Με την χρήση των χρωμάτων βοηθήστε το παιδί σας στα αγγλικά (Δυσλεξία)

πηγη

 

Η χρήση των χρωμάτων κάνει τη μελέτη της αγγλικής γλώσσας αποτελεσματική αλλά και ευχάριστη καθώς δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά:

1) Να υπογραμμίσουν τις σημαντικές λέξεις ενός κειμένου (who, when, what, why, where, how).

2) Να διαχωρίσουν τις παραγράφους του κειμένου.

3) Να ζωγραφίσουν τα βασικά πρόσωπα της διήγησης καθώς και ότι τους άρεσε από την ιστορία που διάβασαν ή άκουσαν.

4) Επίσης, εμείς όταν τους διαβάζουμε μια ιστορία, μπορούμε χρωματίζοντας κατάλληλα τη φωνή μας, να εστιάσουμε στα σημεία που θέλουμε για να δώσουμε έμφαση παιδαγωγικά, να αποδώσουμε τα συναισθήματα των ηρώων αλλά και να δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά να χαλαρώσουν ώστε να παραμείνουν συγκεντρωμένα με ενδιαφέρον για την εξέλιξη / πλοκή της ιστορίας.

5) Να οργανώσουν το λεξιλόγιό τους δημιουργώντας κατηγορίες λέξεων, που συγκεντρώνονται σε σελίδες με το ίδιο χρώμα.

6) Να ξεχωρίσουν τα βασικά μέρη του λόγου, χρησιμοποιώντας ένα διαφορετικό χρώμα για κάθε μέρος.

7) Να ομαδοποιήσουν με χρώματα τις φωνολογικές ενότητες που δημιουργούν ενιαίους ήχους, ώστε να τις αναγνωρίζουν πιο εύκολα.

8) Παροτρύνουμε τα παιδιά να χρωματίσουν στο κείμενο που διάβασαν τα σημεία που δεν κατάλαβαν καλά. Στη συνέχεια τα βοηθούμε με κατάλληλες ερωτήσεις να φτάσουν τα ίδια στο καλύτερο δυνατό επίπεδο κατανόησης.

9) Τα παιδιά ζωγραφίζουν με το αγαπημένο τους χρώμα μια «γωνιά ανάγνωσης». Με αυτό τον τρόπο οριοθετούμε τον χώρο στον οποίο γίνεται η ανάγνωση, δημιουργώντας θετικό συναίσθημα προς αυτή.

10) Τα παιδιά μπορούν να ζωγραφίσουν διάφορες εικόνες και να τις χρωματίσουν, απεικονίζοντας έτσι τα συναισθήματα τους και το πως νιώθουν μιλώντας στα αγγλικά με απλές λέξεις.

Πηγη

 

 

 

Ερευνητές του Yale: Ο λόγος που η οπτική επαφή είναι δύσκολη για άτομα με αυτισμό

 

πηγη

Τα ευρήματα μελέτης που έκαναν ερευνητές του Yale μπορούν να βοηθήσουν στη διάγνωση διαταραχής αυτιστικού φάσματος και να ελέγξουν την αποτελεσματικότητα θεραπειών

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διαταραχής αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ) είναι η απροθυμία του ατόμου να έχει οπτική επαφή με άλλους -σε φυσικές συνθήκες.

To 2017 μελέτη είχε ενημερώσει ότι η αποφυγή της οπτικής επαφής δεν ερμηνευόταν ως ένδειξη κοινωνικής και προσωπικής αδιαφορίας, όπως είχε προταθεί στο παρελθόν.

Αναφορές από άτομα με ΔΑΦ υποδήλωναν ακριβώς το αντίθετο.

Πολλοί είχαν εξηγήσει ότι το να κοιτάζουν άλλους στα μάτια ήταν άβολο ή αγχωτικό. Μερικοί πρόσθεσαν ότι ένιωθαν να ‘καίγονται’.

Δηλαδή, τα άτομα με ΔΑΦ δεν αποφεύγουν την οπτική και την βλεμματική επαφή λόγω αποστροφής, αλλά επειδή υπάρχει πιο ουσιαστικός λόγος -συν του ότι δεν κατανοούν την κοινωνική σημασία της.

Όλα αυτά έδειχναν την ύπαρξη νευρολογικής αιτίας, με την ομάδα της Βιοϊατρικής Απεικόνισης του Massachusetts General Hospital (επικεφαλής ήταν η Αθηνούλα Μαρτίνος) να καταλήγει στο ότι “η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι ένας τρόπος για να μειωθεί μια δυσάρεστη υπερβολική διέγερση που προέρχεται από υπερενεργοποίηση σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου”.

Ως ‘κλειδί’ θεωρήθηκε το υποφλοιώδες σύστημα του εγκεφάλου ενεργοποιείται από την οπτική επαφή και είναι υπεύθυνο για τον φυσικό προσανατολισμό προς τα πρόσωπα που βλέπουν τα νεογέννητα. Αργότερα, είναι σημαντικό για την αντίληψη των συναισθημάτων.

Το εμπόδιο που ξεπέρασε το Yale

Παρ’ όλα αυτά, οι επιστήμονες εξακολουθούσαν να μην μπορούν να κατανοήσουν το λόγο που τα άτομα με ΔΑΦ αποφεύγουν την οπτική επαφή, σε νευρολογική βάση. Βλέπετε, δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν απεικονίσεις εγκεφάλων δυο ανθρώπων, ταυτόχρονα.

Επιστήμονες του Yale χρησιμοποίησαν μια πρωτοποριακή τεχνολογία που έκανε το αδύνατο δυνατό και έδωσε απεικονίσεις δυο ατόμων, κατά τη διάρκεια ‘ζωντανών’ και φυσικών συνθηκών. Έτσι εντόπισαν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την κοινωνική συμπτωματολογία του αυτισμού.

Η ανακάλυψη των νευρικών αποκρίσεων σε ‘ζωντανή’ επαφή με το πρόσωπο και τα μάτια, μπορεί να παρέχει έναν βιοδείκτη για τη διάγνωση της ΔΑΦ και να τεστάρει την αποτελεσματικότητα των θεραπειών του αυτισμού.

Στη δημοσίευση της μελέτης που έγινε στις 9 Νοεμβρίου οι συγγραφείς σημείωσαν πως “ο εγκέφαλός μας είναι ‘πεινασμένος’ για πληροφορίες που αφορούν άλλους ανθρώπους. Πρέπει έτσι, να κατανοήσουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι κοινωνικοί μηχανισμοί, στο πλαίσιο ενός πραγματικού και διαδραστικού κόσμου, σε τυπικά ανεπτυγμένα άτομα, και σε άτομα με ΔΑΦ".

Οι ερευνητές ανέλυσαν την εγκεφαλική δραστηριότητα, κατά τη διάρκεια σύντομων κοινωνικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ ζευγαριών ενηλίκων (το ένα μέλος ήταν τυπικά αναπτυγμένο άτομο και το άλλο είχε διαγνωστεί με ΔΑΦ), χρησιμοποιώντας λειτουργική φασματοσκοπία υπερύθρου (βλ. μη επεμβατική μέθοδο οπτικής νευροαπεικόνισης).

