Συνταγή για να φτιάξετε σπιτικές νερομπογιές

πηγη

Χρησιμοποιήστε βασικά συστατικά που όλοι έχετε στην κουζίνα σας και φτιάξτε αυτές τις καταπληκτικές νερομπογιές για τα παιδιά σας. 

Διαρκούν πολύ περισσότερο και δεν θα χρειαστεί άλλο να τρέχετε στα καταστήματα για να αναπληρώσετε τα χρώματα κάθε φορά που ξεμένετε. Άλλωστε η ζωγραφική είναι μια δραστηριότητα που λατρεύουν όλα τα παιδιά και τα κρατάει απασχολημένα για πολύ ώρα. Είναι πανεύκολο! Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι μερικά βασικά συστατικά.

Υλικά
4 κουταλιές σούπας μαγειρική σόδα
2 κουταλιές της σούπας λευκό ξίδι
1/2 κουταλάκι του γλυκού σιρόπι καλαμποκιού
2 κουταλιές της σούπας καλαμποκάλευρο
Χρώματα ζαχαροπλαστικής που επιθυμείτε
1 Παγοθήκη

Τι θα κάνετε
Σε ένα μπολ ρίξτε την σόδα μαγειρικής. Σιγά σιγά προσθέστε το ξύδι (μην το ρίξετε όλο μαζί γιατί θα φουσκώσει και θα αφρίσει.) Με ένα σύρμα ανακατέψτε το μείγμα. Συμπληρώστε το σιρόπι καλαμποκιού και στη συνέχεια το καλαμποκάλευρο και ανακατέψτε ξανά το μείγμα με το σύρμα. Τοποθετείστε  το μείγμα στην παγοθήκη και βάλτε μια μικρή ποσότητα από τα χρώματα που επιθυμείτε στην κάθε θήκη της παγοθήκης.

Με μια οδοντογλυφίδα ανακατέψτε λίγο το χρώμα σε κάθε θήκη.

Αφήστε τις μπογιές να στεγνώσουν μια ολόκληρη ημέρα και μετά οι νερομπογιές σας είναι έτοιμες!

ΠΗΓΗ

«Το παιδί μου φοβάται το σκοτάδι. Τι μπορώ να κάνω;»

πηγη

 

Συχνά τα μικρά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι – φαντάζονται πώς τέρατα κρύβονται στο δωμάτιό τους. Η εμπειρογνώμονας Martha Erickson, καθηγήτρια παιδοψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, εξηγεί πώς να χειριστείτε τους φόβους των μικρών σας.

Ποιος κρύβεται κάτω από το κρεβάτι σου;

Για πολλούς λόγους, τα μικρά παιδιά φοβούνται να μείνουν μόνα τους, ειδικά τη νύχτα στο σκοτάδι. Συχνά φαντάζονται ότι τρομακτικά πλάσματα κυκλοφορούν στον δωμάτιό τους, μέσα στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορούν να διαχωρίσουν την φαντασία από την πραγματικότητα και όταν δεν μπορούν να δουν τι υπάρχει γύρω τους – αφού είναι σκοτεινά – αυτομάτως ζωντανεύει η φαντασία τους.

Πώς μπορείτε να διευκολύνετε τον φόβο τους για το σκοτάδι;

Συχνά τα παιδάκια προσχολικής ηλικίας, όταν έρχεται η ώρα του ύπνου, ισχυρίζονται ότι κάτω από το κρεβάτι τους υπάρχει ένα τέρας ή ο λύκος. Αρνούνται να μείνουν μόνα τους στο δωμάτιο να κοιμηθούν με αποτέλεσμα είτε να κοιμούνται στο δωμάτιο των γονέων είτε οι γονείς να μεταφέρονται στο παιδικό δωμάτιο. Είναι αυτός λόγος ανησυχίας; Τι μπορείτε να κάνετε για να ξεπεράσει το παιδί σας αυτούς τους φόβους;

H Δρ. Erickson, εξηγεί:

Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο τα μικρά παιδιά να ανατροφοδοτούν τρομακτικές εικόνες που βλέπουν στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Οι πραγματικές ιστορίες επίσης παιδιών που κακοποιούνται ή έχουν απαχθεί μπορεί να διαβρώσουν την συναισθηματική τους ασφάλεια και να εξάπτουν την φαντασία τους. Είναι επίσης κοινό για τα παιδιά που βιώνουν άγχος και στρες για την επόμενη μέρα ή γενικά στην καθημερινότητά τους.

Θα πρέπει να ανησυχήσετε μόνο εάν η συμπεριφορά αυτή συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα ή είναι πολύ έντονη και παρεμποδίζεται σημαντικά ο ύπνος του παιδιού ή ικανότητά του να παίζει και να μαθαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν σοφό να βεβαιωθείτε ότι το παιδί δεν έχει βιώσει κάτι τραυματικό και ζητήστε την συμβουλή ενός ψυχολόγου, εάν χρειαστεί. 

Προς το παρόν, εδώ είναι μερικές συμβουλές για το πώς να βοηθήσετε το παιδί σας να ελέγξει αυτούς τους φόβους.

• Πάρτε τους φόβους του παιδιού στα σοβαρά, χωρίς υπερβολές. Είναι σημαντικό να μην απορρίψετε ή να γελοιοποιήσετε τους φόβους του. Ακούστε τα συναισθήματά του και μιλήστε σοβαρά: «Βλέπω ότι είσαι πραγματικά πολύ τρομαγμένος.»
• Διαβεβαιώστε τον/την ότι είναι απολύτως ασφαλείς. Προσφέρετε  άνεση και αποδείξτε στο παιδί ότι δεν υπάρχει τίποτα τρομακτικό στο δωμάτιό του. Μπορείτε να ανάψετε τα φώτα, να ψάξετε κάτω από το κρεβάτι και να του/της δείξετε ότι όλα είναι μια χαρά στην θέση τους.
• Με την πάροδο του χρόνου, βοηθήστε τον/την να κυριαρχήσει απέναντι στους φόβους παίζοντας διαδραστικά παιχνίδια.
• Τέλος, δείτε μέσα από τα μάτια του παιδιού σας τη δική σας παιδική ηλικία. Τι μπορεί να σας τρόμαζε; Τι βρίσκατε παρήγορο εκείνες τις στιγμές; Όπως και με τόσα άλλα, οι δικές σας αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας θα σας δώσουν τις καλύτερες απαντήσεις για το πώς να διαχειριστείτε τις φοβίες των παιδιών σας.

Πηγη
 

Νυχτερινή ενούρηση: 5 tips για να μην «βρέχεται» το παιδί

πηγη

 

Ψάχνετε τρόπους για να κρατήσετε στεγνό το κρεβατάκι του παιδιού σας τη νύχτα; Εδώ είναι πέντε χρήσιμες συμβουλές για να καταστεί η εκπαίδευση της νυχτερινής ενούρησης ευκολότερη για εσάς και το παιδί σας. 

Αδιάβροχο προστατευτικό

Το προστατευτικό για το στρώμα είναι ένα απαραίτητο αξεσουάρ κατά την πρώιμη παιδική ηλικία. Προστατεύει το στρώμα, το καρότσι, το λίκνο, τοπορτ-μπεμπέ κλπ, ώστε να είναι πάντα στεγνά και καθαρά ενώ παρέχει ευκολία στη συντήρηση και το πλύσιμό του. Η μία πλευρά είναι κατασκευασμένη από πετσετέ ύφασμα ενώ η άλλη από αδιάβροχο υλικό Είναι κατασκευασμένο από υλικά φιλικά προς το περιβάλλον, ελαστικό και οικολογικό και θα σας λύσει τα χέρια!

Υπενθύμιση

Φροντίστε τα παιδιά να έχουν πάει τουαλέτα πριν πάνε για ύπνο. Ακόμα κι αν το ίδιο το παιδί δεν σας το πει, υπενθυμίστε το εσείς. Σε κάθε περίπτωση αν δεν θέλει, κατά τη διάρκεια της νύχτας ξυπνήστε το ώστε να πάει τουαλέτα. Αυτό είναι μια τεράστια βοήθεια γιατί τελικά το παιδί θα εκπαιδευθεί και θα ξυπνάει μόνο του για να πάει στην τουαλέτα. Με την αγάπη και την υποστήριξή σας το μικρό σας θα βρει τις ισορροπίες του για να μένει στεγνό όλη τη νύχτα.

Εσώρουχα για μεγάλα παιδάκια

Είναι ένα τρικ που πιάνει, ειδικά στα κοριτσάκια. Αγοράστε εσώρουχα σε διαφορετικά χρώματα και σχέδια και πείτε στο παιδάκι σας ότι τώρα που μεγάλωσε ήρθε η ώρα να φορέσει βρακάκια για μεγάλα παιδάκια! Στην αρχή θα συμβαίνουν «ατυχηματάκια» αλλά με τον καιρό θα μάθει.

Γιογιό

Έχετε ένα γιογιό στο παιδικό δωμάτιο και μάθετε το παιδί να το χρησιμοποιεί πριν πάει για ύπνο.

Μειωμένα υγρά πριν τον ύπνο

Ο περιορισμός της υπερβολικής λήψης υγρών πριν από τον ύπνο είναι από τις πιο απλές μορφές αντιμετώπισης της ενούρησης και συστήνεται ως πρώτο μέτρο. Αποφύγετε να δώσετε χυμούς ή νερό στο παιδί μια ή μιάμιση ώρα πριν τον ύπνο!

«Το παιδί μου χτυπάει και δαγκώνει»: Πώς να αντιμετωπίσετε την επιθετικότητα

πηγη

Έχετε παρατηρήσει μια επιθετική συμπεριφορά στο παιδάκι σας, ειδικότερα απέναντι στα μικρότερά του αδέρφια ή μήπως η δασκάλα στο νηπιαγωγείο συχνά κάνει λόγο για επιθετική συμπεριφορά του παιδιού απέναντι στα άλλα παιδάκια;

Τα μικρά παιδιά είναι επιρρεπή στην σχέση αιτίας και αποτελέσματος και αναρωτιούνται «Αν το κάνω αυτό τι θα συμβεί; » Συχνά επίσης χρησιμοποιούν τα μόνα «εργαλεία» που έχουν στη διάθεσή τους. Παρ’ όλα αυτά , η επιθετικότητα και η βίαιη συμπεριφορά δεν είναι το «εισιτήριο» για να πάρει κανείς αυτό που θέλει και αν δεν παρέμβετε τώρα ως γονείς όσο το παιδί θα μεγαλώνει και θα έχει αυτή τη συμπεριφορά θα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Εδώ είναι μερικοί τρόποι για να «σβήσετε» την επιθετικότητα από την ατζέντα του!

Τι να κάνετε αν το παιδί χτυπάει και δαγκώνει

Ζητήστε ένα time-out. Αν δείτε ότι το παιδί χτυπάει, δαγκώνει ή φτύνει κάποιο άλλο παιδάκι, ζητήστε του να σταματήσει αμέσως αυτή την συμπεριφορά. Προσπαθήστε να μιλήσετε ήρεμα, αλλά αν το παιδί σας δεν ακούει και δεν ηρεμεί πείτε : «Είσαι εκτός ελέγχου. Χρειάζεσαι χρόνο για να ηρεμήσεις.»

Μην απαιτήσετε εξηγήσεις    

Όταν ζητάμε από ένα παιδί να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους έκανε κάτι λάθος σημαίνει ότι υπάρχουν φορές που επιτρέπεται να συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αν για παράδειγμα τράβηξε τα μαλλιά της αδερφής του μην τον ρωτήσετε «Γιατί τράβηξες τα μαλλιά της Μαρίας;» γιατί όποιος κι αν ήταν ο λόγος δεν επιτρέπεται αυτή η συμπεριφορά. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά θα μάθουν ότι ο κόσμος είναι δίκαιος και πως όταν κάνουμε κάτι άδικο πρέπει να το διορθώσουμε. 

Προσπαθήστε να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας

Μερικά παιδιά θέλουν απλά την προσοχή στραμμένη πάνω τους, ακόμα κι αν είναι για κάτι κακό. Αν λοιπόν φρικάρετε το παιδί ναι μεν θα καταλάβει ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό αλλά θα καταγράψει και στην μνήμη του αντίδρασή σας (ότι κατάφερε να σας κεντρίσει την προσοχή) και προφανώς θα το ξανακάνει.

