Διαπαιδαγώγηση των Εφήβων στη Σημερινή Κοινωνία: Ελευθερία και Περιορισμοί

πηγη

 

Ένα ζήτημα που φαίνεται να προβληματίζει αρκετούς γονείς σήμερα είναι το θέμα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους και κυριότερα των εφήβων. Από τη μια η διαμόρφωση της σημερινής κοινωνίας εμπεριέχει περισσότερους ίσως κινδύνους για τους έφηβους – όπως η ευκολότερη πρόσβαση στα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα – αλλά και περισσότερες δυνατότητες γνωστοποίησης προϋπαρχόντων προβλημάτων μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης – όπως η βία μεταξύ συνομηλίκων, η εφηβική εγκυμοσύνη και η αυτοκτονία. Από την άλλη, οι περισσότεροι γονείς σήμερα έχουν πετύχει ένα καλό βιοτικό επίπεδο για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, πράγμα που τους επιτρέπει να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο και ενέργεια στην ψυχολογική ανάπτυξη και συμπεριφορά των παιδιών τους (κάτι που ίσως δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν στους ίδιους οι δικοί τους γονείς), και έτσι να αντιλαμβάνονται ευκολότερα την ύπαρξη προβλημάτων. Ο συνδυασμός όλων αυτών και άλλων παραγόντων αφήνει συχνά ανήσυχους, εκτεθειμένους και ακατάλληλα εξοπλισμένους τους γονείς να διαπαιδαγωγήσουν τα έφηβα παιδιά τους σε μια κοινωνία που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς στόχους, αξίες και συνήθειες, δημιουργώντας ένα χάσμα γενεών μεγαλύτερο ίσως από ποτέ.

 

Έτσι, καλούνται οι σημερινοί γονείς να αντιμετωπίσουν έφηβους που κάνουν σκασιαρχείο, καπνίζουν, πίνουν και ξενυχτούν σε κλαμπς, συνάπτουν σεξουαλικές σχέσεις, δοκιμάζουν ναρκωτικά και παρανομούν με διάφορους τρόπους. Αλλά και έφηβους οι οποίοι αρνούνται να υπακούσουν εθελοτυφλικά στις επιθυμίες και υποδείξεις των γονιών και των καθηγητών τους, που είναι έτοιμοι με κριτικό πνεύμα να υποδείξουν τα λάθη τους, που διεκδικούν τα δικαιώματά τους και το σεβασμό που δικαιούνται επαναστατώντας πολλές φορές. Δεν παύουν όμως να χρειάζονται την αγάπη, την κατανόηση, τη χωρίς όρους αποδοχή και τη στήριξη των γονιών τους.

 

Παρατηρείται ότι αρκετοί γονείς αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην οριοθέτηση των έφηβων παιδιών τους και καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές: σε ορισμένες περιπτώσεις, η δυσκολία του γονιού να προσαρμοστεί στις αλλαγές που παρουσιάζει ο έφηβος στη σημερινή κοινωνία καταλήγει μαζί με άλλους παράγοντες (όπως η δική του παιδική και εφηβική ηλικία) στο να γίνεται υπερβολικά αυστηρός ή και βίαιος (σωματικά ή λεκτικά). Σε άλλες περιπτώσεις, η δυσκολία αυτή συντείνει στο να θέτει ο γονιός ελάχιστους ή καθόλου περιορισμούς στον έφηβο. Τα αποτελέσματα και στις δύο περιπτώσεις αποβαίνουν συνήθως αρνητικά μέχρι καταστροφικά πρωτίστως για τον έφηβο, αλλά και για τους ίδιους τους γονείς και τη μεταξύ τους σχέση.

 

Το κυριότερο γνώρισμα της εφηβείας ως στάδιο ανάπτυξης είναι η αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου και του ρόλου του στην οικογένεια και την κοινωνία. Αναπόφευκτα, ο έφηβος βιώνει εσωτερικές συγκρούσεις (η ένταση των οποίων διαφέρει από άτομο σε άτομο), στην προσπάθειά του να γνωρίσει τον εαυτό του και τους άλλους και να διεκδικήσει περισσότερη αυτονομία, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθεί να χρειάζεται την αποδοχή και τη στήριξη των γονιών του. Έτσι, όταν οι γονείς γίνονται υπερπροστατευτικοί, πολύ αυστηροί, κριτικοί ή βίαιοι, οι προσπάθειες του έφηβου για δημιουργία ταυτότητας και αυτονομία υπονομεύονται, κάτι που τον οδηγεί στη χαμηλή αυτοεκτίμηση, την ανασφάλεια και συναισθήματα όπως ο φόβος, ο θυμός, η λύπη και η απογοήτευση, καθώς επίσης και σε συναισθήματα εχθρότητας απέναντι στους γονείς. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται και εξωτερικεύονται οι συνέπειες αυτές καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, όπως η ιδιοσυγκρασία του παιδιού και οι σχέσεις που έχει με άλλα μέλη της οικογένειας και της κοινωνίας. Έτσι, ενώ ορισμένοι έφηβοι αντιδρούν στην υπερπροστασία ή τη βία επαναστατώντας κατά των γονιών τους και πολλές φορές και κατά της κοινωνίας γενικότερα, άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους και προσπαθούν διαρκώς να ικανοποιούν τους γονείς τους σε βάρος της δικής τους προσωπικότητας και αυτονομίας. Και στις δύο περιπτώσεις παρουσιάζονται συχνά αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως το κάπνισμα, η κατάχρηση αλκοόλ και η χρήση ναρκωτικών, αλλά και συνέπειες όπως οι διατροφικές διαταραχές, η χρόνια κατάθλιψη και η αυτοκτονία.

 

Από την άλλη, υπάρχουν γονείς οι οποίοι θέτουν ελάχιστους ή καθόλου περιορισμούς στα έφηβα παιδιά τους. Αυτό είναι φαινόμενο που παρατηρείται συχνότερα ίσως σε μονογονεϊκές οικογένειες, όπου ο ένας γονιός είναι φυσικά ή συναισθηματικά απών και ο άλλος φορτώνεται όλες τις ευθύνες της οικονομικής και ψυχολογικής φροντίδας των παιδιών, με αποτέλεσμα έλλειψη χρόνου, σωματική και ψυχολογική κούραση – παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά την ικανότητα του γονιού να οριοθετήσει τον έφηβο. Υπάρχουν επίσης γονείς οι οποίοι λόγω χαρακτήρα και προσωπικών εμπειριών δυσκολεύονται να επιβληθούν, και άλλοι οι οποίοι λόγω υπέρμετρης αφοσίωσης στην εργασία τους ή και αδιαφορίας δεν αφιερώνουν τον απαραίτητο χρόνο και ενέργεια στη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Σε αυτές και ανάλογες περιπτώσεις, οι έφηβοι αφήνονται να αντεπεξέλθουν με μια αυτονομία που η ηλικία και οι εμπειρίες τους δεν τους επιτρέπουν συνήθως να αξιολογήσουν και να αξιοποιήσουν σωστά. Τα συναισθηματικά αποτελέσματα περιλαμβάνουν κυρίως ανασφάλεια, θυμό και απογοήτευση. Επιπρόσθετα, καθώς τα παιδιά αυτά δεν οριοθετούνται στην οικογένεια, δυσκολεύονται συνήθως να δεχθούν περιορισμούς στο σχολείο, την εργασία και την ευρύτερη κοινωνία. Έτσι, πολλά από αυτά καταλήγουν με μια γενικότερη αστάθεια και έλλειψη οργάνωσης στη ζωή τους, έλλειψη στόχων και αυτοελέγχου. Παρατηρούνται επίσης – όπως και σε περιπτώσεις καταπίεσης – αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, παραβατικότητα, επιθετική συμπεριφορά και κατάθλιψη.

 

Από όλα τα πιο πάνω, προκύπτει ότι ο έφηβος δεν είναι πια παιδί, αλλά ούτε και ενήλικας, γι’αυτό και χρειάζεται ανάλογη συμπεριφορά από πλευράς των γονιών. Η χρήση βίας πρέπει να αποκλείεται γιατί εκτός από τις υπόλοιπες επιβλαβείς συνέπειες, τείνει επίσης να λειτουργεί για τον έφηβο ως μοντέλο συμπεριφοράς προς τους άλλους. Χρειάζεται οριοθέτηση που να ανταποκρίνεται στην κοινωνία στην οποία ζει, ανάλογα και με την ηλικία στην οποία βρίσκεται. Από την άλλη, έχει ανάγκη ελευθερίες και προνόμια, το δικαίωμα να διαφωνεί με τους γονείς και η γνώμη του να λαμβάνεται υπόψη και να μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό του, για παράδειγμα για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ο έφηβος θα βοηθηθεί να ωριμάσει, να γίνει πιο υπεύθυνος, να έχει υγιείς σχέσεις και αυτοεκτίμηση. Θα βοηθηθεί επίσης στο να διαμορφώσει μια προσωπικότητα ικανή για σωστή επικοινωνία με τους άλλους, αυτοέλεγχο, δημιουργικότητα, κατανόηση και αγάπη προς τους συνανθρώπους του.

