Οι δάσκαλοι σας αποκαλύπτουν 8 πράγματα που δεν ξέρετε για τη συμπεριφορά του παιδιού σας στο σχολείο

πηγη

 Πάρα πολλές φορές το παιδί αρνείται πεισματικά να μας πει πώς τα πέρασε στο σχολείο  και απαντά με σύντομες αρνητικές εκφράσεις στις ερωτήσεις μας όπως: “δεν έκανα τίποτα”, “όχι δεν έπαιξα”, “όχι δεν έφαγα”, “όχι δεν σου λέω”. Αυτό κάνει τους γονείς να ανησυχούν και να πιέζουν το παιδί περισσότερο για να μάθουν τελικά τι έχει συμβεί.

Υπάρχουν στιγμές που μπεμπεκίζει για να “περάσει” το δικό του

Μπορεί το παιδί σας να μιλάει καθαρά στο σπίτι και σε εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά αυτό που ίσως αγνοείτε είναι το γεγονός ότι ορισμένες φορές μέσα στη τάξη αρχίζει να μπεμπεκίζει και να μιλά σαν παιδάκι μικρότερης ηλικίας, είτε γιατί θέλει να αποφύγει να πει το μάθημα είτε γιατί προσπαθεί να δικαιολογήσει το ότι έχει πάει στο σχολείο αδιάβαστο. Μάλιστα, το μπεμπέκισμα είναι και ένδειξη ότι το πρωί μπορεί και να το μαλώσατε και αντιδρά έτσι.

Το διάλειμμα δεν σημαίνει απαραιτήτως διασκέδαση και ξεγνοιασιά για κάθε παιδί

Το διάλειμμα είναι μια αγαπημένη σχολική στιγμή για κάθε μαθητή. Είναι ένας σημαντικός χρόνος, κατά τον οποίο οι μαθητές μπορούν να αναπτύξουν σημαντικές δεξιότητες στην επικοινωνία και στην κοινωνικότητα, να παίξουν, να χαλαρώσουν. Κι όμως υπάρχουν μαθητές που δεν τρελαίνονται να βγουν στο προαύλιο αλλά αντιθέτως προτιμούν να μείνουν στην αίθουσα και να διαβάσουν ένα βιβλίο, να μείνουν μόνοι τους στο θρανίο και να αποφορτιστούν από το σχολικό άγχος, αποφεύγοντας να παίξουν με άλλα παιδιά.

Μπορεί το παιδί στο σπίτι να διάβασε και να έγραψε τα μαθήματά του, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και στο σχολείο θα δείξει πόσο καλά διαβασμένος είναι

Κάθε γονιός χαίρεται όταν βλέπει ότι το παιδί του να διαβάζει και να ανταποκρίνεται επαρκώς στις σχολικές του υποχρεώσεις. Αυτό ίσως που δεν ξέρουν οι γονείς είναι το γεγονός ότι μπορεί το παιδί να διάβασε τα μαθήματά του στο σπίτι. αλλά στο σχολείο να δείχνει μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά. Ναι μεν έχει γράψει τις ασκήσεις αλλά επιδεικνύει ιδιαίτερη απροθυμία στο να σηκωθεί στο πίνακα και να λύσει τις ασκήσεις, να πει μάθημα και γενικότερα αποφεύγει να δείξει τις γνώσεις του.

Κάθε παιδί έχει τον δικό του ξεχωριστό ρόλο μέσα στη τάξη

Η σχολική κοινότητα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας οπότε εντός κάθε παιδί έχει το δικό του ρόλο και τη δική του προσωπικότητα που την ξεδιπλώνει κατά το δοκούν γεγονός που δίνει σε κάθε παιδί ένα παρατσούκλι ή έναν χαρακτηρισμό που το συνοδεύει μέσα στη τάξη. Έτσι, λοιπόν, μπορεί κάλλιστα το παιδί σας να είναι ο “τεμπελάκος” ή “ο φασαριόζος” , ή “ο καλός και υπάκουος μαθητής που συμφωνεί πάντα με τη δασκάλα” χωρίς αυτό να το γνωρίζετε εσείς ως γονιός!

Τα πειράγματα, οι ζαβολιές και τυχόν τσακωμοί με τους συμμαθητές υπάρχουν στο ημερήσιο πρόγραμμα κάθε σχολικής τάξης

Αυτό που είναι βοηθητικό να θυμόμαστε, είναι ότι οι τσακωμοί μεταξύ των παιδιών είναι μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά, καθώς αποτελεί κομμάτι της ψυχοσυναισθηματικής τους εξέλιξης. Οι καβγάδες και η κοινωνικότητα συνυπάρχουν στα παιδιά.  Μέσα στο πλαίσιο των συγκρούσεων τα παιδιά μαθαίνουν: να επιδεικνύουν την αξία τους και να πιστεύουν περισσότερο στον εαυτό τους, να εξασκούν τις λεκτικές τους ικανότητες και να αναπτύσσουν τον υγιή ανταγωνισμό χωρίς να φοβούνται τους «δυνατούς», να διαπραγματεύονται, να συμβιβάζονται και να κατανοούν πως υπάρχουν τρόποι να διατηρηθεί μια καλή σχέση και ύστερα από έναν τσακωμό.

Τα παιδιά που στο σπίτι είναι δειλά και ντροπαλά μπορεί στο σχολείο να παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα του εαυτούς τους

Ακριβώς επειδή το παιδί σας φαίνεται ντροπαλό ή προσκολλημένο σας δεν σημαίνει ότι συμπεριφέρεται έτσι κι όταν βρίσκεται μακριά από εσάς. Μερικά παιδιά πραγματικά μεταμορφώνονται σε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους όταν βρίσκονται κάπου χωριστά από τους γονείς τους  και είναι σημαντικό για τους γονείς να μην υποθέτουν ποτέ, ότι το παιδί τους έχει αντίστοιχη συμπεριφορά στο σχολείο με αυτή που έχει στο σπίτι.

Οι γονείς αγχώνονται για τη σχολική πορεία και συμπεριφορά του παιδιού τους σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι απασχολεί το ίδιο το παιδί

Είναι γεγονός ότι δεν είναι λίγες περιπτώσεις γονέων που αγχώνονται για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους και προσπαθούν να τα βοηθήσουν με κάθε δυνατό τρόπο ώστε να βελτιωθούν οι βαθμοί τους, την ίδια στιγμή που ο μαθητής αδιαφορεί για τις χαμηλές του βαθμολογίες και δείχνει απροθυμία ώστε να βελτιωθεί η εικόνα του. Ακόμα και μια χαμηλή βαθμολογία σε κάποιο διαγώνισμα θα στεναχωρήσει το γονιό σε μεγαλύτερη έκταση από τον μαθητή

Κάθε σχολική εργασία που αναθέτει ο δάσκαλος στους μαθητές έχει νόημα και σκοπό όσο εύκολη και παιδιάστικη σας φαίνεται

Κάθε δάσκαλος ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα διδασκαλίας και έχει αναπτύξει τη δική του μέθοδο για να διδάξει στους μαθητές όλα όσα επιβάλλει το σχολικό πρόγραμμα. Κάποιοι δάσκαλοι ξεφεύγουν από το παραδοσιακό σύστημα διδασκαλίας και επενδύουν σε κατασκευές, διαδραστικά παιχνίδια, projects με υπολογιστές και γενικότερα σε καινοτόμα προγράμματα, σε μια προσπάθεια να κάνουν το μάθημά τους πιο ενδιαφέρον και πιο ελκυστικό για τους μαθητές. Μην κρίνετε τη διδακτική τους μέθοδο και μην είστε αφοριστικοί μπροστά στα παιδιά, γιατί αυτά με τη σειρά τους θα το πουν στο δάσκαλο και θα υπάρξει μια εντελώς άκομψη και άνευ λόγου κατάσταση που εσείς οι ίδιοι προκαλέσατε.

ΠΗΓΗ

 

 

6 πράγματα που έμαθα χάρη στο παιδί μου που έχει ΔΕΠΥ

πηγη

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε καταστάσεις στις οποίες τα περισσότεροι από τους συνομηλίκους τα καταφέρνουν πολύ εύκολα. Διαφέρουν από τα περισσότερα παιδιά του ίδιου αναπτυξιακού επιπέδου ως προς την ικανότητα:

1) να εστιάσουν την προσοχή τους

2) να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και σε μερικές περιπτώσεις

3) να ελέγξουν την κινητικότητά τους

Η Rita Templeton, μαμά blogger, μοιράζεται με τους αναγνώστες της τα 6 πολύτιμα μαθήματα ζωής που αποκόμισε χάρη στο παιδί της που έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ.

Η αξία της αποδοχής

Κανένας γονιός δεν χαίρεται και δεν είναι ευχαριστημένος με το γεγονός ότι το παιδί του έχει ΔΕΠΥ όμως σημασία έχει πρωτευόντως να διαχειριστεί τη κατάσταση και εν συνέχεια να την αποδεχθεί προς όφελος του παιδιού του. Η ζωή με ένα παιδί με ΔΕΠΥ είναι δύσκολη, απρόβλεπτη, στρεσογόνα, μια συνεχής πρόκληση που σε κρατάει στα νύχια των ποδιών σου και κάνει τη ζωή σου ενδιαφέρουσα ναι μεν, ποτέ μονότονη, ωστόσο ιδιαίτερα περιπετειώδη και εν πολλοίς απελπιστική! Για αυτό λοιπόν πρέπει να αποδεχθεί αλλά και να αγαπήσετε τη ΔΕΠΥ του παιδιού σας γιατί αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που το κάνει ξεχωριστό! Η αποδοχή της διαταραχής αποτελεί την προϋπόθεση για να να μπορέσεις να τη διαχειριστείς  ως γονιός και να μη σε πάρει από κάτω.

Η αξία της υπομονής

Το παιδί με ΔΕΠΥ ναι μεν θέλει, αλλά δεν ξέρει πώς να κάνει ή να ολοκληρώσει μια λειτουργία, ακόμη και την πιο απλή, πχ. να οργανώσει το δωμάτιο του ή να ανταποκριθεί στις ανάγκες της καθημερινότητας του στο σχολείο ή το σπίτι. Είναι επιρρεπές σε καυγάδες και ατυχήματα πάσης φύσεως. Όλη αυτή η  συμπεριφορά  κρατάει τα μέλη της οικογένειας σε εγρήγορση, αναβρασμό και απόγνωση. Οπλίσου με υπομονή και μην πτοείσαι. Ο δρόμος είναι μακρύς και αποτελεί καθημερινή πρόκληση για το γονιό που θέλει να αποτελέσει το μοχλό κοινωνικοποίησης του παιδιού με ΔΕΠΥ.

Η αξία της ανοχής

Το παιδί με ΔΕΠΥ έχει πολλές παρορμητικές συμπεριφορές και γενικώς όλη του η στάση συνοψίζεται στο μότο “πρώτα πράττω και μετά σκέφτομαι”. Οι γονείς παιδιών με ΔΕΠΥ χρειάζεται να επιδείξουν ανοχή, φροντίδα και επιμονή. Με την πάροδο του χρόνου τα συμπτώματα βελτιώνονται πάρα πολύ και τα παιδιά μαθαίνουν να χειρίζονται καλύτερα την καθημερινότητά τους.

Η αξία του να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων

Ως γονιός παιδιού με ΔΕΠΥ πρέπει να φροντίζετε να του δημιουργήσετε ένα περιβάλλον που βοηθά το ξεχωριστό, υπέροχο παιδί σας να ξεπεράσει τα εμπόδια στο δρόμο του. Σταματήστε να εστιάζεστε στις αδυναμίες και τα ελαττώματα του παιδιού και επιλέξτε να εστιάσετε στα θετικά του.

Οι απαιτήσεις σας πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στις δυνατότητες του παιδιού όχι στις δικές σας

Τα παιδιά που έχουν ΔΕΠΥ έχουν περιορισμένη εκτελεστική λειτουργία. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχουν δυσκολία σχεδιασμού, ελέγχου των παρορμήσεων και συγκέντρωσης για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να ολοκληρώσουν τα καθήκοντά τους. Βεβαιωθείτε πως οι οδηγίες σας γίνονται κατανοητές. Πρώτα, δώστε προσοχή στο παιδί σας. Κοιτάτε το ευθεία στα μάτια. Μετά πείτε του με καθαρή, ήρεμη φωνή συγκεκριμένα τι θέλετε. Ζητήστε από το παιδί να σας επαναλάβει τις οδηγίες. Είναι συνήθως καλύτερα να κρατάτε τις οδηγίες απλές και σύντομες.

