Τι ζωάκι να πάρω στο παιδί μου;

 

Για τους ενήλικες, η επιλογή ενός pet είναι εύκολη υπόθεση και λιγότερο περιοριστική διαδικασία. Για τα παιδιά όμως, οι ιδιομορφίες του κάθε κατοικιδίου σε γενικές γραμμές καθορίζουν και την επιλογή τους για… συγκατοίκηση.

Ποιες είναι οι επιλογές σας και τι πρέπει να προσέξετε;

Σκύλοι

Ιδανικός σύντροφος για παιδιά που αναπτύσσουν έντονους δεσμούς, μιας και η σχέση ζώου- ανθρώπου με το συγκεκριμένο κατοικίδιο είναι αρκετά έντονη. Σε γενικές γραμμές όμως, τα σκυλιά απαιτούν… πολλά ως κατοικίδια και υποσχέσεις τύπου «θα το πηγαίνω βόλτα και θα το ταΐζω κάθε μέρα» εύκολα αθετούνται, ακόμα και από τα πιο σίγουρα πιτσιρίκια.

Προτιμότερες ράτσες είναι τα Λαμπραντόρ Ριτρήβερ, τα Γκόλντεν Ριτρήβερ και τα Κόκερ Σπάνιελ. Καλό είναι να αποφευχθεί η επιλογή πολύ μικρών σε μέγεθος σκύλων, όπως τα Chihuahua και τα Yorkshire terriers, αλλά και των πολύ ευμεγεθών, όπως τα Rottweilers και οι γερμανικοί ποιμενικοί.

Επίσης, προσοχή στα δαγκώματα: μην αφήνετε ποτέ το (μικρό) παιδί σας χωρίς επίβλεψη μαζί με έναν σκύλο, στην αρχή τουλάχιστον.

Ψαράκι

Χωρίς πολλές φασαρίες, χωρίς ανεπιθύμητες τρίχες στον καναπέ και με ευθύνες που περιορίζονται στο τάισμα και στον καθαρισμό της γυάλας και του νερού, το χρυσόψαρο είναι ιδανικό για παιδιά που είναι “newbies” στην απόκτηση ενός κατοικίδιου και θέλουν να κάνουν την αρχή με ένα ζωάκι που δεν απαιτεί πολλά. Βέβαια, το παιδί δεν συνδέεται στενά μαζί του, καθώς δεν έχει την δυνατότητα της σωματικής επαφής, δεν μπορεί να το έχει στην αγκαλιά του και να το χαϊδέψει.

Έχει επίσης μικρή διάρκεια ζωής, και είναι πολύ πιθανό το παιδί σας να βιώσει για πρώτη φορά στην ζωή του μια κατάσταση απώλειας, παρά το γεγονός ότι δεν «δένεται» ιδιαίτερα με εκείνο.

Γάτες

Οι «βασίλισσες» των κατοικίδιων και του γουργουρίσματος είναι ιδανικές για παιδιά που δεν θα τους πειράξει να έχουν ένα κατοικίδιο… υπεροπτικό, ενώ σε γενικές γραμμές αν και οι γάτες αρέσουν και στα δύο φύλα, είναι πιο δημοφιλείς στα κορίτσια. Σε κάθε περίπτωση, θα χρειαστεί να ξανασκεφτείτε την απόκτηση μιας γάτας, αν το παιδί σας είναι αλλεργικό (περίπου το 30% των παιδιών είναι). Επίσης, αρκετά συχνά οι γάτες βγάζουν νύχια στο παιχνίδι, οπότε χρειάζονται προσοχή.

Πτηνά

Ένα πτηνό συγκαταλέγεται επίσης στις επιλογές σας για να «συστήσετε» το παιδί σας στον κόσμο των κατοικιδίων. Ο παπαγάλος, για παράδειγμα, είναι εξαιρετικά δημοφιλής στα παιδιά, εξαιτίας των χρωματιστών φτερών του και του εξωτικού χαρακτήρα του. Επίσης, έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, κάτι που μεταφράζεται σε μακροχρόνια σχέση με το αφεντικό του.

Τρωκτικά

Τα θετικά των μικρών (και άκακων) τρωκτικών, όπως τα χάμστερ για παράδειγμα, είναι τα εξής: Έχουν μικρό μέγεθος, είναι αρκετά παιχνιδιάρικα, «δένονται» εύκολα με τα παιδιά και δεν εμπνέουν ανησυχία για την ασφάλεια τους. Ωστόσο, τα παιδιά πολλές φορές δεν έχουν συναίσθηση της δύναμής τους και μπορούν εύκολα να πιέσουν επικίνδυνα τα μικρά αυτά ζώα. Επίσης, πρόκειται για νυκτόβια ζωάκια, κάτι που σημαίνει πως το «ωράριό» του δεν συμπίπτει με αυτό ενός ανήλικου παιδιού.

Ν.Γ.

ΠΗΓΗ

Γιατί μαμά; Πώς απαντάμε στα «δύσκολα»

πηγη

Τι λέμε στο παιδί όταν μας ρωτά για τον θάνατο; Όταν αναρωτιέται γιατί κάνουμε σεξ; Και με ποιον τρόπο του εξηγούμε ότι η βία δεν είναι λύση; Η ειδικός προτείνει ασφαλείς απαντήσεις για τις «δύσκολες» απορίες των παιδιών. 

Από την ηλικία των 5-6 ετών μέχρι να «μπει» στην εφηβεία η καθημερινότητα του παιδιού είναι γεμάτη εύλογες απορίες που, αν θέλουμε να αποφύγουμε τις παρανοήσεις, καλό είναι να απαντήσουμε πρώτοι εμείς. Δεν είναι, όμως, πάντα εύκολο –ειδικά αν οι απορίες αυτές σχετίζονται με «δύσκολα» θέματα που μπορεί να φοβίζουν και να αγχώνουν το παιδί, όπως ο θάνατος, το σεξ, η βία ή οικονομική κρίση.

Ζητήσαμε την βοήθεια της παιδοψυχολόγου κ. Μαρίας Σαράντη σχετικά με το πώς πρέπει να διαχειριζόμαστε τέτοιες παιδικές ερωτήσεις προκειμένου να κάνουμε τα παιδιά να νιώθουν αυτοπεποίθηση και ασφάλεια για το περιβάλλον και τον περίγυρό τους.

«Γιατί πεθαίνουμε;»
Τα ερωτήματα που σχετίζονται με τον θάνατο προκύπτουν συνήθως στην ηλικία των 7-8 ετών, όμως μπορεί να «έρθουν» και νωρίτερα αν το παιδί αντιληφθεί τον θάνατο κάποιο οικείου προσώπου.

Μαζί με το επίπονο αίσθημα της απώλειας που μπορεί να νιώσει το παιδί για τον συγκεκριμένο θάνατο είναι πιθανό να προκύψουν και δυσάρεστα συναισθήματα άρνησης, ανασφάλειας, ενοχής και θυμού μέχρι να αποδεχθεί τελικά το παιδί το γεγονός. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά και είναι σημαντικό να παροτρύνουμε το παιδί να εξωτερικεύσει όλα αυτά που σκέφτεται και νιώθει προκειμένου να γνωρίζουμε πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται το γεγονός αλλά και για να το κατευθύνουμε σε σκέψεις που θα το ηρεμήσουν και θα το ανακουφίσουν.

«Ο τρόπος που πρέπει ένας γονιός να μιλήσει στο παιδί για τον θάνατο έχει καταρχήν να κάνει με την θρησκευτική πεποίθηση του κάθε γονιού», λέει η κ. Σαράντη. Αν, δηλαδή, το παιδί μεγαλώνει σε έντονα χριστιανικό περιβάλλον ο γονιός μπορεί στην ερώτηση «γιατί πεθαίνουμε;» να απαντήσει ότι «όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή φεύγουμε για να συναντήσουμε τον Θεούλη». Καλό είναι να αποφύγουμε απαντήσεις όπως «ο Θεούλης τον/την πήρε κοντά του», γιατί είναι πιθανό το παιδί να νιώσει άνευ λόγου μίσος απέναντι στα ‘πιστεύω’ της οικογένειας, ενώ μία απάντηση όπως «ο τάδε έφυγε και δεν θα επιστρέψει’ ίσως δημιουργήσουν στο παιδί έντονα αισθήματα ανασφάλειας.

Αν δεν θέλουμε να δώσουμε μία απάντηση με θρησκευτικές προεκτάσεις στο παιδί μπορούμε, μιλώντας όσο πιο απλά γίνεται, να εξηγήσουμε με ειλικρίνεια τι συνέβη στο άτομο που πέθανε. Σημαντικό είναι να χρησιμοποιούμε ξεκάθαρο λεξιλόγιο, όπως «πέθανε» και «θάνατος» και όχι διφορούμενες λέξεις, όπως «έφυγε», «χάθηκε», «πήγε στον ουρανό» κ.λ.π. για να μην δημιουργήσουμε σύγχυση στο παιδί.

Αν αντιλαμβανόμαστε ότι το παιδί μπορεί να νιώθει ενοχές για τον θάνατο κάποιου κοντινού προσώπου το διαβεβαιώνουμε ότι τίποτα από αυτά που μπορεί να σκέφτεται δεν ισχύει και επισημαίνουμε ότι δεν θα μπορούσε κανείς να κάνει κάτι για να αποτραπεί αυτός ο θάνατος.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ακούσουμε προσεκτικά αυτά που έχει να πει το παιδί, να απαντήσουμε με σαφήνεια τις ερωτήσεις του και να εξηγήσουμε στο παιδί τι θα γίνει από εδώ και πέρα για να το βοηθήσουμε να νιώσει ασφάλεια γιατί έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων. Η ζωή συνεχίζεται με ελπίδα και αυτό πρέπει να το τονίσουμε στο παιδί.