Και στους δύο συμμετέχοντες τοποθετήθηκαν ‘καπέλα’ με πολλούς αισθητήρες, οι οποίοι εξέπεμπαν φως ανάλογα με τη λειτουργία του εγκεφάλου. Κατέγραψαν έτσι, και τις αλλαγές στα φωτεινά σήματα των πληροφοριών, που ήταν σχετικές με την εγκεφαλική δραστηριότητα κατά την οπτική επαφή και κατά την βλεμματική επαφή.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι κατά τη διάρκεια της οπτικής επαφής, οι συμμετέχοντες με ΔΑΦ είχαν σημαντικά μειωμένη δραστηριότητα σε μια περιοχή του εγκεφάλου (ονομάζεται ραχιαίος βρεγματικός φλοιός), σε σύγκριση με εκείνους χωρίς ΔΑΦ.

Επιπλέον, τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της ΔΑΦ, όπως αυτές μετρήθηκαν με τις βαθμολογίες του ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule, 2nd Edition), συσχετίστηκαν με τη δραστηριότητα σε αυτήν την περιοχή του εγκεφάλου.

Η νευρική δραστηριότητα σε αυτές τις περιοχές ήταν συγχρονισμένη μεταξύ των τυπικών συμμετεχόντων, κατά τη διάρκεια της πραγματικής επαφής οφθαλμών, αλλά όχι κατά τη διάρκεια οπτικής επαφής με ένα πρόσωπο που εμφανιζόταν σε βίντεο.

Αυτή η αναμενόμενη αύξηση στη νευρική σύζευξη δεν παρατηρήθηκε στα άτομα με ΔΑΦ και είναι σύμφωνη με τις διαφορές στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

ΠΗΓΗ

 

 

πηγη

 

Δυσκολία στην ανάγνωση - Μερικές ασκήσεις βελτίωσης

Αρκετοί γονείς συχνά προβληματίζονται όταν παρατηρούν πως τα παιδιά τους παρουσιάζουν αργή και διστακτική ανάγνωση, χωρίς ρυθμό και έκφραση, ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες τάξεις. Πολλές φορές αποδίδουν τη δυσκολία αυτή σε μία ενδεχόμενη «τεμπελιά» των παιδιών και υποστηρίζουν πως: «..ενώ ξέρει να διαβάσει, βαριέται την ανάγνωση και συλλαβίζει…έτσι δεν καταλαβαίνει ποτέ τι λέει το κείμενο.. μοιάζει σχεδόν σαν να μη γνωρίζει τα γράμματα.. όταν είναι η ώρα της ανάγνωσης θυμάται να μου πει οτιδήποτε του έρθει στο μυαλό..».

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

     Μέσω της ανάγνωσης, ο γραπτός λόγος μετατρέπεται σε προφορικό. Η ανάγνωση είναι ουσιαστικά η αποκωδικοποίηση των συμβόλων (γραμμάτων) που έχουμε αποτυπώσει στο χαρτί, με βάση τα αντίστοιχα φωνήματα (ήχοι της γλώσσας). Για να μπορέσει να επιτευχθεί σωστά η διαδικασία της ανάγνωσης, είναι απαραίτητο:

α) να γίνεται αναγνώριση της μορφής της λέξης ώστε να αναπαραχθεί προφορικά,

β) να γίνεται κατανοητή η σημασία της λέξης, ώστε να οδηγήσει στην κατανόηση της πρότασης και κατ’ επέκταση του κειμένου.

Αν τα παιδιά είναι στα αρχικά στάδια εκμάθησης της ανάγνωσης, είναι λογικό πως πρέπει να τους δώσουμε αρκετό χρόνο μέχρι να κατακτήσουν και να αυτοματοποιήσουν τη διαδικασία αυτή.  Ωστόσο, αν οι δυσκολίες αυτές επιμένουν, τότε θα πρέπει να διεξάγεται άμεσα ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα ειδικής διαπαιδαγώγησης παρεμβατικού χαρακτήρα, με απώτερο στόχο τη βελτίωση της αναγνωστικής ευχέρειας και κατανόησης, βασισμένο πάντα στις ιδιαίτερες ανάγκες και κλίσεις του εκάστοτε μαθητή.
Η δυσαναγνωσία είναι ο όρος ο οποίος μας παραπέμπει στις μη αναμενόμενες δυσκολίες που παρουσιάζουν κάποιοι μαθητές στην αναγνωστική ικανότητα και κατανόηση ενός κειμένου. Οι παράγοντες που προκαλούν αυτή τη μαθησιακή δυσκολία δύναται να είναι βιολογικοί, κληρονομικοί, καθώς και άλλοι που μπορεί να υπάρξουν κατά την προγεννητική, γεννητική και μεταγεννητική περίοδο.

Ωστόσο, ο πιο σημαντικός παράγοντας στον οποίο οφείλεται η εμφάνιση δυσκολιών στην ανάγνωση, είναι η ύπαρξη προβλημάτων στη γλωσσική επεξεργασία. Η ελλειμματικότητα στην φωνολογική επίγνωση δυσκολεύει την αποθήκευση, την ανάκληση αλλά και την επεξεργασία των λέξεων ως συνόλων, γεγονός που καθιστά την πρώτη ως τον πιο ισχυρό παράγοντα πρόβλεψης των αναγνωστικών δυσκολιών.

Παρά ταύτα, η δυσαναγνωσία είναι μία μαθησιακή δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπιστεί, αρκεί η διάγνωσή της να γίνει έγκαιρα. Αν παρατηρηθεί ότι το παιδί δεν παρουσιάζει κάποια σημαντική βελτίωση στην αναγνωστική του ικανότητα, ήδη στο τέλος της Α΄ τάξης και μέχρι και τις αρχές της Β΄ τάξης, θα είναι ωφέλιμο οι γονείς να ζητήσουν βοήθεια από ειδικό παιδαγωγό ή λογοθεραπευτή. Μέσα από μία σωστή συνεργασία παιδιού, γονέα και θεραπευτή, το παιδί μπορεί να φτάσει στο κατάλληλο επιθυμητό επίπεδο ανάλογα με την ηλικία του και τις δυνατότητές του. Η ανάγνωση διακατέχει ένα πολύ σπουδαίο ρόλο στη ζωή του παιδιού, γι’ αυτό και είναι σημαντικό να γίνεται πρώιμα οποιαδήποτε παρέμβαση.

 

Στρατηγικές και τρόποι αντιμετώπισης των αναγνωστικών δυσκολιών

 

