27/9/13

Η επιθετικότητα των παιδιών: Γενικές οδηγίες.


σχολική επιθετικότητα και πως αντιμετωπίζεται from Vaso Mirtseki


ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ- ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
  
1. Αντί για ξύλο ή φωνές  εφαρμόστε ένα συστηματικό και ξεκάθαρο σύστημα αμοιβών και συνεπειών,  με τη βοήθεια και τη συμετοχή όλων των μελών της οικογένειας.
Αυτό σημαίνει ότι:
  • Πρέπει να αποφασίσετε τι είναι πιο σημαντικό, ενοχλητικό ή δυσλειτουργικό  στη συμπεριφορά του παιδιού σας και να απαντάτε σε αυτό και όχι ανεξαιρέτως στα πάντα.
  • Πρέπει να έχετε σαφείς και ξεκάθαρους κανόνες στο σπίτι για πράγματα που αφορούν την ασφάλεια των παιδιών, τη ρουτίνα τους, την τάξη κ.λπ. Αυτοί οι κανόνες πρέπει να είναι γνωστοί, να επαναλαμβάνονται σε κάθε ευκαιρία και να είναι λογικοί.
Κανόνες που δε λαμβάνουν υπόψη την ηλικία, τις ιδιαιτερότητες (νήπιο, "δύσκολο", υπερκινητικό, νοητικά ανώριμο) και τις δυνατότητες ή αδυναμίες του παιδιού (π.χ. δυσκολία στην έκφραση και κατανόηση του λόγου), δε θα τηρηθούν και αυτό θα προκαλέσει απογοήτευση και θυμό σε εσάς και στο παιδί σας.
  • Εάν δεν είστε σίγουροι για το αν αυτά που ζητάτε από τη συμπεριφορά του παιδιού είναι λογικά για την ηλικία και τις δυνατότητές του, ζητήστε τη γνώμη κάποιου ειδικού, του εκπαιδευτικού της τάξης ή συζητήστε το με άλλους γονείς.
2. Μην περιμένετε να «παραβεί» το παιδί του κανόνες για να σπεύσετε να το τιμωρήσετε, αλλά πριν από αυτό:
  •   Να παρέχετε επαρκή επίβλεψη στο παιδί και να μην το αφήνετε για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς επίβλεψη και χωρίς να είστε ενήμεροι πού είναι μέσα στο σπίτι και τι  κάνει.
  •   Να του υπενθυμίζετε τον κανόνα (και γενικότερα να του υπενθυμίζετε τι δεν πρέπει και, ακόμα καλύτερα, τι πρέπει να κάνει) από κοντά και όχι με φωνές από άλλο δωμάτιο.
3.  Να είστε έτοιμοι να παρέμβετε όσο είναι ακόμη νωρίς.
  • Μην περιμένετε τα πράγματα να εξελιχθούν άσχημα για να μπείτε μετά «στη μέση». Όταν η εμπειρία σάς λέει ότι η ενασχόληση του παιδιού με κάποια δραστηριότητα ή η αλληλεπίδραση του με κάποιο πρόσωπο συνήθως καταλήγει άσχημα, εξηγηθείτε από την αρχή με όλους τους εμπλεκόμενους, προειδοποιήστε ότι θα παρακολουθείτε και θα παρέμβετε και κρατήστε μια εποπτεία της κατάστασης.
  • Ζητήστε τη συνεργασία και τη συμμόρφωση των μεγαλύτερων μελών της οικογένειας και ξεκαθαρίστε ότι αυτοί έχουν αποκλειστικά την ευθύνη αν συνηθίζουν να προκαλούν, να ενοχλούν το παιδί, δεν υποχωρούν ή κάνουν ακατάλληλους χειρισμούς όταν εκείνο χάνει τον έλεγχο. Αν δεν είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν, ζητήστε τους ευθέως να διακόψουν ή να λιγοστέψουν τη συγκεκριμένη αλληλεπίδραση με το παιδί.
