3 πράγματα που πρέπει να λέτε στο έφηβο παιδί σας (και 3 που πρέπει να αποφεύγετε), σύμφωνα με ψυχολόγο

ΠΗΓΗ

 

Αν ρωτήσουμε τους γονείς ποια ηλικία θεωρούν ότι τους δυσκόλεψε περισσότερο με τα παιδιά τους, τότε σίγουρα η απάντηση θα είναι μία: η εφηβεία.

Τα παιδιά συνήθως εισέρχονται σε αυτήν λιγάκι απότομα και οι γονείς προσγειώνονται στην πραγματικότητά της επίσης απότομα. Η ζωή με έναν έφηβο τις περισσότερες φορές έχει κάποιες δυσκολίες κυρίως σε θέματα επικοινωνίας και συμπεριφοράς. Οι περισσότεροι γονείς δεν ξέρουν πώς να τους φερθούν, πώς να τους μιλήσουν, πώς να τους αντιμετωπίσουν. Εφηβεία σημαίνει φωνές, αντίδραση, μουσική στη διαπασών και πολλά, πολλά νεύρα! 

Η εφηβεία είναι ένα στάδιο μετάβασης ή μεταμόρφωσης από παιδί σε ενήλικα. Είναι η περίοδος εκείνη που καλείται το παιδί να μεγαλώσει, να περάσει δηλαδή από την παιδικότητα στην ενήλικη ζωή. Ο έφηβος βιώνει μια αντίφαση, ένα μπέρδεμα. Από τη μια θέλει να μεγαλώσει, να ανεξαρτητοποιηθεί και από την άλλη αυτή η μετάβαση τον φοβίζει και θέλει να παραμείνει παιδί.

Η εφηβεία είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες περιόδους στη ζωή του ατόμου, μια περίοδος εσωτερικού αναβρασμού και συναισθηματικής αναστάτωσης που οφείλεται κυρίως στις βιολογικές αλλαγές και ειδικότερα στις ορμονικές αλλαγές. Τα παιδιά μπαίνοντας στην εφηβεία έρχονται αντιμέτωπα με δεκάδες αλλαγές στο σώμα και την ψυχοσύνθεσή τους και, μοιραία, δυσκολεύονται πολύ να συγκρατήσουν και να διαχειριστούν τις εκρήξεις θυμού και απογοήτευσης. 

Ο έφηβος αμφισβητεί έντονα, δοκιμάζει τα όρια και πλέον πιστεύει ότι η δική του γνώμη μετράει περισσότερο από τη γνώμη των γονιών του που «δεν ξέρουν πια». Οσο για τον γονιό, είναι η περίοδος που χρειάζεται να συνειδητοποιήσει πως το παιδί του δεν είναι πλέον παιδί αλλά έφηβος που βρίσκεται στο κατώφλι της ενήλικης ζωής του. Έχει να αντιμετωπίσει την εφηβική αμφισβήτηση, την κυκλοθυμία, την επιθετική συμπεριφορά του, το κατέβασμα από το γονεϊκό του θρόνο. Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι δεν βρίσκονται σε πόλεμο ή σε μάχη με το παιδί τους. 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ  

ΠΗΓΗ 

 

Γιατί είναι σημαντικό να χωρίζονται τα δίδυμα στο σχολείο -Παιδαγωγός εξηγεί

ΠΗΓΗ

 

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη που ένιωσα, όταν στην πρώτη συνάντηση στο σχολείο, με ενημέρωσαν ότι τα δίδυμα θα χωριστούν και θα μπουν σε διαφορετικές τάξεις.

Ένα άγχος, μία θλίψη, μία ανασφάλεια πώς θα είναι ο ένας μακριά από τον άλλον, μήπως αυτό χαλάσει τη σχέση των παιδιών μου, καθώς μεταξύ τους έχουν απίστευτο δέσιμο.

Στο σχολείο ήταν κάπως απόλυτοι και μου εγγυήθηκαν ότι αυτό είναι το καλύτερο για εκείνα, για να ξετυλίξει το καθένα την προσωπικότητά του, για να κοινωνικοποιηθούν και το καθένα να μάθει να υπερασπίζεται μόνο του τον εαυτό του. Όμως, όλα αυτά, τουλάχιστον στην αρχή, κάπως με τρόμαζαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ειδική παιδαγωγός Τζωρτζίνα είναι η λύση μου.

Είναι το άτομο που θα στείλω μήνυμα και θα συμβουλευτώ. Μάλιστα στο συγκεκριμένο θέμα, η άποψή της είναι ίσως η πιο ισχυρή για εμένα, καθώς είναι και εκείνη δίδυμη, οπότε καταλαβαίνετε ότι το θέμα είναι και εμπειρικό για την ίδια.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 

 

Πώς τα παιδιά αντιλαμβάνονται το πένθος, ανάλογα την ηλικία -Συμβουλές για σωστή διαχείριση από παιδαγωγό

ΠΗΓΗ

 

Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστούμε την απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου ή του κατοικιδίου μας; Πόσο εύκολο είναι για τα παιδιά;

Αυτό το δύσκολο θέμα, ζήτησα από την ειδική παιδαγωγό Τζωρτζίνα Σιδερίδου να μου το αναλύσει.

Τι λέμε στα παιδιά μας; Λέμε την αλήθεια ή λέμε ότι έγινε αστεράκι και πέταξε στον ουρανό; Απαλύνουμε τον πόνο των παιδιών μας με όποιο μέσο μπορούμε ή τα αφήνουμε να πενθήσουν; Τα παιδιά μας πρέπει να βιώνουν τον πόνο του πένθους, το πένθος με όλη του την έννοια;

Τα παιδιά μέχρι την ηλικία των τριών ετών δεν αντιλαμβάνονται ακριβώς τον θάνατο, αλλά κυρίως το ότι οι άνθρωποι γύρω τους είναι λυπημένοι.

Από την άλλη, τα παιδιά μέχρι την ηλικία των έξι μπορούν να καταλάβουν τον θάνατο σαν κάτι το οποίο δεν είναι μόνιμο. Το έχουν στο μυαλό τους σαν ένας άνθρωπος ή το κατοικίδιο μας, μας χαιρετάει και φεύγει για παράδειγμα από το σπίτι μας.

Τα παιδιά μέχρι 12 ετών καταλαβαίνουν πλήρως την έννοια του θανάτου, ωστόσο φαντάζει για εκείνα κάτι μακρινό, μέχρι να συμβεί στο περιβάλλον τους. Θεωρούν ότι η απώλεια ενός προσώπου συμβαίνει μόνο στους άλλους ανθρώπους γύρω τους από διάφορες στενάχωρές καταστάσεις που ακούν στον κύκλο τους.