Παρατηρήστε πώς αντιδρά το παιδί στα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων

Τα μικρά παιδιά έχουν περιορισμένη αντίληψη του πώς η συμπεριφορά τους επηρεάζει τους άλλους. Πρέπει όμως να γνωρίζουν πώς αισθάνθηκε ο φίλος τους όταν τον κλώτσησε. Πείτε για παράδειγμα: «Ο Κωνσταντίνος πόνεσε και στεναχωρήθηκε πολύ που τον χτύπησες.» Το ξύλο δεν είναι η λύση.

Βοηθήστε το παιδί να ηρεμήσει

Τα μικρά παιδιά να πάρει εξίσου αναστατωμένα με τους ενήλικες όταν χάνουν τον έλεγχο. Αφού αφήσετε να περάσει λίγη ώρα, μιλήστε στο παιδί με έναν συμπονετικό τρόπο. Αυτό βοηθά τα παιδιά να κατανοήσουν τα συναισθήματά τους και να μάθουν τι τους στιγματίσει.

Γιατί χρειάζεται να ζητήσει συγγνώμη

Αν βλέπετε το παιδί να μουρμουράει τη συγνώμη του άθελα, μπορεί να σκέφτεστε ότι είναι άσκοπο να του ζητάτε να τη λέει. Άλλωστε πόσο να την εννοεί σε αυτή την ηλικία; Μπορεί λοιπόν ακόμη να μην το αντιλαμβάνεται πλήρως όμως είναι καλή ιδέα να λέει συγνώμη από μικρή ηλικία και να τη δουλεύει από τώρα στο μυαλό του. Πείτε του ότι πρέπει να ξέρει να ζητάει συγνώμη διότι αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται ότι η συμπεριφορά του ήταν λάθος. Εξηγήστε του ότι ναι μεν μπορεί να αισθάνεται άσχημα όταν το κάνει αλλά είναι σημαντικό να ενημερώνει τους ανθρώπους ότι λυπάται για αυτό που έκανε.

Όταν το παιδί είναι το «θύμα»

Το πιθανότερο είναι να σας έχει τύχει στην παιδική χαρά να δείτε επιθετικά παιδάκια να σπρώχνουν ή να δαγκώνουν άλλα παιδάκια ή ακόμα και το δικό σας και οι μαμάδες να παρακολουθούν ατάραχες το συμβάν. Παρόλο που δεν είναι δική σας δουλειά να διδάξετε στους άλλους πώς να πειθαρχήσουν τα παιδιά τους, είναι βέβαιο ότι αυτή η συμπεριφορά σας εκνευρίζει.  Τι μπορείτε λοιπόν να κάνετε;

Κατ ‘αρχάς, αναφέρετε το πρόβλημα στην άλλη μαμά με απλά λόγια: «Το παιδί σας δάγκωσε την κόρη μου. Μπορείτε να με βοηθήσετε;» Όταν τα παιδιά ηρεμήσουν ενθαρρύνετε να κάνουν κάτι μαζί. Μπορείτε να πείτε για παράδειγμα: «Ας κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Τι θα λέγατε να χτίσουμε κάστρο στην άμμο;» Όταν τα παιδιά είναι απασχολημένα με κάτι δημιουργικό και διασκεδαστικό, συνεργάζονται καλά μεταξύ τους.

Κι αν αυτό δεν λειτουργεί;

Μπορείτε πάντα να αποχωρήσετε όταν τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, πόσο μάλλον αν η άλλη μαμά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία σε τέτοιου είδους περιστατικά και δεν θεωρεί το δάγκωμα π.χ μεγάλη υπόθεση. 

Πηγη

 

18 σημάδια που υποδηλώνουν ότι το παιδί σας έχει πέσει θύμα ”bullying”

πηγη

 Αν το παιδί σας έχει πέσει θύμα bulling αυτό σημαίνει ότι οι συμμαθητές του (νηπιαγωγείο, σχολείο, πανεπιστήμιο) σκοπίμως του προκαλούν πόνο. Αυτή η σκέψη και μόνο προκαλεί ανατριχίλα, πόνο, οργή και θλίψη σε κάθε γονέα

Δυστυχώς σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία στην Ελλάδα σχεδόν 4.000 παιδιά και έφηβοι, σε έρευνα που έγινε το 2005 – 6 δήλωσαν ότι αναγνωρίζουν τις μορφές της σχολικής βίας, με τα αγόρια να εμφανίζονται συχνότερα ως δράστες και θύματα του bulling ενώ το 10-13% παραδέχονται ότι έχουν βιώσει bulling. Οι εκθέσεις επιβεβαιώνουν επίσης ότι ο εκφοβισμός ξεκινά στις νεότερες ηλικίες και μάλιστα με επιθετικό τρόπο. Η σκληρή συμπεριφορά αυξάνεται επίσης με την ηλικία – όσο μεγαλώνει δηλαδή ένα παιδί τόσο πιο σκληρό γίνεται.

Επίσης ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τα παιδιά μας συχνά δεν αποκαλύπτουν ότι έχουν πέσει θύμα εκφοβισμού. Κάποια παιδάκια δεν το λένε επειδή πιστεύουν ότι οι γονείς δεν θα τους πιστέψουν, άλλα φοβούνται μήπως γίνουν χειρότερα τα πράγματα, αλλά θεωρούν ότι πρέπει να το επιλύσουν μόνοι τους κι άλλα πάλι δεν θέλουν ούτε να φέρουν ούτε να έρθουν σε δύσκολη θέση αναφέροντας το περιστατικό.

Το σίγουρο είναι πάντως ότι το bulling προκαλεί σοβαρή συναισθηματική βλάβη και μπορεί να διαβρώσει την αυτοεκτίμηση και την ψυχική υγεία ενός παιδιού. Είτε ο εκφοβισμός είναι λεκτικής, είτε σωματικός, οι επιπτώσεις είναι εξίσου επιβλαβείς. Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια αναφέρουν υψηλά επίπεδα συναισθηματικής δυσφορίας και μοναξιάς, καθώς και χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, πολύ άγχος και κατάθλιψη.

Είναι λοιπόν απαραίτητο εσείς ως γονείς, σε περίπτωση που το παιδί σας δεν αναφέρει κάτι , να ξέρετε ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια του εκφοβισμού, ώστε να το καταλάβετε αν τυχόν το παιδί σας έχει πέσει θύμα. Ο εκφοβισμός είναι πάντα σκόπιμος, κακεντρεχής και σπάνια συμβαίνει μόνο μια φορά. Το παιδί σας μπορεί να μην αισθάνεται άνετα να το μοιραστεί μαζί σας, γι’ αυτό είναι σκόπιμο να παρατηρείτε στενά τη συμπεριφορά του ώστε να εντοπίζετε τυχόν σημάδια που ίσως αποκαλύπτουν ότι δεν περνάει και τόσο καλά στο σχολείο, όπως:

1. Ανεξήγητα σωματικά σημάδια όπως κοψίματα, μώλωπες και γρατζουνιές.
2. Ανεξήγητη απώλεια παιχνιδιών, χρημάτων, φαγητού ή και σχολικά είδη.
3. Κατεστραμμένα ρούχα, παιχνίδια, βιβλία, ηλεκτρονικά είδη.
4. Αν ξαφνικά το παιδί δεν θέλει να πάει σχολείο ή να κάνει άλλες δραστηριότητες με τους συνομηλίκους του
5. Φοβάται το σχολικό λεωφορείο.
6. Φοβάται να μείνει μόνο του: σας θέλει εκεί συνέχεια και ξαφνικά προσκολλάται πάνω σας.
7. Είναι σκυθρωπό και κάνει αναφορές για το αίσθημα της μοναξιάς.
8. Παρατηρείτε αλλαγές στην τυπική συμπεριφορά ή την προσωπικότητα του.
9. Εμφανίζεται λυπημένος, κυκλοθυμικός, θυμωμένος, αγχωμένος  χωρίς γνωστή αιτία
10. Παραπονιέται συχνά για πονοκεφάλους, στομαχόπονους.
11. Έχει δυσκολία στον ύπνο, βλέπει εφιάλτες, βρέχεται στον ύπνο του.
12. Παρατηρείτε αλλαγή στις διατροφικές του συνήθειες.
13. Αρχίζει να εκφοβίζει τα αδέρφια του ή τα μικρότερα παιδιά. (ένα παιδί που πέφτει θύμα εκφοβισμού μερικές φορές για να αναστρέψει το ρόλο του γίνεται και το ίδιο επιθετικό.)
14. Περιμένει να έρθει σπίτι για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα (το αποφεύγει στο σχολείο και το πάρκο επειδή δεν συνοδεύεται από κάποιον ενήλικο και φοβάται.) 
15. Ξαφνικά έχει λιγότερους φίλους ή δεν μπορεί να συνεργαστεί με μια ομάδα.
16. Παρουσιάζει απότομη και σημαντική πτώση στους βαθμούς του στο σχολείο (Ο εκφοβισμός μπορεί να προκαλέσει σε ένα παιδί προβλήματα συγκέντρωσης.)
17. Κατηγορεί τον εαυτό για τα προβλήματα,  αισθάνεται ότι “Δεν είναι αρκετά καλό”.
18. Αισθάνεται αβοήθητο και αποφεύγει να σας κοιτάζει στα μάτια όποτε συζητάτε για θέματα που έχουν να κάνουν με το σχολείο.

Tips για να αντιμετωπίσετε το bulling

Ελέγξτε τα σημάδια του εκφοβισμού και στη συνέχεια κάντε άμεσες ερωτήσεις τύπου:
«Όταν επιστρέφεις από το σχολείο πάντα πεινάς πάρα πολύ. Γιατί δεν τρως το κολατσιό σου;»
«Κάποια από τα παιχνίδια λείπουν; Μήπως κάποιος σου τα πήρε;»
«Χτύπησες κάπου; Αυτή η μελανιά πώς έγινε;»

Δείτε τις αντιδράσεις του παιδιού σας. Συχνά αυτό που δεν μπορεί να πει ένα παιδί φαίνεται από τα μάτια και τις κινήσεις του. Συντονιστείτε στη γλώσσα του σώματος του παιδιού σας.

Αν υποψιάζεστε ότι το παιδί έχει πέσει θύμα bulling αλλά δεν μιλάει τότε μιλήστε με κάποιον έμπιστο ενήλικα που γνωρίζει το παιδί σας. Εάν το παιδί σας έχει περισσότερους από έναν δάσκαλο τότε να επιδιώξετε συνάντηση με τους δασκάλους. Λάβετε υπόψη ότι ο εκφοβισμός συνήθως δεν συμβαίνει σε όλους τους χώρους του σχολείου και σε όλες τις τάξεις. Το ζήτημα είναι να καταλάβετε αν το παιδί σας είναι θύμα bulling και στη συνέχεια, όπου και όταν αυτό συμβαίνει, να πάρει τη σωστή βοήθεια. Αν επίσης το παιδί σας έχει κάποιον καλό φίλη, φίλο στο σχολείο μπορείτε να τον/ την ρωτήσετε ώστε να αποκτήσετε περισσότερες πληροφορίες. Τονίστε του/της ότι είστε πάντα εκεί και μπορείτε να το βοηθήσετε σε οτιδήποτε τον/τη απασχολεί.

Τέλος αν τα σημάδια συνεχιστούν και το ένστικτο σας σας λέει ότι «κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου», συμβουλευτείτε έναν ψυχολόγο.

πηγη

 

Πώς να φτιάξετε σπιτική πλαστελίνη (που τρώγεται)

πηγη

 

Είχατε σκεφτεί ποτέ ότι μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας την πλαστελίνη για τα παιδιά;

Δείτε τις παρακάτω συνταγές και επιλέξτε αυτή που σας ταιριάζει περισσότερο. Οι παρακάτω πλαστελίνες είναι εντελώς ακίνδυνες για τα παιδιά από 1 κιόλας έτους και 100% βρώσιμες.