ΠΗΓΗ

Η ΔΕΠ (Υ) χωρίζεται σε τρεις διαφορετικούς τύπους

πηγη

 

Η διαταραχή αυτή υπολογίζεται ότι προσβάλλει περίπου το 8-10 % των παιδιών σχολικής ηλικίας. Προσβάλλει συχνότερα τα αγόρια (3-4 φορές). 

Πού οφείλεται η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα; 
Για την κατάσταση αυτή δε φταίει κανένας από το περιβάλλον του παιδιού (ούτε οι γονείς ούτε οι δάσκαλοι) και το πιο πιθανό το παιδί γεννιέται με αυτό το πρόβλημα (διαταραχή που κληρονομείται). Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι οφείλεται σε ανισορροπία ή ανεπάρκεια των ορμονών που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για τη λειτουργία του. Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι ο εγκέφαλος των παιδιών με αυτή την αρρώστια χρησιμοποιεί τη γλυκόζη (ενεργειακό υλικό) σε πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με τα υγιή παιδιά.  Η  ΔΕΠ (Υ) έχει στατιστικά συσχετιστεί με πολλούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η υπερβολική παρακολούθηση τηλεόρασης.

Σε ποια ηλικία εκδηλώνεται η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα; 
Η διαταραχή αυτή μπορεί να εκδηλωθεί από βρεφική ηλικία αλλά είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς τη διάγνωση αυτή τόσο νωρίς. Τα συμπτώματα που συνήθως έχουν τα βρέφη είναι τα ακόλουθα, χωρίς να σημαίνει πως κάθε παιδί που έχει ένα ή περισσότερα από τα συμπτώματα αυτά έχει και ΔΕΠ (Υ) : 
• Έντονο κλάμα. 
• Κοιμούνται λίγο. 
• Ανησυχία. 
• Κτυπούν το κεφάλι συνήθως στο κρεβάτι. 
• Δυσκολίες στη σίτιση. 
• Έντονη δίψα. 

Η υποψία της αρρώστιας τίθεται όταν το παιδί αρχίζει να μεγαλώνει και παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά συμπτώματα.

 

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της ΔΕΠ (Υ) 
Τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η ελλειμματική προσοχή, η υπερκινητικότητα και η παρορμητική συμπεριφορά. 

Ελλειμματική προσοχή 
Το παιδί αδυνατεί να συγκεντρωθεί σε ένα παιχνίδι ή μια συγκεκριμένη εργασία για πολλή ώρα. Πολλές φορές δείχνει να μη σας ακούει όταν του μιλάτε ή δεν ακολουθεί τις οδηγίες που του δίνετε.

Υπερκινητικότητα 
Το παιδί αδυνατεί να κάτσει για πολλή ώρα σε ένα τόπο. Κινείται συνεχώς. Μπορεί να μιλά συνέχεια. 

Παρορμητική συμπεριφορά 
Δίνει απαντήσεις πριν καν συμπληρωθεί η ερώτηση. Διακόπτει συνεχώς τους άλλους.

Η ΔΕΠ (Υ) χωρίζεται σε τρεις διαφορετικούς τύπους 
A. ΔΕΠ με κυρίως σύμπτωμα την ελλειμματική προσοχή. 
Τα συμπτώματα του τύπου αυτού είναι τα ακόλουθα: 
• Αδυνατεί να προσηλωθεί σε λεπτομέρειες ή κάνει απρόσεκτα λάθη. 
• Δυσκολεύεται να κρατηθεί προσηλωμένο σε μια συγκεκριμένη εργασία για πολλή ώρα. 
• Δεν φαίνεται να παρακολουθεί αυτό που του λες. 
• Δυσκολεύεται να οργανώσει τα πράματα γύρω του. 
• Αποφεύγει ή δυσκολεύεται να συμμετάσχει σε δραστηριότητες που απαιτούν πνευματική προσπάθεια. 
• Χάνει εύκολα να πράγματα του. 
• Ξεχνά πολύ εύκολα. 
• Δυσκολεύεται να ακολουθήσει οδηγίες. 
• Χάνει εύκολα την προσοχή του. 

Β. ΔΕΠ με κυρίως σύμπτωμα την υπερκινητικότητα και την παρορμητική συμπεριφορά. 
Τα συμπτώματα του τύπου αυτού είναι τα ακόλουθα: 
• Δυσκολεύεται να μείνει καθιστό σε μια καρέκλα για πολλή ώρα. 
• Όταν κάθεται κινεί συνέχεια τα χέρια και πόδια. 
• Τρέχει και σκαρφαλώνει συνέχεια μέσα στο σπίτι. 
• Δυσκολεύεται να συμμετάσχει ήρεμα σε μια δραστηριότητα. 
• Συμπεριφέρεται σαν να έχει μέσα του ένα μηχανάκι. 
• Μιλά ασταμάτητα. 
• Απαντά πριν συμπληρωθεί η ερώτηση. 
• Δυσκολεύεται να περιμένει στη σειρά του. 
• Διακόπτει τους άλλους όταν μιλούν. 

Γ. Μεικτός τύπος ΔΕΠ. 
Στον τύπο αυτό το παιδί παρουσιάζει συμπτώματα και από τους δυο πιο πάνω τύπους. 

Πώς διαγιγνώσκεται η ΔΕΠ (Υ); 
Δυστυχώς δεν υπάρχει εξέταση που να θέτει τη διάγνωση του ΔΕΠ (Υ). Όταν κάποιος υποψιαστεί την διαταραχή, τότε αφού πρώτα ο γιατρός εξετάσει το παιδί, στη συνέχεια θα πρέπει να συλλέξει πληροφορίες από τους γονείς, τους δασκάλους και από οποιοδήποτε έρχεται σε επαφή με το παιδί για πολλή ώρα. Ο γιατρός θα αξιολογήσει όλες αυτές τις πληροφορίες και ταυτόχρονα θα αποκλείσει άλλες καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα που να μοιάζουν με ΔΕΠ (Υ), όπως είναι οι πιο κάτω:

Σύνδρομο Tourette
Μαθησιακές δυσκολίες
Άγχος
Κατάθλιψη

 

Για να υποψιαστεί κάποιος  η ΔΕΠ (Υ) θα πρέπει να πληρούνται τα πιο κάτω:

Το παιδί να παρουσιάζει κάποιο από τα συμπτώματα η ΔΕΠ (Υ) πριν την ηλικία των 7 χρονών.
Η συμπεριφορά – συμπτώματα πρέπει να έχουν διάρκεια τουλάχιστο 6 μήνες.
Η συμπεριφορά – συμπτώματα θα πρέπει να επηρεάζουν τη ζωή του παιδιού σε ένα τουλάχιστο από τους πιο κάτω χώρους δραστηριοποίησης

Σχολείο
Σπίτι
Σχέσεις με φίλους

Πώς αντιμετωπίζεται η ΔΕΠ (Υ); 
Η αντιμετώπιση του παιδιού με ΔΕΠ (Υ) είναι πολύπλευρη. Θα πρέπει να στραφεί στους εξής τομείς: 
1. Εκπαίδευση των γονιών. 
2. Προγράμματα παρέμβασης στη συμπεριφορά του παιδιού. 
3. Καταρτισμός κατάλληλου εκπαιδευτικού προγράμματος. 
4. Φαρμακευτική αγωγή. 
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των παιδιών με ΔΕΠ (Υ) δε θεραπεύουν την διαταραχή. Βελτιώνουν τα συμπτώματα για όσο χρόνο διαρκεί η δράση του φαρμάκου. Τα φάρμακα που συνήθως χρησιμοποιούνται ανήκουν στις πιο κάτω κατηγορίες. 
Α. Μεθυλφενιδάτη 
Β. Προϊόντα αμφεταμίνης και δεξτροαμφεταμίνης. 
Οι φαρμακευτικές εταιρείες κυκλοφορούν φάρμακα μακράς δράσεως και στις δυο αυτές κατηγορίες, δηλαδή φάρμακα που ο χρόνος δράσης τους είναι σχετικά μεγάλος έτσι δίνεται η δυνατότητα χορήγησης του φαρμάκου μια φορά την ημέρα. 
Να θυμάστε να ρωτάτε πάντα τον γιατρό σας για τις πιθανές παρενέργειες και για την ακριβή δόση του φαρμάκου. 