«Τι είναι το σεξ;»
Η συζήτηση για το σεξ σε πολύ μικρές ηλικίες πρέπει να αρχίσει μόνο αν το παιδί κάνει κάποια σχετική ερώτηση, λέει η ειδικός. Αν όμως το παιδί έχει φτάσει στην εφηβεία και δεν έχει ακόμα ρωτήσει κάτι σχετικό θα πρέπει από μόνοι μας να του ανοίξουμε κουβέντα για το θέμα –δεν χρειάζεται να πάρει απαντήσεις μόνο από την τηλεόραση και το ίντερνετ. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για κορίτσι η κουβέντα θα πρέπει να γίνει όταν θα ξεκινήσει η περίοδος.

Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να λέμε στα παιδιά ψέματα του τύπου «τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός» για να εξηγήσουμε γιατί οι άνθρωποι κάνουν σεξ, αν και ο λόγος αναπαραγωγής μπορεί να είναι μία καλή απάντηση. «Μία αλήθεια σε σχέση με την ύλη, το σώμα, τις αναζητήσεις είναι μία καλή αρχή για να ξεκινήσουμε να μιλάμε για το σεξ», λέει η κ. Σαράντη.

Προτείνει στους γονείς να αγοράσουν ένα απλό βιβλίο με εικόνες για το ανθρώπινο σώμα και να εξηγήσουν βήμα-βήμα αλλά με πολύ απλά λόγια πώς γίνεται η αναπαραγωγή, αλλά και να επισημάνουν πως αντίστοιχα λειτουργούν και τα ζώα. Σημαντικό είναι να μη δείξουν ότι ντρέπονται και νιώθουν αμηχανία –να απενοχοποιήσουν, δηλαδή, το σεξ στα μάτια των παιδιών σαν κάτι πολύ φυσικό. Τέλος, οι γονείς πρέπει να λένε τα ίδια πράγματα για το σεξ είτε το παιδί τους είναι κορίτσι είτε είναι αγόρι (δείτε αναλυτικό αφιέρωμα στα Σχετικά Άρθρα).

«Γιατί με χτύπησε;»
Ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ζωή των παιδιών είναι η βία, είτε αυτή προέρχεται ως μακρινή εικόνα από την τηλεόραση, είτε ως προσωπική εμπειρία. Ξεκινώντας από τους εξωγενείς παράγοντες, η κ. Σαράντη συμβουλεύει τους γονείς να ελέγχουν αυτά που βλέπουν τα μικρά παιδιά στην τηλεόραση, ώστε να μην έρχονται σε επαφή με σκηνές βίας και φυσικά να μην αφήνουν τα μικρά παιδιά να βλέπουν θρίλερ.

Αν το παιδί επιδεικνύει βίαιη συμπεριφορά αυτό πιθανώς έχει να κάνει με το ότι γίνεται παραλήπτης βίαιης συμπεριφοράς στο σπίτι, αν π.χ. το χτυπάνε οι γονείς του ή αν βλέπει τους γονείς να χτυπούν ο ένας τον άλλον. Σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα ξεκινά από τους γονείς και θα πρέπει να ζητήσουν βοήθεια από ειδικό τόσο για την μεταξύ τους σχέση όσο και για την συμπεριφορά του παιδιού. Το παιδί κάνει πάντα αναπαραγωγή των πραγμάτων που ζει στο σπίτι και στον έξω κόσμο.

Μπορεί, όμως, το παιδί να αντιμετωπίζει βίαιη συμπεριφορά στο σχολείο. Να δέχεται επίθεση από συμμαθητές του ή να γίνεται μάρτυρας βίαιης συμπεριφοράς προς άλλα παιδιά. «Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει καταρχήν να μιλήσουμε στο παιδί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να του εξηγήσουμε ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα στο σώμα του άλλου. Να του εξηγήσουμε ότι ο λόγος είναι πάντα προτιμότερος από την πράξη όταν κάτι μας θυμώνει», λέει η κ. Σαράντη.

Στην συνέχεια θα πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς ποιος είναι ο «θύτης» της βίας: Είναι κάποια ομάδα παιδιών; Είναι ένα μεμονωμένο παιδί; Θα πρέπει επίσης να μάθουν γιατί συμβαίνουν αυτά τα περιστατικά και φυσικά να απευθυνθούν τόσο στους δασκάλους του σχολείου όσο και στον σύλλογο γονέων ή απευθείας στους γονείς των παιδιών που ξεκινούν την βία.
«Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από την βία. Να μην παροτρύνουμε να απαντά το παιδί με βία αλλά αν αυτή δεν σταματήσει και το παιδί νιώσει ότι κινδυνεύει να του μάθουμε να υπερασπίζεται τον εαυτό του», συμπληρώνει η κ. Σαράντη.

«Γιατί δεν έχουμε χρήματα;»
Οι περισσότερες οικογένειες στην σημερινή Ελλάδα βιώνουν οικονομικές δυσκολίες που είναι σχεδόν αδύνατο να μην υποπέσουν στην αντίληψη των παιδιών. «Δεν θα πρέπει, όμως, τα παιδιά να μπαίνουν στην αγωνία των παιδιών για τα χρήματα», λέει η κ. Σαράντη, «γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να τους δημιουργήσει μεγάλες ανασφάλειες».

Οι γονείς, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, είναι υπεύθυνοι να προστατεύσουν τα παιδιά από τον φόβο και το άγχος που μπορεί να δημιουργήσει η έλλειψη χρημάτων. Ανάλογα, λοιπόν, με την ηλικία του παιδιού θα πρέπει οι γονείς να εξηγήσουν στο παιδί με απλά λόγια και με ειλικρίνεια ότι τα πράγματα θα είναι για κάποιο καιρό περιορισμένα, αλλά δεν θα πρέπει να σπείρουν τον πανικό. Καλό είναι, λοιπόν, οι γονείς να απομακρύνουν τα παιδιά από οικονομικές συζητήσεις και να μην χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «θα πεινάσουμε» ή «θα καταστραφούμε».

Είναι, τέλος, σημαντικό να προσπαθήσουν να διατηρήσουν το πρόγραμμα των παιδιών όσον αφορά την εκπαίδευσή τους, το φαγητό τους, τον ύπνο και το παιχνίδι τους, καθώς η καθημερινή αυτή ρουτίνα δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας στα παιδιά (διαβάστε περισσότερα στα Σχετικά Άρθρα).

Επικοινωνία πάνω από όλα
Οι απορίες, οι φόβοι και τα άγχη είναι φυσικά επακόλουθα της πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών –όσο, μάλιστα, αυτά θα μεγαλώνουν οι ερωτήσεις θα γίνονται πιο πολύπλοκες, θα τους απασχολεί π.χ. η διαχείριση της σχέσης τους με τους φίλους και το άλλο φύλλο, η σχέση των γονιών μεταξύ τους.

«Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και όρια –λέξεις συνώνυμες με την προστασία», λέει η κ. Σαράντη. «Αν στο σπίτι υπάρχει ηρεμία και καλή επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και το παιδί οι ‘άβολες’ συζητήσεις και οι προβληματισμοί θα λυθούν με απλό και φυσικό τρόπο», καταλήγει η ίδια.

ΠΗΓΗ

 

Γιατί το παιδί μου δεν…; Απαντήσεις για γονείς

 

Από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής ενός παιδιού το άγχος και οι απορίες κυριεύουν το μυαλό των γονιών και ενίοτε τους βασανίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ανησυχίες για τον ύπνο, για το φαγητό, το ύψος και το βάρος, αλλά και την ανυπακοή στροβιλίζονται στο μυαλό τους και τους ταλαιπωρούν.

Τα πράγματα αρκετές φορές είναι πολύ πιο απλά από αυτό που νομίζουμε και η εξήγηση μπορεί να δοθεί εύκολα με μια επίσκεψη ή ένα τηλεφώνημα στον παιδίατρο. Για να σας διευκολύνουμε όμως, συγκεντρώσαμε μερικά από τα πιο δημοφιλή «γιατί» των γονιών και με τη βοήθεια των ειδικών δώσαμε ισάριθμες απαντήσεις.

Γιατί το παιδί μου δεν τρώει;
«Είναι στο ταπεραμέντο των νηπίων να αποφασίζουν τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει στο φαγητό», σχολιάζει η κ. Μαρία Παπαδάκη, Παιδίατρος, τονίζοντας ότι η άρνηση του παιδιού να φάει μπορεί να είναι είτε θέμα συμπεριφοράς είτε ζήτημα κάποιας ίωσης, στην οποία η όρεξη συνήθως κόβεται. Επίσης, μπορεί να οφείλεται στο ότι το παιδί βγάζει δόντια και πονάνε τα ούλα του ή να έχει κάποια αλλεργία ή κάποια νόσο που μειώνει την όρεξη, επομένως επιβάλλεται παρακολούθηση από παιδίατρο.