Χρωματιστή πλαστελίνη βρώσιμη

Υλικά
1 φλιτζάνι νερό
1 κουταλιά της σούπας φυτικό λάδι
1/2 φλιτζάνι αλάτι
1 κουταλιά της σούπας κρεμόριο
Χρώματα ζαχαροπλαστικής
1 φλιτζάνι αλεύρι

Εκτέλεση
Αναμείξτε το νερό, το λάδι, το αλάτι, το κρεμόριο και τα χρώματα σε ένα κατσαρολάκι και αφήστε τα να ζεσταθούν. Κατεβάστε από τη φωτιά και προσθέστε το αλεύρι. Ανακατέψτε και ζυμώστε μέχρι να γίνει λείο. Το κρεμόριο θα κάνει τη ζύμη να διατηρηθεί για 6 μήνες ή και περισσότερο. Αποθηκεύστε τη ζύμη σε ένα αεροστεγές σκεύος.

Πλαστελίνη από αλάτι

Υλικά
1 κούπα αλάτι
1 κούπα νερό
1/2 κούπα αλεύρι και λίγο έξτρα αλεύρι

Εκτέλεση
Ανακατέψτε το αλάτι, το νερό και το αλεύρι στην κατσαρόλα και αφήστε το σε μεσαία θερμοκρασία. Αφαιρέστε από τη φωτιά όταν το μίγμα είναι παχύ και ελαστικό. Καθώς το μείγμα κρυώνει, ζυμώστε με αρκετό αλεύρι για να φτιάξετε τη ζύμη.

Πλαστελίνη από καλαμποκάλευρο

Υλικά
1 φλιτζάνι κρύο νερό
1 φλιτζάνι αλάτι
2 κουταλάκια του γλυκού φυτικό λάδι
Χρώμα ζαχαροπλαστικής
3 φλιτζάνια αλεύρι
2 κουταλιές της σούπας καλαμποκάλευρο

Εκτέλεση
Σε ένα μπολ ανακατέψτε το νερό, το αλάτι, το λάδι και αρκετό χρώμα. Σταδιακά προσθέστε το αλεύρι και το καλαμποκάλευρο μέχρι το μείγμα να πλάθεται.

Πλαστελίνη από βρώμη

Υλικά
1 μέρος αλεύρι
1 μέρος νερό
2 μέρη βρώμη

Εκτέλεση
Ανακατέψτε όλα τα συστατικά σε ένα μπολ και ζυμώστε καλά. Η πλαστελίνη αυτή δεν είναι για φάγωμα αλλά αν το παιδί σας αποφασίσει να τη δοκιμάσει δεν θα πάθει τίποτα. Καλύψτε τη ζύμη και τοποθετήστε την στο ψυγείο. Η συγκεκριμένη συνταγή δεν θα διαρκέσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι όμως η πιο εύκολη.

Πλαστελίνη από φυστικοβούτυρο

Υλικά
2 φλιτζάνια φυστικοβούτυρο
6 κουταλιές της σούπας μέλι
Άπαχο γάλα σε σκόνη ή γάλα με αλεύρι
Κακάο για γεύση σοκολάτας (προαιρετικό)
Βρώσιμες λιχουδιές για διακόσμηση (προαιρετικό)

Εκτέλεση
Συνδυάστε όλα τα συστατικά σε ένα μπολ και τα ανακατέψτε, προσθέτοντας αρκετό γάλα σε σκόνη. Προσθέστε αν θέλετε και το κακάο και τα διακοσμητικά.

Πηγη

Δείκτης ευφυΐας το ψέμα στα μικρά παιδιά!

πηγη

Τα παιδιά που λένε ψέματα από νωρίς είναι πιο πιθανό να τα πάνε καλύτερα στη ζωή τους μεγαλώνοντας συγκριτικά με εκείνα που λένε αλήθειες αφού το ψέμα αποτελεί δείκτη ευφυίας, υποστηρίζουν οι ερευνητές.

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε ομάδα του Πανεπιστημίου του Τορόντο στον Καναδά, οι πολύπλοκες διεργασίες του εγκεφάλου που εμπλέκονται στη διαμόρφωση του ψέματος αποτελούν δείκτη πρώιμης ευφυΐας του παιδιού! Μάλιστα υποστηρίζουν ότι όσο πιο αληθοφανές είναι το ψέμα, τόσο πιο έξυπνο είναι το παιδί.

Οι μελετητές κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα όταν μελέτησαν 1.200 παιδιά ηλικίας από 2 έως 17 ετών και διαπίστωσαν πως όσα μπορούσαν να πουν ψέματα είχαν ήδη φτάσει σε σημαντικό στάδιο της ανάπτυξής τους. Μόνο το ένα πέμπτο των δίχρονων παιδιών που εξετάστηκαν στο πλαίσιο της μελέτης ήταν ικανά να πουν ψέματα.

Όμως στην ηλικία των τεσσάρων ετών, το 90% των παιδιών ήταν ικανά να λένε ψέματα. Τελικά στην ηλικία των 12 ετών, σχεδόν όλα τα παιδιά λένε ψέματα. Αυτό σημαίνει πως είναι ικανά για περίπλοκες εγκεφαλικές διαδικασίες, όπως η αφομοίωση πληροφοριών και η χρησιμοποίηση των δεδομένων προς όφελός τους.

Αναπτυξιακό ορόσημο

Ο διευθυντής του Ινστιτούτου του Ινστιτούτου Μελέτης του Παιδιού στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, Δρ Kang Lee, δήλωσε: «Οι γονείς δεν θα πρέπει να ανησυχούν αν το παιδί τους λέει ένα ψεματάκι».

«Τα παιδιά τους δεν πρόκειται να αποδειχθούν ότι είναι παθολογικοί ψεύτες αφού σχεδόν όλα τα παιδιά λένε ψέματα. Αντιθέτως είναι σημάδι ότι έχουν φτάσει σε ένα καλό αναπτυξιακό επίπεδο. Αυτά που έχουν καλύτερη γνωστική ανάπτυξη λένε ψέματα επειδή μπορούν να καλύπτουν τα ίχνη τους». Και αυτό συμβαίνει επειδή έχουν αναπτύξει την ικανότητα να κάνουν περίπλοκες εγκεφαλικές διεργασίες, κατά τις οποίες κρατούν την αλήθεια στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους.»

Και πρόσθεσε: «Κάνουν ακόμη και τραπεζίτες στη μετέπειτα ζωή τους.»

ΠΗΓΗ

Σειρά γέννησης: Πώς επηρεάζει την προσωπικότητα;

πηγη

 

Ετοιμάζεστε να πάτε ταξίδι οδικώς με τα ενήλικα αδέρφια σας. Ποιο από τα τρία σενάρια που ακολουθούν είναι πιο κοντά σε εσάς;

1. Έχετε ήδη βγάλει το πλάνο της εβδομάδας, έχετε κάνει κράτηση στο ξενοδοχείο που θα μείνετε και πήγατε και το αυτοκίνητο για service. Εννοείται βέβαια ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα κάνετε τουλάχιστον τρεις στάσεις. Ταξίδι ανάπαυσης άλλωστε είναι, δεν έχει νόημα να φτάσετε κουρασμένοι.  

2 . Η αλήθεια είναι ότι είχατε σκοπό να ετοιμάσετε τη βαλίτσα από το βράδυ αλλά τελικά σας πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Τελικά ρίξατε όλα τα ρούχα στο σακβουαγιάζ την τελευταία στιγμή. Σε περίπτωση που είστε εσείς ο οδηγός, ελπίζετε να βρείτε ένα βενζινάδικο στον δρόμο σας για να γεμίσετε το μισοάδειο ντεπόζιτο του αυτοκινήτου.

3 . Οικογενειακό ταξίδι; Ακούγεται πολύ διασκεδαστικό! Η αλήθεια είναι ότι δεν ετοιμάσατε και πολλά πράγματα για το ταξίδι. Ευτυχώς που θυμηθήκατε να πάρετε εκείνο το βιβλίο με τα ανέκδοτα να διαβάζετε στο δρόμο στα αδέρφια σας. Μόλις φτάσετε στον προορισμό σας συνειδητοποιείτε ότι ξεχάσατε το αδιάβροχο παλτό σας σπίτι. Δεν πειράζει! Όλο και κάποιος θα έχει να σας δώσει ένα παλτό.

Η σειρά που γεννήθηκε κάθε παιδί έχει σημαντικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Αν επιλέξατε το 1 το πιθανότερο είναι να είστε το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας.

Αν το δεύτερο σενάριο σας αντιπροσωπεύει καλύτερα τότε κατά πάσα πιθανότητα είστε το μεσαίο παιδί.

Όσον αφορά το τρίτο σενάριο, αυτό περιγράφει τον «Βενιαμίν» της οικογένειας.

Η σειρά γέννησης παίζει μεγάλο ρόλο

Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι η σειρά γέννησης είναι εξίσου σημαντική με το φύλο και σχεδόν τόσο σημαντική όσο και η γενετική. Εμπειρικά πάντως γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν ίδια παιδιά σε μια οικογένεια. Γιατί; Επειδή και οι γονείς είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, αντιμετωπίζουν διαφορετικά το κάθε παιδί και κάθε παιδί έχει τον δικό του ρόλο στην οικογένεια.  

Οι γονείς έχουν αδυναμία στο «μεγάλο»

Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς έχουν περισσότερες αναμνήσεις από το πρώτο τους παιδί. Ήταν τότε που έτρεχαν κάθε τόσο στην κούνια του μωρού για να βεβαιωθούν ότι αναπνέει, ήταν τότε που αποστείρωναν όλες τις φιάλες και αγχώνονταν με το παραμικρό χτύπημα. Αυτό το παιδί είναι το μοναδικό που θα έχει για πάντα τους γονείς εντελώς δικούς του. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να τους μοιράζονται, αναφέρει δημοσίευμα της Ηuffingtonpost.

Μάλιστα, αν το καλοσκεφτείτε, για τα πρωτότοκα παιδιά είναι πάντα περήφανοι οι γονείς και τρομοκρατούνται και μόνο στην ιδέα για ενδεχόμενο τραυματισμό τους. Πολλές είναι και οι μελέτες που έχουν γίνει για τα πρωτότοκα παιδιά. Νορβηγοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που έρχονται πρώτα στην οικογένεια είναι πιο έξυπνα από τα μικρότερα αδέλφια τους. Μάλιστα, το IQ τους είναι κατά μέσο όρο τρεις μονάδες υψηλότερο από αυτό των αδελφών τους. Είναι όμως και πιο επιτυχημένα, αυτό τουλάχιστον δείχνει μια παλαιότερη έρευνα του 2010, σύμφωνα με την οποία 43% όσων κατέχουν θέση στο διοικητικό συμβούλιο εταιρειών είναι πρωτότοκα, ενώ αντίθετα μόλις 23% είναι τα μικρότερα αδέλφια στην οικογένεια. Το να είναι κανείς πρωτότοκος έχει, όμως, και τα αρνητικά του. Σύμφωνα με αποτελέσματα του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη, οι πρωτότοκοι άνδρες παθαίνουν συχνότερα καρκίνο των όρχεων απ’ ό,τι τα μικρότερα αδέλφια τους.

Πρωτότοκο παιδί: Ο κατακτητής

Το μεγαλύτερο παιδί έχει συνήθως περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με άλλα πρωτότοκα παιδιά παρά με τα δικά του αδέρφια.
Αν είστε ένας πρωτότοκος, το πιθανότερο είναι να περιμένετε έγκριση για να ολοκληρώσετε κάτι, είστε τελειομανείς και σας αρέσουν οι ηγετικές θέσεις στα επαγγελματικά σας. Έχετε τον ρόλο του mini γονέα και προσπαθείτε να κυριαρχήσετε πάνω στ’ αδέρφια σας. Το πρόβλημα είναι ότι όταν έρχεται το μωρό βιώνετε το αίσθημα της απώλειας. Με τη γέννηση του δεύτερου παιδιού, αισθάνεστε ότι χάνετε την πρωτοκαθεδρία στο σπίτι. Όλη η προσοχή που ήταν αποκλειστικά δική σας, πρέπει τώρα να μοιραστεί με εσάς και τα αδέρφια σας.

