ΔΙΑΓΝΩΣΤΗΚΑ ΣΤΑ 30 ΜΕ ΔΕΠΥ + ΑΥΤΙΣΜΟ

πηγη

 

 

Ανωριμότητα ή ΔΕΠΥ στα μικρότερα παιδιά της τάξης;

πηγη

 

Κάθε γονιός γνωρίζει ότι τα παιδιά αναπτύσσονται με πολύ διαφορετικούς ρυθμούς. Ωστόσο, νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό European Child & Adolescent Psychiatry, δείχνει ότι ο μήνας γέννησης ενός παιδιού μπορεί να στρέψει τις πιθανότητες εναντίον του όταν πρόκειται για μια από τις πιο κοινές νευρολογικές διαγνώσεις: τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).

Σύμφωνα τους ερευνητές από το Ηνωμένο Βασίλειο τα μικρότερα παιδιά της τάξης έχουν 38% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με ΔΕΠΥ από τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους.

Μερικά παιδιά που έχουν γεννηθεί στις αρχές του έτους μπορεί να είναι αρκετούς μήνες μεγαλύτερα από συμμαθητές τους που έχουν γεννηθεί τους τελευταίους μήνες του ίδιου έτους. Αυτό θα μπορούσε να τα φέρει λίγο πιο κοντά στην εφηβεία, ενώ οι μικρότεροι φίλοι τους συμπεριφέρονται περισσότερο σαν μικρά παιδιά.

Ωστόσο, η ερευνητική ομάδα υπογραμμίζει ότι τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι γονείς μπορεί να μπερδεύουν την ανωριμότητα των μικρότερων παιδιών με τη ΔΕΠΥ.

«Η ηλικία του παιδιού σε σχέση με τους συμμαθητές του πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν γίνεται αυτού του είδους η διάγνωση», εξηγεί ο καθηγητής Καπίλ Σαγιάλ από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ.

Η ΔΕΠΥ «πλήττει» το 5%-7% του μαθητικού πληθυσμού

Η ΔΕΠΥ είναι μια από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας η οποία σε σημαντικό ποσοστό «ακολουθεί» το άτομο και στην ενήλικη ζωή του. Υπολογίζεται ότι εμφανίζεται στο 5%-7% του μαθητικού πληθυσμού και… προτιμά τα αγόρια (αναλογία 3 προς 1 σε σύγκριση με τα κορίτσια).

Είναι αξιοσημείωτο ότι μόνο το 22% των παιδιών με ΔΕΠΥ σταματούν να παρουσιάζουν συμπτώματα κατά την ενήλικη ζωή τους – η πλειονότητα εξακολουθεί να έχει συμπτώματα και μετά τα 18 έτη με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ακαδημαϊκή, την εργασιακή αλλά και την προσωπική ζωή.

Ο εγκέφαλός τους λειτουργεί διαφορετικά

Ερευνητές του Τμήματος Νευροακτινολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο (UCSF) εντόπισαν με τη «χείρα βοηθείας» της ΑΙ σημαντικές διαφορές σε εννέα περιοχές της λευκής ουσίας του εγκεφάλου παιδιών με ΔΕΠΥ σε σύγκριση με παιδιά που δεν εμφάνιζαν τη διαταραχή.

Αυξανόμενη ανησυχία τα τελευταία χρόνια

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτωντων ΗΠΑ ένα στα εννέα παιδιά, ηλικίας 3 έως 17 ετών έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Το 2022, 7,1 εκατομμύρια παιδιά σε αυτό το ηλικιακό φάσμα έλαβαν νέα διάγνωση ΔΕΠΥ – ένα εκατομμύριο περισσότερα από ό,τι το 2016.

Οι συγγραφείς της μελέτης σημειώνουν ότι το άλμα αυτό μπορεί να έχει να κάνει με τη χρονική στιγμή – η έρευνα πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν πολλά παιδιά βίωσαν αυξημένο στρες, κατάθλιψη και άγχος.

ΠΗΓΗ

 

 

Τα υψηλά επίπεδα στρες στη μητέρα συνδέονται με την εμφάνιση ΔΕΠΥ στα παιδιά;

πηγη

 Τα παιδιά των οποίων οι μητέρες ήταν ιδιαίτερα αγχωμένες ή σε κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς κατά την παιδική και εφηβική τους ηλικία, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύεται από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία στο περιοδικό «Psychological Bulletin».

Οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από 55 μελέτες με περισσότερους από 45.000 συμμετέχοντες συνολικά. Όλες οι μελέτες μέτρησαν την ψυχολογική δυσφορία των γυναικών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, συμπεριλαμβανομένου του στρες, της κατάθλιψης ή του άγχους. Στη συνέχεια, μέτρησαν συμπτώματα ψυχικής υγείας των παιδιών τους, όπως η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ή η επιθετικότητα.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες που ανέφεραν περισσότερο άγχος, κατάθλιψη ή στρες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν παιδιά με περισσότερα συμπτώματα ΔΕΠΥ ή που παρουσίαζαν επιθετική ή εχθρική συμπεριφορά. Το αποτέλεσμα ίσχυε ανεξάρτητα από το αν τα παιδιά ήταν αγόρια ή κορίτσια και επιπλέον ίσχυε για τα παιδιά όλων των ηλικιών: της πρώιμης παιδικής ηλικίας (2-5 ετών), της μέσης παιδικής ηλικίας (6-12 ετών) και της εφηβείας (13-18 ετών). Ωστόσο, η επίδραση ήταν ισχυρότερη στην πρώιμη παιδική ηλικία.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα ευρήματα συνάδουν με τις θεωρίες που υποστηρίζουν ότι η έκθεση σε ορμόνες του στρες στη μήτρα μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών.

«Τα ευρήματα αυτά προστίθενται στα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η παροχή ευρέως προσβάσιμης φροντίδας και υποστήριξης ψυχικής υγείας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να είναι ένα κρίσιμο βήμα για την πρόληψη των προβλημάτων συμπεριφοράς στην παιδική ηλικία», επισημαίνει η συγγραφέας της μελέτης, Ιρέν Τουνγκ από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Dominguez Hills.

ΠΗΓΗ

Τι αναφέρει μία ειδικός στη διατροφική νευροεπιστήμη για τη σχέση των γλυκών με τη συμπεριφορά των παιδιών.

πηγη

 

Επί δεκαετίες ήταν ευρέως διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η ζάχαρη προκαλεί υπερκινητικότητα στα παιδιά. Γι’ αυτό πολλοί γονείς απέφευγαν να τους δίνουν γλυκά από το απόγευμα και μετά, ώστε να κοιμηθούν το βράδυ.

Η άποψη αυτή όμως έχει καταρριφθεί από πολλές μελέτες που απέτυχαν να βρουν κάποια συσχέτιση, αναφέρει μία ειδικός από την Αυστραλία.

Σε άρθρο της που δημοσιεύεται στην επιστημονική πύλη The Conversation, η Dr. Amy Reichelt, λέκτορας Διατροφικής Νευροεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας, εξηγεί ότι οι μελέτες δεν δείχνουν να επηρεάζει η ζάχαρη την ικανότητα προσοχής ή τη συμπεριφορά των παιδιών.

Μάλιστα έχει διαπιστωθεί ότι δεν προκαλεί υπερκινητικότητα ούτε καν σε παιδιά διαγνωσμένα με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).

Γιατί τότε επιδεικνύουν πολλά παιδιά ενθουσιασμό όταν βλέπουν γλυκά; Η απάντηση δεν είναι η ζάχαρη, αλλά ενδεχομένως ο νευροδιαβιβαστής ντοπαμίνη, γράφει.

Όπως εξηγεί,  ο εγκέφαλος εκκρίνει την ουσία αυτή όταν περιμένει μία επιβράβευση, όπως είναι ένα απροσδόκητο γλυκό. Το κύμα της ντοπαμίνης τονώνει την κίνηση και ίσως γι’ αυτό ενθουσιάζονται εμφανώς τα παιδιά με τα γλυκά.

Πρόσφατη μελέτη στην επιστημονική επιθεώρηση Nature Communications έδειξε ότι η αύξηση της ντοπαμίνης σε ποντίκια, προκαλεί αύξηση της φυσικής δραστηριότητας σαν να είχαν πάρει ψυχοδραστικές ουσίες, όπως οι αμφεταμίνες.

Οι πάσχοντες από ΔΕΠΥ πιστεύεται ότι έχουν μειωμένους υποδοχείς ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους. Ορισμένα φάρμακα για τη διαταραχή αυξάνουν τα επίπεδα της ουσίας σε επίπεδα πολύ υψηλότερα απ’ ό,τι όταν κάποιος βλέπει ένα γλυκό. Η σημαντική αυτή αύξηση βοηθεί τα παιδιά με την εστίαση της προσοχής και τη συμπεριφορά τους.

Από πού άρχισε ο μύθος

Όπως εξηγεί η Dr. Reichelt, o μύθος με τη ζάχαρη άρχισε από μελέτες των δεκαετιών 1970 και 1980. Στις μελέτες είχε εξεταστεί ένα διατροφικό πρόγραμμα που λεγόταν δίαιτα Feingold ως πιθανή θεραπεία της ΔΕΠΥ.

Το πρόγραμμα είχε επινοήσει ο αμερικανός παιδοαλλεργιολόγος Benjamin Feingold. Απαγόρευσε την κατανάλωση κάθε τροφίμου που περιείχε πρόσθετες χρωστικές, συντηρητικά, γλυκαντικά και σαλικυλικά.

Εκείνες οι μελέτες δεν ήταν καλά σχεδιασμένες, ενώ είχαν διεξαχθεί σε μικρό αριθμό παιδιών. Επιπλέον, μεταγενέστερες μελέτες κατέρριψαν τα ευρήματά τους. Το εν λόγω πρόγραμμα δεν βοηθούσε το 75% των παιδιών με ΔΕΠΥ όπως είχε συμπεράνει ο επινοητής του, αλλά μόνο το 2%.

Εκτός, εξ άλλου, από ανθυγιεινά, επεξεργασμένα τρόφιμα, περιόριζε και πολλά υγιεινά. Και αυτό διότι τα σαλικυλικά υπάρχουν εκ φύσεως σε τρόφιμα όπως τα μήλα, τα μούρα, οι ντομάτες, το μπρόκολο και πολλά άλλα.

Γιατί επιμένει ο μύθος

Γιατί, όμως, πολλοί γονείς επιμένουν ότι η ζάχαρη αλλάζει τη συμπεριφορά των παιδιών τους; Το κλειδί ως φαίνεται είναι οι προσδοκίες τους, οι οποίες επηρεάζουν την ερμηνεία που δίνουν σε όσα βλέπουν.

Σε μία παλαιότερη μελέτη, οι ερευνητές έλεγαν στους συμμετέχοντες γονείς ότι τα παιδιά τους είχαν πιει είτε ένα ρόφημα με ζάχαρη είτε ένα χωρίς. Όσοι γονείς πίστευαν πως τα γλυκά προκαλούν υπερκινητικότητα, ερμήνευσαν ως υπερδραστήρια τα παιδιά τους, ακόμα και όταν αυτά είχαν στην πραγματικότητα καταναλώσει το ρόφημα χωρίς ζάχαρη!

Το συμπέρασμα είναι πως μολονότι η ζάχαρη δεν είναι υγιεινή και πρέπει να καταναλώνεται σποραδικά, δεν θα κάνει το παιδί σας να τρέχει πάνω-κάτω.