Η αξία της σταθερότητας

Να είστε σταθεροί. Να υπόσχεστε μόνο αυτό που μπορείτε να τηρήσετε. Κάντε αυτό που έχετε πει πως θα κάνετε. Η επανάληψη οδηγιών και παρακλήσεων πολλές φορές δεν έχει καλά αποτελέσματα. Όταν το παιδί σας παραβιάσει τους κανόνες, προειδοποιήστε το μόνο μια φορά με ήρεμη φωνή. Αν η προειδοποίηση δεν φέρει αποτέλεσμα, εφαρμόστε την τιμωρία που είχατε υποσχεθεί.

ΠΗΓΗ

 

 

“Αυτή είναι η μοναδική ερώτηση που κάνω στο παιδί μου όταν επιστρέφει από το σχολείο”: Μια μαμά αποκαλύπτει

ΠΗΓΗ

 «Από την πρώτη μέρα που το παιδί μου πέρασε τη πόρτα του σχολείου, άρχισαν να με απασχολούν μια σειρά από ζητήματα και θέματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τα είχα άμεσα κατά νου. Βλέπετε, είχα συνηθίσει τη καθημερινότητα του παιδιού στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς και ήξερα ότι εκεί είναι κάθε μέρα με τους φίλους του. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα στην προσαρμογή του στο νηπιαγωγείο και όπως καταλαβαίνετε δεν ήξερα πώς θα αντιμετωπίσει τη νέα του πραγματικότητα στο “μεγάλο” σχολείο.

Πριν από την πρώτη ημέρα του είχαμε δώσει με τον μπαμπά του διάφορες συμβουλές και οδηγίες για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στο σχολείο, πώς πρέπει να επικοινωνεί με τους συμμαθητές του, πώς να μιλά στο δάσκαλο και γενικότερα ποια πρέπει να είναι η σχολική διαγωγή του.

Τώρα, θα μου πείτε σιγά το σπουδαίο πράγμα που έκανες. Κι όμως κατόπιν συζητήσεων με τον άντρα μου καταλήξαμε στην οποία ουσιαστική απόφαση για την κατευθυντήρια γραμμή που θα κρατήσουμε αναφορικά με την σχολική συμπεριφορά του γιου μας.

Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα όταν πάω στο σχόλασμα να παραλάβω το παιδί μου τού κάνω μία και μοναδική ερώτηση. Μια ερώτηση που συνοψίζει μέσα της όλο το ενδιαφέρον μου για την παρουσία του στο σχολικό πλαίσιο.

Όχι, δεν τον ρωτάω αν πήγε καλά στα μαθήματα. Ούτε ζητώ να μου πει τι συνέβη στο σχολείο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν αδιαφορώ για τις σχολικές του επιδόσεις ούτε σνομπάρω την εκπαιδευτική διαδικασία θεωρώντας την ως κάτι αμελητέο.

Εντούτοις, αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει και θεωρώ ότι θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα καθε γονιού που επιθυμεί να αναθρέψει ένα σωστό και καλό παιδί είναι οι τρόποι του και  κάτα πόσο έχει κατακτήσει την ενσυναίσθηση.

Οπότε η πρώτη κουβέντα που λέω στο παιδί μου όταν σχολάσει, αφού πρώτα του κάνω μια μεγάλη αγκαλιά είναι η εξής “Για ποια σημερινή σου πράξη στο σχολείο είσαι περήφανος;”

Αυτή η μικρή κι όμως τόσο ουσιώδης ερώτηση κρύβει μέσα της όλα τα διδάγματα και τα μαθήματα ζωής που θέλουμε να του εμφυσήσουμε. Μέσα από την ερώτηση αυτή δίνω στο παιδί μου την αφορμή να σκεφθεί όλα όσα έζησε κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σχολείο αλλά και μέσα στη τάξη και να αναλογιστεί πόσο βοηθητικός, πόσο φιλικός και πόσο ευγενικός ήταν.

Δεν του κάνω ανάκριση ούτε το βομβαρδίζω με χίλιες δυο ερωτήσεις. Ένα παιδί όταν νιώθει ότι ο γονέας συνεχώς τον ρωτά πράγματα και το υποβάλει σε μια διαδικασία ανάκρισης, τηρεί αμυντική στάση και απαντά με μισόλογα και υπεκφυγές.

Στη δική μας περίπτωση, το παιδί αντιλαμβάνεται τη σημασία του να είναι πρωτίστως καλό παιδί και δευτερευόντως ο άριστος μαθητής που έχειι τετράδια με επαίνους της δασκάλας.

Θέλουμε να του δείξουμε πώς οι καλοί τρόποι και η πρέπουσα συμπεριφορά είναι η αφετηρία κάθε σωστού ανθρώπου.

Μέσω αυτής της ερώτησης χτίζουμε μια σχέση επικοινωνίας με το παιδί μας και του δείχνουμε ότι δεν το αγαπάμε γιατί φέρνει άριστα αλλά το αγαπάμε και μας κάνει υπερήφανους γιατί του έχουμε διδάξει να νοιάζεται για τους άλλους και οι πράξεις του δείχνουν ότι το έχει αφομοιώσει.

Θέλουμε να κατανοήσει ότι οι πράξεις είναι αυτές που καθορίζουν την ποιότητα και το ήθος ενός ανθρώπου. Το “άριστα” και το “μπράβο” βαθμολογούν σχολικές επιδόσεις και τίποτα παραπάνω. Η συμπεριφορά όμως και το ήθος είναι μια καθημερινή κατάκτηση που πρέπει διαρκώς να στοχεύει.

Μέσα από τις απαντήσεις που μου δίνει κάθε φορά, παίρνω αφορμή για συζητήσεις μαζί του. Βλέπετε είμαι φανατική της άποψης, ότι η επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και το παιδί,  χτίζεται κομμάτι-κομμάτι, από την αρχή της ζωής του παιδιού.

Ακόμα κι αν η απάντηση που θα δώσει για ένα “κατόρθωμά” του που για τα δικά μου δεδομένα δεν είναι σωστό, δεν είμαι επικριτική ούτε αφοριστική. Προσπαθώ να του εξηγήσω με σαφή επιχειρήματα τι έπρεπε να κάνει και φυσικά δεν τον κατηγορώ ανοιχτά γιατί ξέρω ότι όσο εύκολα ανοίγει η πόρτα της επικοινωνίας αντίστοιχα ευκολότερα κλείνει μια για πάντα και το παιδί σε αντιμετωπίζει με καχυποψία και άρνηση.

Με νοιάζει να έχω ένα καλό παιδί κι ας είναι λιγότερο καλός μαθητής. Με νοιάζει να είναι καλός μαθητής στη ζωή. Να κάνει κτήμα του το σεβασμό, την υπακοή, την αγάπη, την αλληλεγγύη, όχι από καταναγκασμό αλλά από επιλογή. 

Ξέρω ότι σε γενικές γραμμές τα παιδιά από την φύση τους είναι αυθόρμητα πλάσματα και δεν έχουν ξεκάθαρα τα κριτήρια για το «καλό» και το «κακό» όμως αν από μικρά έρχονται σε επαφή με αυτές τις έννοιες και διδάσκονται τη σημασία του να δείχνουν το φωτεινό τους πρόσωπο σίγουρα μεγαλώνοντας θα ξέρουν πότε πράττουν ορθά και πότε όχι.

Με αυτή την απλή ερώτηση καταφέραμε με το σύζυγό μου να δείξουμε στο παιδί μας το δρόμο του καλού. Με κουβέντα καθημερινή και όχι με απειλές ή τιμωρίες.

Την επόμενη φορά που το παιδί σας θα επιστρέψει από το σχολείο σας προτρέπω να ακολουθήσετε το παράδειγμα μου. Τα παιδιά μας είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον οπότε αξίζει να τα προετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και ηθικότερα για την ενηλικίωσή τους.»

ΠΗΓΗ

 

Το παιδί μου δεν μιλάει: Μήπως έχει εξελικτική γλωσσική διαταραχή;

ΠΗΓΗ

 Η εξελικτική γλωσσική διαταραχή είναι μια ειδική διαταραχή στην εκμάθηση και εξέλιξη του λόγου, που χαρακτηρίζεται από καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου και από διαταραχές τόσο στην έκφραση, όσο και στην κατανόησή του, χωρίς εμφανή οργανικά αίτια, αισθητηριακά ελλείμματα, νοητική ανεπάρκεια, σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητας.

Τα χαρακτηριστικά της εξελικτικής γλωσσικής διαταραχής είναι:

Καθυστέρηση στα στάδια ανάπτυξης του λόγου:

Οι πρώτες λέξεις συνήθως δεν εμφανίζονται πριν την ηλικία των δύο ετών. Οι πρώτες φράσεις (αποτελούμενες από 2 λέξεις) εμφανίζονται μετά την ηλικία των τριών ετών.

Φτωχό και ανακριβές λεξιλόγιο:

Η οργάνωση του προφορικού λόγου είναι ανεπαρκής τόσο σε γραμματικό όσο και σε συντακτικό επίπεδο, με συνέπεια:

Ο λόγος να έχει τηλεγραφικό ύφος (οι λέξεις παρατίθενται στη σειρά χωρίς να συνδέονται μεταξύ τους με προθέσεις, συνδέσμους κ.λ.π.).
Να γίνεται λανθασμένη χρήση απλών γραμματικών κανόνων (π.χ. ενικός / πληθυντικός αριθμός, πτώσεις, άρθρα, αντωνυμίες , καταλήξεις ρημάτων, απλοί χρόνοι κ.λ.π.).
Δυσκολίες στην περιγραφή, στην αφήγηση γεγονότων και στη διατύπωση απλών σκέψεων.

Οι διαταραχές αυτές κυριαρχούν στην έκφραση του λόγου. Η κατανόηση του λόγου είναι φαινομενικά καλύτερη από την έκφραση αλλά κατώτερη από αυτή των άλλων παιδιών της ίδιας ηλικίας. Τα παιδιά με εξελικτική γλωσσική διαταραχή κατανοούν λέξεις και φράσεις και υποβοηθούνται κυρίως από άλλα ερεθίσματα που συνοδεύουν το λεκτικό μήνυμα (οπτικά ερεθίσματα, χειρονομίες κ.λ.π.).

Η δυσκολία στην κατανόηση εστιάζεται κυρίως στην κατανόηση χωροχρονικών εννοιών, αφηρημένων εννοιών, σύνθετων εντολών, μεγάλων σε μήκος προτάσεων ή προτάσεων με πολύπλοκες συντακτικές δομές.

Συνοδές διαταραχές:

Τις περισσότερες φορές η εξελικτική γλωσσική διαταραχή συνοδεύεται από:

Φωνολογικές διαταραχές:

Δυσκολία στην οργάνωση του φωνολογικού συστήματος που χαρακτηρίζεται από:

Αντικαταστάσεις ήχων από κάποιους άλλους

Παραλείψεις συλλαβών από μια λέξη

Αντιμεταθέσεις ήχων ή και συλλαβών σε μια λέξη.

Διαταραχές στις κινητικές δεξιότητες (αδρή και λεπτή κινητικότητα).

Διαταραχές σε γνωστικές δεξιότητες (όπως στη σωματογνωσία, στο χωροχρονικό προσανατολισμό, στην οπτική και ακουστική μνήμη).

Ποια είναι τα αίτια αυτής της διαταραχής

Τα αίτια της διαταραχής αυτής παραμένουν ακόμη άγνωστα. Ορισμένοι παράγοντες οι οποίοι μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην εμφάνιση της διαταραχής αυτής, βρίσκονται υπό διερεύνηση:

Κληρονομικοί παράγοντες (τα παιδιά οικογενειών με ιστορικό διαταραχών στο λόγο έχουν αυξημένο ρίσκο να εμφανίσουν εξελικτική γλωσσική διαταραχή).

Περιγενετικοί παράγοντες (ασθένειες της μητέρας στη διάρκεια της κύησης) και γενετικοί παράγοντες (πρόωρα βρέφη, δυσκολίες στον τοκετό).

Συναισθηματικοί και κοινωνικοί παράγοντες (απουσία / έλλειψη ερεθισμάτων στη βρεφική ηλικία, μειωμένες λεκτικές αλληλεπιδράσεις).

