Πώς θα μάθετε το παιδί σας να ντύνεται μόνο του

πηγη

 

Αρκετοί γονείς δυσκολεύονται να μάθουν τα παιδιά τους να ντύνονται μόνα τους. Στο σημερινό άρθρο θα δούμε εύκολες τεχνικές με τις οποίες το παιδί σας θα καταφέρει να ντύνεται μόνο του!

Ξεκινήστε με το γδύσιμο
Δεδομένου ότι το γδύσιμο είναι ευκολότερο για να ολοκληρωθεί το «σόλο», είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να ξεκινήσετε. Ενισχύει την αυτοπεποίθηση και μπορεί ακόμη και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του νηπίου σας για την εκμάθηση περισσότερων πραγμάτων για το ντύσιμο.

Χρησιμοποιείτε λέξεις που σχετίζονται με το ντύσιμο
Αυτό το στάδιο είναι μια υπέροχη στιγμή για να ασκήσετε λέξεις και φράσεις που σχετίζονται με το ντύσιμο. Θυμηθείτε να συμπεριλάβετε λέξεις αλληλουχίας (πρώτα, μετά, τελευταία), χωρικές λέξεις (μπροστά, πίσω, κάτω) και στοιχεία ένδυσης ετικετών (μανσέτες, ρεβέρ). Αυτό βελτιώνει το λεξιλόγιό τους και την ικανότητά του να ακολουθούν οδηγίες.

Χρησιμοποιήστε την απεικόνιση για να τα καθοδηγήσετε
Οι εγκέφαλοί μας είναι κατασκευασμένοι για να επεξεργάζονται εύκολα τις εικόνες, οπότε η χρήση μιας «βήμα προς βήμα» απεικόνισης για το πώς ντυνόμαστε μπορεί να υποστηρίξει αυτή τη διαδικασία μάθησης. Μπορείτε να τραβήξετε φωτογραφίες του παιδιού σας κάθε φορά που ολοκληρώνει σωστά ένα βήμα ή να βρείτε φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Φροντίστε να κρεμάσετε τις εικόνες στο ύψος του παιδιού σας για καλύτερη οπτική πρόσβαση σε αυτές.

Ντυθείτε μαζί
Τα παιδιά μαθαίνουν πολλά μέσα από τη μίμηση, γι’ αυτό δώστε τους πολλές ευκαιρίες για να δουν πώς λειτουργεί. Ντυθείτε βήμα-βήμα μπροστά τους, ώστε να μπορούν να σας δουν πρώτα. Για παράδειγμα, πάρτε το πουκάμισό σας, βρείτε την ετικέτα και πείτε δυνατά ότι αυτό είναι το πίσω μέρος. Στη συνέχεια, ζητήστε τους να βρουν την ετικέτα στο πουκάμισό τους και να σας δείξουν το μπροστινό και το πισινό μέρος.

Δοκιμάστε ένα μεγαλύτερο μέγεθος
Τα ρούχα είναι σαν παζλ για τα μικρά παιδιά και όσο μεγαλύτερα είναι τα «κομμάτια», τόσο πιο εύκολο είναι για αυτά να καταλάβουν πού πάει τι. Όταν δείχνετε στο παιδί σας πώς να ντυθεί μόνο του, χρησιμοποιήστε πουκάμισα ή παντελόνια που είναι μερικά μεγέθη μεγαλύτερα για να τα βοηθήσετε να κοντρολάρουν το σώμα τους μέσα και έξω από κάθε ρούχο.

Ντυθείτε ενώ κάθεστε
Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν ακόμα να ισορροπούν, οπότε μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο για αυτά να φορέσουν τις κάλτσες και τα παπούτσια τους και να βρουν τα παντελόνια τους ενώ κάθονται.

Μην είστε ανυπόμονοι
Εάν τα πρωινά συνήθως βιάζεστε, κρατείστε αυτά τα μαθήματα για τα Σαββατοκύριακα ή για ημέρες χωρίς αυστηρό πρόγραμμα. Το να παρακολουθείτε το μικρό σας να προσπαθεί να φορέσει ένα πουκάμισο μπορεί να είναι χρονοβόρο και απογοητευτικό και για τους δυο σας. Κάντε το λοιπόν σε μια χαλαρή φάση και για τους δυο κι απολαύστε την άσκηση μαζί.

Πηγη

 

 

Πότε μπορεί ένας γονιός να γνωρίσει τον νέο του σύντροφο στα παιδιά του

πηγη

 

Συχνά τα παιδιά μετά το διαζύγιο γίνονται παράπλευρες απώλειες στην εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των γονιών και καλούνται να αναπληρώσουν το κενό του συντρόφου ή να παρηγορήσουν τον γονιό τους.

Οι ισορροπίες μετά το διαζύγιο είναι δύσκολες, πρακτικά και συναισθηματικά. Οι άνθρωποι είναι ματαιωμένοι, απογοητευμένοι και θυμωμένοι συχνά για πολύ καιρό μετά τη λύση ενός γάμου. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να ξέρει κανείς με ποιους όρους σχετίζεται με τον νέο σύντροφό του και γιατί θελει να τον γνωρίσει στα παιδιά του.

Η απάντηση εξαρτάται από το διάστημα που έχει περάσει από τον χωρισμό, από το αν έχει υπάρξει επίσημο διαζύγιο, αλλά και από το αν έχει υπάρξει ισορροπία με τη νέα κατάσταση μετά τον χωρισμό. Επιπλέον, έχει σημασία ποιον ρόλο θα έχει ο νέος σύντροφος στη ζωή του γονιού, γιατί τότε θα είναι ξεκάθαρος και ο τρόπος που θα τον παρουσιάσει στα παιδιά του, καθώς και ο βαθμός που θα εμπλέκεται στη ζωή της οικογένειας και των παιδιών.

Η απόφαση λοιπόν για τη γνωριμία του συντρόφου στα παιδιά έχει ένα σημαντικό κριτήριο: ωφελεί σε κάτι τη λειτουργία της οικογένειας;

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο γονιός πρέπει να ζητήσει την άδεια των παιδιών του ή να νιώθει ότι θυσιάζει την προσωπική του ζωή για χάρη τους, γιατι σε οποιαδήποτε από τις δύο περιπτώσεις εμποδίζει την αυτονόμησή τους, αφού τους αποδίδει ευθύνη για τη δική του ζωή. Είναι σημαντικό όμως να σκεφτεί ο ίδιος πώς υπερασπίζεται τη δέσμευση σε μία σχέση και ποια άποψη θα ήθελε να διαμορφώσουν τα παιδιά του γι’ αυτό.

Είναι διαφορετικό να ξέρουν τα παιδιά ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή των γονιών τους, που είναι σημαντικός, και διαφορετικό να έχουν σχέση μαζί του. Βασικό κριτήριο ως προς αυτό είναι η σοβαρότητα της δέσμευσης στη σχέση και το πώς ο ίδιος ο γονιός έχει επεξεργαστεί τα δικά του τραύματα και τη δική του πορεία στην προσωπική του ζωή.

Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρξει μονοσήμαντη απάντηση στο ερώτημα «πότε μπορεί ένας γονιός να γνωρίσει τον νέο σύντροφό του στα παιδιά του», γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να συνεκτιμηθούν, ώστε να προκύψει μια πολύ προσωπική απάντηση που αντιστοιχεί σε μια πάρα πολύ σημαντική, κοντινή και προσωπική σχέση.

Πηγη

 

Μέχρι ποια ηλικία είναι «σφουγγάρι» ο εγκέφαλος των παιδιών

πηγη

 

Οι επιστήμονες προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί ο εγκέφαλος των παιδιών ρουφάει τα πάντα σαν σφουγγάρι, ώστε να μαθαίνουν πιο εύκολα από τους ενήλικες, και να εντοπίσουν μέχρι ποια ηλικία συμβαίνει αυτό.

Μελέτες έχουν ενημερώσει εδώ και χρόνια ότι αυτό φαίνεται να σχετίζεται με ευρήματα που έδειχναν πως διαισθητικά τα παιδιά είναι πιο διερευνητικά από τους ενήλικες και αυτή η εξερεύνηση τα βοηθά να μάθουν.

Έρευνες έχουν δείξει πως οι ενήλικες μαθαίνουν με διαφορετικούς τρόπους από τα παιδιά. Κατ’ αρχάς, επιλέγουν τι θα μάθουν, ώστε να εξελιχθούν. Όλα συνήθως εξαρτώνται από τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες τους. Εάν παρουσιαστεί ευκαιρία εκμάθησης για κάτι που δεν μας ενδιαφέρει ή δεν το έχουμε ανάγκη, συνήθως πιστεύουμε πως είναι χάσιμο του πολύτιμου χρόνου μας.

Παραμένουμε επικεντρωμένοι σε ένα συγκεκριμένο «έργο ενδιαφέροντος» και δεν «αγκαλιάζουμε» ό,τι εμφανίζεται στον δρόμο μας. Επίσης, δεν βοηθά ότι δεν μας αρέσει να κάνουμε λάθη –ή να μας τα επισημαίνουν, ή να μας διορθώσουν–, ενώ μπορεί να νιώθουμε πως έχουμε μάθει κι ό,τι υπήρχε να μάθουμε σε αυτή τη ζωή.

Ο εγκέφαλος εκπαιδεύεται

Από τη φύση, τα παιδιά είναι «προγραμματισμένα» να μαθαίνουν μέχρι να φτάσουν σε μια ορισμένη ηλικία, που θα έχουν αναπτυγμένες όλες τις δεξιότητες που απαιτούνται για να λειτουργήσουν στον πραγματικό κόσμο.

Στα υπέρ τους είναι ότι:

• Ο προμετωπιαίος φλοιός, που είναι υπεύθυνος για εκτελεστικές λειτουργίες όπως ο σχεδιασμός και η λήψη αποφάσεων, είναι σε ανάπτυξη.
• Έχουν περισσότερη πλαστικότητα εγκεφάλου. Γεγονός που σημαίνει ότι είναι καλύτεροι στη διαμόρφωση νευρωνικών συνδέσεων απαραίτητων για τη μάθηση. Ή, αν προτιμάς, έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να αλλάξουν τον εγκέφαλο τους (με νέες συνδέσεις και ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών), ως απάντηση στις περιβαλλοντικές απαιτήσεις.
• Η νευροπλαστικότητα είναι πιο γρήγορη και σταθερή στην παιδική ηλικία.

Έτσι, τα παιδιά είναι πάντα έτοιμα να εξερευνήσουν και να μάθουν για το περιβάλλον τους, την κοινωνία, τους συνομήλικους, το σχολείο, την οικογένεια κ.ο.κ. Έχουν την περιέργεια για έμβλημα και αστείρευτη θέληση να γνωρίσουν και να κατανοήσουν ό,τι υπάρχει γύρω τους (δεν κάνουν διακρίσεις).

Κάνουν focus σε ό,τι δεν κατανοούν (αφήνοντας στην άκρη όλα τα άλλα) και του δίνουν όσο χρόνο χρειάζεται έως ότου το κατακτήσουν, πριν περάσουν στο επόμενο θέμα. Χωρίς άγχος (έχουν λιγότερες ευθύνες), ενώ τα πάντα είναι διασκεδαστικά, αφού είναι νέα και ανεξερεύνητα (έχουν ακόμα τη βιολογική ανάγκη της εξερεύνησης). Επίσης, έχουν πολλές προσλαμβάνουσες και θέματα για μάθηση (παιχνίδια, σπορ, εξωσχολικές δραστηριότητες κ.ά.). Δεν υπεραναλύουν και δεν τους νοιάζει να κάνουν λάθη και να φανούν ανόητα.

Κρίσιμη περίοδος τα πέντε πρώτα χρόνια

Η γέννηση έως την ηλικία των 5 ετών χαρακτηρίστηκε ως μια «κρίσιμη περίοδος» για τα παιδιά. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο εγκέφαλος ενός μικρού παιδιού είναι πολύ πιο απασχολημένος από ενός ενήλικα, επειδή το παιδί μαθαίνει συνεχώς και υπολογίζει τον καλύτερο τρόπο προσέγγισης και πλοήγησης σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση. Επομένως, η ικανότητα ενός παιδιού να μαθαίνει και να καταλαβαίνει συνδέεται με αυτές τις αλληλεπιδράσεις.

Τα μωρά είναι σε θέση να συντονιστούν με τον ρυθμό και τους ήχους που χρησιμοποιούνται στη μητρική τους γλώσσα «και επομένως μπορούν να γίνουν ικανά και τέλεια “ηχεία” έως την ηλικία των 4 χρόνων. Αυτή η ικανότητα –που χάνεται όπως μεγαλώνουμε και κατακλυζόμαστε από τις εμπειρίες του περιβάλλοντος μας– μπορεί να τα βοηθήσει να μάθουν μια δεύτερη ή τρίτη γλώσσα με εμφανή ευκολία».

Επιπλέον «τα βρέφη μπορούν να διακρίνουν τους ήχους και τους ήχους ομιλίας που χρησιμοποιούνται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και έτσι είναι “ανοιχτά” σε όλες τις εισροές, ανεξάρτητα από το γλωσσικό περιβάλλον που γεννιούνται».

Πηγη

 

Γάτες και Παιδιά: Ποια είναι τα οφέλη από την συνύπαρξη

πηγη

 

Όλοι έχουμε αδυναμία σε κάποιο ζωάκι συντροφιάς. Μικρά, μεγάλα, χνουδωτά ή μαλλιαρά, ακόμα και του γλυκού νερού, αποτελούν μια αγαπημένη συνήθεια ή ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς μας. Όμως η απόφαση για την απόκτηση ενός ζώου όταν έχουμε παιδιά, όσο κι αν εκείνα παρακαλάνε για κάτι τέτοιο, δεν είναι τόσο εύκολη για πολλούς λόγους.

Πριν αποκτήσουμε ένα ζωάκι, υπάρχουν πολλά που πρέπει να σκεφτούμε. Η στάση των γονιών παίζει ρόλο κλειδί. Έχουμε σκεφτεί ποιος και πότε θα το φροντίζει και έχουμε κάνει ανοιχτό διάλογο με τα παιδιά; Για να ενταχθεί ομαλά το νέο ζωάκι στην οικογένεια χρειάζεται να έχουμε χώρο στο σπίτι αλλά και στην καρδιά μας.

Όλα τα ζωάκια θέλουν φροντίδα και πρέπει να τους αφιερώνουμε τον κατάλληλο χρόνο. Είτε επιλέξετε έναν σκύλο, είτε ένα γατάκι η αγάπη που πρέπει να πάρει είναι η ίδια. Σε περίπτωση που έχετε περισσότερη αδυναμία στις γάτες και αποφασίσατε να υιοθετήσετε μία, έχετε σκεφτεί ποια είναι τα οφέλη συνύπαρξης γάτας-παιδιού;

Οι γάτες είναι ιδιαίτερα ζώα και με κατάλληλη φροντίδα και προσοχή μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μικρών και μεγάλων.

Πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Μιζούρι στις ΗΠΑ ανέφερε ότι η υιοθεσία γατών από καταφύγια είχε θετικά αποτελέσματα σε παιδιά στο φάσμα του αυτισμού.

Τα παιδιά της μελέτης που απέκτησαν γάτες έδειξαν αυξημένη ενσυναίσθηση και λιγότερο άγχος αποχωρισμού καθώς και βελτιωμένη συμπεριφορά.

Τα κατοικίδια μας φτιάχνουν τη διάθεση και είναι πάντα εκεί για μας όταν τα χρειαζόμαστε. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά.

Χάρη στα ζώα, οι μικροί μας φίλοι μπορούν να έχουν πάντα έναν σύντροφο για τα δύσκολα, να εξερευνήσουν τον κόσμο μαζί, αλλά και να επιδωθούν σε διάφορες δραστηριότητες για παιδιά παρέα.

Αν νιώθετε πως η οικογένειά σας είναι έτοιμη να υποδεχτεί ένα ζωάκι αλλά διατηρείτε προβληματισμούς, επικοινωνήστε με τον παιδίατρό σας και συζητήστε μαζί του.

Πηγη

 

Τι θα θυμούνται τα παιδιά από εσάς όταν μεγαλώσουν

πηγη

 

Σε όλους μας συμβαίνει καθώς μεγαλώνουμε να ξεχνάμε πολλά πράγματα από την παιδική μας ηλικία, αλλά ταυτόχρονα να υπάρχουν κάποια άλλα που μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά, που μπορεί όταν ενηλικιωθούν να μην θυμούνται όλα τα παιχνίδια που τους αγοράσετε, αλλά θα έχουν συγκεκριμένες αναμνήσεις που θα τα συντροφεύουν για μια ζωή.

Πώς φέρεστε ο ένας στον άλλον: Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα τα παιδιά θα θυμούνται πώς ήταν η σχέση των γονιών τους, αν δηλαδή υπήρχε αγάπη, κατανόηση και επικοινωνία ή αντίθετα καθημερινές εντάσεις, ψυχρότητα και τσακωμοί.

Τις συνήθειες–έθιμα της οικογένειας: Κάθε οικογένεια πρέπει να έχει τις δικές της οικογενειακές συνήθειες, τα δικά της μικρά έθιμα, που ενώνουν τα μέλη της και τους δίνουν την αίσθηση ότι ανήκουν εκεί. Το παιδί θα τα θυμάται με αγάπη και θα θέλει, όταν κάνει δική του οικογένεια, να τα συνεχίσει.

Τα λόγια σας: Κάθε τι καλό, αλλά δυστυχώς και κάθε τι κακό που βγαίνει από το στόμα σας, θα μένει στο μυαλό και την ψυχή του παιδιού σας για πάντα. Λόγια αγάπης, εμπιστοσύνης και ενθάρρυνσης θα το βοηθήσουν να εξελιχθεί σε έναν ισορροπημένο ενήλικα που στέκεται γερά στα πόδια του, ενώ αντίθετα λόγια ειρωνικά και προσβλητικά είναι ικανά να του κόψουν τα φτερά.

Πώς αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες: Τα παιδιά έχουν ανάγκη από θετικά πρότυπα και καθοδήγηση. Μέσα στα χρόνια, όλες οι οικογένειες έρχονται αντιμέτωπες με πολλές δυσάρεστες καταστάσεις (οικονομικά προβλήματα, απώλεια αγαπημένων προσώπων κλπ). Ο τρόπος που στέκεστε απέναντι σε όλα αυτά αποτελεί το καλύτερο μάθημα για το παιδί και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει στη δική του ενήλικη ζωή.

Τις φορές που δεν είστε εκεί: Μπορεί να σας πονά, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα το παιδί θα θυμάται τη θεατρική παράσταση ή τον ποδοσφαιρικό αγώνα που χάσατε. Ακόμα κι αν καταλαβαίνει τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούσατε να παραβρεθείτε, αυτό θα υπάρχει πάντα μέσα του. Ταυτόχρονα όμως θα θυμάται και όλες τις φορές που ήσασταν εκεί, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα για χάρη του δουλειές και άλλες υποχρεώσεις.

Πηγη

 

Ανακαλύψτε ποιες συμπεριφορές σας κάνουν τοξικό γονιό

πηγη

 

Αν νομίζεις πως τα κάνεις όλα σωστά ως γονιός, έχε στο νου σου πως οι παρακάτω συμπεριφορές αποδεικνύονται εντελώς τοξικές. Χρήστες του Reddit τις συγκέντρωσαν κι εμείς σου τις παρουσιάζουμε.

1. Δεν βρίσκεις ποτέ χρόνο για να τους εξηγήσεις κάτι που δεν καταλαβαίνουν. Όταν δεν τους επεξηγείς πράγματα που δυσκολεύονται να κατανοήσουν, εφαρμόζεις μία από τις πιο αναποτελεσματικές μεθόδους ως γονιός.

2. Δεν ζητάς ποτέ συγγνώμη. Έχεις κάνει ένα λάθος και το ξέρεις αλλά δεν απολογείσαι ποτέ μπροστά στα παιδιά σου και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνεις.

3. Δεν τα αφήνεις να κάνουν λάθη. Θες να αριστεύουν στο σχολείο, να μην εκφράζουν απορίες, να τα κάνουν κοινώς όλα σωστά. Μόνο που με αυτή τη στρατηγική, τα αποτρέπεις από το να γίνουν ψυχικά ανθεκτικά.

4. Δεν τους λες ποτέ «όχι». Με το να κάνεις πραγματικότητα ό,τι ζητήσουν, δεν τους μαθαίνεις τα όρια.

5. Τα υπερπροστατεύεις. Δεν είναι εφικτό όμως να τα έχεις κάτω από τα τείχη της προστασίας σου όλο το 24ωρο και για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους. Αυτό θα τους δημιουργήσεις μόνο προβλήματα, μελλοντικά.

6. Τους φωνάζεις. Όταν ήσουν παιδί, πιθανότατα βίωσες λεκτική βία από τους γονείς σου. Και τώρα πιθανότατα την επαναλαμβάνεις στα παιδιά σου. Μόνο που είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να τους κάνεις και το επιβεβαιώνει και η επιστήμη. Αντί να υψώνεις φωνή, άρχισε να συζητάς μαζί τους.

7. Τα συγκρίνεις με άλλα παιδιά. Τους λες ότι οι συμμαθητές τους είναι καλύτεροι στο σχολείο, ότι πρέπει να τους μιμηθούν και να προσπαθήσουν περισσότερο. Όχι, μη το κάνεις ποτέ.

8. Δεν συζητάς μαζί τους ποτέ για τα οικονομικά. Δεν λέμε ότι πρέπει να τα φορτώνεις με τα βάρη σου και να τα αγχώνεις αλλά μια συζήτηση για παράδειγμα γύρω από την αποταμίευση, θα τα βοηθήσει να αρχίσουν να σκέφτονται πράγματα που θα χρειαστούν ως ενήλικες.

9. Τα φορτώνεις με πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι μια πολύ καλή τακτική την οποία πρέπει να εφαρμόζεις όμως με μέτρο. Το να μην έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο, έχει εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και την ψυχολογία τους.

10. Δεν τα αφήνεις να κλαίνε. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεις στα παιδιά σου να εξωτερικεύουν όλα τους τα συναισθήματα με αποτέλεσμα να τους μαθαίνεις να τα αγνοούν. Αυτό έχει φυσικά ως συνέπεια να τα εκφράζουν αργότερα, και με πολύ χειρότερη μορφή.

ΠΗΓΗ

 

«Μενού ντοπαμίνης»: Τι είναι και γιατί ενδιαφέρει όσους έχουν ΔΕΠΥ

πηγη

Υπάρχει μενού που μπορεί να εγγυηθεί την... ευχαρίστηση; Δύο ειδικοί εξηγούν τις δραστηριότητες που μπορούν να αυξήσουν τη ντοπαμίνη και τον βοηθητικό ρόλο αυτού του μενού ευχαρίστησης για τα άτομα με ΔΕΠΥ 

Ένα μενού με φαγητά μπορεί να μας καθοδηγήσει στο τι θα φάμε σε ένα εστιατόριο. Ένα διαφορετικό «μενού ντοπαμίνης» όμως, μπορεί να φανεί χρήσιμο σε άτομα με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Ένα «μενού ντοπαμίνης» ή αλλιώς dopamenu δίνει τη δυνατότητα σε αυτά τα άτομα να σχεδιάσουν τη δική τους λίστα δραστηριοτήτων με βάση όσα τους αρέσουν, όταν διαπιστώνουν ότι χρειάζονται διέγερση – αλλά μπορεί να μην ξέρουν τι να κάνουν.

Η ιδέα προέρχεται από ένα βίντεο στο YouTube και περιλαμβάνει ό,τι κι ένα διατροφικό μενού: ορεκτικό, κυρίως γεύμα, συνοδευτικά και επιδόρπιο. Τα ορεκτικά είναι δραστηριότητες που γίνονται γρήγορα και προσφέρουν άμεση ευχαρίστηση. Τα κυρίως είναι δραστηριότητες που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να γίνουν, αλλά τελικά είναι πιο ικανοποιητικές. Τα συνοδευτικά μπορούν να συνδυαστούν με λιγότερο ευχάριστες δραστηριότητες για να τις κάνουν πιο ευχάριστες. Τα επιδόρπια προσφέρουν απόλαυση, αλλά πρέπει να λαμβάνονται με μέτρο.

 Η έννοια του μενού ντοπαμίνης βασίζεται στην ιδέα ότι τα άτομα με ΔΕΠΥ έχουν χαμηλότερα επίπεδα ντοπαμίνης (ένας νευροδιαβιβαστής που παίζει ρόλο στην ευχαρίστηση, τη μάθηση και τα κίνητρα) στον εγκέφαλό τους. Ως αποτέλεσμα, χρειάζονται περισσότερη διέγερση. Οι Colin Davidson, Καθηγητής Νευροφαρμακολογίας, Πανεπιστήμιο του Central Lancashire και Claire Hutchinson, Καθηγήτρια Πειραματικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο της Δυτικής Σκωτίας εξηγούν πώς αντιδρά ο εγκέφαλος αυτών των ατόμων, με άρθρο τους στο The Conversation.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο;

Πολυάριθμες δραστηριότητες μπορούν να προκαλέσουν την απελευθέρωση ντοπαμίνης – συμπεριλαμβανομένων πολλών από αυτές που συνήθως περιλαμβάνονται στα μενού της ντοπαμίνης, όπως ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ή ένα παζλ, μια επίσκεψη σε φίλους ή την οικογένεια, ένα μουσικό όργανο ή το αγαπημένο τραγούδι, η μαγειρική, η γυμναστική και η δοκιμή κάτι καινούριου.

Όμως η ποσότητα ντοπαμίνης που απελευθερώνεται (και το πόσο διαρκής είναι αυτή η απελευθέρωση) εξαρτάται από τη δραστηριότητα. Ορισμένες δραστηριότητες, όπως το τρέξιμο, μπορούν να προκαλέσουν συνεχείς αυξήσεις της ντοπαμίνης σε χαμηλό επίπεδο για αρκετές ώρες. Από την άλλη πλευρά, η κατανάλωση ενός ζαχαρούχου ποτού, για παράδειγμα, οδηγεί σε υψηλή αλλά βραχυπρόθεσμη αύξηση της ντοπαμίνης.

Ντοπαμίνη και ΔΕΠΥ 

Μια δημοφιλής θεωρία για τη ΔΕΠΥ είναι ότι προκαλείται από ένα απορρυθμισμένο σύστημα ντοπαμίνης. Ως αποτέλεσμα, αυτά τα άτομα αναζητούν συνεχώς τις βραχυπρόθεσμες εκρήξεις της φασικής ντοπαμίνης, οι οποίες είναι υψηλότερες υπό αυτές τις συνθήκες.

Μελέτες απεικόνισης του εγκεφάλου που διαφοροποιούν τα επίπεδα τονικής (η ντοπαμίνη σε ηρεμία) και φασικής ντοπαμίνης επιβεβαιώνουν ότι τα άτομα με ΔΕΠΥ έχουν χαμηλά επίπεδα τονικής ντοπαμίνης σε κατάσταση ηρεμίας και υψηλότερα επίπεδα φασικής ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια μιας εργασίας που απαιτεί προσοχή.

Έτσι, τα άτομα με ΔΕΠΥ μπορούν να συμπεριλάβουν στο «μενού» τους δραστηριότητες που παρέχουν συνεχή, χαμηλού επιπέδου απελευθέρωση ντοπαμίνης, όπως η άσκηση, η κοινωνικοποίηση ή η ακρόαση μουσικής. Αντίθετα, δραστηριότητες που περιλαμβάνουν πρωτοτυπία ή μια γλυκιά λιχουδιά θα βοηθήσουν ελάχιστα τα άτομα με ΔΕΠΥ, καθώς παρέχουν μόνο μια σύντομη, απότομη έκρηξη ντοπαμίνης.

Οι ειδικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ακόμα κι αν δεν έχετε ΔΕΠΥ η ενασχόληση με υγιείς, μακράς διάρκειας ευχάριστες δραστηριότητες θα έχει αναπόφευκτα θετικό αντίκτυπο στην υγεία.

ΠΗΓΗ

 

ΔΕΠΥ: Υποχωρεί καθώς το παιδί μεγαλώνει; Τι ρόλο παίζει η ηλικία διάγνωσης

πηγη

 Νέα έρευνα έρχεται να ανατρέψει όσα πιστεύαμε έως τώρα αναφορικά με τη σχέση της διαταραχής διάσπασης προσοχής με το αν ένα παιδί είναι από τα μικρότερα ή από τα μεγαλύτερα στην τάξη - Τι υποστηρίζουν τα νέα επιστημονικά ευρήματα

Εξίσου πιθανό είναι τόσο για τα μικρότερα, όσο και για τα μεγαλύτερα παιδιά μιας τάξης, που έχουν διαγνωστεί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, ΔΕΠΥ, να διατηρήσουν στην ενήλικη ζωή τους τη διάγνωση, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύεται στο The Lancet Psychiatry, διαψεύδοντας προγενέστερα ερευνητικά συμπεράσματα.

Στο παρελθόν, ορισμένοι ειδικοί αμφισβήτησαν την εγκυρότητα μιας διάγνωσης ΔΕΠΥ σε μικρότερους μαθητές, υποστηρίζοντας ότι τη λαμβάνουν επειδή είναι λιγότερο ώριμοι από τους συμμαθητές τους, που γεννήθηκαν στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Η επιστημονική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Southampton και το Πανεπιστήμιο Nanterre του Παρισιού υποστηρίζει, ωστόσο, ότι τα μικρότερα παιδιά σε μια τάξη, που έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, είναι εξίσου πιθανό να διατηρήσουν τη διάγνωση στη μετέπειτα ζωή τους, όσο είναι και για τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περίπου 360 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ,  με σχεδόν το 1/3 αυτών να είναι κάτω των 18 ετών. Τα κυριότερα συμπτώματα της διαταραχής είναι η παρορμητικότητα, η αποδιοργάνωση, η αδυναμία διαχείρισης χρόνου, η δυσκολία εστίασης και η ανησυχία.

Σε συνεργασία με 161 ερευνητές από όλο τον κόσμο, η επιστημονική ομάδα που υπογράφει τη μελέτη εξέτασε τα δεδομένα χιλιάδων ασθενών με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, αξιοποιώντας το μεγαλύτερο σύνολο δεδομένων που δημιουργήθηκε ποτέ, για να διερευνήσει την επίδραση του μήνα γέννησης στην επιμονή της ΔΕΠΥ. Συνολικά, συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη τα δεδομένα περισσότερων από 6.500 ασθενών παγκοσμίως, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν για μια περίοδο 4-33 ετών.

 

Ο επικεφαλής συγγραφέας, καθηγητής Samuele Cortese, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων στο Πανεπιστήμιο του Southampton σχολίασε αναφορικά με τα ευρήματα: «Αυτό που ξέραμε έως τώρα ήταν ότι τα μικρότερα παιδιά σε μια ομάδα μαθητών που ανήκουν στο ίδιο σχολικό έτος ήταν πιο πιθανό να διαγνωστούν με ΔΕΠΥ, κάτι το οποίο πολλοί απέδιδαν στο ότι υστερούν σε ωριμότητα σε σχέση με τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους. Ωστόσο, κανείς δεν είχε διερευνήσει ποτέ εάν αυτά τα μικρότερα παιδιά που διαγιγνώσκονται με ΔΕΠΥ διατηρούν τη διάγνωση αργότερα στη ζωή τους. Η μελέτη μας δείχνει για πρώτη φορά ότι αυτά τα νεαρότερα παιδιά έχουν τις ίδιες πιθανότητες με τα μεγαλύτερα να διατηρήσουν τη διάγνωση με την πάροδο του χρόνου».

«Η εργασία μας δείχνει ότι η διάγνωση της ΔΕΠΥ σε παιδιά με μικρή σχετική ηλικία δεν είναι ιδιαίτερα ασταθής» κατέληξε ο δρ. Corentin Gosling, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris Nanterre και συνεργάτης του Πανεπιστημίου του Southampton.

Πηγη

Εκφοβισμός: Γιατί είναι τόσο σκληρά τα παιδιά που κάνουν bullying – Μία ψυχολόγος εξηγεί

πηγη

Τι ωθεί τα παιδιά, αλλά και τους ενήλικες σε εκφοβιστική συμπεριφορά; Ποιος είναι ο ρόλος της οικογένειας και του ευρύτερου περιβάλλοντος; Μια καθηγήτρια αναπτυξιακής ψυχολογίας δίνει τις απαντήσεις

Ο εκφοβισμός δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο, αποτελεί όμως μια μορφή συμπεριφοράς που άρχισε σχετικά πρόσφατα να μας απασχολεί ως μία μη επιτρεπτή συμπεριφορά, που πρέπει να εξηγηθεί και να εξαλειφθεί. Πράγματι, μια κακή και επιθετική συμπεριφορά μπορεί να επηρεάσει έντονα τον ψυχισμό αυτού που τη δέχεται, οδηγώντας σε ακραίες και καταστροφικές συνέπειες.

Ο εκφοβισμός δεν έχει ηλικία. Όλοι είναι πιθανό να τον υποστούν σε διαφορετικά περιβάλλοντα, από το σχολείο, μέχρι τη δουλειά, τη γειτονιά και τον κοινωνικό περίγυρο. Συνήθως, όμως, οι συμπεριφορές είναι σταθερές στο πέρασμα του χρόνου, που σημαίνει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που ασκούν bullying στο σχολείο είναι αυτοί που κατά κανόνα θα είναι υπεύθυνοι για συμπεριφορές εκφοβισμού και σε περιβάλλοντα ενηλίκων.

Τα παιδιά και οι έφηβοι που εκφοβίζονται κινδυνεύουν από σοβαρές επιπτώσεις, που ξεκινούν από άγχος, κατάθλιψη και απομόνωση και μπορεί να φτάσουν έως τον αυτοτραυματισμό και τις αυτοκτονικές τάσεις. Οι ενήλικες μπορεί, επίσης, να υποφέρουν εξίσου με τα παιδιά.

Η Sara Goldstein, καθηγήτρια ανθρώπινης ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο του Delaware, που μελετά την ανάπτυξη παιδιών και εφήβων, αναλύει σε άρθρο της στο The Conversation τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι ασκούν bullying και πώς μπορούν να σταματήσουν.

 

Σύμφωνα με την ίδια, ο εκφοβισμός ορίζεται ως μια κακότροπη, επιβλαβής συμπεριφορά από κάποιον με μεγαλύτερη εξουσία ή θέση, που επανειλημμένα επιλέγει να παρενοχλεί με διάφορους τρόπους ένα άτομο με λιγότερη εξουσία ή χαμηλότερη θέση. Μπορεί να αναφέρεται σε σωματική, αλλά και ψυχολογική βία, όπως η διάδοση άσχημων φημών, η περιθωριοποίηση και άλλα.

Οι άνθρωποι με διαφορετική καταγωγή ή θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό ή εμφάνιση, οι άνθρωποι που ανήκουν στην LGBTQ+ κοινότητα, οι υπέρβαροι ή όσοι έχουν κάποια σωματική ή αναπτυξιακή αναπηρία είναι πιο πιθανό να υποστούν εκφοβισμό. Σε κάθε περίπτωση, τα θύματα του εκφοβισμού ενδέχεται να αναπτύξουν, ως αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς, προβλήματα ψυχικής υγείας, παρουσιάζοντας συμπτώματα κατάθλιψης, άγχους και αυτοτραυματικής συμπεριφοράς.

Τι ωθεί εκείνους που κάνουν bullying σε αυτή τη συμπεριφορά;

Οι άνθρωποι μαθαίνουν πώς να εκφοβίζουν τους άλλους από νωρίς, μέσω αυτού που οι ψυχολόγοι αποκαλούν μοντελοποίηση και κοινωνική μάθηση. Αυτό σημαίνει ότι βλέπουν άλλους ανθρώπους να εκφοβίζουν και ουσιαστικά μοντελοποιούν ή αντιγράφουν αυτήν την επιθετική συμπεριφορά.

Τα μέσα ενημέρωσης διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο εδώ. Όταν η κακία ή η βίαιη συμπεριφορά αποτυπώνονται με έναν θετικό τρόπο στις ταινίες και τα βιντεοπαιχνίδια, πολλά παιδιά εκλαμβάνουν αυτή τη συμπεριφορά ως κάτι θεμιτό και μαθαίνουν να την μιμούνται.

Η οικογένεια ασκεί επίσης μια σημαντική επίδραση. Εάν τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα σπίτι χωρίς καλοσύνη και εγγύτητα, αλλά με άσκηση σωματικής βίας, σκληρές τιμωρίες και έντονες αντιπαραθέσεις, τότε μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται αυτή τη συμπεριφορά ως «φυσιολογική» και τη χρησιμοποιούν στις αλληλεπιδράσεις με τους συνομηλίκους τους.

Ο τρίτος παράγοντας που παίζει ρόλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον του παιδιού. Εάν, δηλαδή, ένα παιδί συναναστραφεί με μια ομάδα ατόμων που ασκούν bullying, είναι πιθανό να συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη συμπεριφορά εκφοβισμού, με στόχο, υποσυνείδητα, να τύχουν της αποδοχής των φίλων τους.

Φυσικά, υπάρχουν πολλοί ακόμη λόγοι που «εξηγούν» το bullying. Η άσκηση εκφοβισμού κάνει κάποιους να αισθάνονται καλύτερα με τον εαυτό τους όταν υποτιμούν τους άλλους ή λειτουργεί ως ένα μέσο επιβολής για να πάρουν αυτό που θέλουν. Άλλοι πάλι, αντιμετωπίζουν πρόβλημα διαχείρισης θυμού, τον οποίο ξεσπούν με αυτό τον τρόπο.

Πώς να αντιμετωπίσετε όσους ασκούν bullying

Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σταματήσετε κάποιον που ασκεί εκφοβισμό. Τα παιδιά και οι έφηβοι μπορούν να μιλήσουν σε έναν ενήλικα που εμπιστεύονται σχετικά με αυτό που συμβαίνει, είτε πρόκειται για τους γονείς, είτε για έναν δάσκαλο ή καθηγητή, είτε για έναν σύμβουλο. Τα σχολεία είναι εξοικειωμένα με αυτού του είδους τις συμπεριφορές και έχουν θεσπίσει πολιτικές για την προστασία των θυμάτων του εκφοβισμού.

Είναι πάντοτε καλή ιδέα να μιλήσετε σε φίλους και μέλη της οικογένειάς σας, πρόσωπα που δεν εμπλέκονται μεν στο περιστατικό, μπορούν όμως να προσφέρουν σημαντική υποστήριξη. Επιπλέον, η ενασχόληση με δραστηριότητες αντιμετώπισης, όπως η άσκηση ή η χαλάρωση, μπορεί επίσης να βοηθήσει.

Να θυμάστε ότι ο εκφοβισμός δεν είναι αποδεκτός σε καμία περίπτωση. Δεν δικαιολογείται και δεν πρέπει να υποτιμάται ως φαινόμενο. Γι’ αυτό, εάν δέχεστε bullying, μην προσπαθείτε να το αντιμετωπίσετε μόνοι. Ζητήστε τη βοήθεια των αρμόδιων, αλλά και των κοντινών σας προσώπων.

Πηγη

Τεχνητή Νοημοσύνη εντοπίζει 9 αλλαγές στον εγκέφαλο των παιδιών με ΔΕΠΥ – Τι αλλάζει στη διάγνωση

Πηγη

Ένα νέο μονοπάτι για την έγκαιρη διάγνωση της ΔΕΠΥ ανοίγει πιθανώς πρόσφατη μελέτη ερευνητών, που αποκάλυψε με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης αλλαγές σε περιοχές του εγκεφάλου στα άτομα με τη διαταραχή

Σημαντικές διαφορές σε εννέα περιοχές της λευκής ουσίας του εγκεφάλου φέρουν τα άτομα με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ) συγκριτικά με τα άτομα χωρίς τη νευροαναπτυξιακή διαταραχή, σύμφωνα με πρόσφατα ευρήματα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο που θα παρουσιαστούν στο ετήσιο συνέδριο της Ακτινολογικής Εταιρείας Βορείου Αμερικής (RSNA).

Με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και της «βαθιάς» μάθησης, μιας εξειδικευμένης μορφής μηχανικής μάθησης που «ανέλαβε» να αναλύσει δεδομένα εφήβων μέσα από την πολυκεντρική μελέτη Adolescent Brain Cognitive Development (ABCD) Study, μια δεξαμενή στοιχείων για πάνω από 11.000 εφήβους από 21 ερευνητικά κέντρα στις ΗΠΑ σχετικά με απεικονίσεις εγκεφάλου όπως εξειδικευμένες μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου (diffusion-weighted imaging – DWI), κλινικές έρευνες και άλλα δεδομένα, η επιστημονική ομάδα κατάφερε την πρώτη επιτυχημένη μελέτη του είδους της.

«Προηγούμενες έρευνες που βασίστηκαν στην τεχνητή νοημοσύνη για τον εντοπισμό της ΔΕΠΥ δεν στέφθηκαν με επιτυχία λόγω του μικρού μεγέθους του δείγματος και της πολυπλοκότητας της διαταραχής» δήλωσε ο Justin Huynh, M.S, ειδικός ερευνητής στο Τμήμα Νευροακτινολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και φοιτητής στο Κολέγιο Ιατρικής Carle Illinois του Πανεπιστημίου Urbana-Champaign.

Ταύτιση με τα συμπτώματα

Το τελικό δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 1.704 άτομα από τη μελέτη ABCD με ή χωρίς ΔΕΠΥ, τα οποία υποβλήθηκαν σε απεικονιστικές εξετάσεις DWI. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν μετρήσεις κλασματικής ανισοτροπίας (FA) κλασματικής ανισοτροπίας (FA) κατά μήκος 30 σημαντικών οδών λευκής ουσίας στον εγκέφαλο. Η FA σχετίζεται άμεσα με την ακεραιότητα των ινών της λευκής ουσίας και αποτυπώνει τον που τα μόρια νερού κινούνται κατά μήκος τους.

Οι τιμές από τις μετρήσεις FA χρησιμοποιήθηκαν για την «εκπαίδευση» του μοντέλου βαθιάς μάθησης, το οποίο δοκιμάστηκε σε 333 συνολικά νέους, 193 με διάγνωση ΔΕΠΥ και 140 χωρίς. Για την αξιολόγηση και διάγνωση της ΔΕΠΥ, έγινε χρήση του μοντέλου Brief Problem Monitor, ενός εργαλείου παρακολούθησης της λειτουργικότητας ενός παιδιού και της ανταπόκρισής του σε σχετικές παρεμβάσεις.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι τιμές της FA ήταν σημαντικά αυξημένες σε εννέα περιοχές της λευκής ουσίας. «Αυτές οι διαφορές στις υπογραφές της μαγνητικής τομογραφίας [οι μοναδικοί συνδυασμοί διαφορετικών παραμέτρων] σε άτομα με ΔΕΠΥ δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ στο παρελθόν σε τέτοιο επίπεδο λεπτομέρειας», δήλωσε ο Huynh και πρόσθεσε ότι «σε γενικές γραμμές, οι ανωμαλίες που παρατηρήθηκαν στις εννέα περιοχές της λευκής ουσίας συμπίπτουν με τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ».

Έγκαιρη διάγνωση και κίνδυνοι των social media

Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), η ΔΕΠΥ είναι μια συχνή διαταραχή που διαγιγνώσκεται συχνά στην παιδική ηλικία και συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή. Στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι 5,7 εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι ηλικίας 6 έως 17 ετών έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ.

«Η ΔΕΠΥ εκδηλώνεται συχνά σε μικρή ηλικία και μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής και την ένταξη στο κοινωνικό σύνολο» δήλωσε ο έτερος συγγραφέας της μελέτης, Justin Huynh, σημειώνοντας ότι η διαταραχή αποκτά ολοένα μεγαλύτερες διαστάσεις μεταξύ των σημερινών νέων, «με την εμφάνιση και εύκολη πρόσβαση σε smartphones και άλλες συσκευές που αποσπούν εύκολα την προσοχή»

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ αντιμετωπίζουν δυσκολίες προσοχής, ελέγχου των παρορμητικών συμπεριφορών και δραστηριοτήτων. Η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση είναι το κλειδί για τη διαχείριση της διαταραχής. «Η ΔΕΠΥ διαγιγνώσκεται εξαιρετικά δύσκολα και με βάση τις υποκειμενικές αυτοαναφοράς. Υπάρχουν σίγουρα ανεκπλήρωτες ανάγκες για πιο αντικειμενικές μεθόδους διάγνωσης και αυτό το κενό προσπαθούμε να καλύψουμε» δήλωσε ο Huynh.

 Πηγή

 

Πρώιμη ανίχνευση και παρέμβαση των γλωσσικών δυσκολιών στο νηπιαγωγείο: η γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών και οι δυσκολίες στην ομιλία, το λόγο και την επικοινωνία

πηγη

Παρουσίαση 35 σελίδων με πλούσιο ενημερωτικό υλικό

Πατήστε εδώ

 

ΔΕΠΥ: Νέα γονίδια υπεύθυνα;

πηγη

Η έρευνα, του University of Surrey, που δημοσιεύτηκε στο Translational Psychiatry, επιβεβαιώνει επίσης τον ρόλο του γονιδίου ADGRL3 σε παθήσεις όπως η ΔΕΠΥ.

Επιστήμονες με επικεφαλής τον Dr. Matt Parker, θέλησαν να κατανοήσουν περισσότερα για το γονίδιο ADGRL3, που συνδέεται στενά με την ΔΕΠΥ και άλλες διαταραχές στην προαγωγή συμπεριφορών όπως η κατάχρηση ουσιών. Οι επιστήμονες εντόπισαν αρκετά νεα γονίδια που συνδέονται με διαταραχές εξωτερίκευσης που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων.

επεξεργασμένο γονίδιο ADGRL3

Χρησιμοποιώντας μια συμπεριφορική εργασία που παρακολουθεί την ικανότητα και θέληση του ψαριού να περιμένει για μια ανταμοιβή, οι επιστήμονες διαπίστωσαν οτι το ψάρι με το επεξεργασμένο γονίδιο ADGRL3 είχε υψηλότερα επίπεδα απροσεξίας και μεγαλύτερη παρορμητικότητα σε σύγκριση με ψάρι με το φυσιολογικής λειτουργίας γονίδιο.

Αγωγή με atomoxetine, ανέτρεψε τελείως την παρορμητικότητα.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές μελέτησαν γενετικές διαφορές στον εγκέφαλο ψαριών –ζέβρα, με και χωρίς το γονίδιο ADGRL3.

Ανακάλυψαν ενδείξεις ότι το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ζωτικής σημασίας για την εμφάνιση ΔΕΠΥ και παρόμοιων διαταραχών.

Εντόπισαν αρκετά γονίδια και εμπλούτισαν γονιδιακές ομάδες που ήταν ανεξάρτητες από τη φαρμακευτική αγωγή, κάτι που μπορεί ενδεχομένως να συμβάλλει στη συμπεριφορά όσων έχουν διαταραχές εξωτερίκευσης.

ΠΗΓΗ

 

Χάσμα διαπαιδαγώγησης: Πώς διαχειριζόμαστε τις διαφορές μας ως γονείς σε θέματα ανατροφής

πηγη

 Συχνά, παρατηρούμε σε μια οικογένεια ο ένας γονέας να παίρνει το ρόλο του “καλού”, του ανεκτικού, ενώ ο άλλος, θέλοντας να φέρει μια ισορροπία, να γίνεται ο “κακός” της υπόθεσης, και να καταλήγει να φωνάζει και να τιμωρεί.

Γιατί συμβαίνει αυτό

Οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουν πώς να είναι γονείς, βλέποντας τους γονείς τους και παίρνουν τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι δικοί τους γονείς για να τους μεγαλώσουν.

Συνεπώς, είναι πολύ λογικό δύο άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε διαφορετικές οικογένειες να έχουν διαφορετικές ιδέες για το τι είναι σωστή διαπαιδαγώγηση.

Επικοινωνήστε

Η σωστή επικοινωνία είναι απαραίτητη για να λύσουμε διαφωνίες που αφορούν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών.

Κάντε μία λίστα με τα θέματα, στα οποία συμφωνείτε και μία με εκείνα που θέλουν συζήτηση.

Σκεφτείτε ιδέες για επίλυση των διαφωνιών και διαλέξτε μία για δοκιμή. Ελάτε, μετά, πίσω στη λίστα και προσεγγίστε ένα θέμα τη φορά.

Ποιες είναι οι αρχές σας σαν οικογένεια

Οι αρχές που έχουμε σαν οικογένεια είναι σημαντικές, καθώς καθορίζουν τις αποφάσεις μας.

Γράψτε ο καθένας σε μία κόλλα χαρτί τις 5 πιο σημαντικές αξίες για σας (πχ ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη), κάντε μία σύγκριση.

Αν δεν συμφωνείτε, φτιάξτε μία τρίτη λίστα με κοινές αξίες και αρχές που θέλετε να περάσετε στα παιδιά σας.

Δουλέψτε μαζί σαν ομάδα

Θυμηθείτε, ότι ο κοινός σας στόχος είναι να μεγαλώσετε παιδιά ευτυχισμένα, ικανά, με αυτοπεποίθηση και ενσυναίσθηση.

Αναγνωρίστε τα δυνατά σας σημεία σαν γονείς, προσπαθήστε να είστε συνεπείς στη διαπαιδαγώγησή σας για να ξέρει το παιδί τι να περιμένει και τέλος στη ρίξτε ο ένας τον άλλον. Βρείτε μαζί λύσεις που εξυπηρετούν τον τελικό σας στόχο.

Εσείς πώς λύνετε τις διαφορές σας με το σύντροφό σας;

Πηγη

 

 

Οι γλωσσικές δυσκολίες και η λογοθεραπευτική παρέμβαση σε παιδιά με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ)

πηγη

Μια παρουσίαση μέσα από 48 σελίδες αναλύουν τις γλωσσικές δυσκολίες και τους τρόπους παρέμβασης

για να δείτε το υλικό πατήστε εδώ

 

Οι Μαθησιακές Δυσκολίες μέσα από 9 ερωτήσεις

πηγη

Εξαιρετικό άρθρο 4 σελίδων με όλα όσα θέλετε να γνωρίζετε.

Για να μπορέσετε να διαβάσετε το άρθρο πατήστε εδώ

Μαθησιακές δυσκολίες: Νέα Δεδομένα. Συμβουλές σε γονείς και εκπαιδευτικούς

πηγη

Οι μαθησιακές δυσκολίες αποτελούν μια πραγματικότητα που επηρεάζει πολλά παιδιά και εφήβους. Με την πρόοδο της έρευνας, ανακαλύπτουμε νέα δεδομένα που διευκρινίζουν τη φύση αυτών των προβλημάτων και παρέχουν πιο αποτελεσματικές στρατηγικές υποστήριξης. Στο άρθρο αυτό, θα εξετάσουμε τα πιο πρόσφατα ευρήματα σχετικά με τις μαθησιακές δυσκολίες και θα προσφέρουμε συμβουλές σε γονείς και εκπαιδευτικούς.

Αναγνωρίζεται η σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και παρέμβασης για τη βελτίωση των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων.

Για τους γονείς, είναι σημαντικό να είναι ενημερωμένοι για τις ανάγκες των παιδιών τους. Η ενθάρρυνση της αυτοεκτίμησης και η ανάδειξη των δυνατοτήτων των παιδιών αποτελούν βασικά στοιχεία για την υπερκέραση των προκλήσεων.

Για τους εκπαιδευτικούς, η εκπαίδευση σε σχέση με τις μαθησιακές δυσκολίες είναι ουσιαστική. Η αναγνώριση των σημάτων που υποδεικνύουν δυσκολίες και η παροχή εξατομικευμένων διδακτικών μεθόδων είναι βασικές. Είναι σημαντικό να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον όπου τα παιδιά νιώθουν αποδεκτά και υποστηρίζονται.

 

Νέα Δεδομένα για τις Μαθησιακές Δυσκολίες:

1. Ατομική Διαφοροποίηση:

   • Αναγνώριση της μοναδικότητας κάθε παιδιού. Η προσέγγιση προς κάθε παιδί πρέπει να είναι εξατομικευμένη.

2. Νευροεκπαίδευση και Πλαστικότητα:

   • Σύνδεση μεταξύ νευροεκπαίδευσης και πλαστικότητας του εγκεφάλου. Υπογραμμίζει τη δυνατότητα προσαρμογής και αλλαγής του εγκεφάλου μέσω προσαρμοστικών τεχνικών.

3. Συνεργασία με Επαγγελματίες Υγείας:

   • Η σημασία της συνεργασίας με εξειδικευμένους επαγγελματίες όπως ψυχολόγους και λογοθεραπευτές για πλήρη υποστήριξη.

Συμβουλές για Γονείς:

1. Ακρόαση και Κατανόηση:

   •  Επίγνωση και κατανόηση των σημαδιών που υποδεικνύουν μαθησιακές δυσκολίες.

2. Συνεργασία με το Σχολείο:

   •  Η συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς είναι κρίσιμη για καλύτερη κατανόηση των αναγκών του παιδιού.

3. Ενίσχυση της Αυτοεκτίμησης:

   •  Η σημασία της θετικής ενίσχυσης για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.

Συμβουλές για Εκπαιδευτικούς:

1. Αναγνώριση :

   • Η σημασία της έγκαιρης αναγνώρισης των μαθησιακών δυσκολιών για αποτελεσματική παρέμβαση.

2. Διδακτικές Προσαρμογές:

   • Επισημαίνετε η ανάγκη προσαρμογής των διδακτικών μεθόδων για την ανταπόκριση στις ανάγκες κάθε μαθητή.

3. Συνεργασία με Ειδικούς Εκπαιδευτικούς:

   •  Η σημασία της συνεργασίας με ειδικούς εκπαιδευτικούς για αποτελεσματικότερες προσαρμογές.

   Συμπερασματικά λοιπόν διαπιστώνουμε πως οι μαθησιακές δυσκολίες απαιτούν συλλογική προσπάθεια από γονείς, εκπαιδευτικούς και εξειδικευμένους επαγγελματίες. Με την κατανόηση των νέων δεδομένων και την εφαρμογή των κατάλληλων στρατηγικών, μπορούμε να δώσουμε σε κάθε παιδί τη δυνατότητα να αναπτύξει πλήρως το δυναμικό του.

    

   Μανίνα Καούκη 

   Ειδική Παιδαγωγός
   MA Special Education
   
   Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης
   
   Παν Αθηνών AC Accredited Coach
   
   Συγγραφέας Ειδ. Εκπαιδευτικών βιβλίων
   
   

 Πηγές ερευνών:

1. Dyslexia and Creativity: Investigating the Compensatory Role of the Creative Process"

• Συγγραφείς: Healey D, Rucklidge JJ
• Περιοδικό: Memory & Cognition
• Έτος: 2006

2. Parental Perceptions and Experiences of Autism Spectrum Disorder Interventions: A Study of Chinese Immigrant Families in the United States"

• Συγγραφείς: Wong C, Odom SL, Hume KA, Cox AW, Fettig A, Kucharczyk S, Schultz TR
• Περιοδικό: Autism Research
• Έτος: 2015

3. Neurobiological Basis of Dyslexia: A Review"

• Συγγραφείς: Démonet JF, Taylor MJ, Chaix Y
• Περιοδικό: Neuroscience and Biobehavioral Reviews
• Έτος: 2004

Ποια είναι η σημασία της κούκλας για το παιδί ανά ηλικία

ΠΗΓΗ

 

Όσο και αν έχει εξελιχθεί η βιομηχανία των παιχνιδιών, όσα καινούρια παιχνίδια κι αν κατακλύζουν τα ράφια των μαγαζιών, υπάρχει ένα παιχνίδι του οποίου η αξία παραμένει σταθερή, αλλά και στο οποίο κανένα παιδί δεν μπορεί να αντισταθεί. Αυτό είναι η παιδική κούκλα. Κούκλες λούτρινες, πλαστικές, μικρές, μεγάλες, με ήχο, με αξεσουάρ. Κάθε μια με τη δική της ομορφιά και τη δική της χρήση.

Πώς μπορούμε όμως να διαλέξουμε μια καλή κούκλα για το παιδί μας;

Οι κούκλες που συναντάμε σε ένα μαγαζί, είναι πολλές και διαφορετικές. Διαφέρουν όχι μόνο ως προς τη μορφή και το μέγεθος, αλλά και ως προς το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες αλλά και ως προς τις «ικανότητες» που μπορεί να έχουν.

Πριν λοιπόν επιλέξουμε μια κούκλα, το πρώτο που θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας είναι η ηλικία του παιδιού μας. Κι αυτό γιατί η κάθε ηλικία έχει τις δικές της ικανότητες αλλά και τις δικές της ανάγκες.

Έτσι λοιπόν για ένα μωρό, θα προτιμήσουμε απαλά κουκλάκια για να τοποθετήσουμε στην κούνια του. Μικρά γούνινα ζωάκια, ελαφριές και απαλές κούκλες. Τα κουκλάκια αυτά είναι προσιτά στο μωρό, γιατί είναι πολύ απαλά και ελαφριά για να μπορεί να τα σηκώνει και να τα αγκαλιάζει. Αν πάλι τα βάλει στο στόμα του ή ακουμπάει το κεφαλάκι του πάνω τους, εσείς δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε.

Όταν το μωρό είναι εφτά ή οχτώ μηνών, περνάει μια φάση η οποία ονομάζεται «άγχος αποχωρισμού», κατά την οποία ή απομάκρυνσή του από τη μαμά ή την οικογένεια, καθώς και η παραμονή του σε ένα χώρο χωρίς την παρουσία κάποιου προσώπου- όπως για παράδειγμα κατά την ώρα του ύπνου- είναι αρκετά δύσκολη. Την περίοδο λοιπόν αυτή, μπορεί ένα κουκλάκι μπορεί να κάνει…θαύματα! Ένα κουκλάκι το οποίο θα αγαπά πολύ και που θα έχει συνεχώς μαζί του σε όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μπορεί να είναι μια πάνινη κούκλα, ένα ανθρωπάκι μαλακό, ή μια κούκλα ή ένα ζωάκι από ύφασμα. Το κουκλάκι αυτό, έχει την ικανότητα να κάνει το παιδί να νιώθει ασφάλεια και προστασία.

Σε ηλικία 1,5 με 2 ετών, μαζί με τα παιχνίδια μίμησης που ξεκινούν, έρχεται ουσιαστικά η πρώτη σχέση με αυτό που λέμε παιχνίδι με μια κούκλα. Στην ηλικία αυτή το παιδί ενδιαφέρεται περισσότερο για την κούκλα του. Προσέχει το σώμα της, τα χαρακτηριστικά της και θέλει να την φροντίσει. Αρχίζει να θέλει να την ταΐσει, να την ντύσει, να την πλύνει, σαν να είναι ένα κανονικό μωρό. Με τον τρόπο αυτό –όπως και με όλα τα μιμητικά παιχνίδια- αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των ενηλίκων.

Μια πλαστική κούκλα μπορεί να μπει άφοβα στο νερό και να γίνει ο σύντροφος του παιδιού στο μπάνιο του.

Μια κούκλα με πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, μαλλιά και ρούχα, θα διευκολύνει ένα παιδί που θα θέλει να την χτενίσει, να την ντύσει και να την φροντίσει.

Σημαντικό ρόλο παίζουν για το παιχνίδι και τα αξεσουάρ της κούκλας –ρούχα, μπιμπερό, καροτσάκια, κ.λ.π.- τα οποία θα πρέπει να είναι εύχρηστα και όχι πολύπλοκα ή επικίνδυνα (π.χ. να μην υπάρχει ο κίνδυνος κατάποσής τους).

Τέλος σημαντικό είναι να υπολογίσετε το ύψος του παιδιού σε σχέση με την κούκλα, έτσι ώστε να μπορεί το παιδί να την μεταχειρίζεται με ευκολία.

ΠΗΓΗ

 

Ερωτήσεις που μπορείτε να κάνετε στο παιδί μετά το σχολείο

ΠΗΓΗ

Ως γονείς θέλετε να γνωρίζετε πώς περνάει το παιδί σας στο σχολείο γι΄αυτό και η πρώτη ερώτηση που κάνετε καθημερινά είναι: « πώς ήταν η μέρα σου;» ( ή με κάποιες παραλλαγές).

Τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι μονολεκτική - « καλά» - και μόνο κατόπιν πίεσης μπορεί να σας πει μερικές κουβέντες παραπάνω.

Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι το παιδί έχει ανάγκη να χαλαρώσει μετά από μια κουραστική μέρα... Επομένως, πριν του κάνετε ερωτήσεις, πάρτε το μια αγκαλιά ή περάστε λίγο χρόνο μαζί τρώγοντας ή κάνοντας άλλα πράγματα.

Για να μάθετε πώς περνάει το παιδί σας στο σχολείο κι ανάλογα με την ηλικία του μπορείτε να κάνετε τις ακόλουθες ερωτήσεις:

Ερωτήσεις σε παιδιά Δημοτικού

• Τι καινούργιο έμαθες σήμερα που δεν ήξερες χθες;
• Πες μου κάτι που σε έκανε να γελάσεις.
• Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε ή σε έκανε να ανησυχήσεις;
• Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος κανόνας που έπρεπε να ακολουθήσεις;
• Ποιες νέες λέξεις έμαθες σήμερα;
• Ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη;
• Τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου από τη σημερινή μέρα στο σχολείο;

Ερωτήσεις σε παιδιά Γυμνασίου

• Ποιο ήταν το καλύτερο/χειρότερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα στο σχολείο;
• Σε ποιο μάθημα βαρέθηκες και γιατί;
• Πες μου κάτι που σε έκανε να γελάσεις.
• Τι θα έκανες διαφορετικά τη σημερινή μέρα στο σχολείο, αν είχες τη δυνατότητα;
• Τι σε εξέπληξε σήμερα;
• Πες μου δύο πράγματα που έμαθες και θεωρείς ενδιαφέροντα.
• Πες μου κάτι περίεργο που συνέβη σήμερα.

Πότε να κάνετε ερωτήσεις στο παιδί μετά το σχολείο

Προσπαθήστε να κάνετε τις ερωτήσεις στο παιδί σας όταν είναι χαλαρό. Η ώρα του φαγητού ή λίγο πριν πάει για ύπνο ενδείκνυνται για συζητήσεις που αφορούν όχι μόνο για το πώς ήταν η μέρα του αλλά και για καθετί που το προβληματίζει.

Το κλειδί είναι να παραμείνετε ήρεμοι και ψύχραιμοι. Μετά το σχολείο, αφήστε το παιδί να χαλαρώσει, να φάει ένα σνακ και στη συνέχεια, ανοίξτε μια συζήτηση όχι απαραίτητα για το σχολείο.

Μια άλλη εναλλακτική είναι να μην κάνετε πολλές ερωτήσεις. Δώστε του την ευκαιρία να ανοίξει μόνο του κουβέντα και αν δεν συμβεί, τότε προσπαθήστε με έναν από τους παραπάνω τρόπους.

ΠΗΓΗ

 

 

 

Σύνδρομο ανήσυχων ποδιών στα παιδιά: Ποια τα συμπτώματα

ΠΗΓΗ

Το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών είναι μία νευρολογική διαταραχή που περιγράφει την αδυναμία των παιδιών να μείνουν ακίνητα όρθια, όταν κάθονται ή είναι ξαπλωμένα, χωρίς να κινηθούν καθόλου. Προκαλεί την ανάγκη για κίνηση των ποδιών, συνήθως ως αντίδραση στον πόνο ή τη ενόχληση.

Συμπτώματα

Το παιδί ενδέχεται να περιγράψει αυτό που νιώθει με μυρμήγκιασμα στα πόδια, πόνο ή έντονη φαγούρα. Συνήθως τα συμπτώματα γίνονται εντονότερα την ώρα του ύπνου, αλλά και όταν το παιδί είναι ακίνητο για ώρα όπως την ώρα του μαθήματος στο σχολείο ή στο αμάξι.

Εσείς από την πλευρά σας μπορεί να παρατηρήσετε τα εξής:

• Θέματα υγείας συμπεριφοράς, όπως άγχος, θυμός, υπερκινητικότητα, ευερεθιστότητα, παρορμητικότητα και αδυναμία συγκέντρωσης
• Ακανόνιστες κινήσεις των ποδιών
• Ύπνο κατά τη διάρκεια της ημέρας
• Πόνος, μυρμήγκιασμα ή ενόχληση στα πόδια
• Περιοδικές κινήσεις των ποδιών (ακούσιες συσπάσεις του ποδιού κατά τη διάρκεια του ύπνου)
• Αρνείται να κοιμηθεί
• Στριφογυρίζει στο κρεβάτι του

Το παιδί δεν νιώθει απαραίτητα πόνο ή ενόχληση κάθε βράδυ, ωστόσο ανακουφίζεται μόλις τεντώνει ή κουνάει τα πόδια του ή όταν περπατά.

 

Τι προκαλεί το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών;

Ορισμένοι παράγοντες αυξάνουν τον κίνδυνο τα παιδιά να εμφανίσουν το σύνδρομο των αιφνίδιων ποδιών. Αυτοί είναι:

• Κατανάλωση καφεΐνης. Μην ξεχνάτε ότι καφεΐνη περιέχουν τα αναψυκτικά καθώς και το τσάι.
• Χρόνιες ασθένειες όπως ο καρκίνος ή η νεφρική ανεπάρκεια
• Ανεπάρκεια σιδήρου (με ή χωρίς αναιμία)
• Βλάβες στον νωτιαίο μυελό και τη σπονδυλική στήλη
• Χορήγηση συγκεκριμένων φαρμάκων
• Κληρονομικότητα

Αντιμετώπιση

Θεραπεία για το σύνδρομο δεν υπάρχει ωστόσο μπορείτε να μειώσετε τα συμπτώματα δοκιμάζοντας τα εξής:

Βγάλτε από τη διατροφή του παιδιού αναψυκτικά, τρόφιμα ή ροφήματα που περιέχουν καφεΐνη. Γενικά, προσπαθήστε το παιδί να ακολουθεί μία υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή που θα του εξασφαλίσει την επαρκή πρόσληψη σε θρεπτικά συστατικά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα συμπληρώματα σιδήρου και βιταμινών (Ε, Β12,φυλλικού) μπορούν να βοηθήσουν, ενώ εξίσου σημαντικό είναι να εδραιώσετε μία ρουτίνα ύπνου για το παιδί για να κοιμάται καλύτερα, πιο εύκολα και για περισσότερη ώρα.

Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας και εκείνος εφόσον κάνει μία σίγουρη διάγνωση θα σας καθοδηγήσει αντίστοιχα.

ΠΗΓΗ

Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και στην ανοχή στη βία;

ΠΗΓΗ

 Η βία ως φαινόμενο δεν έχει εκλείψει σε καμία χρονική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, ωστόσο έως σήμερα έχουν γίνει σημαντικά βήματα για την εδραίωση δικαιωμάτων και θεσμικών κανόνων που μας προστατεύουν από αυτήν. Επιπρόσθετα, από την επιστημονική προσέγγιση, πλήθος δεδομένων έχουν αποδείξει τις επιβλαβείς και πολλές φορές μη αναστρέψιμες συνέπειες της, ενδυναμώνοντας σε διεθνές επίπεδο τα κινήματα για την καταπολέμηση κάθε μορφής βίας.

Ποιοι παράγοντες οδηγούν στη βία;

Οι παράγοντες που οδηγούν στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών στους ανθρώπους αποτελεί εδώ και δεκαετίες αντικείμενο επιστημονικής μελέτης παγκοσμίως. Μεταξύ των σημαντικότερων εξ αυτών των παραγόντων, έχει αναδειχθεί ο γονεϊκός ρόλος. Παιδιά που βιώνουν απόρριψη, παιδιά που δέχονται οποιαδήποτε μορφή ενδοοικογενειακής βίας, παιδιά που παραμελούνται, παιδιά με χαλαρή ή ανύπαρκτη γονεϊκή εποπτεία, παιδιά με φτωχούς οικογενειακούς δεσμούς είναι παιδιά που καθίστανται πιο ευάλωτα στην παραβατικότητα, στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών και στη θυματοποίηση. Ταυτόχρονα με τα παραπάνω βιώματα μπορεί, τα παιδιά αυτά μέσα στην οικογένεια, να εξοικειώνονται και να «εκπαιδεύονται» στην άσκηση βίας. Για παράδειγμα γονείς βίαιοι προς άλλα μέλη της οικογένειας ή προς άλλους ανθρώπους, γονείς που επικροτούν αυτές τις συμπεριφορές στα Μ.Μ.Ε. ή στην τοπική κοινωνία, γονείς που δεν προστατεύουν τα παιδιά τους από την έκθεση σε βίαιες συμπεριφορές στην πραγματική ή στην διαδικτυακή ζωή είναι γονείς που επηρεάζουν καίρια τις αξίες και τα ιδανικά που διαμορφώνει ένα παιδί.

Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη ότι τις τελευταίες δεκαετίες πολλές αλλαγές έχουν επέλθει στον δομικό ιστό μιας οικογένειας, αλλά και στις ατομικές στάσεις, αξίες και επιδιώξεις. Παράλληλα, επήλθαν αλλαγές που οδήγησαν στη θεμελίωση των δικαιωμάτων των παιδιών. Παρατηρούμε λοιπόν ότι έχει έλθει στο επίκεντρο η ευημερία και η προστασία των παιδιών, όμως έχει αποδυναμωθεί το υποστηρικτικό πλαίσιο της οικογένειας (για παράδειγμα έχουν μειωθεί τα πρόσωπα φροντίδας των παιδιών), έχει μειωθεί ο ποιοτικός χρόνος μεταξύ των μελών τους, έχουν μετατοπιστεί ή χαθεί σημαντικές οικογενειακές αξίες και αντίστοιχα έχουν αλλάξει οι στόχοι μιας οικογένειας (για παράδειγμα η έμφαση μπορεί να δίνεται στην οικονομική επιβίωση ή στην απόκτηση γνώσεων και όχι στην καλλιέργεια δεξιοτήτων επιβίωσης/συλλογικότητας/κοινωνικής συμπεριφοράς). Συνάμα, η τεχνολογία και το διαδίκτυο είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των παιδιών, χωρίς οι γονείς να είναι κατάλληλα ενημερωμένοι και εκπαιδευμένοι για τη διαχείριση τους, ούτε για τους ίδιους, ούτε για τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα παιδιά και γονείς να κινούνται ανυπεράσπιστοι σε αχαρτογράφητα τεχνολογικά μονοπάτια.

Ποιος ο ρόλος των γονιών;

Οι γονείς αποτελούν τον θεμέλιο λίθο στην αναπτυξιακή πορεία ενός παιδιού, αλλά και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Πέραν των βιολογικών καταβολών που επηρεάζουν σημαντικά ένα παιδί, πλήθος συμπεριφορών υιοθετούνται από τα παιδιά μέσω άμεσων ή έμμεσων βιωμάτων, της μίμησης και το σύνολο των γονεϊκών πρακτικών που εφαρμόζονται. Από τη γέννηση ενός παιδιού δημιουργείται ένας δεσμός μεταξύ παιδιού και γονέα, ο οποίος, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, μπορεί να επηρεάσει όλες τις υπόλοιπες σημαντικές του σχέσεις, ακόμα και στην ενήλικη ζωή. Παιδιά που στερούνται της απαραίτητης φροντίδας, αγάπης, προσοχής, αποδοχής, ψυχικής και σωματικής ασφάλειας είναι παιδιά που με μεγάλη βεβαιότητα θα βιώσουν μια διαταραγμένη και επιβλαβής για τα ίδια ή/και τους άλλους, παιδική ηλικία.

Ενδεικτικά, εάν στη βρεφική ηλικία αναπτυχθεί ένας δεσμός παιδιού-γονέα ανεπαρκούς ασφάλειας μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά του παιδιού στην εφηβεία, αλλά και στην ενήλικη ζωή, καθώς το οδηγεί σε μια συνεχή αναζήτηση επιβεβαίωσης από τους άλλους. Μπορεί να πυροδοτήσει την εκδήλωση μιας διαταραχής και αντιδράσεις ακραίου χαρακτήρα και ασύμβατων με την ομαλή ανάπτυξή του.

ΠΗΓΗ

 

Συμπτώματα

Συμπτώματα όπως απελπισία, αίσθημα ανικανότητας και επιθετική ή/και βίαιη συμπεριφορά, μπορεί να είναι φαινόμενα μιας αγχώδους διαταραχής που οφείλεται στον ανεπαρκή δεσμό που αναπτύχθηκε με τους γονείς του. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να πυροδοτηθούν περαιτέρω από αντίξοες οικογενειακές συνθήκες όπως εγκατάλειψη, παραμέληση, ενδοοικογενειακή βία και άλλα αρνητικά γεγονότα όπως θάνατος, απώλεια ή διαζύγιο.

Παράλληλα, η ανάγκη του εφήβου για αυτοπροσδιορισμό και αυτονόμηση μπορεί να οδηγήσουν σε συγκρούσεις. Η ορθή ή όχι διαχείριση των συγκρούσεων εκ μέρους της οικογένειας, ο επανακαθορισμός, η διαπραγμάτευση μπορούν να έχουν θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα στην αυτοεκτίμηση και στη διαμόρφωση της ταυτότητας του εφήβου. Η οικογένεια αποτελεί την κοιτίδα μέσα στη οποία θα μπορέσει ή δεν θα μπορέσει ένα παιδί να ευημερήσει.

Τι δείχνουν τα στοιχεία από «Το Χαμόγελο του Παιδιού» για τη Βία;

Ο Οργανισμός «Το Χαμόγελο του Παιδιού» γίνεται καθημερινά αποδέκτης της αδυναμίας των οικογενειών να ασκήσουν ενεργά τον γονεϊκό τους ρόλο, την ανασφάλειά τους σε επίπεδο γνώσεων και εργαλείων για να προστατεύσουν τα παιδιά τους, αλλά και των παιδιών που αποκαλύπτουν τη βία ή/και την παραμέληση που βιώνουν μέσα την οικογένειά τους. Τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας είναι ενδεικτικά για το Α’ εξάμηνου του 2023 όπου:

• Υποστηρίχτηκαν 491 παιδιά με δράσεις πρόληψης, αντιμετώπισης και θεραπείας στον τομέα της Βίας
• Αύξηση 100%, σε σχέση με το ίδιο διάστημα το 2022, στον αριθμό μαθητών/τριών που συμμετείχαν σε διαδραστικές παρεμβάσεις πρόληψης και ευαισθητοποίησης
• Η Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών και Εφήβων 116111 δέχτηκε134 κλήσεις και πραγματοποίησε συμβουλευτική υποστήριξη σε 1.738 άτομα
• Η Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 δέχτηκε και διαχειρίστηκε 123 κλήσεις / 595 κλήσεις ανά ημέρα

Για τη μείωση των φαινομένων της βίας «Το Χαμόγελο του Παιδιού» προσφέρει υποστηρικτικές υπηρεσίες και παρεμβάσεις σε ένα πολύπλευρο και απαιτητικό έργο καθημερινά σε όλη την Ελλάδα:

• Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056
• Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών 116111
• Εφαρμογή Chat 1056
• Κινητές μονάδες άμεσης ψυχολογικής υποστήριξης
• Κέντρο Ημέρας Εξατομικευμένης Παροχής Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας σε Παιδιά και Εφήβους, «Το Σπίτι του Παιδιού»
• Πανελλαδική εκστρατεία Ενημέρωσης «ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ» - 10 χρόνια δράσης, μέχρι στιγμής συμμετοχή 1.919 σχολείων και 55.000 μαθητών/τριών www.milatora.gr
• Ομάδα Δικαιωμάτων του Εθελοντικού, Ευρωπαϊκού Μαθητικού Δικτύου YouSmile
• Ευρωπαϊκό Δίκτυο ενάντια στην ενδοσχολική βία και τον εκφοβισμό (European Antibullying Network - E.A.N.)
• Πρόληψη και Ευαισθητοποίηση Παιδιών, Εκπαιδευτικών, Γονέων και Κηδεμόνων, με διαδραστικές παρεμβάσεις σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς σε σχολεία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης πανελλαδικά
• Ακαδημία Εκπαίδευσης και Eπιμόρφωσης Smile Academy από «Το Χαμόγελο του Παιδιού»

Τρόποι Πρόληψης του Φαινομένου της Βίας

Αντί επιλόγου, ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους πρόληψης βίαιων συμπεριφορών είναι να μιλάμε στα παιδιά μας για τις αξίες του σεβασμού, της αποδοχής της διαφορετικότητας, της ενσυναίσθησης και της ομαδικότητας. Για τη σημασία του να μην ενισχύουμε τον χλευασμό, την υποτίμηση ή τον αποκλεισμό ενός παιδιού αλλά αντίθετα, να παρεμβαίνουμε και να υπερασπιζόμαστε ένα παιδί που αντιλαμβανόμαστε ότι έχει γίνει αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορών. Και πρωτίστως με τη δική μας συμπεριφορά να ενσαρκώνουμε αυτές τις πεποιθήσεις. Συγκεκριμένα, ως γονείς μπορείτε:

• να εξηγείτε με σαφήνεια και παραδείγματα ότι καμία μορφή βίας δεν επιτρέπεται να ασκείται στα παιδιά. Κανένας λόγος και καμία αφορμή δε δικαιολογεί την χρήση βίας και ποτέ δεν φταίει ένα παιδί που του ασκείται βία.
• να τονίζετε ότι εκφοβισμός μπορεί να υπάρχει και στο πλαίσιο σχέσεων που θεωρούμε φιλικές/συντροφικές. Μπορείτε να πείτε στα παιδιά: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κάνει να αισθάνεσαι πόνο, ντροπή, ενοχές ή άβολα, ακόμα κι αν είναι ένα πρόσωπο που το αγαπάς ή το νοιάζεσαι ή το θεωρείς φίλο/η σου. Μπορείς και πρέπει να αντιδράσεις! Μπορείς να ζητήσεις βοήθεια, μη το περάσεις μόνος/η σου!»
• να ενισχύετε τα παιδιά να παίρνουν θέση ενεργά κατά του εκφοβισμού, δείχνοντας ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές, ούτε αστείες. Αν μπορούν, ας προσπαθήσουν να κινητοποιούν και την παρέα τους ενάντια σε τέτοια περιστατικά.
• να βοηθήσετε τα παιδιά να καταλάβουν ότι η δύναμη ενός παιδιού που εκφοβίζει αντλείται από τα παιδιά που βλέπουν τις πράξεις αυτές και τις επικυρώνουν με την στάση τους.
• να επισημάνετε ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να μην συμπαθεί κάποιο άλλο παιδί για οποιονδήποτε λόγο, όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα να το εκφοβίζει επειδή δεν το συμπαθεί. Έχει την επιλογή να μην είναι φίλοι/ες, να μην κάνουν παρέα.

Ψυχολόγος από Επιστημονική Ομάδα «Το Χαμόγελο του Παιδιού»

^{Βιβλιογραφία:}

• ^{Andershed, H., Kerr, M. & Stattin, H. (2001). Bullying in School and Violence on the Streets: Are the Same People Involved? Journal of Scandinavian Studies in Criminology and Crime Prevention, Vol 2, pp 31-49}
• ^{Bosworth, K., Espelage, D. L., & Simon, T. R. (1999). Factors associated with bullying behavior in middle school students. Journal of Early Adolescence, 19, 341–362}
• ^{Byron Review. Children and New Technology (2008). Safer children in a digital world. The report of the Byron review. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2019 από https://www.iwf.org.uk/sites/default/files/inline-files/Safer%20Children%20in%20a%20Digital%20World%20report.pdf}
• ^{Gallego, R., Novo, M., Fariña, F., and Arce, R. (2019). Child-to-parent Violence and Parent-to-child Violence: A Meta-analytic Review. The European Journal of Psychology Applied to Legal Context, 11(2), 51 - 59. https://doi.org/10.5093/ejpalc2019a4}
• ^{Johnson, S. A. (2016). Parenting Styles and Raising Delinquent Children: Responsibility of Parents in Encouraging Violent Behavior. Forensic Res Criminol Int J 3(1): 00081. DOI: 10.15406/frcij.2016.03.00081}
• ^{Martin, H. (2008). Τα όρια στη συμπεριφορά των παιδιών. Θετικοί τρόποι διαπαιδαγώγησης. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα}
• ^{Matson, J. L., (2017). Handbook of Social Behavior and Skills in Children. Springer.}
• ^{NSPCC (2016). Positive parenting. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2019 από https://learning.nspcc.org.uk/media/1195/positive-parenting.pdf}
• ^{Reijntjes, A., Kamphuis, J. H. Prinzie, P., & Telch, M.J. (2010). Peer victimization and internalizing problems in children: A meta-analysis of longitudinal studies, Child Abuse & Neglect, 244-252}
• ^{Rossman, B.B.R., Rea, J.G. The Relation of Parenting Styles and Inconsistencies to Adaptive Functioning for Children in Conflictual and Violent Families. J Fam Viol 20, 261–277 (2005). https://doi.org/10.1007/s10896-005-6603-8}
• ^{Stephen, A., Anderson, & Darci B. Cramer-Benjamin (1999). The impact of couple violence on parenting and children: An overview and clinical implications, The American Journal of Family Therapy, 27:1, 1-19, DOI: 10.1080/019261899262069}
• ^{Αγοραστός, Δ. (2014). Τρόποι Διαπαιδαγώγησης: Ένας Οδηγός για Γονείς. Ψυχολογείν, Αθήνα}
• ^{Παπαχριστόπουλος, Ν., Σαμαρτζή, Κ. (2009). Οικογένεια και νέες μορφές γονεικότητας. Opportuna, Πάτρα.}
• ^{Σιδέρης, Ν. (2009). Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν. Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα}
•  

^ΠΗΓΗ