ΠΗΓΗ

 

ΔΕΠΥ: Μειώνεται όσο το παιδί μεγαλώνει; Πώς επηρεάζει η ηλικία κατά τη διάγνωση;

πηγη

 

Νέα έρευνα έρχεται να ανατρέψει όσα πιστεύαμε έως τώρα αναφορικά με τη σχέση της διαταραχής διάσπασης προσοχής με το αν ένα παιδί είναι από τα μικρότερα ή από τα μεγαλύτερα στην τάξη - Τι υποστηρίζουν τα νέα επιστημονικά ευρήματα

Εξίσου πιθανό είναι τόσο για τα μικρότερα, όσο και για τα μεγαλύτερα παιδιά μιας τάξης, που έχουν διαγνωστεί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, ΔΕΠΥ, να διατηρήσουν στην ενήλικη ζωή τους τη διάγνωση, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύεται στο The Lancet Psychiatry, διαψεύδοντας προγενέστερα ερευνητικά συμπεράσματα.

Στο παρελθόν, ορισμένοι ειδικοί αμφισβήτησαν την εγκυρότητα μιας διάγνωσης ΔΕΠΥ σε μικρότερους μαθητές, υποστηρίζοντας ότι τη λαμβάνουν επειδή είναι λιγότερο ώριμοι από τους συμμαθητές τους, που γεννήθηκαν στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Η επιστημονική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Southampton και το Πανεπιστήμιο Nanterre του Παρισιού υποστηρίζει, ωστόσο, ότι τα μικρότερα παιδιά σε μια τάξη, που έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, είναι εξίσου πιθανό να διατηρήσουν τη διάγνωση στη μετέπειτα ζωή τους, όσο είναι και για τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περίπου 360 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ,  με σχεδόν το 1/3 αυτών να είναι κάτω των 18 ετών. Τα κυριότερα συμπτώματα της διαταραχής είναι η παρορμητικότητα, η αποδιοργάνωση, η αδυναμία διαχείρισης χρόνου, η δυσκολία εστίασης και η ανησυχία.

Σε συνεργασία με 161 ερευνητές από όλο τον κόσμο, η επιστημονική ομάδα που υπογράφει τη μελέτη εξέτασε τα δεδομένα χιλιάδων ασθενών με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, αξιοποιώντας το μεγαλύτερο σύνολο δεδομένων που δημιουργήθηκε ποτέ, για να διερευνήσει την επίδραση του μήνα γέννησης στην επιμονή της ΔΕΠΥ. Συνολικά, συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη τα δεδομένα περισσότερων από 6.500 ασθενών παγκοσμίως, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν για μια περίοδο 4-33 ετών.

Ο επικεφαλής συγγραφέας, καθηγητής Samuele Cortese, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων στο Πανεπιστήμιο του Southampton σχολίασε αναφορικά με τα ευρήματα: «Αυτό που ξέραμε έως τώρα ήταν ότι τα μικρότερα παιδιά σε μια ομάδα μαθητών που ανήκουν στο ίδιο σχολικό έτος ήταν πιο πιθανό να διαγνωστούν με ΔΕΠΥ, κάτι το οποίο πολλοί απέδιδαν στο ότι υστερούν σε ωριμότητα σε σχέση με τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους. Ωστόσο, κανείς δεν είχε διερευνήσει ποτέ εάν αυτά τα μικρότερα παιδιά που διαγιγνώσκονται με ΔΕΠΥ διατηρούν τη διάγνωση αργότερα στη ζωή τους. Η μελέτη μας δείχνει για πρώτη φορά ότι αυτά τα νεαρότερα παιδιά έχουν τις ίδιες πιθανότητες με τα μεγαλύτερα να διατηρήσουν τη διάγνωση με την πάροδο του χρόνου».

«Η εργασία μας δείχνει ότι η διάγνωση της ΔΕΠΥ σε παιδιά με μικρή σχετική ηλικία δεν είναι ιδιαίτερα ασταθής» κατέληξε ο δρ. Corentin Gosling, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris Nanterre και συνεργάτης του Πανεπιστημίου του Southampton.

ΠΗΓΗ

 

 

Η αισθητηριακή αντίληψη των παιδιών θα μπορούσε να διαταραχθεί από την πολύωρη παραμονή σε μια οθόνη;

πηγη

 

Η χρήση οθονών αποτελεί πλέον μια διαδεδομένη πρακτική των γονιών για να καθησυχάσουν τα παιδιά, είτε στο σπίτι είτε σε εξωτερικούς χώρους, όπως ένα εστιατόριο. Φαίνεται όμως πως ο χρόνος αυτός θα πρέπει να περιοριστεί στο ελάχιστο, τουλάχιστον για τα παιδιά κάτω των δύο ετών.

Σύμφωνα με νεότερη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο JAMA Pediatrics, τα μικρά παιδιά που παρακολουθούν τηλεόραση ή βίντεο σε μια οθόνη παρουσίασαν περισσότερες συμπεριφορικές διαταραχές. Πιο συγκεκριμένα, αυξήθηκαν οι πιθανότητες να εμφανίσουν άτυπες αισθητηριακές συμπεριφορές, όπως αποστασιοποίηση και αδιαφορία για σε δραστηριότητες, να αναζητούν πιο έντονη διέγερση σε ένα περιβάλλον ή να τους προκαλούν δυσφορία οι δυνατοί ήχοι ή τα έντονα φώτα. Οι αντιδράσεις αυτές εμφανίστηκαν σε παιδιά που είχαν περάσει περισσότερο χρόνο τηλεθέασης μέχρι το δεύτερο έτος της ηλικίας τους.

Οι αισθητηριακές αυτές διαταραχές σχετίζονται σε αρκετές περιπτώσεις με τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και τη διαταραχή του φάσματος του αυτισμού.

Η ερευνητική ομάδα από το Tμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Drexel στις ΗΠΑ ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 1.500 παιδιά την περίοδο μεταξύ 2011 και 2014. Οι γονείς ρωτήθηκαν σχετικά με τα επίπεδα έκθεσης των παιδιών τους στην τηλεόραση και τις ταινίες σε ηλικίες 12 μηνών, 18 μηνών και 24 μηνών.

Όπως διαπίστωσαν, σε ηλικία 12 μηνών οποιαδήποτε έκθεση σε οθόνες συνδέθηκε με 105% μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης «υψηλής» αισθητηριακής συμπεριφοράς που σχετίζεται με την αποτυχία να ανταποκριθούν κατάλληλα στα ερεθίσματα του περιβάλλοντός τους, σε σύγκριση με τα παιδιά που δεν περνούσαν καθόλου χρόνο στην οθόνη.

Αντίστοιχα, σε ηλικία 18 μηνών, κάθε επιπλέον ώρα καθημερινού χρόνου οθόνης αύξανε κατά 23% τις πιθανότητες εμφάνισης «υψηλών» αισθητηριακών συμπεριφορών που σχετίζονταν με την αποφυγή των αισθήσεων και τη χαμηλή καταγραφή εξωτερικών ερεθισμάτων, όπως η ανταπόκριση στο όνομά τους. Τέλος, στα δύο τους έτη, κάθε ώρα καθημερινού χρόνου οθόνης σχετιζόταν με 20% αυξημένη πιθανότητα «υψηλών» πιθανοτήτων αναζήτησης έντονης διέγερσης, αισθητηριακής ευαισθησίας και αποφυγής αισθήσεων στους 33 μήνες.

Η αναζήτηση διέγερσης σχετιζόταν με συμπεριφορές όπως η υπερκινητικότητα, ενώ η αποφυγή των αισθήσεων σχετίζεται με τη συμπεριφορά ενός παιδιού να προσπαθεί ενεργά να ξεφύγει από την υπερδιέγερση με τη μορφή δυνατών ήχων και φωτεινών φώτων ή δυσάρεστων γεύσεων ή οσμών.

Τα ευρήματα έρχονται να προστεθούν σε έναν ολοένα και αυξανόμενο κατάλογο ανησυχητικών αποτελεσμάτων για την υγεία και την ανάπτυξη των παιδιών, που συνδέονται με τον χρόνο που αφιερώνουν τα βρέφη και τα νήπια στην οθόνη, όπως γλωσσική καθυστέρηση, διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, προβλήματα συμπεριφοράς, προβλήματα ύπνου, προβλήματα προσοχής και καθυστερήσεις στην επίλυση προβλημάτων.

«Αυτή η συσχέτιση θα μπορούσε να έχει σημαντικές επιπτώσεις στη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας και στο φάσμα αυτισμού, καθώς η άτυπη αισθητηριακή επεξεργασία είναι πολύ πιο διαδεδομένη σε αυτές τις περιπτώσεις», δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας Δρ Karen Heffler, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο Κολέγιο Ιατρικής του Drexel. «Η επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά, όπως αυτή που παρατηρείται στη διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την άτυπη αισθητηριακή επεξεργασία. Μελλοντικές εργασίες μπορούν να καθορίσουν εάν ο χρόνος οθόνης στην πρώιμη ζωή θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την αισθητηριακή υπερσυνδεσιμότητα του εγκεφάλου που παρατηρείται στις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού, όπως οι αυξημένες αποκρίσεις του εγκεφάλου σε αισθητηριακή διέγερση» καταλήγει.

 

ΠΗΓΗ

Τρία στα τέσσερα παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού έχουν ενδεχομένως και χαρακτηριστικά κάποιας άλλης νευροαναπτυξιακής διαταραχής, σύμφωνα με νεότερη μελέτη

πηγη

 

Εντύπωση προκαλεί ο αριθμός των παιδιών που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού και παρουσιάζουν παράλληλα και άλλες νευροαναπτυξιακές διαταραχές.

Πιο συγκεκριμένα, όπως συμπέρανε νεότερη μελέτη, τρία στα τέσσερα παιδιά (76,2%) με διαταραχή φάσματος αυτισμού παρουσίαζαν εξίσου και νευροδιαφορικούς νευρότυπους -συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών που σχετίζονται με τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), τη μάθηση και τις κινητικές διαφορές.

Αν και μάλλον δεν προκαλούν μεγάλη έκπληξη αυτά τα αποτελέσματα, η έρευνα -με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης διαπίστωσε ότι περισσότερα από τα μισά (55,6%) παιδιά που παραπέμπονται για αξιολόγηση της διαταραχής φάσματος του αυτισμού μπορεί επίσης να πληρούν το διαγνωστικό όριο για τη ΔΕΠΥ, και σίγουρα έχουν τουλάχιστον κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ. Eπειδή η μελέτη εξέτασε μόνο μια μικρή επιλογή πιθανών νευροτύπων, σημειώνεται ότι ο πραγματικός αριθμός των παιδιών με αυτισμό και άλλους νευροτύπους μπορεί να είναι υψηλότερος.

Εκτός από τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και τις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος, η νευροδιαφορετικότητα αναφέρεται στο σύνολο των ανθρώπων που πάσχουν από παθήσεις, όπως είναι η δυσλεξία, η δυσπραξία ή άλλα νευρολογικά προβλήματα και αφορούν τον τρόπο με τον οποίο ο πάσχων μαθαίνει και επεξεργάζεται τις πληροφορίες.

Για τη μελέτη, οι ερευνητές αξιολόγησαν ανώνυμα ιατρικά αρχεία παιδιών ηλικίας μεταξύ δύο και 17 ετών που παραπέμφθηκαν για αξιολόγηση του φάσματος αυτισμού, χρησιμοποιώντας επικυρωμένα ερωτηματολόγια για την αξιολόγηση νευροδιαφορικών χαρακτηριστικών.

