«Το κορδόνι με τους ηλίανθους» που διευκολύνει τη ζωή γονιών με παιδιά ΑμεΑ

πηγη

 

Αν δείτε κάποια οικογένεια σε ένα αεροδρόμιο να φορά αυτά τα κορδόνια στο λαιμό, δείξτε ευγένεια και παραχωρήστε της προτεραιότητα…

Οι επιβάτες με αθέατες ειδικές ανάγκες (π.χ. αυτισμός) μπορούν τώρα να χρησιμοποιήσουν ένα κορδόνι για το λαιμό με ηλιανθούς και ένα βραχιολάκι «Σημαντικός Επιβάτης», κάνοντας φανερό στο προσωπικό του αεροδρομίου ή του αεροπλάνου ότι μπορεί να χρειάζονται επιπλέον βοήθεια όταν ταξιδεύουν.

Η πρωτοβουλία Sunflower Lanyard, που χρησιμοποιείται ήδη παγκοσμίως σε πολλά αεροδρόμια, όπως το Heathrow και το Gatwick, επιτρέπει με ένα διακριτικό τρόπο στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες να διαχωριστούν από τους υπόλοιπους επιβάτες.

Τα κορδόνια είναι διαθέσιμα στο αεροδρόμιο και το προσωπικό έχει εκπαιδευτεί να τα αναγνωρίσει, παρέχοντας την κατάλληλη βοήθεια.

Επίσης, πολλά αεροδρόμια προσφέρουν και βραχιολάκια, στην περίπτωση του Δουβλίνου με τη σήμανση «Σημαντικός Επιβάτης Important Flyer», που όσοι το φορούν μπορούν να το δείξουν στο προσωπικό αν απαιτηθεί ειδική βοήθεια.

Ελπίζουμε ότι η εισαγωγή του κορδονιού θα κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση και το ταξίδι για εκείνους τους επιβάτες που χρειάζονται λίγη περισσότερη βοήθεια, δήλωσε ο Ντίτρι Ο Ντόνοβαν O’ Donovan, Διευθυντής Επιχειρήσεων του αεροδρομίου Cork στο Δουβλίνο.

Οι αθέατες αναπηρίες περιλαμβάνουν τη διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, την επιληψία και εγκεφαλικούς τραυματισμούς, διαταραχές ή παθήσεις που μπορεί να μην είναι ορατές σε άλλους ανθρώπους, αλλά που έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις ζωές όσων τις έχουν.

Οι επιβάτες με παρόμοιες ειδικές ανάγκες μπορούν να δυσκολευθούν στο ταξίδι τους, ειδικά σε ουρές ή πλήθη σε σημεία πίεσης, όπως ο έλεγχος ασφαλείας και διαβατηρίου.

Κάθε είδος διαταραχής, αναπηρίας ή ειδικής ανάγκης είναι πολύ δύσκολη, όμως όταν δεν είναι ορατή η αναπηρία, δυστυχώς μπορεί να προκύψει και στίγμα. Ως κοινωνία, πρέπει να σταματήσουμε και να σκεφτούμε πριν κάνουμε υποθέσεις για κάποιους ανθρώπους. Από αυτή την άποψη είναι πολύ σημαντικό το προσωπικό όλων των αεροδρομίων να εκπαιδεύεται στην παροχή πρώτων βοηθειών ψυχικής υγείας, υποστηρίζει ο διευθυντής Ο Ντόνοβαν.

Τα τελευταία χρόνια, πολλά αεροδρόμια στον κόσμο έχουν βελτιώσει τις υπηρεσίες τους προκειμένου να βοηθήσουν τους επιβάτες με κρυμμένες δυσκολίες – με το αεροδρόμιο Shannon να είναι το πρώτο στην Ευρώπη που έχει εγκαινιάσει ένα «αισθητηριακό χώρο» παρέχοντας ένα χώρο με ηρεμία για παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.

 

 

 

 

 

Πηγη

Αυτισμός: «Έξυπνα» γυαλιά βοηθούν ...

πηγη

Ένα ζευγάρι «έξυπνα» γυαλιά θέτει στην διάθεση των ατόμων με αυτισμό η Google με στόχο να τα βοηθήσει να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων μέσω των εκφράσεων του προσώπου τους, σύμφωνα με άρθρο του επιστημονικού εντύπου npj Digital Medicine.

«Παρατηρούμε ένα διαρκές και ισχυρό όφελος. Τα παιδιά γίνονται πιο κοινωνικά και κάνουν περισσότερη οπτική επαφή, ενώ αντιλαμβάνονται και εκτιμούν καλύτερα τα συναισθήματα των άλλων, απ’ ότι πριν τη χρήση των γυαλιών», αναφέρει ο Ντένις Γουολ, επίκουρος καθηγητής Παιδιατρικής και Επιστημών Βιοϊατρικών Δεδομένων στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.

Ως γνωστόν τα παιδιά με διαταραχές του φάσματος του αυτισμού δυσκολεύονται στη μη λεκτική επικοινωνία, ενώ αποφεύγουν την οπτική επαφή και αντιμετωπίζουν συνολικά εμπόδια στην κοινωνική αλληλεπίδραση.

Η πρώιμη θεραπεία του αυτισμού αποτελεί πραγματική πρόκληση για τους επιστήμονες αφού πιστεύεται ότι υπάρχει ένα «παράθυρο» έγκαιρης παρέμβασης όταν ο εγκέφαλος των παιδιών είναι ακόμα πιο προσαρμοστικός.

Ο Δρ Γουολ και οι συνεργάτες του σχεδίασαν μια εφαρμογή που συλλέγει δεδομένα από ένα ζευγάρι «έξυπνα» γυαλιά τα οποία όταν το παιδί τα φορά σκανάρουν τα πρόσωπα και αναγνωρίσουν οκτώ εκφράσεις: χαρά, λύπη, θυμό, απέχθεια, έκπληξη, φόβο, συγκατάβαση και ουδετερότητα.

Οι ερευνητές έδωσαν αρχικά έμφαση στην «εκπαίδευση» νέου αυτού συστήματος με βάσει εκφράσεις από πρόσωπα με τα οποία αλληλεπιδρούν τα παιδιά με αυτισμό σε καθημερινή βάση, όπως οι γονείς και τα αδέρφια τους.

Στο πλαίσιο πιλοτικής μελέτης, 14 παιδιά κλήθηκαν να φορέσουν τα έξυπνα γυαλιά Free play για τουλάχιστον τρεις συνεδρίες διάρκειας 20 λεπτών έκαστη, σε εβδομαδιαία βάση για τουλάχιστον έξι εβδομάδες.

Τα 12 από τα 14 παιδιά μετά το τέλος της περιόδου αυτής είχαν παρουσιάσει αξιοσημείωτη βελτίωση ως προς την οπτική επαφή.

Κατά μέσο όρο εμφάνισαν βελτιώσεις και στα αυτιστικά συμπτώματα: έξι από τα 14 βελτιώθηκαν τόσο πολύ που τελικά άλλαξαν κατηγοριοποίηση ως προς τη σοβαρότητα της συμπτωματολογίας τους. Τέσσερα από σοβαρή σε μέτρια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, ένα από μέτρια σε ήπια και ένα από ήπια σε φυσιολογική.

Πάντως οι ερευνητές σπεύδουν να σημειώσουν ότι η μελέτη έχει περιορισμούς αφού η στιγμιαία αποτύπωση μιας εικόνας του προσώπου δε μπορεί να αντιληφθεί όλο το εύρος των ανθρώπινων συναισθημάτων και ενδεχομένως τα παιδιά με αυτισμό να δυσκολευθούν να μεταφράσουν σε πραγματικές συνθήκες αυτά που έχουν μάθει μέσω των έξυπνων γυαλιών και της ειδικής εφαρμογής που τα συνοδεύει.