• Ζητήστε από το παιδί να διαβάσει καρτέλες με συλλαβές με βάση ένα συγκεκριμένο γράμμα (βα, βο, βω, βι, βη, βυ, βε, βαι, βοι, βει, βια, βιο, βευ, βαυ, Βα, Βο, Βω, κ.τ.λ.). Ζητήστε του να τις διαβάζει κάθε φορά και πιο γρήγορα. Μόλις τις αυτοματοποιήσει, προχωρήστε σε μία άλλη ομάδα συλλαβών. Μπορείτε να χρωματίσετε κάθε ομάδα συλλαβών με διαφορετικό χρώμα.
• Δώστε στο παιδί να διαβάσει δισύλλαβες λέξεις που αρχίζουν από ένα συγκεκριμένο γράμμα ή συλλαβή (γάλα, γάζα, γάτα, κ.τ.λ.). Ζητήστε του να επιταχύνει την ανάγνωσή του κάθε φορά. Προχωρήστε στην επόμενη ομάδα λέξεων μόλις το παιδί μάθει να διαβάζει σωστά και γρήγορα όλες τις λέξεις. Στη συνέχεια μπορείτε να προχωρήσετε σε τρισύλλαβες, τετρασύλλαβες και πολυσύλλαβες λέξεις.
• Ζητήστε από το παιδί να βρει, να πει και να γράψει λέξεις που να αρχίζουν από ένα συγκεκριμένο γράμμα, π.χ. το γράμμα χ (χαλί, χέρι. χωνί, κ.τ.λ.). Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παράλληλα και εικόνες ώστε να δει τη διαδικασία σαν παιχνίδι.
• Δώστε στο παιδί λέξεις σε καρτέλες, στην αρχή δισύλλαβες, τρισύλλαβες και στη συνέχεια πολυσύλλαβες. Ζητήστε του με ένα ψαλίδι να κόψει ένα-ένα τα γράμματα και να τα λέει δυνατά. Στη συνέχεια, ανακατέψτε τα γράμματα και ζητήστε του να θυμηθεί και να ξαναφτιάξει τις λέξεις.
• Δώστε στο παιδί καρτέλες με λέξεις που τους λείπει μια συλλαβή και ζητήστε του να τη βρει και να διαβάσει σωστά τις λέξεις, π.χ. λε _ νι (λεμόνι), πο _ λατο (ποδήλατο).
• Δώστε στο παιδί να διαβάσει λέξεις με ομοιοκαταληξία, όπως ζάρι-ψάρι, λάβα-φάβα, κότα-ρότα, κ.τ.λ., αλλά και λέξεις που διαφέρουν μόνο στον τόνο, όπως γέρος-γερός, άλλα-αλλά, θέα-θεά, νόμος-νομός, κ.τ.λ.
• Δώστε στο παιδί να διαβάσει απλές προτάσεις, π.χ. Εγώ πίνω χυμό. Καλό θα είναι η κάθε λέξη να είναι χρωματισμένη ή κυκλωμένη με διαφορετικό χρώμα. Όταν το παιδί μάθει να διαβάζει γρήγορα τις συγκεκριμένες προτάσεις, προχωρήστε σε πιο σύνθετες.
• Διαβάστε ένα κείμενο παρέα με το παιδί. Η διαδικασία μπορεί να γίνει διαβάζοντας μια πρόταση ο ένας και μια πρόταση ο άλλος εναλλάξ, χρωματίζοντας τη φωνή σας. Αρέσει πολύ στα παιδιά!
• Δώστε στο παιδί να διαβάσει παραμύθια, κόμικς, αστείες ιστορίες και κείμενα που το ενδιαφέρουν ανάλογα με την ηλικία του.
• Όταν το παιδί διαβάζει κάτι δυνατά και κομπιάζει σε κάποια λέξη, δώστε του λίγο χρόνο να την επεξεργαστεί και να μπορέσει να τη διαβάσει τελικά. Μην σπεύδετε να πείτε εσείς τη λέξη!
• Τονίστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας επιβραβεύοντας ακόμα και μια μικρή βελτίωση!

 

Γενικότερα, είναι απαραίτητο να δίνουμε περισσότερο χρόνο στον μαθητή ώστε να προβαίνει σε μία σιωπηρή ανάγνωση πριν του ζητήσουμε να κάνει μία φωναχτή ανάγνωση, καθώς έτσι έρχεται ευκολότερα σε επαφή με το κείμενο. Φυσικά, είναι ευνόητο πως το κείμενο θα πρέπει να ανταποκρίνεται ακριβώς στο επίπεδό του και να είναι προσαρμοσμένο στο μαθησιακό του προφίλ.

Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε πως το παιδί δεν θα πρέπει να διορθώνεται συνεχώς κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, παρά μόνο αν αλλοιώνεται το νόημα του κειμένου. Αντί αυτού, είναι προτιμότερο να επιβραβεύεται ακόμα και η πιο μικρή του προσπάθεια. Έτσι, διεξάγουμε τη διαδικασία της ανάγνωσης με πιο ευχάριστα συναισθήματα, μειώνουμε το άγχος που προκαλείται και ενισχύουμε την αυτοπεποίθηση του.

ΠΗΓΗ

Αυτός είναι ο λόγος που τα σημερινά παιδιά δεν κρατάνε σωστά το μολύβι

πηγη

Τα παιδιά δεν ξέρουν πλέον πώς να πιάσουν σωστά το μολύβι τους. Σε αυτό κατέληξε πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στον Guardian.

Το σωστό κράτημα του μολυβιού είναι μια σημαντική συνήθεια που τα παιδιά πρέπει να κατακτήσουν κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους στο Νηπιαγωγείο.

Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πάντα, δίνεται μεγάλη έμφαση στην Πρώτη Δημοτικού.

Πώς πρέπει να κρατάμε το μολύβι;

Ο πιο σωστός και κοινά αποδεκτός τρόπος να πιάνουμε το μολύβι είναι με τα τρία δάχτυλα (αντίχειρας – δείκτης – μέσος), τα δάχτυλα δηλαδή που κάνουμε το σταυρό μας.

Για να μπορέσει ένα παιδί να πιάσει σωστά το μολύβι θα πρέπει να αναπτυχθούν οι μύες του στους ώμους και στα χέρια.

Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα σημειώνει πως τα σημερινά παιδιά όλο και περισσότερο αδυνατούν να κρατήσουν σωστά ένα μολύβι, επειδή δεν έχουν τις βασικές δεξιότητες κίνησης.

Γιατί δεν το κρατάνε σωστά τα παιδιά;

Ο λόγος όπως προειδοποιούν οι γιατροί είναι επειδή κάνουν υπερβολική χρήση συσκευών με τεχνολογία αφής.

Εξαιτίας της παρατεταμένης χρήσης ηλεκτρονικών συσκευών από μικρή ηλικία, πολλά παιδιά δυσκολεύονται με την γραφή.

Και αυτό συμβαίνει καθώς οι οθόνες αφής σε κινητά και τάμπλετ κάνουν τους μύες στα δάχτυλά τους να μην αναπτύσσονται αρκετά ώστε να ελέγξουν την κατεύθυνση των μολυβιών.

«Δεν έρχονται πια παιδιά στα σχολεία με τη δύναμη στα χέρια και την επιδεξιότητα που είχαν τα παιδιά πριν από 10 χρόνια», αναφέρει πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian.

Τι πρέπει να κάνουμε…

Για να επιτευχθεί ο σωστός χειρισμός του μολυβιού, οι γονείς πρέπει να προτρέπουν τα μικρά παιδιά να παίρνουν μέρος σε περισσότερες δραστηριότητες και να μην εστιάζουν μόνο στις ηλεκτρονικές συσκευές.

Δραστηριότητες, όπως το σκαρφάλωμα, το τράβηγμα του σχοινιού και το παιχνίδι με τα τουβλάκια, βοηθούν τους μύες στους ώμους και τα χέρια να δυναμώσουν, να γίνουν πιο σταθεροί και κατ’ επέκταση το πιάσιμο του μολυβιού να γίνει με πιο σωστό και ώριμο τρόπο.

Είναι σημαντικό το παιδί από τη στιγμή που αρχίζει να πιάνει στα χέρια του το μολύβι (ξυλομπογιά, μαρκαδόρο ή οποιοδήποτε αντικείμενο γραφής) να περάσει από όλα τα στάδια πιασίματος και να μην περιμένουμε να κρατήσει αμέσως σωστά το μολύβι.

Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να πιέζουμε τα μικρά παιδιά να πιάνουν σωστά το μολύβι και να τα ζορίζουμε να το κρατήσουν όπως θέλουμε εμείς, αλλά να τους δίνουμε το χρόνο που χρειάζονται να προσαρμόζονται στο σωστό τρόπο κρατήματος του μολυβιού.

