Η προτεινόμενη φορά γραφής των γραμμάτων

Πολύ σημαντικό είναι να μάθει το παιδί να κρατάει σωστά το μολύβι :

Η φορά των γραμμάτων για δεξιόχειρες είναι από επάνω προς τα κάτω και αριστερά προς δεξιά.

Η φορά των γραμμάτων για αριστερόχειρες είναι από επάνω προς τα κάτω και από δεξιά προς τα αριστερά.

πηγη

 

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι απλώς δείχνουμε στο παιδί την προτεινόμενη φορά γραφής αλλά δεν το πιέζουμε να την ακολουθήσει, εκτός κι αν ισχύει κάποια από τις παρακάτω συνθήκες:
1. Εάν ο γραφικός του χαρακτήρας είναι δυσανάγνωστος.
2. Εάν κουράζεται πολύ.
3. Εάν καθυστερεί σε μεγάλο βαθμό.

Τότε μόνο χρειάζεται να γίνει η κατάλληλη παρέμβαση. 

Χρησιμοποιήστε για παράδειγμα κουκκίδες, προκειμένου να ξέρει το παιδί πού να ακουμπήσει το μολύβι για να ξεκινήσει να γράφει το γράμμα. πάνω από την κουκίδα σχεδιάστε ένα απλό βέλος που να δείχνει προς τα πού να κινηθεί η γραμμή χάραξης. 

Η παρέμβαση μπορεί επίσης να περιλαμβάνει τις ακόλουθες δραστηριότητες:
Σχηματισμός των γραμμάτων με τον δείκτη στον αέρα.
Σχηματισμός των γραμμάτων με τον δείκτη σε έναν δίσκο σερβιρίσματος που να περιέχει άμμο, αλάτι ή αφρό ξυρίσματος.

Κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων χρειάζεται να βρίσκεται με το παιδί ένας ενήλικας, προκειμένου να του θυμίζει να ακολουθεί την προτεινόμενη φορά.
Μια άλλη ιδέα είναι να εκτυπώσετε τα γράμματα σε σκούρο γκρι χαρτόνι και να σχεδιάσετε άσπρες διακεκομμένες γραμμές στη μέση τους, ώστε να φαίνεται ότι μοιάζουν με δρόμους. Δώστε στο παιδί ένα μικρό αυτοκινητάκι και πείτε του να το σύρει επάνω στο γράμμα, σαν να θέλει να το σχηματίσει από την αρχή. Βάλτε πορτοκαλί βούλες στα σημεία από όπου προτείνεται να ξεκινάει κάθε φορά ο σχηματισμός των γραμμάτων.

Πηγη

 

 

 

 

Ασκήσεις λεπτης κινητικότητας

 Ασκήσεις λεπτής κινητικότητας και οπτικοκινητικού συντονισμού

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

πηγη

Πιπίλα του μωρού. Πότε και πώς να την κόψω;

πηγη

 

Μόλις γεννηθεί ένα μωρό δημιουργούνται στους γονείς χιλιάδες ερωτήσεις και απορίες. Μια από τις πρώτιστες προτεραιότητες ενός νέου γονιού είναι πως να ηρεμήσει και να καθησυχάσει το παιδί του. Εδώ είναι που μια πιπίλα φαίνεται αρκετά βοηθητική. Έτσι, προκύπτουν συχνά απορίες και ερωτήσεις που αφορούν την πιπίλα. Να δώσω στο μωρό μου πιπίλα ή να το αφήσω να βάλει το δάκτυλο στο στόμα; Πώς να κόψω την πιπίλα του μωρού; Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά παίρνουν πιπίλα από τους γονείς τους και μόλις αυτά πλησιάζουν την ηλικία των δύο χρονών αρχίζουν οι γονείς να προβληματίζονται πως θα κόψουν την πιπίλα!

 

Γιατί τα παιδιά χρησιμοποιούν πιπίλα;

Για ένα μωρό, το στόμα αποτελεί μια πηγή ευχαρίστησης αλλά και εξερεύνησης του κόσμου γύρω του. Η πιπίλα χρησιμοποιείται από τα παιδιά σαν ένα αντικείμενο το οποίο μειώνει το άγχος. Έτσι, συχνά η πιπίλα βοηθά τα παιδιά να προσαρμοστούν σε καινούριες καταστάσεις όπως για παράδειγμα η ένταξή τους στο νηπιοβρεφοκομικό σταθμό. 

 

Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για τα κόψω την πιπίλα στο παιδί;

Η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής συστήνει διακοπή της πιπίλας στην ηλικία των 6-12 μηνών, ειδικά στα παιδιά που παρουσιάζουν συχνές ωτίτιδες. Στην πράξη όμως, τα περισσότερα παιδιά διακόπτουν την πιπίλα στην ηλικία των 2-3 χρόνων. Δεν υπάρχουν βιβλιογραφικά δεδομένα που να υποστηρίζουν με απόλυτο τρόπο ότι η πιπίλα μπορεί να προκαλέσει μόνιμες βλάβες στα δόντια.  Συνήθως τα δόντια επανέρχονται στη θέση τους λίγους μήνες μετά που θα κοπεί η πιπίλα.  Βέβαια, αν το παιδί χρησιμοποιεί πιπίλα μετά την ηλικία των 4 χρόνων τότε οπωσδήποτε πρέπει να συμβουλευτείτε τον παιδοοδοντίαντρό σας.  Επίσης, αν το παιδί χρησιμοποιεί πιπίλα μέχρι και τη προδημοτική, τότε μπορεί να του δημιουργήσει ακόμα και προβλήματα λόγου.

 

Πώς να κόψω την πιπίλα από το μωρό;

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή και κάθε μωρό είναι ξεχωριστό.  Θα σας συμβούλευα να κάνετε προσπάθεια να κόψετε την πιπίλα σταδιακά. Διαλέξτε κάποια στιγμή της ημέρας που εσείς κρίνετε ότι το παιδί σας χρειάζεται λιγότερο την πιπίλα και αφαιρέστε την από το στόμα του.  Αν το παιδί ζητήσει την πιπίλα, τότε μπορείτε να του πείτε ότι θα του την δώσετε αργότερα και ταυτόχρονα προσπαθήστε να τραβήξετε την προσοχή του με κάποια δραστηριότητα, με ένα παιχνίδι, με κάποιο σνακ που του αρέσει κτλ. Σταδιακά αυξήστε το χρόνο που το παιδί δεν θα φορά πιπίλα και πιθανό σύντομα να μην την χρειάζεται πια. Τον πρώτο καιρό, να αποφύγετε να πάρετε την πιπίλα από το παιδί την ώρα που πάει για ύπνο, γιατί είναι εκείνη τη στιγμή που την χρειάζεται περισσότερο. Η αφαίρεση της πιπίλας πριν τον ύπνο είναι το τελευταίο που πρέπει να γίνει.

Δυστυχώς όμως οι πιο πάνω συμβουλές δεν θα φέρουν αποτέλεσμα σε πολλά παιδιά, οπότε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποια από τις πιο κάτω συμβουλές.

• Απότομη αφαίρεση της πιπίλας

Εξαφανίστε όλες τις πιπίλες που υπάρχουν στο σπίτι. Να είσαστε προετοιμασμένοι ότι το παιδί σας θα κλαίει απαρηγόρητα όταν θα θέλει την πιπίλα. Θα πρέπει να είσαστε σταθεροί και να εξηγήσετε στο παιδί σας ότι είναι πια «μεγάλο παιδί» και δεν χρειάζεται την πιπίλα.

• Συζητήστε με το παιδί σας

Κουβεντιάστε με το παιδί σας ότι είναι καιρός να κόψει την πιπίλα και προσπαθήστε με κάποιο σύστημα ανταμοιβής να βοηθήσετε το παιδί σας να σταματήσει τη χρήση της πιπίλας. Μπορείτε, για παράδειγμα, να δημιουργήσετε ένα πίνακα με αστεράκια που να κατανοεί ένα δίχρονο παιδάκι.  Μπορείτε επίσης να ορίσετε μαι μέρα που θα «γιορτάσετε» τον πλήρη αποχωρισμό τη πιπίλας, κάνοντας ένα μικρό πάρτι με τούρτα.  Εκτός από το πάρτι και τα γλυκά το παιδί θα πάρει και δώρο σαν ανταλλαγή για την πιπίλα.

• Καρφιτσώστε και κρεμάστε την πιπίλα στο «πάρκο» το μωρού

Αυτό σημαίνει ότι όταν το παιδί μεγαλώσει και φύγει από το πάρκο γιατί θα περπατά ανεξάρτητα δεν θα την κουβαλά μαζί του.

• Τρυπήστε την πιπίλα ή βάλτε κάτι πάνω που να έχει άσχημη γεύση

Όταν το παιδί πιπιλά μια τρυπημένη πιπίλα δεν του δίνει την ίδια ευχαρίστηση και μπορείτε να του πείτε ότι έχει πια καταστραφεί.  Μπορείτε επίσης να ζητήσετε από το φαρμακοποιό σας ή τον παιδίατρό σας, να σας συστήσει κάποιο υλικό (το οποίο να είναι ασφαλές) το οποίο να μπορείτε να βάλετε στη πιπίλα και να δίνει άσχημη γεύση όταν το παιδί τη βάζει στο στόμα.  

Πηγη

Τραυλισμός στα παιδιά. Πότε ανησυχώ; Διάγνωση και θεραπεία.

