Παρατηρείστε τα παιδιά σας όσο παίζουν. Υπάρχει λόγος!

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει κάποτε πως τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι. Το παιχνίδι δεν είναι απλά για διασκέδαση αλλά βοηθά τα παιδιά να μάθουν τα πάντα για τον κόσμο που τους περιτριγυρίζει.

SandPlay Therapy -Παιχνίδια στην άμμο ενάντια στην κατάθλιψη

Φανταζόσασταν ποτέ ότι το παιχνίδι στην άμμο έχει θεραπευτικές ιδιότητες; Το SandPlay Therapy αποτελεί υποκατηγορία της εικαστικής ψυχοθεραπείας και έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, ενώ ενδείκνυται για την καταπολέμηση άγχους, κατάθλιψης και κρίσεων πανικού.

Η ζωή του αναπληρωτή σε εικόνες...!

Αγωνία, αναμονή, χτυπημένη αξιοπρέπεια, χρήματα που οριακά μπορεί να ζήσει κανείς και… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (Της εκάστοτε Υπουργικής ηγεσίας).

Μαθαίνω καλύτερα τα αγγλικά μου όταν κινούμαι...ΔΕΠ-Υ και Αγγλικα!

Η ανάγκη κίνησης των παιδιών με Δ.Ε.Π.-Υ. είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του, συνεπώς και του μαθησιακού προφίλ τους. Η ένταξη της προκαθορισμένης, ως προς το είδος και τη διάρκειά της, κίνησης στο πλαίσιο της εκμάθησης των αγγλικών είναι αναγκαία προϋπόθεση, ώστε να διατηρηθεί θετικό το κίνητρο του παιδιού.

Το παιδί με διαβήτη τύπου 1 (Type 1 Diabetes)

Το παιδί σας, το οποίο πριν από τρία χρόνια παρουσίασε διαβήτη τύπου 1, τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να δυσανασχετεί με την κατάσταση του. Σας λέει ότι βαρέθηκε να διαφέρει από τα άλλα παιδιά και να μη μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και ότι είναι καταδικασμένο σε όλη του τη ζωή να κάνει ινσουλίνες και μετρήσεις. Αναρωτιέστε πώς μπορείτε να το βοηθήσετε; Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά", "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά", "Οι γονείς χωρίζουν" και "Παιδιά στην εφηβεία, γονείς σε κρίση", κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.

Η σημασία των οικογενειακών γευμάτων για τα παιδιά

 
Οι γονείς κυρίως, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, συνειδητά ή υποσυνείδητα, επηρεάζουν τις διατροφικές συνήθειες των μικρών παιδιών.

Ο λόγος είναι ότι τα παιδιά έχουν την τάση να μιμούνται τους μεγάλους και να τους θεωρούν πρότυπα συμπεριφοράς. Τα γεύματα αποτελούν οικογενειακές στιγμές στα πλαίσια των οποίων, η διατροφή μαθαίνεται στην πράξη και οι διατροφικές συνήθειες που αποκτούν τα παιδιά από τους γονείς είναι συνήθειες που κατά πάσα πιθανότητα θα τους συνοδεύουν μία ολόκληρη ζωή.

Αυτό το βίντεο πρέπει ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΙ…

Μια απόφαση… Μια λάθος απόφαση μόνο αρκεί για να χάσεις ότι πολυτιμότερο έχεις σε αυτήν την ζωή!!!..
Η θερμοπληξία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τα παιδιά ειδικά τα βρέφη και τα νήπια που δυσκολεύονται περισσότερο να διαχειριστούν την θερμοκρασία στο σώμα τους.
Τα παιδιά δεν πρέπει να μένουν ΠΟΤΕ ΜΟΝΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.
Το καλοκαίρι και τους καλοκαιρινούς μήνες πρέπει να έχετε πάντα νερό στο αμάξι και να προσέχετε να μην ζεσταίνονται.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι μπορεί να έχει σκεφτεί κάποιος που το έχει κάνει…
Πως μπορεί να έχει νιώσει σίγουρος για την ασφάλεια του παιδιού.
Μπορεί να το έχει πάρει ο ύπνος και δεν θέλει να το ξυπνήσει, μπορεί να πει έλα μωρέ 2 λεπτάκια θα κάνω…
Δυστυχώς όμως το να μένει ένα παιδί μόνο στο αυτοκίνητο είναι άκρως επικίνδυνο για την ζωή του.
Μην το κάνετε ούτε για 1 λεπτό!

