 |
| πηγη |
Μια πολύ εύστοχη μεταφορά, αναφορικά με το δύσκολο συναίσθημα του θυμού ως παγόβουνο είδαμε στον τοίχο της συγγραφέως Κίκκας Ουζουνίδου. Με αυτήν γίνεται πολύ κατανοητό, τι μπορεί να κρύβεται κάτω από τα έντονα ή και επιθετικά ξεσπάσματα του παιδιού μας:
Το παγόβουνο του θυμού…
Ναι αυτό είναι ο θυμός! Ένα παγόβουνο, από το οποίο βλέπουμε μόνο την κορυφή του, ενώ στην βάση του κρύβονται όλες οι αιτίες!
Βλέπουμε έναν άνθρωπο με θυμό και αμέσως τον κατατάσσουμε στους κακούς ανθρώπους…
Όμως…
Αν τον κοιτούσαμε με τα μάτια της αγάπης!
Αν του δίναμε χρόνο να τον καταλάβουμε!
Αν τον παρατηρούσαμε λίγο καλύτερα!
Μόνο πόνο θα νιώθαμε για εκείνον, γιατί αυτά που τον πόνεσαν, έχτισαν έναν τεράστιο θυμό σαν ασπίδα προστασίας…
Πίσω από τον θυμό υπάρχει μεγάλη μοναξιά και θλίψη…
Είναι οι άνθρωποι που τους άγχωσαν, όταν έπρεπε να τους μεγαλώσουν με ηρεμία…
Που τους προσέβαλαν, όταν έπρεπε να τους πούνε μπράβο…
Που τους ντρόπιασαν, όταν έπρεπε να τους προστατέψουν…
Που τους απέρριψαν, όταν έπρεπε να τους φωνάξουν ” εδώ είμαι! ”
Που τους άφησαν να απογοητευτούν, όταν έπρεπε να τους πούνε ” δεν πειράζει, συνέχισε! ”
Πίσω από τους θυμωμένους ανθρώπους, είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν με τραύματα…
Και φεύγει ο θυμός;
Μόνο με την αγάπη!
Και πως αγαπάς έναν θυμωμένο άνθρωπο;
Μόνο αν ψάξεις στα μάτια του να βρεις, εκείνο το τρομαγμένο παιδί.