πηγη

 

Τι είναι ο τραυλισμός;
Ένα από τα σημαντικότερα βήματα διάγνωσης του τραυλισμού είναι ο καθορισμός του τι ακριβώς είναι διαταραχή της ροής της ομιλίας.
Εάν η εύρυθμη ομιλία χαρακτηρίζεται από ομαλή μετάβαση μεταξύ ήχων, συλλαβών και λέξεων, τότε η δύσρυθμη ομιλία χαρακτηρίζεται από την έλλειψη αυτής. Ο τραυλισμός αποτελεί διαταραχή επικοινωνίας κατά την οποία η ροή ομιλίας διακόπτεται από επανάληψη (λέξης, συλλαβής ή φωνήματος), επιμήκυνση φωνήματος, μπλοκάρισμα, επαναδιατύπωση, παρεμβολή ήχων/φωνημάτων, τα οποία διαφέρουν ποιοτικά και ποσοτικά από αυτά που εμφανίζονται στην ομιλία ατόμων που δεν τραυλίζουν. Επίσης, άτομα που τραυλίζουν μπορεί να παρουσιάζουν και δευτερεύουσες μη λεκτικές συμπεριφορές όπως είναι οι ακόλουθες: αποφυγή βλεμματικής επαφής, επαναλαμβανόμενες ρυθμικές κινήσεις των άκρων, μορφασμοί, πίεση των χειλιών, κλείσιμο των ματιών κ.τ.λ. Τέλος, όταν μιλάμε για «τραυλισμό» δεν πρέπει να ξεχνάμε τις συναισθηματικές του προεκτάσεις. Αρκετά άτομα που τραυλίζουν νοιώθουν ντροπή, θυμό, απογοήτευση, άγχος, άρνηση για τον τραυλισμό κ.τ.λ. (Guitar, 1998).
Για αρκετά χρόνια οι κλινικοί και ερευνητές προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να εξετάζουν και να περιγράφουν τις δυσρυθμίες ατόμων που τραυλίζουν και ατόμων που δεν τραυλίζουν, αλλά παρουσιάζουν κάποιες δυσρυθμίες στην ομιλία τους. Το προϊόν/αποτέλεσμα των μελετών αυτών είναι ένα σύστημα κατηγοριοποίησης στο οποίο οι δυσρυθμίες μπορούν να χωριστούν στις εξής δύο μεγάλες ομάδες: ενδολεκτικές δυσρυθμίες (within-word disfluencies), οι οποίες αναφέρονται και ως SLDs (stuttering-like disfluencies), και δυσρυθμίες μεταξύ των λέξεων (between-word disfluencies), οι οποίες αναφέρονται και ως non-SLDs. Στην πρώτη ομάδα συναντούμε τις παρακάτω δυσρυθμίες: επανάληψη φωνήματος (π.χ. «Τ-τ-τ-τι θέλεις;»), επανάληψη συλλαβής (π.χ. «Τι θε-θε-θέλεις;»), επανάληψη μονοσύλλαβης λέξης (π.χ. «Τι-τι-τι θέλεις;»), επιμήκυνση φωνήματος (π.χ. «Τιιι θέλεις;») και μπλοκάρισμα. Αντίθετα, η επανάληψη φράσης (π.χ. «Θέλω να, θέλω να πάω σινεμά), η αναθεώρηση/επαναδιατύπωση (π.χ. «Θέλω να πάω σινεμά, όχι, θέατρο») και η παρεμβολή ήχου/φωνήματος (π.χ. «Θέλω να πάω εεε σινεμά) θεωρούνται δυσρυθμίες μεταξύ των λέξεων ή αλλιώς non-SLDs (Yairi, 1997b).

Πότε είναι φυσιολογικός ο τραυλισμός;
Σε κάποιο βαθμό «φυσιολογικές» δυσρυθμίες εμφανίζονται στην ομιλία μικρών παιδιών κατά τη διάρκεια της γλωσσικής και φωνολογικής τους ανάπτυξης. Καθώς οι αρθρωτικές και γλωσσικές ικανότητες των παιδιών εξελίσσονται με την ηλικία και την πάροδο του χρόνου, το ίδιο συμβαίνει και με την εύρυθμη ομιλία. Επομένως, για μικρά παιδιά τα οποία εμφανίζουν δυσρυθμίες στην ομιλία τους είναι κάποιες φορές δύσκολο να καθοριστεί, εάν αυτές είναι «φυσιολογικές» ή εάν αποτελούν χαρακτηριστικά τραυλισμού. Ένας τρόπος διαχωρισμού του τραυλισμού από τη «φυσιολογικά» δύσρυθμη ομιλία είναι η ποσοτική και ποιοτική αξιολόγηση των δυσρυθμιών, καθώς και άλλων παραγόντων, όπως είναι η αντίδραση του ατόμου σε αυτές (Curlee, 1998).

Πώς αξιολογείται ο τραυλισμός;
Η αξιολόγηση ατόμων που τραυλίζουν είναι πολυπαραγοντική και αφορά στο άτομο συνολικά και όχι μόνο στα λεκτικά χαρακτηριστικά του τραυλισμού.
Όπως σε κάθε περίπτωση λογοθεραπευτικής αξιολόγησης, έτσι και στην περίπτωση του τραυλισμού η αξιολόγηση πρέπει να ξεκινά με συγκεκριμένα ερωτήματα τα οποία μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία του εκάστοτε ατόμου. Για παράδειγμα, για παιδιά προσχολικής ηλικίας η ερώτηση μπορεί να είναι «Τραυλίζει το παιδί ή έχει αυξημένες πιθανότητες για αυτό;» ή/και «Μπορεί το παιδί να ξεπεράσει τις τυχόν δυσρυθμίες του χωρίς θεραπευτική παρέμβαση;». Αντίθετα, για παιδιά σχολικής ηλικίας, εφήβους ή ενήλικες η ερώτηση αξιολόγησης μπορεί να είναι «Ποιος είναι ο βαθμός σοβαρότητας του τραυλισμού;» ή/και «Με ποιο τρόπο μπορεί να βοηθηθεί το άτομο που τραυλίζει;».
Μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση, τόσο στην περίπτωση παιδιών όσο και ενηλίκων, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην καταμέτρηση και την ανάλυση των δυσρυθμιών. Αντίθετα, λόγω της πολυπαραγοντικής φύσης του τραυλισμού, ο κλινικός οφείλει να συγκεντρώσει δεδομένα που αφορούν στα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του ατόμου που τραυλίζει απέναντι στο πρόβλημα ομιλίας του και πληροφορίες σχετικά με το επικοινωνιακό περιβάλλον του.
Οι στόχοι της λογοπαθολογικής αξιολόγησης ποικίλουν από άτομο σε άτομο και εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες όπως είναι η ηλικία. Στη συνέχεια αναφέρονται οι στόχοι αυτοί ξεχωριστά για την αξιολόγηση παιδιών και για την αξιολόγηση ενηλίκων.

Ποιοι είναι οι στόχοι της λογοθεραπευτικής αξιολόγησης παιδιών σχολικής και προσχολικής ηλικίας;
Οι στόχοι της λογοθεραπευτικής αξιολόγησης παιδιών σχολικής και προσχολικής ηλικίας των οποίων η ομιλία χαρακτηρίζεται από δυσρυθμίες είναι οι ακόλουθοι:
 Διαφοροδιάγνωση παιδιών που εμφανίζουν «φυσιολογικές» δυσρυθμίες και αυτών που τραυλίζουν.
 Αξιολόγηση σοβαρότητας τραυλισμού.
 Εκτίμηση της πρόγνωσης, δηλαδή πόσο πιθανό είναι το παιδί να σταματήσει να τραυλίζει χωρίς θεραπευτική παρέμβαση.
 Συλλογή δεδομένων για το σχεδιασμό κατάλληλων θεραπευτικών στόχων.
 Αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας.

Τι ρωτά ο λογοθεραπευτής τους γονείς;
Βασικός σκοπός της συνέντευξης με τους γονείς είναι η συγκέντρωση πληροφοριών που αφορούν στο παιδί και την ομιλία του, η διερεύνηση των προβληματισμών τους, των συναισθημάτων τους και των αντιλήψεών τους σχετικά με το πρόβλημα ροής της ομιλίας του παιδιού τους, καθώς και των αντιδράσεών τους σε αυτό. Επίσης, βάσει των λεγομένων των γονιών ο κλινικός προσπαθεί να διαμορφώσει μια αδρή εικόνα σχετικά με την επίδραση του τραυλισμού στην επικοινωνία και γενικά τη ζωή του παιδιού.

Η αξιολόγηση συνήθως ξεκινά με τη συμπλήρωση του ιστορικού του παιδιού, το οποίο, ως γνωστόν, αναφέρεται σε διάφορους τομείς όπως είναι: ιστορικό κυήσεως και τοκετού, ιατρικό ιστορικό, οικογενειακό ιστορικό, αναπτυξιακό ιστορικό, κοινωνικοσυναισθηματικό ιστορικό, εκπαιδευτικό/σχολικό ιστορικό κ.τ.λ. Παρ’όλα αυτά, είναι ανάγκη να αναφερθεί ότι έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχουν στατιστικά σημαντικές διαφορές στη διάρκεια της κύησης, του τοκετού, του βάρους του νεογνού, και της ηλικίας των γονέων των παιδιών που τραυλίζουν κι αυτών που δεν τραυλίζουν (Berry, 1938). Τέλος, αυτές οι δύο ομάδες παιδιών δε διαφέρουν σημαντικά στo ιατρικό ιστορικό, στην κινητική ανάπτυξη, σε δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης και στην απόκτηση του ελέγχου σφικτήρων (Bloodstein,1995).

Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ιστορικού και της συνέντευξης με τους γονείς είναι οι πληροφορίες που αφορούν στην ομιλία και το λόγο του παιδιού. Εκτός από τα συνηθισμένα ερωτήματα τα οποία περιέχονται σε ένα γενικό λογοθεραπευτικό ιστορικό (π.χ. πότε είπε τις πρώτες του λέξεις.) είναι σημαντικό να υποβάλλονται και πιο ειδικές για τον τραυλισμό ερωτήσεις. Παρακάτω παρατίθεται ενδεικτικά ένα ολοκληρωμένο λογοθεραπευτικό ιστορικό κατάλληλο για αξιολόγηση διαταραχών ροής ομιλίας. Φυσικά, ο κλινικός καλείται κάθε φορά να προσαρμόζει τις ερωτήσεις ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε αξιολόγησης. Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιεί ο λογοθεραπευτής στρατηγικές οι οποίες να του εξασφαλίζουν ότι οι γονείς κατανοούν τις ερωτήσεις και δίνουν αξιόπιστες απαντήσεις. Για παράδειγμα, όταν ο γονιός ρωτάται για τις δυσρυθμίες του παιδιού, ο κλινικός μπορεί να του ζητήσει να παραθέσει παραδείγματα.

Εκτός από τη συνέντευξη είναι αρκετά χρήσιμο για τον κλινικό να παρακολουθήσει το παιδί με το γονιό του, καθώς παίζουν ή συζητούν. Είναι γνωστό ότι υπάρχει γενετική προδιάθεση στον τραυλισμό και δεν ευθύνονται οι γονείς του για αυτό. Παρ‘ όλα αυτά, κατάλληλες τροποποιήσεις στο περιβάλλον του παιδιού μπορεί να βελτιώσουν τη ροή της ομιλίας του. Κατά τη διάρκεια αλληλεπίδρασης του γονιού με το παιδί ο κλινικός παρατηρεί το ρυθμό ομιλίας του γονέα, τις συντακτικές δομές και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί και γενικά το επικοινωνιακό του στυλ δηλαδή, εάν κάνει πολλές ερωτήσεις στο παιδί, εάν το διακόπτει, εάν διατηρεί βλεμματική επαφή (κυρίως τη στιγμή της δυσρυθμίας) και πώς αντιμετωπίζει (λεκτικά και μη λεκτικά) τις δυσρυθμίες του παιδιού τη στιγμή που συμβαίνουν (π.χ. εάν συμπληρώνει τις δύσρυθμες φράσεις του, εάν του λέει να σταματήσει να πάρει μια βαθιά ανάσα και να ξαναπεί αυτό που θέλει κ.τ.λ.). Σκοπός αυτού του μέρους της αξιολόγησης είναι η αναγνώριση πιθανών παραγόντων που επηρεάζουν τη ροή ομιλίας του παιδιού, έτσι ώστε στη συνέχεια να μπορούν να τροποποιηθούν από τους γονείς με τη βοήθεια, φυσικά, του κλινικού. Για παράδειγμα, για ορισμένα παιδιά ο γρήγορος ρυθμός ομιλίας των γονιών τους και οι αυξημένες έμμεσες απαιτήσεις τους για χρήση πολύπλοκων συντακτικών δομών μπορεί να λειτουργεί αρνητικά στη διατήρηση ευρυθμίας. Η διαδικασία της αξιολόγησης δεν ολοκληρώνεται με την ανάλυση και εκτίμηση των ποιοτικών και ποσοτικών στοιχείων που έχουν συλλεχθεί. Αντίθετα, η ενημέρωση των γονέων παιδιού προσχολικής και σχολικής ηλικίας και του ενήλικα που τραυλίζει αποτελεί το τελευταίο στάδιο της αξιολόγησης.

Σε αυτή τη συνάντηση ο λογοθεραπευτής καλείται να ενημερώσει τους ενδιαφερομένους για τα ευρήματα της αξιολόγησης, να απαντήσει το κύριο ή/και άλλα ερωτήματα των γονιών ή του ίδιου του ατόμου που τραυλίζει (π.χ. «Το παιδί τραυλίζει ή οι δυσρυθμίες του είναι «φυσιολογικές»;, «Ποιος είναι ο βαθμός σοβαρότητας του τραυλισμού»;) και τέλος να προτείνει και να συζητήσει με τους ενδιαφερομένους για πιθανές λύσεις (π.χ. επαναξιολόγηση μετά από 2-3 μήνες, άμεση έναρξη θεραπευτικού προγράμματος κ.τ.λ.).

Η αποτελεσματική θεραπεία του τραυλισμού εξαρτάται από την έγκαιρη συμβουλή του λογοθεραπευτή. Η λογοθεραπευτική παρέμβαση πρέπει να αρχίζει σχετικά σύντομα μετά την εμφάνιση του προβλήματος και οι γονείς πρέπει να εμπλακούν ουσιαστικά και να έχουν ενεργή συμμετοχή στο θεραπευτικό πρόγραμμα.

Κατανοώντας λεπτομερώς τη δυσκολία του παιδιού, θα μπορέσετε να του συμπεριφερθείτε με τρόπο που θα το βοηθήσει να ξεπεράσει τη δυσκολία αυτή.

Πότε πρέπει να ανησυχούν οι γονείς;
Θυμηθείτε ότι:

• οι δισταγμοί και οι επαναλήψεις είναι αρκετά φυσιολογικά στοιχεία στον πρώιμο λόγο ενός παιδιού προ-σχολικής ηλικίας. Τέτοια συμπτώματα μπορεί να διαρκέσουν κάποιο χρονικό διάστημα.

• σε κάποια παιδιά οι ίδιοι δισταγμοί και επαναλήψεις ενδέχεται να μετεξελιχθούν σε παγιωμένο τραυλισμό.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Προσπαθείτε να μη δείχνετε ανυπόμονοι ή ενοχλημένοι από τον τρόπο της ομιλίας του παιδιού σας. Αποδεχτείτε τα κομπιάσματα. Αντιδράστε με τον ίδιο τρόπο είτε το παιδί μιλά φυσιολογικά είτε τραυλίζει. Μην εστιάζετε την προσοχή σας στις επαναλήψεις των συλλαβών που κάνει το παιδί σας, ούτε στους μορφασμούς, που πιθανόν τις συνοδεύουν. Δείξτε στο παιδί σας με τον τρόπο σας, τις εκφράσεις του προσώπου σας, τη γλώσσα του σώματός σας και τις πράξεις σας, ότι προσέχετε αυτό που σας λέει και όχι τον τρόπο με τον οποίο σας το λέει. Διατηρείτε οπτική επαφή, μη δείχνετε ανήσυχοι στο άκουσμα της δυσκολίας. Περιμένετε υπομονετικά και φυσικά έως ότου το παιδί σας ολοκληρώσει τη φράση/τις φράσεις του. Έτσι θα μειώσετε σημαντικά το άγχος του παιδιού σας.

Μην κάνετε παρατηρήσεις όπως: “μίλα πιο αργά”, “χαλάρωσε”, “πάρε βαθιά ανάσα”, “ηρέμησε” ή “σκέψου πρώτα τι θέλεις να πεις”. Τέτοιες συμβουλές δεν παρέχουν καμία μακροπρόθεσμη βοήθεια στο παιδί κι ας φαίνεται ότι μπορεί να “διορθώνουν” τα κομπιάσματα βραχυπρόθεσμα. Προσπαθήστε να μιλάτε εσείς ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ αργά, χωρίς βιασύνη, αλλά όχι τόσο αργά που να φαίνεται αφύσικο! Μιλάτε στο παιδί χωρίς βιασύνη και κάνοντας συχνές παύσεις. Περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα (3-4), αφού το παιδί τελειώσει το λόγο του, προτού εσείς αρχίσετε να μιλάτε (αυτό βοηθάει στην επιβράδυνση του γενικού ρυθμού της συνομιλίας). Ο δικός σας αργός, ήρεμος τρόπος ομιλίας θα είναι πολύ πιο αποδοτικός από οποιαδήποτε άσκηση κριτικής ή συμβουλή όπως “μίλα πιο αργά” ή “προσπάθησε πάλι πιο αργά”

Δίνετε αρκετό χρόνο στο παιδί σας να μιλά χωρίς να το διακόπτετε. Όσο κι αν παρασύρεστε να ολοκληρώνετε τις προτάσεις ή να συμπληρώνετε τις λέξεις του, για να το βοηθήσετε, όταν δυσκολεύεται, μην το κάνετε. Μη μιλάτε εκ μέρους του παιδιού σε συζητήσεις με άλλα πρόσωπα. Μη δείχνετε ανήσυχοι, όταν το παιδί μιλάει μπροστά σε κόσμο και τραυλίζει.

Βοηθήστε όλα τα μέλη της οικογένειας στο σπίτι να μάθουν να μιλούν με τη σειρά και να ακούν. Ίσως θα πρέπει να βρεθείτε πολλές φορές στο ρόλο του “τροχονόμου” σε μια οικογενειακή συζήτηση,, ώστε να οργανώσετε τη σειρά των συμμετεχόντων. Όλα τα παιδιά, και ειδικότερα αυτά που τραυλίζουν, βρίσκουν ότι είναι ευκολότερο να μιλούν όταν δεν τα διακόπτουν συχνά και όταν έχουν την προσοχή του συνομιλητή τους.