Δεύτερο παιδί: Ο ειρηνοποιός

Ενώ λοιπόν το μεγαλύτερο παιδί είναι ο αριστεύων της οικογένειας, το μεσαίο παιδί έχει το ρόλο του ειρηνοποιού και είναι εκείνο που επιδιώκει την προσοχή των γονέων. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν τα μεσαία παιδιά έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση επειδή οι γονείς περνούν 10% λιγότερο χρόνο με αυτά και ξοδεύουν λιγότερα χρήματα.

Το… μικρούλι

Εάν είστε το μικρότερο παιδί της οικογένειας τότε θα είστε για μια ζωή το μωρό. Οι γονείς σας σάς φρόντιζαν όλη την ώρα και ως εκ τούτου είναι και πιο επιεικείς μαζί σας χωρίς ωστόσο να δίνουν την προσοχή που έδιναν στα μεγαλύτερα αδέρφια σας σε κάθε ορόσημό σας. Έτσι έχετε μάθει να αποπλανείτε το κοινό με… τη γοητεία και τη συμπάθεια που αποπνέετε.

Ως το μικρότερο παιδί της οικογένειας είχατε πάντα μεγαλύτερη ελευθερία συγκριτικά με τα αδέρφια σας και για τον λόγο αυτό είστε και πιο ανεξάρτητοι. Τα επαγγέλματα που διαλέγουν τα «μωρά» της οικογένειας προέρχονται από τον χώρο της ψυχαγωγίας, όπως ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες κλπ. Ακριβώς επειδή τα μικρότερα παιδιά είχαν και τις λιγότερες ευθύνες δεν τους αρέσουν τα επαγγέλματα με σοβαρές ευθύνες όπως πχ γιατρός ή δάσκαλος.

Γονείς: Γνωρίστε τα παιδιά σας

Σε τελική ανάλυση, οι γονείς είναι σημαντικό να γνωρίζουν τα παιδιά τους. Ακόμα πιο σημαντικό από τη σειρά γέννησης είναι η δημιουργία ενός θετικού και ασφαλούς περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, η κατανόηση ότι ένα πρωτότοκο παιδί αισθάνεται μεγάλη ευθύνη θα σας βοηθήσει να ελαφρύνετε το φορτίο του ή ότι το μωρό της οικογένειας βιώνει μια πιο επιεική μεταχείριση μπορεί να σας κάνει πιο επιμελείς στην πειθαρχία τους.

Τα παιδιά βέβαια πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν το πεπρωμένο τους, ανεξάρτητα από το ρόλο τους στην οικογένεια και εσείς ως γονείς είναι σημαντικό να τους στηρίξετε σε αυτό τους το ταξίδι. 

Πηγη

Τα έξι πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε όταν το παιδί σας είναι θυμωμένο

πηγη

 

Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα. Μπορείτε να μιλήσετε στα παιδιά σας και να εξηγήσετε ότι τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως τα θέλουμε και πρέπει μερικές φορές να ακολουθούμε κάποιους κανόνες. Μην φοβάστε να διερευνήσετε την αίτια για την οποία το παιδί σας έχει θυμώσει.

Διαβάστε μερικές συμβουλές για να βοηθήσετε το παιδί σας να ηρεμήσει:

1. Μην στέκεστε μπροστά στο παιδί

Όταν το παιδί βρίσκεται σε κατάσταση πανικού και είναι εκτός ελέγχου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σταθείτε μπροστά του και να το κοιτάξετε στα μάτια. Το πιθανότερο είναι ότι θα το «φουντώσετε» ακόμα περισσότερο.

2. Μην παρασύρεστε από τα συναισθήματά σας

Όταν το παιδί είναι θυμωμένο κάντε μία βόλτα, περπατήστε λίγο, πάρτε μερικές βαθιές ανάσες και προσπαθήστε να διατηρήσετε τον έλεγχο.

3. Μην βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα για τον θυμό του παιδιού

Ναι, η συμπεριφορά αυτή δεν είναι αποδεκτή. Ποιες μπορεί να είναι οι αιτίες; Αν δεν σας δίνει κάποια εξήγηση αναφορικά με το τι είναι αυτό που το εξόργισε, δώστε του λίγο χρόνο μόνο του μέχρι να ηρεμήσει.

4. Μην προσπαθείτε να μιλήσετε λογικά με ένα θυμωμένο παιδί

Μην προσπαθήσετε τη στιγμή της έκρηξης να κάνετε μία λογική συζήτηση με το θυμωμένο παιδί σας, διότι αυτό είναι αδύνατο.

5. Μην εξαπολύετε απειλές εν βρασμώ

Αν προσπαθήσετε να το τιμωρήσετε την ώρα που είναι θυμωμένο, οι πιθανότητες είναι να προκαλέσετε περαιτέρω εκρήξεις.

6. Μιλήστε με το παιδί σας όταν τα πράγματα θα έχουν ηρεμήσει

Ρωτήστε το παιδί σας τι ήταν αυτό που προκάλεσε το συγκεκριμένο ξέσπασμα. Με την κουβέντα, όμως, μπορεί να βοηθήσετε το παιδί να βρει λύσεις.

 ΠΗΓΗ

Το έξυπνο κόλπο για να μάθουν τα παιδιά να δένουν τα κορδόνια τους

 

Από την προσχολική ηλικία ή ακόμη και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ξεκινάει η ανάγκη για το παιδί σας να μάθει να δένει τα κορδόνια του.

Αυτή η δεξιότητα που είναι απλή για τους ενήλικες μπορεί να παιδέψει και να μπερδέψει μερικές φορές κάποια παιδιά, ιδιαίτερα όσα είναι λίγο αδέξια. Στο παρακάτω βίντεο θα δείτε πιο απλό γι’ αυτά τρόπο να δέσουν τα κορδόνια τους τα παιδιά σας, κάνοντας στην ουσία δύο κόμπους. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να μάθετε πιο εύκολα στο παιδί σας να κάνει μόνο του τη διαδικασία.

Το βίντεο εξηγεί αναλυτικά πώς γίνεται η τεχνική και μπορείτε να το δείξετε στα παιδιά σας για να κάνετε το δέσιμο των κορδονιών τους παιχνιδάκι.

 πηγη

Πώς να βοηθήσετε το παιδί να ξεπεράσει το φόβο του σκοταδιού

πηγη

 

Ο φόβος του σκοταδιού είναι ένας από τους συχνότερους φόβους στα παιδιά.

Είναι επίσης ένας από τους φόβους που μπορεί να εμφανιστεί πιο νωρίς από άλλους (περίπου 2 ετών). Αυτό συμβαίνει όταν τα παιδιά αντιληφθούν ότι βρίσκονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Έτσι, όταν τα παιδιά βρεθούν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς φως, μόνο, με τη φαντασία τους να δουλεύει, οποιοσδήποτε φόβος μπορεί να τους προκαλέσει πανικό.

Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα μικρά τους να ξεπεράσουν το φόβο τους από το σκοτάδι με διάφορους τρόπους, ως εξής:

• Καθίστε μαζί τους για κάποιο χρονικό διάστημα ενώ βρίσκονται στο σκοτάδι, ώστε να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούν.
• Τοποθετήστε ένα φωτάκι νύχτας στο κομοδίνο, ώστε να μην βρίσκονται σε πλήρες σκοτάδι.
• Βάλτε stick φωσφοριζέ αυτοκόλλητα αστέρια και φεγγάρι που λάμπουν στο σκοτάδι στην οροφή του υπνοδωματίου τους για να φωτίζουν τη νύχτα.
• Φτιάξτε ιστορίες για τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια, ώστε τα παιδιά σας να καταλάβουν το ρόλο τους και πόσο φυσιολογική είναι η νύχτα γύρω τους.

 

ΠΗΓΗ

 

Ο κανόνας 90-90-90 για να έχει το παιδί καλή στάση σώματος στο διάβασμα

 

πηγη

Έχοντας αρκετές ώρες στο σχολείο αλλά και διάβασμα στο σπίτι είναι πολύ σημαντικό να υπενθυμίζουμε στο παιδί μας τη σωστή στάση σώματος.

Κι αυτό γιατί η σωστή στάση σώματος προστατεύει το ίδιο το σώμα, την σπονδυλική στήλη ενώ παράλληλα προλαμβάνει μυοσκελετικά προβλήματα που μπορεί να ανακύψουν στο μέλλον.

Σύμφωνα με το developlearngrow.com ο κανόνας 90-90-90 είναι αυτός που πρέπει να ακολουθεί το παιδί και γιατί όχι, ακόμη και εμείς οι ενήλικες. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

• Πόδια επίπεδα στο πάτωμα
• Αστράγαλοι σε γωνία 90 μοιρών
• Γόνατα σε γωνία 90 μοιρών
• Μηροί παράλληλοι με το πάτωμα
• Γοφοί σε γωνία 90 μοιρών
• Το κάτω μέρος της πλάτης πρέπει να έχει μια ελαφριά καμπύλη προς τα μέσα
• Οι ώμοι χαλαροί
• Οι αγκώνες ακουμπούν απαλά κατά μήκος των πλευρών του σώματος
•  

Πηγη

 

Μαμά, υπάρχει Άγιος Βασίλης; – Ποια είναι η σωστή απάντηση

πηγη

 

Κάθε όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί… αρκεί να είμαστε «καλά παιδιά». Μ’ αυτόν το μύθο μεγαλώσαμε και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τον γκρεμίσουμε μπρος στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Θα το κάνει μόνο του. Όταν είναι έτοιμο, με τον δικό του τρόπο και τα δικά του όρια απομυθοποίησης. Η ψυχολόγος Μαρίνα Μόσχα εξηγεί το «γιατί» τονίζοντας πως «πίσω από την ύπαρξη του Άγιου Βασίλη είναι που κρύβεται η έννοια της αγάπης προς το «καλό» και η λάμψη των Χριστουγέννων». Ας την κρατήσουμε ζωντανή…

1. Γιατί χρειάζεται ο μύθος του Άγιου Βασίλη και μέχρι πότε πρέπει να τον συντηρούμε;

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρούλα τις μαγικές εκείνες μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς… πόσο μου άρεσαν οι χάρτινες vintage φιγούρες με τον Άγιο Βασίλη, η λευκή γενειάδα και το καλοκάγαθο πρόσωπο…

Ακόμα νιώθω τη μαγεία και χαίρομαι σαν μικρό παιδί, περιμένοντας τον ερχομό του –συμβολικά πλέον! Στενοχωριέμαι όταν ακούω από μικρά παιδιά να κοροϊδεύουν άλλα παιδάκια λέγοντας με στόμφο πως «Δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης!» και σκέφτομαι πόσα ενδεχομένως χάνουν από την μαγεία που όλοι μας έχουμε ανάγκη – έστω και σε μικρές δόσεις – πόσο μάλλον τα παιδιά!

Μεγαλώσαμε με τον μύθο του Άγιου Βασίλη και οι περισσότεροι τον έχουμε κρατήσει γλυκά μέσα μας ως εκείνον τον παππούλη που φροντίζει όλα τα παιδιά του κόσμου, μοιράζοντας δώρα χωρίς διακρίσεις με μόνο κριτήριο να είμαστε καλά παιδιά! Θα μου πείτε πως έτσι ενισχύουμε το στερεότυπο του καλού παιδιού και παρεμβαίνουμε στον παιδικό ψυχισμό… Δεν θα διαφωνήσω, αντίθετα θα συμπληρώσω μάλιστα πως επιβραβεύεται «το καλό παιδί», μέσα από ένα φαντασιωσικό κόσμο που συντηρεί τον μύθο.