Μερικά παραδείγματα παρέμβασης στη συμπεριφορά του παιδιού

Α. Δημιουργήστε μια ρουτίνα. Προσπαθήστε να ακολουθήσετε το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα, από την ώρα αφύπνισης το πρωί μέχρι την ώρα του ύπνου το βράδυ. Βάλτε το πρόγραμμα σε περίοπτη θέση στο σπίτι (πχ στο ψυγείο), έτσι ώστε το παιδί να μπορεί να δει τι περιμένει στη διάρκεια της ημέρας (ώρα για μελέτη, παιχνίδι, και δουλειές).

Β. Οργανώστε το χώρο του. Βάλτε τα σχολικά είδη, είδη ένδυσης και παιχνίδια στον ίδιο χώρο κάθε μέρα, έτσι ώστε το παιδί να έχει λιγότερες πιθανότητες να χάσει κάτι από τα πιο πάνω.

Γ. Αποφύγετε πράγματα που θα μπορούσαν να του αποσπάσουν τη προσοχή. Απενεργοποιήστε την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ειδικά όταν το παιδί μελετά.

Δ. Περιορίστε τις επιλογές που δίνετε στο παιδί. Δώστε στο παιδί τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε δύο πράγματα (πχ αυτό το ντύσιμο ή το άλλο, αυτό το γεύμα ή το άλλο).

Ε. Αλλάξτε τον τρόπο επαφής με το παιδί σας. Αντί μακροσκελής και χαοτικές εξηγήσεις, χρησιμοποιήστε σαφείς, σύντομες οδηγίες.

Στ. Βάλτε ρεαλιστικούς στόχους και χρησιμοποιήστε την ανταμοιβή για να ενθαρρύνετε το παιδί σας και να το ανταμείβετε για κάθε προσπάθεια ή οποιαδήποτε θετική συμπεριφορά.

Η. Πειθαρχία. Αντί να φωνάζετε ή να ειρωνεύεστε το παιδί καλύτερα να βάζετε χρονικά όρια και να του αφαιρείτε προνόμια για κάποια ανάρμοστη συμπεριφορά (πχ Δεν θα φάει παγωτό σήμερα γιατί είχε τη τάδε κακή συμπεριφορά).

 

Ποια είναι η πρόγνωση της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα; 
Τα παιδιά με ΔΕΠ (Υ) έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα αποτυχίας στο σχολείο. Περίπου τα δυο τρίτα των παιδιών θα συνεχίσουν να έχουν συμπτώματα και στην ενήλικη ζωή τους. Μελέτες όμως απέδειξαν πως τα παιδιά που αντιμετωπίζονται έγκαιρα με τη σωστή πολύπλευρη θεραπεία έχουν λιγότερα προβλήματα στο σχολείο και μόνο οι μισοί από αυτούς παρουσιάζουν προβλήματα μέσα στην οικογένεια τους και στη δουλειά τους.

ΠΗΓΗ

Αγγλικά για Μαθησιακές Δυσκολίες & Διάσπαση Προσοχής: Μία αληθινή ιστορία…

πηγη

Κάποτε η Ελένη πριν πολλά χρόνια, όταν πήγαινε τότε στην τετάρτη Δημοτικού, μου χάρισε μια πολύ όμορφη αλήθεια για την δουλειά μου: «ό,τι αγαπάω δεν το φοβάμαι και δεν το κάνω λάθος…».

Από εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι η ουσία για την ειδική μαθησιακή υποστήριξη, είναι η προσπάθεια των παιδαγωγών ώστε τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες να προσεγγίσουν τη γνώση στα αγγλικά με λιγότερο φόβο και περισσότερη αγάπη.

Είναι δεδομένο και συμβαίνει σε όλους μας, ότι οποιαδήποτε δυσκολία έχουμε μας αγχώνει και φοβίζει προκαλώντας αρνητικά συναισθήματα, ενώ συνήθως αποφεύγουμε να την αντιμετωπίσουμε. Πόσο μάλιστα ένα παιδί που το δυσκολεύουν τα μαθήματα ή αλλιώς ένα παιδί που δυσκολεύεται να διαβάσει τα μαθήματα του…

Η Ελένη το κοριτσάκι της τετάρτης Δημοτικού που αναφέραμε, είχε διάσπαση προσοχής, που σημαίνει τη δυσκολία ενός παιδιού να συγκεντρώνεται για να ολοκληρώνει μια δραστηριότητα, μια μαθησιακή ενότητα κ.τ.λ. Αποτελεί ένα είδος και αυτό μαθησιακής δυσκολίας που στην παιδική ηλικία το συναντάμε συχνά, είτε σε ένα γενικό επίπεδο που εμποδίζει όμως σε μεγάλο βαθμό την διαδικασία εκμάθησης - πολλά είναι τα παιδιά που είναι αφηρημένα στην τάξη ή που δεν συγκεντρώνονται στην μελέτη - είτε ως ειδικές μαθησιακές ανάγκες με την μορφή της ΔΕΠ-Υ. Εδώ οι δυσκολίες εκτός από την εκμάθηση των μαθημάτων, συνήθως επεκτείνονται και στην καθημερινότητα των παιδιών.

Για να αντιμετωπίσουμε τις οποιαδήποτε μαθησιακές δυσκολίες ενός παιδιού / έφηβου και να το μάθουμε να διαβάζει πιο εύκολα, θα πρέπει τα μαθήματα να γίνονται εντελώς εξατομικευμένα με βάση την ηλικία του, τα προσωπικά του ενδιαφέροντα και τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει το κάθε παιδί.

Η Ελένη που ήταν εννέα ετών, ζητούσε από μόνη της να διαβάζει τα μαθήματα της στο σαλόνι του σπιτιού της, εκεί της άρεσε επειδή ήταν μεγάλο δωμάτιο ήσυχο και φωτεινό, έπαιρνε μαζί της τα απολύτως απαραίτητα αντικείμενα, όπως π.χ. μολύβι, στυλό, γόμα, χάρακας, βιβλία και τετράδια. Ήταν απόλυτη σε αυτό γιατί αν υπήρχαν πολλά πράγματα γύρω της, συχνά έπιανε τον εαυτό της να «ταξιδεύει» όπως η ίδια έλεγε γελώντας, δηλαδή απλά να διασπάται η προσοχής της...
Μόνιμα στις συνεδρίες που κάναμε ώστε να την βοηθήσω με τις μαθησιακές δυσκολίες της στα αγγλικά, ήθελε να δουλεύουμε αλλά συγχρόνως ένιωθε την ανάγκη να κινηθεί με κάποιο παιχνίδι, ανυπομονούσε για τις «παιχνιδοδουλίτσες» μας όπως έλεγε, γιατί έτσι κατανοούσε καλύτερα τα μαθήματά της.

Έτσι λοιπόν συχνά γράφαμε τις λέξεις της ορθογραφίας σε ξεχωριστές κάρτες και τις έβλεπε μία – μία η Ελένη. Όταν παρατηρούσε τη λέξη στην κάρτα, σηκωνόταν από το γραφείο έκανε ένα γύρο τρέχοντας και μετά έγραφε τη λέξη στο χαρτί της. Επίσης, γράφαμε σε κάρτες τις λέξεις – κλειδιά του μαθήματος που ήθελα να μάθει και τις έκρυβα σε διαφορετικά σημεία μέσα στο δωμάτιο της. Μετά την καλούσα να εντοπίσει τις κάρτες με τις λέξεις μέσα στο χώρο παίζοντας το παιχνίδι του «κρυμμένου θησαυρού». Και πολλά διάφορα άλλα σύμφωνα πάντοτε με τις επιθυμίες της και τις ανάγκες της, με αυτό τον τρόπο πετυχαίναμε να έχει η Ελένη καλύτερες μαθησιακές επιδόσεις. Τότε μου ζητούσε ευγενικά αλλά επίμονα να την επιβραβεύω με κάτι απλό όπως ένα μπράβο ή με ένα αυτοκόλλητο για τη συλλογή της.

Σήμερα η Ελένη είναι φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας στο τέταρτο έτος, μπράβο Ελένη…

 ΠΗΓΗ

Η δυσγραφία και τα πρώιμα συμπτώματά της

ΠΗΓΗ

 Κύριο χαρακτηριστικό της δυσγραφίας είναι ότι ο μαθητής δυσκολεύεται πολύ να μάθει να γράφει σωστά ακόμα και μετά από πολλές υποδείξεις αλλά και αρκετή εξάσκηση.

Αντίθετα με τη δυσγραφία, κακογραφία ονομάζεται όταν ένας μαθητής είχε μάθει να γραφεί σωστά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλά μεγαλώνοντας αρχίζει να βαριέται και γράφει γρήγορα με αποτέλεσμα να είναι κακογράφος.