Πηγη

Έκκληση βοήθειας για το 3χρονο παιδί που έχασε το χέρι του στα Σύβοτα

Το ατύχημα του 3χρονου αγοριού από τα Σύβοτα Θεσπρωτίας πριν από λίγους μήνες είχε συγκλονίσει το Πανελλήνιο. Ο μικρούλης καθώς έπαιζε στην βεράντα του σπιτιού του έβαλε το χέρι του στο πλυντήριο ρούχων ενώ εκείνο ήταν σε λειτουργία με αποτέλεσμα να ακρωτηριασθεί.

Σήμερα οι γονείς του, απευθύνουν έκκληση σε όλους τους Έλληνες και ζητούν βοήθεια προκειμένου να γίνει η επέμβαση για την τοποθέτηση τεχνητού άκρου στον μικρό Αλτέο.

Οι Ιλίρ και Λούλα Μπίλα, απευθύνουν έκκληση σε όλους τους Έλληνες και ζητούν οικονομική βοήθεια προκειμένου να γίνει η επέμβαση για την τοποθέτηση τεχνητού άκρου στο τρίχρονο αγοράκι.

Αναλυτικά στην επιστολή τους αναφέρουν τα εξής:
Οι γονείς ILIR BILLA και LULE BILLA του πανέμορφου 3χρονου ALTEO BILLA, που έχασε το χέρι παίζοντας, κάνουμε έκκληση: Προς όλες και όλους τους φιλεύσπλαχνους Έλληνες να βοηθήσουν, από το υστέρημα τους, προκειμένου να του προσθέσουμε τεχνητό χέρι, που θα στοιχίσει πάνω από 20.000€! Εμείς είμαστε πάμπτωχοι και άνεργοι! Ανοίξαμε λογαριασμό στην Τράπεζα Πειραιώς για μοναδικό σκοπό την προσθήκη του δεξιού χεριού του ALTEO BILLA!

O λογαριασμός είναι: 660 112 79 85 672

Ευχαριστούμε όλες και όλους, για κάθε προσφορά. Ο παντοδύναμος Θεός να σας τα ανταποδώσει στα πολλαπλάσια!

Σας Ευχαριστούμε
ILIR BILLA, LULE BILLA

Πηγή

Μάθετε γιατί πρέπει να μάθει το παιδί σας κάποιο μουσικό όργανο

Η μουσική βελτιώνει την ακοή και το IQ!

Σύμφωνα με έρευνες, όταν ένα παιδί μαθαίνει από νωρίς ένα μουσικό όργανο, εκπαιδεύει τον εγκέφαλο του να ανταποκρίνεται πιο γρήγορα στους ήχους, σε μεταγενέστερη ηλικία. Το πιάνο, το βιολί, το ακορντεόν, η κιθάρα συμβάλλουν εξίσου στη βελτίωση της ακοής.

Αληθινή ιστορία:«Η κόρη μου δεν έχει δικαίωμα στη μάθηση επειδή είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες»

Το κείμενο αυτό, είναι μία καταγγελία από μία μητέρα- εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής που το 4,5 χρονών κοριτσάκι της, είναι επίσης παιδί με ειδικές ανάγκες.

Προκαλεί με δηλώσεις υπέρ της έκτρωσης εμβρύων με Σύνδρομο Down..“abort it and try again”

Διχάζει και πάλι με τις δηλώσεις του για την έκτρωση εμβρύων με Σύνδρομο Down ο βρετανός εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας Ρίτσαρντ Ντόκινς.

Συναγερμός στους γονείς! Ονειροπαγίδα στο facebook για ανυποψίαστα ανήλικα κοριτσάκια.

Την αθωότητα της εφηβείας εκμεταλλεύονται κυκλώματα από το Πακιστάν και τις Φιλιππίνες που έχουν στήσει «ονειροπαγίδες» στο διαδίκτυο σε ανήλικα κορίτσια και τα καλούν να ποζάρουν σε πρόστυχες στάσεις, κάνοντας στριπτίζ μπροστά στις κάμερες των υπολογιστών τους, με την υπόσχεση ότι θα τους εξασφαλίσουν καριέρα στο μόντελινγκ και στα χορευτικά συγκροτήματα που συνοδεύουν διάσημους μουσικούς, μεταξύ των οποίων και τη Lady Gaga!