Η εφαρμογή αν και είναι ακριβής κατά 97% στην αναγνώριση των εκφράσεων του προσώπου, απομένει ένα σημαντικό 3% και γι’ αυτό οι επιστήμονες θεωρούν ότι πρέπει να αναπροσαρμόσουν το λογισμικό των έξυπνων γυαλιών, ώστε να επεξεργάζεται και λήψεις που έχουν γίνει από περίεργες γωνίες ή όταν το πρόσωπο είναι σε κατάσταση ηρεμίας, ή είναι μη εκφραστικό.

πηγη

 

Άγχος για το σχολείο: Η διαταραχή που δεν γνωρίζουμε

πηγη

 

Μάθετε που οφείλεται η νευρικότητα ή το άγχος που αισθάνονται τα παιδιά για το σχολείο και τι μπορείτε να κάνετε για να το βοηθήσετε.

Ένα από τα συχνότερα παράπονα των παιδιών αφορά το σχολείο και συχνά ζητούν επίμονα από τους γονείς τους να μην τα πάνε ξανά. Αν και αποτελεί μία φυσιολογική αντίδραση, καθώς τα παίρνετε μακριά από την διασκέδαση και την ασφάλεια του σπιτιού, ορισμένες φορές αυτή η διαμαρτυρία ενδέχεται να κρύβει ένα βαθύτερο πρόβλημα, την αγχώδη διαταραχή, καθώς το παιδί νιώθει τις προσδοκίες να αυξάνονται σημαντικά με το σχολείο, πράγμα που ενδεχομένως να μην μπορεί ακόμα να διαχειριστεί.

Τι είναι αυτή η διαταραχή;

Ορισμένα παιδιά που, μπορεί να αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες που δεν έχουν διαγνωσθεί, είτε γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν το πρόβλημα είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν προσπαθεί αρκετά, αντιμετωπίζουν δυσκολία σε συγκεκριμένα ζητήματα και προσπαθούν δίχως να έχουν κάποια εξωτερική βοήθεια. Ως αποτέλεσμα, αυτά τα παιδιά κυριεύονται από το άγχος, είναι νευρικά και δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο, προκειμένου να μην βρεθούν ξανά σε αυτή την δύσκολη θέση.

Συμπτώματα

Συνήθως τα παιδιά με σχολικός άγχος παρουσιάζουν μια σειρά συμπτωμάτων που σχετίζονται με την νευρικότητα και την ανησυχία. Τα παιδιά, ειδικά της προσχολικής ηλικίας, αναφέρουν συχνά το φόβο τους για την επιστροφή στο σχολείο ενώ ενδέχεται να σας ζητήσουν επανειλημμένες επιβεβαιώσεις, όπως «Πρέπει όντως να πάω;». Συχνά ενδέχεται να διαμαρτυρηθούν για πόνους στο στομάχι ή πονοκεφάλους ενώ μερικά δυσκολεύονται να κοιμηθούν μόνα τους και μπορεί να σας ζητήσουν να κοιμηθούν μαζί σας.

Σε ορισμένες ακόμα περιπτώσεις, ενδεχομένως τα παιδιά να αναπτύξουν τόσο έντονη φοβία, που να μην γίνεται να μεταφερθούν στο σχολικό ή το κτίριο του σχολείου. Εάν παρόλ’αυτά καταφέρουν να φτάσουν, μπορεί να κλαίνε ανεξέλεγκτα και να παραπονιούνται ότι πονούν, δίχως να μπορεί να τα ηρεμήσει ο δάσκαλός τους. Σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται ξεκάθαρα, ότι το παιδί δεν είναι απλώς αρνητικό αλλά προσπαθεί να ξεφύγει από μια κατάσταση που το τρομοκρατεί. Στο μεταξύ, πρέπει να έχετε κατά νου ότι το παιδί που αντιμετωπίζει την εν λόγω διαταραχή, προσπαθεί να αποφύγει το σχολείο καθημερινά και όχι κάποιες μόνο ημέρες.

Τι μπορείτε να κάνετε

Προσπαθήστε παραμένοντας ψύχραιμοι να συζητήσετε με το παιδί και να το ρωτήσετε σε ήπιο τόνο τι είναι αυτό που το κάνει να θέλει να αποφύγει πάση θυσία το σχολείο. Δώστε του να καταλάβει ότι βρίσκεστε εκεί για να το βοηθήσετε και όχι για να το μαλώσετε. Αν αγχώνεται επειδή πρόκειται να αλλάξει σχολείο, δοκιμάστε να κάνετε μερικές βόλτες μαζί, ώστε να το δει και να ξέρει τι να περιμένει. Μία καλή ιδέα θα ήταν να κανονίσετε ένα απόγευμα παιχνιδιού με τους νέους του συμμαθητές στο σπίτι, όπου θα μπορείτε να το παρακολουθείτε. Εκείνο θα γνωρίσει νέα παιδιά, γεγονός που μπορεί να αυξήσει το άγχος του αλλά θα γίνεται μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού του, πράγμα που το μετριάζει.

Αν παρατηρήσετε ότι το δυσκολεύει η μετάβαση από τις διακοπές των γιορτών πίσω στο καθημερινό σχολικό πρόγραμμα, προσπαθήστε να διατηρήσετε την επαφή του, είτε διαβάζοντας για μία ώρα την ημέρα, είτε κανονίζοντας συναντήσεις με συμμαθητές του.

πηγη

 

Δυσλεξία: Οι ενδείξεις στη συμπεριφορά του παιδιού που..

πηγη

Η δυσλεξία καθώς και οι υπόλοιπες ειδικές μαθησιακές διαταραχές, εκδηλώνονται με σημαντικές ελλείψεις στην εκμάθηση των σχολικών δεξιοτήτων με την παράλληλη αποτυχία ανάπτυξης κάποιας ικανότητας στην κατάλληλη ηλικία – Δείτε ποιες ενδείξεις στη συμπεριφορά του μικρού μαθητή πρέπει να σας προβληματίσουν

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε γονείς και δασκάλους να λένε ότι «αυτό το παιδί δεν παίρνει τα γράμματα» ή «είναι τεμπέλης και ανοργάνωτος» ή «μα πόσο αδιάφορος μπορεί να είναι για τα μαθήματά του;» Ωστόσο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι κάποια παιδιά δεν συμβαδίζουν στην επίδοση με τους συμμαθητές τους λόγω της ύπαρξης ειδικών μαθησιακών δυσκολιών. Ο λόγος, στην ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Ελπίδα Παναγιωτουνάκου.

Οι Ειδικές Μαθησιακές Διαταραχές, είναι οι διαταραχές οι οποίες εκδηλώνονται με σημαντικές ελλείψεις στην εκμάθηση των σχολικών δεξιοτήτων με την παράλληλη αποτυχία ανάπτυξης κάποιας ικανότητας στην κατάλληλη ηλικία. Ο όρος αναφέρεται σε μια ανομοιογενή ομάδα διαταραχών, οι οποίες εκδηλώνονται με σημαντικές δυσκολίες στην κατάκτηση και τη χρήση δεξιοτήτων ακρόασης, ομιλίας, ανάγνωσης, γραφής, συλλογισμού ή μαθηματικής ικανότητας. Οι διαταραχές αυτές είναι εγγενείς στο άτομο, αποδίδονται σε δυσλειτουργία του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος και μπορεί να υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής.