Η θεραπευτική παρέμβαση

Η θεραπευτική παρέμβαση στα παιδιά με εξελικτική γλωσσική διαταραχή πρέπει να είναι έγκαιρη (4 – 7 ετών και λίγο νωρίτερα, αν η διαταραχή είναι πιο σοβαρή), για να είναι αποτελεσματική. Περιλαμβάνει:

Λογοθεραπεία, για την αποκατάσταση των διαταραχών του λόγου.

Εργοθεραπεία, εάν η διαταραχή συνοδεύεται από διαταραχές στις κινητικές και γνωστικές δεξιότητες.

Ψυχολογική στήριξη, εάν οι διαταραχές συνοδεύονται από σοβαρές ψυχοσυναισθηματικές διαταραχές και διαταραχές στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Η λογοθεραπεία στα παιδιά με εξελικτική γλωσσική διαταραχή περιλαμβάνει:

Τη λεπτομερή αξιολόγηση των γλωσσικών ικανοτήτων και αδυναμιών του κάθε παιδιού στους τομείς:

Άρθρωση και φωνολογία

Λεξιλόγιο

Κατανόηση

Σύνταξη

Περιγραφή – αφήγηση

Με βάση την αξιολόγηση αυτή ο λογοθεραπευτής σχεδιάζει και προσαρμόζει το θεραπευτικό πρόγραμμα στις ανάγκες κάθε παιδιού. Η θεραπευτική παρέμβαση έχει ως κύριο στόχο την αποκατάσταση των διαταραχών του λόγου και εστιάζεται στην:

Κατανόηση του προφορικού λόγου.

Άρθρωση και οργάνωση του φωνολογικού συστήματος.

Ανάπτυξη του λεξιλογίου.

Οργάνωση του εκφραστικού λόγου ( σύνταξη προτάσεων, σωστή χρήση γραμματικών κανόνων).

Ανάπτυξη της περιγραφικής και αφηγηματικής ικανότητας (περιγραφή προσώπων και καταστάσεων, αφήγηση ιστορίας/ γεγονότων της καθημερινής ζωής).

Η εξελικτική γλωσσική διαταραχή έχει καλή πρόγνωση ιδιαίτερα όταν η κατανόηση βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η εξέλιξη της θεραπείας μπορεί κάποιες φορές να είναι αργή. Αυτό εξαρτάται κυρίως από το βαθμό δυσκολιών του κάθε παιδιού. Τέλος, μπορεί να προκύψουν δυσκολίες στην απόκτηση του γραπτού λόγου.

Ο ρόλος των γονιών στη θεραπεία

Ο ρόλος των γονιών είναι πολύ σημαντικός για την έκβαση της θεραπείας και αυτό τόσο για την ηθική στήριξη που παρέχουν στο παιδί, όσο και για τη συνέχιση της θεραπευτικής παρέμβασης στο περιβάλλον του παιδιού (ένδο και έξω οικογενειακό). Ο απώτερος στόχος της λογοθεραπείας είναι η γενίκευση των κεκτημένων γνώσεων, η μεταφορά τους στην καθημερινή ζωή και η διατήρησή τους στο χρόνο. Μια θεραπεία, την οποία οι γονείς εγκρίνουν, στηρίζουν, κατανοούν και στην οποία συμμετέχουν ενεργά, είναι μια θεραπεία, η οποία έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό.

 ΠΗΓΗ

 

 

Τι φταίει και το παιδί μου δυσκολεύεται να αφομειώσει αυτά που του διδάσκουν στο σχολείο;

ΠΗΓΗ

 Όταν η επίδοση ενός μαθητή είναι τουλάχιστον κατά ένα ή δύο έτη χαμηλότερη από αυτή που αναμένεται με βάση τη νοητική και χρονολογική του ηλικία τότε θεωρείται ότι υπάρχει μαθησιακή δυσκολία. Παραδείγματος χάρη, ένας μαθητής της Γ τάξης που έχει δυσλεξία διαβάζει σαν ένα μαθητή της Α τάξης -ως προς την ταχύτητα, τη στρατηγική αλλά και την ποσότητα και ποιότητα των αναγνωστικών του λαθών.

Προκειμένου να προληφθούν λανθασμένοι χειρισμοί στον τρόπο διδασκαλίας καλό είναι στα παιδιά να χορηγούνται αξιόπιστα και έγκυρα διαγνωστικά εργαλεία στην προσχολική ηλικία για να επισημαίνονται τυχόν δυσκολίες τους και να τυγχάνουν έγκαιρης παρέμβασης. Με την περιγραφή του γνωστικού προφίλ του παιδιού εντοπίζονται οι τομείς της γνωστικής λειτουργίας στους οποίους έχει καλύτερη επίδοση.

Υπάρχουν, ωστόσο, και μαθητές που για πολλούς λόγους εμφανίζουν χαμηλή επίδοση σε όλα τα σχολικά μαθήματα. Οι περιπτώσεις των παιδιών που βιώνουν μια συγκεκριμένη μαθησιακή δυσκολία είναι εντελώς διαφορετικές από τις περιπτώσεις παιδιών με γενικά προβλήματα στη μάθηση, καθώς παρουσιάζονται σε μια μαθησιακή περιοχή και μόνο.

Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά των παιδιών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες που είναι καλό να γνωρίζουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί όπως:

– έλλειψη συγκέντρωσης

-νωχελικότητα

-χαμηλός ή ελλειπτικός αντιληπτικό-κινητικός συντονισμός

-συναισθηματική αστάθεια

-παρορμητισμός

-προβλήματα στη βραχύχρονή μνήμη

-προβλήματα στη σκέψη και στον προγραμματισμό και στην οργάνωση των ενεργειών πριν από την λύση ενός προβλήματος

-προβλήματα στο λόγο ή στην ακοή

– έλλειψη μεταγνωστικής ικανότητας και στρατηγικών προσέγγισης της μάθησης

– χαμηλή αυτοεκτίμηση

-μειωμένη κινητοποίηση προς τη μάθηση

Αν πάρουμε για παράδειγμα την μαθησιακή δυσκολία που σχετίζεται με την Ανάγνωση, οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να προσέχουν τους τρόπους με τους οποίους το παιδί χειρίζεται την ανάγνωση π.χ:

– είναι ήρεμο ή αγχωμένο όταν διαβάζει;

-έχει αυτοπεποίθηση ή όχι;

-κοιτάει και παρακολουθεί τις εικόνες και τα στοιχεία που υπάρχουν μέσα στο κείμενο;

-έχει απομνημονεύσει το κείμενο από πριν ή ακούγοντας τους άλλους να το διαβάσουν μέσα στην τάξη

-μπορεί όντως να αναγνωρίσει μια λέξη σε μια κάρτα ή το βοηθούν άλλα στοιχεία;

-ζητήστε από το παιδί να διαβάσει με τυχαία σειρά κάποιες λέξεις του μαθήματος

Από την ανάλυση των τύπων των λαθών στην ανάγνωση οι ερευνητές που ασχολήθηκαν με τις μαθησιακές δυσκολίες κατέληξαν στα εξής στοιχεία που συνθέτουν το προφίλ ενός παιδιού με ειδικές αναγνωστικές δυσκολίες:

-κοιτάζει τα αρχικά ή τα τελικά γράμματα της λέξης και μαντεύει

-δυσκολεύεται να διατηρήσει την εστίαση του στη γραμμή, ιδίως όταν κάποιος τον διακόψει

-διαβάζει τις λέξεις με το μυαλό και επηρεάζεται από τα συμφραζόμενα και έτσι δεν ακολουθεί τους κανόνες της γραφημικής αντιστοίχισης

-παραλείπει λέξεις και προσθέτει δικές του

-αγνοεί σημεία στίξης

-συγχέει λέξεις με παρόμοια γράμματα

– διαβάζει αργά

-αποτυγχάνει να επεξεργαστεί και να εκτελέσει διαδοχικά 2-3 οδηγίες

-χρειάζεται περισσότερο χρόνο για κάθε είδους εργασία κ.ά

Η ποικιλία των ατομικών διαφορών οδηγεί σε ένα πλήθος ετερογενών περιπτώσεων οι οποίες ωστόσο μπορεί να έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης
Ψυχολόγος- Διδάκτορας Εξελικτικής-Σχολικής ψυχολογίας
Μ.Α Διοίκηση εκπαιδευτικών μονάδων
Msc Χρηματοοικονομικά και Ναυτιλιακά
Μ.Α ART therapist
Pgp Συμβουλευτική ψυχολογία
Ειδίκευση στη Συστημική θεραπεία και στη Γνωστική-Αναλυτική θεραπευτική αντιμετώπιση
ΤΗΛ. 97836335

ΠΗΓΗ

 

 

Γιατί σταμάτησα να δίνω εργασίες για το σπίτι στην τρίτη τάξη του Δημοτικού

πηγη

 

Εργασίες για το σπίτι. Το αιώνιο σημείο διαμάχης. Πυροδοτεί άγχος στα παιδιά που πρέπει να το κάνουν, στους γονιούς που πρέπει να βεβαιωθούν ότι το κάνουν (ή σε κάποια νοικοκυριά, το κάνουν για τα παιδιά), και στους δασκάλους οι οποίοι έχουν να το δώσουν και να το βαθμολογήσουν. Στο μεταξύ, ερευνητές στο θέμα λένε ότι υπάρχει όριο στο τι μπορούν να καταφέρουν οι εργασίες για το σπίτι, και όσο αφορά το δημοτικό σχολείο, οι μόνες εργασίες που βοηθούν τους μαθητές να έχουν ακαδημαϊκή πρόοδο είναι το διάβασμα (ανάγνωση). Ακολουθεί ένα άρθρο μιας εκπαιδευτικού τρίτης τάξης δημοτικού η οποία σταμάτησε να βάζει ασκήσεις στο σπίτι – όπως επίσης και ημερολόγια ανάγνωσης που συχνά ζητείται από τα παιδιά να συμπληρώνουν σπίτι.

Ας δούμε τι λέει η δασκάλα:

Η απόφασή μου να καταργήσω τα ημερολόγια ανάγνωσης είναι μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα για τους μαθητές μου. Επίσης, κατήργησα και τις εργασίες για το σπίτι, με την εξαίρεση των 20 λεπτών ανάγνωσης βιβλίου κάθε βράδυ. Με το να καταργήσω τις ασκήσεις για το σπίτι ακολούθησαν ως συνέπεια και τα ημερολόγια ανάγνωσης. Ως εκπαιδευτικός, έχω βρει αρκετούς παράγοντες που εμποδίζουν τις ασκήσεις για το σπίτι να είναι ευεργετικές στους μαθητές του δημοτικού.

Αρχικά, υπάρχουν αρκετές αξιόπιστες έρευνες που δείχνουν ότι οι εργασίες για το σπίτι δεν έχουν καμία άμεση συσχέτιση με τις μεγαλύτερες τάξεις ή τους βαθμούς αξιολόγησης στους μαθητές του δημοτικού. Καθώς ερευνούσα αυτό, συνειδητοποίησα ότι οι τωρινοί και οι πρώην μαθητές μου είτε δεν συμπλήρωναν τις εργασίες για το σπίτι εξαιτίας της έλλειψης υποστήριξης από τους γονείς τους, των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, από τεμπελιά, κτλ. ή οι γονείς τις συμπλήρωναν για τους μαθητές. Το έλεγξα με το να δίνω ξανά τις ίδιες ακριβώς ασκήσεις και οι μαθητές αποτύγχαναν, αν και είχαν σκορ 100% σε αυτό που επέστρεψαν. Αυτό επίσης, με οδήγησε στο να δω τα ημερολόγια ανάγνωσης που οι μαθητές συμπλήρωναν σπίτι.

Ημερολογιο ανάγνωσης

Στη διάρκεια ατομικών συναντήσεων με τους μαθητές, τους έκανα ερωτήσεις σχετικά με αυτό που είχαν διαβάσει την προηγούμενη νύχτα με βάση όσα είχαν συμπληρώσει [ενν. στο ημερολόγιο ανάγνωσης]. Απλές ερωτήσεις, όπως “Τι έγινε σε αυτό το σημείο της ιστορίας ή σε αυτή τη σελίδα;” ή “Πες μου για ποιο πράγμα διάβασες.” Οι μαθητές δεν μπορούσαν να απαντήσουν, ενώ ορισμένοι παραδέχτηκαν πως δεν το είχαν διαβάσει και είχαν βάλει τους γονείς τους να υπογράψουν πως το έκαναν.