«Όταν μια οικογένεια έχει παιδάκι το οποίο σε διάφορες ηλικίες έχει θέμα με τη διατροφή του, θα πρέπει να το συζητά με τον παιδίατρο για να κρίνει αυτός αν είναι θέμα συμπεριφοράς ή άλλο ζήτημα που χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση ή εξετάσεις», προσθέτει η ίδια. Συγκεκριμένα για το θέμα της συμπεριφοράς πάντως, συστήνει ψυχραιμία και περιορισμό των καυγάδων, αφού πολλές φορές τα παιδιά χρησιμοποιούν το φαγητό ως μέσο για να τραβήξουν την προσοχή των γονιών αν καταλάβουν ότι εκείνοι αγχώνονται για αυτό. «Χωρίς φασαρίες θα προσπαθήσουμε να του μάθουμε μια σωστή και υγιεινή διατροφή. Κάποια στιγμή όλα τα παιδιά, ακόμα και αυτά που δεν τρώνε πολύ, θα φάνε», καταλήγει.

Γιατί το παιδί μου δεν κοιμάται;
Τα μωρά παιδιά δεν έχουν μπει σε φυσιολογικούς βιολογικούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να έχουν διαταραχές στον ύπνο τους. «Το παιδί δεν κατανοεί το βιολογικό του ρολόι τη νύχτα και τη μέρα, επομένως είναι ουτοπικό να απαιτούμε από αυτό να κοιμάται τις ώρες που κοιμόμαστε εμείς. Συν το γεγονός ότι έχει την απαίτηση να τραφεί», εξηγεί η κ. Παπαδάκη. Ειδικά μάλιστα τα μωρά που θηλάζουν, ενδέχεται να ξυπνούν συχνά κατά τη διάρκεια της νύχτας αφ’ ενός για να τραφούν αφ’ ετέρου γιατί τη νύχτα το μητρικό γάλα είναι πιο θρεπτικό και σε μεγαλύτερη ποσότητα. Είναι δηλαδή προγραμματισμένα από τη φύση τους να ξυπνούν.

Στην περίπτωση των νηπίων, αίτια για να μην μπορούν να κοιμηθούν ενδεχομένως να είναι η οδοντοφυΐα ή κάποιος πυρετός. Επίσης, υπάρχουν παιδιά τα οποία μπορεί μέσα στην ημέρα να έχουν κοιμηθεί τόσο πολύ που το βράδυ να μη νυστάζουν και επομένως να χρειάζεται αλλαγή στα ημερήσια ωράριά τους.

Γιατί το παιδί μου δεν ψηλώνει;
Οι λόγοι για τους οποίους ένα παιδί δεν «παίρνει μπόι» μπορεί να είτε αρκετά απλοί, αλλά και πιο σύνθετοι. Μπορεί το παιδί να έχει καθυστερημένη ανάπτυξη και κάποια στιγμή να ψηλώσει, μπορεί επίσης να έχει κοντούς προγόνους και άρα το ύψος του να είναι γενετικά καθορισμένο. Επίσης, ένα παιδί μπορεί παρά το γεγονός ότι είναι κοντό να μεγαλώνει με σωστό ρυθμό. «Είναι πολύ σημαντικό να δούμε με τι ρυθμό ανάπτυξης ψηλώνει ένα παιδί και αυτό μπορεί να το ελέγξει ο Παιδίατρος, δηλαδή το πόσο αυτό το παιδί είναι γενετικά προδιατεθειμένο να ψηλώσει και πόσο γρήγορα ψηλώνει ή δεν ψηλώνει. Όσον αφορά τους παθολογικούς λόγους είναι αρκετοί και μπορεί να αφορούν τη διατροφή του, τις ορμόνες τους ανάλογα με την ηλικία, και κάποιες χρόνιες παθήσεις», σχολιάζει η κ. Παπαδάκη.

Γιατί το παιδί μου δεν μιλάει;
Το θέμα της ομιλίας, όπως λέει η κ. Παπαδάκη, έχει διάφορες αιτίες. «Θα πρέπει να εξακριβώσουμε αρχικά αν το παιδί ακούει, αν δεν έχει μιλήσει μέχρι την ηλικία των δύο. Επίσης, θα πρέπει να δούμε τι ερεθίσματα δέχεται από το περιβάλλον του, αν είναι δίγλωσσο και ακούει διάφορες γλώσσες στο σπίτι και αν έχει καθυστέρηση λόγου και ίσως βρίσκεται σε κάποιο φάσμα αυτισμού», εξηγεί. Υπάρχουν βέβαια και παιδιά, τα οποία καθυστερούν να μιλήσουν, όμως… ξαφνικά λένε τα πάντα. Αν το παιδί όμως φτάσει σε ηλικία δύο χρονών και δεν μιλάει, τότε ο παιδίατρος θα πρέπει να αποφασίσει αν θα πρέπει το παιδί να εξεταστεί από κάποιον αναπτυξιολόγο.

Γιατί το παιδί μου δεν παίρνει βάρος;
Η απάντηση εδώ είναι παρεμφερής με εκείνη για το ύψος του παιδιού. Και πάλι δεν θα πρέπει να μείνουμε στον απόλυτο αριθμό του βάρους, αλλά στον ρυθμό ανάπτυξής του. Από εκεί και πέρα, ρόλο μπορεί να παίζουν σε αυτό και οι διατροφικές του συνήθειες: ένα παιδί που δεν παίρνει ύψος επειδή δεν τρέφεται σωστά, δεν θα πάρει και βάρος.

Γιατί το παιδί μου έχει νεύρα;
Όπως εξηγεί ο κ. Δημήτρης Κούκης, Παιδοψυχολόγος, ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο το παιδί μπορεί να έχει νεύρα είναι κάποια μεταβατικά στάδια στη ζωή του, όπως η ηλικία των 4 έως 6 χρονών και η εφηβεία. Σε αυτές τις περιόδους υπάρχουν ψυχολογικές, ορμονικές και σωματικές μεταβολές που δικαιολογούν την εκδήλωση νεύρων. Άλλη αιτία είναι ότι ενδεχομένως το παιδί κρούει το καμπανάκι για κάποια δική του ή οικογενειακή δυσλειτουργία, για παράδειγμα μια κρίση σχέσης των γονέων, ή ερχομός ενός νέου μέλους και η ανασφάλεια που τον συνοδεύει.

Επίσης, το παιδί μπορεί να έχει νεύρα αν δέχεται πίεση από το περιβάλλον του. Ένα εξαιρετικά φορτωμένο ημερήσιο πρόγραμμα με σχολείο, φροντιστήριο, προπόνηση και μελέτη μπορεί να το κουράσουν σωματικά και ψυχικά και να εκδηλώσει την ευρύτερη υπερκόπωσή του με νεύρα προς τους γονείς που δεν το προφυλάσσουν από το βαρύ αυτό πρόγραμμα.

Γιατί το παιδί μου δεν με ακούει;
«Και γιατί να ακούει;», αναρωτιέται ο κ. Κούκης, «Γιατί πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι το παιδί μας πρέπει να μας ακούει κιόλας; Δεν είναι δεδομένο ότι πάντοτε θα πρέπει να μας ακούει». Όπως αναφέρει, το παιδί μπορεί να παρακούει τους γονείς του αν είναι εκπαιδευμένο έτσι ώστε να έχει αντιρρήσεις. Αν δηλαδή οι γονείς μεταξύ τους δεν συμφωνούν, τότε ενδεχομένως το παιδί να μην συμφωνεί μαζί τους. Αν ο μεγάλος του αδερφός ή αδερφή είναι μόνιμα πνεύμα αντίρρησης, τότε πιθανώς και το ίδιο το παιδί χωρίς να έχει άλλη γνώμη να σκεφτεί πρώτα την αμφισβήτηση.

Άλλη αιτία είναι το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν από πολύ μικρές ηλικίες μέχρι και το τέλος της εφηβείας τους την ροπή στο να κάνουν κάτι παραπάνω, να ξεπερνούν τα όρια, τα οποία είναι τοποθετημένα από τους γονείς. Τέλος, αιτία για την «παρακοή» του παιδιού μπορεί να είναι η υπερβολή των γονιών στους περιορισμούς. «Δεν έχουν εμπιστοσύνη στο παιδί, με αποτέλεσμα εκείνο αφού σέβεται τον εαυτό του να μην ‘φρενάρεται’ εύκολα», εξηγεί ο κ. Κούκης και καταλήγει: «Σε ένα βαθύτερο και αν θέλετε πιο φιλοσοφικό επίπεδο, τα παιδιά ευτυχώς που δεν ακούν για να μην γίνουν κλώνοι δικοί μας, να γίνουν μοναδικά, να αυτονομηθούν».

ΠΗΓΗ

Διαζύγιο και παιδί – Θέλω να χωρίσω, αλλά έχω παιδιά

πηγη

 

Το διαζύγιο αποτελεί συνήθως μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τα παιδιά, τα συναισθήματα των οποίων μπορούν να περάσουν από πολλά στάδια. Το παιδί μπορεί να αισθάνεται θλίψη, σύγχυση, θυμό, ενοχή ή ανησυχία για το τι θα του συμβεί. Ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστείτε τις συναισθηματικές αυτές αλλαγές, αλλά και τη γενικότερη κατάσταση είναι πολύ σημαντικός για την ευημερία του παιδιού.

Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας για τον χωρισμό/διαζύγιό μας;

• Προετοιμαστείτε για να πραγματοποιήσετε την ανακοίνωση στα παιδιά σας.
• Αν είναι εφικτό, είναι καλύτερο να παρευρίσκονται και οι δύο γονείς.
• Επιλέξτε τον κατάλληλο χώρο και χρόνο για να τους μιλήσετε.
• Να είστε ειλικρινείς, αλλά να έχετε επίσης κατά νου την ηλικία των παιδιών σας. Τα μικρότερα παιδιά θα χρειαστούν λιγότερες λεπτομέρειες. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες.
• Διαβεβαιώστε τα παιδιά σας ότι εξακολουθείτε να τα αγαπάτε και ότι θα συνεχίσετε και οι δύο να τα φροντίζετε.
• Ενημερώστε τα ότι θα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να περνούν χρόνο και με τους δύο γονείς.
• Να είστε πολύ σαφείς ότι δεν είναι αυτά η αιτία του χωρισμού. Ειδικά τα μικρά παιδιά θα ανησυχήσουν ότι φταίνε εκείνα για τον χωρισμό ή το διαζύγιο. Εξηγήστε ότι αυτό αποτελεί ένα πρόβλημα των ενηλίκων και ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν τα παιδιά για να το αποτρέψουν. Πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να κάνουν τα ίδια (ή άλλοι) για να το αλλάξουν. Βοηθήστε τα να καταλάβουν ότι το διαζύγιο είναι οριστικό.
• Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να μιλήσουν ανοιχτά για τα συναισθήματά τους. Όταν μιλούν, ακούστε προσεκτικά και προσπαθήστε να μην τα διακόπτετε. Είναι φυσιολογικό τα παιδιά να δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, γι’ αυτό να είστε υπομονετικοί. Αν και μπορεί να είναι δύσκολο, είναι σημαντικό να τα αφήσετε να μιλήσουν ειλικρινά για τους φόβους και τις ανησυχίες τους. Απαντήστε σε τυχόν ερωτήσεις όσο πιο ειλικρινά μπορείτε.
• Αν το παιδί σας νιώθει άβολα να σας μιλήσει, βοηθήστε το να βρει κάποιον που μπορεί να εμπιστευτεί, όπως ένα άλλο μέλος της οικογένειας, έναν γιατρό, ψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό.
• Πείτε στα παιδιά σας μόνο όσα χρειάζεται να γνωρίζουν. Μην συζητάτε αποφάσεις ενηλίκων και διαφωνείτε μπροστά τους. Δεν θα πρέπει να συμμετέχουν σε συναντήσεις που έχετε με δικηγόρο ή άλλους εμπλεκόμενους με τον χωρισμό ή το διαζύγιο.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να διευκολύνουμε τη μετάβαση;

• Συζητήστε με τον άλλο γονέα σχετικά με τις επισκέψεις πριν προτείνετε ένα πρόγραμμα στα παιδιά. Μόλις οριστικοποιήσετε τα σχέδιά σας, μιλήστε στα παιδιά ανοιχτά για το πώς θα αλλάξει ο τρόπος διαβίωσης. Να είστε ξεκάθαροι σχετικά με το με ποιον θα ζουν τα παιδιά σας και πότε. Έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τις αποφάσεις που λαμβάνονται για λογαριασμό τους. Να θυμάστε ότι τα σχέδια μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουν καθώς μεγαλώνουν. Συζητήστε τις ρυθμίσεις διαβίωσης με ένα μεγαλύτερο παιδί ή έφηβο και να είστε πρόθυμοι να σεβαστείτε τα συναισθήματά τους σχετικά με το πού θέλουν να ζήσουν.
• Διατηρήστε τις ρουτίνες όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικές. Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αν ξέρουν τι να περιμένουν. Προσπαθήστε να δημιουργήσετε κοινές ρουτίνες που θα ακολουθούνται και από τα δύο νοικοκυριά.
• Αν έχετε περισσότερα από ένα παιδιά, αφιερώστε ποιοτικό χρόνο μόνοι σας με κάθε παιδί.
• Μην μιλάτε αρνητικά για τον άλλο γονέα στα παιδιά σας, την ευρύτερη οικογένεια ή τους φίλους σας. Αν παλεύετε με τα δικά σας συναισθήματα, βρείτε έναν υποστηρικτικό φίλο ή σύμβουλο για να μιλήσετε. Μπορεί να σας φανεί χρήσιμο να θέσετε “βασικούς κανόνες” όταν μιλάτε με τον άλλο γονέα.
• Τα παιδιά μπορεί να αισθάνονται ότι είναι μόνα τους σε αυτή την κατάσταση. Αν είναι δυνατόν, αναζητήστε άλλες οικογένειες με “δύο σπίτια”, ώστε το παιδί σας να δει ότι δεν είναι το μόνο που οι γονείς του ζουν χωριστά.
• Να είστε ευγενικοί όταν παραλαμβάνετε ή αφήνετε τα παιδιά σας. Αν είστε τρυφεροί και καθησυχαστικοί, μπορεί να τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν πιο εύκολα τη μετάβαση.
• Αφήστε το παιδί σας να μιλήσει στον άλλο γονέα όποτε το χρειάζεται. Προσπαθήστε να δείχνετε ενδιαφέρον για τον χρόνο που περνούν με τον άλλο γονέα. Μην υπονοείτε με λόγια ή πράξεις ότι το παιδί σας είναι «άπιστο» αν απολαμβάνει τον χρόνο μακριά σας.
• Να σέβεστε τα λογικά όρια που θέτει ο άλλος γονέας. Μην υπονομεύετε την εξουσία του άλλου γονέα και μην ανατρέπετε οποιαδήποτε απόφαση έχει λάβει. Συζητήστε τους κανόνες και την πειθαρχία μαζί του, ώστε να είστε όσο το δυνατόν πιο συνεπείς και στα δύο νοικοκυριά.
• Επικοινωνήστε απευθείας με τον άλλο γονέα και μην περιμένετε από τα παιδιά να λειτουργήσουν ως αγγελιοφόροι. Δεν θα πρέπει να περιμένετε από αυτά να σας δώσουν πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες, τους φίλους ή το εισόδημα του άλλου γονέα.
• Τα παιδιά σας μπορεί να αισθάνονται ότι αλλάζει και η σχέση τους με την ευρύτερη οικογένεια, όπως οι θείες και οι θείοι. Αναγνωρίστε αυτά τα συναισθήματα και δώστε πολλές ευκαιρίες να διατηρήσουν αυτές τις σχέσεις.
• Ενημερώστε άλλους σημαντικούς ενήλικες στη ζωή των παιδιών σας (δασκάλους, παιδαγωγούς, προπονητές) για το τι συμβαίνει, ώστε να μπορούν να παρακολουθούν τυχόν προειδοποιητικά σημάδια που δείχνουν ότι το παιδί σας αντιμετωπίζει δυσκολίες στη διαχείρισή τους.
• Μοιραστείτε σημαντικές ιατρικές και σχολικές πληροφορίες με τον άλλο γονέα. Προσπαθήστε να παρευρίσκεστε μαζί σε συναντήσεις και ραντεβού, ώστε να είστε και οι δύο ενήμεροι.

Πότε πρέπει να καλέσω τον γιατρό;

Το παιδί σας θα χρειαστεί χρόνο για να προσαρμοστεί σε αυτές τις αλλαγές. Ένα μικρότερο παιδί μπορεί να επαναφέρει συμπεριφορές που είχε ήδη ξεπεράσει. Για παράδειγμα, μπορεί να ζητήσει πιπίλα. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να θυμώσουν ή να νιώσουν συγκλονισμένα από την αλλαγή. Όλες αυτές είναι φυσιολογικές αντιδράσεις και θα βελτιωθούν με την πάροδο του χρόνου.

Τα προειδοποιητικά σημάδια ότι το παιδί σας αντιμετωπίζει πιο σοβαρά προβλήματα μπορεί να περιλαμβάνουν:

• άγχος
• θλίψη και κατάθλιψη
• αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες ή στις συνήθειες ύπνου
• προβλήματα στο σχολείο ή επιθετική συμπεριφορά

Εάν η συμπεριφορά συνεχίζεται ή επιδεινώνεται, μιλήστε με το γιατρό σας.

Υπάρχουν πολλές πηγές υποστήριξης για να βοηθήσετε εσάς και τα παιδιά σας να περάσετε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Αν χρειαστεί, απευθυνθείτε σε φίλους, συγγενείς και κοινοτικές ομάδες για να ζητήσετε βοήθεια.

Είναι επίσης σημαντικό να βρείτε χρόνο για τον εαυτό σας και να του δώσετε χρόνο να προσαρμοστεί στην αλλαγή. Πρέπει να είστε υγιείς και ξεκούραστοι για τα παιδιά σας.

Τι γίνεται αν υπάρχει ένα πιο σοβαρό πρόβλημα;

Δυστυχώς, υπάρχουν φορές που ο χωρισμός ή το διαζύγιο μπορεί να είναι αποτέλεσμα κακοποίησης σε μια σχέση ή στο σπίτι σας. Εάν συμβαίνει αυτό, είναι σημαντικό να βρείτε ένα ασφαλές μέρος για να μείνετε εσείς και τα παιδιά σας. Ένας ξενώνας μπορεί να υπάρχει στην κοινότητά σας και να σας προσφέρει την υποστήριξη που χρειάζεστε.

Επισκεφθείτε το γιατρό σας ή επικοινωνήστε με την τοπική υπηρεσία παιδικής πρόνοιας αν πιστεύετε ότι το παιδί σας κακοποιείται ή παραμελείται.

Πηγή: caringforkids.cps.ca

ΠΗΓΗ

Όταν το παιδί ξυπνά ξαφνικά κλαίγοντας

ΠΗΓΗ

Ο νυχτερινός τρόμος είναι ένα δραματικό επεισόδιο, το οποίο χαρακτηρίζεται από έντονη αγωνία και πανικό, που κάποτε ίσως αγγίζει τον παροξυσμό. Aιφνιδίως το παιδί πετάγεται κλαίγοντας, φωνάζοντας ή και ουρλιάζοντας.

Tα μάτια του είναι ανοιχτά και η έκφραση του προσώπου του τρομαγμένη.

Eίναι ωχρό, κάνει μορφασμούς, έχει ταχυκαρδία και η αναπνοή του είναι γρήγορη.

Δεν αναγνωρίζει το περιβάλλον ούτε τη μητέρα του και φαίνεται αδύνατον να δεχθεί οποιαδήποτε συζήτηση.

Bρίσκεται σε αληθινή νοητική σύγχυση.

Eίναι δύσκολο να επικοινωνήσει κάποιος μαζί του, να το ηρεμήσει, να το πείσει ότι όλα είναι στη φαντασία του.

H κρίση διαρκεί μερικά λεπτά.

Mόλις τελειώσει, το παιδί ηρεμεί και ξανακοιμάται σύντομα.

Tην επόμενη μέρα που ξυπνά, συνήθως δεν θυμάται τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ.

Oι νυχτερινοί τρόμοι παρουσιάζονται στο 3-4% των παιδιών ηλικίας από 18 μηνών μέχρι και τα 6 χρόνια ή και πιο αργά. Σχετίζονται με τη φυσιολογική πορεία ωρίμανσης του νευρικού συστήματος. Είναι αποτέλεσμα μιας απότομης μετάβασης από τον Non REM ύπνο στον REM και συμβαίνει στην αρχή του ύπνου (15-90 λεπτά).

Το επεισόδιο διαρκεί από 5 μέχρι 20 λεπτά, συνήθως, που όμως φαίνονται αιω€νιότητα στους αναστατωμένους γονείς. Eνδέχεται να είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο, που δεν θα επαναληφθεί ποτέ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, τα επεισόδια επαναλαμβάνονται μερικές φορές μεταξύ 3 και 6 ετών και μετά εξαφανίζονται.

Πολύ σπάνια η συχνότητά τους είναι τακτική ή και καθημερινή. Aν είναι μια κατάσταση επαναλαμβανόμενη, ίσως είναι ένδειξη της αδυναμίας του παιδιού να επεξεργαστεί καλύτερες «ψυχικές άμυνες». Πιθανόν, το παιδί βιώνει διάφορες συγκινησιακές εντάσεις, που προέρχονται από περιβαλλοντικά προβλήματα, ή κάποιο τραυματικό γεγονός. Ίσως χρειαστεί σ’ αυτή την περίπτωση η βοήθεια ειδικού.

H πρόγνωση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως από την ένταση, τη συχνότητα που παρουσιάζεται, τη διάρκεια και την ηλικία κατά την οποία πρωτοεμφανίστηκε καθώς και από τη σύνδεσή της με άλλες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.

Οι γονείς καλό είναι…

Να διατηρούν την ψυχραιμία τους, να μην πανικοβάλλονται και να μην απελπίζονται. 
Να γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια παροδική κατάσταση. 
Να καθησυχάζουν τα παιδιά τους, τονίζοντας διακριτικά την παρουσία τους. 
Να μην προσπαθούν να ξυπνήσουν το παιδί από ένα νυχτερινό τρόμο, γιατί θα του προκαλέσουν σύγχυση.  
Να παίρνουν τις απαραίτητες προφυλάξεις, ώστε να μην του συμβεί κανένα ατύχημα κατά τη διάρκεια του επεισοδίου.
Να αποφεύγουν την έκθεση των παιδιών σε φοβογόνα ερεθίσματα, π.χ. προγράμματα ή ταινίες της τηλεόρασης που προορίζονται για ενηλίκους.

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγο – Παιδοψυχολόγο

ΠΗΓΗ 

Πότε πηγαίνουμε το παιδί μας σε κανονικό κρεβάτι;

ΠΗΓΗ

 

Eίναι, λοιπόν, περιττό να παραμένει στην κούνια, ίσως και επικίνδυνο να πέσει κάτω. Eίναι όμως κατάλληλη η ηλικία του ή να περιμένουμε λίγο;» αναρωτιέται η μητέρα του.

Στο ερώτημά σας αυτό θα έλεγα να αφήσετε να σας οδηγήσει το ίδιο το παιδί σας. Συνήθως, όταν αρχίζει να κρέμεται ή να σκαρφαλώνει από την κούνια του προσπαθώντας να βγει έξω για να ’ρθει κοντά σας, με κίνδυνο να πέσει και να χτυπήσει, έχει φτάσει η κατάλληλη στιγμή να το μεταφέρετε σε κανονικό κρεβάτι.

Είναι όμως έτοιμο για αυτή την αλλαγή;

Aυτό περίπου συμβαίνει στα δύο-τρία χρόνια του. Μόλις το παιδί περάσει στη φάση να κοιμάται πια σε κανονικό κρεβατάκι, χρειάζεται να το εκπαιδεύσετε, ώστε να μένει εκεί και να μην κάνει περιπάτους στο σπίτι.

Συζητήστε μαζί για το νέο του κρεβάτι.

Ενθαρρύνετε τη συμμετοχή του στη διαδικασία της αγοράς.Nα τονίσετε στο παιδί ότι πρέπει να παραμένει στο κρεβάτι του. 
Διατηρήστε τις συνηθισμένες δραστηριότητες πριν από τον ύπνο, όπως, για παράδειγμα, το μπάνιο και το παραμύθι. Mην ξεχάσετε και το πάνινο αρκουδάκι του, αν το ζητά.

Δύσκολη η προσαρμογή, τι κάνουμε τώρα;

Aν φεύγει από το κρεβάτι του να το ξαναβάζετε στη θέση του ήρεμα, ώσπου να καταλάβει το μήνυμά σας.

Aν κλαίει μπορείτε να το καθησυχάζετε για λίγο, όμως να του επαναλαμβάνετε με ηρεμία και σταθερότητα πως είναι ώρα για ύπνο.
Aν έχετε τη συνήθεια να το παίρνετε αγκαλιά ώσπου να αποκοιμηθεί ή να ξαπλώνετε κι εσείς δίπλα του, σταματήστε το σταδιακά.
Aν ανησυχείτε μήπως πέσει το παιδί σας κατά τη διάρκεια του ύπνου επειδή πια δεν υπάρχουν κάγκελα, βάλτε στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι, μαξιλάρια. Aκόμα κι αν πέσει, δεν πρόκειται να τραυματιστεί. Mια εναλλακτική λύση είναι να αγοράσετε ένα χαμηλό προστατευτικό κάγκελο.
Kάντε το δωμάτιό του να δείχνει όμορφο, ώστε το παιδί να πηγαίνει πρόθυμα.

Aν πλησιάζουν διακοπές ή οποιαδήποτε αλλαγή στις συνήθειες της οικογένειάς σας, αναβάλλετε προσωρινά τη μεταφορά του παιδιού σας από
την κούνια στο κρεβάτι.
Aν περιμένετε άλλο παιδί και σχεδιάζετε να χρησιμοποιήσετε την κούνια του για το μωρό, προγραμματίστε εγκαίρως την αλλαγή, ώστε να
μην νιώσει άσχημα.

Από το βιβλίο της Α. Καππάτου “Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά”. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας. 

ΠΗΓΗ

Η πλάνη των καλών βαθμών – Τι είναι τελικά αυτό που αξιολογούν;

ΠΗΓΗ

 

Για τα παιδιά το σχολείο είναι κάτι παραπάνω από αυτό που ίσως νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι – είναι το σημείο αναφοράς τους. Το σχολείο για τα παιδιά είναι το δεύτερο κοινωνικό περιβάλλον που καλούνται να ενταχθούν μετά από αυτό της οικογένειας. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, η εικόνα που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους εξαρτάται από το σχολείο, το οποίο συνδέεται στενά με τους βαθμούς. Τα παιδιά τις περισσότερες φορές πιστεύουν ότι η νοημοσύνη τους και η αξία τους ισοδυναμεί με τους βαθμούς τους – οι οποίοι είτε απεικονίζονται στα τετράδια με μπράβο, πολύ καλά και καμιά φορά με άλλου είδους παρατηρήσεις και σχόλια (πρόσεχε τα γράμματά σου, γιατί δεν διάβασες; γιατί τόσα λάθη;), ή με τους βαθμούς στους ελέγχους. Στην ελληνική πραγματικότητα, το σχολείο παραπέμπει σχεδόν αυτόματα στους βαθμούς, και αυτό γιατί η αξιολόγηση των μαθητών έχει αποκτήσει ένα ιδιαίτερα κοινωνικό περιεχόμενο.

Αρκετοί γονείς και εκπαιδευτικοί ασχολούνται τόσο συχνά με τους βαθμούς και τις επιδόσεις στα τεστ, που αγνοούν και υποτιμούν άλλες σημαντικές επιτεύξεις και προόδους των παιδιών. Στις συζητήσεις των μαμάδων και των ενηλίκων ακούμε πολύ συχνά για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών και αρκετές φορές τα παιδιά αξιολογούνται και χαρακτηρίζονται με βάση αυτές. “Πήρε καλούς βαθμούς το παιδί;” Αν ναι, τότε σημαίνει ότι είναι έξυπνο, εργατικό, άξιο, καλό παιδί και ούτω καθεξής. Αν όχι, τότε σημαίνει ότι δεν είναι τόσο έξυπνο, τόσο ικανό, τόσο εργατικό και πάει λέγοντας. Αυτή η αξία που δίνεται στους βαθμούς στην κοινωνία όπου ζει και μεγαλώνει το παιδί δεν το αφήνει σε καμία περίπτωση ανεπηρέαστο. Οι βαθμοί θέλοντας και μη κυριαρχούν στη συνείδηση των παιδιών.

Η πλάνη των βαθμών

Σίγουρα όλα τα παιδιά (ακόμα και αυτά που μοιάζουν αδιάφορα) θέλουν να τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο και να έχουν καλούς βαθμούς. Τι είναι όμως αυτό που μετράνε ακριβώς οι βαθμοί; Όσο περίεργο και αν ακούγεται, έρευνες δείχνουν ότι ακόμα και οι μαθητές που παίρνουν καλούς βαθμούς και αριστεύουν, αδικούνται από το σύστημα της βαθμολόγησης. Ο βαθμός μπορεί και απεικονίζει μόνο μία μέτρηση της επιτυχίας. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν από τα διαγωνίσματα και τα τεστ. Μερικά από αυτά είναι η προσπάθεια, η κριτική σκέψη, η δημιουργικότητα, η συνεργασία, η περιέργεια, ο σεβασμός, η ευγένεια, η ικανότητα να αγαπάς, η κοινωνική και συναισθηματική νοημοσύνη, η ειλικρίνεια και άλλα τόσα.

Όπως έχει πει η Dr. Mitchell, όλες οι παραπάνω δεξιότητες και ικανότητες των παιδιών είναι πολύ πιο σημαντικές για να επιτύχουν στη ζωή από ότι ένας καλός βαθμός στον έλεγχο. Πολλοί από τους βαθμούς που δίνονται στα παιδιά και πολλές από τις αξιολογήσεις που δέχονται βασίζονται στην ικανότητα τους να αποστηθίζουν. Στην πραγματικότητα όμως οι κριτικές ικανότητες του παιδιού είναι αυτές που θα το οδηγήσουν στην αυριανή επιτυχία. Οι βαθμοί δεν εγγυώνται πάντα την επιτυχία των παιδιών για αυτό και δε θα πρέπει να μας πιάνει εμμονή με αυτούς. Όταν οι γονείς επιμένουν τόσο πολύ στους καλούς βαθμούς αγνοώντας άλλες σημαντικές επιτεύξεις των παιδιών τους, αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να περνούν στα παιδιά το μήνυμα ότι η αξία τους εξαρτάται αποκλειστικά από αυτούς και από τις επιδόσεις τους στα τεστ.

Γιατί επιμένουμε τόσο στους βαθμούς;

Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί στο σύστημα εκπαίδευσης δίνεται τόση βαρύτητα στη βαθμολόγηση όταν έρευνες δείχνουν ότι οι βαθμοί δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις πτυχές της επιτυχίας των παιδιών. O καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Daniel Koretz, τόνισε ότι δεξιότητες όπως η κριτική ικανότητα, η δημιουργική σκέψη, η περιέργεια κ.α., είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν με αριθμητικά δεδομένα και να αποτυπωθούν σε γραπτές δοκιμασίες. Έτσι, συνηθίζεται να μετράμε ό,τι είναι εύκολο να μετρηθεί – ορθογραφία, ανάγνωση, μαθηματικά.

Σίγουρα, σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα η αξιολόγηση είναι απαραίτητη γιατί μέσα από αυτήν ο εκπαιδευτικός σχεδιάζει, προγραμματίζει και διαμορφώνει την εξέλιξη της διδακτικής διαδικασίας. Πολλοί μελετητές όμως έχουν τονίσει ότι οι βαθμοί που προκύπτουν από τα τεστ και τις γραπτές δοκιμασίες θα πρέπει να αποτελούν μόνο ένα μέρος της αξιολόγησης και θα πρέπει να λειτουργούν ως συμπληρωματική πηγή πληροφοριών για το μαθητή.

Σκεφτείτε για λίγο το εξής απλό παράδειγμα. Φτιάχνετε ένα δύσκολο και περίπλοκο φαγητό για την οικογένειά σας, αλλά παρά τις ατελείωτες ώρες προετοιμασίας και προσπάθειας το τελικό αποτέλεσμα δεν σας δικαιώνει. Ποια θα θέλατε να είναι η αντίδραση των αγαπημένων σας προσώπων; Θα θέλατε το πιάτο να καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων επειδή δεν έφερε το ιδανικό αποτέλεσμα ή θα θέλατε να εκτιμηθεί η προσπάθεια παρόλες τις ατέλειες; Φαντάζομαι πως θα θέλατε να μετρήσει στην αξιολόγηση του πιάτου σας η ιδέα του να προσφέρετε κάτι ωραίο, η προσπάθεια που καταβάλατε και η αγάπη που δώσατε στην όλη διαδικασία. Την ίδια επιθυμία και ανάγκη έχουν και τα παιδιά.

Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε το ρόλο των βαθμών για να μετρήσουμε την πρόοδο των παιδιών στο σχολείο, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αναγνωρίζουμε την προσπάθεια και την βελτίωση (όσο μικρή και αν φαίνεται στα μάτια μας) που κάνουν τα παιδιά. Αν και οι βαθμοί είναι αυτοί που θα καθορίσουν ποιο παιδί θα περάσει στο πανεπιστήμιο και σε ποια σχολή, σίγουρα όμως δεν είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου.

Η προσπάθεια, ο αγώνας και η καθημερινή βελτίωση που κάνει ένα παιδί δεν μπορούν να αποτυπωθούν πάντα μέσα από τους βαθμούς του. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα πρέπει να προσπαθούν και να επιδιώκουν το παιδί να δίνει τον καλύτερό του εαυτό στο σχολείο. Από την άλλη πλευρά όμως θα πρέπει να δίνουν προσοχή στην συνολική εικόνα του παιδιού και θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τα μοναδικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Είναι εξαιρετικά άδικο να αξιολογούμε τα παιδιά μόνο από τα νούμερα που φέρνουν στους βαθμούς και να μην αναγνωρίζουμε την προσπάθεια, την πρόοδο και τη βελτίωση που κάνουν.

Τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από μαθητές – είναι μέλη της οικογένειάς σας, είναι φίλοι, είναι αδέρφια, είναι σκεπτόμενα άτομα, είναι καλλιτέχνες, είναι αθλητές, είναι μουσικοί, έχουν δημιουργική σκέψη, έχουν χιούμορ, έχουν σοφία, έχουν πνεύμα συνεργασίας και συντροφικότητας, έχουν την ικανότητα να αγαπούν και να προσφέρουν. Οι γονείς, οι ενήλικες και οι εκπαιδευτικοί έχουν την ικανότητα να καλλιεργούν και να ενθαρρύνουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δίνοντας το μήνυμα στα παιδιά ότι είναι κάτι περισσότερο από τους βαθμούς τους!

Σίγκου Ελένη

BSc, MSc Ψυχολογίας

Professional Certification στις Μαθησιακές Δυσκολίες – Δυσλεξία

Πηγή

ΠΗΓΗ

Η σχέση των παιδιών με τον παππού και τη γιαγιά - «Ιερό» το δικαίωμα επικοινωνίας τους με τα εγγόνια

ΠΗΓΗ

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα γίνουν παππούδες, γιαγιάδες για περίπου το 1/3 της ζωής τους. Με την υπογεννητικότητα και τη δημογραφική γήρανση των δυτικών βιομηχανικών κοινωνιών, τα οικογενειακά δίκτυα αλλάζουν από ευρείες-οριζόντιες σε στενές-κάθετες δομές, στις οποίες οι παππούδες έχουν ένα αυξανόμενα σημαντικό ρόλο να παίξουν. Στις μέρες μας οι παππούδες έχουν πληρέστερη εκπαίδευση, λιγότεροι ζουν μαζί με το εγγόνι στο ίδιο σπίτι και ο ρόλος τους είναι αυτός του βοηθού παρά αυτού που επιβάλλει την αυστηρή πειθαρχία.

Όσοι από εσάς είχατε την τύχη να ζήσετε τους παππούδες και τις γιαγιάδες, ξέρετε πόσο επηρέασαν την ανάπτυξή σας. Αν είστε παππούς ή γιαγιά, πρόκειται να εκτιμήσετε αυτό το ρόλο, πιθανόν πιο πολύ απ’ όλους όσους είχατε ως τώρα. Η απόκτηση εγγονών είναι για πολλούς μια σημαντική πηγή πληρότητας.

5 τύποι παππούδων

1. Τυπικός παππούς-γιαγιά: ακολουθεί ό,τι θεωρείται κατάλληλο για το ρόλο του που περιλαμβάνει την παροχή υπηρεσιών και τη διατήρηση του ενδιαφέροντος για το εγγόνι, αποφεύγοντας την υπερβολική ανάμειξη.

2.   Κυνηγός διασκέδασης: ο ρόλος του έγκειται στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και πρωταρχικά προάγει το θέμα της διασκέδασης των εγγονών.

3. Αναπληρωματικός γονέας: αναπληρώνει τον γονέα και αναλαμβάνει το ρόλο της γονεϊκής φροντίδας.

4.   Δεξαμενή οικογενειακής σοφίας: η κεφαλή της οικογένειας που δίνει συμβουλές και πόρους αλλά επίσης ελέγχει τους γονείς.

5.   Απόμακρη φιγούρα: έχει σπάνιες επαφές με τα εγγόνια και εμφανίζεται μόνο στις γιορτές και τι οικογενειακές περιστάσεις.

Δυστυχώς, για τους πιο πολλούς παππούδες, η επαφή με τα εγγόνια τους μειώνεται σταθερά στην αρχή της ενηλικίωσης των εγγονών, ιδιαίτερα όταν αφήνουν το σπίτι των γονιών τους και αρχίζουν από μόνα τους μια ανεξάρτητη ζωή. Οι παππούδες που είναι αδύναμοι να διατηρήσουν επαφή με τα εγγόνια τους εξαιτίας ενός διαζυγίου των γονέων ή καβγάδων μέσα στην οικογένεια συχνά υποφέρουν από ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της κακής ψυχικής και σωματικής υγείας, κατάθλιψης, αρνητικών συναισθημάτων και έχουν φτωχότερη ποιότητα ζωής. Επομένως, τους παππούδες τους χρειαζόμαστε και μας χρειάζονται.

Επίδραση των παππούδων στην ανατροφή των παιδιών

Η επιρροή των παππούδων μπορεί να είναι άμεση, που προκύπτει από την επαφή και την πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπίδραση ή έμμεση που μεσολαβείται από άλλα μέσα, όπως για π.χ τη συμπεριφορά των γονέων. Μια πηγή έμμεσης επιρροής των παππούδων είναι μέσω της οικονομικής υποστήριξης. Παραδείγματα ευθείας επικοινωνίας των παππούδων είναι η προσφορά δώρων, η συντροφιά που παρέχουν και η στενή σχέση, η παροχή συναισθηματικού στηρίγματος ή η απορρόφηση κατά καιρούς του στρες της οικογένειας, η εισαγωγή στην οικογενειακή ιστορία και τις εθνικές παραδόσεις και η λειτουργία τους ως πρότυπα για το μεγάλωμα και την ωρίμανση.

Επίσης, παππούδες και εγγόνια συχνά αλληλοδιαπλέκονται σε συνεργιστικές εκπαιδευτικές διαντιδράσεις, όπου οι παππούδες μπορεί να μαθαίνουν στα εγγόνια τη γλώσσα και την πολιτισμική κληρονομιά και τα εγγόνια να μαθαίνουν στους παππούδες τη χρήση των υπολογιστών. Συμπερασματικά, η γιαγιά και ο παππούς μπορεί να φανούν χρήσιμοι όταν προκύπτουν προβλήματα και μπορεί να διατηρήσουν οικογενειακές αξίες και να διασφαλίσουν την οικογενειακή συνέχεια.

Τι επιφέρει η καθημερινή επαφή των παππούδων με τα εγγόνια;

• Οι γονείς μπορεί να επαναπαυθούν στο μεγάλωμα και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους από τους γονείς τους με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η απειρία και η ανασφάλεια που νιώθουν και να αδυνατούν να αναλάβουν ενεργό δράση ή πρωτοβουλίες στην ανατροφή των παιδιών τους. Οι γονείς δεν πρέπει να φοβούνται τα λάθη που μπορεί να κάνουν στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Μόνο η έκθεσή τους στα λάθη θα τους βοηθήσουν να αποκτήσουν την εμπειρία ώστε στο μέλλον να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις για το παιδί τους.
• Οι ρυθμοί ζωής, οι πολλές υποχρεώσεις των γονέων, η ενασχόληση με την σταδιοδρομία και την εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει τους γονείς στην εκχώρηση ρόλων στους παππούδες που δεν θα έπρεπε να έχουν (π.χ μελέτη και προετοιμασία για το σχολείο, καθημερινό πρόγραμμα διατροφής, συνοδεία σε εξωσχολικές δραστηριότητες) χάνοντας έτσι ένα σημαντικό κομμάτι της ανατροφής των παιδιών τους. Οι παππούδες σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντικαθιστούν τους γονείς. Τα παιδιά είναι υποχρεωτικό να παίρνουν ποιοτικό χρόνο με τους γονείς για να αναπτυχθούν υγιώς.
• Σε κάποιες περιπτώσεις, οι παππούδες δένονται τόσο πολύ με τα εγγόνια τους, με αποτέλεσμα να παραμελούν τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους και όταν τα εγγόνια τους μεγαλώνουν, νιώθουν πιο έντονη τη μοναξιά.
• Συχνά, οι κανόνες των παππούδων είναι πιο χαλαροί, μπορεί να είναι υπερβολικά επιτρεπτικοί προς τα εγγόνια με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε συγκρούσεις με τους γονείς για τους κανόνες διαπαιδαγώγησης, κυρίως όταν τα παιδιά δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες που θέτουν οι γονείς τους επικαλούμενα την ανοχή των παππούδων.
• Κάποιες φορές μπορεί να υπονομεύουν άθελά τους την ωρίμανση των εγγονών τους με την υπερπροστασία που επιδεικνύουν (π.χ, δεν το αφήνουν να ντυθεί μόνο του, το ταΐζουν στο στόμα) με αποτέλεσμα το παιδί να μην αυτονομείται έγκαιρα και να μη δείχνει επιθυμία να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής του.

Ο διάλογος, η κατανόηση, η καλή θέληση, η ξεκάθαρη θέσπιση ορίων μπορεί να βοηθήσει στην αρμονική συνύπαρξη παππούδων-γονέων-παιδιών ώστε όλες οι πλευρές να απολαύσουν τα μεγάλα οφέλη της αλληλεπίδρασης των γενεών.

«Ιερό» το δικαίωμα επικοινωνίας των παππούδων με τα εγγόνια

Ο παππούς και η γιαγιά  (ανιόντες) ενός  ανήλικου παιδιού έχουν ίδιον και αυτοτελές δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας  με το εγγόνι τους.

Το δικαίωμα αυτό πηγάζει ευθέως εκ του νόμου και συγκεκριμένα από τη διάταξη του άρθρου  1520 παρ. 2 του Αστικού Κώδικα.

Σκοπός του δικαιώματος  επικοινωνίας του παππού και της γιαγιάς με το εγγόνι, είναι η ικανοποίηση του φυσικού αισθήματος αγάπης μεταξύ τους και η αποτροπή της αμοιβαίας αποξένωσής τους, η οποία θα ασκούσε βλαπτική επίδραση στο συμφέρον του παιδιού.

Κατά τη διάταξη του άρθρου 1520 παρ. 2 και 3 ΑΚ, όπως ισχύει μετά το ν. 1329/1983, ορίζεται ότι “οι γονείς δεν έχουν το δικαίωμα να εμποδίζουν την επικοινωνία  του τέκνου με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος”. Ο αρνητικός τρόπος, με τον οποίο είναι διατυπωμένη η ανωτέρω διάταξη, εξηγείται από το ότι ο νόμος θέλει να τονίσει την αυθυπαρξία του δικαιώματος, δηλαδή η επικοινωνία  παππού και γιαγιάς με εγγόνι (εγγονό ή εγγονή), είναι δυνατόν μόνον κατ' εξαίρεση να παρεμποδισθεί από το γονέα ή τους γονείς, που ασκούν τη γονική μέριμνα, υπό την προϋπόθεση ότι συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος.

Στην Ελλάδα, το 2018 για πρώτη φορά ρυθμίζεται δικαστικά το δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας με ανήλικο εγγόνι, με την απόφαση που ήρθε από το Μονομελές Πρωτοδικείο της Πάτρας.  Στην ελληνική Δικαιοσύνη είχε προσφύγει η γιαγιά. Το δικαστήριο προέταξε ως συμφέρον του παιδιού, την επικοινωνία με ανθρώπους που το αγαπούν. Η δε μητέρα του αγοριού απειλείται με χρηματικό πρόστιμο 1.000 ευρώ και προσωπική κράτηση ενός μήνα, εάν συνεχίσει και δεν επιτρέπει στη γιαγιά του να έρθει σε επαφή με το παιδί.

Έκτοτε έχουμε κι άλλες περιπτώσεις δεδικασμένων, όπως πχ ο Άρειος Πάγος επικύρωσε απόφαση του Εφετείου που έκρινε ότι δεν είναι επιζήμια η επικοινωνία-επαφή δύο ανηλίκων με τον παππού και τη γιαγιά (της πατρικής οικογένειας της μητέρας τους) αφού είναι ψυχικά υγιείς, με ηθικές αρχές και η μεταξύ τους επικοινωνία θα βοηθούσε να μην κοπούν οι δεσμοί αίματος, όπως επίσης θα βοηθούσε να επανασυνδεθούν με το οικογενειακό περιβάλλον της μητέρας τους και τους στενούς συγγενείς της και να μην είναι αγκιστρωμένοι μόνο στο συγγενικό περιβάλλον του πατέρα τους. Αυτό οπωσδήποτε θα βοηθήσει στην ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη σ’ ένα υγιές περιβάλλον, που θα τους προσφέρει στοργή και φροντίδα, προσέθεσαν οι δικαστές.

Η αποκοπή τους από το περιβάλλον της πατρικής οικογένειας της μητέρας τους θα ήταν αντίθετη προς το συμφέρον τους και θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στον ψυχισμό τους, σημειώνεται στη δικαστική απόφαση.

Κατόπιν αυτών, το δικαστήριο ρύθμισε την επικοινωνία των δύο εγγονών με τον παππού και τη γιαγιά.

 Πηγή

ΠΗΓΗ

Τα παιδιά χρειάζονται την τέχνη και τη μουσική, όσο την αγάπη, τον φρέσκο αέρα και το παιχνίδι

ΠΗΓΗ

 

Τα ακόλουθα σοφά λόγια ανήκουν στον Philip Pullman, σ’ έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Βρετανούς συγγραφείς. Είναι γνωστός για πολλά βιβλία και τριλογίες φαντασίας:

Τα παιδιά χρειάζονται την τέχνη και τις ιστορίες, την ποίηση και τη μουσική, όσο χρειάζονται την αγάπη και το φαγητό, τον φρέσκο αέρα και το παιχνίδι. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί φαγητό, οι συνέπειες θα γίνουν σύντομα ορατές.

Αν δεν επιτρέψεις σε ένα παιδί να αναπνέει φρέσκο αέρα και να παίξει, οι συνέπειες είναι επίσης ορατές, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Αν δεν προσφέρεις σε ένα παιδί αγάπη, η ζημιά μπορεί να μη φανεί για κάποια χρόνια, αλλά είναι μόνιμη.

Αλλά αν δεν δώσεις σε ένα παιδί τέχνη και ιστορίες και ποιήματα και μουσική, η ζημιά είναι πολύ δύσκολα ορατή. Όμως, είναι εκεί. Το σώμα του είναι αρκετά υγιές· μπορεί να τρέξει και να πηδήξει, να κολυμπήσει και να φάει και να κάνει πολύ θόρυβο, όπως κάνουν πάντα τα παιδιά, αλλά κάτι πάντα λείπει.

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν χωρίς να έχουν ποτέ αντικρύσει τέχνη οποιουδήποτε είδους και είναι ευτυχισμένοι και ζουν πολύτιμες ζωές, και στων οποίων τα σπίτια δεν υπάρχουν βιβλία και δεν τους νοιάζουν οι εικόνες, και δεν βλέπουν κανένα νόημα στη μουσική. Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, μάλιστα είναι καλοί γείτονες και χρήσιμοι πολίτες.

Όμως άλλοι άνθρωποι, σε κάποιο στάδιο στην παιδική τους ηλικία ή στα νιάτα τους, ή ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής τους, συναντούν κάτι, το οποίο δεν είχαν ποτέ ξανά στο παρελθόν ονειρευτεί. Είναι τόσο ξένο σε εκείνους όσο και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Μία μέρα ακούν μια φωνή στο ραδιόφωνο να τους διαβάζει ένα ποίημα, ή περνούν δίπλα από ένα σπίτι με ανοιχτό παράθυρο, όπου κάποιος παίζει πιάνο ή βλέπει έναν πίνακα απίστευτης ομορφιάς και νιώθουν μια τέτοια μεγάλη δύναμη που τους φέρνει ζάλη.

Κανείς δεν τους έχει προετοιμάσει γι’ αυτό. Ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι έχουν γεμίσει με μια ανείπωτη λαχτάρα, αν και ένα μόλις λεπτό νωρίτερα δεν είχαν καμία ιδέα γι’ αυτή την αίσθηση· μια λαχτάρα για κάτι τόσο γλυκό και τόσο νόστιμο που σχεδόν το νιώθουν στην καρδιά τους.

Σχεδόν κλαίνε, νιώθουν θλίψη και χαρά ταυτόχρονα, μόνοι αλλά και καλοδεχούμενοι από αυτή την εντελώς νέα και παράξενη εμπειρία, και είναι τόσο απεγνωσμένοι να ακούσουν κι άλλο ποίημα, κοντοστέκονται έξω από το παράθυρο και δεν μπορούν να πάρουν το βλέμμα τους από εκείνο τον πίνακα. Το ήθελαν, το χρειάζονταν, όπως ένας πεινασμένος χρειάζεται το φαγητό και ποτέ δεν το γνώριζαν. Δεν είχαν καμία ιδέα.

Αυτό ακριβώς νιώθει ένα παιδί όταν έρχεται κατά τύχη σε επαφή με τη μουσική, τη ζωγραφική ή την ποίηση. Αν δεν ήταν κατά τύχη, μπορεί ποτέ να μην τα συναντούσε, και μπορεί να περνούσε όλη του τη ζωή σε μια κατάσταση πολιτισμικής πείνας, χωρίς καν να το αναγνωρίζει.

Οι συνέπειες της πολιτισμικής πείνας δεν είναι δραματικές, ούτε άμεσες. Δεν είναι εύκολα ορατές. Και, όπως προανάφερα, υπάρχουν καλοί άνθρωποι, ευγενικοί φίλοι και χρήσιμοι πολίτες που ποτέ δεν την έχουν βιώσει και νιώθουν πλήρεις χωρίς την τέχνη. Αν όλα τα βιβλία και όλη η μουσική και όλοι οι πίνακες στον κόσμο εξαφανίζονταν μέσα σε ένα βράδυ, δεν θα ένιωθαν χειρότερα· δεν θα το παρατηρούσαν καν.

Αλλά αυτή η λαχτάρα υπάρχει σε πολλά παιδιά, και συχνά δεν ικανοποιείται ποτέ επειδή δεν έχει ποτέ καταφέρει να ξυπνήσει. Πολλά παιδιά σε κάθε μέρος του πλανήτη λαχταρούν κάτι που θα θρέψει και θα γιατρέψει την ψυχή τους με έναν τρόπο που τίποτε άλλο δεν μπορεί.

Λέμε ορθώς ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα στην τροφή και στο καταφύγιο, στην εκπαίδευση, στην ιατρική φροντίδα κλπ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε παιδί έχει και το δικαίωμα να βιώσει τον πολιτισμό. Πρέπει να καταλάβουμε πλήρως ότι χωρίς ιστορίες και ποιήματα, χωρίς εικόνες και μουσική, τα παιδιά θα «πεινάσουν».

Πηγή

ΠΗΓΗ

Πρέπει η μαμά να μη λέει πάντα τα μυστικά των παιδιών στον μπαμπά;

ΠΗΓΗ

 

«Θα είναι το μυστικό μας, δε θα το πούμε στον μπαμπά» - Σωστό ή λάθος;

Μπορεί να φαντάζει δελεαστικό να κρατήσετε κρυφό από τον σύζυγό σας ένα μυστικό του παιδιού σας είτε για να ενισχύσετε την εμπιστοσύνη μεταξύ σας ή για να του δείξετε ότι είστε φίλη του, αλλά είναι σωστό;

Πριν απαντήσετε, αναρωτηθείτε πώς θα νιώθατε εσείς αν ανακαλύπτατε ότι το παιδί σας έχει μυστικά από εσάς τα οποία μοιράζεται με τον μπαμπά του.

Πιθανόν να νιώσετε ικανοποίηση θεωρώντας το ως ένδειξη καλής σχέσης μεταξύ τους.Όμως, παραδεχτείτε το, θα σας ενοχλούσε αν αυτό επαναλαμβάνονταν κι εσείς μένατε στο σκοτάδι.

Από την άλλη, αρκετές μητέρες που έχουν βρεθεί σε αυτό το δίλημμα, θεωρούν ότι όλα τα μυστικά δεν έχουν την ίδια βαρύτητα.

Ένας κακός βαθμός ή μια κλήση από τον δάσκαλο

Εάν ο γιος ή η κόρη σας πάρει κακό βαθμό σε ένα τεστ ή σας τηλεφωνήσει ο δάσκαλος, ο σύζυγός σας πρέπει να το μάθει. Όση πίεση και αν νιώθει το παιδί στο σχολείο, εσείς και ο σύζυγός σας πρέπει να είστε ενωμένοι, να μη κρατάτε μυστικά μεταξύ σας και να το στηρίζετε με κάθε τρόπο.

Ένα προσωπικό ζήτημα

Μερικά κορίτσια ικετεύουν τις μαμάδες τους να μη λένε ότι ξεκίνησε η περίοδός τους γιατί νιώθουν άβολα. Ακόμα κι ένα τόσο προσωπικό θέμα όμως δεν θα πρέπει να παραμείνει μυστικό από τον μπαμπά. Μπορείτε να τον ενημερώσετε και να του ζητήσετε να προσποιηθεί ότι δεν ξέρει.

Μια σχέση

Εάν το παιδί σας, σας ζητήσει να μην πείτε στον σύζυγό σας ότι βγαίνει ραντεβού, αυτό θα πρέπει ν' αποτελέσει κόκκινη σημαία. Εξηγήστε του ότι είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να είναι μυστικό κι ότι ο μπαμπάς πρέπει να είναι ενήμερος.

Προβληματική συμπεριφορά

Εάν το παιδί σας έχει προβλήματα συμπεριφοράς, ο σύζυγός σας οφείλει να το μάθει. Συχνά τα παιδιά θέλουν να το κρατήσουν μυστικό επειδή "ο μπαμπάς θα φωνάξει". Εάν πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, μιλήστε του πρώτα εσείς και δώστε του χρόνο να το επεξεργαστεί προτού κουβεντιάσει ο ίδιος μαζί του.

Το παιδί θα πρέπει να μάθει να μιλά ανοιχτά και στους δύο γονείς από μικρή ηλικία αποφεύγοντας τα μυστικά και τα ψέματα. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να υπάρχει επικοινωνία και σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ σας. Κι αυτό δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά χτίζεται καθημερινά.

Με πληροφορίες από το imom.com

Πηγή

ΠΗΓΗ