Πηγη

 

 

«Ξεσπάσματα» του παιδιού σε δημόσιο χώρο: Σύντομος οδηγός για να τα διαχειριστείτε

πηγη

Τα παιδιά κλαίνε. Ή φωνάζουν. Ή τα κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Σίγουρα πάντως δεν είναι διακριτικές παρουσίες στον χώρο, και σίγουρα δεν τα αφορά καθόλου το πού βρίσκονται, όταν αισθάνονται την ανάγκη να ξεσπάσουν. Από την πλευρά μας, δεν αποκλείεται κάποιες φορές να αισθανόμαστε ντροπή για την ενόχληση που προκαλούμε στους γύρω μας, αλλά και να μας δημιουργείται η αίσθηση ότι όλοι όσοι παρακολουθούν μας κρίνουν για την ανατροφή που τους δίνουμε.

Μαντέψτε. Αυτό το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι των παιδιών μας, τα οποία ορισμένες φορές δεν μπορούν παρά να εκτονώσουν τα έντονα συναισθήματα που βιώνουν. Κάθε εμπειρία που για εμάς είναι τετριμμένη, για εκείνα είναι απολύτως καινούργια, ενώ δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τρόπους ήρεμης διαχείρισης των συναισθημάτων τους. Υπάρχει, λοιπόν, κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να τα παρηγορήσουμε;

Ξεχνάμε τον εγωισμό μας

Όσοι άνθρωποι σας επικρίνουν επειδή το παιδί σας είχε ένα ξέσπασμα σε δημόσιο χώρο, μάλλον δεν έχουν παιδιά. Επομένως, ίσως στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν καλό να μην έχουν και άποψη. Έτσι κι αλλιώς, η γνώμη τους δεν είναι δουλειά σας. Δικό σας καθήκον είναι να παρηγορήσετε το μικρό σας που – προφανώς – δεν περνά και τόσο καλά αυτή τη στιγμή.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε το ξέσπασμα του παιδιού

Κοιτάζουμε το παιδί μας στα μάτια, το αγκαλιάζουμε ή το χαϊδεύουμε απαλά – τα περισσότερα παιδιά χαλαρώνουν με την επαφή – και σε ήρεμο και γλυκό τόνο, του λέμε:

• «Αγάπη μου, λυπάμαι που έχεις αναστατωθεί. Τι έγινε;» Έτσι, του δείχνουμε ότι αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά του, ενώ παράλληλα είμαστε εκεί για να ακούσουμε τι το ενόχλησε.
• «Δεν βιαζόμαστε». Του δείχνετε ότι μπορείτε να περιμένετε μέχρι να είναι σε θέση να σας μιλήσει ή μέχρι να ηρεμήσει. Κυρίως, δεν του δημιουργείτε την αίσθηση ότι πρέπει να κρύβει τα συναισθήματά του, όπως θα συνέβαινε αν βιαζόσασταν να το μεταφέρετε στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο.
• «Θα μπορούσες να μου πεις τι συνέβη;». Ίσως η αιτία είναι πιο απλή και άμεσα επιλύσιμη από ό,τι νομίζετε, πράγμα που μπορεί να διευκολύνει την κατάσταση. Από την άλλη, μπορεί να ανακαλύψετε ότι δεν μπορεί να σας εξηγήσει τι έγινε, όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να το κάνετε να καταλάβει ότι οι συναισθηματικές του αντιδράσεις είναι αποδεκτές. Πολλά νήπια αδυνατούν να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους τη στιγμή του ξεσπάσματος.

Μην πείτε ποτέ στο παιδί…

Αποφύγετε κάθε φράση που του δείχνει ότι το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να σταματήσει να κλαίει, όπως:

• «Μην κλαις»
• «Ηρέμησε»
• «Δεν έγινε και τίποτα»
• «Συγκεντρώσου»
• «Μας βλέπουν»
• «Όχι εδώ»
• «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνεις έτσι»
• «Δεν υπάρχει λόγος για δράματα»

Τέτοιου είδους φράσεις το κάνουν να ντρέπεται και απαξιώνουν τα συναισθήματά του.

Θυμηθείτε: Το χιούμορ μπορεί να το κάνει να νιώσει καλύτερα, ο σαρκασμός όμως το ταπεινώνει. Θέλετε το παιδί σας να σας νιώθει κοντά του και να ξέρει ότι το σέβεστε, αλλιώς η σχέση σας αρχίζει να αποκτά ρωγμές ήδη από την νηπιακή του ηλικία. Σκεφτείτε πώς αισθάνεστε εσείς όταν ανοίγεστε συναισθηματικά μόνο και μόνο για να βιώσετε την απόρριψη.

Αφού ηρεμήσει, μπορείτε να το ρωτήσετε και πάλι τι έγινε. Για να το κάνετε να νιώσει πιο άνετα, πείτε του: «Καμιά φορά κι εγώ θυμώνω χωρίς να ξέρω γιατί» – πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι ψέμα έτσι κι αλλιώς. Με αυτό τον τρόπο, του μαθαίνετε πως έχει δικαίωμα να εκφράζει τα συναισθήματά του, πράγμα που θα το βοηθήσει να τα διαχειρίζεται καλύτερα, αλλά και να αναπτύσσει πιο υγιείς σχέσεις στο μέλλον. Επίσης, τα βοηθάτε να καταλάβουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι μέρος της ζωής μας. Δεν είναι κάτι τρομερό, δεν κρατούν για πάντα και μπορούμε να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε. Αυτή η γνώση θα τα βοηθήσει να πάρουν ρίσκα χωρίς να φοβούνται την απογοήτευση.

 ΠΗΓΗ

 

Παιδί 5 χρονών, φυσιολογική ανάπτυξη: Κινητικότητα, κοινωνικότητα, αντίληψη, ακοή, ομιλία

πηγη

 

Οι πληροφορίες - γνώσεις που ακολουθούν δεν υποκαθιστούν με κανένα τρόπο τις τακτικές επισκέψεις στον Παιδίατρο ο οποίος παρακολουθεί τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού (Νεογέννητο, βρέφος, μωρό, παιδί, έφηβος). Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό άτομο. Δε μοιάζει με κανένα άλλο. Η ανάπτυξη ενός παιδιού δεν μπαίνει σε αυστηρά χρονικά όρια. Μπορεί ένα παιδί να υστερεί λίγο στην ανάπτυξη του λόγου αλλά να είναι πιο μπροστά όσον αφορά την κινητικότητα ή το αντίθετο. Αν όμως απασχολεί τους γονείς οτιδήποτε σχετικά με τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού, πρέπει αμέσως να συμβουλευτούν τον παιδίατρο.

 

Κινητικότητα - Παιδί 5 χρονών

1. Το παιδί περπατάει στις φτέρνες.
2. Μπορεί να πετάξει μια μικρή μπάλα με το χέρι πάνω από το κεφάλι.
3. Πλένει χέρια, δόντια χωρίς καμία βοήθεια.
4. Ντύνεται, ξεντύνεται χωρίς επίβλεψη.
5. Μπορεί να αντιγράψει ένα τρίγωνο.

 

Κοινωνικότητα, Αντίληψη - Παιδί 5 χρονών

1. Το παιδί αντιλαμβάνεται τους κανόνες των παιχνιδιών.
2. Καταλαβαίνει το σωστό από το λάθος, τι είναι δίκαιο ή άδικο.
3. Ξέρει τον αριθμό του τηλεφώνου καθώς και την διεύθυνση του σπιτιού.
4. Ξεχωρίζει 4-5 χρώματα.

