Τα παιδιά με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα χρειάζονται ειδικό χειρισμό στο σχολείο. Δείτε τι πρέπει να κάνει ο εκπαιδευτικός και πάρτε ιδέες για το σπίτι, όταν προσπαθείτε να το πείσετε να διαβάσει...
Το παιδί με ΔΕΠ-Υ έχει ανάγκη από σαφή οργάνωση στο σχολείο. Είναι απαραίτητο να μάθει από νωρίς να είναι υπεύθυνο και να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις σχολικές του υποχρεώσεις. Γι' αυτό και έχει ανάγκη από έναν δάσκαλο στο σχολείο ο οποίος να μπορεί να το χειριστεί αλλά και να το καθοδηγεί. Όσο πιο ξεκάθαρη, αντικειμενική και ευχάριστη είναι η επικοινωνία του δασκάλου με το παιδί , τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια νιώθει αυτό, τόσο πιο γρήγορα ο δάσκαλος μετατρέπεται σε ένα καλό ερέθισμα για το παιδί και τόσο πιο πολύ αυξάνονται τα κίνητρά του.
Πιο συγκεκριμένα αυτό συμβαίνει όταν:
• Ο δάσκαλος απευθύνει τον λόγο στο παιδί, διατηρώντας συχνά οπτική επαφή ή έχοντας σύντομη σωματική επαφή μαζί του (π.χ. ένα άγγιγμα στο μπράτσο έχει ως αποτέλεσμα να στρέψει το παιδί την προσοχή του πιο εύκολα στον δάσκαλο).
• Οι οδηγίες δίνονται με απλά λόγια, για να μην προκαλούν σύγχυση στο παιδί.
• Ο δάσκαλος ενημερώνει το παιδί για τις απαιτήσεις που έχει και βεβαιώνεται ότι τις έχει κατανοήσει, π.χ. ζητώντας του να τις επαναλάβει με δικά του λόγια.
• Οι υποδείξεις που γίνονται προσδιορίζονται και διατυπώνονται με σαφήνεια, ιδίως όταν υπάρχει αλλαγή αντικειμένου κατά την διάρκεια του μαθήματος (π.χ. τα μαθηματικά τελείωσαν. Βάλτε στην τσάντα σας το βιβλίο των μαθηματικών. Τώρα χρειαζόμαστε το βιβλίο της ανάγνωσης).
• Ο δάσκαλος απομακρύνει από το θρανίο του παιδιού οτιδήποτε μπορεί να του αποσπάσει την προσοχή.
• Προσδιορίζεται ακριβώς το χρονικό διάστημα που είναι απαραίτητο για την ολοκλήρωση μίας άσκησης.
• Οι ασκήσεις που ολοκληρώνονται να εξετάζονται από τον δάσκαλο.
• Τα μη λεκτικά μηνύματα που στέλνει ο δάσκαλος συνοδεύονται από κάποιες κινήσεις (π.χ. απομακρύνει τα αντικείμενα που έχει το παιδί στο χέρι του, και τα οποία διασπούν την προσοχή του, και στρέφει το κεφάλι του υποδεικνύοντας την ίδια στιγμή με το χέρι του το σημείο στο τετράδιο που θα έπρεπε να κοιτάει και να εργάζεται).
• Κατά τη διάρκεια κάποιας εργασίας δεν αφήνει το παιδί να φεύγει από την θέση του χωρίς σημαντικό λόγο.
• Ο δάσκαλος πρέπει να φροντίσει ώστε το παιδί να κάθεται σε τέτοιο σημείο που να βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο.
• Ο δάσκαλος του δίνει την δυνατότητα για κίνηση δίνοντάς του μικρές εντολές που να σχετίζονται με κάποιο στόχο (π.χ. να πάει στο γραφείο των δασκάλων και να φέρει κιμωλίες)
• Ο δάσκαλος το ενθαρρύνει και το παροτρύνει για να συμμετέχει.
• Ο δάσκαλος δεν θίγεται σε ξαφνικές εκδηλώσεις δυσφορίας του παιδιού, γιατί είναι απόρροια της κατάστασής του και δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα.
• Η σαφής διατύπωση των κανόνων, σε συνδυασμό με μία συμφωνία που έχει προηγηθεί σε ατομική βάση ανάμεσα στο δάσκαλο και τον μαθητή, και ένα γραπτό κείμενο με τη μορφή συμβολαίου όσον αφορά τις καθημερινές υποχρεώσεις του παιδιού στην τάξη, μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά βοηθήματα. Π.χ. «Πέτρο, κάθε φορά που θα λέω «βγάλε το βιβλίο των μαθηματικών», εσύ θα πρέπει να το βγάζεις αμέσως από την τσάντα σου και να το τοποθετείς στο θρανίο σου. Ξέρω ότι αυτό είναι κάπως δύσκολο για σένα , όμως θα πρέπει να εξασκηθούμε. Όταν καταβάλεις προσπάθεια και τα καταφέρνεις, εγώ θα σημειώνω σε αυτό το χαρτί μία γραμμή. Στο τέλος της εβδομάδας θα δούμε πόσες γραμμές κατάφερες να συγκεντρώσεις. Αν συγκεντρώσεις 5 γραμμές, θα στείλω στη μαμά σου ένα σημείωμα για το πόσο πολύ προσπάθησες. Αν όμως συγκεντρώσεις λιγότερες από 3 γραμμές, θα πρέπει να συμφωνήσουμε με την μαμά σου ότι θα χρειαστεί να διαβάσεις μία επιπλέον ώρα για να ολοκληρώσεις τη δουλειά σου».
Παρόμοια μέθοδο μπορείτε να ακολουθήσετε και στο σπίτι, για να βάλετε σε τάξη τον μικρό ατίθασο μαθητή.
πηγή : http://www.familylife.gr/el/paidi-2-6/anaptyxi/912-%CE%9F-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%94%CE%95%CE%A0-%CE%A5