Η διαφορά ανάμεσα στη δυσγραφία και την κακογραφία

Το παιδί που θεωρείται κακογράφος εάν του ζητήσεις να γράψει αργά και σωστά μπορεί να βελτιώσει την εικόνα του γραπτού του. Ένας δυσγραφικός μαθητής όμως πάντα γραφεί άσχημα, ακανόνιστα, δυσανάλογα, δυσανάγνωστα γράμματα, λέξεις και προτάσεις.
Η δυσγραφία είναι μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας που παρουσιάζεται με συχνότητα 3-5% και είναι πιο συχνή στα αγόρια. Η μαθησιακή αυτή δυσκολία συνήθως συνυπάρχει με τη Δεπ-υ τη διάσπαση δηλαδή της προσοχής, την υπερκινητικότητα, αλλά και με άλλες αναπτυξιακές διαταραχές όπως είναι η δυσκολία στη διατήρηση του κινητικού συντονισμού.

Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια δυσγραφίας

Τα πρώτα συμπτώματα της δυσγραφίας γίνονται αντιληπτά από την προσχολική ηλικία με κύρια δυσκολία την άρνηση του παιδιού να ασχοληθεί με εργασίες που σχετίζονται με το γράψιμο και την ζωγραφική. Οι γονείς, συνήθως αποδίδουν την άρνηση αυτή στις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα του παιδιού χωρίς να την αξιολογούν ιδιαίτερα, πιστεύοντας ότι όταν θα μεγαλώσει θα μάθει να γράφει σωστά. Καθώς όμως το παιδί μεγαλώνει οι γονείς συνειδητοποιούν ότι η άρνησή του να ασχοληθεί με το γράψιμο και την ζωγραφική οφείλεται στη δυσκολία που έχει να εκτελέσει μία εργασία όπως τα άλλα συνομήλικα παιδιά.

Η δυσγραφία δημιουργεί στο νήπιο/μαθητή χαμηλή αυτοεκτίμηση

Ακόμα και από την τάξη του προνηπίου, το παιδί που δεν μπορεί να ζωγραφίσει το ίδιο καλά όσο τα άλλα, νιώθει άσχημα για τον εαυτό του. Το αίσθημα αυτό, είναι και ο κύριος λόγος που το παιδί αρνείται να συμμετέχει σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την ζωγραφική ή την προγραφή. Το παιδί συγκρίνοντας τον εαυτό του με τα άλλα παιδιά αντιλαμβάνεται τη διαφορά και αποφεύγει να εκτελέσει τέτοιου είδους δραστηριότητες με σκοπό να μην ντροπιαστεί στους συμμαθητές του. Τα παιδιά με δυσγραφία συχνά στοχοποιούνται, γίνονται θύματα bulling και κοροϊδευτικών σχολίων μέσα στην τάξη.

Τα πρώιμα συμπτώματα της δυσγραφίας στο Νηπιαγωγείο

Τα παιδιά:

• Δείχνουν απροθυμία να ασχοληθούν με την ζωγραφική
• Έχουν άρνηση να κάνουν προγραφικές ασκήσεις
• Δυσκολεύονται να αντιγράψουν γράμματα ή λέξεις
• Γράφουν με εξαιρετικά αργό ρυθμό και κουράζονται εύκολα
• Παραπονιούνται όταν πρέπει να γράψουν κάτι

Τα πρώιμα συμπτώματα της δυσγραφίας εντοπίζονται στην Α΄ Δημοτικού

Τα παιδιά:

• Δυσκολεύονται να γράψουν σωστά τα γράμματα μέσα στο καρέ τετράδιο
• Κολλούν τις λέξεις, μπερδεύουν τα κεφαλαία με τα μικρά γράμματα
• Γράφουν μισά τα γράμματα σε λέξεις, πάνω ή κάτω από τη γραμμή του τετραδίου
• Έχουν λανθασμένη στάση σώματος, συνήθως όταν γράφουν σκύβουν
• Κρατούν λάθος το μολύβι (είτε πολύ σφιχτά είτε πολύ χαλαρά)
• Γράφουν με εξαιρετικά αργό ρυθμό ή παρορμητικά και ακατάστατα
• Κουράζονται γρήγορα κάθε φορά που πρέπει να γράψουν
• Το γραπτό τους είναι δυσανάγνωστο
• Γράφουν άσχημα και ακατάστατα ακόμα και μετά από πολλή εξάσκηση

 

Τα συμπτώματα της δυσγραφίας στη Β΄ Δημοτικού

Τα παιδιά:

• Είναι ασυνήθιστα κακογράφοι για αυτή την ηλικία
• Αναμειγνύουν κεφαλαία με μικρά γράμματα
• Έχουν δυσκολία να γράψουν ομοιόμορφα γράμματα και πάνω στη γραμμή
• Κολλάνε τα γράμματα ή αφήνουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους
• Παραπονιούνται συχνά ότι κουράζονται και ότι δεν τους αρέσει να γράφουν
• Αργούν εξαιρετικά πολύ στην αντιγραφή
• Έχουν χαμηλή απόδοση σε σχέση με την προσπάθεια τους

Τα συμπτώματα της δυσγραφίας στην Γ ΄ Δημοτικού και πάνω

Τα παιδιά:

• Παρουσιάζουν ασυνήθιστα ακατάστατη εικόνα γραπτού
• Συλλαβίζουν ακόμα ή ψιθυρίζουν λεκτικά ώστε να γράψουν μία λέξη
• Δεν μπορούν να διατυπώσουν τις σκέψεις στο γραπτό λόγο
• Έχουν δυσκολία στη δομή, στη σύνταξη και τη γραμματική

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν ένα παιδί με δυσγραφία;

Ένα παιδί που παρουσιάζει δυσκολία στο γραπτό λόγο, χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τα παιδιά της ηλικίας του. Οι γονείς που έχουν ένα παιδί στην Α΄ Δημοτικού και διαπιστώνουν ότι το παιδί τους δυσκολεύεται να γράψει σωστά και καθαρά χρειάζεται να δώσουν στο παιδί πολλές ευκαιρίες εξάσκησης.

Πότε χρειάζεται να πάω στον ειδικό ένα παιδί με δυσγραφία;

Σε περίπτωση που οι γονείς διαπιστώσουν ότι η δυσκολία που έχει το παιδί τους στη γραφή δε βελτιώνεται παρά τις πολλές προσπάθειες εξάσκησης που έχουν κάνει, χρειάζονται μία αξιολόγηση από έναν ειδικό. Η αναπτυξιακή διάγνωση που θα προκύψει, καθώς και η εργοθεραπευτική εκτίμηση θα δείξει το βαθμό της δυσκολίας του παιδιού αλλά και τους τρόπους αντιμετώπισης.

 ΠΗΓΗ

«Λυπάμαι που νιώθεις έτσι»: Παθητική επιθετικότητα, τι σημαίνει σύμφωνα με τους ειδικούς

πηγη

Η «παθητική επιθετικότητα», μάστιγα στις ανθρώπινες σχέσεις του σήμερα

Θα έχεις συναντήσει τον όρο και ως «passive aggressiveness». Πρόκειται για μια τοξική συμπεριφορά από ένα άτομο, το οποίο έχει σκοπό να τιμωρήσει, να υποτιμήσει, και να χειριστεί ένα άλλο. Στην ουσία πρόκειται για όλες εκείνες τις φράσεις και τις συμπεριφορές, οι οποίες δείχνουν επιθετικότητα, αλλά με έναν πολύ έμμεσο και «υποχθόνιο τρόπο». Το άτομο που χρησιμοποιεί αυτή την πρακτική, μπορεί εύκολα να αρνηθεί κάθε ευθύνη, που ίσως του αποδοθεί, επιστρέφοντάς την στον αποδέκτη και ισχυριζόμενος πως πρόκειται για παρεξήγηση ή πως ο ενοχλημένος είναι υπερευαίσθητος. Σύμφωνα με τους ειδικούς ο «παθητικά επιθετικός τύπος» είναι αυτός που εκφράζει την επιθετικότητά του συγκεκαλυμμένα.

Ερχόμενοι στην φράση «λυπάμαι που νιώθεις έτσι», ενώ μπορεί να μοιάζει εντελώς φυσιολογική και να δείχνει μάλιστα ενσυναίσθηση, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αφού το άτομο που την λέει, ρίχνει ξανά την ευθύνη στον απέναντι του. Δηλαδή, «εσύ φταις που νιώθεις έτσι, εγώ δεν έκανα κάτι για να είσαι στη θέση αυτή». 