Διαπιστώθηκε μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ του αριθμού των νευροδιαφορών που εντοπίζονται και στην έγκαιρη διάγνωση, ενώ τα νευροδιαφορετικά κορίτσια είχαν λιγότερες πιθανότητες να εντοπιστούν πριν από την ηλικία των πέντε ετών, σε σύγκριση με τα αγόρια. Ωστόσο, παρά την κλινική αλληλεπικάλυψη και τη συνύπαρξη της νευροδιαφοροποίησης στα παιδιά, μόλις το 26% των συμμετεχόντων στη μελέτη με άλλα χαρακτηριστικά διερευνήθηκε για μια πρόσθετη υποκείμενη διάγνωση.

Συνεπώς, τα ειδικά διαμορφωμένα ερωτηματολόγια για τη διάγνωση άλλων νευροαναπτυξιακών διαταραχών μπορούν να βοηθήσουν τους κλινικούς γιατρούς να εντοπίσουν τη συνυπάρχουσα νευροδιαφοροποίηση κατά την πρώτη αξιολόγηση, επιτρέποντας την έγκαιρη υποστήριξη και την ανάπτυξη μιας ολόπλευρης αντίληψης του νευροτύπου ενός παιδιού.

«Η μελέτη μας θεωρείται σημαντική, καθώς δείχνει πόσο ζωτικής σημασίας είναι η ολιστική προσέγγιση στην αξιολόγηση των παιδιών, ώστε να εντοπίζονται σωστά οι πιθανές αλληλεπικαλύψεις νευροτύπων. Εκτός από την καλύτερη κατανόηση του νευροδιαφοροποιημένου πληθυσμού στο σύνολό του, ο ακριβής προσδιορισμός της νευροδιαφοροποίησης θα βοηθήσει στην παροχή καλύτερης και πιο προσαρμοσμένης υποστήριξης για τα παιδιά αυτά, όταν χρειάζεται. Όσον αφορά τους επαγγελματίες υγείας, θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι υπηρεσίες είναι πραγματικά ολιστικές, ώστε να εντοπίζονται σωστά τα επικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά» επισημαίνει ο Δρ Jason Lang, κλινικός λέκτορας νευροανάπτυξης και επίτιμος σύμβουλος παιδικής και εφηβικής ψυχιατρικής.

ΠΗΓΗ

 

 

Όταν ο ένας γονέας πάσχει από τη διαταραχή, έχει πιθανότητα να την κληροδοτήσει στο παιδί του;

πηγη

Πόσο μεγάλη είναι αυτή η πιθανότητα;

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ, διεθνώς ADHD: Attention Deficit Hyperactivity Disorder) είναι μια από τις πιο κοινές νευροαναπτυξιακές διαταραχές παγκοσμίως.

Σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας, αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα μάθησης και συμπεριφοράς της παιδικής ηλικίας.

Παρουσιάζεται στο 5-7% των παιδιών παγκοσμίως, ενώ σχετικές έρευνες έδειξαν, ότι η κληρονομικότητα ευθύνεται για το 76% των περιπτώσεων.

Δηλαδή, 76% των παιδιών με ΔΕΠΥ έχουν τουλάχιστον έναν συγγενή που εμφανίζει τη διαταραχή.

Όταν ο ένας γονέας πάσχει από τη διαταραχή, έχει πιθανότητα 57% να την κληροδοτήσει στο παιδί του.

Η ΔΕΠΥ εμφανίζεται στην παιδική ηλικία αλλά ορισμένα συμπτώματα μπορεί να επιμένουν κατά την εφηβεία και την ενηλικίωση.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις του Forbes, αυτή τη στιγμή, περίπου 139,8 εκατομμύρια ενήλικες στον κόσμο έχουν διαγνωστεί με αυτή τη διαταραχή.

Ωστόσο, επειδή τα συμπτώματα (απροσεξία, υπερκινητικότητα, παρορμητικότητα) στους ενήλικες μπορεί να εκδηλώνονται με ποικίλους συνδυασμούς και συνήθως περιπλέκονται με άλλα συναισθηματικά προβλήματα ή διαταραχές συμπεριφοράς, είναι εύκολο να τα μπερδέψετε με άλλες παθήσεις όπως κατάθλιψη ή αγχώδη διαταραχή.

Ο γιατρός σας μπορεί να διαγνώσει την πραγματική αιτία των συμπτωμάτων σας και να σας βοηθήσει να τα διαχειριστείτε αποτελεσματικά.

Η έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ είναι απαραίτητη για την πρόληψη των μακροχρόνιων επιδράσεων στην καθημερινή λειτουργικότητα και προσαρμογή των πασχόντων ατόμων στο σχολικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας

Πολλοί γονείς ανακαλύπτουν ότι έχουν και αυτοί ΔΕΠΥ όταν διαγνωστεί το παιδί τους.

Να θυμάστε ότι δεν προκαλέσατε εσείς τη διαταραχή στο παιδί σας, οπότε μη χάνετε πολύτιμο χρόνο κατηγορώντας τον εαυτό σας.

Η ΔΕΠΥ είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου – δεν προκαλείται από την ανατροφή των παιδιών.

Συχνά, οι γονείς με ΔΕΠΥ αντιμετωπίζουν τα ίδια θέματα με τα παιδιά τους.

Το κλειδί είναι να μάθετε να τη διαχειρίζεστε αποτελεσματικά, γιατί αυτό θα σας βοηθήσει να βοηθήσετε περισσότερο και το παιδί σας.

Γι’ αυτό προσπαθήστε να είστε υπομονετικοί με το παιδί σας αλλά και με τον εαυτό σας.

ΠΗΓΗ

 

Το σπάνιο σύνδρομο "άνθρωπος-δέντρο" σε μικρό κορίτσι

πηγη

10 ετών Sahana Khatun από το Μπανγκλαντές ανέπτυξε ένα μεγάλο κονδύλωμα στο πρόσωπό της που είχε την υφή σαν φλοιό δέντρου. 

Τότε ο πατέρας της δεν ήξερε και δεν ανησύχησε ιδιαίτερα. Τελικά, όπως δείχνουν τα πράγματα, η μικρή Sahana μάλλον πάσχει από το πολύ σπάνιο σύνδρομο που έγινε γνωστό ως σύνδρομο άνθρωπος-δέντρο. Πρόκειται για την πρώτη φορά στην ιστορία που μια γυναίκα έχει αυτό το σύνδρομο.

Σε αυτούς τους 4 μήνες που μεσολάβησαν από την πρώτη παρατήρηση του σημαδιού στο πρόσωπο του κοριτσιού, τα κονδυλώματα μεγάλωσαν πολύ. Οι δικοί της την πήγαν σε γιατρούς στην πρωτεύουσα της χώρας, Ντάκα, για να μάθουν τι συμβαίνει.

Αν διάγνωση των γιατρών επαληθευτεί, τότε η 10χρονη Sahana θα είναι το νεαρότερο άτομο και η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που έχει επιβεβαιωμένο σύνδρομο ακροχορδονοειδούς επιδερμοδυσπλασίας, ή αλλιώς το σύνδρομο άνθρωπος-δέντρο.

 

Πρόκειται για μια σπάνια γενετική ασθένεια που παράγει φολιδωτά κονδυλώματα, τα οποία θυμίζουν φλοιό δέντρου στην αφή και βγαίνουν συνήθως σε χέρια και πόδια. Το ότι βγαίνουν στο πρόσωπο της μικρής είναι ακόμα πιο σπάνιο!

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες έγινε γνωστό ότι η πιο διαβόητη περίπτωση ανθρώπου με την εν λόγω πάθηση πήρε μια πολύ θετική τροπή. Ήταν ο 27χρονος Abul Bajandar, επίσης από το Μπανγκλαντές, ο οποίος ήταν γνωστός ως άνθρωπος-δέντρο. Μετά από 16 χειρουργικές επεμβάσεις, είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση και μπορεί να χαρεί την οικογένειά του.

Αλλά για τον πατέρα της 10χρονης Sahana αυτά τα νέα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Ο ίδιος δήλωσε στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων AFP: “Είμαστε πολύ φτωχοί. Η κόρη μου έχασε τη μητέρα της όταν ήταν μόλις έξι ετών. Ελπίζω πραγματικά ότι οι γιατροί θα αφαιρέσουν τους φλοιούς από όμορφο πρόσωπο της κόρης μου”.

Οι γιατροί είναι αισιόδοξοι ότι η Sahana μπορεί να έχει μια λιγότερο επιθετική εκδοχή της ασθένειας και θα μπορέσουν να την βοηθήσουν γρηγορότερα από ό,τι τον Abul Bajandar.

Για φωτογραφίες πατήστε εδώ

ΠΗΓΗ

 

 

Σύνδρομο Άσπεργκερ: Σε τι διαφέρει από τον αυτισμό - Ποια τα συμπτώματα

πηγη

 

Τι είναι το σύνδρομο Άσπεργκερ - Ποια η διαφορά του από τον αυτισμό - Ποια τα συμπτώματά του

Το σύνδρομο Άσπεργκερ περιγράφηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1940 από τον παιδίατρο Hans Asperger, ο οποίος παρατήρησε συμπεριφορές που μοιάζουν με αυτισμό και δυσκολίες με τις κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες σε αγόρια που είχαν φυσιολογική νοημοσύνη και γλωσσική ανάπτυξη. Πολλοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας θεώρησαν ότι το σύνδρομο Άσπεργκερ ήταν απλώς μια ηπιότερη μορφή αυτισμού και χρησιμοποίησαν τον όρο “αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας”, για να περιγράψουν αυτά τα άτομα.

Η διαταραχή Asperger προστέθηκε στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας το 1994 ως ξεχωριστή διαταραχή από τον αυτισμό. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας, που θεωρούν το σύνδρομο Άσπεργκερ μια λιγότερο σοβαρή μορφή αυτισμού.

Σε τι διαφέρει το σύνδρομο Άσπεργκερ από τον αυτισμό

Αυτό που διακρίνει τη διαταραχή Asperger από τον κλασικό αυτισμό είναι τα λιγότερο σοβαρά συμπτώματά της και η απουσία γλωσσικών καθυστερήσεων. Τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ μπορεί να επηρεαστούν ελαφρά και συχνά έχουν καλές γλωσσικές και γνωστικές δεξιότητες. Για τον μη εκπαιδευμένο παρατηρητή, ένα παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ μπορεί απλώς να φαίνεται σαν ένα “νευροτυπικό” παιδί, που συμπεριφέρεται διαφορετικά.

Τα παιδιά με αυτισμό συχνά μοιάζουν στους άλλους σαν να είναι απόμακρα και αδιάφορα. Αυτό δεν συμβαίνει με το σύνδρομο Άσπεργκερ.

Τα άτομα με διαταραχή Asperger συνήθως θέλουν να ταιριάζουν και να έχουν αλληλεπίδραση με άλλους, αλλά συχνά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Μπορεί να είναι κοινωνικά αδέξια, να μην κατανοούν τους συμβατικούς κοινωνικούς κανόνες, ή να δείχνουν έλλειψη ενσυναίσθησης.

Μπορεί να έχουν περιορισμένη οπτική επαφή, να φαίνονται αδιάφοροι σε μια συζήτηση και να μην καταλαβαίνουν τη χρήση χειρονομιών ή σαρκασμού.

Τα ενδιαφέροντά τους για ένα συγκεκριμένο θέμα μπορεί να αγγίζουν τα όρια της εμμονής.