Μειώστε τον αριθμό των ερωτήσεων που απευθύνετε στο παιδί σας. Τα παιδιά μιλούν με μεγαλύτερη ελευθερία, όταν εκφράζουν τις δικές τους ιδέες απ’ ό,τι, όταν απαντούν στις ερωτήσεις ενός ενήλικα. Αντί να ρωτάτε, απλά σχολιάζετε τα όσα σας είπε το παιδί, δείχνοντάς του με τον τρόπο αυτό ότι το ακούσατε με προσοχή.

Μιλάτε καθαρά, με απλές, μικρές προτάσεις. Μη βομβαρδίζετε το παιδί σας με λόγια.

Σιγουρευτείτε ότι το παιδί σας ξεκουράζεται αρκετά με ύπνο, τρώει καλά και γυμνάζεται/εκτονώνεται. Θέστε σε ισχύ ένα σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα που να εξασφαλίζει στο παιδί σας αρκετό χρόνο για ύπνο (μεσημέρι και βράδυ), μια ευχάριστη ώρα φαγητού χωρίς χρονική ή άλλη πίεση, καθώς και αρκετό χρόνο για παιχνίδι. Υποστηρίξτε το παιδί να συνηθίσει να ακολουθεί το πρόγραμμά του, χωρίς άγχος και πίεση.

Δείξτε στο παιδί ότι το αγαπάτε γι’ αυτό που είναι. Τονίστε θετικές πτυχές του εαυτού του και επιβραβεύστε τα μικρά αλλά σημαντικά επιτεύγματά του. Μειώστε την κριτική σας απέναντι στο παιδί που τραυλίζει. Χρησιμοποιήστε τον έπαινο, την ενθάρρυνση και την επιβράβευση αρκετά συχνά σε όλο το διάστημα της αποκατάστασης.


Πάνω από όλα, δώστε στο παιδί σας να αντιληφθεί ότι το αποδέχεστε όπως είναι. Ο δικός σας αργός, ήρεμος τρόπος ομιλίας και τα πράγματα που μπορείτε να κάνετε, για να βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει αυτοπεποίθηση ως ομιλητής μπορούν να του αυξήσουν την ευχέρεια στην ομιλία και να μειώσουν τον τραυλισμό. Η υποστήριξη αυτή προς το παιδί, είτε τραυλίζει είτε όχι, είναι πολύ σημαντική και αποτελεσματική.

ΠΗΓΗ

Πώς να μιλήσεις στο παιδί σου για τον επικίνδυνο άγνωστο

πηγη

 

Καθώς το παιδί σου μεγαλώνει, παρατηρείς ότι αρχίζει να απομακρύνεται από εσένα όταν βρίσκεστε έξω. Έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση και θάρρος ώστε να κάνει βήματα τρέχοντας και μάλιστα μακριά σου ασχέτως αν τρέχεις από πίσω ή όχι. Δεν έχει μάλιστα πρόβλημα να πλησιάσει άγνωστους ανθρώπους επειδή κάτι του κινεί την περιέργεια. Ο σκύλος ενός αγνώστου στο πάρκο ή κάτι που κρατάει κάποιος άλλος άγνωστος στο εμπορικό κέντρο. Συνειδητοποιείς ότι ήρθε η ώρα να του μιλήσεις για τον επικίνδυνο άγνωστο αλλά απ’ την άλλη δεν θέλεις και να το τρομάξεις. Δες παρακάτω με ποιους τρόπους μπορείς να πεις στο παιδί σου να μην εμπιστεύεται οποιονδήποτε. Η συζήτηση για τον επικίνδυνο άγνωστο θα πρέπει να επαναλαμβάνεται συχνά.

1. Διευκρίνισε ποιος είναι ο «άγνωστος»
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να εξασφαλίσεις ότι το παιδί σου καταλαβαίνει πότε κάποιος είναι άγνωστος. Κάποιος που δεν τον γνωρίζει. Όμως κάνοντας αυτήν την συζήτηση θα πρέπει να ξεκινήσεις εξηγώντας του ποιος είναι ο ασφαλής άγνωστος. Το παιδί θα πρέπει να αναγνωρίζει ότι υπάρχουν οι ασφαλείς άγνωστοι από τους οποίους μπορεί να ζητήσει βοήθεια. Όπως για παράδειγμα οι αστυνομικοί ή οι πυροσβέστες. Ακόμη ασφαλείς άγνωστοι μπορεί να είναι οι γονείς ενός συμμαθητή του στο σχολείο. Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να ορίσεις ως «επικίνδυνο» άγνωστο οποιονδήποτε δεν ξέρει. Συχνά τα παιδιά, επηρεασμένα από παραμύθια όπου ο κακός είναι μια μάγισσα με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, θεωρούν ότι ο κακός θα προδίδεται από την εμφάνισή του. Εξήγησέ του ότι επικίνδυνος άγνωστος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε όσο καλοντυμένος ή εμφανίσιμος και αν είναι. Βάλε φίλτρα ώστε να αρχίσει να αξιολογεί ποιοι είναι οι πραγματικοί του άγνωστοι.

2. Φτιάξε μια λίστα με όρια
Μην ανοίγεις την πόρτα μόνο σου την πόρτα.
Μην διανοηθείς να πας οπουδήποτε με κάποιον άγνωστο ό,τι και αν σου υποσχεθεί.
Αν κάποιος άγνωστος σου ζητήσει βοήθεια όπως οδηγίες για να πάει κάπου μην προσπαθήσεις να τον βοηθήσεις.
Τρέξε γρήγορα και αναζήτησε κάποιον μεγαλύτερο.
Οι ενήλικες δεν ζητούν οδηγίες ή βοήθεια από τα παιδιά.
Όταν είσαι σε δημόσιους χώρους με το σχολείο μην απομονώνεσαι.

3. Μίλησε με σενάρια 
Σκέψου διάφορα σενάρια και κάνε role playing με το παιδί σου. Για παράδειγμα «Τι θα απαντήσεις σε κάποιον άγνωστο που θα σε βρει στο πάρκο και θα σου προτείνει να περπατήσετε με τον σκύλο του;» ή «Πώς θα αντιδράσεις αν κάποιος άγνωστος σε τραβήξει βίαια από το χέρι;» Το παιδί σου πρέπει να μάθει να αξιολογεί αφενός πότε κάποιος είναι άγνωστος, αφετέρου τι είναι αυτό που του ζητάει. Ένας άγνωστος δεν μπορεί να θέλει ή να ζητήσει οτιδήποτε από ένα παιδί. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το εμπεδώσει. Όπως και το ότι όταν μας τραβάνε από το χέρι ή μας ζητούν κάτι όπως αυτά που προαναφέραμε φωνάζουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε λέξεις όπως «Όχι», «Βοήθεια» ή τρέχουμε προς κάποιον ενήλικα για να ζητήσουμε βοήθεια αναφέροντας τι συνέβη.

ΠΗΓΗ

Ψυχολογία Νηπίου: Πώς να μάθει να μοιράζεται (5 μέθοδοι)

πηγη

«Δύο χεράκια τραβούν μία κούκλα δεξιά και άλλα δύο την τραβούν αριστερά». Σας φαίνεται γνώριμη αυτή η εικόνα αλλά δεν ξέρετε πως να σταματήσετε τον πόλεμο του «δικό μου!»; Αυτές οι 6 μεθόδοι φαίνεται πως «πιάνουν» στα παιδιά που δεν μοιράζονται τίποτα με τίποτα.

1. ΜΕΘΟΔΟΣ «ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ, ΤΩΡΑ»

Τα παιδιά της νηπιακής ηλικίας τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία διάθεση να μοιραστούν τα πράγματα ή τα παιχνίδια τους με άλλα παιδιά. Πιστεύουν πως ό,τι βρίσκεται στο ορατό τους πεδίο μπορεί να γίνει δικό τους αυτόματα. Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνουν ότι τα βιβλία στα ράφια ανήκουν στη βιβλιοθήκη ή ότι η τσουγκράνα που έχει το αγοράκι στο πάρκο είναι δική του. Τώρα όμως, είναι η καλύτερη περίοδος για να μάθετε στο αγγελούδι σας τι σημαίνει μοιράζομαι. Και μάλιστα, δίνοντας εσείς το καλό παράδειγμα! Όταν, ας πούμε, το παιδί κρατάει το αρκουδάκι του, πείτε του: «σειρά της μαμάς, τώρα» και ζητήστε του να σας το δώσει. Μετά από λίγη ώρα, δώστε το πίσω στο παιδί λέγοντας «σειρά σου και πάλι». Συνεχίστε την αλυσίδα» μπρος-πίσω μέχρι η λογική της ανταλλαγής να γίνει συνήθεια και να αντιληφθεί το μικρό σας ότι όταν δίνει ένα παιχνίδι για να το απολαύσει και κάποιος άλλος, δεν σημαίνει ότι το αποχωρίζεται για πάντα.

2. ΜΕΘΟΔΟΣ «ΜΠΡΑΒΟ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ/ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ!»

Έδειξε ήδη το παιδί σας τα πρώτα δείγματα διάθεσης να μοιραστεί; Πρέπει να του το αναγνωρίσετε δίνοντάς του συγχαρητήρια. Το «μπράβο» θα του δώσει την τέλεια ηθική ικανοποίηση και ένα πολύ καλό κίνητρο για να συνεχίσει να μοιράζεται. Αντίθετα, αν μαλώσετε το παιδί την ώρα που αρνείται να μοιραστεί κάτι, μπορεί να πεισμώσει ακόμα περισσότερο.