Μετά από αυτό, άρχισα να εξετάζω πως οι γονείς και οι μαθητές ένιωθαν για τις ασκήσεις στο σπίτι και τα ημερολόγια ανάγνωσης. Η πλειοψηφία των γονιών ένιωθε πως οι ασκήσεις στο σπίτι ήταν σημαντικές, αλλά όχι πάντα απαραίτητες ή εφικτές με το πρόγραμμά τους. Ωστόσο, ένιωθαν πως τα ημερολόγια ανάγνωσης δεν ήταν ωφέλιμα και έκαναν την ανάγνωση περισσότερο αγγαρεία παρά ευχαρίστηση. Το ίδιο ίσχυε και για την ανάγνωση στην τάξη. Οι μαθητές μου αγαπούν να αρπάζουν ένα βιβλίο, να σέρνονται σε ένα μαξιλάρι ή να ξαπλώνουν στο πάτωμα και να διαβάζουν, αλλά μόλις ζητήσω να βγάλουν το βιβλίο ανάγνωσης γκρινιάζουν! Η ανάγνωση ως απόλαυση γρήγορα εξαφανίζεται από το σχολείο. Με θλίβει, ειδικά όταν η ανάγνωση είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα να κάνω.

Ασκήσεις για το σπίτι

Πού έχουν οδηγήσει όλα αυτά; Πήρε λίγο χρόνο να πείσω τους συναδέλφους μου και τους γονείς πως τίποτα από τα δύο δεν είναι απαραίτητα. Αναφορικά με τους γονείς πολλοί έμειναν με το στόμα ανοιχτό, ενώ υπήρξαν πολλά χέρια που πανηγύριζαν στον αέρα, αλλά τελικά το αγάπησαν. Κάθε μήνα στέλνω στο σπίτι ιδέες για τρόπους που μπορούν να δουλέψουν με τα παιδιά τους πάνω στις έννοιες που μαθαίνουμε, αλλά τίποτα δεν απαιτείται. Ήθελα οι γονείς να αφιερώνουν χρόνο μαθαίνοντας με τα παιδιά τους πηγαίνοντας μία βόλτα, διαβάζοντας ένα βιβλίο μαζί, πηγαίνοντας μία εικονική εκδρομή, κτλ. Να διασκεδάσουν, πράγμα που θα μεταφέρουν και στην τάξη.

Όσο αφορά τους συναδέλφους μου, είναι μία διαφορετική ιστορία. Έχουν βάλει ξανά τις ασκήσεις για το σπίτι στις τάξεις τους, αλλά συχνά αναφέρουν/παραπονιούνται ότι δεν συμπληρώνονται ή δεν συμπληρώνονται σωστά. Δεν έχουν παρόλα αυτά επαναφέρει τα ημερολόγια ανάγνωσης στις εργασίες για το σπίτι. Είμαι περήφανη για αυτούς για το συγκεκριμένο γεγονός. Έχουν συμβιβαστεί και φαίνεται ότι όλοι οι μαθητές τρίτης τάξης μαθαίνουν να διαβάζουν για διασκέδαση, ξανά παρά ως σαν αγγαρεία.

Ως εκπαιδευτικός, το να αφαιρέσω τις ασκήσεις για το σπίτι και τα ημερολόγια ανάγνωσης δεν έκανε τη ζωή μου ευκολότερη, επειδή το εκπαιδευτικό μας σύστημα αγόρασε ένα αναλυτικό πρόγραμμα που είχε ένα online συστατικό, έτσι οι μαθητές μου συμπλήρωναν όλες τις ασκήσεις μαθηματικών και γλώσσας online. Το πρόγραμμα τις βαθμολογούσε και παρείχε άμεσα σχόλια στο μαθητή και το γονιό του. Αυτό που είχα να κάνω είναι να αναθέσω τις ασκήσεις που ήθελα να συμπληρωθούν και το πρόγραμμα έκανε τα υπόλοιπα. Έτσι, η απόφαση να αφαιρέσω τις ασκήσεις για το σπίτι και τα ημερολόγια ανάγνωσης δεν είχε ποτέ να κάνει με εμένα (π.χ. να βαθμολογώ ασκήσεις όλο το Σαββατοκύριακο, να βγάζω φωτοτυπίες, κτλ)

Οι μέρες που ανέθετα ασκήσεις για το σπίτι ήταν ήδη εύκολες. Η απόφαση πάρθηκε βάσει μελετών και προσωπικής εμπειρίας μου ως εκπαιδευτικού. Δεν βοηθά έναν μαθητή να μάθει αν οι γονείς του συμπληρώνουν τις ασκήσεις ή αν του δίνουν τις απαντήσεις. Δεν βοηθά το μαθητή όταν υπογράφουν ψευδώς ένα ημερολόγιο ανάγνωσης. Δε βοηθά ένα μαθητή όταν οι ασκήσεις και το διάβασμα γίνεται ένας οικογενειακός αγώνας και όλοι αναστατώνονται. Δε βοηθά ένα μαθητή όταν πρέπει να με κοιτάξουν στα μάτια και να παραδεχθούν ότι δεν έκαναν τις εργασίες τους, έκαναν τις εργασίες τους, ή πέρασαν 3 ώρες παλεύοντας με 10 προβλήματα.

Βοηθά ένα μαθητή όταν μπορεί να πάει σπίτι, μετά από μία μεγάλη και διασκεδαστική μέρα μάθησης, και να πει στους γονείς του τι έμαθε εκείνη τη μέρα. Βοηθά ένα μαθητή όταν έχει το χρόνο να χαλαρώσει και να συλλογιστεί αυτά που έμαθε. Βοηθά ένα μαθητή όταν συνειδητοποιεί ερωτήσεις που είχε και μπορεί απλά να μπει στο ίντερνετ και να ερευνήσει αυτό το θέμα ή να συζητήσει με τους γονείς του σχετικά με αυτό το θέμα. Βοηθά ένα μαθητή να περνά ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά του, να δημιουργεί πλούσιες μαθησιακές εμπειρίες που θα κρατήσουν μία ζωή.

Χαρά στην απουσία ημερολογίων ανάγνωσης και ασκήσεων για το σπίτι

Έχω μάθει τόσο αυτό το χρόνο, από τους μαθητές μου και τις εμπειρίες τους χωρίς ασκήσεις για το σπίτι και ημερολόγια ανάγνωσης. Μου διηγούνται συναρπαστικά κομμάτια των ιστοριών που διαβάζουν. Μοιράζονται τα βιβλία τους με άλλους μαθητές στην τάξη και παρέχουν πλούσιες λεπτομέρειες για το λόγο που ο συγκεκριμένος μαθητής πρέπει να διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Πιστεύω ότι οι μαθητές μου θα έχουν υψηλότερα σκορ στις δραστηριότητες της τάξης και τις αξιολογήσεις; Όχι, δεν το πιστεύω. Πιστεύω ότι θα έχουν το ίδιο σκορ είτε έχουν ασκήσεις για το σπίτι, είτε όχι. Η διαφορά είναι ότι δεν το κάνω πια έναν κουραστικό και βαρετό αγώνα κάθε βράδυ. Οι μαθητές μου απολαμβάνουν το σχολείο και απολαμβάνουν το χρόνο τους κάθε απόγευμα. Για μένα, αυτό είναι το μόνο που μετράει!

Πηγή: https://giaenadiaforetikosxoleio.wordpress.com

ΠΗΓΗ

 

Πώς επηρεάζει το άγχος τη μνήμη και τη μάθηση

πηγη

Το μεταιχμιακό ή στεφανιαίο σύστημα στο μέσο εγκέφαλο, το οποίο δρα ως συναισθηματικό κέντρο για τους ανθρώπους, είναι πολύ σημαντικό από ψυχολογική πλευρά. Αν και οι συναισθηματικές αντιδράσεις συνήθως εξετάζονται από την κοινωνική πλευρά, τα συναισθήματα έχουν μία βιοχημική επίδραση στη διαδικασία μάθησης. Αυτό το συναισθηματικό κέντρο μπορεί να παρεμποδίσει ή να διευκολύνει τη μνήμη και τη μάθηση, αφού συνδυάζει όλες τις εμπειρίες ενός ατόμου ώστε να του δώσει ένα πλαίσιο αναφοράς μέσω του οποίου αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τον κόσμο.

Εξαρτώμενο από τα συναισθήματα του ατόμου όπως αυτά επηρεάζονται από το περιβάλλον, αυτό το κέντρο μπορεί να απελευθερώσει νευροδιαβιβαστές που επιδρούν την ώρα της μάθησης. Αν ένα άτομο αισθάνεται χαρά το μεταιχμιακό ή στεφανιαίο σύστημα απελευθερώνει νευροδιαβιβαστές που αυξάνουν την ταχύτητα μάθησης. Ωστόσο, το στρες ενεργοποιεί διαφορετικούς νευροδιαβιβαστές και εμποδίζει την ικανότητα του εγκεφάλου να ανασύρει ή να επεξεργαστεί πληροφορίες.

Αν και υπάρχουν πολλαπλά παραδείγματα ανικανότητας ενός μαθητή να μάθει μία συγκεκριμένη διαδικασία παρά τις επανειλημένες προσπάθειες από το δάσκαλο, έχουν γίνει πολύ λίγες μελέτες για αυτό το φυσιολογικό φαινόμενο, το οποίο υποστηρίζει ότι ο μαθητής σωματικά ενδέχεται να μην μπορεί να μάθει τη δεδομένη στιγμή. Εαν το στρες απομακρυνθεί και το πρόβλημα παρουσιαστεί με άλλο τρόπο, το μεταιχμιακό ή στεφανιαίο σύστημα θα μπορέσει ξανά να βοηθήσει στη διαδικασία μάθησης.

ΠΗΓΗ

 

Ντροπαλό παιδί: Πώς θα το βοηθήσουμε να ανοίξει τα φτερά του;

πηγη

 

Κάθε παιδί έχει διαφορετική ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα. Επιστήμονες στον Καναδά που μελετούν την κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών υποστηρίζουν ότι ένα ντροπαλό παιδί μπορεί αν χρειάζεται λίγη παραπάνω ενθάρρυνση, αλλά σίγουρα όχι πίεση!

Είτε αποτελεί μέρος της προσωπικότητας του είτε είναι απλώς κάτι που νιώθει όταν βρίσκεται με αγνώστους, η συστολή αποτελεί χαρακτηριστική εμπειρία για ένα παιδί, λένε οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μπροκ, στο Οντάριο.

Η ερευνητική ομάδα παρακολουθούσε τα παιδιά που έδιναν ομιλίες στο σχολείο για δείγματα νευρικότητας, όπως το να αποστρέφουν το βλέμμα, τις σωματικές αντιδράσεις τους μέσω ηλεκτροκαρδιογραφήματος, και τη συναισθηματική τους κατάσταση σύμφωνα με το πόσο αγχωμένα έλεγαν ότι ένιωθαν.

Σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση της Εταιρείας για την Έρευνα της Ανάπτυξης του Παιδιού (Society for Research in Child Development, SRCD), περίπου το 10% των παιδιών είχε υψηλά επίπεδα στρες όταν εκφωνούσε την ομιλία, ενώ εμφάνισε κι ένα μοτίβο σχετικά υψηλών επιπέδων συστολής με τον καιρό, σύμφωνα με τους γονείς τους. Αυτό συνιστά απόδειξη πως η συστολή ίσως αποτελεί στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας των συγκεκριμένων παιδιών

«Η συστολή εκφράζεται με φόβο και νευρικότητα όταν κάποιος βρίσκεται σε νέες κοινωνικές καταστάσεις ή στο επίκεντρο της προσοχής», παρατήρησαν οι συγγραφείς της μελέτης.

«Η συστολή ως αντίδραση σε μια ομιλία είναι μια σχετικά συνήθης εμπειρία για τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Ωστόσο, για μια μικρότερη ομάδα παιδιών που είναι ιδιοσυγκρασιακά ντροπαλά, το να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής ίσως είναι στρεσογόνο σε διάφορα χωροχρονικά πλαίσια», προσθέτουν.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και κοινωνικοποιείται με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι μπορεί να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να νιώσουν άνετα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον ή σε μια νέα συνθήκη και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό.

Η ιδέα ότι η εσωστρέφεια είναι αρνητική ή ότι σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με εκείνο το μόνο που θα καταφέρει είναι να το κάνει να ντρέπεται ακόμη πιο πολύ.