 

Ακοή, Ομιλία - Παιδί 5 χρονών

1. Το παιδί προφέρει όλα τα σύμφωνα καθαρά.
2. Ξέρει προθέσεις όπως "πίσω", "κάτω", "μακριά".
3. Γνωρίζει τα κοινά αντίθετα όπως μεγάλο/μικρό.
4. Το λεξιλόγιο του αποτελείται από περίπου 2000 λέξεις.
5. Κάνει προτάσεις με 6-8 λέξεις.
6. Χρησιμοποιεί μέλλοντα, αόριστο, ενεστώτα.
7. Μπορεί να αφηγηθεί μια απλή ιστορία.
8. Κατανοεί τις καθημερινές συζητήσεις που γίνονται σπίτι.

Χρήσιμες συμβουλές προς γονείς - παιδί 5 χρονών

• Γονείς να ακούτε με προσοχή οτιδήποτε σας λέει το παιδί.
• Επιβραβεύετε πάντα οτιδήποτε σωστό ή ωραίο γίνεται από το παιδί.
• Ελαττώστε το χρόνο παρακολούθησης τηλεόρασης στο ελάχιστο. Μη χρησιμοποιείτε την τηλεόραση σαν νταντά. Παρακολουθείστε όσο μπορείτε τα προγράμματα που παρακολουθεί το παιδί στην τηλεόραση.
• Συνεχίστε να διαβάζετε μαζί με το παιδί όσα περισσότερα βιβλία μπορείτε. Είναι καλός τρόπος να έρχεστε κοντά στο παιδί. Στην ηλικία των 5 χρονών αναγνωρίζει μόνο του κάποιες λέξεις.
• Να ενθαρρύνετε το παιδί για βόλτα στο πάρκο , ζωολογικό κήπο, για επισκέψεις σε βιβλιοθήκες.
• Προσπαθήστε να μάθετε το παιδί να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος.
• Αφήστε το παιδί να συμμετέχει σε καθημερινές δραστηριότητες στο σπίτι όπως είναι το στρώσιμο τραπεζιού για φαγητό.
• Μην κτυπάτε το παιδί. Το "ξύλο" το μόνο που θα προσφέρει είναι φόβο. Δεν αποτελεί ενδεδειγμένη τιμωρία για παιδί.

ΠΗΓΗ

Γονείς: 7 tips για να αντιμετωπίσετε τον «δύσκολο» έφηβο που αντιμιλά

πηγη

 

Πριν το έφηβο παιδί σας σας οδηγήσει στην «έκρηξη», διαβάστε επτά πολύτιμες συμβουλές για να διαχειριστείτε ενοχλητικές συμπεριφορές μιας «δύσκολης» ηλικίας

Η «ηλικία της επανάστασης», όπως αποκαλείται συχνά η εφηβεία, είναι μια εμπειρία συχνά δύσκολη για το παιδί όσο και τους γονείς. Η αντιδραστικότητα, το πνεύμα αντιλογίας και η απώλεια σεβασμού μπορεί να φέρουν σε οριακό σημείο τους τελευταίους. Όπως όμως επισημαίνει η ψυχοθεραπεύτρια και κοινωνική λειτουργός Amy Morin, είναι μια περίοδος που οι γονείς θα πρέπει να μπορέσουν να διαχειριστούν σωστά ώστε να διαφυλάξουν αφενός τη σχέση τους με το παιδί, να του διδάξουν αφετέρου την πειθαρχία με τρόπο που θα το ωφελήσει στις μελλοντικές του συμπεριφορές.

Για όσους και όσες τα παραπάνω φαντάζουν άθλος, ακολουθούν πολύτιμες συμβουλές από την ειδικό που θα συμβάλουν ώστε η περίοδος της αντίδρασης να κυλήσει κατά το δυνατόν «αναίμακτα».

1. Ορίστε κανόνες που εστιάζονται στον σεβασμό

Προσπαθήστε να διαμορφώσετε κανόνες που καθιστούν με σαφήνεια τις συμπεριφορές που θα είναι αποδεκτές. Μπορεί για κάποιους γονείς να είναι ανεκτό το χτύπημα της πόρτας ή οι φωνές, για άλλους όμως ίσως να αποτελούν κόκκινη γραμμή. Μην περιμένετε το έφηβο παιδί να «υπερβεί τα εσκαμμένα» ώστε να καταλήξετε σε φώνες ή κραυγές. Σύμφωνα με μελέτη, τέτοιες μορφές λεκτικής επιβολής της πειθαρχίας μπορούν να οδηγήσουν σε προβλήματα συμπεριφοράς και καταθλιπτικά συμπτώματα στα παιδιά, ιδίως στους εφήβους ηλικίας 13 έως 14 ετών.

2. Διατηρήστε την ψυχραιμία σας

Ο τσακωμός και οι φωνές ή οι αψιμαχίες με το έφηβο παιδί απλώς θα κλιμακώσουν την ένταση. Πάρτε βαθιά ανάσα και προσπαθήστε να τηρήσετε απόσταση από το συμβάν πνευματικά και σωματικά, σκεφτείτε οτιδήποτε θα μπορούσε να σας βοηθήσει να ηρεμήσετε.

3. Αγνοήστε τις προσπάθειες να τραβήξει προσοχή

Πίσω από την επιμονή του παιδιού στην έντονη διαφωνία, κρύβεται συχνά η επιθυμία του να ξεφύγει από μια υποχρέωσή του. Όσο διαρκεί ο τσακωμός, τόσο περισσότερο χρόνο κερδίζει με την ελπίδα πως στο τέλος θα έχετε ξεχάσει τι του ζητήσατε. Κάποιες φορές, το να αγνοείτε μια συμπεριφορά όπως ένα άγριο βλέμμα αποφεύγοντας την οπτική επαφή ή την γκρίνια του στα αυτιά σας, ενδεχομένως να αποτελεί την καλύτερη επιλογή.

4. Μην υποχωρήσετε

Μην κάνετε πίσω ακόμα και αν το παιδί σάς κατηγορεί ως τον χειρότερο γονέα ή παραπονιέται ότι του καταστρέφετε τη ζωή. Ενδίδοντας στον συναισθηματικό εκβιασμό θα του περάσετε το λάθος μήνυμα πως μπορεί να επιτύχει ό,τι θέλει ακόμα και με την ασέβεια. Οι κανόνες είναι κανόνες.

5. Μια προειδοποίηση αρκεί

Ξεκαθαρίστε τους κανόνες και τις συνέπειες της παράβασής τους αλλά μία μόνο φορά. Μία προειδοποίηση αρκεί και, εφόσον δεν συμμορφωθεί, θα πρέπει να προχωρήσετε στις ανάλογες «ποινές».

6. Εφαρμόστε την τιμωρία

Αν το παιδί υπερβαίνει τα όρια, βρίζει και επιτίθεται λεκτικά ή απλώς δεν συμμορφώνεται με την προειδοποίηση, εφαρμόστε τις συνέπειες που μπορεί να αφορούν αφαίρεση «προνομίων» όπως π.χ. βόλτα μετά το διάβασμα ή αναθέστε πρόσθετες ευθύνες.