Οι μαθησιακές διαταραχές παρόλο που παρουσιάζονται σε πολύ νεαρή ηλικία, συνήθως δεν αναγνωρίζονται μέχρι το παιδί να φτάσει στη σχολική ηλικία. Επομένως, απαραίτητο κριτήριο προσδιορισμού τους είναι το παιδί να έχει ξεκινήσει τη φοίτησή του στην Α΄ Δημοτικού, να έχει φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης και να μην πάσχει από ψυχικές διαταραχές.

Μερικές ενδείξεις που θα πρέπει να σας προβληματίσουν:

Το παιδί αργεί να κατανοήσει τον μηχανισμό της ανάγνωσης, ενώ ακόμα κι όταν τα καταφέρει η αναγνωστική του ταχύτητα είναι πιο αργή σε σύγκριση με τους συμμαθητές του
Χάνει τη «γραμμή» που διαβάζει και γι’ αυτό συχνά υπογραμμίζει τις λέξεις με το δάχτυλό του
Δυσκολεύεται στην κατανόηση του κειμένου
Δεν τηρεί τα σημεία στίξης
Δημιουργεί μια δική του λέξη αντικρίζοντας κάποια οικεία συλλαβή (π.χ. παιδί αντί παιδάκια, μαντήλι αντί καντήλι)
Αντικαθιστά γράμματα στο γραπτό λόγο (π.χ. θ-δ, β-φ, γ-χ)
Αντιστρέφει τη σειρά των γραμμάτων
Παραλείπει συλλαβές ή γράμματα
Δυσκολεύεται στην οριοθέτηση της γραφής
Παραλείπει τόνους
Έχει δυσκολία στη σωστή σύνταξη των προτάσεων
Παρουσιάζει αδυναμία στην τήρηση ακόμα και βασικών κανόνων ορθογραφίας
Ωστόσο, εκτός από δυσκολίες στη γραφή και την ανάγνωση, το παιδί με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες εμφανίζει μια σειρά δυσκολιών και σε άλλους τομείς.

Πιο συγκεκριμένα:

Δυσκολεύεται στις αλληλουχίες (π.χ. τι έγινε πριν – μετά, εποχές, μέρες, μήνες)
Δεν μπορεί να λειτουργήσει κάτω από πίεση ή να δεχτεί πολλές πληροφορίες μαζί
Παρουσιάζει αδυναμία στη μνήμη
Συχνά είναι ακατάστατο και αδυνατεί να οργανώσει τόσο τα πράγματά του όσο και τον χρόνο του
Πολλές φορές χαρακτηρίζεται από διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα
Εμφανίζει δυσκολία στη συγκέντρωση και πρόωρη κόπωση
Οι μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να συνυπάρχουν με προβλήματα σε συμπεριφορές αυτοελέγχου, καθώς και με προβλήματα κοινωνικής αντίληψης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης, δίχως αυτά να συνιστούν από μόνα τους ενδείξεις ύπαρξης μαθησιακών δυσκολιών.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή οι δυσκολίες στη μάθηση επηρεάζουν αρνητικά όχι μόνο τη σχολική επίδοση του παιδιού, αλλά και τον συναισθηματικό του κόσμο, κρίνεται αναγκαία η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση. Με τη βοήθεια ενός Ψυχολόγου – Ειδικού Παιδαγωγού μπορούν να αξιοποιηθούν δημιουργικά τα δυνατά σημεία του παιδιού έτσι ώστε να συμβαδίσει με τις ανάγκες του σχολείου, προστατεύοντας παράλληλα το αυτοσυναίσθημά του.

πηγη

 

Aυτισμός: Νέο διαγνωστικό εργαλείο εντοπίζει ..

πηγη

 

Σε ποιο σημείο του εγκεφάλου κρύβεται η «ασυμφωνία των νευρώνων» που προκαλεί τη διαταραχή αυτιστικού φάσματος; Ερευνητές εκτιμούν πως έχουν την απάντηση, αναδεικνύοντας μια νεότερη διαγνωστική μέθοδο

Όσο κι αν έχει ενισχυθεί η ευαισθητοποίηση για τις νευροαναπτυξιακές διαταραχές, όπως ο αυτισμός, η έγκαιρη διάγνωση είναι το κλειδί για να αντιμετωπιστούν ακόμα περισσότερα παιδιά, ακόμα και ενήλικες. Ακόμα, όμως, οι αιτίες εμφάνισης αυτών των χαρακτηριστικών της αυτιστικής συμπεριφοράς παραμένουν άγνωστες.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται σήμερα βασίζονται στην παρατήρηση και την κατανόηση της διαταραχής μέσω της μελέτης των συμπεριφορικών συνεπειών της, χρησιμοποιώντας αντίστοιχα και τεχνικές όπως η λειτουργική απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού που χαρτογραφούν τις αντιδράσεις του εγκεφάλου στις εισροές και τη δραστηριότητα, αλλά ελάχιστα έχει διερευνηθεί τι προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις.

Έχοντας αυτά ως δεδομένα, μια μελέτη από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια προτείνει μια νέα ελπιδοφόρα προσέγγιση για την εξεύρεση απαντήσεων, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξίσου σημαντική πρόοδο στη μελέτη άλλων νευρολογικών ασθενειών και διαταραχών, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.

Ερευνητές του Κολλεγίου και της Μεταπτυχιακής Σχολής Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια (UVA) κατάφεραν να κατανοήσουν καλύτερα τις φυσιολογικές διαφορές μεταξύ των εγκεφαλικών δομών ατόμων με διαταραχή αυτιστικού φάσματος και μη αυτιστικών ατόμων μέσω της χρήσης της μαγνητικής τομογραφίας διάχυσης, μιας τεχνικής που μετρά τη μοριακή διάχυση σε βιολογικό ιστό, για να παρατηρήσουν πώς το νερό κινείται στον εγκέφαλο και πώς αλληλεπιδρά με τις κυτταρικές μεμβράνες. Η προσέγγιση αυτή βοήθησε την επιστημονική ομάδα να αναπτύξει μαθηματικά μοντέλα των μικροδομών του εγκεφάλου που βοήθησαν στον εντοπισμό δομικών διαφορών στους εγκεφάλους ατόμων στο φάσμα του αυτισμού, καθώς και ατόμων που δεν ανήκουν στο φάσμα. Με απλά λόγια, η εξέταση αντικατοπτρίζει τις συμπεριφορικές αλλαγές στον εγκέφαλο.

«Μέχρι σήμερα, δεν είναι κατανοητό ποιες μπορεί να είναι αυτές οι διαφορές στην περιοχή του εγκεφάλου» επισημαίνει ο Δρ Benjamin Newman, μεταδιδακτορικός ερευνητής του Τμήματος Ψυχολογίας του UVA, πρόσφατος απόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος νευροεπιστημών της Ιατρικής Σχολής του UVA και κύριος συγγραφέας της νέας ερευνητικής εργασίας. «Αυτή η νέα προσέγγιση εξετάζει τις νευρωνικές διαφορές που συμβάλλουν στην αιτιολογία της διαταραχής του φάσματος του αυτισμού» συμπληρώνει.

Χρησιμοποιώντας τα πιο πρόσφατα δεδομένα νευροαπεικόνισης και υπολογιστικές μεθοδολογίες, κατάφεραν να συμπεράνουν μια πρώτη στο είδος της προσέγγιση για τον υπολογισμό της αγωγιμότητας των νευρικών αξόνων και της ικανότητάς τους να μεταφέρουν πληροφορίες μέσω του εγκεφάλου. Η μελέτη προσφέρει επίσης αποδείξεις ότι αυτές οι μικροδομικές διαφορές σχετίζονται άμεσα με τις βαθμολογίες των συμμετεχόντων στο ερωτηματολόγιο κοινωνικής επικοινωνίας, ένα κοινό κλινικό εργαλείο για τη διάγνωση του αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ).

