Έχετε αναρωτηθεί γιατί κάποια παιδιά περπατάνε στις μύτες των ποδιών τους; Έχετε κάποιο παιδί στο συγγενικό ή φιλικό σας περιβάλλον με χαριτωμένη βάδιση που συνήθως κινείται γρήγορα και συνέχεια, κάνοντας μικρά βήματα; Δυσκολεύεται να ισορροπήσει καλά και συχνά πέφτει και χτυπά; Έχει την ευχέρεια να διορθωθεί όταν του ζητηθεί όμως για μικρές μόνο αποστάσεις, γιατί γρήγορα ξεχνιέται και επανέρχεται στο αρχικό του πρότυπο;
Υπάρχει πάντα λύση στο πρόβλημα αυτό αν η παρέμβαση είναι έγκαιρη και καθοδηγούμενη από εξειδικευμένους επιστήμονες. Η φυσικοθεραπεία συνήθως αποτελεί μία επιτυχημένη λύση. (G.Hirsch and B.Wagner 2004, Williams et.al. 2010, Michael Tidwell 1999)
Τι Πρέπει Οι Γονείς Να Κάνουν; Πρόκειται Για Κάτι Σοβαρό;
Η ιδιοπαθής βάδιση στις μύτες των ποδιών ή οι ιδιοπαθείς δακτυλοβάμονες, όπως λέγονται τα παιδιά αυτά, είναι μία κατάσταση αγνώστου αιτιολογίας. Συχνά, μετά την έναρξη της ανεξάρτητης βάδισης του παιδιού, οι γονείς παρατηρούν ότι περπατά κυρίαρχα στις μύτες των ποδιών. Αν και η βάδιση στις μύτες δεν συνδέεται πάντα με νευρολογικές, ορθοπεδικές ή ψυχιατρικές διαταραχές, ωστόσο, εάν το πρότυπο αυτό επιμένει, είναι καλό οι γονείς να ζητήσουν ιατρική βοήθεια. (G.Hirsch and B.Wagner 2004, Michael Tidwell 1999)Τι Συμβαίνει Όμως Με Το Μηχανισμό Της Βάδισης Στις Μύτες Των Ποδιών;
Ιδιοπαθής βάδιση στις μύτες των ποδιών είναι η αδυναμία να πραγματοποιηθεί πρόσκρουση της φτέρνας στο έδαφος κατά την αρχική φάση του κύκλου της βάδισης και η απουσία της πλήρους επαφής του πέλματος στο έδαφος κατά την όρθια στάση. Εμφανίζεται σε αναπτυξιακά υγιή παιδιά μετά την ηλικία των 2 χρονών και σε συχνότητα 7-24%. (Engelbertet.al. 2011, MichaelTidwell 1999)
Ποια Μπορεί Να Είναι Η Εξέλιξη Της Μακροχρόνιας Βάδισης Στις Μύτες Των Ποδιών;
Υπάρχουν δύο πιθανές περιπτώσεις στην εξέλιξη της ιδιοπαθούς βάδισης στις μύτες των ποδιών . Στην πρώτη περίπτωση το παιδί βαδίζει στις μύτες των ποδιών μέχρι την προ-εφηβεία ή και ακόμη την εφηβεία. Στην δεύτερη περίπτωση όμως, το παιδί μπορεί φαινομενικά να βαδίσει με τις φτέρνες να ακουμπάνε στο έδαφος, ωστόσο έχει δημιουργηθεί στο πέλμα του κάποια μυοσκελετική αλλοίωση. Η μακροχρόνια βάδιση στις μύτες των ποδιών δείχνει να ευνοεί τη δημιουργία βλαισοπλατυποδίας, βλαισού μεγάλου δάκτυλου ή στροφή της κνήμης προς τα έξω. (Williams et.al. 2010, Lippincott Williams and Wilkins Inc 2004)Ακόμη, η βάδιση κατά την οποία οι φτέρνες παραμένουν ανυψωμένες από το έδαφος (τα δάκτυλα προηγούνται κατά τον βηματισμό), αυξάνει τη δαπάνη ενέργειας στο σώμα μας κατά 53% έως και 83% σε σχέση με την φυσιολογική βάδιση όπου προηγείται η πρόσκρουση της φτέρνας στον βηματισμό. (Cunningham et.al. 2010)
Το παραπάνω, εξηγεί το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά κουράζονται εύκολα μετά από λίγη ώρα περπάτημα ή στις δραστηριότητες τους. Επίσης, συχνά νιώθουν πόνο σε διάφορες αρθρώσεις του σώματος τους, όπως γόνατα, ποδοκνημικές ή ακόμη και στην πλάτη. (G.Hirsch and B.Wagner 2004)
Ποιοι Είναι Οι Τρόποι Αντιμετώπισης;
Η διαδικασία θεραπείας στους ιδιοπαθείς δακτυλοβάμονες είναι κυρίως συντηρητική και περιλαμβάνει:- Φυσικοθεραπεία:
- Εφαρμογή συγκεκριμένων τεχνικών (μέθοδος bobath, βάδιση με μερική στήριξη βάρους/lite gait training) από παιδιατρικό φυσιοθεραπευτή, ώστε μέσω του παιχνιδιού το παιδί να εμπεδώσει το φυσιολογικό πρότυπο βάδισης και να βελτιωθεί λειτουργικά, αφού η βάδισή του θα είναι αποτελεσματική και λιγότερο κοπιώδης.
- Συμβουλευτική γονέων από παιδιατρικό φυσιοθεραπευτή, ώστε οι γονείς μέσα από την εκτέλεση βασικών ασκήσεων στο σπίτι, να εμπλακούν στη θεραπεία για μια πιο ολοκληρωμένη παρέμβαση και επιτυχία των προσδοκιών τους.
- Νάρθηκες
Πηγή