Στην εφηβική ηλικία το παιδί πλέον κατανοεί πλήρως την έννοια του θανάτου και εκεί μπορεί να εκφράσει και διάφορες αντιδράσεις όπως να κάτσει με τους φίλους του ή με την οικογένεια του ή να μην θέλει κανέναν δίπλα του. 

Συμβουλές στήριξης των παιδιών με πένθος. 

Το παιδί πρέπει να ενημερώνεται έγκαιρα, σχεδόν την ίδια ώρα που το μαθαίνει και ο γονέας, με πολύ απλά λόγια και με ειλικρίνεια, τι συνέβη. Σκεφτείτε ότι κανείς σε μία ανάλογη περίσταση δεν θα ήθελε να του πουν ψέματα, οπότε γιατί να κάνουμε κάτι τέτοιο με τα παιδιά μας;

Το πένθος είναι μια κατάσταση που πρέπει να εκφραστεί από το παιδί και γι’ αυτό τον λόγο το ενθαρρύνουμε να μας πει τα συναισθήματά του ή να τα εκφράσει με κάποιο τρόπο.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν ο γονέας να μην διακόψει αυτή τη διαδικασία. Για παράδειγμα, δε θα πούμε «Οκ, μέχρι εδώ. Μιλήσαμε για τον παππού, τη γιαγιά ή τον σκύλο που έφυγε από δίπλα μας και πήγε στο Θεούλη, προχωράμε τη ζωή μας». Αυτό είναι κάτι λανθασμένο, καθώς εκείνη την ώρα που το παιδί βιώνει το πένθος, πρέπει να το αφήσουμε να ολοκληρώσει την έκφρασή του, όσο χρονικό διάστημα κι αν πάρει αυτό.

Το παιδί μπορεί να συνοδεύσει την οικογένεια σε μια κηδεία; Σε ένα μνημόσυνο; Στην επίσκεψη του τάφου του αγαπημένου προσώπου;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ρωτάμε ευθέως το παιδί εάν θέλει να ακολουθήσει. Εάν δεν θέλει, είναι απολύτως σεβαστό οπότε και παραμένει σε άλλο μέρος, εάν όμως θέλει, φροντίζουμε πάντα να βρίσκεται δίπλα του κάποιος άνθρωπος εμπιστοσύνης, της οικογένειας, σε περίπτωση που το παιδί αισθανθεί ότι θέλει να αποχωρήσει από το μέρος ή ότι θέλει να ρωτήσει κάτι σχετικά με τη διαδικασία που βλέπει μπροστά του. 

Πάρα πολύ σημαντικό στις περιπτώσεις πένθους είναι να μη σταματάτε την καθημερινότητά σας. Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει ότι η ζωή συνεχίζεται -ακόμα και ύστερα από μια απώλεια που βιώνει η οικογένεια- γι’ αυτό και ακολουθούμε το πρόγραμμα που έχουμε στην καθημερινότητά μας.

Τέλος, είναι πολύτιμη η υποστήριξη του παιδιού από εμάς, σε όλη αυτή τη διαδικασία, στην οποιαδήποτε απορία του αλλά και στην οποιαδήποτε έκφρασή του. Όταν ο γονέας καταλάβει ότι δεν μπορεί να υποστηρίξει με τα παραπάνω το παιδί, καλό θα ήταν να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο, ώστε να τον κατευθύνει ακόμα καλύτερα και ακόμα πιο στοχευμένα.

ΠΗΓΗ 

 

 

 

Τα παιδιά που διαβάζουν έχουν γονείς που έκαναν αυτά τα πέντε πράγματα όταν ήταν μωρά

ΠΗΓΗ

 

Είναι αλήθεια ότι, αν θέλουμε να ενθαρρύνουμε μια συνήθεια σ’ ένα παιδί, είναι καλύτερα να μας βλέπει να την εφαρμόζουμε.

Για παράδειγμα, αν θέλουμε να είναι δραστήριο, θα είναι πιο εύκολο να υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά αν διαπιστώσει ότι και η δική μας ζωή είναι ενεργή. Αν θέλουμε να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, θα χρειαστεί να μας βλέπει να το κάνουμε κι εμείς. Και, αν θέλουμε να αγαπήσει το διάβασμα, θα πρέπει να μας βλέπει να διαβάζουμε. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ώρα πριν τον ύπνο για να διαβάσουμε μια ιστορία στο παιδί και να αρχίσουμε έτσι να καλλιεργούμε το ενδιαφέρον του για τα βιβλία.

Η Maya Payne Smart, ερευνήτρια με πάνω από δέκα χρόνια εμπειρίας στην παιδική ανάπτυξη και την εκπαίδευση και απόφοιτη του Harvard, υποστηρίζει πως χρειάζεται να κάνουμε ακόμη περισσότερα. Το να διαβάζουμε στο παιδί μας πριν κοιμηθεί είναι θετικό, αλλά όχι αρκετό. Σε συνέντευξή της στο CNBC εξηγεί: «Όσο περισσότερο τα παιδιά ακούνε, βλέπουν και μιλούν για λέξεις, τόσο πιο προετοιμασμένα θα είναι για να τις διαβάσουν». Για τον λόγο αυτό, συγκέντρωσε πέντε συνήθειες που υιοθέτησαν γονείς για να ενισχύσουν την ανάγνωση στο σπίτι -και οι περισσότερες δεν περιλαμβάνουν καν ένα βιβλίο στα χέρια.

Οι γονείς των παιδιών που διαβάζουν κάνουν αυτά τα πέντε πράγματα όταν

Αντιμετωπίζουν τους ήχους των μωρών σαν πραγματική συζήτηση

Η Payne επισημαίνει ότι, παρόλο που τα μωρά δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, οι γονείς που αλληλεπιδρούν με τους ήχους τους -απαντώντας με κανονικές λέξεις και όχι μιμούμενοι τους ήχους τους- ενισχύουν σημαντικά τη γλωσσική τους ανάπτυξη. «Έχουν οπτική επαφή, χαμογελούν και προσαρμόζονται στη στιγμή. Διεξάγουν "συζητήσεις", συγχρονίζονται με το βλέμμα και τους ήχους του μωρού και μετά απαντούν με λέξεις, περιμένοντας την ανταπόκρισή του». Αυτή η πρακτική ονομάζεται «serve and return» και αποτελεί βασικό μέρος της πρώιμης γλωσσικής μάθησης.