«Αυτό που παρατηρήσαμε είναι μια διαφορά στη διάμετρο των μικροδομικών στοιχείων στον εγκέφαλο των ατόμων στο φάσμα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η δομή του εγκεφάλου» εξηγεί ο Δρ Newman.

Ως αποτέλεσμα, η διάγνωση θα βασίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα, με στόχο την καλύτερη κατανόηση: «Η κατανόηση των συμπεριφορών θα μπορούσε να είναι υποκειμενική, ανάλογα με το ποιος κάνει τη διάγνωση. Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε μεγαλύτερη πιστότητα όσον αφορά τις φυσιολογικές μετρήσεις που έχουμε, ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα από πού προέρχονται αυτές οι συμπεριφορές. Είναι η πρώτη φορά που αυτού του είδους η μέτρηση εφαρμόζεται σε κλινικό πληθυσμό, ρίχνοντας φως στην προέλευση της ΔΑΦ» διευκρινίζει ο Δρ John Darrell Van Horn, καθηγητής ψυχολογίας και επιστήμης των δεδομένων στο Πανεπιστήμιο UVA.

ΠΗΓΗ

 

Τι χαράσσεται εντονότερα στην μνήμη μας – Έρευνα αποκαλύπτει τα μυστικά του νου

πηγη

 

Ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση του πώς λειτουργεί η μνήμη έκαναν ψυχολόγοι-ερευνητές από το Ινστιτούτο Προηγμένης Επιστήμης και Τεχνολογίας Beckman, ανοίγοντας πιθανά μονοπάτια για τη θεραπεία της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) και την αντιμετώπιση της απώλειας μνήμης σε διαταραχές όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.

Η μελέτη τους, που δημοσιεύεται στο Cognition and Emotion, έδειξε ότι τα δυσάρεστα γεγονότα ενισχύουν τη μνήμη και, έτσι, θυμόμαστε εντονότερα τις στιγμές που ακολουθούν ενός επεισοδίου που μας γέννησε αρνητικά συναισθήματα και όχι όσα μεσολάβησαν έως τότε. Η ανάδειξη αυτής της μοναδικής πτυχής της ανθρώπινης μνήμης, πέρα από όπλο για την αντιμετώπιση νευρολογικών διαταραχών, μπορεί να βελτιώσει και τον τρόπο που αξιολογούνται οι καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων.

«Είναι ένα ξεκάθαρο εύρημα που μας εισαγάγει σε μια εντελώς νέα διάσταση για την κατανόηση των επιπτώσεων του συναισθήματος στη μνήμη» δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Paul Bogdan, η διδακτορική έρευνα του οποίου στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι Urbana-Champaign αποτέλεσε τη βάση για την πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στο πλαίσιο του εργαστηρίου Dolcos Lab με επικεφαλής τους καθηγητές ψυχολογίας Florin και Sanda Dolcos.

Δύο πειράματα

Η ερευνητική ομάδα οργάνωσε δύο πανομοιότυπα πειράματα: μια αρχική μελέτη με 72 συμμετέχοντες για να καθορίσει τις διαδικασίες και τις ερευνητικές υποθέσεις και μια επαναληπτική με 150 συμμετέχοντες προς επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων.

Σε πρώτο στάδιο, οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν μια σειρά από εικόνες που προσομοίαζαν σε μια αλληλουχία αναμνήσεων. Οι μισές από τις εικόνες προκαλούσαν αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις και οι υπόλοιπες ήταν συναισθηματικά ουδέτερες. Για να πετύχουν την προσομοίωση με αναμνήσεις, οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να φανταστούν τον εαυτό τους να ταξιδεύει στα μέρη που απεικονίζονταν και να συνδέσουν τις εικόνες με ένα δικό τους αφήγημα. Αυτό «ενίσχυσε την αίσθηση ότι τα ζεύγη διαδοχικών εικόνων έχουν νοηματική σύνδεση» εξήγησαν οι ερευνητές.

Μια ώρα μετά, οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν ζεύγη εικόνων από το αρχικό πείραμα και ρωτήθηκαν για κάθε ζεύγος αν η δεύτερη εικόνα εμφανιζόταν αμέσως πριν ή αμέσως μετά την πρώτη. (Τους δόθηκε επίσης η επιλογή «κανένα από τα δύο» καθώς και να δηλώσουν ότι δεν θυμόντουσαν τη σειρά).

Τα αποτελέσματα ήταν συνεπή και στις δύο μελέτες. Οι συμμετέχοντες μπορούσαν να θυμηθούν με μεγαλύτερη ακρίβεια πότε εμφανιζόταν η δεύτερη εικόνα όταν οι αρνητικά φορτισμένες αναμνήσεις εμφανίζονταν πριν από τις ουδέτερες στο χρονοδιάγραμμα. Εάν στους συμμετέχοντες εμφανιζόταν πρώτα μια αρνητική εικόνα, ήταν πιο εύστοχοι στην ανάκληση των ουδέτερων εικόνων που ακολούθησαν. Αντιστρόφως, αν προηγούταν η ουδέτερη συναισθηματικά εικόνα, μπορούσαν να θυμηθούν πιο σωστά τη σειρά των αρνητικών εικόνων που προηγήθηκαν.

Με άλλα λόγια, η μνήμη κυλά από το αρνητικό στο ουδέτερο. «Έτσι, τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι αν κάποιος προσβληθεί σε μια συζήτηση, θα θυμηθεί καλύτερα όσα ειπώθηκαν αμέσως μετά την προσβολή, όχι όσα προηγήθηκαν» δήλωσε ο Bogdan.

Πιθανές εξηγήσεις

Οι ερευνητές αποκλείουν να πρόκειται για διαίσθηση. «Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι εξελίχθηκαν ώστε να θυμούνται καλά όσα οδήγησαν σε αρνητικές καταστάσεις» δήλωσε ο Bogdan. «Αν σας δάγκωσε ένα φίδι, τι παράτολμο κάνατε προηγουμένως;».

Μια εξήγηση είναι ότι οι αρνητικά φορτισμένες συναισθηματικές εξάρσεις (π.χ. όταν κάποιος δέχεται δάγκωμα από φίδι) οδηγούν σε μια κατάσταση αυξημένης συγκέντρωσης και της εγρήγορσης, λέγοντας στον εγκέφαλό μας να κρατήσει εξαντλητικές σημειώσεις για το τι θα συμβεί στη συνέχεια και να τις φυλάξει για μελλοντική χρήση.

Τα ευρήματα ρίχνουν επιπλέον φως στους μηχανισμούς πίσω από το μετατραυματικό στρες, όπου μια αντικειμενικά ουδέτερη δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει μια ακούσια έκρηξη αρνητικών συναισθημάτων. «Για παράδειγμα, ένας βετεράνος πολέμου που ακούει έναν δυνατό θόρυβο και συμπεραίνει ότι το κτίριο που βρίσκεται σύντομα θα καταρρεύσει λόγω έκρηξης» ανέφερε ο Δρ Florin Dolcos εξηγώντας ότι «αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ρήξη μεταξύ της μνήμης της τραυματικής εμπειρίας και του αρχικού της περικειμένου: το “τι” διαχωρίζεται από το “πού” και το “πότε”».

Η ανάκτηση του ελέγχου στις τραυματικές αναμνήσεις, λοιπόν, απαιτεί την επανασύνδεσή τους με το πλαίσιό τους· τον αρχικό τους τόπο και χρόνο. Οι ερευνητές ελπίζουν να ενσωματώσουν αυτή τη στρατηγική στις γνωστικές ψυχοθεραπείες για τα άτομα με διαταραχή μετατραυματικού στρες.