7. Βρείτε μαζί λύση στο πρόβλημα

Αν το έφηβο παιδί αντιμιλά συστηματικά και η παράβαση των ορίων είναι καθημερινό φαινόμενο, ίσως θα πρέπει να ξεκινήσετε μια συζήτηση σχετικά με την έλλειψη σεβασμού. Δώστε του να καταλάβει το λάθος και ζητήστε του να προτείνει στρατηγικές σχετικά με το πώς να διαχειριστείτε αυτή τη συμπεριφορά. Καταστήστε σαφή της σημασία του σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων και δείξτε ότι διατίθεστε κι εσείς να προβείτε σε αλλαγές εφόσον υπάρχουν στοιχεία στη συμπεριφορά σας που το ενοχλούν. Επί παραδείγματι, μπορεί να εξεγείρεται όταν ζητάτε επίμονα να καθαρίσει το δωμάτιό του ενόσω παρακολουθεί την αγαπημένη του σειρά.

 ΠΗΓΗ

Από τον απρόσεχτο μαθητή έως την υπερκινητικότητα

πηγη

 

Εάν η έντονη ενεργητικότητα και «απροσεξία» του παιδιού συνεχίσουν να υφίστανται και να δημιουργούν δυσκολίες σε διάφορους τομείς της ζωής του, είναι πολύ πιθανή η διάγνωση της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητας.

"Ο γιος μου συνεχώς χαζεύει"

"Στριφογυρίζει διαρκώς στην καρέκλα του, χάνει το μολύβι από τα χέρια του και δεν συγκεντρώνεται με τίποτα στα μαθήματά του"

"Γίνεται ενοχλητικός και θέλει να είναι όλη την ώρα μέσα στα πόδια μας"

"Κάνουμε 3 ώρες να τελειώσουμε μια άσκηση 10 λεπτών"

"Δε με ακούει"

"Είναι έξυπνος, αλλά βαριέται"

Όλα τα παιδιά, ειδικά τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, τείνουν συχνά να μην μπορούν να ελέγξουν τις ορμές τους ή να περιορίσουν την κινητικότητά τους. Εν μέρει, αυτό θεωρείται δικαιολογημένο. Ωστόσο, εάν η έντονη ενεργητικότητα και «απροσεξία» συνεχίσουν να υφίστανται και σε μετέπειτα εξελικτικά στάδια, δημιουργώντας δυσκολίες σε διάφορους τομείς της ζωής του παιδιού, είναι πολύ πιθανό η διάγνωση να είναι ΔΕΠ-Υ. H αιτιολογία της διαταραχής αυτής μπορεί να είναι βιολογική, ψυχολογική ή κοινωνική, ενώ τα βασικά συμπτώματά της είναι τρία: η υπερδραστηριότητα, η απροσεξία και η παρορμητικότητα.

Αναφορικά με την υπερδραστηριότητα, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πως είναι κάτι το αναμενόμενο στις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, ως «υπερκινητικά» χαρακτηρίζονται τα παιδιά που σηκώνονται συνεχώς από τη θέση τους τόσο στο σπίτι, όσο και στο σχολείο, που τρέχουν εδώ κι εκεί ή σκαρφαλώνουν συνεχώς σε αντικείμενα σε ακατάλληλες στιγμές, που δυσκολεύονται να παίξουν με ηρεμία και κουνούν νευρικά τα χέρια και τα πόδια τους.

Η απροσεξία μπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες, όπως πλήξη, ονειροπόληση, δυσκολία έργου. Όμως, στα παιδιά με ΔΕΠ-Υ η έλλειψη προσοχής χαρακτηρίζει ποικίλες πτυχές της καθημερινότητάς τους και έχει να κάνει με αντιδράσεις όπως η αδυναμία συγκέντρωσης σε λεπτομέρειες και η απροσεξία στις εργασίες του σχολείου, η αδιαφορία για τις οδηγίες που τους δίνονται σχετικά με καθημερινές ή σχολικές εργασίες, η δυσκολία να οργανώσουν τη δουλειά και τις δραστηριότητές τους. Επιπρόσθετα, τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ τείνουν να ξεχνούν τις καθημερινές υποχρεώσεις τους, να χάνουν πράγματα αναγκαία για την υλοποίηση των εργασιών τους και να αποφεύγουν καθήκοντα που απαιτούν έντονη πνευματική προσπάθεια.

Η παρορμητικότητα αναφέρεται στη δυσκολία του παιδιού να περιμένει τη σειρά του, στο να διακόπτει ή να γίνεται ενοχλητικό στους άλλους, καθώς και στην τάση του να «πετάγεται» δίνοντας απαντήσεις πριν την ολοκλήρωση μιας ερώτησης.

Οι συνέπειες της ΔΕΠ - Υ στην καθημερινότητα του παιδιού:
• Μαθησιακά ελλείμματα και κακή επίδοση στο σχολείο
• Δυσκολίες αναφορικά με τον καλό συντονισμό των κινήσεων, με αποτέλεσμα το παιδί να φαίνεται αδέξιο
• Δυσκολίες αναφορικά με την οργάνωση του γραπτού λόγου, αλλά και της ομιλίας
• Δυσλειτουργίες σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο, με αποτέλεσμα τη μειωμένη ικανότητα για σύναψη και διατήρηση κοινωνικών σχέσεων
• Συχνές συγκρούσεις τόσο στο σπίτι, όσο και στο σχολείο, κυρίως λόγω της αδυναμίας του παιδιού να ελέγξει την παρορμητικότητά του
• Αυξημένο στρες και χαμηλή αυτοεκτίμηση
• Εμφάνιση προβλημάτων στη διαγωγή, προκλητική συμπεριφορά και αδυναμία συμμόρφωσης σε κανόνες

Τι νομίζετε θα ήθελε να πει ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ;
• Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πουθενά και δυσκολεύομαι να ακούσω μια εντολή
• Όλα είναι μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου και νιώθω σαν να δέχομαι πολλές πληροφορίες ταυτόχρονα
• Δεν μπορώ να ελέγξω τη σκέψη μου και τείνω να μεταπηδώ από το ένα θέμα στο άλλο
• Κουράζομαι εύκολα και πιστεύω πως δεν θα τα καταφέρω
• Όταν μου φωνάζετε ή με μαλώνετε, αποσυντονίζομαι περισσότερο και θυμώνω απίστευτα
• Νιώθω ότι δεν με αγαπάει και δεν με θέλει κανείς
• Όταν με απειλείτε, αναγκάζομαι να λέω περισσότερα ψέματα, γιατί φοβάμαι την τιμωρία
• Όταν μου κάνετε συνέχεια παρατηρήσεις, θέλω να κλείσω τα αυτιά μου
• Μη με συγκρίνετε διαρκώς με τους συμμαθητές μου! Δεν είμαι "κακό παιδί". Είμαι μοναδικός!
• Μη μου κάνετε όλα τα χατίρια. Ζητάω πολλά, γιατί σας δοκιμάζω. Έχω ανάγκη από πρόγραμμα, οργάνωση και όρια
• Θέλω να με αγαπάτε και να είστε περήφανοι για μένα

Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί με ΔΕΠ - Υ;
Η οργάνωση και η καθημερινή ρουτίνα λειτουργούν ευεργετικά για τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ. Επομένως:
• Φτιάξτε ένα πρόγραμμα με τις καθημερινές δραστηριότητες και υποχρεώσεις του παιδιού και αναρτήστε το σε ένα ορατό σημείο (π.χ. πίνακας ανακοινώσεων στο δωμάτιό του, ψυγείο, κλπ)
• Είναι βοηθητικό να υπενθυμίζετε στο παιδί τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Έτσι, το παιδί θα είναι πιο ήρεμο
• Δείξτε στο παιδί τρόπους οργάνωσης της μελέτης του
• Επιλέξτε κάποιους βασικούς κανόνες που αναμένετε να τηρεί το παιδί μέσα στο σπίτι και κολλήστε τους σε ένα ευδιάκριτο σημείο. Θυμηθείτε ότι το παιδί με ΔΕΠ-Υ δυσκολεύεται να δομηθεί από μόνο του
• Καθιερώστε μια τακτική επικοινωνία και συνεργασία με τον εκπαιδευτικό του παιδιού σας
• Διατυπώστε με συντομία και σαφήνεια τις εντολές που ζητάτε να ακολουθήσει το παιδί (π.χ. όχι: "μάζεψε το δωμάτιό σου", αλλά: "βάλε τα παιχνίδια σου στο ντουλάπι")
• Μην ξεχνάτε να μιλάτε στο παιδί σας με ηρεμία και σταθερότητα
• Επιβραβεύστε κάθε προσπάθεια του παιδιού να υιοθετήσει μια λειτουργική συμπεριφορά ή να συμμορφωθεί σε έναν κανόνα. Προσπαθήστε να είστε συγκεκριμένοι (π.χ. "μπράβο που περίμενες να τελειώσω με το μαγείρεμα, για να σε βοηθήσω" και όχι: "μπράβο που ήσουν ήσυχος")
• Ενισχύστε το παιδί σας να ασχοληθεί με εξωσχολικές δραστηριότητες που συμβάλουν στην εκτόνωση της ενέργειάς του (π.χ. κολυμβητήριο, ποδόσφαιρο, στίβος, κλπ)
• Αποφύγετε να μιλάτε προσβλητικά ή υποτιμητικά στο παιδί σας μπροστά σε φίλους ή γνωστούς
• Βοηθήστε το παιδί σας να αποκτήσει φίλους και να έχει καλές σχέσεις με τους συμμαθητές του
• Μη διστάσετε να ζητήσετε τη βοήθεια των ειδικών (π.χ. ψυχολόγου, εργοθεραπευτή). Η έγκαιρη διάγνωση της ΔΕΠ - Υ οδηγεί στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή της, μέσω της εφαρμογής ενός εξατομικευμένου προγράμματος το οποίο στοχεύει στην ολόπλευρη διαχείριση των δυσκολιών του παιδιού

Το ποσοστό των παιδιών που φαίνεται ότι έχουν ΔΕΠ - Υ είναι 3 - 5% περίπου του γενικού πληθυσμού, 80% εκ των οποίων είναι αγόρια. Σύμφωνα με έρευνες το 50 - 70% των παιδιών που διαγνώστηκαν με ΔΕΠ - Υ εξακολουθούν να εμφανίζουν προβλήματα και στην εφηβεία. Επομένως, κρίνεται απαραίτητη η άμεση παρέμβαση, που μάλιστα θα είναι αποκλειστικά σχεδιασμένη για το εκάστοτε παιδί και θα δίνει έμφαση στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του.

Πηγη

 

 

 

Σειροθέτηση - Υλικό

πηγη

Σειροθέτηση είναι η ικανότητά μας να βάζουμε σε ορισμένη σειρά σκέψεις, σχέδια και γεγονότα. Αναπτύσσοντας την ικανότητα της σειροθέτησης, μπορούμε με ευκολία να εκτελέσουμε μία εντολή, να κάνουμε μία μαθηματική πράξη, να διηγηθούμε μία ιστορία, να οργανώσουμε μία δραστηριότητα, κτλ.

Κατεβάστε τα σε καλή ποιότητα από εδώ:
Σειροθέτηση αριθμών έγχρωμο: https://rebrand.ly/bvp2pe4
Σειροθέτηση αριθμών ασπρόμαυρο: https://rebrand.ly/ilumwwc
Σειροθέτηση μεγεθών έγχρωμο: https://rebrand.ly/ahsbzu4
Σειροθέτηση μεγεθών ασπρόμαυρο: https://rebrand.ly/6dwwbl9

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ) : Οι 3 τύποι της και τα χαρακτηριστικά τους

πηγη

 

«Με λένε Γιάννη και πηγαίνω στη Δ΄ τάξη του Δημοτικού. Κουνάω τα χέρια μου και τα πόδια μου και δεν κάθομαι ήρεμα στην καρέκλα μου. Δεν συγκεντρώνομαι εύκολα και μιλάω πολύ».

«Δυσκολεύομαι να περιμένω τη σειρά μου και διακόπτω συχνά συζητήσεις. Στο σχολείο ξεχνάω ή δεν ακούω τις οδηγίες της δασκάλας. Σηκώνομαι από το θρανίο μου και περπατάω μέσα στην τάξη. Χάνω τα πράγματά μου και δυσκολεύομαι να βάλω σε τάξη τις εργασίες και τις δραστηριότητες μου. Γενικά κουράζομαι και απογοητεύομαι εύκολα. Όλοι μου λένε πως είμαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά γιατί έχω ΔΕΠΥ Γιατί είμαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά;»

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα παιδί με ΔΕΠΥ περιγράφει τον εαυτό του. Εξαιτίας της συμπεριφορά του αυτής συχνά έρχεται σε σύγκρουση με τους γονείς του γιατί, όπως του λένε, είναι διαφορετικός. Οι γονείς, κουρασμένοι από τις συνεχείς παρατηρήσεις των δασκάλων για την ανάρμοστη συμπεριφορά του παιδιού τους, συχνά το αντιμετωπίζουν σαν «προβληματικό».

Τι είναι όμως η ΔΕΠΥ; Πράγματι τα παιδιά με αυτή τη διαταραχή είναι «διαφορετικά»;

Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ) γνωστή και ως υπερκινητικό σύνδρομο, είναι η συνηθέστερη νευροσυμπεριφορική διαταραχή της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά εμφανίζουν υπερκινητικές, απρόσεκτες και παρορμητικές συμπεριφορές οι οποίες δεν συνάδουν με την αναπτυξιακή τους ηλικία.

Τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ αρχίζουν συνήθως κατά την πρώιμη παιδική ηλικία και μειώνονται καθώς φτάνουμε στην εφηβεία. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ εμφανίζουν μειωμένη προσοχή, υπερκινητικότητα και παρορμητική συμπεριφορά, η οποία είναι πιο έντονη σε παιδιά μικρότερης ηλικίας, δυσκολία στη συγκέντρωση και στην προσοχή, δυσκολία στον έλεγχο παρορμήσεων. Αυτά τα παιδιά παρουσιάζουν επίσης μεγαλύτερη δυσκολία με τη συμμόρφωση, εμφανίζουν ανάρμοστη συμπεριφορά, είναι πιο επιθετικά και βρίσκονται σε κίνδυνο για την ανάπτυξη διαταραχών όπως η αντιθετική προκλητική διαταραχή και η διαταραχή συμπεριφοράς.

Πιο συγκεκριμένα, η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα χωρίζεται σε τρεις βασικούς τύπους:

1. Απρόσεκτος Τύπος

– Συχνά αποτυγχάνει να συγκεντρώσει την προσoχή σε λεπτομέρειες ή κάνει λάθη απροσεξίας σε σχολικές εργασίες, τη δουλειά ή άλλες δραστηριότητες.

– Συχνά δυσκολεύεται να διατηρήσει την προσοχή σε έργα ή δραστηριότητες παιχνιδιού.

– Συχνά φαίνεται ότι δεν ακούει όταν του απευθύνεται ο λόγος.