  • Παρόλα αυτά, όταν αδέρφια που είναι σε κοντινές ηλικίες συνηθίζουν να μαλώνουν μη σπεύδετε να παρέμβετε. Αν απευθυνθούν σε εσάς για να «μπείτε στη μέση» («μαμά, αυτός με χτύπησε/μου πήρε το παιχνίδι κ.λπ») αποφύγετε να πάρετε το μέρος κάποιου. Υπενθυμίστε τους κανόνες και τις συνεπειες και προειδοποιήστε και τα δύο μέρη ότι αν δεν ηρεμήσουν, όλοι θα τιμωρηθούν. Εάν δείτε ότι κατάσταση δε βελτιώνεται, να είστε έτοιμοι να επιβάλλετε τις συνέπειες που έχετε συμφωνήσει.  Όταν η ένταση υποχωρήσει και κρίνετε ότι χρειάζεται (πχ έχει γίνει κάποια ζημιά, ή καταλάβατε ότι, όντως, κάποιος αδικήθηκε από τον άλλο), ζητήστε χωριστά από τον καθένα να μάθετε τι συνέβη. Εάν κάποιος επιτέθηκε λεκτικά ή σωματικά στον άλλο, ή έκανε μια φθορά σε αντικείμενα, είναι σημαντικό να την αποκαταστήσει ζητώντας συγγνώμη και αναλαμβάνοντας το κόστος (πχ δίνοντας στο άλλο παιδί ένα αντίστοιχο δικό του πράγμα, ή ξοδεύοντας από τον κουμπαρά ή  χαρτζιλίκι του για να διορθωθεί η ζημιά).
.........................................................................................................................
Έχει μεγάλη σημασία να διδάξετε από νωρίς το κάθε παιδί  ότι ακόμα κι αν αισθανθεί ότι αδικείται από κάποιο άλλο μέλος της οκογένειας, η ανταπόδωση με φυσική ή λεκτική  βία είναι απαράδεκτη, γιατί έτσι χάνεται το δίκιο του και γίνεται μέρος του προβλήματος. Συνεπώς η συμπεριφορά αυτή θα έχει συνέπειες.
.........................................................................................................................
4. Όταν ζητάτε από το παιδί κάτι ή το προειδοποιείτε για κάτι, να κατεβαίνετε σωματικά στο επίπεδό του, κοιτώντας το στα μάτια, με σταθερό  και ουδέτερο τόνο στη φωνή.
Σταθερός τόνος θα πει αποφασιστικότητα και όχι απειλητικότητα. Προειδοποιώ δε σημαίνει απειλώ, ή εκφοβίζω, αλλά εξηγώ ξεκάθαρα τι θέλω να κάνει παιδί, τι δε θέλω να κάνει και τι θα ακολουθήσει αν δε συμμορφωθεί, με τρόπο σοβαρό που δείχνει ότι το εννοώ.
5. Όταν βλέπετε ότι ένα μικρό παιδί δε συμμορφώνεται ή επιμένει, να είστε έτοιμοι να:
  -παρέχετε φυσική καθοδήγηση (παίρνω από το χέρι, απομακρύνω, περιορίζω κ,λ,π,)
  -να του αποσπάσετε την προσοχή
  -να του τραβήξετε κάπου αλλού το ενδιαφέρον
  -να κάνετε χιούμορ
  -να του παρέχετε ζεστή σωματική επαφή, κοίταγμα στο πρόσωπο, αγκαλιά, χάδι
6. Να είστε προετοιμασμένοι ότι ένα παιδί με προβλήματα συμπεριφοράς θα συμπεριφερθεί άσχημα ή ακατάλληλα τις περισσότερες φορές. Εστιάστε, επαινέστε και ανταμείψτε ακόμα και τις ελάχιστες επιτυχίες του.