Εκτός από τη σίγαση των αρνητικών συναισθημάτων, η παραπάνω προσέγγιση θα μπορούσε να λειτουργήσει θεραπευτικά μέσα από την πυροδότηση θετικών συναισθημάτων για την αφύπνιση σημαντικών αναμνήσεων σε άτομα με προβλήματα μνήμης, όπως με άνοια ή νόσο Αλτσχάιμερ, ανέφερε η Δρ Sanda Dolcos.

 Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Πηγη

Φόβοι και ανησυχίες: Μη διστάζετε να τα αντιμετωπίσετε – Το κόλπο των 4″ για να τα ξεπεράσετε

πηγη

 

Μπορούμε να υποθέσουμε πως η πλειοψηφία έχει ακούσει πως τους φόβους και τις αρνητικές σκέψεις πρέπει να τα αντιμετωπίζεις, αλλιώς αφήνεις ανοιχτές υποθέσεις που κάποτε θα γυρίσουν μπούμερανγκ και, επιπλέον, με σοβαρότερες συνέπειες. Αυτή τη συμβουλή έρχεται να αμφισβητήσει πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ που δημοσιεύτηκε στο Science Advances και ισχυρίζεται ότι, ίσως τελικά δεν είναι κακό να τα προσπερνάμε, αφού έτσι τα αποδυναμώνουμε.

Οι ερευνητές ζήτησαν σε 120 άτομα από 16 χώρες να απαριθμήσουν τους φόβους που είχαν για το μέλλον και οι οποίοι τους είχαν επανειλημμένως προκαλέσει αγωνία κατά τους προηγούμενους έξι μήνες. Τα παραδείγματα περιλάμβαναν την απώλεια της εργασίας τους, την ασθένεια ενός μέλους της οικογένειας ή την εξαφάνιση των παιδιών τους.

Έπειτα, έδειξαν στους μισούς μια λέξη που αντιπροσώπευε κάθε φόβο και τους ζήτησαν να διώξουν την αρνητική σκέψη από το μυαλό τους. Αφού έκαναν την 20λεπτη άσκηση με 12 από τους φόβους τους, οι περισσότεροι συμμετέχοντες ένιωσαν ήδη λιγότερο αγχωμένοι για τις ανησυχίες τους. Τρεις μήνες αργότερα, το αντιλαμβανόμενο άγχος τους παρέμενε μικρότερο σε σχέση με το διάστημα πριν τη μελέτη, ενώ είχαν ανακουφιστεί σημαντικά από τα συμπτώματα κατάθλιψης.

Η στωικότητα και το κόλπο των 4″ 

Κόντρα στην κυρίαρχη πεποίθηση που θέλει τα θαμμένα αρνητικά συναισθήματα να βγαίνουν αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια, τα ευρήματα έδειξαν ότι, κλείνοντάς τα σε κουτί, δίνουμε στον χρόνο την ευκαιρία να τα αποδυναμώσει, να ξεθωριάσουν από τη μνήμη μας, σε αντίθεση με όσα μας βασανίζουν αλλά επιλέγουμε να κρατάμε απέναντί μας.

Ο καθηγητής Michael Anderson και επικεφαλής της μελέτης, δήλωσε σχετικά:

«Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι υπάρχει αλήθεια στην “πολύ βρετανική” ιδέα της στωικότητας. Είναι μια απόδειξη ότι πρέπει να προσπαθούμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίζουμε. Φαίνεται πως θα ήταν προς όφελός μας να καταβάλλουμε προσπάθεια ώστε να καταπιέζουμε ανησυχίες και φόβους για να πάψουν να είναι τόσο ζωηροί, να κάνουμε δυσκολότερη την ανάκλησή τους και έτσι να προκαλούν λιγότερο άγχος»

»Οι άνθρωποι μπορούσαν να γράψουν μια λέξη αντιπροσωπευτική για κάθε φόβο τους σε ξεχωριστές κάρτες και να την κοιτάξουν για περίπου τέσσερα δευτερόλεπτα, μπλοκάροντας παράλληλα τη σκέψη. Το σημαντικό είναι η καταστολή της [αρνητικής] σκέψης, χωρίς όμως να φέρνετε στο μυαλό κάτι άλλο. Προηγούμενη έρευνά μας έδειξε ότι με αυτόν τον τρόπο δίνεται η ευκαιρία στον δεξιό προμετωπιαίο φλοιό να μπλοκάρει άλλα μέρη του εγκεφάλου ώστε να εξασθενίσει τον φόβο».

Μεγαλύτερο όφελος

Οι ερευνητές δοκίμασαν τη δύναμη αυτής της τεχνικής και για πράγματα ευχάριστα ή ουδέτερα, όπως π.χ. να δουν την αδελφή ή τον αδελφό τους να παντρεύονται ή ένα προγραμματισμένο ραντεβού στον οφθαλμίατρο αντίστοιχα. Πράγματι, η μέθοδος λειτούργησε και σε αυτές τις περιπτώσεις, μειώνοντας το προσδοκώμενο άγχος και βελτιώνοντας τη διάθεση, ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν ισχυρότερα στις περιπτώσεις που έπρεπε να κατασταλούν αρνητικές σκέψεις, σύμφωνα με τη Zulkayda Mamat, συμμετέχουσα στη μελέτη και υποψήφια διδάκτωρ υπό την επίβλεψη του καθηγητή Anderson.

Πέρα από τη διαπίστωση ότι το κόλπο είναι ασφαλές για την ψυχική υγεία, αποδείχθηκε και ιδιαιτέρως ωφέλιμο για άτομα με ψυχιατρικό ιστορικό, όπως στους συμμετέχοντες με διαταραχή μετατραυματικού στρες που είδαν τη βαθμολογία αρνητικών δεικτών ψυχικής υγείας να μειώνεται κατά 16% (συγκριτικά με 5% στα άτομα που έπρεπε να μπλοκάρουν ουδέτερες σκέψεις) και αύξηση κατά 10% στους θετικούς δείκτες.

 Διαβάστε το άρθρο

Πηγη

Ο πιστός σύμμαχος ατόμων με αυτισμό και επιληψία – Βελτιώνει τον ύπνο και μειώνει τις κρίσεις

πηγη

 

Η σχέση αυτισμού και επιληψίας έχει απασχολήσει έντονα την επιστημονική κοινότητα. Έρευνες έχουν αναδείξει συσχετισμούς και σημεία ταύτισης μεταξύ των δύο νευρολογικών διαταραχών, όπως ότι:

• ο αυτισμός είναι συχνότερος κατά 20% περίπου σε άτομα με επιληψία και αντιστρόφως σε παρόμοια ποσοστά,
• καταστάσεις όπως η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας/ΔΕΠΥ, το άγχος και οι διαταραχές του ύπνου είναι κοινές τόσο στην επιληψία όσο και στον αυτισμό
• οι επιληπτικές κρίσεις είναι η συχνότερη νευρολογική επιπλοκή στις διαταραχές του φάσματος αυτισμού.

Οι ακριβείς μηχανισμοί πίσω από τις παραπάνω συνδέσεις δεν έχουν διακριβωθεί, παρά αποδίδοναι κυρίως σε υποκείμενους προδιαθεσικούς παράγοντες, περιβαλλοντικούς όσο και γενετικούς, όπως π.χ. οι διαγραφές ή μεταλλάξεις στο γονίδιο SCN2A.