Στα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ αρέσει συχνά να συλλέγουν διάφορα πράγματα, όπως πέτρες, ή καπάκια μπουκαλιών. Μπορεί να έχουν ικανότητες σε γενικές γνώσεις και πληροφορίες, όπως π.χ. στατιστικά στοιχεία για σπορ, ή τις λατινικές ονομασίες φυτών και λουλουδιών. Μπορεί να έχουν καλές δεξιότητες στην μνήμη, αλλά δυσκολεύονται να αντιληφθούν και να αναλύσουν πιο αφηρημένες έννοιες.

Μία από τις σημαντικότερες διαφορές μεταξύ της διαταραχής Asperger και του αυτισμού είναι ότι, εξ ορισμού, δεν υπάρχει καθυστέρηση ομιλίας στο Asperger.
Μάλιστα, τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν συχνά καλές γλωσσικές δεξιότητες, απλώς χρησιμοποιούν τη γλώσσα με διαφορετικούς τρόπους. Τα μοτίβα ομιλίας τους μπορεί να είναι ασυνήθιστα, να μην κλίνουν τα ρήματα, ή να έχουν ρυθμική φύση, ή να ομιλούν με μεγάλη επισημότητα, αλλά πολύ δυνατά, ή με υψηλό τόνο. Τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις λεπτότητες της γλώσσας, όπως η ειρωνεία και το χιούμορ, ή μπορεί να μην κατανοούν την φύση του πάρε-δώσε στον διάλογο.

Μια άλλη διάκριση μεταξύ της διαταραχής Asperger και του αυτισμού αφορά τη γνωστική ικανότητα.
Αν και ορισμένα άτομα με αυτισμό έχουν διανοητικές αναπηρίες, εξ ορισμού, ένα άτομο με σύνδρομο Άσπεργκερ δεν μπορεί να έχει “κλινικά σημαντική” γνωστική καθυστέρηση και τα περισσότερα διαθέτουν νοημοσύνη μέση έως άνω του μέσου όρου.

Αν και οι κινητικές δυσκολίες δεν αποτελούν συγκεκριμένο κριτήριο, τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν συχνά καθυστερήσεις στις κινητικές δεξιότητες και μπορεί να μοιάζουν αδέξια, ή σαν να νιώθουν άβολα.

Σύνδρομο Άσπεργκερ: Διάγνωση

Η διάγνωση της διαταραχής Asperger έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, αν και δεν είναι σαφές εάν είναι όντως πιο διαδεδομένη, ή αν απλά την εντοπίζουν πλέον περισσότεροι επαγγελματίες ψυχικής υγείας.

Όταν το σύνδρομο Άσπεργκερ και ο αυτισμός θεωρήθηκαν ξεχωριστές διαταραχές, τα συμπτώματα για τη διαταραχή Asperger ήταν τα ίδια με εκείνα που αναφέρονται για τον αυτισμό. Ωστόσο, τα παιδιά με Asperger δεν έχουν καθυστερήσεις στον τομέα της επικοινωνίας και της γλώσσας. Για να διαγνωστεί ένα παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ πρέπει να έχει φυσιολογική γλωσσική ανάπτυξη, καθώς και φυσιολογική νοημοσύνη.

Τα κριτήρια για το Asperger προσδιορίζουν ότι το άτομο πρέπει να έχει:

“σοβαρή και διαρκή βλάβη στην κοινωνική αλληλεπίδραση και την ανάπτυξη περιορισμένων, επαναλαμβανόμενων μοτίβων συμπεριφοράς, ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων, που πρέπει να προκαλούν κλινικά σημαντική έκπτωση σε κοινωνικούς, επαγγελματικούς ή άλλους σημαντικούς τομείς της κοινωνικής λειτουργίας”.

Το πρώτο βήμα για τη διάγνωση είναι η αξιολόγηση, συμπεριλαμβανομένου του ιστορικού ανάπτυξης και της παρατήρησης. Αυτό θα πρέπει να γίνεται από επαγγελματίες γιατρούς με εμπειρία σε περιστατικά αυτισμού και άλλες συναφείς διαταραχές. Η έγκαιρη διάγνωση είναι επίσης σημαντική καθώς τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ, που διαγιγνώσκονται και αντιμετωπίζεται αυτό νωρίς στη ζωή τους, έχουν αυξημένες πιθανότητες να έχουν επιτυχία στο σχολείο και τελικά να ζήσουν πραγματικά ανεξάρτητα.

Πηγές: https://www.autism-society.org, https://www.psychologytoday.com via iatropedia.gr

ΠΗΓΗ

Σύνδρομο Ραπουνζέλ: Τι είναι;

πηγη

Τι αποκάλυψε η χειρουργός που έκανε την επέμβαση στην 14χρονη, που για 12 χρόνια έτρωγε τρίχες από τα μαλλιά της

Μια τεράστια μάζα από τρίχες, που ζύγιζε 700 γραμμάρια, αφαιρέθηκε πρόσφατα από το στομάχι 14χρονης, με επέμβαση σε ιδιωτικό νοσοκομείο της ΘεσσαλονίκηςΤο κορίτσι είχε άτυπο κοιλιακό άλγος και κατά την εξέτασή της από χειρουργό παίδων, η γιατρός υποψιάστηκε από μια συγκεκριμένη κίνηση που έκανε με τα μαλλιά και ζήτησε να γίνει απεικονιστικός έλεγχος, από τον οποίο φάνηκε η ύπαρξη μιας τεράστιας μάζας στο στομάχι.

«Αρχικά επιχειρήθηκε η αφαίρεσή της λαπαρασκοπικά, αλλά λόγω του μεγέθους αυτό ήταν αδύνατο και έχει αφαιρέθηκε με ανοιχτό χειρουργείο. Η μάζα αυτή, στην ιατρική ορολογία, ονομάζεται τριχοπίλημα», ανέφερε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η χειρουργός παίδων Κατερίνα Ραμματά, η οποία εξέτασε την έφηβη και πραγματοποίησε την επέμβαση.

Τι είναι το σύνδρομο Ραπουζέλ

Το τριχοπίλημα είναι χαρακτηριστικό του Συνδρόμου της Ραπουνζέλ, μιας σπάνιας διαταραχής που πήρε το όνομά της από τη γνωστή ηρωίδα του παραμυθιού με τα μακριά μαλλιά. Δημιουργείται λόγω της τριχοτιλλομανίας, δηλαδή με την αυτόβουλη απόσπαση τριχών και κατάποση από τον ίδιο τον ασθενή.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, ανέφερε η κ. Ραμματά και πρόσθεσε: «Έχουν αναφερθεί γύρω στις 500 περιπτώσεις παγκοσμίως, δηλαδή ως ποσοστό είναι γύρω στο 0,04%.

Εγώ, προσωπικά, μέχρι τώρα δεν είχα αντιμετωπίσει τέτοιο περιστατικό. Ο κάθε γιατρός μπορεί να μην έχει αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή κάτι τέτοιο, ειδικά τόσο μεγάλο».

Το σύνδρομο Rapunzel εμφανίζεται εννέα φορές συχνότερα στις γυναίκες από ό,τι στους άντρες και σε αυτές τις περιπτώσεις το 80% των περιστατικών εντοπίζεται κυρίως σε παιδιά ή έφηβες.

Οι ανθρώπινες τρίχες, που είναι ανθεκτικές στα γαστρικά υγρά και στις περισταλτικές κινήσεις του πεπτικού σωλήνα, προσκολλώνται σε λιπαρές ουσίες και τροφικά υπολείμματα και σχηματίζουν μια μάζα στο στομάχι, η οποία μπορεί να εκτείνεται στο δωδεκαδάκτυλο με τη μορφή ουράς και ενίοτε μπορεί να προκαλέσει απόφραξη εντέρου.

ΠΗΓΗ

Το χαμόγελο που έκρυβε ένα σπάνιο σύνδρομο

πηγη

 

Η κόρη τους γελούσε συνέχεια, όμως έπασχε από μία σπάνια διαταραχή

Ένα συγκλονιστικό περιστατικό συνέβη σε ένα 4χρονο κορίτσι, το οποίο χαμογελούσε πολύ συχνά, καθώς οι γονείς της μικρής Μίλι από το Σίδνεϊ διαπίστωσαν ότι το μόνιμο χαμόγελο της κορούλας τους ήταν μία σπάνια γενετική διαταραχή.

Το ζευγάρι παρατήρησε, ότι το μικρό τους κοριτσάκι δεν αναπτυσσόταν όπως τα άλλα παιδιά, λίγους μήνες αφότου γεννήθηκε, τον Οκτώβριο του 2020, σύμφωνα με πληροφορίες από το infokids.gr

Η επίσκεψη στον γιατρό και ορισμένες εξετάσεις αποκάλυψαν τα συνταρακτικά νέα: η μικρή είχε σύνδρομο Άνγκελμαν, μία διαταραχή, η οποία είναι περισσότερο γνωστή ως το «Σύνδρομο του Χαμόγελου».

Μία σπάνια διαταραχή

Τo σύνδρομο Angelman (AS) είναι μια σπάνια νευρολογική- γενετική διαταραχή, που συνήθως προκαλείται από προβλήματα στο χρωμόσωμα 15,που κληρονομείται από τη μητέρα και το οποίο επηρεάζει την παραγωγή πρωτεΐνης.

Τα χαρακτηριστικά σημάδια και τα συμπτώματα του συνδρόμου Angelman περιλαμβάνουν: αναπτυξιακές, ψυχοκινητικές καθυστερήσεις στους 6 έως 12 μήνες, μαθησιακές δυσκολίες και απουσία λόγου, αταξία (δηλ. προβλήματα στην κίνηση και την ισορροπία) το συχνό χαμόγελο και η χαρούμενη , ευερέθιστη προσωπικότητα, κρίσεις (μεταξύ 2-3 ετών), επιληψία, μικροκεφαλία, μεγάλο και χαμογελαστό πρόσωπο, προεξέχων πιγούνι, φτερούγισμα χεριών, ιδιαίτερη συμπάθεια στο νερό, διαταραχές στον ύπνο.

Τα παιδιά με σύνδρομο Angelman έχουν συχνά χαμόγελα και ξεσπάσματα γέλιου και είναι ευχάριστες προσωπικότητες.

Άλλα κοινά χαρακτηριστικά είναι το ασυνήθιστα «καθαρό» δέρμα, τα «πυρρόξανθα» μαλλιά και η σκολίωση σπονδυλικής στήλης. Το προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών φαίνεται να είναι φυσιολογικό.

Η σπάνια αυτή πάθηση επηρεάζει 1 στις 15.000 γεννήσεις παιδιών παγκοσμίως.

«Οι άνθρωποι που πάσχουν από Άνγκελμαν συχνά δεν μιλούν, δεν μπορούν να περπατήσουν ή έχουν επεισόδια. Κάτι που μπορεί, για παράδειγμα, να φαντάζει απλό σε εμάς, όπως το να πάμε τουαλέτα, για εκείνους είναι αρκετά δύσκολο. Είναι μία πολύ σοβαρή διαταραχή», λέει η μητέρα της μικρής Μίλι.

Τώρα το ζευγάρι ελπίζει να ταξιδέψει ανά τον κόσμο, προκειμένου η μικρή του κόρη να συμμετάσχει σε δοκιμές για θεραπεία.

Ωστόσο, αυτές οι μετακινήσεις θα χρειαστούν αρκετά χρήματα, σχεδόν 500.000 δολάρια, και οι γονείς της Μιλι απευθύνουν έκκληση για βοήθεια σε όλη την Αυστραλία.