Επομένως είναι μια ακόμη έμμεση προσπάθεια να απαλλαγεί από τις ευθύνες των πράξεων του.Μια ακόμη πρακτική παθητικής επιθετικότητας, είναι όταν το άτομο «κρατάει μούτρα» ακόμη και για μέρες. Δεν μας λέει ανοιχτά αυτό που τυχόν τον έχει ενοχλήσει, αλλά βγάζει μια επιθετική συμπεριφορά χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί, ή χωρίς να γνωρίζουμε για ποιον λόγο έχει αλλάξει συμπεριφορά ή δεν μας μιλάει. «Η παθητική επιθετικότητα είναι ο σκόπιμος και καμουφλαρισμένος τρόπος κάποιου να εκφράζει την οργή, τον θυμό ή τη δυσαρέσκειά του», δηλώνουν οι ψυχολόγοι.

Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να είναι αφόρητα πιεστικές για το άτομο που τις δέχεται, και πέρα από πιεστικές, έχουν σκοπό να χειραγωγήσουν. Το άτομο που δέχεται παθητική επιθετικότητα, δεν θα έχει τόλμη, ούτε θα είναι ο εαυτός του, προκειμένου να μην δημιουργεί θέματα και «παρεξηγήσεις».

 ΠΗΓΗ

Τι είναι η τεχνική αναπνοής 4-7-8 και πώς μπορεί να ωφελήσει τον ύπνο

πηγη

 

Πρόκειται για μια απλούστατη τεχνική αναπνοής που όλοι μπορούμε να εφαρμόσουμε. Αποτελεί έμπνευση του Αμερικανού Δρ Andrew Weil, ο οποίος είναι ειδικός σε θέματα ύπνου.

Σύμφωνα με τον Δρ Weil, η τεχνική 4-7-8 είναι αποτελεσματική επειδή επιτρέπει στους πνεύμονες να γεμίσουν με αέρα. Έτσι, ολόκληρο το σώμα λαμβάνει περισσότερο οξυγόνο και επέρχεται η απόλυτη χαλάρωση.

Πώς θα εφαρμόσετε την τεχνική 4-7-8:

1. Εκπνεύστε από το στόμα, βγάζοντας όλο τον αέρα προς τα έξω δυνατά (να ακουστεί το σφύριγμα της αναπνοής).

2. Κλείστε το στόμα και εισπνεύστε αργά από τη μύτη μετρώντας από μέσα σας μέχρι το 4.

3. Κρατήστε την αναπνοή σας μετρώντας μέχρι το 7.

4. Εκπνεύστε από το στόμα, βγάζοντας όλο τον αέρα προς τα έξω δυνατά (να ακουστεί το σφύριγμα της αναπνοής) μετρώντας μέχρι το 8.

5. Επαναλάβετε τα προηγούμενα βήματα τέσσερις φορές.

Ο Δρ Weil προτείνει να επαναλαμβάνετε τον κύκλο των αναπνοών (4-5 φορές) τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα κάθε μέρα και σταδιακά θα δείτε εκπληκτικά αποτελέσματα!

Διαβάστε επίσης:

 

 

 

ΠΗΓΗ

 

Τρόποι για να διαχειριστείτε το εργασιακό άγχος

πηγη

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν έντονη πίεση στον εργασιακό χώρο καθώς η τηλεργασία έχει μειωθεί και οι περισσότεροι από εμάς δηλώνουμε φυσική παρουσία, κάτι που είχαμε ξεσυνηθίσει. Επίσης, οι αυξημένες απαιτήσεις των εργοδοτών, ο σκληρός ανταγωνισμός και ο χαρακτήρας του κάθε εργαζόμενου αυξάνουν το στρες. Αν και το άγχος σε κάποιες περιπτώσεις μας κρατά σε εγρήγορση τις περισσότερες φορές μας κάνει κακό τόσο σωματικά όσο και από άποψη απόδοσης.

Οι λόγοι του άγχους

Η αναγνώριση της αιτίας που μας προκαλεί έντονο άγχος μπορεί να μας βοηθήσει να το διαχειριστούμε. Ένας άνθρωπος που είναι πολύ ευσυνείδητος και έχει βάλει ψηλά τον πήχη θέλει να είναι άριστος, να μην κάνει λάθη και να είναι αποδοτικός στο έπακρο. Το άτομο που λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο δεν επιτρέπει στον εαυτό του την αποτυχία, δεν του αρέσει να του κάνουν υποδείξεις και αν για κάποιο εξωγενή ή προσωπικό λόγο είναι κάποια στιγμή ανεπαρκής το άγχος του απογειώνεται με αποτέλεσμα να θέλει πολύ χρόνο και προσπάθεια για να το διαχειριστεί.

Αν το αναλύσουμε λίγο περισσότερο θα ανακαλύψουμε και άλλες αιτίες που προκαλούν έντονο στρες οι οποίες είναι οι εξής:

• Οι προσδοκίες για την απόδοση του εργαζόμενου είναι ασαφείς
• Υπάρχει έλλειψη προσωπικής και επαγγελματικής υποστήριξης
• Το αντικείμενο της εργασίας έχει μεγάλο ποσοστό ανεργίας και ανασφάλειας
• Η δουλειά δεν είναι αρκετά προκλητική ή συναρπαστική
• Υπάρχουν λιγοστές ευκαιρίες για ανέλιξη
• Ο φόρτος εργασίας είναι υπερβολικός
• Ο μισθός είναι πολύ χαμηλός ή άνισος με τη δουλειά και τις ώρες εργασίας

Συμβουλές για τη διαχείριση του εργασιακού άγχους

Παρόλο που το άγχος είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, ο τρόπος που θα το διαχειριστείτε είναι σημαντικός καθώς σας βοηθά να παραμείνετε πιο υγιείς και να αυξήσετε την παραγωγικότητά σας. Αλλά τι μπορείτε να κάνετε;

1. Εντοπίστε την αιτία που σας προκαλεί το άγχος

Είναι πιο εύκολο να μειώσετε το άγχος σας όταν ξέρετε τι το προκαλεί. Αν για παράδειγμα αντιληφθείτε πως το πρόβλημά σας είναι οι ανεπαρκείς γνώσεις σας τότε θα πρέπει να βρείτε τον τρόπο να καλύψετε τα κενά σας προκειμένου να γίνετε ανταγωνιστικοί. Αν είστε πιο αργοί σε σχέση με τους συναδέλφους σας τότε θα πρέπει να αφιερώσετε περισσότερο χρόνο για να καλύψετε τις αδυναμίες σας προκειμένου να είστε συνεπείς στο χρονοδιάγραμμα της δουλειάς σας.

Αν ο όγκος της εργασίας σας είναι μεγαλύτερος από αυτόν που μπορείτε να διαχειριστείτε έχετε δύο επιλογές. Η πρώτη να ξεκινήσετε την ημέρα σας στο γραφείο με τα πιο δύσκολα κομμάτια της δουλειάς σας που απαιτούν αυξημένη εγρήγορση και προσήλωση στη λεπτομέρεια και στο τέλος της ημέρας να ασχοληθείτε με τα ευκολότερα που απαιτούν απλή διεκπεραίωση. Η δεύτερη επιλογή είναι να μοιράσετε αρμοδιότητες ή να μάθετε να αρνείστε ευγενικά τον μεγαλύτερο όγκο δουλειάς που ο προϊστάμενός σας σάς αναθέτει.

2. Μην αφήνετε εκκρεμότητες

Εάν καθυστερείτε να πάτε στο γραφείο ή δεν είστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, είναι λογικό η μέρα σας να ξεκινήσει με αρνητικό πρόσημο. Ήδη τα νεύρα σας είναι τσιτωμένα, η καρδιά σας χτυπάει τρελά και το στομάχι σας πονάει. Στη δουλειά πρέπει να είμαστε στρατιώτες και να έχουμε πειθαρχία. Επίσης, θα πρέπει να αφήνουμε πίσω μας τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας για να μπορέσουμε να είμαστε συγκεντρωμένοι στο έπακρο.

3. Βάλτε όρια

Η τεχνολογία μας επιτρέπει να έχουμε συνεχή πρόσβαση στην εργασία, αλλά είναι σημαντικό να θέσετε τα όρια μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Για παράδειγμα, θα μπορούσατε να μένετε μια ώρα παραπάνω στη δουλειά σας ώστε όταν φύγετε από το γραφείο σας να έχετε ολοκληρώσει όλες σας τις εκκρεμότητες. Μια άλλη επιλογή είναι να ελέγξετε τα μηνύματά σας ή να κάνετε μια προετοιμασία για την επόμενη ημέρα μετά το βραδινό σας γεύμα έχοντας όμως στο μυαλό σας ότι δεν θα πρέπει να υπερβείτε τη μια ώρα.

