 |
| πηγη |
Κάποτε η Ελένη πριν πολλά χρόνια, όταν πήγαινε τότε στην τετάρτη Δημοτικού, μου χάρισε μια πολύ όμορφη αλήθεια για την δουλειά μου: «ό,τι αγαπάω δεν το φοβάμαι και δεν το κάνω λάθος…».
Από εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι η ουσία για την ειδική μαθησιακή υποστήριξη, είναι η προσπάθεια των παιδαγωγών ώστε τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες να προσεγγίσουν τη γνώση στα αγγλικά με λιγότερο φόβο και περισσότερη αγάπη.
Είναι δεδομένο και συμβαίνει σε όλους μας, ότι οποιαδήποτε δυσκολία έχουμε μας αγχώνει και φοβίζει προκαλώντας αρνητικά συναισθήματα, ενώ συνήθως αποφεύγουμε να την αντιμετωπίσουμε. Πόσο μάλιστα ένα παιδί που το δυσκολεύουν τα μαθήματα ή αλλιώς ένα παιδί που δυσκολεύεται να διαβάσει τα μαθήματα του…
Η Ελένη το κοριτσάκι της τετάρτης Δημοτικού που αναφέραμε, είχε διάσπαση προσοχής, που σημαίνει τη δυσκολία ενός παιδιού να συγκεντρώνεται για να ολοκληρώνει μια δραστηριότητα, μια μαθησιακή ενότητα κ.τ.λ. Αποτελεί ένα είδος και αυτό μαθησιακής δυσκολίας που στην παιδική ηλικία το συναντάμε συχνά, είτε σε ένα γενικό επίπεδο που εμποδίζει όμως σε μεγάλο βαθμό την διαδικασία εκμάθησης - πολλά είναι τα παιδιά που είναι αφηρημένα στην τάξη ή που δεν συγκεντρώνονται στην μελέτη - είτε ως ειδικές μαθησιακές ανάγκες με την μορφή της ΔΕΠ-Υ. Εδώ οι δυσκολίες εκτός από την εκμάθηση των μαθημάτων, συνήθως επεκτείνονται και στην καθημερινότητα των παιδιών.
Για να αντιμετωπίσουμε τις οποιαδήποτε μαθησιακές δυσκολίες ενός παιδιού / έφηβου και να το μάθουμε να διαβάζει πιο εύκολα, θα πρέπει τα μαθήματα να γίνονται εντελώς εξατομικευμένα με βάση την ηλικία του, τα προσωπικά του ενδιαφέροντα και τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει το κάθε παιδί.
Η Ελένη που ήταν εννέα ετών, ζητούσε από μόνη της να διαβάζει τα
μαθήματα της στο σαλόνι του σπιτιού της, εκεί της άρεσε επειδή ήταν
μεγάλο δωμάτιο ήσυχο και φωτεινό, έπαιρνε μαζί της τα απολύτως
απαραίτητα αντικείμενα, όπως π.χ. μολύβι, στυλό, γόμα, χάρακας, βιβλία
και τετράδια. Ήταν απόλυτη σε αυτό γιατί αν υπήρχαν πολλά πράγματα γύρω
της, συχνά έπιανε τον εαυτό της να «ταξιδεύει» όπως η ίδια έλεγε
γελώντας, δηλαδή απλά να διασπάται η προσοχής της...
Μόνιμα στις
συνεδρίες που κάναμε ώστε να την βοηθήσω με τις μαθησιακές δυσκολίες της
στα αγγλικά, ήθελε να δουλεύουμε αλλά συγχρόνως ένιωθε την ανάγκη να
κινηθεί με κάποιο παιχνίδι, ανυπομονούσε για τις «παιχνιδοδουλίτσες» μας
όπως έλεγε, γιατί έτσι κατανοούσε καλύτερα τα μαθήματά της.
Έτσι λοιπόν συχνά γράφαμε τις λέξεις της ορθογραφίας σε ξεχωριστές κάρτες και τις έβλεπε μία – μία η Ελένη. Όταν παρατηρούσε τη λέξη στην κάρτα, σηκωνόταν από το γραφείο έκανε ένα γύρο τρέχοντας και μετά έγραφε τη λέξη στο χαρτί της. Επίσης, γράφαμε σε κάρτες τις λέξεις – κλειδιά του μαθήματος που ήθελα να μάθει και τις έκρυβα σε διαφορετικά σημεία μέσα στο δωμάτιο της. Μετά την καλούσα να εντοπίσει τις κάρτες με τις λέξεις μέσα στο χώρο παίζοντας το παιχνίδι του «κρυμμένου θησαυρού». Και πολλά διάφορα άλλα σύμφωνα πάντοτε με τις επιθυμίες της και τις ανάγκες της, με αυτό τον τρόπο πετυχαίναμε να έχει η Ελένη καλύτερες μαθησιακές επιδόσεις. Τότε μου ζητούσε ευγενικά αλλά επίμονα να την επιβραβεύω με κάτι απλό όπως ένα μπράβο ή με ένα αυτοκόλλητο για τη συλλογή της.
Σήμερα η Ελένη είναι φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας στο τέταρτο έτος, μπράβο Ελένη…