Ο μύθος του Άγιου Βασίλη και η μαγεία γύρω του καλλιεργεί στο παιδικό μυαλουδάκι εικόνες και το φέρνει πιο κοντά στην παράδοση. Μην μου πείτε πως δεν έχετε προσέξει την παιδική ανάγκη για την ύπαρξη του μαγικού και την αγάπη για τα παραμύθια! Δεν είναι τυχαία αυτή η ανάγκη, καθώς προσφέρει συναισθηματική ασφάλεια και οξύνει τις αισθήσεις… Έναν μύθο που δεν χρειάζεται εμείς οι μεγάλοι να τον γκρεμίσουμε, καθώς το παιδί όταν νιώσει έτοιμο θα το κάνει από μόνο του και με τον δικό του τρόπο…

2. Τι απαντάμε όταν το παιδί έρθει και μας πει: «Ένα παιδάκι στο σχολείο μου είπε ότι δεν υπάρχει. Αλήθεια ή ψέματα;»

Έρχεται το μικρό σας από το σχολείο και σας ξαφνιάζει, ανυπομονώντας για την απάντηση από εσάς που τα ξέρετε όλα! Ναι, μιλάμε προφανώς για τις ηλικίες στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου το παιδί αρχίζει και αποκτά καλύτερη επαφή με την πραγματικότητα και το μυαλουδάκι του σκέφτεται πιο λογικά. Άλλωστε, κάποια στιγμή το παιδί σας θα αρχίσει να αναρωτιέται για τα πιο …πρακτικά: «πως καταφέρνει και πηγαίνει σε όλα τα σπίτια; Αφού δεν έχουν όλα καμινάδες, πώς μπαίνει μέσα; Και πώς κινείται το έλκηθρο; Και αν αρρωστήσει;», ερωτήσεις που σπέρνουν όλο και περισσότερες αμφιβολίες στο μυαλουδάκι του! Αλήθεια ή ψέματα λοιπόν; Μπορείτε να του γυρίσετε πίσω την ερώτηση, ρωτώντας το ίδιο: «Εσύ τι πιστεύεις; Υπάρχει ή όχι;» και ανάλογα να συζητήσετε σύμφωνα με τα δικά του «πιστεύω» και τη δική του θεώρηση, χωρίς να φοβάστε πως θα χάσει την Χριστουγεννιάτικη μαγεία. Άλλωστε, όταν το παιδί κάνει αυτού του είδους την ερώτηση, συνήθως, είναι θέμα χρόνου να βάλει τέλος στο μύθο! Και αν δεν είναι ακόμη έτοιμο, το πιο πιθανό είναι να… αγνοήσει αυτό που μόλις έφτασε στα μικρά αυτάκια του!

3. Ποια απάντηση δεν πρέπει να δώσουμε ποτέ στο παιδί;

Κάποιοι γονείς από φόβο και άγχος μήπως και κάποιος άλλος προλάβει τα… μαντάτα στο παιδί τους, σπεύδουν να «κατεβάσουν» τον Άγιο Βασίλη από το βάθρο του, λέγοντας την αλήθεια και προσγειώνοντας ανώμαλα το παιδί τους που πιθανά να μην είναι και έτοιμο ακόμα να μάθει κάτι τόσο σημαντικό για εκείνο, έστω και αν βγαίνει από το στόμα των γονιών του. Κάποιοι άλλοι, θέλοντας να το δυναμώσουν, επειδή είναι υπέρμαχοι της αλήθειας και του ρεαλισμού, θεωρούν πως μαγεία στην εποχή μας δεν υπάρχει και ο ρομαντισμός είναι ξεπερασμένος ή κουβαλούν οι ίδιοι τραύματα, θέλουν και το παιδί τους «να γνωρίζει». Αποφύγετε λοιπόν τέτοιου είδους δηλώσεις· ελάτε πιο κοντά στη παιδική ψυχούλα και ακούστε την…

4. Είναι καλύτερο να μάθει από εμάς το παιδί την αλήθεια ή δεν έχει σημασία από πού θα προέλθει η αποκάλυψη της αλήθειας;

Αναρωτιέστε αν θα πρέπει να μάθει το αγγελούδι σας την αλήθεια από εσάς ή να την προστατέψετε όσο μπορείτε, μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί ο «καλοθελητής» που θα του την αποκαλύψει. Τις περισσότερες φορές, την αλήθεια την μαθαίνει από το μεγαλύτερο αδελφάκι, ξαδελφάκι, από τον φίλο ή τον συμμαθητή που θα καυχηθεί για τις… γνώσεις του περί ύπαρξης του μύθου! Σημαντική δεν είναι από ποιον θα γίνει η αποκάλυψη της αλήθειας αλλά η διαχείρισή της. Εκείνη τη στιγμή, σίγουρα σας χρειάζεται για να του επιβεβαιώσετε αυτό που εκείνο στενοχωρημένο – συνήθως – ξεστομίζει και χρειάζεται να πενθήσει την απώλεια του μύθου, την απώλεια του μαγικού…

5. Τι πρέπει να κάνουμε αν δούμε το παιδί στεναχωρημένο;

Όπως προανέφερα, συνήθως η αποκάλυψη της μη ύπαρξης του Άι Βασίλη συνοδεύεται από στενοχώρια και θλίψη. Μπορείτε να το ρωτήσετε πώς νιώθει και να μοιραστείτε μαζί του τη δική σας παιδική εμπειρία… Δώστε του χρόνο και μην προσπαθήσετε να το σπρώξετε να νιώσει καλύτερα. Το παιδί σας βιώνει μια απώλεια, την απώλεια της μαγείας, θα μπορούσαμε να πούμε συμβολικά. Μην προσπαθήσετε, επίσης, να υποτιμήσετε αυτό που αισθάνεται, ούτε και να το κοροϊδέψετε φυσικά, αν δεν θέλετε να χάσετε την εμπιστοσύνη του! Ήδη, νιώθει περίεργα και μαζί σας που του κρύψατε την αλήθεια και του λέγατε ψέματα τόσο καιρό…

6. Με τι μπορούμε να «αντικαταστήσουμε» το χαμένο όνειρο του Άγιου Βασίλη;

Τα παιδιά στις μικρές ηλικίες λατρεύουν οτιδήποτε τελετουργικό. Πίσω λοιπόν από την ύπαρξη του Άι Βασίλη, κρύβεται ο ερχομός των δώρων για παράδειγμα, αλλά και η έννοια της αγάπης προς το «καλό» και τους άλλους, ο συμβολισμός των Χριστουγέννων και η λάμψη τους… Μετά την αποκάλυψη, το τελετουργικό αυτό μπορεί να μεταφερθεί μέσα από άλλους τρόπους έκφρασης, όπως η συναισθηματική έκφραση μέσα από την προσφορά σε συγγενικά άτομα ή σε άλλα παιδάκια, οι  ζωγραφιές αλλά και οι ώρες που το παιδί θα περάσει με τον γονιό μέσα από μία αίσθηση πληρότητας, δικής τους μαγείας και χαράς.

7. Πώς θα διδάξουμε σε ένα παιδί ότι ο Άγιος Βασίλης «βρίσκεται» μέσα στον καθένα μας;

Μπορείτε να του πείτε την ιστορία του Άι Βασίλη, να μιλήσετε για τον συμβολισμό του και πώς εξαρτάται από εμάς αν θέλουμε να τον έχουμε μέσα μας ή να τον τοποθετήσουμε στην ανυπαρξία! Αν έχει συμβεί απώλεια παππού-γιαγιάς ή και ενός κατοικιδίου, μπορείτε να την παρομοιάσετε λέγοντας: «και ο παππούς δεν βρίσκεται μαζί μας, υπάρχει όμως στην καρδιά μας, ίσως έρχεται και στα όνειρά μας… έτσι και ο Άγιος Βασίλης! Και εσύ θα επιλέξεις αν θέλεις να υπάρχει μέσα σου ή όχι!».

πηγη

 

Παιδική επιθετικότητα – υπάρχει απάντηση στο «τι φταίει»;

πηγη

 

Ένα θέμα που έχει απασχολήσει διαχρονικά τους ψυχολόγους, όλων των θεωρητικών σχολών, είναι αυτό της παιδικής επιθετικότητας.  Πώς γίνονται επιθετικά τα παιδιά, από τη νηπιακή ακόμα ηλικία, και γιατί.  Η διαμάχη εντοπίζεται στο εάν η παιδική επιθετικότητα είναι μια ενδογενής αντίδραση, μια βιολογική ορμή  ή  κατά πόσο είναι το αποτέλεσμα ενίσχυσης και μίμησης κοινωνικών προτύπων.

Ξεκινώντας από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, έμφαση δίνεται στο ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με δυο βασικά ένστικτα:  της επιβίωσης και του θανάτου.  Το ένστικτο του θανάτου ή οι επιθετικές ορμές, άλλοτε στρέφονται προς τον ίδιο μας τον εαυτό (π.χ αυτοτραυματισμοί) και άλλοτε εκτονώνονται προς τα έξω με τη μορφή επιθετικής συμπεριφοράς απέναντι σε άλλους (π.χ ξυλοδαρμός, λεκτική βία).  Αυτό είναι άρρηκτα δεμένο με την ανάγκη για επιβίωση όταν το άτομο νιώθει ότι απειλείται η ασφάλειά του.

Από την άλλη, θεωρίες της κοινωνικής ψυχολογίας προσεγγίζουν την παιδική επιθετικότητα από την πλευρά της επιρροής του κοινωνικού περιβάλλοντος και στο πως, από την νηπιακή ακόμα ηλικία, το άτομο μαθαίνει συγκεκριμένες συμπεριφορές.  Μαθαίνουν μέσα από τη μίμηση και την ανατροφοδότηση που παίρνουν από το κοινωνικό τους περίγυρο.  Πρωτίστως είναι οι γονείς που λειτουργούν ως μοντέλα μίμησης οπότε εάν χρησιμοποιούν βία για να επιλύουν τις διαφορές τους, τα παιδιά τους θα χρησιμοποιήσουν επιθετικές συμπεριφορές και στις δικές τους παιδικές, φιλικές, διαπροσωπικές σχέσεις.  Στο ίδιο πλαίσιο σκέψης, η γειτονιά και οι συμμαθητές αποτελούν πρότυπα μίμησης επιθετικών συμπεριφορών για να μπορέσει το παιδί να ενσωματωθεί στην ομάδα και να γίνει αποδεκτό.  Τέλος, τα ΜΜΕ και η έκθεση των παιδιών σε αυτά, αυξάνει τις πιθανότητες υιοθέτησης αποκλίνουσας συμπεριφοράς.

Οι θεωρίες της κοινωνικής μάθησης πηγαίνουν και ένα βήμα πιο πέρα αναφέροντας ότι η επιθετικότητα είναι μια «κοινωνική ταμπέλα» η οποία αποδίδεται σε ένα παιδί βάσει κοινωνικών και προσωπικών παραγόντων, ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται στο παιδί (π.χ σπίτι ή σχολείο ή κατασκήνωση ή εστιατόριο κλπ) αλλά και σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά αυτών που εμπλέκονται στο συμβάν (π.χ παιδί-παιδί, παιδί-δάσκαλος, παιδί-γονιός, ένα παιδί-ομάδα παιδιών κλπ).

Εδώ έρχονται άλλες θεωρίες της ψυχολογίας να προσθέσουν και τον βαθμό στον οποίο προηγούμενες εμπειρίες επηρεάζουν τον τρόπο αντίδρασης σε μια κατάσταση (π.χ ένα παιδί που δαγκώνει στο νηπιαγωγείο, θα εξαρτηθεί, το εάν θα το επαναλάβει, από το πόσο θετικά ή αρνητικά ενισχύθηκε αυτή η επιθετική συμπεριφορά την πρώτη φορά που την επέδειξε).  Ένα παιδί που σπρώχνει άλλα παιδιά στις σκάλες του σχολείου την ώρα του διαλείμματος πρώτα συγκεντρώνει πληροφορίες του περιστατικού εκείνης της ημέρας συγκρίνοντάς τες με πληροφορίες παρόμοιου περιστατικού των προηγούμενων ημερών.  Στη συνέχεια αποφασίζει ποια είναι η πρόθεσή του και οι κοινωνικοί στόχοι μιας τέτοιας πράξης (π.χ να φτάσω πρώτος στο κυλικείο, να δείξω ότι είμαι δυνατός, να κερδίσω την προσοχή τους έστω και μέσα από το να μου φωνάξουν ένα «ε! πρόσεχε!» κλπ).  Το παιδί ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας συμπεριφοράς, αξιολογεί και επιλέγει το καλύτερο για τις δικές του ανάγκες, προσδοκίες, συνθήκες και το πραγματοποιεί συνυπολογίζοντας και τις συνέπειες της απόφασής του αυτής.