 Μερικές ακόμα προτάσεις για την επιθετικότητα:
1.    Δώστε εσείς οι ίδιοι με τη συμπεριφορά σας το πρότυπο για το πώς πρέπει να φέρεται το παιδί.
Τα παιδιά μιμούνται ότι βλέπουν και βιώνουν. Όταν τα πειθαρχείτε με σωματική ή λεκτική επιθετικότητα, το αποτέλεσμα θα είναι να σας μιμούνται και να συμπεριφέρονται επιθετικά προς τα εσάς και προς άλλα παιδιά.
  
2.    Ψάξτε και βρείτε παγίδες επιθετικότητας στο χώρο του σπιτιού και στο πρόγραμμα της οικογένειας.
  • Υπάρχει αρκετός χώρος για να παίξουν τα παιδιά μαζί ή και χωριστά το καθένα;
  • Υπάρχουν αρκετά υλικά για κάθε παιδί (παιχνίδια, μπογιές, παζλ κ.λπ.).
  • Δίνετε στο καθένα από τα παιδιά σας ίσο ποσό θετικής προσοχής και χρόνου;
  • Κάνετε ή βάζετε το παιδί σε ασχολίες ή δραστηριότητες που το βοηθούν να εκτονωθεί σωματικά και να «βγάλει» την ενέργειά του με κατάλληλο τρόπο; (βόλτες σε πάρκα, παιδικές χαρές, συμμετοχή σε σπορ κ.λπ.)
  • Έχετε τακτοποιήσει το προσωπικό και οικογενειακό σας πρόγραμμα ώστε να είστε διαθέσιμοι, τόσο από άποψη χρόνου, όσο και ψυχολογικά  για να φροντίσετε και να απασχοληθείτε προσωπικά  με το παιδί για κάποιο διάστημα, κάθε μέρα;
  • Φέρονται κατάλληλα στο παιδί όσοι ασχολούνται μαζί του ή υπάρχουν άτομα στο περιβάλλον που συστηματικά το προκαλούν, το μειώνουν, του δίνουν αρνητική προσοχή, το προτρέπουν να συμπεριφέρεται επιθετικά και ακατάλληλα;
  
3.    Μάθετε από νωρίς το παιδί σας να ελέγχει τη συμπεριφορά του με το σωστό τρόπο.
Από το πρώτο ακόμα ξέσπασμα νεύρων που θα εκδηλώσει σα νήπιο, αρχίστε να του μιλάτε για τις διαφορετικές καταστάσεις και τα συναισθήματα που προκαλούν με τρόπο που μπορεί να κατανοήσει.
Πείτε του π.χ. «Είναι εντάξει να θυμώνεις όταν πέφτουν οι κύβοι σου. Προσπάθησε ξανά. Στη μαμά δεν αρέσουν……… (οι φωνές/το δάγκωμα/το χτύπημα). Το χτύπημα πονάει. Το χτύπημα δεν είναι σωστό. Σε παρακαλώ να μη χρησιμοποιείς έτσι τα χεράκια σου»
Διορθώνετε διαρκώς με το λόγο και όχι με φωνές ή ξύλο τη συμπεριφορά του, δώστε του παραδείγματα από την καθημερινή ζωή και δείξτε του τρόπους για να αντιδρά αλλιώς όταν αδικείται ή όταν δε καταφέρνει κάτι.
  
4.    Να παρεμβαίνετε αμέσως. Όταν το παιδί γίνεται επιθετικό προς τον εαυτό του ή προς τους άλλους, τραβήξτε την προσοχή του κάπου αλλού ή βάλτε το να ηρεμήσει για λίγο (π.χ. δώστε του time out) και μετά συζητήστε την αντίδρασή του και άλλους εναλλακτικούς τρόπους που θα μπορούσε να συμπεριφερθεί.
  
5.    Δείξτε άμεσα προσοχή στο παιδί που υπέστη την επίθεση και όχι στο παιδί που επιτέθηκε.
Εστιάστε την προσοχή σας στο θύμα της επίθεσης και όχι σε εκείνο που επιτέθηκε, γιατί ακόμα και η αρνητική προσοχή θα ενισχύσει την επιθετική συμπεριφορά. Βάλτε το παιδί που έκανε το επεισόδιο να ηρεμήσει (δώστε time out), φύγετε αμέσως από κοντά του και ανακουφίστε το άλλο παιδί.
Όταν το παιδί που επιτέθηκε βγει από το time out αφού σας ζητήσει την άδεια, ζητήστε του να κάνει κάτι καλό για το άλλο παιδί με τους τρόπους που αναφέρθηκαν πιο πάνω..
6.    Όταν επιβάλλετε συνέπειες προσέξτε να είναι: λογικές, δίκαιες, να έχουν συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, να μη βασίζονται στην εκδικητικότητα και να έχουν ανακοινωθεί εκ των προτέρων στο παιδί.
ΚΩΤΣΗ ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ
ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΟΣ

Προβλήματα Συμπεριφοράς

Υπάρχει ένα μεγάλο εύρος συμπεριφορών που εντάσσεται στα προβλήματα συμπεριφοράς. Μερικές από αυτές τις συμπεριφορές είναι οι εξής:
  • ψέματα
  • απόδοση ευθυνών σε τρίτους
  • ξεσπάσματα θυμού
  • αρνητισμός να συμμορφωθεί σε κανόνες
  • επιθετικότητα
  • ανυπακοή
  • αντίδραση στους κανόνες, τις παροτρύνσεις ή τις απαγορεύσεις
  • επιθετικότητα προς τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους συνομήλικους, ζώα, περιουσίες
  • παραβατική συμπεριφορά (κλοπές, βανδαλισμοί) κ.α.