3. ΜΕΘΟΔΟΣ «ΔΕΝ ΠΙΕΖΩ»

Το να επιμείνετε να δώσει το παιδί τα παιχνίδια του σε ένα άλλο παιδί και μάλιστα, μαλώνοντάς το, μόνο ζημιά θα κάνει. Γι΄ αυτό, χειριστείτε το θέμα έξυπνα. Αρχικά, πείτε ως επιχείρημα στο παιδί σας πως έπαιξε πολλή ώρα με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Στη συνέχεια, δείξτε πως συμπάσχετε με την άρνησή του λέγοντας: «ούτε κι εγώ θα ήθελα να αποχωριστώ αυτό το παιχνίδι τόσο ωραίο που είναι αλλά…». Και τώρα, εξηγήστε του πως το άλλο παιδάκι «περιμένει τόση ώρα τη σειρά του να παίξει όμως μετά η σειρά θα ξαναλλάξει». Και όσο αλλάζει η σειρά, τόσο είναι όλοι ευχαριστημένοι! Αν παρ’όλα αυτά, το παιδί σας συνεχίζει να είναι ανένδοτο, αποδεχτείτε το λέγοντας «μάλλον δεν είσαι ακόμα έτοιμος/η να μοιραστείς με τον αδελφό/η, φίλο/η σου το παιχνίδι σου. Όταν νιώσεις έτοιμος πες μας για να έρθει και η σειρά του άλλου παιδιού να παίξει».

4. ΜΕΘΟΔΟΣ «ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΚΑΤΟΧΟΣ»

Δικό μου, δικό σου, δικό του… ώρα να απαλλαγείτε απ’ τις κτητικές αντωνυμίες! Όχι μόνο το παιδί σας αλλά και εσείς, οι γονείς. Όταν τα αντικείμενα δεν έχουν έναν ονομαστικό κάτοχο, αυτόματα ανήκουν σε όλους. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αρχίσει το παιδί να πατάει όλα τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ, αποφύγετε εκφράσεις όπως «δεν είναι δικό σου» ή «αυτό είναι της μαμάς/του μπαμπά» και προτιμήστε μία πιο γενική εξήγηση, όπως «δεν κάνει να παίζουμε με το τηλεκοντρόλ» ή «άφησε, σε παρακαλώ, το τηλεκοντρόλ στο τραπεζάκι».

5. ΜΕΘΟΔΟΣ «Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ»

Ειδικά αν έχετε πάνω από ένα παιδιά, είναι σημαντικό να τους εξηγήσετε πως τα πιο αστεία και διασκεδαστικά παιχνίδια είναι αυτά που παίζονται ομαδικά. Και δεν φτάνει να το πείτε με λόγια, πρέπει και τα παιχνίδια που θα τους προσφέρετε να είναι στην ίδια φιλοσοφία. Ξεχάστε λοιπόν τη μία κούκλα ή το ένα αυτοκινητάκι και προτιμήστε ένα σετ με φτυάρια και τσουγκράνες για να παίξουν στον κήπο όλα τα παιδιά μαζί ή έναν κουβά με αυτοκινητάκια για όλα τα αγοράκια της παρέας. Όμως, προσοχή! Τα παιχνίδια που προτείνετε πρέπει να είναι κατάλληλα για τις ηλικίες όλων των παιδιών της παρέας και να βεβαιωθείτε πως δεν υπάρχουν εξαρτήματα που μπορεί να είναι επικίνδυνα για τα πιο μικρά παιδιά.

Ακολουθήστε πιστά και τις 5 συμβουλές μας και για πότε το «δικό μου» θα γίνει «δικό μας» ούτε καν θα το καταλάβετε!

Όμως μην τις κρατήσετε για τον εαυτό σας, ε; Μοιράστε τες και με τους άλλους γονείς!

 Πηγη

ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΕΛΕΓΧΟ;

πηγη

 

Πώς θα καταλάβω αν το παιδί μου χρειάζεται αναπτυξιακό έλεγχο;

Ακόμα και πριν από τη γέννηση, αυτό που απασχολεί κάθε γονέα είναι αν το παιδί του θα αναπτυχθεί φυσιολογικά. Η ανάπτυξη βέβαια ενός παιδιού είναι μια δυναμική διαδικασία που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Οι γονείς συνήθως ανησυχούν όταν το παιδί τους αργεί να μιλήσει ή να περπατήσει, όταν επιδεικνύει συμπεριφορά που δεν συνάδει με την ηλικία του, αν χάσει ικανότητες που είχε ήδη κατακτήσει ή όταν αντιμετωπίζει αποτυχίες στο σχολείο.

Έχουν διαμορφωθεί έτσι οι ηλικίες «κλειδιά» ή «σταθμοί» της ανάπτυξης, οι ηλικίες δηλαδή όπου αναμένεται να κατακτήσει κάποιες κινητικές, γνωστικές ή κοινωνικές δεξιότητες ένα παιδί «μέσου όρου». Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι τέτοιο παιδί δεν υπάρχει και ότι οι προαναφερθείσες δεξιότητες ανά ηλικία είναι κατά προσέγγιση και τα ηλικιακά όρια δεν ισχύουν απόλυτα για  όλα τα παιδιά. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαγράφει τη δική του πορεία, με αποτέλεσμα συχνά οι ικανότητες των παιδιών να μην συμβαδίζουν με όσα γράφουν τα ιατρικά συγγράμματα. Έτσι, άλλα παιδιά κάνουν μικρά βηματάκια καθημερινά, άλλα αργούν αρκετά και είναι διστακτικά, μόλις όμως νιώσουν σίγουρα κάνουν ένα μεγάλο άλμα και άλλα είναι πολύ ριψοκίνδυνα και παρορμητικά και πολλές φορές τολμούν και πράγματα πιο πέρα από την ηλικία τους αλλά αργούν να αποκτήσουν ωριμότητα και αυτοπεποίθηση στις νέες δεξιότητες. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού παίζει και η σειρά γέννησης: οι περισσότεροι γονείς θα συμφωνήσουν ότι διαφορετικό ρυθμό έχει το πρωτότοκο από το δευτερότοκο παιδί, ενώ τα δίδυμα ακολουθούν πολλές φορές ένα δικό τους κώδικα εξέλιξης. Διαφορετικά αναπτύσσονται τα αγόρια από τα κορίτσια, κάτι που δεν είναι μόνο θέμα χρωμοσωμάτων, αλλά και κοινωνικών στερεοτύπων.

 

Πότε θα πρέπει να επισκεφτώ τον αναπτυξιολόγο;

• Εάν οι γονείς πιστεύουν ότι το παιδί τους είναι 'πίσω' ή βλέπουν σημεία στην ανάπτυξή του που τους ανησυχούν
• Εάν ο παιδίατρος συμβουλεύσει τους γονείς να ζητήσουν ειδική βοήθεια
• Εάν υπάρχει κάποιο διαγνωσμένο πρόβλημα ή αναπηρία
• Αν το παιδί ανήκει σε ομάδα 'υψηλού κινδύνου' π.χ. προωρότητα, πολύ χαμηλό βάρος γέννησης ή υπάρχει κάποιος κληρονομικός παράγοντας ή οικογενειακό ιστορικό, όπως πχ προηγούμενο παιδί με παρόμοιο πρόβλημα
• αν οι νηπιαγωγοί/δάσκαλοι του παιδιού εκφράζουν ανησυχίες.

3-5 μηνών

• Δεν στηρίζει το κεφαλάκι του
• Δεν χαμογελά όταν του χαμογελάσουμε
• Δεν βγάζει φωνούλες διαφορετικών συχνοτήτων
• Δεν κοιτάζει προς τον ήχο
• Δεν μεταφέρει τη ματιά του από το ένα αντικείμενο στο άλλο
• Δεν γραπώνει αντικείμενα

6-8 μηνών

• Δεν γυρίζει προς καμία κατεύθυνση το σώμα του είτε είναι ξαπλωμένο μπρούμυτα είτε ανάσκελα
• Δεν μπορεί να καθίσει
• Δεν κρατάει κουτάλι
• Δεν ‘μπαμπαλίζει’

 

9-11 μηνών

• Δεν παίζει ‘κουκου-τσα’
• Δεν κοιτά τις εικόνες του βιβλίου για λίγο
• Δεν πιάνει με αντίχειρα και λοιπά δάκτυλα

Ενός έτους-15 μηνών

• Δεν γυρίζει να κοιτάξει όταν φωνάζουν το όνομά του
• Δεν παίζει με τον εαυτό του στον καθρέπτη
• Δεν αναγνωρίζει αντικείμενα όταν τα ονομάσουμε
• Δεν δείχνει με τον δείκτη
• Δεν χρησιμοποιεί απλά νεύματα, για παράδειγμα δεν σας μιμείται όταν το χαιρετάτε κουνώντας το χέρι σας

17-19 μηνών

• Δεν περπατά μόνο του
• Δεν καταλαβαίνει απλές εντολές πχ.«δώσε μου αυτό»
• Δεν φτιάχνει πύργο με 3-4 κύβους
• Δεν έχει λεξιλόγιο τουλάχιστον 10 λέξεων

2ετών

• Δεν πηδά, δεν κλωτσάει μπάλα
• Δεν αναγνωρίζει τα μέρη του σώματος
• Δεν  βοηθά σε ντύσιμο ξεντύσιμο
• Δεν παρακολουθεί ιστορίες στα βιβλία
• Δεν φτιάχνει προτασούλες (συνδυασμούς δύο λέξεων)
• Δεν μουτζουρώνει στο χαρτί

3ετών

• Δεν ανεβοκατεβαίνει σκάλες
• Δεν παίζει συμβολικό παιχνίδι,
• Δεν λέει το όνομά του

 

 

4ετών

• Δεν κάνει ποδήλατο με τρεις ρόδες
• Δεν τρέχει και κλωτσά μπάλα
• Δεν ορίζει τη χρήση απλών καθημερινών πραγμάτων
• Δεν γνωρίζει χρώματα

 

5ετών:

• Δεν ντύνεται   μόνο του
• Δεν κάνει συγκρίσεις μεγεθών
• Δεν ξέρει πόσο χρονών είναι
• Δεν προσπαθεί να κόψει με το ψαλίδι ,
• Δεν πλένει τα χέρια του και το πρόσωπό του με κάποια βοήθεια
• Δεν επιλέγει φίλους για να παίξει

 

6ετών:

• Δεν έχει  «κολλητό φίλο»,
• Δεν γράφει το όνομά του
• Δεν μπορεί να κάνει διάλογο
• Δεν μπορεί να περιγράψει από ποιο υλικό είναι φτιαγμένα απλά καθημερινά πράγματα
• Δεν αντιγράφει γράμματα, επαναλαμβάνει αριθμούς ούτε μετρά μέχρι το 20

 

7ετών

• Δεν ξέρει πού μένει ή πότε έχει γενέθλια
• Δεν ξεχωρίζει δεξί από αριστερό
• Δεν μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία που διάβασε

 

8ετών

• Δεν είναι αυτόνομο σε καθαριότητα και υγιεινή,
• Δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει αν χαθεί
• Παρουσιάζει προβλήματα σε προφορικό και γραπτό λόγο

Ένα παιδί που δεν έχει ακόμα κατακτήσει τους σταθμούς που αντιστοιχούν στην ηλικία του δεν έχει απαραίτητα κάποιο αναπτυξιακό πρόβλημα αλλά χρειάζεται  αξιολόγηση η οποία μπορεί να γίνει μόνο από τον ειδικό παιδίατρο-αναπτυξιολόγο.

ΠΗΓΗ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΝΟΥ : SOS! Χρήσιμες συμβουλές από αναπτυξιολόγο

πηγη

 

Ο ύπνος καταλαμβάνει το 1/3 περίπου της ζωής του ανθρώπου και τα προβλήματα του ύπνου είναι πολύ συχνά όχι μόνο στους ενήλικες αλλά και στα παιδιά.

Σε πρόσφατες μελέτες αναφέρεται πως 70% των παιδιών αρνούνται σε τακτική βάση να κοιμηθούν, 52% ξυπνούν στη μέση της νύχτας, 17% έχουν συχνά εφιάλτες. Στα 3 χρόνια, τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 46%, 52%, 18% αντίστοιχα.  Στα 4 χρόνια 56%, 56%, 36%.

Περίπου 70% των παιδιών τα καταφέρνουν στους 3 μήνες, 83% στους 6 και 90% στον χρόνο να κοιμηθούν συνέχεια ένα πεντάωρο.

Συμβουλές για καλύτερο ύπνο

1. Σιγουρευτείτε ότι εσείς και ο/η σύζυγος συμφωνείτε στο πρόγραμμα που θα ακολουθήσετε: Αν διαφωνείτε, το παιδί θα συναισθανθεί την αμφιβολία σας.
2. Τους πρώτους 2-3 μήνες, ακόμη κι αν το μωρό έχει δικό του δωμάτιο, είναι πιο πρακτικό να βρίσκεται η κούνια στο δωμάτιο των γονιών έτσι ώστε να μπορεί η μητέρα ή ο πατέρας να το ταΐσουν με τον ελάχιστο δυνατό κόπο.

1. Η αφύπνιση κατά τη διάρκεια της νύχτας είναι μια συνήθεια: Η επαφή με τους γονείς, το τάισμα και τα παιχνίδια ενθαρρύνουν το μωρό να μην κοιμάται ως αργά το βράδυ. Έτσι, το βράδυ, βάλτε όρια σε όσα τραβούν την προσοχή του.
2. Αν αποφασίσετε να κρατήσετε το μωρό στο δωμάτιο σας μετά την ηλικία των 3 μηνών, να έχετε υπόψη ότι το μωρό μπορεί να ξυπνήσει πριν την ώρα του γεύματος: Αν ξυπνήσετε κι εσείς μόλις αρχίσει να αναδεύεται, χάνετε ώρες ύπνου που θα κερδίζατε αν ήσαστε σε διαφορετικό δωμάτιο. Αν αντιληφθείτε ότι ξύπνησε και περιμένετε να δείτε αν θελήσει να φάει πριν ξανακοιμηθεί, είναι δύσκολο να κοιμηθείτε εσείς. Ακόμα περισσότερος χρόνος χάνεται αν περιμένετε να βεβαιωθείτε πρώτα ότι κοιμήθηκε και μετά προσπαθήσετε να ξανακοιμηθείτε εσείς.
3. Επίσης, αν ταΐζετε το μωρό με το πρώτο σήμα ότι ξύπνησε, οι πιθανότητες να το κάνετε να συνηθίσει σε μεγαλύτερα μεσοδιαστήματα μεταξύ των γευμάτων μειώνονται. Δεν πρέπει να αφήσουμε το πεινασμένο μωρό να κλαίει πολλή ώρα, αλλά είναι λογικό να το αφήσουμε λίγο, δίνοντας του μια ευκαιρία να ξανακοιμηθεί αν θέλει. Αν βρίσκεστε σε διαρκή ετοιμότητα να σηκωθείτε να το ταΐσετε με το πρώτο κλαψούρισμα, το μωρό ίσως μάθει να περιμένει τάισμα κάθε φορά που κινείται στην κούνια του και όχι μόνον όταν πεινά πραγματικά.
4. Ορισμένες φορές ίσως νομίζετε ότι ξυπνάει, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται σε φάση ελαφρού ύπνου. Μπορεί να στριφογυρίζει, να αναπηδάει, να είναι ανήσυχο, να κλαίει, αλλά να είναι ακόμη κοιμισμένο. Ή μπορεί να είναι ξύπνιο, αλλά έτοιμο να πέσει για ύπνο, αν το αφήσετε σε ησυχία. Μην κάνετε το σφάλμα να προσπαθήσετε να το καθησυχάσετε τις στιγμές αυτές. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να το ξυπνήσετε εντελώς και να καθυστερήσετε τη στιγμή που θα αποκοιμηθεί.

Αν αντίθετα το αφήσετε να εκτονώσει την ταραχή του, ακόμη και να κλάψει για λίγα λεπτά, θα μάθει να βάζει τον εαυτό του να κοιμηθεί χωρίς να βασίζεται σε εσάς. Μερικά βρέφη έχουν την πραγματική ανάγκη να εκτονώσουν την ενέργειά τους για να αποκοιμηθούν ή και για να ξυπνήσουν. Μέχρι 15- 20 λεπτά ανησυχίας δεν θα βλάψουν το παιδί σας. Μολονότι είναι ίσως δύσκολο να το αφήσετε να κλαίει ακόμη και για ένα ή δύο λεπτά, η αντιμετώπιση αυτή είναι η καλύτερη μακροπρόθεσμα, τόσο για αυτό, όσο και για εσάς. Δεν αφήνουμε τα παιδιά να κλαίνε μέχρι να τα πάρει ο ύπνος- τα μαθαίνουμε να ηρεμούν από μόνα τους. Αποφεύγουμε το νανούρισμα στην αγκαλιά και άλλους τρόπους που χρειάζονται τη  παρουσία του γονέα. Καλό είναι ήδη από την ηλικία των 3-4 μηνών να προσπαθείτε να το βάζετε στην κούνια του για ύπνο ξύπνιο και να μάθει να αποκοιμιέται μόνο του.

1. Αν το μωρό σας δεν αρχίσει να κοιμάται τη νύχτα χωρίς διακοπή γύρω στην ηλικία των 3 μηνών, ίσως χρειαστεί να το ενθαρρύνετε κρατώντας το ξύπνιο περισσότερη ώρα το απόγευμα και τις πρώτες βραδινές ώρες. Επίσης αυξήστε την ποσότητα της τροφής του αμέσως πριν το βάλετε στο κρεβάτι, για να μην το ξυπνά πολύ νωρίς η πείνα του.
2. Αναπτύξτε την τελετουργία του ύπνου: Απλές διαδικασίες που το παιδί μπορεί να «αναπαράγει» όταν ο γονιός δεν είναι πλέον παρών.
3. Δώστε προσοχή στο περιβάλλον του ύπνου: Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, επηρεάζονται πολύ από το περιβάλλον τους για να κοιμηθούν. Θόρυβοι, η διαρρύθμιση του χώρου, η παρουσία άλλου στο ίδιο δωμάτιο, το φώς, όλα μπορούν να επηρεάσουν την ικανότητά του να κοιμηθεί.

Συνηθίστε όμως το παιδί να κοιμάται με τους συνηθισμένους θορύβους. Ένα δροσερό, σκοτεινό και ήσυχο δωμάτιο είναι το καλύτερο.