4. Βρείτε τους μηχανισμούς να χαλαρώσετε

• Συνειδητοποιείστε την αιτία του άγχους σας και προσπαθήσετε να αντιληφθείτε τι σας το προκαλεί.
• Πάρτε βαθιές ανάσες κα κάντε διαλογισμό για λίγα λεπτά της ώρας προκειμένου να αποφορτιστείτε.
• Για λίγη ώρα μιλήσετε στο τηλέφωνο με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο.
• Δημιουργήστε στο μυαλό σας μια εικόνα που σάς δίνει χαρά και σάς χαλαρώνει.

5. Ζητήσετε άδεια

Κάνοντας ένα διάλειμμα από τις εργασιακές δραστηριότητές σας μπορείτε να ξεκουραστείτε ή να λύσετε εξωγενείς παράγοντες που σας προκαλούν άγχος και σας αποπροσανατολίζουν. Όταν θα επιστρέψετε ξανά στο γραφείο σας θα είστε σε καλύτερη θέση να αντιμετωπίσετε δυνητικά αγχωτικές καταστάσεις. Αν δεν δικαιούστε άδεια εξετάστε αν μπορείτε να πάρετε μια εβδομάδα άνευ αποδοχών.

6. Διαπραγματευτείτε εκ νέου

Αν για παράδειγμα οι υποχρεώσεις σας δεν επιτρέπουν να εργάζεστε με πλήρες ωράριο εξετάστε αν μπορείτε να δουλεύετε part time. Μιλήστε στον προϊστάμενό ή τον εργοδότη σας με ειλικρίνεια, είναι κάτι που τις περισσότερες φορές αποδίδει. Επίσης, διαπραγματευτείτε ένα διαφορετικό ωράριο ή την επαναφορά της τηλεργασίας κάποιες ημέρες την εβδομάδα.

7. Αποφορτιστείτε

Είναι πολύ σημαντικό να αναπτύξετε υγιείς στρατηγικές για τη διαχείριση του άγχους. Όταν αρχίσετε να αισθάνεστε ένταση, η ύπαρξη ενός πλάνου για την καταπολέμησή του σάς επιτρέπει να το ξεπεράσετε με τρόπο βιώσιμο και ευεργετικό.

Τι μπορείτε να κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο;

• Διαβάστε ένα βιβλίο
• Δείτε μια ταινία ή μια τηλεοπτική σειρά που σας χαλαρώνει
• Ασκηθείτε
• Αποκτήστε ένα χόμπι
• Ακούστε μουσική
• Δείτε φίλους
• Ασχοληθείτε με την οικογένειά σας
• Κοιμηθείτε 8 ώρες
• Κόψτε τους άπειρους καφέδες και υιοθετήστε έναν υγιεινό τρόπο ζωής

8. Παρατηρήστε τι κάνουν οι συνάδελφοί σας και ακολουθείστε το παράδειγμά τους

Αν εργάζεστε σε έναν ενιαίο χώρο παρατηρήστε αν οι συνάδελφοί σας κάνουν διάλειμμα κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Θα αντιληφθείτε ότι σταματούν για λίγα λεπτά της ώρας για να φάνε, να κάνουν ένα τηλεφώνημα ή να βγουν στον προαύλιο χώρο ή το καπνιστήριο. Μήπως θα σας βοηθούσε να κάνατε το ίδιο; Επιπλέον, είναι μια καλή ευκαιρία να γνωριστείτε περισσότερο και να δικτυωθείτε.

9. Βελτιώστε το χώρο εργασίας σας

Το φυσικό περιβάλλον στο χώρο εργασίας μπορεί να επηρεάσει τα επίπεδα άγχους σας. Δημιουργήστε ένα χαλαρωτικό περιβάλλον γύρω σας για να βελτιώσετε τη διάθεσή σας. Να θυμάστε ότι το μπλε και το πράσινο χαλαρώνουν. Μπορείτε να αγοράσετε ένα μαξιλάρι, ένα φωτιστικό, μια καρέκλα ή ένα ποντίκι για να βάλετε την προσωπική σας πινελιά στον χώρο σας. Επίσης, η φωτογραφία της οικογένειάς σας ή ενός αγαπημένου προσώπου λειτουργεί πάντα θετικά. Αν έχετε δικό σας γραφείο προσθέστε κάποιο φυτό εσωτερικού χώρου ή ένα κάδρο της αρεσκείας σας. Όσο πιο άνετα νιώθετε, τόσο περισσότερο θα αποδίδετε.

10. Κοινωνικοποιηθείτε

Αν δεν μιλήσετε εσείς πρώτοι στους συναδέλφους σας μην περιμένετε να κάνουν οι ίδιοι την κίνηση. Το κτίσιμο σχέσεων μειώνει το άγχος και τις συγκρούσεις και προάγει την ομαδική εργασία.

11. Μάθετε πώς να διαχειρίζεστε προς όφελός σας τις συγκρούσεις

Η εκμάθηση της επίλυσης συγκρούσεων μπορεί να μειώσει την ένταση στο χώρο εργασίας κατά συνέπεια και το δικό σας άγχος. Μην παίρνετε αποφάσεις εν βρασμώ ψυχής και δώστε στον εαυτό σας τον χρόνο να αποφορτιστεί ώστε να δει με άλλη οπτική ένα πρόβλημα. Θα εκπλαγείτε από το πόσο αποδοτικό είναι για σας και την ομάδα σας.

12. Έχετε τακτικό το γραφείο σας

Ένα ακατάστατο γραφείο αυξάνει το άγχος. Επίσης είναι δύσκολο να βρείτε τα αντικείμενα που χρειάζεστε, γεγονός που καθυστερεί την εργασία σας και αυξάνει το άγχος. Το ίδιο πρέπει να κάνετε και στον υπολογιστή σας. Όλα σας τα αρχεία πρέπει να είναι ταξινομημένα και πλήρως ενημερωμένα.

Συμπερασματικά θα λέγαμε πως το να είστε ψύχραιμοι σάς βοηθά να αντιμετωπίσετε όλες τις δυσκολίες. Αν πάλι το κλίμα και οι συνθήκες εργασίας δεν σας βοηθούν αναζητήστε έναν άλλο εργοδότη. Ωστόσο, πριν πάρετε αυτήν την απόφαση αναζητήστε μια νέα δουλειά και διασφαλίστε ότι η νέα σας επιλογή έχει περισσότερα πλεονεκτήματα από την τωρινή σας εργασία.

ΠΗΓΗ

«Οι γονείς ας ανησυχήσουν όταν τα παιδιά τους είναι αδιάφορα για τη ζωή, όχι για τα μαθήματα»

πηγη

Μπορεί να υπάρξει μια ζωή χωρίς προβλήματα; Υπάρχουν σημάδια που δείχνουν ότι κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του; Η κλινική ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια Άννα Κανδαράκη απαντά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.

 

Η ευθύνη της οικογένειας στην ανάπτυξη της επιθετικότητας του εφήβου

ΠΗΓΗ

 

Όταν ο έφηβος εκφράζεται βίαια ή και εγκληματικά

Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι έφηβοι εκδηλώνουν βίαιη, επιθετική συμπεριφορά. Οι έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις της εφηβείας, η παρορμητικότητα, οι συνεχείς αλλαγές διάθεσης, αλλά και ο τρόπος της ζωής των εφήβων, το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον, δημιουργούν το πλαίσιο για την έκφραση τέτοιου είδους συμπεριφοράς.

Ωστόσο, για να φτάσει ένας έφηβος να διαπράξει φόνο και μάλιστα ενάντια στον γονιό του, θα πρέπει να συντρέχουν πολλοί, διαφορετικοί παράγοντες, όπως η ενδοοικογενειακή βία, η ύπαρξη ενός μη διαθέσιμου γονιού, ο οποίος δεν προσφέρει σταθερότητα και βοήθεια στο παιδί, η κακοποίηση ή και η παραμέληση του εφήβου από τη βρεφική του ηλικία, η απομόνωση του από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και τους φίλους, η απελπισία που μπορεί να βιώνει ο έφηβος, ανήμπορος να αλλάξει τις συνθήκες της ζωής του, η ανικανότητα του γονιού να επιτελέσει τον ρόλο του. Ωστόσο, ακόμη και αν όλοι αυτοί οι παράγοντες συντρέχουν, είναι αρκετά σπάνιο ένας έφηβος να σκοτώνει ή να διατάζει να σκοτώσουν τον πατέρα ή τη μητέρα του.