Στρέφοντας την προσοχή μας τώρα στην εξελικτική ψυχολογία, ερευνητικά δεδομένα καταλήγουν στο ότι η συχνότητα και η ένταση της επιθετικότητας μειώνεται όσο μεγαλώνει το παιδί (3,5 – 5 ετών παρατηρείται κάμψη).  Αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι το παιδί αποκτά  μεγαλύτερο αυτοέλεγχο, μαθαίνει πιο κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους αλληλεπίδρασης, ξεκινά το νηπιαγωγείο οπότε δεν συναναστρέφεται μόνο με τους γονείς, που όπως προαναφέραμε αποτελούν τα πρώτα μοντέλα μίμησης συμπεριφορών, αυξάνεται η ευχέρεια στην χρήση του προφορικού λόγου, αρχίζει να αποκτά ενσυναίσθηση.  Ανατροπές υπάρχουν σε καταστάσεις που βιώνονται ως «επικίνδυνες» ή «απειλητικές» για το παιδί (π.χ ένα διαζύγιο, η γέννηση αδερφού / αδερφής, η αλλαγή σχολείου, ένας θάνατος, μια ασθένεια κλπ).  Και εδώ πάλι καλούμαστε να διαχωρίσουμε την «εχθρική επιθετικότητα» από την «συντελεστική επιθετικότητα».  Δηλαδή, πότε ένα παιδί εσκεμμένα στοχεύει στο να προκαλέσει κακό ή βλάβη και πότε οι επιθετικές συμπεριφορές είναι ναι μεν επιζήμιες αλλά χρησιμοποιούνται ως μέσο για την επίτευξη κάποιου «άκακου» στόχου. 

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διαχωρίσω την παιδική επιθετικότητα από μορφές αποκλίνουσας συμπεριφοράς.  Αποκλίνουσες συμπεριφορές είναι οι αντικομφορμιστικές, οι επαναστατικές και οι παραβατικές συμπεριφορές.  Συχνά επικρατεί σύγχυση και μπέρδεμα με τους όρους αυτούς και πολλές μορφές παιδικής (αλλά κυρίως νεανικής και εφηβικής) επιθετικότητας μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς.  Η παραβατική συμπεριφορά συνιστά παράβαση νόμου, παράβαση νομικών κανόνων (π.χ κλοπή, κατοχή και χρήση ναρκωτικών ουσιών, σωματική βλάβη, βανδαλισμοί, απειλή, οπλοκατοχή κλπ) οι οποίοι τιμωρούν τους δράστες / παραβάτες για τις πράξεις τους αυτές.  Έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιείται ο όρος «παραβατικός» για τους ανήλικους ενώ ο όρος «εγκληματίας» για τους ενήλικες.  Ενώ, λοιπόν, οι ανήλικοι γνωρίζουν ότι παραβαίνουν νόμους και κανόνες, γνωρίζουν ότι οι παραβάσεις αυτές τιμωρούνται, δεν αποκαλούνται «εγκληματίες» επειδή η λέξη από μόνη της είναι αρνητικά φορτισμένη και όχι τόσο κοινωνικά αποδεκτή για την συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα.

Η παιδική επιθετικότητα, όπως περιγράφηκε πιο πάνω, είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο και αναμενόμενο κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας αφού είναι μέρος της ωριμότητάς των παιδιών, της αλληλεπίδρασής τους, της κοινωνικοποίησής τους, της ανάπτυξης της υπευθυνότητάς τους, της οριοθέτησης και της πειθαρχίας τους.  Η παιδική επιθετικότητα μπορεί να εξελιχθεί σε «δυσλειτουργική», «αντικοινωνική», «εχθρική» όταν αυξηθεί σε συχνότητα, ένταση, διάρκεια, όταν η πρόθεση είναι να προκληθεί βλάβη στο άλλο άτομο ή όταν χαθεί ο αίσθημα του αυτοελέγχου.

ΤΗΣ ΝΑΣΙΑΣ ΤΡΙΓΩΝΑΚΗ ΠΑΥΛΟΥ PhD*

*Λειτουργός Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας ΥΠΠΑΝ

ΠΗΓΗ

Μεγαλώνοντας σε μια δυσλειτουργική οικογένεια

πηγη

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι με το που θα φύγουν από το πατρικό τους σπίτι, όλα τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν θα εξαφανιστούν.  Πολλοί αντιλαμβάνονται αντιθέτως, ότι ακόμα κι αν φύγουν από την οικογένειά τους, παρόμοια προβλήματα και ίδιες συμπεριφορικές συνήθειες θα τους ακολουθούν και μετά.  Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παιδιά θα πρέπει να μεγαλώνουν σε μια οικογένεια που τους κάνει να αισθάνονται άξια και ευτυχισμένα, σε μια οικογένεια όπου οι βιολογικές, μαθησιακές και συναισθηματικές ανάγκες καλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που τα παιδιά μπορούν να αναδείξουν τα χαρίσματα, τις ικανότητες και τα ταλέντα τους.  Σε μια οικογένεια όπου μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά χωρίς αρνητική κριτική και φόβο.  Σε μια οικογένεια που υποστηρίζει και ενισχύει το διάλογο και τις υγιείς ψυχικές στάσεις.  Σε τέτοιες οικογένειες τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται υγιείς και σταθεροί ενήλικες, συναισθηματικά επαρκείς και ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους.

Στην αντίθετη περίπτωση, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικά οικογενειακά περιβάλλοντα, μεγαλώνουν και γίνονται φοβισμένοι ενήλικες, δυστυχισμένοι, άβουλοι, με χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μεταφέρουν αυτά που ανεπαρκώς τους δίδαξαν οι γονείς τους στα δικά τους παιδιά.

Σε ποιες οικογένειες αναφέρεται η ψυχολογία όταν χρησιμοποιεί τον όρο «δυσλειτουργικές»;  Είναι οι οικογένειες όπου

• Ένας ή και οι δυο γονείς είναι εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες / τζόγο
• Ένας ή και οι δυο γονείς είναι θύματα ή θύτες ενδοοικογενειακής βίας.  Εδώ ανήκουν και οι οικογένειες των οποίων τα μέλη ζουν υπό τη συνεχή απειλή βίας και υπάρχει έντονος εκφοβισμός από το ένα μέλος προς το άλλο
• Ένας ή και οι δυο γονείς κακοποιούν ή και παραμελούν τα ανήλικα μέλη
• Ένας ή και οι δυο γονείς εκθέτουν τα ανήλικα μέλη της οικογένειας σε γονεοποιημένο ρόλο πχ η μικρή κόρη είναι η νοσοκόμα της άρρωστης μαμάς και δεν της επιτρέπεται να πάει σχολείο
• Ένας ή και οι δυο γονείς απειλούν τα ανήλικα μέλη με απομάκρυνση βασικών αναγκών πχ στέρηση φαγητού ή στέρηση καθαρών ρούχων ή τα παιδιά φοράνε μικρότερο νούμερο παπούτσια γιατί οι γονείς τιμωρητικά δεν τους αγοράζουν άλλα
• Ένας ή και οι δυο γονείς επιβάλλουν αυστηρές θρησκευτικές, πολιτικές, προσωπικές στάσεις / απόψεις οι οποίες καθηλώνουν τα μέλη της οικογένειας και τους στερούν την κοινωνικοποίηση, την ελευθερία του λόγου, την αυτονομία και την ανεξαρτησία της εμπειρίας και της γνώσης

Υπάρχει διαφοροποίηση στην ένταση και στη συχνότητα που οι πιο πάνω δυσλειτουργίες εμφανίζονται σε κάθε οικογένεια και το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο όταν δυσλειτουργικές συμπεριφορές είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.  Η επίδραση αυτών των δυσλειτουργικών συμπεριφορών είναι μεγάλη κυρίως στα ανήλικα μέλη επειδή

• Τα παιδιά καλούνται να πάρουν το μέρος του ενός γονιού, να συμμαχήσουν με τον έναν γονιό έναντι του άλλου
• Τα παιδιά λαμβάνουν διπλά και συχνά αντικρουόμενα μηνύματα και πολλές φορές άλλα λέγονται και άλλα γίνονται με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην ξέρουν ποια η είναι η αλήθεια και ποια δεν είναι
• Τα παιδιά μπορεί να παραμελούνται αφού οι ενήλικες ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα
• Οι γονείς μπορεί να φτάνουν στα άκρα και τη μια να είναι προστατευτικοί ενώ την άλλη αδιάφοροι, τη μια να είναι επικριτικοί και την άλλη να μην έχουν άποψη ή γνώμη για τα πεπραγμένα, τη μια να είναι πειθαρχημένοι και να βάζουν όρια και κανόνες και την άλλη να μην τους εφαρμόζουν – η πλήρης σύγχυση
• Τα παιδιά μπορεί να μην είναι ισότιμα και οι γονείς να δείχνουν την προτίμησή τους απέναντι στο ένα παιδί και όχι στο άλλο, ανάλογα με την περίσταση και τα συμφέροντα των ίδιων των γονιών
• Τα παιδιά μπορεί να απομονώνονται από φίλους και συγγενείς για να μην μιλήσουν και πουν αυτά που συμβαίνουν στην οικογένειά τους – οι γονείς φοβούνται να μην εκτεθούν στην γειτονιά, στην κοινότητα ή και στους υπόλοιπους συγγενείς και αποκόπτουν κάθε μορφή επικοινωνίας
• Σε πολύ ακραίες καταστάσεις δυσλειτουργίας, υπάρχουν παιδιά που είναι εκτεθειμένα στα ναρκωτικά, στην πορνεία, στη βία, παιδιά που είναι κλειδωμένα στο σπίτι και δεν πηγαίνουν καν στο σχολείο για να μην αποκαλυφθούν τα μυστικά της οικογένειας
• Τα παιδιά είναι εκτεθειμένα σε κάθε μορφή βίας

Μεγαλώνοντας σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, τα παιδιά γίνονται ενήλικες που δεν εμπιστεύονται τον κόσμο.  Ενήλικες που δύσκολα δημιουργούν υγιείς σχέσεις.  Ενήλικες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους.  Ενήλικες που ερμηνεύουν τον κόσμο με άλλον, αλλοιωμένο τρόπο, δικαιολογώντας και «κανονικοποιώντας» τις δυσλειτουργικές συμπεριφορές πχ «δεν έτρωγα πολύ ξύλο, αυτό δεν ήταν κακοποίηση, απλά προσπαθούσε να γίνω καλός άνθρωπος» ή «ο μπαμπάς δεν ήταν βίαιος, έτσι ήταν ο χαρακτήρας του» ή «η μαμά δεν ήταν αλκοολική, αγαπούσε πολύ την μπύρα και ήταν χαρούμενη όταν έπινε λίγο παραπάνω».  Το να δικαιολογείς βίαιες και λανθασμένες συμπεριφορές, σε κάνει λιγότερο υπεύθυνο για αυτές και οι τύψεις και οι ενοχές που σε κατακλύζουν, είναι πιο υποφερτές.  Σίγουρα τα παιδιά που μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες ξέρουν ότι αυτό δεν είναι «σωστό» ούτε «φυσιολογικό».  Φαίνεται όμως ότι για να επιβιώσουν και για να συνεχίσουν να ζουν, αναπτύσσουν άλλους μηχανισμούς άμυνας και προστασίας του εαυτού και φαίνονται λιγότερο ευάλωτα σε μια προσπάθεια αυτο-ρύθμισης και αυτο-συντήρησης.

Πολλά παιδιά που μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες περιμένουν «το πράσινο φως» της αλλαγής από τους ίδιους τους προβληματικούς γονείς τους.  Φοβούνται να αλλάξουν το ο,τιδήποτε γιατί δεν ξέρουν πώς θα αντιδράσουν οι γονείς τους και πολλές φορές το γνωστό είναι πιο ασφαλές από το άγνωστο.  Από την άλλη, οι γονείς σε τέτοιες οικογένειες, δεν θέλουν να δουν αλλαγές κυρίως από τα παιδιά τους γιατί και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα ή δεν γνωρίζουν την ζωή αλλιώς.  Άρα τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς φαίνεται πως έχουν «βολευτεί» μέσα σε έναν φαύλο κύκλο παθολογικών σχέσεων και αρνητικών συμπεριφορών και δεν ξέρουν / δεν θέλουν / δεν μπορούν να βγουν από αυτόν. 