Σύμφωνα με το Κέντρο Παιδικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Harvard, αυτού του είδους η αλληλεπίδραση παίζει ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της εγκεφαλικής δομής του παιδιού. Προάγει τη γλωσσική και κοινωνική ανάπτυξη και αποτελεί τη βάση για πιο σύνθετες γνωστικές δεξιότητες. Παράλληλα, βοηθά στην προσχολική καλλιέργεια της γραφής και της ανάγνωσης, όπως το εκφραστικό λεξιλόγιο και η αναγνώριση γραμμάτων και ήχων. Με απλά λόγια, είναι θεμελιώδης για να μάθει το παιδί να μιλά, να κατανοεί και στη συνέχεια να διαβάζει.

Μιλούν για τους ήχους των γραμμάτων

Υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που ενθαρρύνει τη γλώσσα, τη γραφή και την ανάγνωση από νωρίς και την αναγνωστική κατανόηση των παιδιών. Πολλοί γονείς χρησιμοποιούν εργαλεία για να μάθουν στα παιδιά τα γράμματα, αλλά λίγοι τα συνδέουν με τους ήχους που αντιστοιχούν σε αυτά στην καθημερινότητα. Η σωστή προφορά και η σύνδεση ήχου με γράμμα είναι βασικές για την ανάγνωση. Η Payne εξηγεί: «Οι γονείς που μιλούν για τους ήχους των γραμμάτων βοηθούν τα παιδιά τους να καταλάβουν πως τα γράμματα είναι ουσιαστικά λέξεις στο χαρτί».

Κάνουν πολλές ερωτήσεις και περιμένουν τις απαντήσεις

Οι γονείς που κάνουν ερωτήσεις στα μικρά παιδιά τους και -κυρίως- τους δίνουν χρόνο να απαντήσουν, ενισχύουν τον λεξιλόγιο και τη γνώση τους όσο μεγαλώνουν. Όσο περισσότερο μιλούν τα παιδιά, τόσο περισσότερες λέξεις καταλαβαίνουν και χρησιμοποιούν -πράγμα που ενισχύει την κατανόηση κειμένων αργότερα. Η Payne τονίζει ότι το πιο σημαντικό δεν είναι μόνο να ρωτούν, αλλά να προσφέρουν στο παιδί την ευκαιρία να σκεφτεί και να απαντήσει, γιατί «αυτό ενεργοποιεί τη σκέψη και τη μάθηση».

Διαβάζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας, όχι μόνο πριν τον ύπνο

Οι γονείς που διαβάζουν στα παιδιά τους από νωρίς ενισχύουν την ανάπτυξη του λεξιλογίου και της κατανόησής τους. Όσο πιο συχνή είναι αυτή η επαφή, τόσο μεγαλύτερη η πρόοδος. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να περιορίζεται η ανάγνωση μόνο στην ώρα του ύπνου. Μπορεί (και πρέπει) να εντάσσεται και σε άλλες στιγμές της ημέρας, όπως το πρωί, όταν το παιδί είναι πιο δεκτικό. Σύμφωνα με την Payne, αυτό «προκαλεί περισσότερες συζητήσεις, περισσότερες ερωτήσεις και περισσότερη μάθηση».

Παίζουν με τις λέξεις

Οι λέξεις δεν βρίσκονται μόνο στα βιβλία. Υπάρχουν επίσης σε τραγούδια, ποιηματάκια, λογοπαίγνια, γλωσσοδέτες και αινίγματα. Αυτές οι δραστηριότητες διασκεδάζουν τα παιδιά και τα βοηθούν να αντιληφθούν και να εξερευνήσουν τους ήχους των λέξεων. «Πριν τα παιδιά μπορέσουν να συνδέσουν τους ήχους με τα γράμματα, πρέπει να τους ακούσουν», εξηγεί η Payne. Και αυτή η ακουστική επίγνωση καλλιεργείται όταν τα παιδιά έχουν πολλές απλές και συχνές ευκαιρίες να παρατηρούν, να συγκρίνουν, να διαχωρίζουν, να συνδυάζουν και να ανταλλάσσουν ήχους.

Έρευνες από τα Πανεπιστήμια του Cambridge και της Fudan δείχνουν ότι η καλή αναγνωστική ικανότητα στην παιδική ηλικία είναι ισχυρός δείκτης μελλοντικής επιτυχίας. Η ανάγνωση για ευχαρίστηση από μικρή ηλικία σχετίζεται με υψηλότερη γνωστική λειτουργία, καλύτερη ψυχική υγεία και καλύτερες σχολικές επιδόσεις στην εφηβεία. Παιδιά που διαβάζουν καλά από νωρίς και αποκτούν την αγάπη για το διάβασμα έχουν περισσότερες πιθανότητες να μείνουν στο σχολείο, να βρουν καλύτερες δουλειές, να κερδίζουν υψηλότερους μισθούς, να αναπτύξουν συναισθηματική νοημοσύνη και δεξιότητες όπως η μνήμη, ο προγραμματισμός και ο αυτοέλεγχος.

ΠΗΓΗ 

 

 

 

 

Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί που δεν σας ακούει: Στρατηγικές που λειτουργούν

ΠΗΓΗ

 

Η επικοινωνία με ένα παιδί που δεν φαίνεται να ακούει αποτελεί πρόκληση για κάθε γονιό. Σωστές στρατηγικές μπορούν να μεταμορφώσουν τη σχέση και να χτίσουν εμπιστοσύνη.

Η αδυναμία ενός παιδιού να ακούσει δεν σημαίνει έλλειψη σεβασμού ή αδιαφορία. Συχνά πρόκειται για παρεξηγήσεις, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις ή φάσεις ανάπτυξης που δυσκολεύουν την επικοινωνία. Η κατανόηση αυτών των στιγμών είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ενός ανοιχτού και ισχυρού δεσμού με το παιδί.

Όταν ένα παιδί φαίνεται να αγνοεί τις οδηγίες, η συνηθισμένη αντίδραση των γονέων είναι να φωνάξουν ή να επιμείνουν. Ωστόσο, η συμπεριφορά αυτή μπορεί να οφείλεται σε βαθύτερους λόγους.

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά όταν δεν ακούνε

Η εφηβεία είναι περίοδος αναζήτησης αυτονομίας και πολλοί νέοι απομακρύνονται από τους γονείς που αγαπούν για να επιβεβαιώσουν την ανεξαρτησία τους.

Η επικοινωνία επίσης επηρεάζεται από τον τρόπο που μεταφέρεται το μήνυμα. Ένα επικριτικό ή βιαστικό ύφος μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε αμυντική στάση και απομάκρυνση.

Το πρώτο βήμα για να γίνετε κατανοητοί είναι να μάθετε να ακούτε. Τα παιδιά συχνά σταματούν να δίνουν προσοχή όταν νιώθουν ότι δεν τα κατανοούν. Η αίσθηση κριτικής ή η έλλειψη ανοιχτότητας τα οδηγεί να κλείνονται στον εαυτό τους.

Για να βελτιωθεί η αμοιβαία ακρόαση, οι γονείς μπορούν να δημιουργήσουν ήρεμες στιγμές χωρίς περισπασμούς, να δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τις απόψεις του παιδιού, να αποφεύγουν τις διακοπές και να κάνουν ανοιχτές ερωτήσεις που ενθαρρύνουν τη σκέψη. Ένας χώρος εμπιστοσύνης δίνει στο παιδί την αίσθηση ότι η επικοινωνία δεν είναι ανάκριση αλλά διάλογος δύο ανθρώπων που σέβονται ο ένας τον άλλον.

Ένα συχνό λάθος είναι η αντιμετώπιση συγκρούσεων όταν τα συναισθήματα είναι έντονα. Όταν η οργή ή η απογοήτευση κυριαρχούν, ο εγκέφαλος δεν επεξεργάζεται λογικά και η αντίδραση γίνεται παρορμητική. Καλύτερα είναι να περιμένει κανείς να ηρεμήσουν τα πνεύματα ή να αλλάξει το πλαίσιο συζήτησης. Η ομιλία σε πιο ήρεμη κατάσταση αποτρέπει λέξεις που μπορεί να μετανιώσετε και ενισχύει έναν πιο εποικοδομητικό διάλογο.

Η ξεκάθαρη και συνεπής επικοινωνία είναι επίσης καθοριστική. Τα παιδιά συχνά δεν ακούνε επειδή λαμβάνουν αντικρουόμενα μηνύματα. Η σαφήνεια στους κανόνες και στα όρια, η εξήγηση των λόγων πίσω από μια απόφαση και η τήρηση παραδειγμάτων από τους γονείς ενισχύουν την αξιοπιστία τους. Όταν το παιδί κατανοεί ότι οι γονείς είναι σταθεροί αλλά με κατανόηση, μαθαίνει σταδιακά να σέβεται τις οδηγίες τους.

Η αναγνώριση των συναισθημάτων και η επικύρωσή τους παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο. Συχνά οι γονείς προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα με συμβουλές ή άμεσες λύσεις, ενώ αυτό που χρειάζεται το παιδί είναι να νιώσει κατανοητό. Φράσεις όπως «Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος» ή «Φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολο για σένα» βοηθούν στην ανάπτυξη ενσυναίσθησης και μειώνουν τις άμυνες, προάγοντας βαθύτερες συζητήσεις.

Σε περιπτώσεις που η επικοινωνία παραμένει κλειστή για μεγάλο διάστημα, η υποστήριξη επαγγελματία, όπως οικογενειακού ή σχολικού ψυχολόγου, μπορεί να φανεί χρήσιμη. Η εξωτερική βοήθεια προσφέρει νέες προσεγγίσεις και πρακτικά εργαλεία για την αποκατάσταση του διαλόγου. Πρόκειται για ένδειξη συνειδητότητας και όχι αποτυχίας, καθώς η επικοινωνία είναι δεξιότητα που μαθαίνεται και εξασκείται όπως κάθε άλλη.

Η συνολική παρουσία και η υπομονή είναι καθοριστικές. Το ζητούμενο δεν είναι να «κερδίσουμε» έναν διάλογο, αλλά να χτίσουμε μια γέφυρα κατανόησης. Ένα παιδί που νιώθει ότι ακούγεται θα μάθει με τον καιρό να ακούει και το ίδιο.

 

ΠΗΓΗ 

 

 

Όταν οι γονείς το κάνουν αυτό, τα παιδιά χάνουν τον σεβασμό τους

ΠΗΓΗ

 

Οι γονείς είναι και άνθρωποι και κάνουν λάθη. Κάποια όμως καλό είναι να αποφεύγονται, για να μας παίρνουν τα παιδιά μας στα σοβαρά.

Όταν μιλάμε για ανατροφή, σκεφτόμαστε συνήθως κανόνες, συμπεριφορές και πράγματα που θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας. Ξεχνάμε όμως ότι μαθαίνουν πολύ περισσότερο από αυτό που βλέπουν σε εμάς, παρά από αυτό που τους λέμε. Παρατηρούν τα πάντα και μιμούνται όχι μόνο τα θετικά, αλλά και τις κακές μας συνήθειες. 

Για να είμαστε πραγματικά καλά πρότυπα, πρέπει να αποφεύγουμε ορισμένα λάθη:

•     Να αλλάζουμε συνεχώς γνώμη:    Τα παιδιά χρειάζονται σταθερούς κανόνες. Αν σήμερα επιτρέπουμε κάτι και αύριο το απαγορεύουμε, μπερδεύονται. Η συνέπεια τους προσφέρει ασφάλεια.
•     Να κάνουμε πράγματα που απαγορεύουμε στα παιδιά:  Αν εμείς βλέπουμε τηλεόραση όλη μέρα ή τσιμπολογάμε, ενώ τους το απαγορεύουμε, αυτό είναι άδικο. Τα παιδιά μιμούνται ό,τι βλέπουν.
•     Να μην τα παίρνουμε στα σοβαρά:    Ακόμα κι αν οι ιδέες τους φαίνονται παράξενες, πρέπει να τις ακούμε με σεβασμό. Έτσι ενισχύεται η αυτοπεποίθησή τους.
•     Να τσακωνόμαστε μπροστά τους:   Οι διαφωνίες είναι φυσιολογικές, αλλά έχει σημασία πώς τις διαχειριζόμαστε. Τα παιδιά πρέπει να βλέπουν και πώς οι γονείς συμφιλιώνονται.
•     Να θεωρούμε ότι είμαστε οι “κολλητοί” τους:   Οι γονείς πρέπει να είναι στοργικοί, αλλά και να κρατούν ρόλο καθοδήγησης. Τα παιδιά χρειάζονται όρια.
•     Να κουτσομπολεύουμε άλλους:  Αν μιλάμε άσχημα για τρίτους, τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν το ίδιο. Πρέπει να δίνουμε θετικό παράδειγμα.
•     Να μην τους επιτρέπουμε να κάνουν λάθη:  Τα παιδιά πρέπει να κάνουν τα δικά τους λάθη για να μάθουν. Μόνο έτσι γίνονται υπεύθυνα.
•     Να μην τηρούμε τις υποσχέσεις μας:  Αν δίνουμε υποσχέσεις που δεν κρατάμε, τα παιδιά χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε εμάς.
•     Να παραβιάζουμε την ιδιωτικότητά τους:  Ακόμα και τα παιδιά χρειάζονται προσωπικό χώρο. Πρέπει να χτυπάμε την πόρτα πριν μπούμε στο δωμάτιο και να τα σεβόμαστε όταν δε θέλουν να μιλήσουν.
•     Να κοιτάμε συνεχώς το κινητό:  Όταν είμαστε απορροφημένοι στο τηλέφωνο, τα παιδιά νιώθουν ότι δεν τα προσέχουμε. Έχουν ανάγκη την προσοχή μας.

 ΠΗΓΗ

Ούτε δυσλεξία, ούτε αυτισμός: Η άγνωστη διαταραχή που επηρεάζει 1 στα 10 παιδιά - Πώς να την εντοπίσετε

ΠΗΓΗ

 

Πρόκειται για μια νευροαναπτυξιακή κατάσταση που επηρεάζει την ικανότητα των παιδιών να μαθαίνουν και να χρησιμοποιούν τη γλώσσα, χωρίς να υπάρχει κάποια εμφανής αιτία όπως απώλεια ακοής, νοητική υστέρηση ή αυτισμός.

Υπάρχουν αναπτυξιακές διαταραχές που έχουν γίνει γνωστές σχεδόν σε κάθε σπίτι, όπως η δυσλεξία και ο αυτισμός, καθώς τα τελευταία χρόνια η δημόσια συζήτηση γύρω από αυτές έχει ενταθεί, οδηγώντας σε μεγαλύτερη αναγνώριση και υποστήριξη. Ωστόσο, υπάρχει μια άλλη διαταραχή, εξίσου συχνή και ίσως ακόμη συχνότερη, που παραμένει σχεδόν αόρατη: η αναπτυξιακή διαταραχή λόγου (Developmental Language Disorder ή DLD). 

Πρόκειται για μια νευροαναπτυξιακή κατάσταση που επηρεάζει την ικανότητα των παιδιών να μαθαίνουν και να χρησιμοποιούν τη γλώσσα, χωρίς να υπάρχει κάποια εμφανής αιτία όπως απώλεια ακοής, νοητική υστέρηση ή αυτισμός. Μπορεί να επηρεάζει είτε την κατανόηση είτε την έκφραση, ή και τα δύο ταυτόχρονα, και συχνά περνά απαρατήρητη επειδή δεν έχει εμφανή σωματικά σημάδια.
Σε πολλές περιπτώσεις δεν αναγνωρίζεται έγκαιρα

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η DLD επηρεάζει περίπου το 7% έως 10% των παιδιών σχολικής ηλικίας, ποσοστό που την καθιστά ιδιαίτερα διαδεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, σε πολλές περιπτώσεις δεν αναγνωρίζεται έγκαιρα. Πολλά παιδιά με DLD θεωρούνται από το περιβάλλον τους «ανώριμα», «τεμπέλικα» ή «απείθαρχα», ενώ στην πραγματικότητα δυσκολεύονται να κατανοήσουν ή να παραγάγουν γλωσσικό λόγο στο επίπεδο που αναμένεται για την ηλικία τους.

Η λανθασμένη αυτή αντίληψη έχει σοβαρές συνέπειες, καθώς η διαταραχή δεν αποτελεί απλώς μια καθυστέρηση που θα ξεπεραστεί με τον χρόνο. Είναι μόνιμη και, εάν δεν υπάρξει έγκαιρη παρέμβαση, μπορεί να επηρεάσει βαθιά τη σχολική επίδοση, τις κοινωνικές σχέσεις και την αυτοεκτίμηση του παιδιού.

Η DLD χαρακτηρίζεται ως «αόρατη» διαταραχή, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν εμφανή σωματικά ή συμπεριφορικά χαρακτηριστικά που να τη φανερώνουν. Πολλά παιδιά καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα στις καθημερινές, απλές συζητήσεις, όμως δυσκολεύονται ιδιαίτερα όταν καλούνται να επεξεργαστούν πιο σύνθετες γλωσσικές δομές. Ένα σχολικό εγχειρίδιο, μια επιστημονική εξήγηση, ένα σύνθετο ανέκδοτο ή ακόμα και μια ειρωνεία μπορούν να αποτελέσουν σημαντική πρόκληση.

Οι γονείς συχνά παρατηρούν ότι το παιδί δυσκολεύεται να ακολουθήσει πολύπλοκες οδηγίες, όπως «βάλε το ποτήρι στο τραπέζι και μετά φέρε μου το κουτάλι», ή ότι χρησιμοποιεί υπερβολικά σύντομες προτάσεις, παραλείποντας βασικά στοιχεία, για παράδειγμα λέγοντας «αγόρι παίζει αυτοκίνητο» αντί «το αγόρι παίζει με το αυτοκίνητο». Σε άλλες περιπτώσεις, το παιδί δυσκολεύεται να αφηγηθεί τι έκανε στο διάλειμμα, τι συνέβη στο μάθημα ή ποια δραστηριότητα παρακολούθησε.

Μέχρι πρόσφατα, η έλλειψη ενιαίας ορολογίας συνέβαλε στη σύγχυση γύρω από τη διαταραχή. Στο παρελθόν, η DLD ήταν γνωστή με διάφορα ονόματα, όπως «ειδική γλωσσική διαταραχή» (Specific Language Impairment – SLI) ή «μικτή διαταραχή κατανόησης και έκφρασης», γεγονός που δυσκόλεψε την αναγνώρισή της από γονείς, εκπαιδευτικούς και επαγγελματίες υγείας. Τα τελευταία χρόνια, χάρη στο διεθνές ερευνητικό έργο CATALISE, έχει καθιερωθεί ο όρος «αναπτυξιακή διαταραχή λόγου», ενώ έχουν διαμορφωθεί σαφέστερα κριτήρια διάγνωσης.
Εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους

Η διαταραχή εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με την ηλικία. Στην προσχολική περίοδο, τα σημάδια μπορεί να είναι δυσκολία κατανόησης οδηγιών, χρήση πολύ μικρών προτάσεων, αδυναμία εκμάθησης τραγουδιών ή αφήγησης γεγονότων της ημέρας. Στις μεγαλύτερες ηλικίες, στη σχολική περίοδο, μπορεί να παρατηρηθούν δυσκολίες στην κατανόηση κειμένων, χρήση σύνθετων προτάσεων, εκμάθηση νέου λεξιλογίου, αυξημένα γραμματικά και ορθογραφικά λάθη ή αδυναμία σύνταξης συνεκτικών κειμένων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Το 2050, το 70% των παιδιών στην Ευρώπη θα εμφανίσει μυωπία εξαιτίας της συνεχούς χρήσης κινητών, τάμπλετ και οθονών

ΠΗΓΗ

 

Εξάρτηση, υψηλό ποσοστό μυωπίας και νέα είδη εθισμού στο διαδίκτυο είναι μερικά από τα ανησυχητικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση με θέμα «Επίδραση gaming, internet και κινητών σε παιδιά και εφήβους».

Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της 89ης ΔΕΘ.

Το 2050, το 70% των παιδιών στην Ευρώπη αναμένεται να εμφανίσει μυωπία εξαιτίας της συνεχούς χρήσης κινητών, τάμπλετ και οθονών.

Το ανησυχητικό αυτό στοιχείο παρουσίασε ο παιδοφθαλμίατρος και πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Νίκος Νίτσας, μιλώντας στην εκδήλωση.

Όπως τόνισε, οι συνέπειες της πολύωρης χρήσης ηλεκτρονικών συσκευών διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες: την ψηφιακή οφθαλμική κόπωση, με συμπτώματα όπως ξηρότητα, δακρύρροια, τσούξιμο και πονοκεφάλους, και τη ραγδαία αύξηση της μυωπίας λόγω συνεχούς κοντινής προσήλωσης.

Η απουσία θεσμοθετημένου προληπτικού ελέγχου στη χώρα μας, πρόσθεσε, καθιστά το πρόβλημα ακόμη πιο έντονο.

Ο κ. Νίτσας παρουσίασε και τις νέες δυνατότητες που διαθέτει η ιατρική για τον περιορισμό της μυωπίας, όπως ειδικά γυαλιά, φακούς επαφής και χρήση χαμηλών δόσεων ατροπίνης, η οποία έχει εγκριθεί από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων. Διευκρίνισε, ωστόσο, ότι τα γυαλιά για τη λεγόμενη «μπλε ακτινοβολία» δεν έχουν, επιστημονικά, αποδειχθεί αποτελεσματικά.

Επιπλέον, συνέστησε κατά τη χρήση οθονών: 

    διαλείμματα ανά 30 λεπτά για τα παιδιά και
    εφαρμογή του κανόνα 20-20-20 για τους ενήλικες, δηλαδή κάθε 20 λεπτά να στρέφουμε το βλέμμα για 20 δευτερόλεπτα σε ένα αντικείμενο που βρίσκεται σε απόσταση 20 ποδιών. 

Συνέστησε στους γονείς να περιορίζουν τη χρήση κινητών και τάμπλετ, να ενθαρρύνουν συχνά διαλείμματα, να τηρούν απόσταση τουλάχιστον 30 εκατοστών από την οθόνη και να εξασφαλίζουν στα παιδιά καθημερινή έκθεση στο φυσικό φως.

Τέλος, υπογράμμισε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ιατρικό αλλά και κοινωνικό, και πρόσθεσε ότι είναι λυπηρό να βλέπεις παιδιά σε μια παρέα, αντί να μιλούν μεταξύ τους, να είναι βυθισμένα στο κινητό.

«Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονέων. Αν ο γονέας περνά όλη μέρα με το κινητό, δεν μπορεί να ζητά από το παιδί του να κάνει διαφορετικά» τόνισε, υπενθυμίζοντας ότι υπάρχουν δύο εφαρμογές του gov.gr που μπορούν να αποτελέσουν χρήσιμο εργαλείο για τον γονεϊκό έλεγχο.
Το 100% των εφήβων στην Ελλάδα κάνει κατάχρηση κινητών, τάμπλετ και οθονών

Στην Ελλάδα, τα παιδιά χρησιμοποιούν υπερβολικά κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές ήδη από πολύ μικρή ηλικία, πολύ πέρα από τα διεθνή όρια ασφαλούς έκθεσης. ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΠΗΓΗ 

Πώς η επαφή με τα κατοικίδια σκυλιά θωρακίζει την παιδική υγεία

ΠΗΓΗ

 

Είναι γνωστό πως η παρουσία κατοικιδίων στο σπίτι μπορεί να επηρεάσει θετικά την ψυχολογία των παιδιών, αλλά τώρα ερευνητές υποστηρίζουν ότι βοηθά και στη σωματική υγεία, ιδιαίτερα όσον αφορά το άσθμα. Σύμφωνα με νέα επιστημονικά δεδομένα που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο European Respiratory Society Congress, τα βρέφη που μεγαλώνουν σε οικογένειες με σκύλο φαίνεται να έχουν καλύτερη αναπνευστική λειτουργία και μικρότερη πιθανότητα εκδήλωσης άσθματος μέχρι την ηλικία των πέντε ετών. Η ανακάλυψη αυτή έρχεται να αλλάξει την παραδοσιακή αντίληψη ότι η επαφή με τα αλλεργιογόνα των ζώων είναι επικίνδυνη για τα παιδιά.

Το άσθμα και οι παράγοντες κινδύνου στην παιδική ηλικία

Όπως διαβάζουμε στο The Brighter Side News, το άσθμα αποτελεί μία από τις πιο διαδεδομένες χρόνιες παθήσεις της παιδικής ηλικίας και συχνά εκδηλώνεται από τα πρώτα χρόνια ζωής. Γενετικοί παράγοντες, αλλά και περιβαλλοντικές συνθήκες όπως η μόλυνση του αέρα, οι λοιμώξεις και τα αλλεργιογόνα, παίζουν σημαντικό ρόλο στην εμφάνισή του. Επειδή τα παιδιά περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους μέσα στο σπίτι, η ποιότητα του εσωτερικού περιβάλλοντος αποκτά καθοριστική σημασία για την υγεία τους.

Για να μελετήσουν σε βάθος αυτή τη σχέση, επιστήμονες ανέλυσαν δεδομένα από περισσότερες από χίλιες οικογένειες στον Καναδά, συλλέγοντας δείγματα σκόνης από τα σπίτια όταν τα παιδιά ήταν ακόμα βρέφη. Στα δείγματα εξετάστηκαν τρία βασικά αλλεργιογόνα: μια πρωτεΐνη που προέρχεται από τους σκύλους, μια αντίστοιχη πρωτεΐνη από τις γάτες, καθώς και ενδοτοξίνες που σχετίζονται με βακτήρια.

Τι έδειξε η καναδική μελέτη για σκύλους και αλλεργιογόνα

Όταν τα παιδιά έφτασαν στην ηλικία των πέντε ετών, οι ερευνητές μέτρησαν την πνευμονική τους λειτουργία και αναζήτησαν γενετικούς δείκτες που συνδέονται με το άσθμα. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: τα βρέφη που είχαν εκτεθεί σε υψηλότερα επίπεδα αλλεργιογόνων σκύλου είχαν σχεδόν κατά το ήμισυ μικρότερη πιθανότητα να εκδηλώσουν άσθμα. Παράλληλα, εμφάνιζαν καλύτερη αναπνευστική λειτουργία σε σχέση με συνομηλίκους που δεν είχαν ανάλογη έκθεση.

Η προστατευτική αυτή δράση δεν φάνηκε να ισχύει για τα αλλεργιογόνα των γατών ούτε για τα βακτήρια. Αυτό υποδηλώνει ότι οι σκύλοι έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο που δεν σχετίζεται απλά με τη γενική παρουσία ζώων στο σπίτι. Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό ο μηχανισμός να συνδέεται με αλλαγές στο μικροβίωμα της μύτης ή με τον τρόπο που το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού «εκπαιδεύεται» στα πρώτα στάδια της ζωής.

Παρά την αισιοδοξία που γεννούν αυτά τα δεδομένα, οι ερευνητές είναι επιφυλακτικοί. Παλαιότερες μελέτες είχαν καταλήξει σε αντιφατικά αποτελέσματα και χρειάζονται περαιτέρω έρευνες για να αποδειχθεί με βεβαιότητα ο προστατευτικός ρόλος του σκύλου. Ωστόσο, η μεγάλη κλίμακα της συγκεκριμένης έρευνας δίνει μεγαλύτερη αξιοπιστία στα αποτελέσματά της.

Η επόμενη μέρα για την επιστήμη και τους γονείς

Για τους γονείς, τα νέα αυτά ίσως φέρνουν μια ανακούφιση, ειδικά για όσους ανησυχούσαν ότι η κατοχή σκύλου θα μπορούσε να επιβαρύνει την υγεία του μωρού τους. Σημαντικό όμως είναι να σημειωθεί ότι η προστασία παρατηρείται μόνο όταν η έκθεση γίνεται πολύ νωρίς στη ζωή. Σε παιδιά που αναπτύσσουν αλλεργία στον σκύλο αργότερα, η παρουσία του ζώου μπορεί να επιδεινώσει τα συμπτώματα. Η μελέτη ανοίγει επίσης νέους δρόμους για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το περιβάλλον του σπιτιού επηρεάζει την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού. 

ΠΗΓΗ 

 

 

ARFID: Η σιωπηλή αλλά επικίνδυνη διαταραχή που «κόβει» την όρεξη των παιδιών - Τι πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς

ΠΗΓΗ

 

Η Διαταραχή Αποφυγής ή Περιοριστικής Πρόσληψης Τροφής (Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder – ARFID) είναι μια σχετικά νέα διαγνωστική κατηγορία.

Αφορά παιδιά, εφήβους αλλά και ενήλικες που παρουσιάζουν σοβαρή αποφυγή ή περιορισμό στην πρόσληψη τροφής, χωρίς αυτό να σχετίζεται με ανησυχίες για το βάρος ή την εικόνα του σώματός τους, όπως συμβαίνει στις κλασικές διατροφικές διαταραχές. 

Τα παιδιά με ARFID συχνά φοβούνται να φάνε ορισμένες τροφές, αποφεύγουν μεγάλες ομάδες τροφίμων ή περιορίζονται σε πολύ μικρό εύρος ασφαλών επιλογών, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ανάπτυξή τους, τη θρέψη τους αλλά και την κοινωνική τους ζωή.
Η διαταραχή εκδηλώνεται από πολύ μικρή ηλικία

Σε πολλές περιπτώσεις, η διαταραχή αυτή εκδηλώνεται από πολύ μικρή ηλικία, συχνά από τα πρώτα χρόνια της παιδικής ζωής. Μερικά παιδιά έχουν έντονη ευαισθησία στις υφές, τις οσμές ή τις γεύσεις των τροφών και αντιδρούν έντονα σε οτιδήποτε θεωρούν δυσάρεστο ή απειλητικό. Άλλα παιδιά μπορεί να έχουν βιώσει μια τραυματική εμπειρία που σχετίζεται με το φαγητό, όπως πνιγμονή, εμετό ή έντονο πόνο στο στομάχι, και να έχουν συνδέσει το φαγητό με κίνδυνο, αναπτύσσοντας έναν μόνιμο φόβο.

Αυτή η αποφυγή μπορεί να είναι τόσο ισχυρή ώστε ακόμη και η θέα ή η μυρωδιά ορισμένων τροφών να προκαλεί άγχος, αηδία ή κρίση πανικού. Σε άλλες περιπτώσεις, η αιτία φαίνεται να σχετίζεται με χαμηλή όρεξη ή γενικότερη αδιαφορία για το φαγητό, γεγονός που οδηγεί σε χρόνια μειωμένη πρόσληψη θερμίδων.

Η συμπεριφορά των παιδιών με ARFID δεν περιορίζεται απλώς σε μια «ιδιοτροπία» ή «δυσκολία στο φαγητό», όπως μπορεί να θεωρήσουν ορισμένοι γονείς. Πρόκειται για μια σοβαρή διαταραχή που μπορεί να προκαλέσει σημαντικές ελλείψεις σε θρεπτικά συστατικά, να οδηγήσει σε χαμηλό βάρος ή αναπτυξιακή καθυστέρηση και να επιβαρύνει τη συνολική υγεία του παιδιού.

Επειδή οι ανάγκες για βιταμίνες, μέταλλα και ενέργεια είναι ιδιαίτερα αυξημένες στην παιδική ηλικία, ο περιορισμός στη διατροφή μπορεί να έχει μακροχρόνιες συνέπειες. Επιπλέον, το ARFID μπορεί να επηρεάσει αρνητικά και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη, καθώς τα παιδιά μπορεί να αποφεύγουν κοινωνικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν φαγητό, όπως πάρτι γενεθλίων ή σχολικές εκδρομές, και να αισθάνονται διαφορετικά από τους συνομηλίκους τους.