Πώς να ενθαρρύνετε το παιδί

• Μπορείτε να πείτε κάτι όπως: «Μου φαίνεσαι λίγο ανήσυχος ή αβέβαιος για το ποιος είναι αυτός / για το τι να πεις. Είναι η πρώτη φορά που τον συναντάς και ίσως να νιώθεις λίγο άβολα».
• Ωθήστε το παιδί να συμμετέχει όταν εκείνο νιώσει έτοιμο, με τη διαβεβαίωση ότι θα είστε εκεί για να το στηρίξετε.
• Τα παιδιά ανταποκρίνονται καλά στον έπαινο. Όταν ακούνε ότι έχουν κάνει κάτι καλά και νιώθουν ότι σας έχουν κάνει υπερήφανους, είναι πιο πιθανό να δουν μια δραστηριότητα με άλλο μάτι.
• Η υιοθέτηση στόχων, μεγάλων και μικρών, και η επίτευξή τους κάνει τα παιδιά να αισθάνονται δυνατά. Βοηθήστε το παιδί σας να μετατρέψει τις επιθυμίες και τα όνειρά του σε εφικτούς στόχους, ενθαρρύνοντάς το να κάνει μια λίστα με πράγματα που θα ήθελε να πετύχει.
• Ως ενήλικες γνωρίζουμε ότι η τελειότητα δεν είναι ρεαλιστική και είναι σημαντικό για τα παιδιά να λάβουν αυτό το μήνυμα όσο το δυνατόν νωρίτερα. Δώστε στο παιδί σας να καταλάβει ότι το αγαπάτε ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Πότε να παρέμβετε

Όταν τα παιδιά δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη συστολή τους και δυσκολεύονται να λειτουργήσουν στο σχολείο, να κάνουν φίλους ή να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που τους αρέσουν, μπορεί να χρειαστεί να μιλήσετε μαζί τους και να ζητήσετε τη βοήθεια ενός ειδικού.

Εκτιμάται ότι, από τα ιδιαιτέρως ντροπαλά παιδιά, περίπου τα μισά θα αναπτύξουν αγχώδη διαταραχή. Η συστολή αυτή καθαυτή δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά οι οικογένειες θα πρέπει να έχουν τον νου τους για ενδείξεις άγχους, ειδικά αν τα παιδιά τους είναι ντροπαλά.

ΠΗΓΗ

Υπομονή: Πώς μαθαίνουμε στο παιδί να περιμένει τη σειρά του;

πηγη

 

Η υπομονή είναι μια δύσκολη δεξιότητα για να την κατακτήσει ένα παιδί, αλλά είναι πολύ σημαντική καθώς αφορά κάθε πτυχή της ζωής του.

Η υπομονή αποτελεί, καλώς ή κακώς, ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Από την αναμονή της σειράς μας για να παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ως παιδιά ή ενήλικες μέχρι την αναμονή της σειράς μας στο ταμείο του σουπερμάρκετ, η υπομονή μπορεί να αποτελεί έναν καθημερινό αγώνα, ειδικά για τα παιδιά.

Αν και σαν δεξιότητα μπορεί να ακούγεται απλή, απαιτεί επικοινωνία και έλεγχο. Και γι’ αυτό είναι δύσκολο να την μάθουμε στα μικρά παιδιά. Αλλά αποτελεί έναν στόχο που πρέπει να επιτευχθεί, δεδομένου πως όταν κάνουμε πίσω για να επιτρέψουμε σε ένα άλλο άτομο να πάρει τη σειρά του ή όταν κάνουμε ένα βήμα μπροστά για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, ενεργούμε ευθυγραμμισμένοι με μια ευρύτερη ιδέα δικαιοσύνης και ισότητας. Καθώς τα παιδιά αναπτύσσουν τέτοιες σημαντικές δεξιότητες, μαθαίνουν να ρυθμίζουν παράλληλα τα συναισθήματά τους και την αξία της συνεργασίας.

Ετοιμαστείτε λοιπόν να κάνετε υπομονή και να δείξετε πώς είναι να περιμένει κανείς τη σειρά του.

Πώς διδάσκουμε την υπομονή

Στα παιδιά 3-4 ετών

Ένας πολύ καλός τρόπος για να εξασκήσετε την υπομονή είναι πολύ απλά να κάνετε μια συζήτηση με το παιδί. Τα παιδιά αναζητούν τις αντιδράσεις όταν μιλούν. Γελάτε με το αστείο τους; Ακούτε την ιστορία τους; Αντιδρούν επίσης με βάση αυτά που ακούνε και τα σχόλια των άλλων. Μιλήστε εναλλάξ έτσι ώστε να μάθουν να περιμένουν.

Ζητήστε επίσης από το παιδί να περιμένει να πλύνει τα χέρια του αφού πλύνετε τα δικά σας. Όσο μεγαλύτερη είναι η ουρά, τόσο πιο δύσκολο είναι να περιμένεις! Ξεκινήστε λοιπόν με μια μικρή αναμονή πριν αρχίσουν να αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη.

Σκεφτείτε τέλος να παίξετε παιχνίδια, από το κλασικό κρυφτό μέχρι επιτραπέζια. Όταν οι εναλλαγές στη σειρά γίνονται με επιτυχία, επαινέστε τα για να ενισχύσετε τη συμπεριφορά τους.

Στα παιδιά 4-5 ετών

Παίξτε ένα παιχνίδι με πολλά άτομα. Καθώς αυτό θα προχωρά, θα διαπιστώσετε πως το παιδί θα χρειάζεται όλο και λιγότερες υπενθυμίσεις για να περιμένει τη σειρά του.

Στα παιδιά 5-6 ετών

Τα παιδιά είναι συνήθως πλήρως συνεργάσιμοι παίκτες σε αυτό το στάδιο. Μπορούν να διαπραγματευτούν κανόνες και ρόλους στο παιχνίδι και να συνεργαστούν για να λύσουν προβλήματα. Ενθαρρύνετέ τα να αναλάβουν τον ρόλο του «ειδικού» και μπορεί να εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα.

Τι άλλο μπορείτε να κάνετε στο σπίτι

• Γίνετε κοινωνικοί με παιχνίδια ρόλων. Ζωντανέψτε καταστάσεις που περιλαμβάνουν ζευγάρια (π.χ. γιατρός και ασθενής, σερβιτόρος και πελάτης, τραγουδιστής και κοινό, φροντιστής και μωρό).
• Εξασκηθείτε στην αφήγηση. Διασκεδάστε και ενθαρρύνετε τη φαντασία λέγοντας μαζί ιστορίες και δημιουργώντας εναλλάξ τα μέρη τους.
• Μιλήστε για τη μέρα σας. Θυμηθείτε ότι η σιωπή είναι εντάξει- όλοι χρειαζόμαστε αυτόν τον χώρο για επεξεργασία και ανταπόκριση.

Εάν το παιδί σας δεν τα καταφέρει αμέσως ή έχει αντίσταση, μην τα παρατάτε. Σιγά σιγά, θα τα καταφέρνει όλο και καλύτερα, κερδίζοντας  τις κοινωνικές και συναισθηματικές ανταμοιβές του να περιμένει με υπομονή τη σειρά του.

 ΠΗΓΗ

 

 

«Εκρήξεις» μετά το σχολείο: Γιατί συμβαίνουν;

πηγη

 

Είναι φυσικό τα παιδιά να απελευθερώνουν τη συναισθηματική, πνευματική και σωματική τους ενέργεια μόλις τελειώνει το σχολείο.

Ο δάσκαλος σας συγχαίρει για το πόσο φρόνιμο και ευγενικό είναι το παιδί σας κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, αλλά αυτό που αντιμετωπίζετε εσείς μετά το σχολείο, δεν έχει πραγματικά καμία σχέση με αυτό που σας περιγράφει; Τα παιδιά δεν είναι διχασμένες προσωπικότητες… Απλά, βιώνουν μια είδους «κατάρρευση» με το πέρας της σχολικής μέρας, μια κατάσταση κοινή για την οποία συνήθως δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας.

Τα συμπτώματα αυτής της «κατάρρευσης» μετά το σχολείο σας είναι πιθανότατα ήδη γνωστά αν έχετε μικρά παιδιά: Γυρίζουν σπίτι και συμπεριφέρονται σα να είναι μικρότερα από την ηλικία τους, γκρινιάζουν, κλαίνε, εκρήγνυνται ή εμφανίζουν κυκλοθυμία. Γενικά, είναι φυσικό τα παιδιά να απελευθερώνουν τη συναισθηματική, διανοητική και σωματική τους ενέργεια μόλις τελειώσει η σχολική μέρα. Άλλωστε, έπρεπε να έχουν αυτοέλεγχο κατά τις διδακτικές ώρες και δικαιολογείται κάποια μορφή απελευθέρωσης.

Η «κατάρρευση» είναι συχνή σε παιδιά κάτω των 12 ετών και (ευτυχώς) μειώνεται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αναπτύσσουν συναισθηματική ανθεκτικότητα.

Μην απογοητεύεστε…

Αυτή η στάση του παιδιού ενώ εσείς το υποδέχεστε με χαρά, μπορεί να σας απογοητεύσει αλλά μιας και τα παιδιά δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τι τους συμβαίνει και δεν βρίσκουν πάντα τα λόγια να εκφράσουν αυτό που νιώθουν, ο θυμός και τα ξεσπάσματα μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τι χρειάζονται.

Στην πραγματικότητα, το παιδί είναι ανακουφισμένο που σας βλέπει, απλά κρατά μια στάση άμυνας. Εν τω μεταξύ, είναι άσκοπο να ζητάμε από ένα παιδί να καταπιέσει αυτά τα συναισθήματα. Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε;

4 τρόποι που διευκολύνουν τη μετάβαση μετά το σχολείο

#1 Περάστε λίγο χρόνο μαζί πριν αποχωριστείτε το πρωί

Βάλτε το ξυπνητήρι 15 λεπτά νωρίτερα το πρωί έτσι ώστε να έχετε λίγο ποιοτικό χρόνο να συνδεθείτε με το παιδί. Το να περνάτε αυτόν τον επιπλέον χρόνο μαζί το πρωί μπορεί να διευκολύνει το παιδί στη μετάβασή του από το σχολείο στο σπίτι ενώ θα νιώθει πιο κοντά σας.

 

#2 Πείτε του ότι ακόμα κι όταν είστε χώρια, είστε μαζί

Η σύνδεση μεταξύ γονέα και παιδιού δεν σταματά ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν είστε μαζί, είναι σα να είστε με την αγάπη και τη σκέψη σας. Μπορείτε ακόμα να δώσετε στο παιδί κάτι απτό να του το υπενθυμίζει, όπως απλές σημειώσεις σας στο lunch box του σχολείου.

#3 Επιβεβαιώστε την κατάσταση

Αναγνωρίστε τα συναισθήματα του παιδιού. Πείτε του: «Βλέπω πως δυσκολεύεσαι πολύ σήμερα. Το καταλαβαίνω. Κάνε αυτό που θέλεις αυτή τη στιγμή να κάνεις».

Ένα παιδί που βρίσκεται στα πρόθυρα να χάσει τον έλεγχο, ανακουφίζεται όταν συνειδητοποιεί ότι κάποιος άλλος τον έχει. Ζητώντας από το παιδί στην ουσία να ξεσπάσει, μπορούμε πιο εύκολα να του μιλήσουμε και να μας καταλάβει. Επιτρέψτε του λοιπόν να εκφραστεί χωρίς κριτική ή τιμωρία και πιθανότατα θα ηρεμήσει πολύ πιο σύντομα.

#4 Μόλις φτάσετε στο σπίτι, δώστε στο παιδί χρόνο

Στο τέλος της σχολικής ημέρας, οι περισσότεροι γονείς θέλουμε να ρωτήσουμε τα πάντα. Αλλά αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένα παιδί τη στιγμή που μπαίνει στο σπίτι.

Δώστε χρόνο στο παιδί να φάει και να χαλαρώσει. Θα μπορούσατε επίσης να εντάξετε μια σωματική δραστηριότητα αμέσως μετά το σχολείο, όπως το περπάτημα. Ο αθλητισμός είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να απελευθερώνουν μικροί και μεγάλοι την ενέργειά τους και βοηθά στην καλύτερη ισορροπία μυαλού και σώματος.

Οι εργασίες για το σπίτι μπορούν επίσης να περιμένουν.

Τέλος, θα πρέπει να προσέχετε και τη δική σας συμπεριφορά. Εάν είστε ευερέθιστοι μόλις μπαίνετε στο σπίτι, τα παιδιά πιθανότατα θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σας.

Καθώς η σχολική χρονιά συνεχίζεται, τα ξεσπάσματα πιθανότατα θα χαλαρώσουν, τόσο λόγω της αυξανόμενης ωριμότητας του παιδιού όσο και λόγω της προσαρμογής του στο νέο πρόγραμμα. Στην αντίθετη περίπτωση ή σε ακραίες καταστάσεις, ένας ειδικός μπορεί να σας καθοδηγήσει κατάλληλα.