Φαίνεται όμως πως υπάρχει κάτι ακόμα κοινό ανάμεσα στις δύο διαταραχές: η θετική επίδραση που μπορεί να έχει στα άτομα η παρουσία ενός σκύλου υπηρεσίας, όπως αναδείχθηκε μέσα από δύο πρόσφατες μελέτες.

Καλύτερος ύπνος στον αυτισμό

Οι σκύλοι υπηρεσίας, που κάποτε εκπαιδεύονταν αποκλειστικά για υποστήριξη ατόμων με σωματικές αναπηρίες και πλέον αξιοποιούνται για παροχή ψυχιατρικής βοήθειας σε άτομα με διαταραχές και νόσους όπως σχιζοφρένεια, μετατραυματικό στρες και ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, μπορούν να βελτιώσουν τον ύπνο σε παιδιά με αυτισμό.

Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξε μελέτη ερευνητών από τα Πανεπιστήμια της Αριζόνα, της Βιρτζίνια και το Purdue, η οποία αναζήτησε τα οφέλη από την παρουσία σκύλου υπηρεσίας στην άμβλυνση των δυσκολιών, που αντιμετωπίζουν άτομα με διαταραχή αυτιστικού φάσματος στη λεκτική και εξωλεκτική επικοινωνία, στην κοινωνική αλληλεπίδραση, στην προσοχή και στη διαχείριση των συναισθημάτων αλλά και στο άγχος και επιθετική συμπεριφορά, παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα του ύπνου.

Οι σκύλοι που εκπαιδεύονται ειδικά για τον αυτισμό μαθαίνουν να αποσυμπιέζουν από την αισθητηριακή υπερφόρτωση, να διακόπτουν επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, να βοηθούν σε ορισμένες καθημερινές δραστηριότητες και στην ανάπτυξη κινητικών δεξιοτήτων και να διευκολύνουν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Σύμφωνα με τα ευρήματα που δημοσιεύθηκαν στο Frontiers in Psychiatry για 39 οικογένειες με αυτιστικό παιδί (5-17 ετών το 72%, με αναπτυξιακή καθυστέρηση το 60%, μαθησιακές δυσκολίες και έλλειμμα προσοχής το 49%), η παρουσία σκύλου υπηρεσίας για τουλάχιστον έξι μήνες συνδέθηκε με καλύτερες συμπεριφορές σε σχέση με τον ύπνο όπως ταχύτερη έλευση του ύπνου, μεγαλύτερη διάρκειά του και μείωση του σχετιζόμενου με τον ύπνο άγχους.

Τα ευρήματα «υποστηρίζουν την υπόθεση ότι οι σκύλοι υπηρεσίας παρέχουν μια αίσθηση ασφάλειας και άνεσης τη νύχτα στο παιδί με αυτισμό, η οποία μπορεί να μεταφραστεί σε επίδειξη λιγότερου άγχους σχετιζόμενου με τον ύπνο» ανέφεραν οι ερευνητές.

Λιγότερες κρίσεις στην επιληψία

Οι σκύλοι υπηρεσίας μπορούν να μειώσουν τις κρίσεις σε άτομα με ανθεκτική στα φάρμακα επιληψία, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Neurology, το ιατρικό περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας.

Οι σκύλοι-βοηθοί επιληπτικών ατόμων εκπαιδεύονται να αναγνωρίζουν τις επιληπτικές κρίσεις από τις κινήσεις και τους ήχους και, αναλόγως, να ενεργοποιούν έναν συναγερμό, να φέρνουν φάρμακα ή το τηλέφωνο, να εμποδίζουν μια πτώση καθώς και να παρέχουν συντροφιά κατά την αποδρομή της κρίσης, όταν το άτομο αισθάνεται πιθανώς αποπροσανατολισμένο και ανήσυχο.

«Παρά την ανάπτυξη πλήθους φαρμάκων κατά των επιληπτικών κρίσεων τα τελευταία 15 χρόνια, έως και το 30% των ατόμων με επιληψία εμφανίζουν επίμονες επιληπτικές κρίσεις» δήλωσε η συγγραφέας της μελέτης Valérie van Hezik-Wester, μεταπτυχιακή ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Erasmus του Ρότερνταμ, χαρακτηρίζοντας τις κρίσεις ως το «δυσκολότερο» κομμάτι της επιληψίας λόγω της αιφνίδιας φύσης τους. «Οι σκύλοι-βοηθοί ατόμων με επιληψία είναι εκπαιδευμένοι να αναγνωρίζουν τις επιληπτικές κρίσεις και να ανταποκρίνονται όταν συμβούν. Τα καθήκοντα που εκτελούν, πέραν της συντροφιάς, είναι να συμβάλλουν στη μείωση του άγχους που σχετίζεται με τις κρίσεις, περιορίζοντας ενδεχομένως και τις κρίσεις που προκαλεί το άγχος, ο πλέον συχνός πυροδότης τους»

Στην έρευνα συμμετείχαν 25 ενήλικες με δύσκολα αντιμετωπίσιμη επιληψία και υψηλό κίνδυνο τραυματισμών από επιληπτικές κρίσεις, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν για τρία χρόνια αναφορικά με τη συχνότητα, σοβαρότητα και διαχείριση των επιληπτικών κρίσεων και την ποιότητα ζωής σχετικά με την υγεία και η ευημερία, πριν και αφότου τους δόθηκε ένας σκύλος υπηρεσίας. Οι συμμετέχοντες κατέγραφαν τις πληροφορίες για τις κρίσεις σε ημερολόγιο και συμπλήρωναν έρευνες ανά τρεις μήνες.

Η παρέμβαση με τον σκύλο-βοηθό συνδέθηκε με:

• λιγότερες κρίσεις κατά μέσο όρο 31% τους τελευταίους τρεις μήνες
• μείωση 50-100% για επτά συμμετέχοντες
• μείωση από 115 σε 73 κρίσεις ανά περίοδο 28 ημερών
• αύξηση από 11 σε 15 ημέρες χωρίς επιληπτικές κρίσεις ανά περίοδο 28 ημερών.

Ένας περιορισμός της μελέτης ήταν η εξαγωγή συμπερασμάτων από αυτοαναφορές των συμμετεχόντων για τις επιληπτικές κρίσεις, για τις οποίες πιθανώς να μη θυμόντουσαν όλες τις πληροφορίες με ακρίβεια.

 ΠΗΓΗ

Το παιδί βαδίζει στις μύτες των ποδιών – Πότε και γιατί να ανησυχήσουμε

πηγη

 

Η κατάσταση κατά την οποία τα παιδιά περπατάνε με τις μύτες των ποδιών χαρακτηρίζεται ως «βάδιση σε ιπποποδία» ή «tip toe walking». Στην περίπτωση εκείνη που δεν υπάρχει μια προφανής παθολογική αιτία, λέμε ότι το παιδί έχει «ιδιοπαθές tip toe walking».

Τα παιδιά, κατά την έναρξη της ανεξάρτητης βάδισης, συχνά βαδίζουν με τις μύτες και όχι με όλο το πέλμα. Γύρω στην ηλικία των 2 ετών αρχίζουν να αναπτύσσουν μορφές βάδισης ανάλογες με αυτές των ενηλίκων, όμως είναι ξεκάθαρο ότι το ώριμο βάδισμα εγκαθίσταται στην ηλικία των 3 ετών. Αυτό σημαίνει, δηλαδή, ότι η αρχική φάση της βάδισης, που είναι η επαφή της πτέρνης στο έδαφος, γνωστή και ως «heel strike», πρέπει, σε ένα φυσιολογικό παιδί, να εμφανισθεί στην ηλικία των 3 ετών.

Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι επιτακτικό, σε πρώτη φάση, να αποκλεισθούν νοσήματα που μπορούν να προκαλέσουν μια τέτοια κατάσταση. Τέτοια νοσήματα είναι τα συγγενή (συγγενής ραιβοϊπποποδία σε ήπια μορφή), τα νευρομυϊκά (εγκεφαλική παράλυση, πολυομυελίτιδα και άλλα), τοπικά ανατομικά προβλήματα (μετατραυματική ρίκνωση του γαστροκνημίου), η μυϊκή δυστροφία και, σπανίως, ψυχολογικά αίτια.

Έτσι, όταν ένα παιδί συνεχίζει να βαδίζει στις μύτες μετά την ηλικία των 3 ετών, πρέπει πρωτίστως να αποκλεισθεί η ήπια εγκεφαλική παράλυση με τη μορφή της ήπιας διπληγίας, η μυϊκή δυστροφία, το σύνδρομο καθήλωσης του νωτιαίου μυελού, ο όγκος του νωτιαίου μυελού, ο δυσραφισμός του νωτιαίου μυελού, η διαστηματομυελία και η οξεία μυοπάθεια. Επίσης, το περιγεννητικό ιστορικό (ηλικία γέννησης – Apgar score), η καθυστερημένη εμφάνιση νευρομυϊκών δεξιοτήτων και το οικογενειακό ιστορικό πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν και, συνεπώς, η εξέταση από παιδονευρολόγο σε πρώτο χρόνο και εφόσον το κρίνει ο παιδίατρος, είναι μείζονος σημασίας από διαγνωστικής πλευράς. Και, εφόσον το κρίνει ο νευρολόγος απαραίτητο, οι διαγνωστικές παρακλινικές εξετάσεις που βοηθούν στη διαφορική διάγνωση είναι το δυναμικό ηλεκτρομυογράφημα, η ανάλυση βάδισης, ακόμη και το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.

Σε περίπτωση, όμως, που μετά από έναν πολύ καλό έλεγχο αποκλεισθούν τέτοιου είδους προβλήματα, τότε θεωρούμε ότι το παιδί παρουσιάζει τη λεγόμενη ιδιοπαθή βάδιση στις μύτες των άκρων ποδών (idiopathic tip toe walking ή απλά ΤΤW), που είναι μια ξεχωριστή κλινική οντότητα και σχετίζεται με τοπικές ανατομικές παραλλαγές.

Η βασική αιτία του ιδιοπαθούς TTwalking είναι ο «κοντός Αχίλλειος τένοντας» λόγω βράχυνσης του γαστροκνημίου ή του υποκνημιδίου μυός. Το βασικό πρόβλημα των παιδιών αυτών είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν ραχιαία έκταση της ποδοκνημικής λόγω του «κοντού Αχιλλείου τένοντα». Για να μπορέσει κάποιος να έχει φυσιολογική βάδιση, θα πρέπει η ραχιαία κάμψη της ποδοκνημικής να είναι τουλάχιστον 18 μοίρες, κάτι που αυτά τα παιδιά δεν έχουν.

Συνεπώς, η θεραπευτική προσέγγιση στόχο έχει να βελτιωθεί, με κάποιο τρόπο, η προς τα πάνω κίνηση του άκρου ποδός (ραχιαία κάμψη ποδοκνημικής). Υπάρχουν διάφορες θεραπευτικές επιλογές που βελτιώνουν την κατάσταση αυτή, όπως:

• Διατατικές ασκήσεις του γαστροκνημίου – υποκνημιδίου μυών.
• Εφαρμογή διορθωτικών γυψεπιδέσμων για 8-10 εβδομάδες.
• Νυχτερινοί κηδεμόνες μετά από την εφαρμογή των γυψεπιδέσμων για διατήρηση της διόρθωσης.
• Κνημοποδικοί κηδεμόνες.
• Έγχυση Botox.
• Χειρουργική παρέμβαση.

Η επιλογή της αντιμετώπισης εξαρτάται από την ηλικία και τη βαρύτητα του TTwalking. Σε παιδιά μικρότερης ηλικίας, ο συνδυασμός φυσικοθεραπείας και η εφαρμογή κνημοποδικού κηδεμόνα φαίνεται να είναι ο καλύτερος συνδυασμός. Σε μεγαλύτερα παιδιά, η χειρουργική παρέμβαση, αν υπάρχουν ή εκτιμάται ότι θα υπάρξουν λειτουργικά προβλήματα στο μέλλον, φαίνεται να είναι η καλύτερη λύση.

Συμπερασματικά, όταν ένα παιδί βαδίζει στις μύτες μετά την ηλικία των 3 ετών, πρέπει πρωτίστως να αποκλεισθεί πιθανό νευρολογικό νόσημα. Αν πράγματι το παιδί διαγνωσθεί ως ιδιοπαθής TTwalker, η θεραπεία, αν χρειαστεί, αποφασίζεται με βάση τη βαρύτητα της ιπποποδίας και την παρουσία ή την πιθανή εμφάνιση στο μέλλον λειτουργικών προβλημάτων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο 

ΠΗΓΗ

Αυτισμός: Στρέφοντας το βλέμμα στους γονείς με παιδιά στο φάσμα – Μια ψυχολόγος εξηγεί

πηγη

 Μελέτες του 2008 έδειχναν πως 1 στα 110 παιδιά βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, ενώ αντίστοιχες μελέτες του 2021 υπολόγιζαν πως 1 στα 44 παιδιά είχαν τα στοιχεία που αντιστοιχούν στην διάγνωση. Οι τελευταίες έρευνες στον τομέα αυτό δείχνουν πως 1 στα 36 παιδιά βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Η αύξηση των διαγνωσμένων περιστατικών είναι μεγάλη, δεν οφείλεται όμως σε κάποιο είδος πανδημίας αυτισμού, αλλά στην ακριβέστερη ανίχνευσή του.

«Η διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή (ΔΑΔ) του αυτιστικού φάσματος είναι το αποτέλεσμα μιας νευρολογικής διαταραχής που επηρεάζει την λειτουργία του εγκέφαλου και εκδηλώνεται με άτυπη μορφή επικοινωνίας, κοινωνικών δεξιοτήτων και ικανοτήτων για παιχνίδι και ανταποκρίσεις στις εισερχόμενες αισθητηριακές πληροφορίες» (Γκονέλα, 2008). Καθώς ο αυτισμός είναι φάσμα, παρουσιάζεται μεγάλη ετερογένεια σχετικά με τον φαινότυπο των ατόμων με αυτισμό και, ως εκ τούτου, υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις στις γνωστικές και επικοινωνιακές τους λειτουργίες. Οι πρώτες ενδείξεις των συμπτωμάτων του αυτισμού γίνονται αντιληπτές από τους φροντιστές των παιδιών περίπου στα 3 τους έτη.

Οι γονείς – φροντιστές συχνά περιγράφουν την ζωή τους σε δυο διακριτές περιόδους: Πριν την διάγνωση του παιδιού τους και μετά.

Η διάγνωση του παιδιού έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα, καθώς διαχωρίζει τις περιόδους της ζωής τους στο πριν, που χαρακτηρίζεται από περισσότερη ευχαρίστηση και ανεμελιά και στο μετά, που χαρακτηρίζεται από συναισθήματα αγωνίας, θλίψης και κόπωσης, όπως αναφέρουν οι γονείς.