3 ψυχολογικές συνθήκες που εντοπίζονται στον πατροκτόνο ή στο μητροκτόνο έφηβο

1. Η κακοποίηση ή και η παραμέληση. Κακοποιημένα ή και παραμελημένα παιδιά, που δε βρίσκουν διέξοδο στην κατάσταση που βιώνουν, μπορεί να οδηγηθούν στην απόφαση να σκοτώσουν τον κακοποιητικό γονιό, προκειμένου να ξεφύγουν από τον άνθρωπο που τα υποβάλλει αναπόδραστα σε σωματική, σεξουαλική, συναισθηματική βία ή και τα παραμελεί εκθέτοντας τα σε κίνδυνο.
2. Πιθανή ψυχιατρική διαταραχή του εφήβου. Στην περίπτωση αυτή, ο έφηβος χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, μπορεί να βιώνει ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις, ενώ συχνά η ψυχική αυτή διαταραχή προϋπάρχει της εγκληματικής συμπεριφοράς, γεγονός που συχνά επιβεβαιώνεται από το ιστορικό του εφήβου. Συχνά μάλιστα, τα παιδιά αυτά μπορεί να μην είναι σε θέση να ανακαλέσουν στη μνήμη τους τον φόνο, βρισκόμενα σε μία κατάσταση «αποσύνδεσης» με την πραγματικότητα.
3. Σοβαρή αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας και διαταραχές συμπεριφοράς του παιδιού ή του εφήβου. Το παιδί έχει άρση αναστολών, απουσία ενοχών και νοητική διαύγεια για την πράξη του. Σε αυτή μάλιστα την περίπτωση, το παιδί ή ο έφηβος μπορεί να επιτελεί την εγκληματική του πράξη με συνεργούς. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να υποκινείται από κάποιον πολύ κοντινό του (φίλο ή φίλη). Η ανάγκη του εφήβου να ανήκει στην «παρέα» του μπορεί, σε περίπτωση όπου η παρέα εκφράζει παραβατικές συμπεριφορές, να τον οδηγήσει σε ακραία συμπεριφορά, την οποία δε θα ακολουθούσε εάν βρίσκονταν υπό οικογενειακή καθοδήγηση και επιτήρηση.

Το σταθερό περιβάλλον και οι ενεργοί γονείς διασφαλίζουν την υγιή ανάπτυξη των παιδιών

Τόσο η συναισθηματική ασφάλεια όσο και η υγιής ψυχική ανάπτυξη προϋποθέτουν την ανταπόκριση του γονιού στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού, τη διαθεσιμότητα του, την ένδειξη αγάπης, φροντίδας και τρυφερότητας με λόγια και με έργα, τη μέριμνα για την εκπαιδευτική του εξέλιξη και την κοινωνική του ανάπτυξη, μία καλή σχέση μεταξύ των γονέων. Όλα αυτά μαζί αποτελούν «προστατευτικούς» παράγοντες για την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού.

Το μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο των γονιών ως παράγοντας επιθετικής συμπεριφοράς του εφήβου

Οι συνθήκες ανέχειας και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο αποτελούν ορισμένες φορές τροχοπέδη στη συναισθηματική, νοητική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού. Είναι μάλιστα γεγονός ότι σε τέτοιου είδους συνθήκες, απαντώνται περισσότερα παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα και επιθετικές συμπεριφορές, χωρίς όμως να είναι και απόλυτο.
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται ότι σε τέτοιο «επιβαρυντικό» περιβάλλον, τα παιδιά δεν παρουσιάζουν κανέναν ψυχολογικό πρόβλημα και δεν εκδηλώνονται βίαια. Όπως ασφαλώς συμβαίνει και το αντίθετο, σε οικογένειες με οικονομική άνεση και υψηλό μορφωτικό επίπεδο, να συναντάμε συχνά επιθετικές συμπεριφορές. Κοινός τόπος της επιθετικής συμπεριφοράς είναι η αντιμετώπιση του παιδιού από τον γονέα. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο ο γονέας υπάρχει, αν υπάρχει ενεργά, στη ζωή του παιδιού του και όχι εάν οι συνθήκες της ζωής του τού το επιτρέπουν. Η τοποθέτηση του γονέα απέναντι στο παιδί, αποτελεί μία εντελώς προσωπική επιλογή, ανεξάρτητα από το οικονομικό και κοινωνικό status των γονιών.

Η ευθύνη της οικογένειας στην ανάπτυξη της επιθετικότητας του εφήβου

Οι γονείς που δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους, τα κακοποιούν με οποιαδήποτε μορφή βίας, τα παραμελούν, ή «ενδιαφέρονται» ακολουθώντας λανθασμένες μεθόδους (δε βάζουν όρια, δεν τα ανατρέφουν με κάποιο αξιακό σύστημα), δεν τα σέβονται, δε νιώθουν αίσθημα ευθύνης για την ανατροφή τους, ούτε ενσυναίσθηση με αυτά, ενδεχομένως να αναθρέφουν «παραβατικούς» εφήβους, με ροπή στην επιθετικότητα και στην εγκληματικότητα. Με δεδομένο την ανωριμότητα του εγκεφάλου του εφήβου, που χαρακτηρίζεται από αδυναμία ελέγχου των παρορμήσεων αλλά και με την επιρροή «ακατάλληλων» φίλων και συνομηλίκων, ο έφηβος μπορεί να οδηγηθεί σε ακραία επιθετική συμπεριφορά, ακόμη και να προβεί σε εγκληματική πράξη.
Η ευθύνη του σχολείου στην αναγνώριση της επιθετικότητας του εφήβου και των αιτιών που οδηγούν σε αυτήν
Το σχολείο, οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι κοινωνικές υπηρεσίες ανηλίκων, θα έπρεπε να διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στην αναγνώριση των προβλημάτων που βιώνουν τα παιδιά (όπως για παράδειγμα στην αναγνώριση της παραμέλησης ή της κακοποίησης) και να φροντίζουν εγκαίρως να παρεμβαίνουν και να τα διαχειρίζονται σε έναν βαθμό. Επιπλέον, οι σχολικοί ψυχολόγοι, που πλέον εργάζονται μέσα στο περιβάλλον του σχολείου, οφείλουν να διαχειριστούν παιδιά και γονείς, να προλάβουν τις ακραίες εκφάνσεις βίας ή να παρέμβουν πριν τα παιδιά οδηγηθούν σε μία ακραία εγκληματική πράξη και καταλήξουν σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα.

ΙΛΙΑ Ν.ΘΕΟΤΟΚΑ, ΚΛΙΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ – ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ. Ψυχιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών. Αιγινήτειο Νοσοκομείο.

ΠΗΓΗ

Αυτισμός: Έξι ερωτήσεις που απασχολούν τους γονείς με παιδιά στο φάσμα – Οι ειδικοί απαντούν

πηγη

 Γιατί διαγιγνώσκονται συχνότερα τα αγόρια σε σύγκριση με τα κορίτσια με διαταραχές του φάσματος του αυτισμού; Πώς μπορεί να εγκλιματιστεί στο σχολείο το παιδί που βρίσκεται στο φάσμα; Υπάρχουν εφαρμογές που μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά και τους γονείς;

Εμμονές, ελλείμματα στην επικοινωνία, πιστή ακολουθία μιας ρουτίνας. Ενα στα 36 παιδιά εμφανίζει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, κατατάσσοντάς τα στη διαταραχή του αυτιστικού φάσματος, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία από το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC). Το ygeiamou αναζήτησε τη βοήθεια της αναπτυξιακής παιδιάτρου δρος Δέσποινας Μπαστάκη για να απαντήσει σε καίριες ερωτήσεις που απασχολούν κάθε γονιό σχετικά με τις Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ).

Πώς γίνεται η διάγνωση;
«Τα γρήγορα αντανακλαστικά του γονιού αποτελούν το κλειδί στην έγκαιρη διάγνωση, σε συνδυασμό με την κλινική εκτίμηση του ειδικού. Η διάγνωση ορίζεται μέσω της κλινικής εξέτασης από τη συνέντευξη με τους γονείς και από πληροφορίες που συλλέγονται με ερωτηματολόγια που διανέμονται στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς, όπου κρίνεται απαραίτητο και με βάση την κλινική εικόνα και τη συμπτωματολογία του κάθε ατόμου», εξηγεί η δρ Μπαστάκη. Επίσης, συμπληρώνει ότι υπάρχει η δυνατότητα τα παιδιά που ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου να εντοπιστούν από τον παιδίατρο με τη χρήση ειδικών ερωτηματολογίων που συμπληρώνουν οι γονείς σε συγκεκριμένες ηλικίες-κλειδιά και εν συνεχεία να παραπεμφθούν στον ειδικό Αναπτυξιακό Παιδίατρο για περαιτέρω διερεύνηση και διάγνωση. Επιπλέον, υπάρχουν ειδικά διαγνωστικά αναπτυξιακά τεστ και δοκιμασίες που μπορούν να δώσουν τη διάγνωση, τα οποία σε συνδυασμό με την έγκαιρη παραπομπή έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν τα μέγιστα στην πρώιμη παρέμβαση σε παιδιά με νευροαναπτυξιακές διαταραχές. Τα διαγνωστικά εργαλεία χορηγούνται και από άλλους πιστοποιημένους εκπαιδευτές ή και μια ομάδα ειδικών που περιλαμβάνει λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, ψυχολόγους και άλλους επιστήμονες.

