονείς το κάνουν αυτό, τα παιδιά χάνουν τον σεβασμό τους

ΠΗΓΗ

 

Οι γονείς είναι και άνθρωποι και κάνουν λάθη. Κάποια όμως καλό είναι να αποφεύγονται, για να μας παίρνουν τα παιδιά μας στα σοβαρά.

Όταν μιλάμε για ανατροφή, σκεφτόμαστε συνήθως κανόνες, συμπεριφορές και πράγματα που θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας. Ξεχνάμε όμως ότι μαθαίνουν πολύ περισσότερο από αυτό που βλέπουν σε εμάς, παρά από αυτό που τους λέμε. Παρατηρούν τα πάντα και μιμούνται όχι μόνο τα θετικά, αλλά και τις κακές μας συνήθειες. 

Για να είμαστε πραγματικά καλά πρότυπα, πρέπει να αποφεύγουμε ορισμένα λάθη:

•     Να αλλάζουμε συνεχώς γνώμη:    Τα παιδιά χρειάζονται σταθερούς κανόνες. Αν σήμερα επιτρέπουμε κάτι και αύριο το απαγορεύουμε, μπερδεύονται. Η συνέπεια τους προσφέρει ασφάλεια.
•     Να κάνουμε πράγματα που απαγορεύουμε στα παιδιά:  Αν εμείς βλέπουμε τηλεόραση όλη μέρα ή τσιμπολογάμε, ενώ τους το απαγορεύουμε, αυτό είναι άδικο. Τα παιδιά μιμούνται ό,τι βλέπουν.
•     Να μην τα παίρνουμε στα σοβαρά:    Ακόμα κι αν οι ιδέες τους φαίνονται παράξενες, πρέπει να τις ακούμε με σεβασμό. Έτσι ενισχύεται η αυτοπεποίθησή τους.
•     Να τσακωνόμαστε μπροστά τους:   Οι διαφωνίες είναι φυσιολογικές, αλλά έχει σημασία πώς τις διαχειριζόμαστε. Τα παιδιά πρέπει να βλέπουν και πώς οι γονείς συμφιλιώνονται.
•     Να θεωρούμε ότι είμαστε οι “κολλητοί” τους:   Οι γονείς πρέπει να είναι στοργικοί, αλλά και να κρατούν ρόλο καθοδήγησης. Τα παιδιά χρειάζονται όρια.
•     Να κουτσομπολεύουμε άλλους:  Αν μιλάμε άσχημα για τρίτους, τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν το ίδιο. Πρέπει να δίνουμε θετικό παράδειγμα.
•     Να μην τους επιτρέπουμε να κάνουν λάθη:  Τα παιδιά πρέπει να κάνουν τα δικά τους λάθη για να μάθουν. Μόνο έτσι γίνονται υπεύθυνα.
•     Να μην τηρούμε τις υποσχέσεις μας:  Αν δίνουμε υποσχέσεις που δεν κρατάμε, τα παιδιά χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε εμάς.
•     Να παραβιάζουμε την ιδιωτικότητά τους:  Ακόμα και τα παιδιά χρειάζονται προσωπικό χώρο. Πρέπει να χτυπάμε την πόρτα πριν μπούμε στο δωμάτιο και να τα σεβόμαστε όταν δε θέλουν να μιλήσουν.
•     Να κοιτάμε συνεχώς το κινητό:  Όταν είμαστε απορροφημένοι στο τηλέφωνο, τα παιδιά νιώθουν ότι δεν τα προσέχουμε. Έχουν ανάγκη την προσοχή μας.

 ΠΗΓΗ