– Συχνά δεν ακολουθεί μέχρι τέλους οδηγίες και αποτυγχάνει να διεκπεραιώσει σχολικές εργασίες ή άλλα καθήκοντα που του ανατίθενται στην τάξη ή στο σπίτι.

– Συχνά δυσκολεύεται να οργανώσει δουλειές και δραστηριότητες.

– Συχνά αποφεύγει, αποστρέφεται ή δείχνει απροθυμία να εμπλακεί σε έργα που απαιτούν σταθερή και διαρκή πνευματική προσπάθεια.

– Συχνά χάνει αντικείμενα απαραίτητα για εργασίες ή δραστηριότητες.

– Συχνά διασπάται πολύ εύκολα από εξωτερικά ερεθίσματα.

– Συχνά ξεχνά καθημερινές δραστηριότητες.

2. Υπερκινητικός Τύπος

– Συχνά κινεί νευρικά τα χέρια και τα πόδια ή στριφογυρίζει στη θέση του.

– Συχνά σηκώνεται από τη θέση του μέσα στην τάξη ή σε άλλες περιστάσεις στις οποίες επιβάλλεται να παραμείνει καθισμένο.

– Συχνά τρέχει ή σκαρφαλώνει με τρόπο που δεν ταιριάζει σε χώρους ή περιστάσεις.

– Συχνά δυσκολεύεται να παίζει ή να συμμετέχει ήσυχα σε δραστηριότητες στον ελεύθερό του χρόνο.

– Συχνά βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και ενεργεί σαν «κινούμενη μηχανή».

– Συχνά μιλά πολύ και ακατάπαυστα.

3. Παρορμητικός Τύπος

– Συχνά απαντά απερίσκεπτα πριν ολοκληρωθεί η ερώτηση.

– Συχνά δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του.

– Συχνά διακόπτει ή παρεμβαίνει σε συζητήσεις-δράσεις των άλλων.

Συνοδά χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ

– Συναισθηματική αστάθεια

– Χαμηλή αυτοεκτίμηση

– Αναβλητικότητα

– Βαριέται εύκολα

– Συχνή απογοήτευση

Για να διαγνωστεί ένα παιδί με ΔΕΠΥ θα πρέπει να εμφανίζει 6 ή περισσότερα κριτήρια από κάθε κατηγορία για περισσότερους από 6 μήνες, και κάποια από αυτά να είναι παρόντα πριν την ηλικία των 7 ετών. Η ύπαρξη των συμπτωμάτων αυτών έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της λειτουργικότητας του παιδιού τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.

ΔΕΠΥ & αναπτυξιακά Στάδια παιδιού

1. Βρεφική-προσχολική ηλικία

Τα πρωταρχικά σημάδια της ΔΕΠΥ μπορεί να γίνουν εμφανή από τη βρεφική ηλικία και να θορυβήσουν τους γονείς. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του βρέφους που παραπέμπουν ευθέως στην πιθανότητα ύπαρξης ΔΕΠΥ. Παρόλα αυτά, έρευνες έχουν δείξει ότι το 60% των παιδιών που διαγνώστηκαν στην παιδική ηλικία με ΔΕΠΥ ήταν υπερβολικά ανήσυχα ως μωρά και χαρακτηρίζονταν ως δύσκολα βρέφη. Ως βρέφη παρουσίαζαν δυσκολίες στις διατροφικές τους συνήθειες, δυσκολία στη μετάβαση από το γάλα στη στερεά τροφή και ασταθές ωράριο ύπνου, έντονο κλάμα χωρίς προφανή λόγο και αυξημένα επίπεδα κινητικής δραστηριότητας. Επιπρόσθετα, άργησαν να μιλήσουν και άργησαν να αποκτήσουν έλεγχο των σφιγκτήρων.

Τα πρώτα σημάδια τη διαταραχής εμφανίζονται από την νηπιακή ηλικία. Ειδικότερα, τα παιδιά αυτή της ηλικίας συχνά εμφανίζουν δυσκολίες στον συντονισμό των κινήσεών τους και αδεξιότητα. Εξαιτίας της παρορμητικότητάς τους έχουν περισσότερα ατυχήματα από άλλα παιδιά και χρειάζονται μεγαλύτερη επίβλεψη. Συνήθως αθετούν τους κανόνες που θέτουν οι γονείς ή οι νηπιαγωγοί. Εμφανίζουν καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου, όπως δυσκολίες στην άρθρωση και στη δομή του προφορικού λόγου.

2. Σχολική ηλικία

Η ΔΕΠΥ γίνεται πιο εμφανής στη σχολική ηλικία, όπου οι απαιτήσεις στο σχολείο αυξάνονται, το ίδιο και ο χρόνος που το παιδί πρέπει να μείνει συγκεντρωμένο και ακίνητο στην καρέκλα του. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ σε αυτή την ηλικία παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες (ανάγνωση, μαθηματικά, ορθογραφία), είναι ασυνεπή στις υποχρεώσεις τους λόγω έλλειψης κινήτρων και παρορμητικής συμπεριφοράς. Επίσης, βιώνουν συνεχείς εμπειρίες αποτυχίας στο σχολείο, παρουσιάζουν χαμηλό αυτοέλεγχο και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τέλος, δεν είναι αποδεκτά στις παρέες των συνομηλίκων τους λόγω κακής χρήσης των κοινωνικών δεξιοτήτων και επιθετικότητας.

3. Εφηβεία

Στην εφηβεία συνήθως η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα υποχωρεί και παραμένει η διάσπαση προσοχής. Τα βασικά χαρακτηριστικά των εφήβων με ΔΕΠΥ είναι η αίσθηση μόνιμης ανησυχίας, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η κατάθλιψη, η σχολική αποτυχία (συχνά εγκατάλειψη σχολείου), έντονα ακαδημαϊκά προβλήματα, εμπλοκή σε καβγάδες, παραβατικότητα, τα οποία είναι πιο εμφανή στο σχολείο.

Συμβουλές προς γονείς

Οι γονείς των παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ συνήθως δυσκολεύονται να αποδεχθούν τη διάγνωση γιατί θεωρούν ότι το παιδί τους δεν είναι φυσιολογικό. Απενοχοποιήστε τον εαυτό σας και το παιδί σας, δεν ευθύνεστε για την ύπαρξη της ΔΕΠΥ. Πολύ βοηθητικό για τα παιδιά με ΔΕΠΥ είναι να έχουν οργανωμένο πρόγραμμα με ξεκάθαρους κανόνες και ρουτίνες, που το παιδί τα γνωρίζει εκ των προτέρων. Κάντε τις ασχολίες του ενδιαφέρουσες και κάντε συχνά διαλείμματα κατά τη διάρκεια μια δύσκολης δραστηριότητας. Εστιάστε στην επιθυμητή συμπεριφορά και επιβραβεύστε την καλή συμπεριφορά. Να είστε ακριβείς σε αυτό που ζητάτε και οι απαιτήσεις σας να είναι προσαρμοσμένες στις ικανότητες του παιδιού. Ασκήσεις υπευθυνότητας και οργάνωσης πρέπει να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των παιδιών (λίστα με ψώνια στο σούπερ μάρκετ, επιλογή από το προηγούμενο βράδυ των ρούχων, προετοιμασία τσάντας με βάση το πρόγραμμά του). Βοηθήστε το παιδί να κοινωνικοποιηθεί και να κάνει φίλους, είναι σημαντικοί. Και το πιο σημαντικό, αγαπήστε και αποδεχτείτε το παιδί σας με ΔΕΠΥ.

Πηγη