Γιατί υποδιαγιγνώσκονται τα κορίτσια;
Αναφορικά με το φύλο, τα αγόρια φαίνεται πως διατηρούν σημαντικό προβάδισμα στις διαγνώσεις σε σύγκριση με τα κορίτσια, με αναλογία τέσσερα προς ένα. «Μερικά από τα λεγόμενα πυρηνικά χαρακτηριστικά του αυτισμού, όπως είναι οι τελετουργίες, οι στερεότυπες κινήσεις και συμπεριφορές, τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και οι εμμονές, συνήθως είναι πιο εμφανή στα αγόρια», εξηγεί η κυρία Μπαστάκη. Τα κορίτσια, από την άλλη, συνήθως είναι πιο κοινωνικά προσαρμοσμένα, με πιο «κοινωνικά αποδεκτά» ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, ενώ παράλληλα τις περισσότερες φορές μπορούν ή προσπαθούν να καλύψουν τα αυτιστικά τους χαρακτηριστικά κάνοντας το λεγόμενο «καμουφλάζ». Και μέχρι κάποια ηλικία πράγματι τα καταφέρνουν! Οπως διευκρινίζει η κυρία Μπαστάκη, «τα κορίτσια μπορεί να εμφανίζουν προσκόλληση με κάποιον σταρ ή άλλες ιδιαίτερες προτιμήσεις και συμπεριφορές πιο κοινωνικά προσαρμοσμένες ή αποδεκτές. Γι’ αυτό και μέχρι τη σχολική ηλικία ή την εφηβεία στα κορίτσια υψηλής λειτουργικότητας με διαταραχή αυτιστικού φάσματος η διάγνωση μπορεί να διαλάθει. Οταν οι κοινωνικές απαιτήσεις ξεπερνούν την ικανότητα του ατόμου για απόκρυψη των δυσκολιών του, τότε τα άτομα αυτά είναι πιο πιθανό να λάβουν μια διάγνωση».

Ποιο σχολείο ταιριάζει στα παιδιά με ΔΑΦ;
Ανάλογα με τη λειτουργικότητα και τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε παιδιού επιλέγεται και το κατάλληλο σχολείο, που θα συμβάλλει στη βέλτιστη εξέλιξη και συμπερίληψή του. Τα παιδιά υψηλής λειτουργικότητας, σύμφωνα με την κυρία Μπαστάκη, μπορούν να φοιτήσουν κανονικά σε γενικό σχολείο, με ενισχυτική διδασκαλία με τη μορφή της παράλληλης στήριξης. Εναλλακτικά, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού, αντί για τον εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης παρέχεται ειδικό βοηθητικό προσωπικό ή σχολικός νοσηλευτής. Τα παιδιά μέτριας ή χαμηλής λειτουργικότητας, από την άλλη, θα φοιτήσουν σε σχολεία ειδικής εκπαίδευσης ήδη από την προσχολική ηλικία.

Ποιος ειδικός συνταγογραφεί τη φαρμακευτική αγωγή;
Η χρήση φαρμακευτικής αγωγής σε παιδιά με ΔΑΦ δεν είναι ο κανόνας, σύμφωνα με την κυρία Μπαστάκη, καθώς χορηγούνται ανάλογα με τις περιπτώσεις. Συνήθως, ο αρμόδιος ιατρός για τη συνταγογράφηση της αγωγής είναι ο θεράπων εκάστου παιδιού, που γνωρίζει το ιατρικό και νευροαναπτυξιακό ιστορικό του. Η φαρμακευτική αγωγή σε παιδιά με ΔΑΦ μπορεί να χορηγηθεί από αναπτυξιακό παιδίατρο, παιδοψυχίατρο ή παιδονευρολόγο, ανάλογα με την κατάσταση και τη συννοσηρότητα του κάθε παιδιού: «Υπάρχει και μια ομάδα παιδιών με υποκείμενα νοσήματα, όπως τα παιδιά με προωρότητα, εγκεφαλική παράλυση ή/και γενετικά σύνδρομα, τα οποία θα εμφανίσουν συμπτωματολογία διαταραχής αυτιστικού φάσματος, χωρίς όμως να είναι αυτή η βασική διαταραχή τους. Εκεί μια ομάδα ειδικών ορίζει την αγωγή», συμπληρώνει η κυρία Μπαστάκη.

Ποιος φροντίζει το παιδί μετά την ενηλικίωσή του;
Το «μετά» απασχολεί ιδιαίτερα τους γονείς, με έμφαση στην ενηλικίωση. Και εδώ τα πράγματα εξαρτώνται από την οικογένεια και τη λειτουργικότητα των ατόμων. «Τα άτομα στο φάσμα μπορούν να συνεχίσουν να διαμένουν με την οικογένειά τους, εάν αυτό είναι εφικτό, και να απασχολούνται τις πρωινές ώρες σε κάποια δομή ψυχικής υγείας και πρόνοιας, όπως τα Κέντρα Ημέρας ή Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας», εξηγεί η κυρία Μπαστάκη. Εκτός αυτού, υπάρχει και η δυνατότητα εργασίας σε κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, είτε σε κοινωνικούς συνεταιρισμούς περιορισμένης ευθύνης ή σε προστατευόμενα εργαστήρια εκμάθησης τέχνης, όπου πραγματοποιείται και η εκμάθηση κάποιας δεξιότητας ή τέχνης.
Εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα φιλοξενίας του ατόμου από την οικογένεια, υπάρχει η δυνατότητα του προσωπικού βοηθού, αλλά και οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, Δομές Κοινωνικής Πρόνοιας για άτομα άνω των 18, αλλά και τα Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας, όπως τα Θεραπευτήρια Χρονιών Παθήσεων ή τα Κέντρα Παιδικής Μέριμνας και Περίθαλψης. Για τα άτομα που δεν μπορούν να είναι αυτόνομα υπάρχουν οι ξενώνες, τα οικοτροφεία και τα προστατευόμενα διαμερίσματα.

Υπάρχουν εφαρμογές που βοηθούν τα παιδιά στο φάσμα;
Η τεχνολογία στέκεται σύμμαχος των παιδιών στο φάσμα, βοηθώντας τα να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Ο κ. Ιωάννης Κουμπούρος, αναπληρωτής καθηγητής Πληροφορικής Υγείας – Ανάπτυξης Συστημάτων Υγείας στο Τμήμα Δημόσιας και Κοινοτικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής είναι σχεδιαστής και δημιουργός τριών εφαρμογών για τα παιδιά με διαταραχή αυτιστικού φάσματος. Στην πρώτη εφαρμογή, μέσα από την εκμάθηση μέσω του παιχνιδιού το παιδί μαθαίνει να συλλαβίζει: «Δεν απαιτούνται ειδικές δεξιότητες, καθώς το παιδί θα πρέπει απλά να πατήσει ένα πλήκτρο για δεξιά ή αριστερά και το space», εξηγεί ο κύριος Κουμπούρος. Με τη δεύτερη εφαρμογή το παιδί μαθαίνει ανάγνωση χρησιμοποιώντας τις ίδιες αρχές. Και οι δύο εφαρμογές έχουν δοκιμαστεί πιλοτικά με μεγάλη επιτυχία, καθώς έχουν σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνουν κίνητρο και να μη διασπάται η προσοχή των παιδιών: «Το μεγάλο πρόβλημα εκτός από το κοινωνικό ή το γνωσιακό έλλειμμα είναι η έλλειψη κινήτρου. Το παιχνίδι βρίσκει τον ενισχυτή του κάθε παιδιού, δηλαδή τι του αρέσει περισσότερο, και με βάση αυτό σχεδιάζεται, για να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του», συμπληρώνει ο κ. Κουμπούρος.Η τρίτη εφαρμογή επιτρέπει στο γονιό να ακολουθεί τα βήματα του παιδιού και να παρεμβαίνει μέσα από την έξυπνη συσκευή σε ό,τι έκτακτο προκύψει. Το παιδί φοράει ένα smartwatch ή χρησιμοποιεί την εφαρμογή στο κινητό του, και ο γονιός το επιβλέπει, ενώ μπορεί να το καλέσει ή να το ειδοποιήσει με έντονο ήχο και σε περίπτωση μη απόκρισης να ανοίξει αυτόματα το ηχείο του παιδιού και να απαντήσει. Οι παραπάνω εφαρμογές έχουν δοκιμαστεί πιλοτικά σε ιδρύματα συνεργαζόμενα με το Τμήμα Δημόσιας και Κοινοτικής Υγείας του ΠΑΔΑ και προς το παρόν δεν διατίθενται εμπορικά.

ΠΗΓΗ