Όταν τα παιδιά γίνουν ενήλικες και αναγνωρίσουν τα βιώματα και τα ψυχικά τραύματά τους ως ανεπιθύμητα πλέον, θα μπορέσουν να κάνουν βήματα αλλαγής.  Οι ενήλικες που μεγάλωσαν σε δυσλειτουργικές οικογένειες

• Σταματούν να ψάχνουν την τελειότητα, σταματούν να προσπαθούν να κάνουν τους γονείς τους τέλειους
• Σταματούν να προσπαθούν να αλλάξουν τους άλλους, αντιλαμβάνονται ότι τον μόνο που μπορούν να αλλάξουν είναι τον εαυτό τους
• Αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ξεχάσουν, οι αναμνήσεις θα τους ακολουθούν όλη τους την ζωή και μαθαίνουν να ζουν με αυτές
• Μαθαίνουν να βάζουν όρια στις σχέσεις με τα άλλα μέλη της οικογένειας – αν δεν θέλεις να επισκεφτείς τη μητέρα σου, μην το κάνεις τώρα, περίμενε μια πιο κατάλληλη στιγμή
• Μαθαίνουν να μην υποκύπτουν σε κοινωνικές εντολές και κοινωνικά στερεότυπα («δεν είσαι καλός γιός, πότε πήγες να δεις τον πατέρα σου για τελευταία φορά;» ή «να μείνει μαζί σου η αδερφή σου, δεν έχει δουλειά και δεν τα βγάζει πέρα, αν δεν την φροντίσεις εσύ, ποιος θα την φροντίσει;» κλπ)
• Μαθαίνουν να παίρνουν την ευθύνη για την αλλαγή που θέλουν οι άλλοι να δουν σε αυτούς, μαθαίνουν να παίρνουν την ευθύνη των λόγων και των πράξεων τους

Εύκολα τα λέμε αλλά δύσκολα γίνονται.  Η κοινωνία και οι θεσμοί της δεν αφήνουν τα παιδιά να ξεφύγουν εύκολα από άγραφους κανόνες και δυσλειτουργικά κατεστημένα. Όσο κι αν πιστεύουμε ότι οι νεότερες γενιές αποτελούνται από μορφωμένα, αυτόνομα και ανεξάρτητα άτομα, η διαφοροποίηση του εαυτού από την οικογένεια χρήζει θεραπευτικής παρέμβασης από ειδικούς ψυχικής υγείας και απαιτεί επένδυση του ατόμου σε χρόνο, χρήμα και ψυχική ευελιξία. 

ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΝΑΣΙΑΣ ΤΡΙΓΩΝΑΚΗ-ΠΑΥΛΟΥ PhD

*Λειτουργός Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας / ΥΠΠΑΝ

ΠΗΓΗ

 

Τύποι Γονέων και Συμπεριφορά Παιδιών και Εφήβων

πηγη

Πριν από χρόνια, ο Γάλλος ψυχίατρος Andre Berge είχε πει ότι ενώ όλοι οι άνθρωποι λαμβάνουν σχετική εκπαίδευση για το επάγγελμα που θα εξασκήσουν, δεν εκπαιδεύονται για τα δύο πιο σημαντικά επαγγέλματα: του γονέα και του πολιτικού.  Κατά πόσον όμως είναι επάγγελμα το να είναι κάποιος γονιός;

Ίσως ο όρος «επάγγελμα» ξενίζει. Στο γονικό ρόλο θα μπορούσαν σίγουρα να αποδοθούν πολλοί και διαφορετικοί προσδιορισμοί. Ο όρος «επάγγελμα» αναδεικνύει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που απαιτείται από ένα γονιό κατά την άσκηση του ρόλου του, ενός ρόλου για την άσκηση του οποίου τυπικά δεν απαιτείται κανενός είδους προπαρασκευή ή γνώσεις.

Το «επάγγελμα» του γονιού «μαθαίνεται» σαφώς μέσα από την καθημερινή πρακτική, κυρίως μέσα από τα λάθη, αρκεί φυσικά ένας γονιός να έχει επίγνωση των «λαθών» του. Πριν όμως γίνει κάποιος γονιός, έχει ήδη κάποιες διαμορφωμένες αντιλήψεις και απόψεις σχετικά με το μεγάλωμα ενός παιδιού, που διαμορφώνονται από τις μνήμες και τα βιώματα που έχει από τη δική του οικογένεια προσανατολισμού, από τη συναναστροφή του με άλλους γονείς, καθώς και από τα δικά του διαβάσματα, τις δικές του γνώσεις γενικά, αλλά και από τις κοινωνικές, περιβαλλοντικές και πολιτισμικές συνθήκες στις οποίες ένας γονιός ζει. Πέρα από την καθημερινή πρακτική, ωστόσο, το «επάγγελμα» του γονιού «μαθαίνεται» μέσα από τη συμμετοχή σε μια ομάδα Σχολής Γονέων, όπου παρέχεται τόσο η κατάλληλη ενημέρωση / πληροφόρηση στους γονείς (ανάλογα με το εξελικτικό στάδιο του παιδιού τους), όσο και η απαραίτητη συμβουλευτική μέσα από την ομαδική διαδικασία. Έτσι οι γονείς ενδυναμώνονται στην άσκηση του ρόλου τους, νιώθουν πιο ασφαλείς, πιο σίγουροι και γίνονται πιο θετικοί και αισιόδοξοι. 

Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο ότι οι γονείς μπορούν να αλλάξουν την οπτική τους, τις αντιλήψεις και τις στάσεις τους και να τις διαφοροποιήσουν από εκείνη των δικών τους γονιών. Ακόμα κι όταν οι δικοί τους γονείς αποτελούν ένα λαμπρό παράδειγμα, εκείνοι, ως γονείς οφείλουν να διαγράψουν τη δική τους ξεχωριστή πορεία, αποκτώντας τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα. Συχνά, όμως, η συμπεριφορά των δικών τους γονιών δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή. Είναι σημαντικό, όταν γίνεται κάποιος γονιός, να μπορεί να κάνει συνειδητές επιλογές και να παίρνει αποφάσεις που απορρέουν από τις δικές του αρχές και αξίες.

Καλός ή κακός γονιός δεν υπάρχει. Πιο δόκιμος είναι ο όρος «αποτελεσματικός γονιός», ή «αρκετά καλός γονιός». Πρόκειται για το δημοκρατικό τύπο γονέα, καθώς και για κείνον που επιδιώκει να γίνει «συναισθηματικός μέντορας». Τέλειος ή ιδανικός γονιός δεν υπάρχει, έτσι κι αλλιώς. «Καλός» γονιός λοιπόν είναι ο δημοκρατικός γονιός, αυτός που αποδεικνύεται αποτελεσματικός για τον ίδιο και το παιδί του. Βεβαίως, κατά πόσο κάποιος είναι αποτελεσματικός, κρίνεται εκ του αποτελέσματος! Η καθημερινή αλληλεπίδραση με το παιδί μπορεί να αναδείξει πολλές δυνάμεις αλλά και πάμπολλες αδυναμίες.

 

«Καλός» γονέας, είναι ο γονιός που αποκομίζει ευχαρίστηση από το ρόλο του, που ικανοποιεί τόσο τις ανάγκες του παιδιού του, όσο και τις δικές του ανάγκες για να υπάρχει μια όσο το δυνατόν ισόρροπη και παραγωγική σχέση. «Καλός» γονέας είναι – όπως προανέφερα - ο δημοκρατικός γονέας. Όπως είναι αυτονόητο, «κακός» γονέας είναι ο γονιός που δεν ακολουθεί το δημοκρατικό τρόπο διαπαιδαγώγησης. Για παράδειγμα, ένας γονιός που δεν ακούει το παιδί του, ή που μόνο το ακούει, χωρίς να το καθοδηγεί, δεν αποδεικνύεται αποτελεσματικός.

Σύμφωνα με την τυπολογία της Baumrind (η οποία διαφοροποιήθηκε και από άλλους μελετητές), οι γονείς διακρίνονται σε: αυταρχικούς, ανεκτικούς-επιεικείς, ανεκτικούς-αδιάφορους και δημοκρατικούς.

Τα δυο βασικά κριτήρια ως προς την παραπάνω κατηγοριοποίηση είναι ο βαθμός απαιτήσεων που οι γονείς έχουν από τα παιδιά και ο βαθμός ανταπόκρισης που επιδεικνύουν στις ανάγκες τους. Τα παραπάνω κριτήρια επελέγησαν διότι μετά από σχετικές αναλύσεις αποδείχτηκε ότι αποτελούν τις βασικές παραμέτρους διαμόρφωσης του γονικού ρόλου. 

Ο αυταρχικός τύπος γονέα ίσως μοιάζει παρωχημένος, όμως δυστυχώς συναντάται και σήμερα. Είναι οι γονείς που κάνουν χρήση αυστηρού ελέγχου, έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από το παιδί, χωρίς να το στηρίζουν συναισθηματικά και είναι τιμωρητικοί. Είναι απόλυτοι και δίνουν μεγάλη σημασία στην υπακοή. Δε συζητούν, απλώς αναγκάζουν άμεσα ή έμμεσα το παιδί να ακολουθήσει τις επιθυμίες και τις οδηγίες τους. Επιδεικνύουν σεβασμό στην εργατικότητα και τη σκληρή προσπάθεια (όταν επιφέρει θετικό αποτέλεσμα) και έχουν ιδιαίτερο άγχος όσον αφορά στην κοινωνική σύγκριση. Θέλουν το παιδί τους να πρωτεύει και μονίμως συγκρίνουν την επίδοσή του με εκείνη άλλων παιδιών.

Πιθανότατα πρόκειται για το γονιό που έχει ο ίδιος τύχει μιας αντίστοιχης διαπαιδαγώγησης από τους δικούς του γονείς, ή για ένα γονιό που είχε ιδιαιτέρως ανεκτικούς γονείς, οπότε κινήθηκε πολωτικά προς το άλλο άκρο. Σίγουρα πρόκειται για ένα γονέα με ψυχικά ελλείμματα που χρειάζεται να γνωρίζουμε την προσωπική του ιστορία για να αποφανθούμε. Ας έχουμε επίσης κατά νου ότι με τη σύγχρονη έννοια του όρου «αυταρχικός» δε σκιαγραφούμε μόνο το γονιό που κακοποιεί σωματικά το παιδί του. Μπορεί κάλλιστα να απαξιώνει το παιδί του με τη στάση του, με έναν έμμεσο τρόπο. Σε μία σχετική έρευνα που έχει διεξαχθεί από τις Σχολές Γονέων, τα πρώτα αποτελέσματα παρουσιάζουν τους γονείς ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου πιο αυταρχικούς από τους γονείς που ανήκουν στους υπόλοιπους τύπους.

Τα παιδιά με αυταρχικούς γονείς δεν είναι ευχαριστημένα με τον εαυτό τους. Δυσκολεύονται να θέσουν στόχους και παραιτούνται εύκολα από την προσπάθειά τους. Είναι συνήθως παιδιά εσωστρεφή και αποσυρμένα, φοβισμένα και αγχώδη. Δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους άλλους και διακρίνονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Ο ανεκτικός-επιεικής γονέας επιδεικνύει ιδιαίτερη ζεστασιά και είναι πολύ στοργικός με το παιδί του, δυσκολεύεται όμως ιδιαίτερα στην άσκηση ελέγχου. Συζητά υπερβολικά με το παιδί, χωρίς να θέτει όρια. Έχει εξαιρετικά λίγες απαιτήσεις από το παιδί του όσον αφορά στις δουλειές του σπιτιού και στη διατήρηση της τάξης. Αποδέχεται τις παρορμήσεις του παιδιού του και τα οποιαδήποτε «θέλω» του. Είναι ο γονέας που δυσκολεύεται ιδιαίτερα να πει «όχι» στο παιδί του.

Συχνά παρατηρούμε ότι οι γονείς ακολουθούν αυτό το είδος διαπαιδαγώγησης γιατί πιστεύουν ότι αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί τους. Μπορεί να μεγάλωσαν οι ίδιοι με αυταρχικούς γονείς, οπότε πηγαίνουν προς το άλλο άκρο. Μπορεί να διακατέχονται από υπερβολικό άγχος ως προς το ρόλο τους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε σύγχυση και να μην μπορούν να θέσουν όρια. Συχνά επίσης παρατηρούμε το φαινόμενο της «εξαργύρωσης» της έλλειψης κοινού χρόνου με το παιδί με παραπανήσια ανοχή, επιείκεια και υπερβολικές υλικές παροχές ή προνόμια προς το παιδί τους.

Τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του στο παιδί δεν είναι σε καμία περίπτωση αντίστοιχα των προσδοκιών του. Το παιδί όχι μόνο δεν αποκτά υψηλή αυτοεκτίμηση, αλλά αντιθέτως, χαρακτηρίζεται από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δυσκολεύεται να στηριχθεί στις δυνάμεις του, είναι παρορμητικό και επιδεικνύει επιθετική συμπεριφορά. Επειδή έχει μάθει να του παρέχουν τα πάντα, είναι ελάχιστα διερευνητικό και έχει πολύ μικρό αυτοέλεγχο.

Ο ανεκτικός-αδιάφορος γονιός αποτελεί μια πιο αρνητική εκδοχή του ανεκτικού γονέα. Ο γονιός αυτός δεν ασκεί ούτε έλεγχο στο παιδί του, ούτε ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. Απορρίπτει και αγνοεί το παιδί. Αφήνει το παιδί να ενεργήσει όπως επιθυμεί. Η ενέργεια που καταναλώνεται και ο χρόνος που δαπανάται στην αλληλεπίδρασή τους με το παιδί είναι τα ελάχιστα. Συχνά πρόκειται για γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους.     

Υπάρχουν φορές που οι γονείς αυτοί παρουσιάζουν κατάθλιψη και συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτό στα παιδιά τους γιατί νιώθουν συντετριμμένοι από τα δικά τους προβλήματα.

Δυστυχώς, οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά αυτά τα καταφέρνουν χειρότερα από τα παιδιά των γονέων που ανήκουν στους υπόλοιπους τύπους. Χαρακτηρίζονται από αντικοινωνική και επιθετική συμπεριφορά, από προβλήματα εσωτερίκευσης και εξωτερίκευσης, από πολύ μικρό αυτοέλεγχο και η επίδοσή τους σε γνωστικού τύπου δοκιμασίες είναι πιο χαμηλή. Ως έφηβοι, κινδυνεύουν περισσότερο από άλλους εφήβους να υιοθετήσουν παραβατική συμπεριφορά.

 

Ο δημοκρατικός γονέας έχει μεν απαιτήσεις από το παιδί του, αλλά ανταποκρίνεται και στις ανάγκες του. Οι δημοκρατικοί γονείς ασκούν έλεγχο στο παιδί τους αλλά με έναν ευέλικτο τρόπο και με σταθερότητα. Ενθαρρύνουν την αυτονόμηση του παιδιού, αλλά θέτουν όρια στη συμπεριφορά του. Οι απαιτήσεις τους από το παιδί διαμορφώνονται ανάλογα με την ηλικία και τις ιδιαιτερότητές του. Συζητούν πολύ με το παιδί τους. Επιδεικνύουν υψηλό βαθμό ζεστασιάς και στοργής. Ξέρουν ν’ ακούν το παιδί τους, διακρίνονται από επικοινωνιακές δεξιότητες. Θεωρούν ότι οι διακριτοί ρόλοι και η ύπαρξη ιεραρχίας είναι απαραίτητα στοιχεία για την καλή λειτουργία της οικογένειας.

Ο δημοκρατικός γονέας έχει σημαντική επίγνωση του ρόλου του και των δυσκολιών του ρόλου αυτού. Είναι ο γονιός που μέσα από τη συμμετοχή του σε μια ομάδα Σχολής Γονέων προσπαθεί να ισορροπήσει την ικανοποίηση των αναγκών του και του παιδιού του. Είναι ο γονιός που έχει αποδεχθεί την μη ύπαρξη του «τέλειου» γονιού και που βρίσκει το θάρρος να την αποδεχθεί. Ο γονιός που δεν εφησυχάζει, αλλά βρίσκεται σε μια πορεία διαρκούς αναζήτησης και αφουγκρασμού του παιδιού του και της εποχής του αναζητά ένα δημοκρατικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης.

Το παιδί με δημοκρατικούς γονείς γίνεται ανεξάρτητο και μαθαίνει να στηρίζεται στις δυνάμεις του. Έχει αυτοέλεγχο, είναι διερευνητικό και είναι ευχαριστημένο με τον εαυτό του. Λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και στο γνωστικό τομέα σε σχέση με τα άλλα παιδιά και θέτει στόχους. Επίσης, είναι πιο συνεργατικό, μπορεί να λειτουργεί ομαδικά και απολαμβάνει τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε ομαδική δραστηριότητα. 

ΠΗΓΗ

 

 

Τι είναι η Επιλεκτική Αλαλία ή Βωβότητα και πώς αντιμετωπίζεται;

πηγη

Η επιλεκτική αλαλία (selective mutism) είναι μια σπάνια αλλά πολύπλοκη αναπτυξιακή διαταραχή, η οποία έχει περιγραφεί και ερευνηθεί περιοδικά τα τελευταία 125 χρόνια. Χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του παιδιού να μιλήσει και να επικοινωνήσει αποτελεσματικά σε επιλεγμένες κοινωνικές καταστάσεις, όπως το σχολείο, ενώ παρεμποδίζει σημαντικά τα επιτεύγματα στην εκπαίδευση και την απασχόληση. Τα παιδιά με επιλεκτική αλαλία μιλάνε ελεύθερα σε ένα μικρό αριθμό ατόμων, με τους οποίους αισθάνονται άνετα ή όταν βρίσκονται σε οικεία περιβάλλοντα ή καταστάσεις.

Συνήθως μιλάνε στα μέλη της οικογένειας τους στο σπίτι όταν δεν είναι κανένας άλλος παρόν και αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη δυσκολία στο σχολείο, το οποίο αποτελεί ένα περιβάλλον γεμάτο άγνωστους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, τα μοτίβα επικοινωνίας μπορεί να ποικίλουν και να διαφέρουν από παιδί σε παιδί. Μερικές φορές μπορεί να μη μιλάνε σε κάποια μέλη της οικογένειας μέσα στο σπίτι και σπανιότερα μπορεί ένα παιδί να μιλάει στο σχολείο αλλά όχι στο σπίτι. Στις περιπτώσεις εκείνες, όπου το παιδί ξαφνικά σταματάει να μιλάει γενικώς σε όλα τα πλαίσια δε μιλάμε για επιλεκτική, αλλά για υστερική αλαλία, η οποία εμφανίζεται σπανιότερα και είναι πιο σοβαρή.

Η επιλεκτική βωβότητα είναι εξαιρετικά επίπονη για το παιδί. Τα παιδιά και οι έφηβοι με τη διαταραχή αυτή βιώνουν υπερβολικό άγχος στις κοινωνικές καταστάσεις, στις οποίες καλούνται να μιλήσουν και να αλληλεπιδράσουν με άλλους ανθρώπους. Πολλά από αυτά εμφανίζουν και κοινωνική φοβία, ενώ έχουν αναφερθεί επίσης η κατάθλιψη, η ενούρηση, η εγκόπριση, η υπερκινητικότητα και τα μυοσπάσματα (τικ) ως συνοδά προβλήματα της επιλεκτικής αλαλίας. Ωστόσο δεν αντιδρούν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο. Κάποια παιδιά δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με τον οποιοδήποτε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο και συχνά όταν κάποιος τους απευθύνει το λόγο ή τα πλησιάσει δείχνουν τρομαγμένα, παγώνουν, μένουν ακίνητα ή τρέμουν. Κάποια άλλα μπορεί να ψιθυρίζουν ή να μιλάνε σε μεμονωμένα άτομα, ενώ αδυνατούν να μιλήσουν με τους δασκάλους τους ή τους περισσότερους συνομηλίκους.

Τα περισσότερα όμως παιδιά αντί να επικοινωνούν με το συνήθη λεκτικό τρόπο, μπορεί να χρησιμοποιούν χειρονομίες, νεύματα ή κλίσεις του κεφαλιού για να εκφράσουν τις επιθυμίες τους. Επίσης, μπορεί να τραβούν και να σπρώχνουν τα άτομα των οποίων θέλουν να προσελκύσουν την προσοχή. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούν μονοσύλλαβες, σύντομες φράσεις ή φράσεις που χαρακτηρίζονται από μονοτονία ή από αλλοιωμένη φωνή. Η επιλεκτική αλαλία έχει σημαντικά αρνητικές επιδράσεις και στα άτομα που βρίσκονται κοντά στο παιδί, ιδιαίτερα στους γονείς και στους δασκάλους, οι οποίοι αποθαρρύνονται και τρομάζουν όταν οι προσπάθειες τους να αλληλεπιδράσουν με το παιδί αποτυγχάνουν. Μερικές φορές φοβούνται να παρέμβουν μη τυχόν και κάνουν την κατάσταση χειρότερη. Γενικώς, η επιλεκτική αλαλία είναι μια εξαιρετικά αγχογόνος και οδυνηρή κατάσταση, η οποία όσο πιο σύντομα αντιμετωπιστεί τόσο το καλύτερο.

Πώς κάποιο παιδί αναπτύσσει επιλεκτική αλαλία;

Είναι δύσκολο να εντοπίσουμε τα αίτια της επιλεκτικής αλαλίας. Πρόκειται μάλλον για μια πολυπαραγοντική διαταραχή, όπου συνδυασμός αιτιών συμβάλουν στην εμφάνιση της. Θα λέγαμε ότι υπάρχουν κάποιοι προδιαθεσικοί παράγοντες, οι οποίοι υπό τις κατάλληλες συνθήκες και μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός θα οδηγήσουν σε αυτή. Επίσης η ενίσχυση, που μπορεί να δοθεί στα παιδιά αυτά θα διατηρήσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου.

Τέτοιοι προδιαθεσιακοί παράγοντες μπορεί να είναι:

• Η ύπαρξη κάποιας δυσκολίας στο λόγο ή την ομιλία
• Υπερβολικό άγχος στο παιδί
• Το να είναι μέλη κάποιας μειονότητας
• Προέλευση από οικογένειες οι οποίες έχουν ιστορικό ντροπαλότητας, επιλεκτικής αλαλίας ή κάποιας άλλης ψυχιατρικής ασθένειας.
• Η ύπαρξη δυσλειτουργικών μοντέλων επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια.
• Η γεωγραφική ή κοινωνική απομόνωση.

Τραυματικά γεγονότα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν και να οδηγήσουν στη διαταραχή μπορεί να είναι κάποια απώλεια, θάνατος, διαζύγιο γονέων, κάποια μετακόμιση ή μετανάστευση, η είσοδος του παιδιού στο σχολείο, αρνητικά σχόλια και πειράγματα από συμμαθητές ή άλλους ενηλίκους, η επίγνωση από το παιδί της δυσκολίας του στο λόγο και την ομιλία κ.α. Η αυξημένη προσοχή και φροντίδα του παιδιού και η έλλειψη έγκαιρης και κατάλληλης βοήθειας μπορεί να ενισχύσουν και να επιτείνουν το πρόβλημα.

Η παρέμβαση θα πρέπει να είναι εξατομικευμένη και στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτείται συνδυασμός θεραπευτικών μεθόδων καθώς και συνεργασία γονέων, ειδικού και σχολείου. Οι στόχοι της παρέμβασης είναι η μείωση του άγχους του παιδιού, η ενίσχυση της αυτοεικόνας του και της κοινωνικής αυτοπεποίθησης και επικοινωνίας. Η έμφαση δεν πρέπει να τίθεται στο να κάνουμε το παιδί να μιλήσει. Αυτό θα αυξήσει το άγχος του και θα έχει μάλλον αρνητικά παρά θετικά αποτελέσματα. Με τη μείωση του άγχους, την ενδυνάμωση της αυτοεικόνας και τη χρήση διαφόρων τεχνικών που στόχο έχουν την ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και συμπεριφοράς, η επικοινωνία θα βελτιωθεί και προοδευτικά το παιδί θα οδηγηθεί από μη λεκτικές σε λεκτικές επικοινωνιακές αντιδράσεις.

Ιωάννα Κούρια, Ψυχολόγος - Οικογενειακή Θεραπεύτρια.

ΠΗΓΗ