ΠΗΓΗ

Γιατί τα παιδιά κάνουν ό,τι τους λέμε να μην κάνουν;

πηγη

 

Πώς να αποτρέψετε τις εκρήξεις θυμού στα παιδιά και τα… παιχνίδια εξουσίας.

Λες εκατομμύρια φορές στο παιδί «μην το κάνεις» ή «σταμάτα» αλλά εκείνο εξακολουθεί να επιμένει στην ίδια συμπεριφορά; Όταν βλέπουμε τα παιδιά να κάνουν κάτι που δεν θέλουμε να κάνουν, το φυσικό μας ένστικτο μας οδηγεί στα «μην» και τα «όχι» και το γεγονός αυτό καταλήγει συνήθως σε ανυπακοή, ξεσπάσματα και διαμάχες εξουσίας. Διότι το παιδικό μυαλό ερμηνεύει διαφορετικά τέτοιες αρνητικές εντολές.

Ας δούμε τι αποκαλύπτει η επιστήμη σχετικά με αυτό το θέμα και τι θα μπορούσαμε τελικά να κάνουμε…

 

Δεν είναι περίεργο που τα παιδιά δεν συμμορφώνονται

Το μυαλό λειτουργεί με εικόνες. Αν κάποιος μας πει να σκεφτούμε ένα μήλο, το φανταζόμαστε. Η εικόνα που δημιουργεί το μυαλό μας βασίζεται στην εμπειρία μας. Επομένως, τα μικρά παιδιά μπορεί να μην δημιουργήσουν μια ακριβή εικόνα της κάθε εντολής, εκτός εάν είμαστε πολύ συγκεκριμένοι και χρησιμοποιούμε λέξεις που ήδη καταλαβαίνουν.

Επιπλέον:

Το μυαλό δεν ακούει τις αρνητικές λέξεις «μην, όχι, σταμάτα» κλπ. Απλώς ακούει την περιγραφή της εικόνας και την φαντάζεται. Για παράδειγμα, αν κάποιος μας πει: «Μην σκέφτεσαι έναν μωβ ελέφαντα», ποια εικόνα θα… έσκαγε στο μυαλό μας; Ακριβώς αυτό που μας είπαν να μην σκεφτόμαστε. Με την εμπειρία, οι ενήλικες μαθαίνουν να αναστρέφουν αυτές τις αρνητικές εντολές, αλλά τα μικρά παιδιά δεν έχουν αυτήν την εμπειρία και δυσκολεύονται.

Το παιδικό μυαλό δεν γνωρίζει επίσης τη διαφορά μεταξύ ενός πραγματικού και ενός φανταστικού γεγονότος. Ακόμα και εμείς οι ενήλικες μπορεί να αναστατωθούμε από την ανάμνηση ενός άσχημου περιστατικού όπως όταν συνέβη για πρώτη φορά.

Παράλληλα, όποια εικόνα κι αν δημιουργήσουμε νοητικά έχει δύναμη και είναι πιθανό να συμβεί. Σκεφτείτε τους αθλητές. Κλείνουν τα μάτια τους και φαντάζονται τη νίκη ενώ κανένας προπονητής δεν θα τους πει: «Μην σκοντάψεις στα εμπόδια». Αντίθετα, θα πει: «Ξεκίνα και φαντάσου ότι είσαι ελαφρύς σαν αέρας, ώστε να μπορείς να πηδήξεις πάνω από τα εμπόδια». Αυτό συμβαίνει επειδή γνωρίζουν ότι το μυαλό θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι φαντάζεται.

Φανταστείτε τέλος ένα εγχειρίδιο οδηγιών που να λέει: «Μην βάζετε το Α και το Β μαζί». Γίνεται; Όχι. Κάθε εγχειρίδιο μας αποκαλύπτει τα βήματα που πρέπει να κάνουμε, σωστά;

Μάλλον, αυτό λοιπόν χρειάζονται και τα παιδιά: σαφείς οδηγίες!

Μην λέτε «μην»

Χρησιμοποιήστε θετικές λέξεις για τα αιτήματά σας.

Αντί για:  «Μην χύνεις το γάλα σου», «Σταμάτα να τρέχεις», «Σταμάτα την γκρίνια» και «Όχι φωνές στο σπίτι», περιγράψτε τη θετική συμπεριφορά που θέλετε να δείτε. Για παράδειγμα: «Χρησιμοποίησε και τα δύο χέρια για να πιείς το γάλα σου», «Ας περπατήσουμε χαλαρά», «Πες μου τι ακριβώς χρειάζεσαι», «Μίλα μου ήσυχα- ψιθυριστά».

Μπορεί να μην είναι εύκολο και να χρειαζόμαστε όλοι μας εξάσκηση στο πώς είναι ωφέλιμο να απευθυνόμαστε στα παιδιά μας, αλλά πραγματικά, αξίζει τον κόπο.

ΠΗΓΗ

Είναι πιο ευτυχισμένοι οι έφηβοι χωρίς τα τηλέφωνά τους;

πηγη

Ακόμα κι αν, πια, τα παιδιά διαθέτουν κινητό τηλέφωνο από μικρή ηλικία, φαίνεται ότι αυτό δεν συνεπάγεται και την ευτυχία τους. 

Σήμερα είμαστε κατά κύριο λόγο συνεχώς… συνδεδεμένοι. Σε μια οθόνη κινητού τηλεφώνου, σε ένα τάμπλετ, στο λάπτοπ. Εξάλλου χρησιμοποιούμε τα smartphone για τα πάντα. Από τον καφέ και το φαγητό μας και να μιλήσουμε σε έναν φίλο, μέχρι να περιηγηθούμε στο δρόμο και να καταγράψουμε την ποιότητα του ύπνου μας.

Ειδικότερα, σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο Pew, τόσο οι έφηβοι όσο και οι γονείς τους παραδέχονται ότι περνούν πολύ χρόνο στο διαδίκτυο. Το 38% των εφήβων λένε ότι αφιερώνουν πολύ χρόνο στις συσκευές τους, ενώ το 47% των γονιών επιβεβαιώνουν, επίσης, ότι αφιερώνουν πολύ χρόνο στο κινητό τους τηλέφωνο.

Διαβάστε επίσης: Μειώνουμε το χρόνο που περνούν τα παιδιά στα social media

Ωστόσο, η πλειοψηφία των εφήβων (70%) παραδέχεται ότι τα οφέλη από την κατοχή ενός smartphone υπερτερούν των κινδύνων για αυτούς. Από την άλλη, τα ευρήματα αποδεικνύουν ότι η επικοινωνία μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους δυσχεραίνει εξαιτίας των κινητών τηλεφώνων.

Συνδεσιμότητα και εφηβεία 

Με βάση τη μελέτη ανάμεσα σε σχεδόν 1.500 Αμερικανούς εφήβους μεταξύ 13 και 17 ετών και τους γονείς τους το φθινόπωρο του 2023, περίπου τα δύο τρίτα των εφήβων αναφέρουν ότι κατάφεραν να ακολουθήσουν κάποιο χόμπι και να είναι πιο δημιουργικοί μέσω του κινητού τους. Λιγότεροι από το 30%, όμως, σημειώνουν ότι η χρήση του κινητού τηλεφώνου δεν διευκολύνει την εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων.

Από την άλλη 4 στους 10 έφηβους τονίζουν ότι τα smartphone τους διευκολύνουν να αναπτύξουν υγιείς φιλίες. Επιπλέον, το 45% ομολογεί ότι έχει καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι έφηβοι λένε πως παραμένουν συνδεδεμένοι με τους φίλους τους μέσω του κινητού τηλεφώνου, γεγονός πολύ σημαντικό για τη συγκεκριμένη περίοδο.

Σε γενικές γραμμές η πλειοψηφία ένιωθε θετικά συναισθήματα στην ενασχόληση με το κινητό του τηλέφωνο, όπως χαρά (74%), ηρεμία (72%). Μάλιστα, κάποιοι αισθάνονταν άγχος (44%), αναστάτωση (40%) ή μοναξιά (39%) όταν δεν είχαν τα τηλέφωνα μαζί τους.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή η εφηβεία είναι μια κρίσιμη περίοδος ανάπτυξης για το παιδί, οι γονείς θα πρέπει να έχουν πάντα υπόψη τους και υπό τον έλεγχό τους τον χρόνο που δαπανούν οι έφηβοι στην οθόνη του κινητού. Οι γνωστικές τους ικανότητες ακόμα αναπτύσσονται. Το μέτρο είναι απαραίτητο.

Διδάξετε στους εφήβους τη σωστή χρήση 

Επιπλέον, ο χρόνος με το κινητό δεν πρέπει να υπερτερεί έναντι των δραστηριοτήτων των παιδιών. Η άσκηση και οι εξωτερικές δραστηριότητες, το διάβασμα κ.λπ. είναι πολύ σημαντικό μέρος της συνολικής σωματικής και ψυχικής υγείας των εφήβων. Το παράδειγμα καλό είναι να ξεκινάει από τους ίδιους τους γονείς, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η ζωή τρέχει πέρα από τις οθόνες.

Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι περίπου τα τρία τέταρτα των γονέων (76%) λένε ότι η διαχείριση του χρόνου που αφιερώνει ο έφηβός τους στη συσκευή τους είναι σημαντική, ενώ το 19% των γονέων δεν το θεωρούν προτεραιότητα. Οι γονείς νεότερων εφήβων είναι πιο πιθανό να ρυθμίζουν τον χρόνο οθόνης των παιδιών τους (62%) σε σύγκριση με τους γονείς μεγαλύτερων εφήβων (37%). Άρα, κάθε έφηβος χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση.

Είναι σημαντικό να μην ξεχνάτε και τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις του κινητού τηλεφώνου, μέσω της υπερβολικής έκθεσης στα social media. Να παρατηρείτε προσεκτικά τα παιδιά σας, χωρίς να τα καταπιέζετε. Αν υποψιάζεστε συμπτώματα κατάθλιψης, κοινωνική απόσυρση, αυτοτραυματιστικές σκέψεις και συμπεριφορές, ευερεθιστότητα και ακραίες αντιδράσεις όταν τους ζητάτε να απομακρυνθούν από την οθόνη τους, μιλήστε μαζί τους και αν χρειαστεί συμβουλευτείτε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.

Σημασία έχει να διδάξετε στα παιδιά σας να θέτουν σε προτεραιότητα την ευημερία τους και πως η ζωή δεν βρίσκεται πίσω από την οθόνη του κινητού. Ενθαρρύνετε μια υγιή διαχείριση του χρόνου τους στην οθόνη και στην υπόλοιπη ζωή τους με τους φίλους και τις δραστηριότητές τους.

Οι οθόνες, τα κινητά τηλέφωνα και τα social media και βρίσκονται πάντα στην καθημερινότητα των παιδιών σας. Είναι πολύτιμο να μάθουν να στέκονται απέναντι σε αυτά και να τα διαχειρίζονται μόνο προς όφελός τους με ισορροπημένο και εποικοδομητικό τρόπο. Χρειάζονται γονική καθοδήγηση και υπομονή.

 

ΠΗΓΗ

Μοιράζεστε το κρεβάτι με τα παιδιά σας;

πηγη

 

Η επιστήμη θα σας καθησυχάσει σχετικά με την πολύ αγαπητή συνήθεια γονιών και παιδιών να μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι.

Πολλές φορές, οι γονείς κάνουν κάποιες επιλογές που, ίσως, να έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στα παιδιά τους. Μία από τις πιο κοινές, και μάλιστα αγαπητές στα μικρά παιδιά, είναι το να κοιμάται η οικογένεια στο ίδιο κρεβάτι. Μπορεί να θεωρείτε ότι αυτό θα ενισχύσει το δεσμό μεταξύ γονέα-παιδιού. Από την άλλη, ίσως, ανησυχείτε ότι αυτή η συνήθεια θα δημιουργήσει προβλήματα ύπνου και ενδεχομένως άλλα θέματα. Σύμφωνα με μια μελέτη, με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Έσσεξ και άλλα ιδρύματα του Ηνωμένου Βασιλείου, η κοινή χρήση κρεβατιού στην ηλικία των εννέα μηνών δεν επηρεάζει τη συναισθηματική και συμπεριφορική ανάπτυξη του παιδιού στη μετέπειτα παιδική ηλικία.

Στο ίδιο κρεβάτι: Τι αποκαλύπτει η έρευνα

Η έρευνα βασίστηκε σε 16.599 παιδιά που γεννήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο μεταξύ 2000 και 2002, των οποίων παρακολουθούσαν την ανάπτυξη από τη βρεφική ηλικία έως την ηλικία των 11 ετών. Σκοπός ήταν να διερευνηθεί εάν η κοινή χρήση κρεβατιού στην ηλικία των εννέα μηνών συνδεόταν με συναισθηματικά προβλήματα όπως το άγχος και η κατάθλιψη, αλλά και προβλήματα στη συμπεριφορά, όπως η επιθετικότητα ή η υπερκινητικότητα.

Γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε μια εξελιγμένη στατιστική μέθοδος με σκοπό να εντοπιστούν ξεχωριστές ομάδες παιδιών που εμφάνισαν παρόμοια πρότυπα συναισθηματικής και συμπεριφορικής ανάπτυξης από την ηλικία των 3 έως των 11 ετών.

Αρχικά, διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που μοιράζονταν το κρεβάτι με τους γονείς τους στους εννέα μήνες ήταν ελαφρώς πιο πιθανό να ανήκουν σε μία από τις ομάδες με υψηλότερα επίπεδα συμπτωμάτων. Ωστόσο, αυτή η σχέση εξαφανίστηκε όταν μπήκαν και άλλοι παράγοντες στην εξίσωση, όπως η ψυχική υγεία της μητέρας, η ιδιοσυγκρασία του παιδιού και οικογενειακά χαρακτηριστικά όπως η μονογονεϊκότητα ή η εθνικότητα.

Αυτό σημαίνει ότι από μόνη της η κοινή χρήση κρεβατιού δεν προκαλεί συναισθηματικά προβλήματα ή προβλήματα συμπεριφοράς. Αντίθετα, άλλες πτυχές του περιβάλλοντος και της οικογενειακής ζωής ενός παιδιού μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ σοβαρές επιπτώσεις ως προς την ανάπτυξή του.

Στόχος η αρμονία και η ευημερία του παιδιού

Ωστόσο, η μελέτη δεν έχει εξετάσει πολλές πτυχές που σχετίζονται με την ασφάλεια του μωρού, το οποίο κοιμάται ανάμεσα στους γονείς του. Καλό είναι οι γονείς να ενημερώνονται σχετικά την κοινή χρήση του κρεβατιού με το παιδί τους κατά το δεύτερο εξάμηνο του πρώτου έτους, ώστε να αποφύγουν δυσάρεστες επιπτώσεις. Σε γενικές γραμμές, οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν πως το μοίρασμα του κρεβατιού –εάν τηρούνται οι προδιαγραφές ασφαλείας- είναι μάλλον απίθανο να προκαλέσει αρνητικό αντίκτυπο στη συμπεριφορική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η μελέτη επικεντρώθηκε στην κοινή χρήση κρεβατιού μόνο στην ηλικία των 9 μηνών, εξετάζοντας τα αποτελέσματα στις ηλικίες 3 έως 11. Οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές σε άλλες ηλικίες ή για μεγαλύτερες περιόδους.

Συμπερασματικά, η ανατροφή των παιδιών δεν είναι ένα θέμα με κοινές συντεταγμένες και οδηγίες για όλους. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, το ίδιο και κάθε γονιός. Είναι σοφό να ακούτε το ένστικτό σας που βασίζεται σε λογικά συμπεράσματα για την ιδιοσυγκρασία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παιδιών σας. Μακροπρόθεσμος σκοπός σας πρέπει να είναι η οικογενειακή αρμονία και η ευεξία των παιδιών.

ΠΗΓΗ

 

«Μα, μαμά, είναι άδικο!» – Τι απαντάμε σε αυτό;

πηγη

 

Από πόσο μικρά μαθαίνουν τα παιδιά την αδικία;

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και του Πανεπιστημίου της Βοστόνης παρατήρησαν ότι η αποστροφή των ανθρώπων για την σε βάρος τους ανισότητα, δηλαδή να έχουν λιγότερα από τους άλλους, εμφανίζεται νωρίς στην παιδική ηλικία.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature, το αίσθημα του «αδικημένου» αναπτύσσεται από τα τέσσερα έως τα δέκα έτη.

Η αντίληψη για το άδικο είναι περίεργη για τα παιδιά, αφού συχνά σημαίνει «Είναι άδικο που τα πράγματα δεν έρχονται όπως θέλω» ή «Είναι άδικο που δεν έχω ό,τι έχουν οι άλλοι».

Συνήθως εκφράζεται με εγωκεντρική χροιά και όχι αλτρουιστική, με μια διάθεση να αποδοθεί το δίκαιο αναφορικά με τους άλλους – η αποστροφή για την σε βάρος των άλλων ανισότητα, δηλαδή να θεωρεί κάποιος άδικο το να έχει περισσότερα από τους άλλους, εμφανίζεται αργότερα μεγαλώνοντας.

Γιατί να πάνε για ύπνο νωρίς; Είναι αδικία. Γιατί να στερηθούν την αγαπημένη τους λιχουδιά; Είναι αδικία. Γιατί η δασκάλα τους έβαλε τόσες πολλές εργασίες για το σπίτι. Αδικία. Γιατί να πάρει το παιχνίδι τους το αδελφάκι τους επειδή είναι μικρότερο; Αυτό κι αν είναι αδικία!

Συχνά τα παιδιά διαμαρτύρονται με αυτή τη φράση. Μόλις την ανακαλύψουν, τη χρησιμοποιούν συνέχεια. Αλλά πώς πρέπει να ανταποκριθούμε εμείς ως γονείς;

Προσοχή στην παγίδα της θυματοποίησης

Από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά νιώθουν έντονα το αίσθημα της αδικίας και ειδικά όταν συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από τις επιθυμίες τους.

Είναι σημαντικό να βοηθήσετε τα παιδιά να μην μπουν στη «νοοτροπία του θύματος», η οποία μπορεί να τα κάνει να αισθάνονται και να ανίσχυρα.

Μια βασική ερώτηση που πρέπει να τους κάνετε σε τέτοιες στιγμές: «Θα περιμένεις απλώς να αλλάξουν τα πράγματα ή θα κάνεις κάτι για να τα αλλάξεις;».

Αυτό μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση και την ψυχική τους δύναμη και να τα κινητοποιήσει να αναλάβουν δράση, καθώς και να γίνουν καλύτεροι λύτες προβλημάτων.

 ΠΗΓΗ

Μοναχοπαίδια και πρώτα παιδιά: Υπάρχει συναισθηματικό κόστος;

πηγη

 

Mελέτη διαπιστώνει υψηλότερα ποσοστά άγχους στα πρωτότοκα παιδιά και στα μοναχοπαίδια.

Όλοι λίγο πολύ είμαστε εξοικειωμένοι με τα στερεότυπα που αφορούν τα πρωτότοκα παιδιά καθώς και τα μοναχοπαίδια. Τα πρωτότοκα παιδιά συχνά θεωρούνται υπεύθυνα και… ηγέτες με υψηλές επιδόσεις, ενώ τα μοναχοπαίδια φημίζονται για την ανεξαρτησία και την αυτοπεποίθησή τους. Παράλληλα, μπορεί να έχουν μια τάση προς την τελειομανία και να κουβαλούν το βάρος των υψηλών προσδοκιών. Σύμφωνα με νέα έρευνα, αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να κάνουν τα πρωτότοκα παιδιά και τα μοναχοπαίδια πιο επιρρεπή στο άγχος και την κατάθλιψη.

Συγκεκριμένα, η μελέτη αποκάλυψε ότι, μέχρι την ηλικία των οκτώ ετών, τα πρωτότοκα παιδιά με αδέρφια έχουν 48% περισσότερες πιθανότητες να βιώσουν άγχος και 35% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με κατάθλιψη σε σύγκριση με τα μικρότερα αδέρφια τους. Παρόμοιο αντίκτυπο βιώνουν και τα μοναχοπαίδια, με 42% υψηλότερη πιθανότητα άγχους και 38% αύξηση του κινδύνου εμφάνισης κατάθλιψης σε σύγκριση με τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

Αλλά προτού αρχίσετε να ανησυχείτε για το τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί για το μέλλον του παιδιού σας, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο τι κρύβεται πίσω από τα δεδομένα και πώς μπορείτε να αξιοποιήσετε αυτές τις πληροφορίες για να υποστηρίξετε την ευημερία του.

 «Το σύνδρομο της μεγαλύτερης κόρης»

Το «σύνδρομο της μεγαλύτερης κόρης» είναι ένας μη κλινικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την τάση των μεγαλύτερων παιδιών να ηγούνται και να διέπονται από ένα ισχυρό αίσθημα ευθύνης απέναντι στις οικογένειές τους. Από νεαρή ηλικία, ενδέχεται να αναλαμβάνουν ρόλους φροντίδας και ικανοποίησης προσδοκιών. Ενώ όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε μια δυνατή και υπεύθυνη προσωπικότητα, μπορούν επίσης να αυξήσουν το στρες.

Η πίεση να είσαι υπεύθυνος, να πετυχαίνεις και να λειτουργείς ως πρότυπο μπορεί λοιπόν, όπως υπογραμμίζει η μελέτη, να συμβάλει σε προκλήσεις ψυχικής υγείας.

Παρόμοιες πιέσεις αντιμετωπίζουν συχνά και τα μοναχοπαίδια με τις γονικές προσδοκίες να επικεντρώνονται αποκλειστικά σε αυτά, σύμφωνα με την έρευνα η οποία ανέλυσε δεδομένα για 182.477 παιδιά.

Οι ερευνητές έλεγξαν παράγοντες όπως η γονική ψυχική υγεία, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση και οι δημογραφικές μεταβλητές, ενισχύοντας την υπόθεση ότι η σειρά γέννησης από μόνη της μπορεί να συμβάλλει σε προβλήματα ψυχικής υγείας. Αν και τα ακριβή αίτια είναι περίπλοκα, η μελέτη προτείνει ότι υπάρχει ένας συνδυασμός παραγόντων οικογενειακής δυναμικής, γονεϊκών προσεγγίσεων και φυσιολογικών παραγόντων, μοναδικών για τις πρώτες εγκυμοσύνες.

Μοναχοπαίδια και πρωτότοκα παιδιά- Καλλιεργώντας ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον

Η πρώιμη παιδική ηλικία είναι μια περίοδος κατά την οποία οι γονείς προσπαθούν να μάθουν και να ισορροπήσουν στους νέους τους ρόλους και το άγχος που βιώνουν μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά τους. Η μελέτη υπογραμμίζει ότι η δυναμική των γονέων, ακόμη και οι πρώιμες εμπειρίες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μπορούν να διαμορφώσουν την ψυχική υγεία ενός παιδιού.

Τα ευρήματα της εν λόγω μελέτης τονίζουν τη σημασία της καλής ανατροφής. Μερικοί πρακτικοί τρόποι που μειώνουν το άγχος, περιλαμβάνουν:

• Μείωση των προσδοκιών: Γιορτάστε τα επιτεύγματα του παιδιού χωρίς να περιμένετε την τελειότητα. Κάντε τα παιδιά να καταλάβουν ότι είναι ok να κάνουν λάθη και να μαθαίνουν από αυτά.
• Δώστε χρόνο και προσφέρετε ευκαιρίες στα παιδιά να συμμετάσχουν σε χαλαρές και ευχάριστες δραστηριότητες που απολαμβάνουν.
• Δημιουργήστε κοινωνικά δίκτυα. Τα παιδιά είναι ωφέλιμο να δένονται με άλλα παιδιά.
• Προωθήστε ανοιχτές συζητήσεις για τα συναισθήματα. Το παιδί θα πρέπει να νιώθει ασφαλές να μιλήσει για τις ανησυχίες του. Αναγνωρίστε τις προσπάθειές του και υπενθυμίστε του ότι είστε εκεί για να το βοηθήσετε.
• Αναζητήστε εξωτερική υποστήριξη όταν χρειάζεται συμβουλευόμενοι έναν ειδικό.

Η ουσία είναι πως η σειρά γέννησης μπορεί να διαμορφώσει τις εμπειρίες των παιδιών μας, αλλά δεν καθορίζει την πορεία τους. Αυτή η μελέτη παρέχει ένα πλαίσιο για την κατανόηση των παραγόντων κινδύνου, υπενθυμίζοντας στους γονείς τη σπουδαιότητα του να καλλιεργήσουν ένα υγιές και υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον.

 ΠΗΓΗ

 

Πώς βοηθούν τα παιδιά το παιχνίδι ρόλων;

πηγη

 

Έχετε παρακολουθήσει ποτέ το παιδί σας να παίζει, με άκρα σοβαρότητα και αληθοφάνεια, παιχνίδια ρόλων; Όπως το να κρατά το ψεύτικο τηλέφωνο στο αφτί και να κάνει πώς μιλάει σε κάποιον ή να καβαλάει την σκούπα και να την «μετατρέπει» σε άλογο… Τα παιδιά όλων των ηλικιών, μαθαίνουν με το να φαντάζονται και να «υποδύονται» αυτά που φαντάζονται. Χρησιμοποιούν αντικείμενα ή ενέργειες και «δημιουργούν» δράσεις παίρνοντας κάθε φορά διαφορετικούς ρόλους. Αυτό το είδος παιχνιδιού λοιπόν μετατρέπεται σε μια θετική μαθησιακή εμπειρία γεμάτη φαντασία.

Τι είναι το παιχνίδι ρόλων;

Παρόλο που ακούγεται σαν άλλος ένας φανταχτερός όρος της παιδαγωγικής δεν είναι άλλο από το παιχνίδι προσποίησης που παίζαμε όλοι όταν ήμασταν παιδιά. Αυτό το είδος του παιχνιδιού περιλαμβάνει την αναπαραγωγή πραγματικών ή φανταστικών σεναρίων αλλά και την δημιουργία και την ανάληψη ρόλων. Είναι ένα παιχνίδι που βοηθά σημαντικά τα παιδιά να εξερευνήσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρούμε και τα μεγαλύτερα παιδιά να παίζουν το παιχνίδι αυτό.

Τα είδη

Το παιχνίδι ρόλων χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: 

• Το δομημένο. Έχει συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές. Είναι αυτό στο οποίο δίνεται μια προκαθορισμένη κατάσταση στα παιδιά, δίνοντάς τους την δυνατότητα να επιλέξουν και να αναπτύξουν λύσεις στα «οριοθετημένα» προβλήματα που προκύπτουν μέσα στο παιχνίδι.
• Το μη δομημένο. Δίνει στο παιδί την ελευθερία να δημιουργήσει τους δικούς του ρόλους και να παίξει τα δικά του «σενάρια».

Και τα δύο αυτά είδη είναι σημαντικά για την συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξή των παιδιών. Σε όποιο είδος και αν ανήκει, το παιχνίδι αυτό είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα παιδιά ώστε να αναπαράγουν σενάρια ανακαλύπτοντας μηχανισμούς για να ξεπερνούν τα εμπόδια που προκύπτουν.

Γιατί είναι σημαντικό το παιχνίδι αυτό;

Τα παιχνίδια προσποίησης παίζουν σημαντικό ρόλο στην συναισθηματική, την κοινωνική  αλλά και την γνωστική ανάπτυξη ενός παιδιού. Πιο συγκεκριμένα:

• Ενισχύσουν την λεκτική επικοινωνία αλλά και τις γλωσσικές δεξιότητες. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχετε ακούσει κάποια στιγμή ένα παιδί να μιλάει όταν παίζει ένα φανταστικό παιχνίδι. Ψάχνει νέες λέξεις ενώ χρησιμοποιεί φράσεις που δεν έχει ξαναπεί. Κάποιες φορές ενδεχομένως να το έχετε ακούσει να χρησιμοποιεί κάποιες από τις φράσεις που λέγατε εσείς, οι μεγάλοι, πριν από λίγη ώρα. Μπορεί να μιμηθεί τέλεια την μαμά, τον μπαμπά, την θεία και όλους όσους συναναστρέφεται.
• Αναπτύσσει τις συναισθηματικές και κοινωνικές του δεξιότητες. Το παιδί πειραματίζεται ενεργά με τους συναισθηματικούς και κοινωνικούς ρόλους που εμπνέεται από την πραγματική ζωή. Με το παιχνίδι αυτό μαθαίνει να κατανέμει ευθύνες και να λύνει προβλήματα, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσει με δημιουργικό τρόπο την ενσυναίσθησή του.
• Βοηθάει τις δεξιότητες σκέψης. Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν μέσα στο παιχνίδι; Είτε παίζει με κάποιον άλλο είτε μόνο, το παιδί είναι αυτό που καλείται να βρει την λύση αξιοποιώντας τις γνώσεις του και την σκέψη του.
• Ενισχύει την ομαδικότητα. Το παιχνίδι αυτό «αναγκάζει» το παιδί να συνεργαστεί τόσο με συνομήλικούς του όσο και με παιδιά λίγο μικρότερα ή μεγαλύτερα. Έτσι έχει την ευκαιρία να αναπτύξει την ομαδικότητά του και να μάθει να συνεργάζεται.
• Αναπτύσσει τις ικανότητες μαθηματικών και γραμμάτων. Σκεφθείτε πόσες φορές προσποιείται ότι είναι ταμίας στο σούπερ μάρκετ ή ότι διαβάζει ένα μενού σε ένα αυτοσχέδιο εστιατόριο; Από την ανάγνωση των αριθμών μέχρι την συναλλαγή με τα ψεύτικα χρήματα είναι εκπληκτικό το πόσες έννοιες μπορεί να κατακτήσει το παιδί στο παιχνίδι αυτό.

 

ΠΗΓΗ

 

Διαχείριση χρημάτων: Μαθαίνουμε στα παιδιά να κάνουν οικονομία

πηγη

 

Ίσως να προβληματιστείτε όταν καλείστε να «μάθετε» στα παιδιά σας την σωστή διαχείριση των χρημάτων. Πρέπει όμως; Όχι, γιατί τα «πράγματα» είναι πολύ πιο απλά απ’ ότι μπορεί να τα σκέφτεστε. «Πάρε αυτά τα δύο ευρώ για να πάρεις αναψυκτικό. Και μην ξεχάσεις να πάρεις τα ρέστα…» Αν αντικαταστήσουμε την λέξη ευρώ με την λέξη δραχμές θα παρατηρήσουμε ότι αυτή η φράση περνάει από γενιά σε γενιά, ενώ, μέσα στην απλότητά της,  βοηθάει σημαντικά την σωστή ανατροφή των παιδιών. Με το μικρό χαρτζιλίκι για το κυλικείο και με το λίγο μεγαλύτερο στα πρώτα εφηβικά χρόνια, έχουμε όλοι μας ενταχθεί στην «χρηματοοικονομική» παιδεία. Και ενώ μπορεί ο ορισμός να μας φαίνεται πολύ «βαρύς» δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από την απόκτηση της ικανότητας να διαχειριζόμαστε τα χρήματα με τρόπους που μας βοηθούν να πετύχουμε τους στόχους μας.

Γιατί η διαχείριση χρημάτων είναι σημαντική δεξιότητα για τα παιδιά;

Η διαχείριση των χρημάτων και η κατανόηση των «οικονομικών μηχανισμών» είναι μια, κατά κύριο λόγω, γονική ευθύνη. Και αυτό γιατί, ενώ στο σχολείο τα παιδιά μαθαίνουν την μαθηματική «απεικόνισή» των χρημάτων, το να μάθουν να τα διαχειρίζονται είναι κάτι που χρειάζεται να αναλάβουμε, εμείς ως γονείς, σχεδόν εξολοκλήρου. Παράλληλα και εξηγώντας στα παιδιά πώς αποκτούνται τα χρήματα, την αποταμίευση, τον δανεισμό, καθώς και την αποπληρωμή του δανείου, τα διδάσκουμε σε μεγάλο βαθμό τα πλαίσια λειτουργίας της οικογένειάς μας, την φιλοσοφία μας αλλά και την στάση που έχουμε απέναντι στην ζωή και τις προτεραιότητες. 

Ας πάρουμε τα «χρήματα» από την αρχή…

Πόσες φορές τα μικρότερα παιδιά δεν απολαμβάνουν τα παιχνίδια «ρόλων» που προσποιούμαστε οικονομικές συναλλαγές; Τους δίνουμε «αόρατα» χρήματα για να πληρώσουν, στον «αόρατο» μανάβη, τις «αόρατες» πατάτες. Ή τους έχουμε πει, μέσα στο παιχνίδι, να μην ξεχάσουν τα ρέστα. Ενώ και τα ίδια τα παιδιά μπορεί να  έχουν έρθει σε εμάς  λέγοντάς μας «Μαμά… Λεφτά δεν μου έδωσες.». Τα παιδιά που βρίσκονται στην πρώτη σχολική ηλικία μπορούν να αρχίσουν να μαθαίνουν τι είναι τα χρήματα, αφού τότε ξεκινούν να εξοικειώνονται με αριθμούς και σύμβολα. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά από 5 έως 7 ετών να μάθουν για την οικονομική διαχείριση:

• Πώς μοιάζουν τα χρήματα. Ποια είναι τα κέρματα; Ποια τα χαρτονομίσματα και τι έχουν πάνω τους; Ποιο είναι το χρώμα τους; Ποια η αξία τους; Είναι σημαντικό να ακολουθούμε τα παιδιά στις μαθηματικές τους γνώσεις. Έτσι θα μπορέσουμε πιο εύκολα να τα βοηθήσουμε να κατανοήσουν τις οικονομικές υποδιαιρέσεις αλλά και τις πράξεις. Για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν έχει μάθει να μετράει ως το δέκα δεν θα μπορέσει να μάθει να αναγνωρίζει τα δέκα ευρώ. Ενώ εάν δεν ξέρει δεκαδικούς αριθμούς θα αντιμετωπίσει μεγάλη δυσκολία να κατανοήσει τι είναι τα 50 cents.
• Από πού «έρχονται» τα λεφτά. Χρειάζεται να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν την διαδικασία απόκτησης χρημάτων. Μπορούμε με απλά λόγια να τους επικοινωνήσουμε ότι «Πρέπει να πηγαίνουμε στην δουλειά για να έχουμε χρήματα ώστε να πάρουμε φαγητό, ρούχα και παιχνίδια». Έτσι εισάγονται στην έννοια της ανταποδοτικότητας. Όσο, όμως, περνούν τα χρόνια οι συζητήσεις μας μπορούν να γίνονται πιο αναλυτικές, ενώ μπορούμε να τους μιλήσουμε για τα «εργοστάσια» που φτιάχνουν λεφτά (το νομισματοκοπείο) ή να επισκεφθούμε κάποιο σχετικό μουσείο.

Τα μεγαλύτερα παιδιά…

Όσο τα παιδιά μας μεγαλώνουν, πλησιάζοντας την ηλικία των 8 ετών, μπορούμε να αρχίσουμε να τα εντάσσουμε σε πιο σύνθετες έννοιες. Και αυτό γιατί έχουν αρχίσει να κατακτούν μια πιο περίπλοκη μαθηματική σκέψη, από τις γνώσεις που έχουν πάρει από το σχολείο.

• Διαχείριση χρημάτων βάση αναγκών και επιθυμιών. Τι είναι αυτό που ορίζουμε ως προτεραιότητα εμείς σαν οικογένεια; Να πάρουμε πρώτα κάποιο καινούργιο παιχνίδι ή γάλα και ψωμί; Όσο και να μας φαίνεται ως απλή και αυτονόητη επιλογή χρειάζεται να σκεφτούμε ότι αυτό, για τα παιδιά, είναι άλλη μία δεξιότητα που πρέπει να ασκήσουν. Έτσι μπορούμε όταν πάμε ξανά μαζί για ψώνια να κουβεντιάσουμε μαζί τους και να ρωτήσουμε την γνώμη τους σχετικά με το τι πιστεύουν ότι χρειαζόμαστε πιο πολύ για να μπει στο καλάθι… «παγωτό ή δημητριακά;».
• Αποταμίευση και budget. Με την λέξη αποταμίευση μας έρχεται σχεδόν αυτόματα στο μυαλό το ροζ γουρουνάκι κουμπαράς. Μπορούμε όμως να «διδάξουμε» στα παιδιά την συνήθεια, αυτή βάζοντας υλοποιήσιμους στόχους.  Παράλληλα, μπορούμε να τα εντάξουμε και στην λογική του οικονομικού προϋπολογισμού (budget) με «βοηθό» ένα πολύ ωραίο ταξίδι σε έναν «μαγικό» προορισμό. Συγκεντρώνουμε οικονομικές πληροφορίες και προμηθευόμαστε έναν οικογενειακό κουμπαρά όπου αποταμιεύουμε χρήματα γι’ αυτό τον σκοπό.

 ΠΗΓΗ