Η ανυπακοή του παιδιού όπως και η επιθετικότητα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις του παιδιού καθώς αυτό αναπτύσσεται και μαθαίνει να αυτονομείται. Με την πάροδο της ηλικίας όμως το παιδί σταδιακά ωριμάζει, αποκτά αυτοέλεγχο, γίνεται πιο υπεύθυνο και αποκτά δεξιότητες κατάλληλες για την κοινωνική του προσαρμογή. Αυτό κατακτάται μέσα από τη μάθηση από πρότυπα (όπως οι γονείς) και την ταύτιση μαζί τους, μέσα από την καθοδήγηση των γονέων και των σημαντικών άλλων αλλά και μέσα από ένα κλίμα ασφάλειας, σταθερότητας και αρχών που διαπνέει την οικογένεια. Βέβαια οι μικροαταξίες είναι ένα σύνηθες φαινόμενο ακόμα και στη σχολική και εφηβική ηλικία και διαπράττονται από τα περισσότερα παιδιά χωρίς αυτό να υποδεικνύει κάποια ψυχοπαθολογία.

Μία συμπεριφορά θεωρείται παθολογική όταν διαταράσσει συστηματικά την ομαλή συμβίωση των μελών της οικογένειας, όταν θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το παιδί ή την οικογένειά του ή διαταράσσει συστηματικά τη λειτουργία της σχολική τάξης και δεν φαίνεται να περιορίζεται με τους διάφορους τρόπους διαπαιδαγώγησης που εφαρμόζουν οι ενήλικοι. Το παιδί με προβλήματα συμπεριφοράς συχνά φαίνεται να αντιλαμβάνεται του γονείς σαν «εχθρούς» και το χρόνο που έχει να περάσει μαζί τους ως «εξαναγκασμό». Αντίστοιχα οι γονείς βιώνουν το παιδί ως «τύραννο»  ή πολλές φορές το περιγράφουν ως απρόβλεπτο ή με διπλή προσωπικότητα καθώς σε άλλους είναι στοργικό ενώ σε άλλα πρόσωπα εκδηλώνει την αρνητική του συμπεριφορά.

Αυτές οι συμπεριφορές έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην οικογένεια, το ζευγάρι και τα αδέρφια. Οι γονείς αποδοκιμάζουν τα παιδιά, νιώθουν ενοχή, χάνουν την ελπίδα τους νιώθουν ότι τίποτα και καμία τιμωρία δεν έχει αποτέλεσμα. Όσο πιο τιμωρητικοί γίνονται οι γονείς τόσο κλιμακώνονται τα προβλήματα, εντάσσοντας την οικογένεια σε ένα φαύλο κύκλο ανάρμοστων και αρνητικών συμπεριφορών, και τιμωρίας. Αυτό διαταράσσει τις σχέσεις όλης της οικογενείας και έχει αρνητικές επιπτώσεις τόσο στην ίδια την οικογένεια όσο και στις κοινωνικές σχέσεις της οικογένειας, τη σχολική επίδοση του παιδιού αλλά και την μετέπειτα εξέλιξή του.

Συνήθως, πίσω από τα προβλήματα συμπεριφοράς, υποβόσκουν ποικίλα προβλήματα όπως
Γι’ αυτό το λόγο είναι καλό οι γονείς να αναζητούν υποστήριξη από ειδικούς ώστε να αποκατασταθούν οι οικογενειακές σχέσεις και να αντικατασταθούν οι ανάρμοστες συμπεριφορές του παιδιού από σεβασμό και συνεργασία.

Η γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία είναι από τις πλέον αποτελεσματικές θεραπείες για τα προβλήματα συμπεριφοράς. Η θεραπεία γίνεται τόσο ατομικά με το παιδί, όσο και σε επίπεδο συμβουλευτικής γονέων ή ακόμα και οικογενειακής θεραπείας  και συχνά χρειάζεται και η συνεργασία με το εκπαιδευτικό πλαίσιο. Αυτό γιατί τα προβλήματα συμπεριφοράς είναι προβλήματα που προκύπτουν κατά την κοινωνική αλληλεπίδραση στα διάφορα πλαίσια που δραστηριοποιείται το παιδί (σπίτι, σχολείο, παρέες, εξωσχολικές δραστηριότητες). Μέσα από τη θεραπεία οι γονείς και το παιδί θα αναζητήσουν τους παράγοντες που πυροδοτούν και συντηρούν τα προβλήματα με στόχο να βρεθούν οι κατάλληλοι τρόποι να εξαλειφθούν τα προβλήματα συμπεριφοράς.

.
Πηγή : http://antikleidi.com/anatrofi/
 
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες