 |
| πηγη |
Όλοι οι γονείς κάνουμε λάθη, όλοι έχουμε κακές μέρες. Οι τύψεις και οι ενοχές είναι μέρος της γονεικότητας και συχνά είναι κι αυτά που μας ωθούν στο να γίνουμε καλύτεροι γονείς, να διορθώνουμε τα λάθη μας και τη σχέση που έχουμε με το παιδί μας.
Υπάρχουν, όμως, κάποιες συμπεριφορές που, σύμφωνα με τους ειδικούς, διαλύουν τη σχέση παιδιού-γονιού όταν αυτές γίνονται συχνά, όταν δεν διορθώνονται κι όταν επαναλαμβάνονται χωρίς να υπάρχει εποικοδομητική συζήτηση ώστε να αλλάξουν οι συνθήκες. Ποιες είναι αυτές;
Η τιμωρία
Η τιμωρία για κάποιους γονείς είναι μια μέθοδος για να μπουν όρια στο
παιδί. Για να μάθει. Όμως η τιμωρία δεν έχει ενσυναίσθηση. Δεν δείχνει
στο παιδί ότι το κατανοούμε και προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα ενώ
ταυτόχρονα δεν το βοηθάμε να διαχειριστεί τη δύσκολη κατάσταση που το
έκανε να συμπεριφερθεί άσχημα.
Η αρνητική κριτική
Όταν ντροπιάζουμε το παιδί επειδή έκανε λάθος ή επειδή εξέφρασε τα
συναισθήματά του, ουσιαστικά είναι σαν να του λέμε ότι δεν το
αποδεχόμαστε όπως είναι. Αυτό μας απομακρύνει και κάνει το παιδί πιο
δύσκολο στο να εκφράζεται μπροστά μας.
Όταν συγκρίνουμε το παιδί
“ο Γιωργάκης είναι πιο καλό παιδί”, μπορεί να πούμε ή “γιατί δεν είσαι
ήσυχη όπως ο αδελφός σου;”. Τα παιδιά νιώθουν απόρριψη κάθε φορά που τα
συγκρίνουμε κι αυτό τα απομακρύνει από εμάς.
Όταν κρατάμε μούτρα στο παιδί
Μπορεί να έχουμε νεύρα ή να θέλουμε να ηρεμήσουμε για λίγο αλλά όταν
“κρατάμε μούτρα” στο παιδί επειδή μας μίλησε άσχημα, του δείχνουμε ένα
ανώριμο και λανθασμένο τρόπο για να διαχειρίζεται τον θυμό του ή την
απογοήτευσή του.
Όταν κατηγορούμε τα παιδιά για τα συναισθήματά μας
Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων κι αυτό πρέπει
να το καταλάβουν τα παιδιά από μικρή ηλικία. Εάν σκέφτονται διαρκώς πώς
δεν θα μας στεναχωρήσουν ή πως δεν θα μας θυμώσουν, τότε ποτέ δεν θα
είναι ουσιαστικά ελεύθερα να μας μιλήσουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια.