ΠΗΓΗ

Σύνδρομο του μεσαίου παιδιού: Τι είναι - Πώς εντοπίζεται

πηγη

 

Τι είναι το σύνδρομο του μεσαίου παιδιού

Το σύνδρομο του μεσαίου παιδιού, όπως καταλαβαίνει κανείς, παρουσιάζεται σε κάποιες περιπτώσεις στα μεσαία παιδιά, δηλαδή τα δεύτερα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν νιώθουν παραμελημένα ή πιεσμένα από τις συνθήκες που βιώνουν, ενώ αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσα από διαφορές στη συμπεριφορά των παιδιών.

Αδιαφορία

Το δεύτερο παιδί αισθάνεται ότι αγαπάτε και δίνετε όλη σας την προσοχή στο πρώτο. Ή, καταλαβαίνει ότι δεν έχετε αρκετό χρόνο για το ίδιο και έτσι προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ενοχή σας χωρίς να ανταποκρίνεται θετικά στην αγάπη σας. Για παράδειγμα, μπορεί να μην σας αγκαλιάζει όταν το αγκαλιάζετε. Η συμβουλή μας; Μην αφήσετε την υποτιθέμενη αδιαφορία του να σας επηρεάσει . Συνεχίστε να το αγκαλιάζετε και να του λέτε πόσο το αγαπάτε, σύμφωνα με το baby.gr.

Μπελάδες

Το να μπλέκει σε μπελάδες ή να έχει συχνά ξεσπάσματα, είναι ο τρόπος του παιδιού σας να τραβήξει την προσοχή. Θα έχετε παρατηρήσει ότι σπάνια θα επαινέσετε την καλή του συμπεριφορά , ωστόσο πάντα θα …βρείτε χρόνο για να το επιπλήξετε όταν συμπεριφέρεται άσχημα! Γι’ αυτό το λόγο, τα δεύτερα παιδιά είναι πιο επιρρεπή στο να προκαλούν φασαρίες ή να μπλέκουν σε μπελάδες. Μην τροφοδοτείτε αυτή τη συμπεριφορά που ως μοναδικό στόχο έχει την προσοχή σας.

Αρνητικότητα

Αρκετοί είναι οι ειδικοί που πιστεύουν ότι τα δεύτερα παιδιά έχουν πολύ θυμό και αρνητικότητα μέσα τους. Συχνά, μπορεί να βγει ως σαρκαστική απάντηση σε πράγματα που συμβαίνουν στο σπίτι. Προσπαθήστε να είστε υπομονετικοί σε τέτοιες καταστάσεις και αντιμετωπίστε τη βασική αιτία, αντί να αντιδράσετε στον σαρκασμό.

ΠΗΓΗ

Η επαναφοίτηση των μαθητών στο νηπιαγωγείο

πηγη

Στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των αιτήσεων των γονέων που ζητούν την επαναφοίτηση του παιδιού τους στο νηπιαγωγείο. Η επανάληψη της τάξης του νηπιαγωγείου, η λεγόμενη «επαναφοίτηση» των παιδιών στο ελληνικό νηπιαγωγείο, προβλέπεται νομοθετικά από το Προεδρικό Διάταγμα 200/1998, το οποίο ορίζει ότι δίνεται η δυνατότητα επαναφοίτησης για μια ακόμη χρονιά στο νηπιαγωγείο, ύστερα από δήλωση του γονέα: α) για σοβαρούς οικογενειακούς λόγους, β) για λόγους υγείας που πιστοποιούνται με βεβαίωση ιατροπαιδαγωγικής υπηρεσίας ή κρατικού θεραπευτηρίου και  γ) όταν το νήπιο παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες να παρακολουθήσει το πρόγραμμα της Α΄ τάξης, όπως αυτό διαπιστώνεται από τη Σύμβουλο Προσχολικής Αγωγής ή ύστερα από βεβαίωση ιατροπαιδαγωγικής υπηρεσίας.

Με βάση ερευνητικά δεδομένα (Μπατσούτα κ. α 2009) φαίνεται ότι οι περισσότερες επαναφοιτήσειςστο νηπιαγωγείο οφείλονται στη διαπίστωση σοβαρών αδυναμιών των μαθητών να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα της Α’ Δημοτικού και ότι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι γονείς επιθυμούν να επαναφοιτήσουν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο είναι για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του δημοτικού σχολείου.Σε μεταγενέστερη έρευνα (Μπατσούτα, 2011) σύμφωνα με τις απόψεις εκπαιδευτικών και γονέων, η επαναφοίτηση των παιδιών στο νηπιαγωγείο συνδέεται με τα ατομικά «ελλείμματα» του μαθητή και θεωρείται ως «καλή πρακτική» για τη διασφάλιση της ομαλής μετάβασής του στο δημοτικό σχολείο. Τα ερευνητικά αυτά δεδομένα επιβεβαιώνουν τα ευρήματα διεθνών ερευνών, σύμφωνα με τα οποία συχνά οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς,στηριζόμενοι σε αναπτυξιακές και μπιχεβιοριστικές θεωρίες μάθησης, πιστεύουν ότι τα παιδιά που «υστερούν» στον κοινωνικό ή τον γνωστικό τομέα χρειάζονται περισσότερο χρόνο στο νηπιαγωγείο ώστε να ωριμάσουν πριν μεταβούν στην Α΄ Δημοτικού (Smith&Shepard, 1988). Με βάση αυτή την προσέγγιση, η επαναφοίτηση εμφανίζεται ως μια προσπάθεια ενίσχυσης και βελτιστοποίησης των γνώσεων και των δεξιοτήτων του μαθητή και ταυτόχρονα ως ένα μέσο πρόληψης της σχολικής τους αποτυχίας στην μετέπειτα σχολική του πορεία. Με άλλα λόγια, η άποψη αυτή υποστηρίζει ότι η επαναφοίτηση θα ωφελήσει τους μαθητές που δεν είναι ακόμα σε θέση να ανταποκριθούν στις ακαδημαϊκές απαιτήσεις της επόμενης βαθμίδας.

Από τα αποτελέσματα της έρευνας (Μπατσούτα, 2011) διαπιστώνεται επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί δίνουν έμφαση από τη μία πλευρά στις κοινωνικές δεξιότητες, που αντιστοιχούν στη συμπεριφορά των μαθητών και από την άλλη, στις ακαδημαϊκές γνώσεις και τις δεξιότητες γραφής και ανάγνωσης που πρέπει να έχουν κατακτήσει οι μαθητές προκειμένου να φοιτήσουν στην επόμενη βαθμίδα. Οι αντιλήψεις αυτές υποδηλώνουν ότι το ζητούμενο και προαπαιτούμενο για μια απρόσκοπτη σχολική πορεία είναι η προετοιμασία και η τυπική ομοιομορφία των παιδιών που θα εγγραφούν στην Α΄ Δημοτικού τόσο σε σχέση με τη συμπεριφορά όσο και σε σχέση με τις γνώσεις και ικανότητές τους. Σύμφωνα με διεθνείς μελέτες (Richardson, 1997.  Petriwskyi, Thorpe&Tayler, 2005), όταν το σχολικό σύστημα επιδιώκει την ομοιογένεια και την ετοιμότητα των μαθητών, ως προϋπόθεση για τη μετάβαση στο δημοτικό σχολείο, καταγράφεται και η τάση να επιζητείται από τους εκπαιδευτικούς η επαναφοίτηση στο νηπιαγωγείο ως λύση για την ομαλή μετάβαση των μαθητών στην επόμενη βαθμίδα.

Αν δεχτούμε όμως την επαναφοίτηση ως λύση στο πρόβλημα της ομαλής μετάβασης των παιδιών από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, ουσιαστικά ταυτίζουμε τη μετάβαση με τη σχολική ετοιμότητα του παιδιού σε μια δεδομένη στιγμή. Αποδίδουμε, επομένως, την ευθύνη της προσαρμογής του σε παράγοντες που σχετίζονται με τα προσωπικά χαρακτηριστικά του ή το οικογενειακό του περιβάλλον και παραβλέπουμε τους παράγοντες που σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος στο οποίο αναπτύσσεται το παιδί (Αλευριάδου, κ.α., 2008).Εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι το ποσοστό των παιδιών που δεν θεωρούνται έτοιμα για το σχολείο προέρχονται συνήθως από χαμηλότερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και από διαφορετικά γλωσσικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι καταστρατηγείται ο αντισταθμιστικός χαρακτήρας του σχολείου. Όπως επισημαίνουν οι Vogler, Crivello&Woodhead (2008), εστιάζοντας στην ετοιμότητα του παιδιού αποτελεί μια υπεραπλούστευση η οποία στην ουσία ρίχνει «τις ευθύνες στο θύμα» για τις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον η σχολική ετοιμότητα θεωρείται πλέον μια δυσδιάστατη έννοια, η οποία περιλαμβάνει τόσο την ετοιμότητα του παιδιού όσο και την ετοιμότητα του σχολείου στο οποίο θα ενταχθεί το παιδί. Η σχολική ετοιμότητα θεωρείται μια βιωματική αναπτυξιακή διαδικασία, η οποία αρχίζει από το νηπιαγωγείο, βρίσκεται σε εξέλιξη όταν το παιδί μεταβαίνει στο δημοτικό σχολείο και συνεχίζει να εξελίσσεται στο πλαίσιο αυτό. Επομένως, η εξέλιξη της σχολικής ετοιμότητας είναι και αποτέλεσμα του έργου του δημοτικού σχολείου και όχι προϋπόθεση ένταξης σε αυτό (Αλευριάδου, κ.α., 2008).

Από την άλλη πλευρά ένας μεγάλος αριθμός ερευνών επισημαίνει ότι η επαναφοίτηση των παιδιών στο νηπιαγωγείο δεν οδηγεί απαραίτητα σε βελτίωση της ακαδημαϊκής επίδοσης των μαθητών στην επόμενη βαθμίδα και ότι πολλές φορές δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις σχολικές επιδόσεις των μαθητών που έχουν επαναφοιτήσει στο νηπιαγωγείο με αυτές των μαθητών που έχουν προαχθεί. Η επαναφοίτηση, χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο, μπορεί να εγκλωβίσει το μαθητή σε «επανάληψη» γνωστικών δραστηριοτήτων και το αναμενόμενο αποτέλεσμα να είναι η απόσυρση του μαθητή από τη διαδικασία μάθησης (Cummins, 2005. Κούρτη – Καζούλλη, 2000.Σκούρτου, 2009). Επιπροσθέτως, επισημαίνεται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, η επαναφοίτηση στο νηπιαγωγείο μπορεί να είναι μια τραυματική εμπειρία για τους μαθητές, καθώς αναγκάζονται να μείνουν «πίσω» σε σχέση με τους συμμαθητές τους (Hong&Raudenbush, 2005. Smith&Shepard, 1988).Οι ερευνητές καταλήγουν στην άποψη ότι όλα τα παιδιά έχουν τις ικανότητες να οικοδομήσουν νέες γνώσεις αρκεί να υπάρχει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο μάθησης. Επομένως, η επαναφοίτησηδεν είναι απαραίτητη, εάν ο κάθε μαθητής υποστηρίζεται από ένα μαθησιακό πλαίσιο που λαμβάνει υπόψη τις εμπειρίες, τις ανάγκες και το επίπεδο ανάπτυξής του.

Με βάση αυτήν την προβληματική, προκύπτουν ερωτήματα που χρήζουν διερεύνησης: Γιατί έχει αυξηθεί ο αριθμός των επαναφοιτήσεων των μαθητών στα νηπιαγωγεία τα τελευταία χρόνια; Πώς αξιολογείται η σχολική ετοιμότητα των παιδιών για το δημοτικό σχολείο και πώς λαμβάνεται η απόφαση για την επαναφοίτησή τους στο νηπιαγωγείο; Σε ποιο βαθμό ηεπαναφοίτησηστο νηπιαγωγείο ωφελεί το παιδί; Πώς υποστηρίζει το νηπιαγωγείο τα παιδιά που επαναφοιτούν; Ποιες είναι οι απόψεις των γονέων και των νηπιαγωγών σχετικά με την επαναφοίτηση των μαθητών στο νηπιαγωγείο; Σε ποιο βαθμό είναι απαραίτητη η αναθεώρηση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου σχετικά με την επαναφοίτηση των μαθητών στο νηπιαγωγείο; Μήπως η εντατικοποίηση της μάθησης στη σχολική εκπαίδευση συνδέεται με τον αυξανόμενο αριθμό των επαναφοιτήσεων;

Ελληνόγλωσση βιβλιογραφία

Αλευριάδου, Α., Βρυνιώτη, Κ., Κυρίδης, Α., Σιβροπούλου, Ε., Χρυσαφίδης, Κ. (2008),Οδηγός Ολοήμερου Νηπιαγωγείου. ΥΠΕΠΘ, Ειδική Υπηρεσία Εφαρμογής Προγραμμάτων, ΚΠΣ.

Vygotsky, L.S., (2000), Νους στην κοινωνία, Αθήνα: Gutenberg

Cummins, J., (2005), Ταυτότητες υπό διαπραγμάτευση. Εκπαίδευση με σκοπό την Ενδυνάμωση σε μια κοινωνία ετερότητας, (επιμ.), Σκούρτου Ε., Αθήνα: Gutenberg.

Koύρτη&Καζούλλη Β. (2000), Το μοντέλο γλωσσικής ικανότητας όπως το βλέπει ο δάσκαλος: ταξιδεύοντας στο «πλάισιο» του JimCummins. Tετράδια Εργασίας Ρόδου: Διγλωσσία και Μάθησηστο Διαδίκτυο, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Π.Τ.Δ.Ε., Π.Ι. (επιμ. Ε. Σκούρτου).

Μπατσούτα, Μ., (2011), Μετάβαση στο δημοτικό σχολείο νηπίων με μεταναστευτικό υπόβαθρο, Αθήνα, Έναστρον.

Μπατσούτα, Μ., Παπαγιαννίδου, Χ., Καρούμπα, Π., Σκούρτου, Ε., (2009), Μετάβαση ή Επαναφοίτησηστο Νηπιαγωγείο; στα πρακτικά του Συνεδρίου Μετάβαση και συνέχεια στην εκπαίδευση: Αναζητώντας το πλαίσιο για τη συνεργασία παιδιών, νέων, οικογένειας, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και κοινωνικών υπηρεσιών,15 έως 18 Οκτωβρίου 2009,Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης, Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Σκούρτου, Ε., 2009), Δίγλωσσα νήπια- Η σχέση διγλωσσίας και μάθησης στο νηπιαγωγείο στο: Κείμενα για τη Διδασκαλία και τη Μάθηση στο:Γκόβαρης, Χ., (επιμ.), Κείμενα  για τη Διδασκαλία και τη Μάθηση στο πολυπολιτισμικό σχολείο, Αθήνα: Ατραπός.

Ξενόγλωσσηβιβλιογραφία

Hong G. Raudenbush S, (2005), Effects of Kindergarten Retention Policy on Children’s Cognitive Growth in Reading and Mathematics, Educational Evaluation and Policy Analysis, Vol. 27

Petriwskyj, A, Thorpe K., C. Tayler (2005), Trends in the Construction of Transition to School in Three Western Regions, 1990-2004, International Journal of Early Years Education, 13,1, 55-69.

Smith Μ.,Shepard, L. (1988), Kindergarten Readiness and Retention. A Qualitative

Study of teachers beliefs and Practice. American Educational Research

Journal.25,3,307-333.

Richardson, V., (1997),Constructinist teaching and teacher education Theory and practice. In Richardson, V. (Ed.), Constructivist Teacher Education: Building New Understandings (pp.3-14). Washingtin, DC:Falmer Press.

Vogler, P., Crivello, G., Woodhead M., (2008), Early childhood transitions research:  A review of concepts, theory and practice. BernardVanLeer.

ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ

Π.Δ. 200/1998: Οργάνωση και Λειτουργία Νηπιαγωγείων.ΦΕΚ 161/13-7-1998.

Μαρία Μπατσούτα

Σχολική Σύμβουλος Προσχολικής Εκπαίδευσης, MA

ΠΗΓΗ

 

Ασφαλές σνακ οι σταφίδες για τα παιδιά;

πηγη

 

Οι σταφίδες είναι πλούσιες σε σίδηρο, φυτικές ίνες, βιταμίνες, μαγνήσιο και θεωρούνται μία από τις πιο υγιεινές τροφές παγκοσμίως.

Δεν περιέχουν συντηρητικά, ωστόσο έχουν αρκετή ζάχαρη και η υπερβολική κατανάλωσή τους θεωρείται επικίνδυνη για τα παιδιά, καθώς ενδέχεται να προκαλέσει τερηδόνα και άλλα προβλήματα στα δόντια τους.

Σύμφωνα με το verywellfamily.com, μέχρι και την ηλικία των 11 ετών, το 40% των παιδιών έχουν τερηδόνα σε ένα ή περισσότερα από τα νεογιλά τους δόντια. Τα κύρια αίτια είναι το κακό βούρτσισμα, η κατανάλωση junk food και αναψυκτικών και η μη τακτική επίσκεψη στον οδοντίατρο.

Τα οφέλη της σταφίδας για τα παιδιά

• Έχουν λίγα λιπαρά
• Έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες οι οποίες είναι απαραίτητες για τα παιδιά, ειδικά εάν πάσχουν από δυσκοιλιότητα
• Είναι πολύ καλή πηγή σιδήρου και καλίου
• Αν και οι σταφίδες έχουν ζάχαρη στη σύστασή τους, αυτή είναι φυσική και σίγουρα είναι καλύτερη επιλογή από άλλα γλυκά σνακ με επεξεργασμένη ζάχαρη και συντηρητικά.
• Κάποιες έρευνες έχουν δείξει ότι οι σταφίδες όχι μόνο δεν προκαλούν τερηδόνα, αλλά αντιθέτως συμβάλουν και στην πρόληψή της. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Food Science το 2013, οι σταφίδες έχουν αντιβακτηριδιακές ιδιότητες οι οποίες μειώνουν τα βακτήρια στη στοματική κοιλότητα που προκαλούν προβλήματα στα δόντια.

Τι να προσέξετε

Αρκετοί οδοντίατροι συγκαταλέγουν τις σταφίδες στα junk food. Σύμφωνα με τη Αμερικανική Ένωση Οδοντιάτρων, οι σταφίδες και τα άλλα αποξηραμένα φρούτα είναι πιο πιθανό να βλάψουν τα δόντια σε σχέση με άλλες τροφές, καθώς μένουν κολλημένες στα δόντια για περισσότερη ώρα. Η κατανάλωσή τους επομένως θα πρέπει να γίνεται με μέτρο.

Επίσης θα πρέπει να έχετε κατά νου ότι δεν είναι όλες οι σταφίδες το ίδιο. Πολλές από τις σταφίδες που υπάρχουν στο εμπόριο είτε σκέτες, είτε με δημητριακά, είναι αναμεμειγμένες με ζάχαρη.

 

ΠΗΓΗ

Αυτισμός: Στρέφοντας το βλέμμα στους γονείς με παιδιά στο φάσμα – Μια ψυχολόγος εξηγεί

πηγη

 

«Η διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή (ΔΑΔ) του αυτιστικού φάσματος είναι το αποτέλεσμα μιας νευρολογικής διαταραχής που επηρεάζει την λειτουργία του εγκέφαλου και εκδηλώνεται με άτυπη μορφή επικοινωνίας, κοινωνικών δεξιοτήτων και ικανοτήτων για παιχνίδι και ανταποκρίσεις στις εισερχόμενες αισθητηριακές πληροφορίες» (Γκονέλα, 2008). Καθώς ο αυτισμός είναι φάσμα, παρουσιάζεται μεγάλη ετερογένεια σχετικά με τον φαινότυπο των ατόμων με αυτισμό και, ως εκ τούτου, υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις στις γνωστικές και επικοινωνιακές τους λειτουργίες. Οι πρώτες ενδείξεις των συμπτωμάτων του αυτισμού γίνονται αντιληπτές από τους φροντιστές των παιδιών περίπου στα 3 τους έτη.

Οι γονείς – φροντιστές συχνά περιγράφουν την ζωή τους σε δυο διακριτές περιόδους: Πριν την διάγνωση του παιδιού τους και μετά.

Η διάγνωση του παιδιού έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα, καθώς διαχωρίζει τις περιόδους της ζωής τους στο πριν, που χαρακτηρίζεται από περισσότερη ευχαρίστηση και ανεμελιά και στο μετά, που χαρακτηρίζεται από συναισθήματα αγωνίας, θλίψης και κόπωσης, όπως αναφέρουν οι γονείς.

Επιστημονικά έχει δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση στην αναζήτηση της κατάλληλης μεθόδου – παρέμβασης, με σκοπό την καλύτερη δυνατή εξέλιξη του ατόμου με αυτισμό και την όσο το δυνατόν καλύτερη ενσωμάτωσή του στο κοινωνικό σύνολο. Αντίθετα, λίγη έμφαση έχει δοθεί στην συναισθηματική κατάσταση των φροντιστών-γονιών από την στιγμή της διάγνωσης και έπειτα. Τα στάδια της αποδοχής της διάγνωσης συχνά περιγράφονται χρησιμοποιώντας το μοντέλο της Elisabeth Kublel-Ross και είναι τα εξής:

• άρνηση,
• θυμός,
• διαπραγμάτευση,
• κατάθλιψη και
• αποδοχή, που δεν είναι απαραίτητα γραμμικά.

Το αρχικό στάδιο είναι το στάδιο της άρνησης. Χρησιμοποιείται αυτός ο μηχανισμός άμυνας, ώστε να δοθεί χρόνος στο άτομο να διατηρήσει την ομοιόστασή του και να επιτύχει την μετάβαση στη νέα συνθήκη όσο γίνεται πιο ομαλά. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, οι άνθρωποι βιώνουν σοκ και αναζητούν απαντήσεις, συχνά από πολλούς ειδικούς, φτάνοντας στο σημείο της υπερβολής. Είναι επίσης το στάδιο που μπορεί κάποιος να νιώθει συναισθηματικά μουδιασμένος και να μην μπορεί να αναλάβει δράση.

Το επόμενο στάδιο συνειδητοποίησης είναι το στάδιο του θυμού. Ο θυμός θεωρείται μια υγιής αντίδραση, που προκύπτει από τον καταιγισμό των καινούργιων δεδομένων. Ο θυμός μπορεί να εκδηλωθεί προς πάσα κατεύθυνση: Προς στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και ως επιθετικότητα προς τον σύντροφο/την σύντροφο, αλλά προς τους επαγγελματίες υγείας που ανακοινώνουν την διάγνωση.

Ακολουθεί το στάδιο της διαπραγμάτευσης, κατά την διάρκεια της οποίας το υποκείμενο μπορεί να προσπαθεί να βρει τον επιστήμονα που έχει τις πολύ ειδικές γνώσεις για να βοηθήσει και ίσως να αλλάξει την διάγνωση του παιδιού τους. Μπορεί να αναζητούν το «ιδανικό» πλαίσιο, την «ιδανική» θεραπεία, που θα τους προσφέρει την λύση. Σε αυτό το στάδιο οι γονείς είναι ευάλωτοι.

Επόμενο στάδιο είναι εκείνο της κατάθλιψης. Μετά από το αρχικό σοκ, προκύπτει η βαθιά θλίψη και το πένθος. Συνειδητά ή μη, όλοι οι γονείς έχουν ένα εσωτερικό όραμα για την εξέλιξη του παιδιού τους και αυτό ακριβώς είναι που πενθούν στο στάδιο της κατάθλιψης.

Το τελευταίο στάδιο είναι το στάδιο της αποδοχής της διάγνωσης. Η διαδρομή που χρειάζεται να ακολουθηθεί είναι πιο ξεκάθαρη. Οι γονείς σε αυτό το στάδιο νιώθουν ενδυναμωμένοι να κάνουν ερωτήσεις και να πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Σε αυτό το στάδιο, οι οικογένειες που αντιμετωπίζουν αυτή την διάγνωση είναι πιο πιθανό να αναζητήσουν συναισθηματική υποστήριξη, είτε από κάποιον ειδικό, είτε από ανθρώπους με το ίδιο βίωμα.

Οι οικογένειες που καλούνται να φροντίσουν ένα παιδί με αυτισμό συχνά βιώνουν ευχάριστα συναισθήματα, καθώς το παιδί μπορεί να είναι διάνοια στα μαθηματικά ή στην
μουσική, αλλά επίσης βιώνουν προκλήσεις σε καθημερινή βάση. Μια πρόκληση είναι πως όλη η οικογένεια πρέπει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο φιλικό προς τον αυτισμό. Όποτε ο αυθορμητισμός είναι ένα στοιχείο που οι οικογένειες εγκαταλείπουν, καθώς το σταθερό πρόγραμμα και η εκ των πρότερων ενημέρωση για οποιαδήποτε αλλαγή είναι απαραίτητα συστατικά συναισθηματικής επιβίωσης του παιδιού και κατ’ επέκταση της οικογένειας ως σύνολο. Οι κοινωνικές συγκεντρώσεις συχνά μειώνονται γι’ αυτές τις οικογένειες, επειδή μπορεί να προκαλέσουν μια ισχυρή συναισθηματική αντίδραση στο παιδί. Ενώ όλες αυτές οι προσαρμογές είναι πολύ βοηθητικές για το ίδιο το παιδί, η οικογένεια αργά ή γρήγορα περιορίζεται κοινωνικά και χάνει τον ενθουσιασμό της.

Όλες αυτές οι καθημερινές και εφ’ όρου ζωής μετατροπές αποφέρουν αλλαγές στην συναισθηματική κατάσταση των φροντιστών. Οι γονείς νιώθουν ψυχικά εξουθενωμένοι, κάτι το οποίο στα αρχικά στάδια μπορεί να μην είναι διακριτό, ούτε καν από το άτομο που το βιώνει. Τα αρχικά στάδια είναι η εύκολη κόπωση, η κοινωνική απομόνωση και η αδυναμία του ατόμου να απολαύσει δραστηριότητες που παλιότερα έβρισκε ευχάριστες. Επίσης το άτομο νιώθει θλίψη, αρνητισμό και ευερεθιστότητα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νιώθει πως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα καλό να περιμένει στο μέλλον. Εν τέλει, υιοθετεί ένα πεσιμιστικό σκεπτικό για τη ζωή του.

Όταν βιώσει μεγαλύτερα επίπεδα άγχους και στρες, αρχίζει να ανησυχεί υπερβολικά και να φτιάχνει καταστροφικά σενάρια. Είναι η περίοδος εκείνη όπου αντιδρούν αρνητικά σε κάθε βοηθητική πρόταση, καθώς θεωρούν πως έχουν δοκιμάσει τα πάντα και τίποτα δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Είναι σημαντικό οι γονείς να αναγνωρίζουν τις συναισθηματικές δυσκολίες τους και να αναζητούν στήριξη, τόσο από το άμεσο περιβάλλον τους, αλλά και από ειδικούς ψυχικής υγείας. Τα οφέλη αντανακλούν σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχάς, σε προσωπικό επίπεδο οι γονείς θα μπορέσουν να μοιραστούν συναισθήματα και σκέψεις σε ένα ασφαλές πλαίσιο, όπου δεν τους ασκείται κριτική και όπου το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι εκείνοι και όχι το παιδί τους. Θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους στην οικογένεια, αλλά και σε όλες τις ομάδες αναφοράς τους. Επιπλέον, θα ενισχυθούν όλες οι άλλες σημαντικές σχέσεις και ο γονεϊκός ρόλος κατ’ επέκταση.

Το να είναι κάποιος γονέας ενός αυτιστικού ατόμου είναι μια εμπειρία που κρύβει πολλές εκπλήξεις, αλλά και πολλές προκλήσεις. Αναγνωρίζοντας και τις δυο αυτές αντικρουόμενες πλευρές της συγκεκριμένης γονεϊκότητας, θα βοηθήσει τους γονείς να φροντίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να βιώσουν την ζωή τους με μεγαλύτερη ικανοποίηση και πληρότητα.

ΠΗΓΗ

Για πολλά παιδιά με ΔΕΠΥ, ο πιο μεγάλος τους αντίπαλος μέσα στο γήπεδο είναι ο εαυτός τους.

πηγη

 

Τα αθλήματα και η άσκηση μπορούν να προσφέρουν πολλά κοινωνικά και συμπεριφορικά οφέλη, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο τα παιδιά με ΔΕΠΥ να εμπλακούν σε αυτές τις δραστηριότητες.

Για πολλά παιδιά με ΔΕΠΥ, ο πιο μεγάλος τους αντίπαλος μέσα στο γήπεδο είναι ο εαυτός τους. Δυσκολεύονται να ακολουθήσουν οδηγίες, να περιμένουν τη σειρά τους ή να διαχειριστούν την ήττα. Λόγω του ότι τα κλειδιά για την επιτυχία στον αθλητισμό είναι η δομή, η τάξη και η προσοχή, τα ίδια θέματα που τα ταλαιπωρούν στις σχολικές τάξεις μπορούν να μεγεθυνθούν στον χώρο άθλησης. Τα καλά νέα είναι ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν και ζουν με τη ΔΕΠΥ, δεν έχουν μικρότερο δυναμικό απ' ότι οι μη διαγνωσμένοι συνομίληκοί τους. Ευτυχώς, υπάρχουν πράγματα να κάνουν οι οικογένειες για τα γεμάτα -εκρηκτική ενέργεια- παιδιά τους.

Τα οφέλη της άσκησης στα παιδιά με ΔΕΠΥ

Η άσκηση έχει αποδειχτεί, σε πολλές έρευνες, ότι έχει θετικό αντίκτυπο στην προσοχή και τη συγκέντρωση των παιδιών με ΔΕΠΥ. Η τακτική άσκηση βοηθάει στην ρύθμιση των ενδορφινών και της ντοπαμίνης, δυο χημικών νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου που συνεισφέρουν στο να αισθανόμαστε ευφορία, αναζωογόνηση και απόλαυση και καλή διάθεση.

«Ποιο άθλημα είναι το καλύτερο για το παιδί με ΔΕΠΥ;», «Να προτιμήσουμε ατομικό ή ομαδικό άθλημα;». Πολλές φορές είναι δύσκολο να επιλέξουμε ένα άθλημα για το παιδί μας ακόμα κι αν δεν έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Σαφώς πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την προσωπική επιθυμία του παιδιού, αλλά υπάρχουν ήδη κάποιες έρευνες οι οποίες μας βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση καθώς και η εμπειρία των ειδικών και των άλλων γονιών.

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ τα πάνε καλύτερα όταν λαμβάνουν αρκετή ατομική προσοχή από τον προπονητή τους.

Είτε η επιλογή είναι να μπουν σε μια ομάδα, είτε ένα ατομικό άθλημα, μόνο ένας επαγγελματίας προπονητής ή γυμναστής με κατανόηση ο οποίος μπορεί να κάνει προσαρμογές και τροποποιήσεις για τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορεί να μεταμορφώσει ένα άθλημα σε καλή ή κακή εμπειρία για το παιδί σας. Ως γενικός κανόνας, τα παιδιά με ΔΕΠΥ τα πάνε καλύτερα όταν λαμβάνουν αρκετή ατομική προσοχή από τον προπονητή τους. Ακόμα και σε ατομικά αθλήματα, τα παιδιά με ΔΕΠΥ παίρνουν πολλά από τα κοινωνικά οφέλη του να βρίσκονται σε μια ομάδα καθώς διδάσκονται σε ομάδες με άλλα παιδιά. Το μόνο που είναι ατομικό, είναι η προσπάθεια. Στην πραγματικότητα, και οι γονείς είναι ένα από τα κλειδιά για την επιτυχία στον αθλητισμό για τα περισσότερα παιδιά με ΔΕΠΥ, ειδικά όταν είναι μικρά και επιλέγουν δραστηριότητες με τις οποίες θα ασχοληθούν. Δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα, κανένα παιδί με ΔΕΠΥ δεν είναι ίδιο με τα άλλα. Ο αθλητισμός θα πρέπει να βοηθήσει το παιδί σας να χτίσει σχέσεις και να δουλέψει στην αυτοπεποίθησή του εκτός τάξης, όχι να επεκτείνει το άγχος και τη νευρικότητά του.

Ας δούμε λίγους πρωταθλητές που έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ:

• Μάικλ Φέλπς, ΗΠΑ, 23 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στην κολύμβηση
• Τιμ Χάουαρντ, ΗΠΑ, τερματοφύλακας εθν. ομάδας ποδοσφαίρου ΗΠΑ
• Λούις Σμιθ, Μ. Βρετανία, ασημένιος ολυμπιονίκης ενόργανης γυμναστικής
• Σιμόν Μπάιλς, ΗΠΑ, 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στην ενόργανη γυμναστική

Ποια αθλήματα μπορεί να κάνει ένα παιδί με ΔΕΠΥ

Τα αθλήματα που αποκαλούνται πρωταθλητές για τα παιδιά που είναι διαγνωσμένα με ΔΕΠΥ είναι οι πολεμικές τέχνες, η κολύμβηση, το τέννις, η πάλη. Πολλοί γνωστοί αθλητές και πρωταθλητές παγκόσμιας κλάσης υπήρξαν παιδιά με ΔΕΠΥ, οπότε έχουμε έναν ακόμα λόγο να προωθήσουμε τα παιδιά μας στον αθλητισμό, η ΔΕΠΥ δεν είναι κάτι που αποτρέπει το παιδί μας από το να έχει επιτυχίες. Η ΔΕΠΥ είναι διαχειρίσιμη, απαιτεί όμως πολύπλευρη, ευπροσάρμοστη στρατηγική. Η συνολική υγεία είναι ύψιστης σημασίας και περιλαμβάνει τη διατροφή, την άσκηση και τον ύπνο.

Ας δούμε τις πολεμικές τέχνες λίγο πιο λεπτομερώς τώρα. Είναι πολλά τα οφέλη που αποκομίζει κανείς από την εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες και τα σωματικά οφέλη είναι τα πιο γνωστά:

• η ισορροπία,
• ο συντονισμός,
• η συγκέντρωση,
• η αλτικότητα,
• η αρμονία στην κίνηση και
• η ταχυδύναμη.

Πέρα από αυτά υπάρχουν οφέλη, όπως:

• η αυτοάμυνα,
• η πειθαρχία,
• η συμπόνοια,
• η ομαδικότητα,
• η ταπεινότητα και
• η αυτοεκτίμηση.

Επίσης, από τις πιο πολύτιμες πλευρές των πολεμικών τεχνών είναι τα μαθήματα κοινωνικής ευφυίας και διανοητικής πειθαρχίας. Αυτές είναι που κάνουν τη συγκεκριμένη δραστηριότητα χρήσιμη για την ανάπτυξη των ικανοτήτων που αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ΔΕΠΥ/ΔΔΠ, για παιδιά και ενήλικους.

Οι πολεμικές τέχνες προσφέρουν μαθήματα κοινωνικής ευφυίας και διανοητικής πειθαρχίας.

Οι πολεμικές τέχνες δεν είναι μια απλή φυσική άσκηση! Στο Kung Fu, υπάρχουν συγκεκριμένες φόρμες που διδάσκονται με σειρά, επαναλαμβάνονται καθημερινά και απομνημονεύονται. Οι μαθητές μαθαίνουν ακολουθώντας μια δομημένη ακολουθία στόχων και ανταμείβονται με τη μορφή προαγωγής επιπέδων. Μαθαίνουν λοιπόν να επιδιώκουν μακροπρόθεσμους στόχους με πολλά σκαλοπάτια. Αυτή η εξάσκηση έχει εφαρμογή για παράδειγμα στο σχολείο, καθώς διδάσκει τις ικανότητες που χρειάζεται ένας μαθητής για να είναι επιτυχημένος στην προετοιμασία του για το μάθημα, στην ολοκλήρωση των σχολικών εργασιών και την επίτευξη των σχολικών του στόχων. Η προαγωγή στο επόμενο επίπεδο παρέχει ένα τεράστιο αίσθημα ολοκλήρωσης και αυτό βοηθάει την αυτο-ωρίμανση και αυξάνει την αυτοεκτίμηση. Είναι απολύτως λογικό όταν μαθαίνεις μια αρχαία τέχνη αυτοάμυνας με δυνατές βάσεις στον σεβασμό και την πειθαρχία να επηρεάζει ουσιαστικά και άλλες πλευρές της ζωής όπου απαιτούνται τέτοια χαρακτηριστικά.

Οι πολεμικές τέχνες λοιπόν και συγκεκριμένα το Kung-Fu παρέχουν εργαλεία που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή, την εκπαίδευση, τις σχέσεις και την κοινωνική συμπεριφορά. Η εκμάθηση της αυτοάμυνας είναι απλά το μπόνους που τα συνοδεύει. Επιπλέον, η φιλοσοφία του Kung Fu, που μεταφράζεται ως χρόνος και προσπάθεια, πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο κάθε οικογενειακής προσέγγισης στην υπερνίκηση των προκλήσεων της ΔΕΠΥ.

Γι' αυτό η εξάσκηση στο Σαολίν κουνγκ φου είναι η τέλεια πρακτική για ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Η εξάσκηση στο κουνγκ φου αντιμετωπίζει κάθε τομέα στον οποίο υπολείπεται ένα παιδί με ΔΕΠΥ και προσφέρει την ικανότητα να βελτιώσει τα ταλέντα του:

1. Το Kung fu είναι μια σωματική διέξοδος για το παιδί με ΔΕΠΥ. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν την συσσωρευμένη τους ενέργεια αντί να την αφήσουν να βράζει μέσα τους, προκαλώντας την άσχημη συμπεριφορά τους. Η τακτική άσκηση είναι η μόνη φυσική θεραπεία για παιδιά με ΔΕΠΥ. Έχοντας μια σωστή σωματική διέξοδο, τα παιδιά με ΔΕΠΥ παρουσιάζουν λιγότερα συμπτώματα υπερ δραστηριότητας και μπορούν να κατευθύνουν το θυμό τους και άλλα συσσωρευμένα συναισθήματα από τα οποία μπορεί να υποφέρουν με έναν πιο θετικό τρόπο.
2. Το Kung fu διδάσκει την αυτεπίγνωση και τη σύνεση, και τα δυο απίστευτα σημαντικά για τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Τους επιτρέπει να κοιτάξουν μέσα τους και να δουν την αληθινή αιτία για τα συναισθήματά τους όταν αισθάνονται στενοχωρημένα ή ταραγμένα. Με αρκετή εξάσκηση, μπορούν να αναπτύξουν την ικανότητα να καταλάβουν ότι η κακή συμπεριφορά είναι αχρείαστη και μπορούν να αποτρέψουν ξεσπάσματα θυμού, για παράδειγμα, από το να συμβούν.
3. Το Kung fu διδάσκει την επικέντρωση μέσω ασκήσεων αυτοσυγκέντρωσης. Το μυαλό ενός παιδιού με ΔΕΠΥ μπορεί να είναι ανακόλουθο, αλλά είναι επίσης απίστευτα εύπλαστο. Αυτό σημαίνει ότι έχει μια απίστευτη ικανότητα για αλλαγή και ανάπτυξη μέσω της επαναλαμβανόμενης άσκησης. Η απλή πράξη της επανάληψης, για παράδειγμα, μιας άσκησης με λακτίσματα, δημιουργεί νευρικές συνδέσεις στον εγκέφαλο του παιδιού που τις προγραμματίζει για να επικεντρώνονται καλύτερα και σε άλλες ασκήσεις. Με την επαναλαμβανόμενη επικεντρωμένη άσκηση, η συγκέντρωση γίνεται γενικότερα ευκολότερη.
4. Το Kung fu προσφέρει στα παιδιά την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε ένα πολύ ενθαρρυντικό και υποστηρικτικό προς αυτά περιβάλλον. Καθώς τα παιδιά εξασκούνται, με τον καιρό συνειδητοποιούν ότι βελτιώνονται: τα λακτίσματά τους είναι πιο γρήγορα απ' ότι όταν ξεκίνησαν, συγκεντρώνονται για περισσότερη ώρα χωρίς να είναι ανήσυχα, είναι ικανά να θυμούνται όλες τις κινήσεις από τις φόρμες που μαθαίνουν και να τις επαναλαμβάνουν από την αρχή έως το τέλος. Οι προπονητές επίσης υποστηρίζουν τα παιδιά με τη συνεχή ενθάρρυνση και επιβεβαιώνουν αυτή τη βελτίωση, βαθαίνοντας την αίσθηση των παιδιών ότι είναι δυνατά και ότι έχουν τη δική τους αξία. Αυτές οι συνειδητοποιήσεις ενδυναμώνουν τα παιδιά να πιστεύουν όλο και περισσότερο στον εαυτό τους. Η αρνητική εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους τα περισσότερα παιδιά που υποφέρουν από ΔΕΠΥ θολώνει σιγά-σιγά. Σταδιακά καταφέρνουν να δουν ότι είναι δυνατά άτομα, ικανά να πετύχουν τους στόχους που θέτουν.
5. Το Kung fu είναι διασκεδαστικό και εθιστικό για τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Πολλά παιδιά με ΔΕΠΥ στα οποία αρέσει να παρακολουθούν παιδικά προγράμματα δράσης ή να παίζουν βιντεοπαιχνίδια βρίσκουν την ιδέα να κάνουν κουνγκ φου πολύ ελκυστική επειδή το έχουν δει στην τηλεόραση και το βρίσκουν συναρπαστικό. Τους δίνει ένα λόγο για να συγκεντρωθούν πραγματικά και να αφιερώσουν τον εαυτό τους στην εξάσκηση του κουνγκ φου επειδή, κάνοντάς το, πλησιάζουν τους φανταστικούς ήρωες που αγαπούν και θαυμάζουν. Αυτό είναι αρκετός λόγος για να κάνουν τις ασκήσεις τους. Οι ασκήσεις βέβαια στην αρχή είναι πιο απλές και γίνονται πιο σύνθετες καθώς περνάει ο καιρός, αλλά καθώς τα παιδιά έχουν επαφή με τους μεγαλύτερους αθλητές, βλέπουν που μπορούν να φτάσουν, κι αυτό είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό αλλά και καλό κίνητρο για τα παιδιά. Αν τα παιδιά με ΔΕΠΥ διασκεδάζουν ενώ συγκεντρώνουν όλη τους την προσοχή σε κάτι, είναι ικανά να πετύχουν ραγδαία ωρίμανση.
6. Το να βρίσκονται σε ένα πρόγραμμα όπου προπονούνται και μαθαίνουν δίπλα-δίπλα με άλλα παιδιά, διαγνωσμένα ή όχι με ΔΕΠΥ, είναι επίσης σημαντικό. Όταν είναι στο σχολείο, αυτά τα παιδιά έχουν την ταμπέλα του διαφορετικού και του περίεργου επειδή έχουν διαφορετικές ανάγκες από τα περισσότερα άλλα παιδιά, κάτι που τα οδηγεί να αισθάνονται ότι είναι αποκλεισμένα, τροφοδοτώντας έναν συνεχόμενο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων. Σε ένα περιβάλλον άθλησης, ωστόσο, όπου όλοι προσπαθούν να φτάσουν στο στόχο τους με πολλή προσπάθεια, γίνεται ξεκάθαρο ότι ακόμα κι' αν τα παιδιά με ΔΕΠΥ είναι διαφορετικά, δεν έγινε και τίποτα εφόσον προσπαθούν και επιτυγχάνουν τους στόχους τους όπως όλοι οι άλλοι. Αρχίζουν να σκέφτονται ότι δεν είναι μόνα τους στον αγώνα τους. Συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν κι' άλλοι σαν αυτά και μπορούν όλοι να αλληλοϋποστηριχτούν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να ωριμάσει.

Καθημερινά προπονώ παιδιά με ΔΕΠ-Υ σχεδόν σε κάθε τμήμα. Όπως και με κάθε παιδί, η αρχή είναι δύσκολη, αλλά η συνέχεια είναι αυτή που επιβεβαιώνει τα οφέλη της προπόνησης: από την βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης, στις μεγάλες αλλαγές στην κίνηση και τον συντονισμό, που ήταν και το μεγάλο στοίχημα, έως την μείωση της έντασης, την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της ένταξης στην ομάδα, ο δρόμος είναι μεγάλος αλλά γεμάτος ανταμοιβές για τα παιδιά και εμένα προσωπικά. Η εξάσκηση στο κουνκ φου αλλά και η φύση της πολεμικής τέχνης βοηθούν στην εξομάλυνση των προβλημάτων και στην ανάδυση στοιχείων των παιδιών που ούτε οι γονείς, ούτε τα ίδια τα παιδιά φαντάζονταν.

Κανείς δε λέει ότι βρήκαμε πανάκεια στην πολεμική τέχνη για μια τόσο δύσκολη διαταραχή. Βρήκαμε όμως έναν σύμμαχο, και μαζί με τη δύναμη της θέλησης, την ανάγκη για περισσότερη μάθηση και την αγάπη, όλα είναι δυνατά!

Κωνσταντίνος Αθανασίου, Προπονητής Σαολίν Κουνγκ Φου
ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΙΝΕΖΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΑΧΑΡΝΩΝ

ΠΗΓΗ