10. Τεχνική του ελεγχόμενου κλάματος:

1^η μέθοδος (πιο «συναισθηματική», αλλά απαιτεί περισσότερες μέρες και μεγαλύτερη συνέπεια από τους γονείς) :Την πρώτη φορά, αφήνετε το παιδί να κλάψει λιγάκι, του παρέχετε κάποια παρηγοριά, αλλά όχι το πλήρες ρεπερτόριο. Την επόμενη φορά το αφήνετε να κλάψει λίγο περισσότερο και του προσφέρετε λίγο λιγότερη φροντίδα και απομακρύνεστε σιγά-σιγά από την κούνια του. Βαθμιαία το αφήνετε να κλάψει περισσότερο και απλά στέκεστε στην πόρτα του δωματίου, μέχρι που να σκεφτεί « εντάξει, μ’ αγαπάει, δεν με εγκατέλειψε, αλλά δεν αξίζει τον κόπο να κλαίω. Καλύτερα να κοιμηθώ!»Μην μπαινοβγαίνετε στο δωμάτιο του για να βεβαιωθείτε ότι κοιμάται και είναι ασφαλές ή για να το διαβεβαιώσετε ότι είσαστε κοντά του.

2^η μέθοδος: ( πιο «απότομη», αλλά αποτελεσματική σε μικρότερο χρονικό διάστημα): Αφήστε το να κλάψει έως 20-30 λεπτά, χωρίς να εμφανιστείτε καθόλου. Αυτό την επόμενη μέρα θα γίνει 15, μετά 5 και μετά καθόλου. Μην μπαινοβγαίνετε στο δωμάτιο του για να βεβαιωθείτε ότι κοιμάται και είναι ασφαλές ή για να το διαβεβαιώσετε ότι είσαστε κοντά του. Παρακινείστε το να ξανακοιμηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα, στις νυχτερινές αφυπνίσεις του. Μην ανάβετε φώτα και μην του μιλάτε, ούτε να παίζετε μαζί του. Αν χρειαστεί να το ταΐσετε ή να το αλλάξετε, προσπαθήστε να το ανησυχήσετε όσο το δυνατό λιγότερο στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.

11.  Θέτουμε χρονικά όρια παραμονής στο κρεβάτι: Οι ώρες που το παιδί παραμένει ξύπνιο στο κρεβάτι παρεμποδίζουν την καλή υγιεινή του ύπνου. Τα παιδιά διαφέρουν στις ανάγκες τους για ύπνο: Παρότι τα νεογέννητα κοιμούνται κατά μέσο όρο 16-18 ώρες, τα βρέφη  14  , τα νήπια   12, τα παιδιά   10 ώρες και οι έφηβοι περίπου 8-9 ώρες, μερικά άτομα έχουν ανάγκη από λιγότερο ύπνο και άλλα από περισσότερο.

12. Καθορίστε σαφή όρια αφύπνισης: Οι ώρες ύπνου και αφύπνισης πρέπει να είναι σταθερές 7 μέρες την εβδομάδα. Οι ώρες αφύπνισης μάλιστα είναι πιο σημαντικές για να καθιερωθεί μια ρουτίνα ύπνου. Εξάλλου είναι πιο εύκολο να επιβάλλουμε μια ώρα αφύπνισης από ότι μια ώρα ύπνου. Τότε, αν παρατηρήσουμε μεγάλη δυσκολία στην αφύπνιση, αυτό ίσως είναι σημάδι στέρησης ύπνου. Επίσης, δεν αφήνουμε το παιδί  να κοιμηθεί για μεσημέρι μετά τις 3.

13. Αποφύγετε ποτά που περιέχουν καφεΐνη: Είναι δυνητικό διεγερτικό και υπάρχει σε πολλά ποτά, όπως το τσάι και η κόκα-κόλα.

14. Δεν δίνουμε φάρμακα για να κοιμηθεί το παιδί: Τα φάρμακα χάνουν την αποτελεσματικότητά τους με τον χρόνο, και μπορεί να επηρεάσουν τη  διαύγεια πνεύματος κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μπορεί επίσης να μην έχουν πια αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της νύχτας και να προκαλέσουν αφυπνίσεις ή εφιάλτες ή άλλες διαταραχές ύπνου.

15. Αποθαρρύνετε την  λήψη άφθονων υγρών ακριβώς πριν την κατάκλιση

16. Καταγράψτε την πρόοδο του παιδιού σας: Επιβραβεύστε τις επιτυχημένες ήσυχες νύκτες. Μπορείτε νε χρησιμοποιείστε έναν πίνακα – ημερολόγιο , όπου θα κολλάτε αυτοκόλλητα.

17. Σκεφτείτε ότι το παιδί μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιο ιατρικό πρόβλημα: Αλλεργίες, άσθμα, ή καταστάσεις που προκαλούν πόνο μπορούν να επηρεάσουν τον ύπνο. Ροχαλητό ή άπνοιες χρειάζονται πάντα ιατρική εκτίμηση από τον παιδίατρό σας.

18. Μεταμορφώστε το δωμάτιο σε περιοχή ύπνου: Απομακρύνετε τα παιχνίδια, τηλεόραση, υπολογιστές και ραδιόφωνα αν το παιδί σας έχει πρόβλημα με τον ύπνο τα περισσότερα βράδια. Ένα δύο χνουδωτά παιχνίδια επιτρέπονται. Ένα αγαπημένο «μεταβατικό αντικείμενο», ένα αγαπημένο «εργαλείο ύπνου» μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της παρουσίας σας και της μοναξιάς του. Το βοηθά στην ανεξαρτητοποίηση του. Εξάλλου, τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι, μπορεί να χρειάζονται ένα ξεχωριστό δωμάτιο-γραφείο για να διαβάζουν.

Πηγη

Ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος ομιλίας με ένα νήπιο;

 

πηγη

 

Πολλοί έχουν μια λανθασμένη εικόνα για τον τρόπο που πρέπει να μιλάμε 

στα παιδιά.  Θεωρούν ότι δεν μπορούμε να τους μιλάμε σοβαρά 

γιατί δε θα καταλάβουν. Κι όμως κάνουν λάθος!

Τα μικρά παιδιά δε βάζουν πολλά φίλτρα σε αυτά που λένε, και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο πολλές φορές είναι πολύ ενδιαφέρον να ξεκινάς μια κουβέντα μαζί τους. Όμως, για να καταφέρουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να μας πουν ό, τι έχει σημασία γι’ αυτά πρέπει να νιώσουν ότι τα σεβόμαστε και ότι δίνουμε προσοχή σε ό, τι μας λένε. Ο τρόπος με τον οποίο τους μιλάμε είναι ένας πολύ βασικός παράγοντας σε αυτή τη διαδικασία. 

 

Πως πρέπει να μιλάμε στα παιδιά

 

Μη μιλάτε συγκαταβατικά

Το να μιλάτε σε ένα παιδί με περίεργη φωνή ή να του μιλάτε με συγκαταβατικό τρόπο μοιάζει με το να μιλάτε αργά και δυνατά σε έναν άνθρωπο που δεν μιλάει τη γλώσσα σας. Δεν είναι ανόητος, απλά δεν καταλαβαίνει τι του λέτε. Είναι προσβλητικό και τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι υποτιμάτε τη νοημοσύνη τους. Προφανώς και πρέπει να χρησιμοποιείτε μια πιο απλή γλώσσα και να τους εξηγείτε έννοιες, όμως πάνω απ’ όλα πρέπει να τους απευθύνεστε σαν να είναι νοητικά ίσα. Να υποθέτετε ότι είναι ικανά να κατανοήσουν τη συζήτηση. Με αυτό τον τρόπο θα τα βοηθήσετε να διευρύνουν το λεξιλόγιό τους και να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο. Να θυμάστε να τους μιλάτε με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία τους, αλλά να τους μιλάτε επίσης με τον τρόπο που θα μιλούσατε σε έναν φίλο σας.

Να είστε στο ίδιο επίπεδο

Όταν μιλάτε με ένα παιδί, προσπαθήστε να κάθεστε δίπλα του ή να γονατίζετε έτσι ώστε να είστε στο ίδιο επίπεδο. Η οπτική επαφή βοηθάει στην επικοινωνία και προσφέρει περισσότερες πληροφορίες σε σχέση με το λεκτικό κομμάτι. Όταν μιλάμε στα παιδιά, κοιτώντας τα στα μάτια, δείχνουμε ότι έχουν την αμέριστη προσοχή μας. Επιπλέον, τα παιδιά μπορεί να είναι μικρότερα, αλλά δεν πρέπει να αισθάνονται ασήμαντα όταν τους μιλάμε. 

Ρωτήστε τα παιδιά πως θέλουν να τα αποκαλείτε 

Όταν συζητάτε με ένα παιδί ρωτήστε το τι όνομα θέλει να χρησιμοποιείτε όταν του μιλάτε. Η πλειονότητα θα σας πει το όνομά του. Υπάρχουν όμως και παιδιά που μπορεί να χρησιμοποιήσουν κάποιο υποκοριστικό, κάποιο παρατσούκλι ή ένα όνομα που έχουν φανταστεί τα ίδια. Θα αισθανθούν σίγουρα πιο άνετα και ευχάριστα αφού θα χρησιμοποιείτε ένα όνομα που έχουν επιλέξει τα ίδια για τον εαυτό τους και θα πιστέψουν ότι τα αντιμετωπίζετε με σοβαρότητα. 

