Γιατί αρέσει στα παιδιά να κλέβουν; Πώς να το μάθετε να σταματήσει αυτήν την κακή συνήθεια;

 Ένα πακέτο τσίχλες από το περίπτερο, ένα παιχνίδι από το σπίτι των φίλων, ένα κουβαδάκι από την παιδική χαρά.
Μικρές κλοπές που γίνονται ανησυχητικές όταν προκύπτουν σε μικρή ηλικία.

Ας δούμε τι οδηγεί ένα παιδί στην συγκεκριμένη πράξη και τι μπορούμε να κάνουμε για να σταματήσουμε μια πολύ κακή συνήθεια.
Τι είναι κλοπή και τι δεν είναι
Τα παιδιά μπορεί να πάρουν και να κρατήσουν πράγματα που δεν είναι δικά τους αλλά αυτό στον κόσμο των παιδιών δεν ισοδυναμεί με κλοπή:

•  Συμβαίνει συχνά στα νήπια αλλά είναι από άγνοια: παίρνουν από τους άλλους αυτό που τους αρέσει, γιατί πολύ απλά έχουν συνηθίσει (για την ακρίβεια εμείς τα έχουμε συνηθίσει) να παίρνουν ό,τι τους αρέσει. Ένα νήπιο 1-2 ετών δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «δεν είναι δικό μας» μια φράση που επαναλαμβάνουν διαρκώς οι γονείς.

• Συμβαίνει επίσης και στα παιδιά 3-6 ετών αλλά με αθώο κίνητρο. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν αποκτούν τη συνήθεια να αποσπούν από τους άλλους πράγματα, με στόχο να εντυπωσιάσουν τον περίγυρο και κυρίως τους φίλους τους με την «γενναία» τους πράξη. Σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο ανακοινώνουν το κατόρθωμα στην παρέα τους, αλλά και μοιράζονται μαζί τους τα «κλοπιμαία».

•  Συμβαίνει όμως και συνειδητά. Το παιδί κλέβει κάτι που επιθυμεί αλλά δεν του επιτρέπουμε να αποκτήσει, γνωρίζοντας πως αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και αψηφώντας την δική μας αντίδραση. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή περίπτωση που θα πρέπει να κάνει τους γονείς να ψάξουν ποιά αιτία προκάλεσε την κλοπή και να αποκαταστήσουν την επικοινωνία με το παιδί τους.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

• Βάζουμε όρια από την αρχή. Όταν το παιδί έχει μάθει να αποκτά ό,τι θελήσει, χωρίς καμιά άρνηση ή αντίρρηση, γίνεται κακομαθημένο. Ένα κακομαθημένο παιδί δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο δεν πρέπει να αρπάξει κάτι που επιθυμεί. Είναι δική μας ευθύνη λοιπόν να μπουν από πολύ νωρίς όρια στα «θέλω» του. Έτσι θα αντιμετωπίσουμε τη συγκεκριμένη πράξη, την κλοπή, αλλά και θα προετοιμάσουμε το παιδί για την πραγματικότητα της ζωής. Αν έχει μάθει ότι μπορεί να αποκτά όλα όσα θέλει με ευκολία, πόση απογοήτευση και δυστυχία θα βιώσει όταν βγει από τα στενά όρια της οικογένειας και αντιληφθεί ότι δεν είναι εφικτό να πραγματοποιούνται όλες του οι επιθυμίες;

• Μαθαίνουμε στο παιδί τι είναι λάθος. Το ότι το παιδί είναι μικρό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να καταλάβει έννοιες όπως κοινωνία, κανόνες, σωστό και λάθος. Ανάλογα λοιπόν με την ηλικία του, βρίσκουμε τους κατάλληλους τρόπους να του εξηγήσουμε ότι ζούμε σε ομάδες όπου ισχύουν συγκεκριμένοι κανόνες, άρα ο καθένας δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Με την ίδια λογική, του εξηγούμε ότι υπάρχουν πράξεις σωστές και λανθασμένες και πως οι τελευταίες έχουν αρνητικές συνέπειες για όλους.

• Αναζητάμε την πραγματική αιτία. Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, πρέπει να το γνωρίσουμε σε βάθος. Μήπως λοιπόν το παιδί κλέβει γιατί θέλει να τιμωρήσει, να πληγώσει, να εκδικηθεί εμάς τους γονείς; Αν αυτή είναι η δική μας περίπτωση, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια συναισθήματα στο παιδί μας. Μήπως είναι πληγωμένο από κάποια δική μας πράξη; Μήπως νιώθει ότι το αδικήσαμε ή το παραμελήσαμε και θέλει να πάρει εκδίκηση; Δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να εκφράσει αυτά που αισθάνεται και νιώθει. Αν πετύχουμε την υγιή επικοινωνία μαζί του, τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.

«Για να…πατάξουμε την κακή πράξη, μυούμε το παιδί στις καλές πράξεις. Για παράδειγμα, το βοηθάμε να συγκεντρώσει παλιά παιχνίδια και ρούχα και τα χαρίζουμε σε άλλους που τα έχουν ανάγκη. Για τον ίδιο λόγο, αφήνουμε το παιδί να προσέχει το μικρότερο αδερφάκι του ή τα μικρότερα παιδάκια της παρέας και του αναθέτουμε δουλειές για λογαριασμών ανήμπορων και ηλικιωμένων ανθρώπων της οικογένειάς μας. Επειδή όμως τα παραπάνω έχουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, στο μεταξύ, δεν αφήνουμε το παιδί χωρίς επίβλεψη, ώστε η επιθυμία του για κλοπή να μην βρει το κατάλληλο περιβάλλον να εκφραστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μετατρεπόμαστε σε μυστικούς ντετέκτιβ. Απλώς επιβλέπουμε το παιδί μας διακριτικά (στα μαγαζιά, στα φιλικά σπίτια κλπ). Σε κάθε περίπτωση, δεν χτυπάμε, δεν φωνάζουμε, δεν μαλώνουμε και δεν απειλούμε το παιδί που έκανε την κλοπή. Του δίνουμε την ευκαιρία να επανορθώσει π.χ. επιστρέφοντας στον φίλο του το παιχνίδι που έκλεψε, ζητώντας φυσικά συγνώμη».

Πηγή