Τι άλλο θα ακούσουμε...! Ευθανασία στους φτωχούς προτείνει η υπουργός Υγείας στη Λιθουανία(Euthanasia could be option for poor, says Lithuanian health minister)

«Η ευθανασία θα μπορούσε να αποτελεί μία χρήσιμη εναλλακτική για όσους δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και πάσχουν από βαριές ασθένειες» δήλωσε η νέα υπουργός Υγείας της Λιθουανίας, Rimantė Šalaševičiūtė, αφήνοντας άπαντες άναυδους.

Σκύλοι Θεραπευτικής Επαφής (Pet-Assisted Therapy)

Η σχέση ανθρώπου-ζώου είναι αναμφισβήτητα πολύ ισχυρή. Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι συμφωνούν ότι τα ζώα έχουν θετική επίδραση στην ζωή μας.

Άλλωστε τα σκυλιά έχουν αποδείξει την αξία τους ως φύλακες, κυνηγοί, βοηθοί σε εργασίες, διασώστες, σύντροφοι και ως θεραπευτές.

Η σπάνια νόσος του Γκοσέ χτυπά και τους Ελληνες!

Είναι σπάνια και προκαλείται από την έλλειψη ενός ενζύμου από τον οργανισμό. Ο λόγος για τη νόσο του Γκοσέ, από την οποία πάσχουν εκατοντάδες Ελληνες.

Η νόσος του Γκοσέ είναι μια σπάνια κληρονομική γενετική διαταραχή που οφείλεται στην έλλειψη ενός ενζύμου που ονομάζεται γλυκοσερεβροσιδάση από τον οργανισμό του ανθρώπου. Υπολογίζεται ότι επηρεάζει έναν στους 100.000 ανθρώπους του γενικού πληθυσμού, ενώ στην Ελλάδα οι πάσχοντες ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες.

Επιστροφή στο σχολείο- Προετοιμασία και στήριξη

Ο Αύγουστος έχει φτάσει στο τέλος του, τα εμπορικά καταστήματα και κατά βάση τα βιβλιοπωλεία έχουν ήδη αρχίσει να προβάλλουν την νέα φθινοπωρινή μόδα, τις νέες τσάντες και όλα τα σχολικά είδη που είναι απαραίτητα για το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. Η επιστροφή των παιδιών στο σχολείο είναι μια περίοδος που απαιτεί προετοιμασία τόσο υλική όσο και ψυχολογική.

Η ενδοοικογενειακή βία και οι επιπτώσεις από έναν Έλληνα δημιουργό animation

Άγγελος Ροδιτάκης, σπουδαστής στην Αθήνα

«Ένα νέο animation μικρού μήκους έρχεται μέσα σε δύο λεπτά να δώσει μια συγκλονιστική εκδοχή της…»
Το εκπληκτικό video είναι προϊόν εργασίας του Άγγελου Ροδιτάκη, ενός νέου Έλληνα σπουδαστή στην Αθήνα, ο οποίος κατάφερε μέσα σε δύο λεπτά να αποδείξει τόσο το ταλέντο όσο και την ευαισθητοποίησή του στη μάστιγα της ενδοοικογενειακής βίας.

Τηλεόραση και γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών

Όταν είναι ανοιχτή η τηλεόραση, οι γονείς μιλούν λιγότερο στα παιδιά τους

Ο ήχος που βγαίνει από τα ηχεία της τηλεόρασης, ακόμη κι όταν δεν παρακολουθεί κανείς το «κουτί» είναι κάτι πολύ κοινό στα περισσότερα νοικοκυριά.
Σύμφωνα όμως με αμερικανούς ερευνητές, εκτός από το λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος μπορεί να προκαλεί κι άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες.
Όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, ο βόμβος που προέρχεται από την τηλεόραση μπορεί να επηρεάσει τη γλωσσική ανάπτυξη των νηπίων.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι παιδιά αναπτύσσουν τις γλωσσικές τους δεξιότητες ακούγοντας τους γονείς τους να μιλούν.

Όμως οι γονείς τείνουν να μιλούν στα παιδιά τους λιγότερο, όταν η τηλεόραση είναι ανοιχτή.
Στο πλαίσιο της έρευνάς τους μελέτησαν τη συμπεριφορά γονέων, τα παιδιά των οποίων ήταν 12, 24 και 36 μηνών, όταν στο ίδιο δωμάτιο που έπαιζαν υπήρχε μια τηλεόραση σε λειτουργία.

Σύνδρομο Tourette (ΣΤ)..4-6 παιδιά στα 1000! Εσείς το γνωρίζετε;

 

Tι είναι το Σύνδρομο Τourette;

Το Σύνδρομο Tourette (Τουρέτ) ή αλλιώς Σύνδρομο Gilles de la Tourette είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από την παρουσία πολλαπλών κινητικών και φωνητικών τικ.

Τα τικ είναι ξαφνικές, ταχείες, επαναλαμβανόμενες, άσκοπες, άρρυθμες, στερεοτυπικές συσπάσεις κινητικών ή φωνητικών μυών. Υπάρχουν δυο είδη τικ: Κινητικά και φωνητικά. Τα τικ επίσης μπορεί να είναι απλά ή πολύπλοκα.

Οδηγούσε μεθυσμένος... αναπηρικό καροτσάκι

Στο εδώλιο κινδυνεύει να καθίσει ένας νεαρός Νορβηγός με ειδικές ανάγκες, καθώς συνελήφθη από αστυνομικούς επειδή οδηγούσε μεθυσμένος το. . . αναπηρικό αμαξίδιό του.

 
Ο Θόργκεϊρ Μπενγιάμινσεν, που πάσχει από μυική δυστροφία, επέστρεφε στο σπίτι του μετά από μια κρασοκατάνυξη όταν οι αστυνομικοί τον εντόπισαν να κινείται με το αμαξίδιό του σε κεντρικό δρόμο του Μόλντε, στη δυτική Νορβηγία.

Κινέζικα θα διδάσκονται από τη νέα σχολική χρονιά οι μαθητές 9 Πρότυπων και Πειραματικών σχολείων

Την κινεζική γλώσσα θα διδάσκονται από τη νέα σχολική χρονιά οι μαθητές του Γυμνασίου Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων.

Σύντομα 21 εθελοντές Κινέζοι εκπαιδευτικοί θα έρθουν στη χώρα μας και θα στελεχώσουν εννέα σχολεία, ενώ τα μαθήματα θα αρχίσουν τον Οκτώβριο και θα διεξάγονται σε σταθερή εβδομαδιαία βάση σε δύο διδακτικές ώρες.

Στην Ελλάδα του 2014..Η ρατσιστική επίθεση στο παιδί με σύνδρομο down, ο καφές και η σφουγγαρίστρα...

Η ιστορία που κάνει το γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες μέρες

Τα παιδιά με το σύνδρομο down είναι χαρισματικά.
Έχουν ψυχή, δύναμη και γονείς που δεν τα ξεχωρίζουν από τα αδέλφια τους ή από τα άλλα παιδάκια. Αρκετές φορές έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας ιστορίες με μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά με σύνδρομο down και όπως γράφουν στα προσωπικά τους blogs, τα θεωρούν τα πιο όμορφα του κόσμου. Εξάλλου η ομορφιά της ψυχής δεν συγκρίνεται με κάτι άλλο.

Διαταραχή αισθητηριακής ρύθμισης: Τι είναι και πώς αντιμετωπίζεται;

Αισθητηριακή ενοποίηση ονομάζουμε την συνεργασία όλων των αισθήσεων στη μεταφορά και την επεξεργασία ενός ερεθίσματος από το περιβάλλον στον εγκέφαλο και την ανάλυση του σε λειτουργική αντίληψη.

Προσοχή! Αν ανεβάζετε φωτογραφίες από το κινητό σας στο διαδίκτυο,πρέπει να δείτε οπωσδήποτε το βίντεο!

Μεγάλη προσοχή σε όσους τραβούν φωτογραφίες από το κινητό τους και τις αναρτούν στο διαδίκτυο.. Παρακολουθήστε οπωσδήποτε το βίντεο που ακολουθεί, και μοιράστε τις πληροφορίες που αναφέρει σε οποιονδήποτε κάνει κάτι ανάλογο…

Πολύτιμο διαδικτυακό εργαλείο!

Prosvasis: Ενα σημαντικό διαδικτυακό εργαλείο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες -Χαρτογραφεί τους προσβάσιμους χώρους σε όλη την Ελλάδα

Ενα πολύτιμο διαδικτυακό εργαλείο για τα άτομα με κινητικά προβλήματα έχουν δημιουργήσει τέσσερις φοιτητές του Τμήματος Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών χαρτογραφώντας τους προσβάσιμους χώρους και θέσεις σε όλη την Ελλάδα.