Να δέχεστε αυτά που σας λένε

Τα παιδιά έχουν απίστευτη φαντασία. Τους αρέσει να λένε ιστορίες, οι περισσότερες εκ των οποίων βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην φαντασία και το ψέμα. Τα παιδιά νιώθουν πολύ ελεύθερα σχετικά με τις σκέψεις τους και εσείς θα πρέπει να τα ενθαρρύνετε! Συμφωνήστε μαζί τους και συνεχίστε τη συζήτηση δημιουργώντας μια απίστευτα γελοία ιστορία. Θα εκπλαγείτε με το πόσο δημιουργικοί μπορείτε να γίνετε.

Να δείχνετε ότι τα καταλαβαίνετε

Θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά που πιστεύαμε πως κανείς δεν μας καταλαβαίνει; Σίγουρα δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα των παιδιών. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δείξουμε ότι είμαστε κι εμείς ευάλωτοι. Με αυτό τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να τους δείξουμε ότι τα καταλαβαίνουμε.
 
Όταν ένα παιδί είναι αγχωμένο, λυπημένο, τρομοκρατημένο ή ακόμα και υπερβολικά χαρούμενο έχουμε την τάση να προσπαθούμε να το κάνουμε να ηρεμήσει. Αυτό όμως που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να το βοηθήσουμε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και να του δείξουμε πως κάτι τέτοιο συμβαίνει σε όλους, ακόμα και σε μας. Πείτε τους ότι δεν είναι μόνα και ότι και οι μεγάλοι φοβούνται ή αγχώνονται.

Παίξτε μαζί τους

Ο καλύτερος τρόπος για να συνδεθείτε με ένα παιδί είναι να παίξετε μαζί του. Οποιοδήποτε παιχνίδι θα κάνει το παιδί να χαλαρώσει και να σας ανοιχτεί. Το να ρωτήσετε ένα παιδί πως πέρασε την ημέρα του στο σχολείο είναι μάταιο. Αν όμως το συνδυάσετε με κάποιο παιχνίδι τότε θα σας απαντήσουν πολύ φυσικά. 

Η επικοινωνία είναι το κλειδί για όλες τις καλές σχέσεις. Μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο, αλλά μιλώντας για τα μεγάλα και μικρά πράγματα με τα παιδιά θα οδηγήσει στη δημιουργία ισχυρότερων δεσμών. Αυτοί οι δεσμοί οδηγούν στην εμπιστοσύνη και το σεβασμό προς τον εαυτό τους και τους άλλους

Πηγη

Το παιδί μου δε μιλάει καθαρά. Χρειάζεται λογοθεραπεία;

πηγη

 

Γιατί το παιδί μου δε μιλάει καθαρά;

Γύρω στους 12 μήνες ένα παιδί παράγει τις πρώτες του λέξεις και στους 18 μήνες παρουσιάζει σημαντική αύξηση του λεξιλογίου έκφρασης. Στην ηλικία των δύο ετών το παιδί σχηματίζει απλές προτάσεις με δύο λέξεις, ενώ εκφράζεται με 50 λέξεις και άνω. Στην ηλικία των τριών ετών σχηματίζει προτάσεις με τρεις ή περισσότερες λέξεις και η ομιλία του δεν είναι ακόμη “καθαρή”. Ένα παιδί τεσσάρων ετών χρησιμοποιεί μεγάλες προτάσεις και αρθρώνει τους περισσότερους φθόγγους σωστά. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ομιλίας του παιδιού. Τι συμβαίνει όμως αν το παιδί δεν μιλά καθαρά ή η φωνή του δε συμβαδίζει με την ηλικία του;

Η ομιλία των παιδιών μπορεί να μοιάζει με εκείνη μικρότερου παιδιού (φωνολογική ανωριμότητα) ή μπορεί να αποκλίνει σημαντικά απο εκείνη του παιδιού με φυσιολογική ανάπτυξη (φωνολογική διαταραχή). Οφείλεται σε δυσκολία των παιδιών να αντιληφθούν και να οργανώσουν τους ήχους στο φωνολογικό τους σύστημα, το κεντρικό γλωσσικό σύστημα που περιλαμβάνει τους ήχους (φθόγγους) μιας γλώσσας οργανωμένους και ταξινομημένους σε λέξεις με βάση συγκεκριμένους κανόνες.

Στα φωνολογικά τους λάθη (φωνολογικές απλοποιήσεις) περιλαμβάνονται: απλοποιήσεις συλλαβών (π.χ “μάτιο” για “δωμάτιο”), απλοποιήσεις ή απαλοιφές φωνημάτων (“κούπα” για “σκούπα”), αντικαταστάσεις φωνημάτων (π.χ “λόδα” για “ρόδα”), αντιμεταθέσεις συλλαβών (“πακάκι” για “καπάκι”) κ.α Τα παιδιά με φωνολογική διαταραχή αποτελούν το 40% των περιστατικών που δέχονται λογοθεραπευτική παρέμβαση στη Μεγάλη Βρετανία.

Τα παιδιά φυσιολογικής ανάπτυξης μέχρι την ηλικία των 4 ετών έχουν κατακτήσει τα περισσότερα φωνήματα και χρησιμοποιούν μόνο περιορισμένες διαδικασίες απλοποίησης, ενώ μέχρι 5,6 ετών μιλούν όπως οι ενήλικες. Η φωνολογική διαταραχή ή ανωριμότητα μπορεί να συνυπάρχει και με άλλες διαταραχές λόγου και ομιλίας.

Πώς αντιμετωπίζονται οι διαταραχές του λόγου;

Όταν η ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας ενός παιδιού αποκλίνει απο εκείνη του παιδιού με φυσιολογική ανάπτυξη π.χ ένα παιδί 18 μηνών δεν έχει καθόλου λέξεις, ένα παιδί 3 ετών δεν σχηματίζει προτάσεις ή ένα παιδί 4 ετών δεν μιλάει “καθαρά”, τότε είναι σημαντικό οι γονείς να απευθυνθούν σε λογοθεραπευτή.

Συχνά, σε γονείς με παιδιά που εμφανίζουν γλωσσικές δυσκολίες μέχρι την ηλικία των 3 ετών, δίνονται συμβουλές και κατευθύνσεις, για κάθε περιστατικό ξεχωριστά, ώστε να επισπευθεί η γλωσσική και επικοινωνιακή ανάπτυξη αυτών. Σε άλλες περιπτώσεις ο λογοθεραπευτής εκπαιδεύει τους γονείς ώστε να χρησιμοποιούν μεθόδους γλωσσικής ενίσχυσης, ελέγχοντας τακτικά την πρόοδο του παιδιού (έμμεση παρέμβαση). Η άμεση λογοθεραπευτική παρέμβαση στις γλωσσικές διαταραχές ξεκινά συνήθως στην ηλικία των 2 1/2 – 3 ετών με τη χρήση παιχνιδιών, εικόνων και συμβόλων και στοχεύει:

–             Στην αύξηση του λεξιλογίου έκφρασης και κατανόησης (ονόματα, ρήματα, έννοιες).

–             Στην κατανόηση απλών εντολών, ερωτήσεων και μικρών ιστοριών.

–             Στην εκπαίδευση για το σχηματισμό προτάσεων 2 και παραπάνω λέξεων.

–             Στην περιγραφή απλών εικόνων και ολοκλήρωση συνοπτικών διαλόγων.

Σε παιδιά όπου συνυπάρχουν τόσο οι γλωσσικές όσο και οι φωνολογικές δυσκολίες η αποκατάσταση ξεκινά παράλληλα με τη γλωσσική παρέμβαση (2 1/2 – 3 έτη). Όσον αφορά τις μεμονωμένες φωνολογικές δυσκολίες, η αποκατάσταση ξεκινά συνήθως κοντά στην ηλικία των 4 ετών, ενώ στην ηλικία των 5 – 5 1/2 ετών γίνεται παρέμβαση για την κατάκτηση των τελευταίων φωνημάτων (π.χ του “ρ”) και για την αποκατάσταση των τελευταίων διαδικασιών απλοποίησης που αναμένονται στη φωνολογική εξέλιξη.

Η λογοθεραπευτική παρέμβαση για τις φωνολογικές δυσκολίες περιλαμβάνει:

–Διαβάθμιση των αρθρωτικών – φωνολογικών θεραπευτικών δραστηριοτήτων :παραγωγή μεμονωμένων ήχων -λέξεων- συλλαβών ΣΦ (Σύμφωνο/ Φωνήεν) λέξεων ΣΦΣΦ – πολυσύλλαβων λέξεων ΣΦΣ και λέξεων με κλειστές συλλαβές (π.χ πόρτα) – λέξεων με συμπλέγματα συμφώνων (π.χ κρεβάτι) προτάσεων – συνδεδεμένου λόγου.

–Ανάπτυξη των δεξιοτήτων ακουστικής διάκρισης των φωνημάτων (π.χ διάκριση του “ρ” απο το “λ”).

–Καλλιέργεια της φωνολογικής επίγνωσης (συνειδητοποίηση των φωνολογικών του λόγου) μετά την ηλικία των 5 ετών: φώνημα (π.χ Απο τι αρχίζει η λέξη “σαπούνι”;), συλλαβή (π.χ Σε τι τελειώνει η λέξη “καρότο”;), ρίμα (π.χ Ακούγονται ίδιες ή διαφορετικές στο τέλος λέξεις “λεμόνι” και “μπαλόνι”;).

Από την επιστημονική ομάδα της Α Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Καθηγητή κυρίου Γεώργιου Χρούσου.  

ΠΗΓΗ