Η διάγνωση του ARFID απαιτεί προσεκτική αξιολόγηση από επαγγελματίες υγείας, καθώς χρειάζεται να αποκλειστούν άλλες ιατρικές ή ψυχιατρικές αιτίες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν την αποφυγή τροφής. Συνήθως, η διερεύνηση περιλαμβάνει λήψη λεπτομερούς ιστορικού, αξιολόγηση διατροφικών συνηθειών, καταγραφή πιθανών τραυματικών εμπειριών, καθώς και έλεγχο της σωματικής κατάστασης και τυχόν ελλείψεων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, γίνεται και εργαστηριακός έλεγχος για την ανίχνευση ανεπάρκειας βιταμινών ή άλλων θρεπτικών στοιχείων. Η διαφορική διάγνωση από άλλες διατροφικές διαταραχές, αλλά και από αυτιστικό φάσμα ή αισθητηριακές δυσκολίες, είναι απαραίτητη, καθώς το ARFID μπορεί να συνυπάρχει με αυτές ή να εμφανίζεται ανεξάρτητα. 

Η αιτιολογία του ARFID είναι πολυπαραγοντική. Σε κάποια παιδιά, οι αισθητηριακές ευαισθησίες παίζουν καθοριστικό ρόλο. Η γεύση, η μυρωδιά ή η υφή μιας τροφής μπορεί να βιώνονται ως έντονα δυσάρεστες ή ακόμη και αφόρητες. Άλλα παιδιά αναπτύσσουν έντονο φόβο για το φαγητό μετά από μια δυσάρεστη εμπειρία, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η χαμηλή όρεξη ή η εύκολη κόπωση κατά το φαγητό περιορίζει τη λήψη τροφής. Επίσης, παιδιά με αγχώδεις διαταραχές, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ή διαταραχές του αυτιστικού φάσματος μπορεί να είναι πιο ευάλωτα στην ανάπτυξη ARFID. Το οικογενειακό περιβάλλον, οι συνήθειες στο σπίτι και η στάση των γονέων απέναντι στο φαγητό μπορούν επίσης να επηρεάσουν την εξέλιξη της διαταραχής.
Η αντιμετώπιση του ARFID είναι πολύπλευρη και εξατομικευμένη

Η αντιμετώπιση του ARFID είναι πολύπλευρη και εξατομικευμένη. Συχνά απαιτείται η συνεργασία μιας διεπιστημονικής ομάδας που μπορεί να περιλαμβάνει παιδίατρο, διατροφολόγο, ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή και, αν χρειαστεί, λογοθεραπευτή με εμπειρία σε αισθητηριακές δυσκολίες. Η θεραπευτική προσέγγιση μπορεί να περιλαμβάνει τεχνικές σταδιακής έκθεσης στις τροφές που αποφεύγονται, με στόχο τη μείωση του φόβου και την εξοικείωση. Σε περιπτώσεις όπου η αποφυγή οφείλεται σε αισθητηριακές ευαισθησίες, χρησιμοποιούνται μέθοδοι αισθητηριακής ολοκλήρωσης για να διευκολυνθεί η αποδοχή νέων τροφών. Παράλληλα, η ψυχοθεραπεία, ιδίως η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, βοηθά το παιδί να αναγνωρίσει και να διαχειριστεί τους φόβους του γύρω από το φαγητό.

Ο ρόλος των γονέων είναι κρίσιμος στην πορεία της θεραπείας. Χρειάζεται να υποστηρίζουν το παιδί χωρίς πίεση ή εξαναγκασμό, να αποφεύγουν τιμωρητικές συμπεριφορές και να δημιουργούν ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον γύρω από το φαγητό. Η σταδιακή εισαγωγή νέων τροφών, η ενίσχυση κάθε μικρής προόδου και η δημιουργία θετικών εμπειριών στο τραπέζι μπορούν να συμβάλουν στην υπέρβαση της αποφυγής. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι απαραίτητη η εκπαίδευση των γονέων ώστε να κατανοήσουν τη φύση της διαταραχής και να μην την εκλαμβάνουν ως απλή αδιαφορία ή πείσμα.

Αν η διαταραχή παραμείνει χωρίς θεραπεία, υπάρχει κίνδυνος σοβαρών επιπτώσεων στην υγεία του παιδιού. Η χρόνια υποθρεψία μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη των οστών, τη γνωστική λειτουργία και το ανοσοποιητικό σύστημα. Επιπλέον, η κοινωνική απομόνωση που συχνά συνοδεύει το ARFID μπορεί να εντείνει συναισθήματα άγχους ή κατάθλιψης. Ωστόσο, με έγκαιρη παρέμβαση και κατάλληλη υποστήριξη, πολλά παιδιά καταφέρνουν να βελτιώσουν σταδιακά τη σχέση τους με το φαγητό και να ανακτήσουν μια ισορροπημένη διατροφή.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι κάθε παιδί με ARFID είναι διαφορετικό και η πορεία της βελτίωσης δεν είναι πάντα γραμμική. Μπορεί να υπάρξουν υποτροπές ή περίοδοι στασιμότητας, αλλά η σταθερή υποστήριξη και η συνεχιζόμενη θεραπευτική παρέμβαση αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες επιτυχίας. Η κατανόηση από την οικογένεια, το σχολείο και το ευρύτερο περιβάλλον είναι θεμελιώδης παράγοντας ώστε το παιδί να αισθανθεί ασφαλές και αποδεκτό. Η αντιμετώπιση του ARFID δεν αφορά μόνο την αύξηση της πρόσληψης τροφής, αλλά και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το φαγητό και την απόλαυση που μπορεί να προσφέρει.

Η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση γύρω από το ARFID είναι απαραίτητες, καθώς η διαταραχή συχνά παραγνωρίζεται ή ερμηνεύεται λανθασμένα. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι επαγγελματίες υγείας χρειάζεται να αναγνωρίζουν τα σημάδια και να αναζητούν έγκαιρα βοήθεια. Με σωστή προσέγγιση, υπομονή και συνεργασία, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τον φόβο ή την αποφυγή του φαγητού μπορούν να μάθουν ξανά να τρέφονται επαρκώς και να απολαμβάνουν μια ποικιλία τροφών, βελτιώνοντας την υγεία και την ποιότητα ζωής τους.

ΠΗΓΗ