Επιστημονικά έχει δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση στην αναζήτηση της κατάλληλης μεθόδου – παρέμβασης, με σκοπό την καλύτερη δυνατή εξέλιξη του ατόμου με αυτισμό και την όσο το δυνατόν καλύτερη ενσωμάτωσή του στο κοινωνικό σύνολο. Αντίθετα, λίγη έμφαση έχει δοθεί στην συναισθηματική κατάσταση των φροντιστών-γονιών από την στιγμή της διάγνωσης και έπειτα. Τα στάδια της αποδοχής της διάγνωσης συχνά περιγράφονται χρησιμοποιώντας το μοντέλο της Elisabeth Kublel-Ross και είναι τα εξής:

• άρνηση,
• θυμός,
• διαπραγμάτευση,
• κατάθλιψη και
• αποδοχή, που δεν είναι απαραίτητα γραμμικά.

Το αρχικό στάδιο είναι το στάδιο της άρνησης. Χρησιμοποιείται αυτός ο μηχανισμός άμυνας, ώστε να δοθεί χρόνος στο άτομο να διατηρήσει την ομοιόστασή του και να επιτύχει την μετάβαση στη νέα συνθήκη όσο γίνεται πιο ομαλά. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, οι άνθρωποι βιώνουν σοκ και αναζητούν απαντήσεις, συχνά από πολλούς ειδικούς, φτάνοντας στο σημείο της υπερβολής. Είναι επίσης το στάδιο που μπορεί κάποιος να νιώθει συναισθηματικά μουδιασμένος και να μην μπορεί να αναλάβει δράση.

Το επόμενο στάδιο συνειδητοποίησης είναι το στάδιο του θυμού. Ο θυμός θεωρείται μια υγιής αντίδραση, που προκύπτει από τον καταιγισμό των καινούργιων δεδομένων. Ο θυμός μπορεί να εκδηλωθεί προς πάσα κατεύθυνση: Προς στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και ως επιθετικότητα προς τον σύντροφο/την σύντροφο, αλλά προς τους επαγγελματίες υγείας που ανακοινώνουν την διάγνωση.

Ακολουθεί το στάδιο της διαπραγμάτευσης, κατά την διάρκεια της οποίας το υποκείμενο μπορεί να προσπαθεί να βρει τον επιστήμονα που έχει τις πολύ ειδικές γνώσεις για να βοηθήσει και ίσως να αλλάξει την διάγνωση του παιδιού τους. Μπορεί να αναζητούν το «ιδανικό» πλαίσιο, την «ιδανική» θεραπεία, που θα τους προσφέρει την λύση. Σε αυτό το στάδιο οι γονείς είναι ευάλωτοι.

Επόμενο στάδιο είναι εκείνο της κατάθλιψης. Μετά από το αρχικό σοκ, προκύπτει η βαθιά θλίψη και το πένθος. Συνειδητά ή μη, όλοι οι γονείς έχουν ένα εσωτερικό όραμα για την εξέλιξη του παιδιού τους και αυτό ακριβώς είναι που πενθούν στο στάδιο της κατάθλιψης.

Το τελευταίο στάδιο είναι το στάδιο της αποδοχής της διάγνωσης. Η διαδρομή που χρειάζεται να ακολουθηθεί είναι πιο ξεκάθαρη. Οι γονείς σε αυτό το στάδιο νιώθουν ενδυναμωμένοι να κάνουν ερωτήσεις και να πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Σε αυτό το στάδιο, οι οικογένειες που αντιμετωπίζουν αυτή την διάγνωση είναι πιο πιθανό να αναζητήσουν συναισθηματική υποστήριξη, είτε από κάποιον ειδικό, είτε από ανθρώπους με το ίδιο βίωμα.

Οι οικογένειες που καλούνται να φροντίσουν ένα παιδί με αυτισμό συχνά βιώνουν ευχάριστα συναισθήματα, καθώς το παιδί μπορεί να είναι διάνοια στα μαθηματικά ή στην
μουσική, αλλά επίσης βιώνουν προκλήσεις σε καθημερινή βάση. Μια πρόκληση είναι πως όλη η οικογένεια πρέπει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο φιλικό προς τον αυτισμό. Όποτε ο αυθορμητισμός είναι ένα στοιχείο που οι οικογένειες εγκαταλείπουν, καθώς το σταθερό πρόγραμμα και η εκ των πρότερων ενημέρωση για οποιαδήποτε αλλαγή είναι απαραίτητα συστατικά συναισθηματικής επιβίωσης του παιδιού και κατ’ επέκταση της οικογένειας ως σύνολο. Οι κοινωνικές συγκεντρώσεις συχνά μειώνονται γι’ αυτές τις οικογένειες, επειδή μπορεί να προκαλέσουν μια ισχυρή συναισθηματική αντίδραση στο παιδί. Ενώ όλες αυτές οι προσαρμογές είναι πολύ βοηθητικές για το ίδιο το παιδί, η οικογένεια αργά ή γρήγορα περιορίζεται κοινωνικά και χάνει τον ενθουσιασμό της.

Όλες αυτές οι καθημερινές και εφ’ όρου ζωής μετατροπές αποφέρουν αλλαγές στην συναισθηματική κατάσταση των φροντιστών. Οι γονείς νιώθουν ψυχικά εξουθενωμένοι, κάτι το οποίο στα αρχικά στάδια μπορεί να μην είναι διακριτό, ούτε καν από το άτομο που το βιώνει. Τα αρχικά στάδια είναι η εύκολη κόπωση, η κοινωνική απομόνωση και η αδυναμία του ατόμου να απολαύσει δραστηριότητες που παλιότερα έβρισκε ευχάριστες. Επίσης το άτομο νιώθει θλίψη, αρνητισμό και ευερεθιστότητα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νιώθει πως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα καλό να περιμένει στο μέλλον. Εν τέλει, υιοθετεί ένα πεσιμιστικό σκεπτικό για τη ζωή του.

Όταν βιώσει μεγαλύτερα επίπεδα άγχους και στρες, αρχίζει να ανησυχεί υπερβολικά και να φτιάχνει καταστροφικά σενάρια. Είναι η περίοδος εκείνη όπου αντιδρούν αρνητικά σε κάθε βοηθητική πρόταση, καθώς θεωρούν πως έχουν δοκιμάσει τα πάντα και τίποτα δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Είναι σημαντικό οι γονείς να αναγνωρίζουν τις συναισθηματικές δυσκολίες τους και να αναζητούν στήριξη, τόσο από το άμεσο περιβάλλον τους, αλλά και από ειδικούς ψυχικής υγείας. Τα οφέλη αντανακλούν σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχάς, σε προσωπικό επίπεδο οι γονείς θα μπορέσουν να μοιραστούν συναισθήματα και σκέψεις σε ένα ασφαλές πλαίσιο, όπου δεν τους ασκείται κριτική και όπου το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι εκείνοι και όχι το παιδί τους. Θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους στην οικογένεια, αλλά και σε όλες τις ομάδες αναφοράς τους. Επιπλέον, θα ενισχυθούν όλες οι άλλες σημαντικές σχέσεις και ο γονεϊκός ρόλος κατ’ επέκταση.

Το να είναι κάποιος γονέας ενός αυτιστικού ατόμου είναι μια εμπειρία που κρύβει πολλές εκπλήξεις, αλλά και πολλές προκλήσεις. Αναγνωρίζοντας και τις δυο αυτές αντικρουόμενες πλευρές της συγκεκριμένης γονεϊκότητας, θα βοηθήσει τους γονείς να φροντίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να βιώσουν την ζωή τους με μεγαλύτερη ικανοποίηση και πληρότητα.

 Η κυρία Κατερίνα Μπαρμπάκου, Ψυχολόγος, Ομαδική Αναλύτρια και Θεραπεύτρια Εφαρμοσμένης Ανάλυσης της Συμπεριφοράς

Διαβάστε περισσότερα 

Πηγη