Ψυχίατρος αναφέρει πως παιδί έχασε $20.000 στο πόκερ

Με αυτό το  εξώφυλλο η Αμερικανική εφημερίδα Newsweek προσπάθησε να ενημερώσει το κοινό για τους κινδύνους που κρύβει ο online τζόγος, ιδιαίτερα για τα παιδιά.

Σύμφωνα με το άρθρο, “Αυτοί που γεννήθηκαν και ενηλικιώθηκαν κοντά στο 2000 είναι αυτοί που παίρνουν εύκολο ρίσκο, μεγάλωσαν στην τεχνολογία με τα video games και παρακολούθησαν άλλους νέους παίκτες να κερδίζουν μεγάλα ποσά στο World Series of Poker, και πιστεύουν ότι είναι εξυπνότεροι από όλους τους άλλους”, αναφέρει ο ψυχίατρος Jeffrey Derevensky.

Μια 16χρονη γίνεται «πολεμική ανταποκρίτρια» στην Παλαιστίνη από το... Twitter της!

Μία 16χρονη στη Λωρίδα της Γάζας έχει γίνει γνωστή ανεβάζοντας διαρκώς στο Twitter φωτογραφίες, βίντεο και πληροφορίες από την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή!

Ανάπτυξη και όρια στο παιδί.Πολύτιμες συμβουλές!

Η νηπιακή ηλικία εκτείνεται από το 2ο περίπου έτος ζωής έως το 6ο έτος. Κάπου ανάμεσα στα 2 ½ και στα 3 χρόνια τα παιδιά αρχίζουν να ελέγχουν την παρορμητική νηπιακή συμπεριφορά. Στο παιδικό σταθμό αρχίζουν να παίζουν μαζί αντί για δίπλα - δίπλα, όπως κάνουν τα νεότερα παιδιά. Μαθαίνουν να περιμένουν, αν και όχι για πολύ, μπορούν να ελέγχουν τις εκρήξεις τους και μπορούν να χωριστούν από τη μαμά τους και να μείνουν με φίλους.

Καθώς τα παιδιά μεταβαίνουν στη νηπιακή ηλικία εντυπωσιάζονται από την απίστευτη επιτάχυνση με την οποία εμφανίζονται ικανότητες που τα απελευθερώνουν. Ξαφνικά μπορούν να σταθούν, να περπατήσουν, να σκαρφαλώσουν και να τρέξουν. Έχουν την ικανότητα να χειριστούν αντικείμενα, να αγγίξουν, να διαλύσουν πράγματα και να κάνουν κόλπα. Εντυπωσιάζονται και υπερενθουσιάζονται από τη δύναμη της συμπεριφοράς τους. Είναι σαν κάποιος να άφησε ανοιχτή την πόρτα ενός τρομερού οπλοστασίου συμπεριφορών το οποίο, δυστυχώς, δεν ξέρουν να χρησιμοποιήσουν με σοφία.

Αυτή είναι μία ενθουσιώδης εποχή για τα νήπια, που δεν της λείπουν όμως τα μπερδέματα και τα νεύρα. Ανακαλύπτουν πως η χρήση αυτών των καινούργιων ικανοτήτων τα βάζει στο κέντρο της προσοχής, αυτό όμως μερικές φορές έχει αντίθετα αποτελέσματα, αφού οι οργισμένες αντιδράσεις που συχνά προξενούν τους στερούν την τρυφερότητα και την αγάπη που απολάμβαναν σαν μωρά.
Νευριάζουν γιατί τα μυαλουδάκια τους κατεβάζουν συνέχεια ενδιαφέρουσες ιδέες, τις οποίες η ανωριμότητα του σωματικού τους συντονισμού τα εμποδίζει να εκτελέσουν. Για τους γονείς, η νηπιακή ηλικία είναι η ηλικία που θα ασκήσουν κάποιον έλεγχο, καθοδηγώντας τρυφερά, θέτοντας όρια, αποφεύγοντας την αντιπαράθεση και παραμένοντας 100% σταθεροί εκεί που χρειάζεται.
Για τα παιδιά, η νηπιακή ηλικία έχει να κάνει με τον έλεγχο του σώματός τους και της συμπεριφοράς τους.
Δηλαδή:

• Έλεγχος σωματικών λειτουργιών.
• Έλεγχος παρορμήσεων. Να μάθουν, πως οι απαιτήσεις τους δεν ικανοποιούνται αυτόματα.
• Έλεγχος της οργής της αποτυχίας. Να γνωρίζουν πως θέλουν να φάνε μόνα τους, άλλα να αποδέχονται πως δεν μπορούν να το κάνουν με επιτυχία.
• Έλεγχος της συμπεριφοράς. Να μάθουν, πως οι νευρικές κρίσεις δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να επηρεάσεις τους ανθρώπους.
• Έλεγχος του φόβου αποχωρισμού. Να μπορούν να αποχωρίζονται τους γονείς για να πάνε στο παιδικό σταθμό και αργότερα στο σχολείο.
• Έλεγχος του εγωκεντρισμού. Να μοιράζονται την προσοχή, τα υπάρχοντα, να μη διακόπτουν και να συνειδητοποιούν πως και οι άλλοι έχουν δικαιώματα.

Στα χρόνια που δουλεύω με παιδιά και γονείς έχω διαπιστώσει κυρίως έξι αλήθειες, που κάνουν τα παιδιά να ανθίζουν και αυτές είναι:
1) Όταν αισθάνονται ότι τα αγαπούν και τα θέλουν.
2) Όταν ζουν σε χαρούμενα, χωρίς ένταση σπίτια.
3) Όταν έχουν γονείς που είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν το χρόνο τους, όταν το παιδί τους τον χρειαστεί.
4) Όταν παίρνουν καλά παραδείγματα από τους μεγάλους.
5) Όταν λαμβάνουν σαφή και ξεκάθαρη ανατροφή.
6) Όταν τα μεγαλώνουν γονείς με αυτοπεποίθηση.

Θα ξεκινήσω με το τελευταίο. Η ζωή είναι δύσκολη για τους σημερινούς γονείς, εξαιτίας του δύσκολου και ξέφρενου τρόπου ζωής, του ανταγωνισμού, της απομόνωσης, αλλά και των πολλών προσδοκιών. Οι περισσότεροι γονείς κάνετε εκπληκτικά καλή δουλειά, αλλά πολλοί δεν το συνειδητοποιείτε. Και αυτό έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που αναφέρθηκε λίγο πιο πάνω.
Η αυτοπεποίθηση είναι αυτό που κάνει τους γονείς θετικούς, δυνατούς και τους δίνει τα ηνία. Όταν η αυτοπεποίθηση είναι σε υψηλά επίπεδα, τα καθημερινά προβλήματα μοιάζουν με μικροσκοπικούς λοφίσκους. Η αυτοπεποίθηση προωθεί την αποτελεσματική πειθαρχία, που βελτιώνει τη συμπεριφορά των παιδιών και μακροπρόθεσμα σχηματίζει σε μεγάλο βαθμό τη βάση της αυτοπεποίθησης του ίδιου του παιδιού. Και πως γίνονται παιδιά με αυτοπεποίθηση; Όταν λαμβάνουν, όπως επίσης προαναφέρθηκε. σαφή και ξεκάθαρη ανατροφή, με άλλα λόγια αυτό που λέμε όρια. Τα όρια προσδιορίζουν το χώρο και το χρόνο εφαρμογής τους, παρέχουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη, αποτελούν σημεία προσανατολισμού, αλλά και ακυρώνονται, εφόσον προσδιορίζουν κανόνες συμπεριφοράς που ισχύουν μόνο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την αναπτυξιακή φάση του παιδιού.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια

Το να προσέχουμε και να σεβόμαστε τα όρια των παιδιών σημαίνει να καταφέρουμε να τους εξασφαλίσουμε συνθήκες δημιουργικής ανάπτυξης. Με αυτή την έννοια, τα όρια προστατεύουν, δεν προστατεύουν όμως από την πραγματικότητα.
Μια μητέρα μου είπε πρόσφατα στο κέντρο ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια, αλλά τόσο τα επιζητούμε κι εμείς. Και είχε τόσο δίκιο. Οι γονείς, οι παιδαγωγοί, οι δάσκαλοι και γενικότερα όλοι όσοι συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στην παιδαγωγική διαδικασία έχουν ανάγκη από όρια. Το να θέτεις όρια σημαίνει προσοχή και σεβασμό στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Και παρά το γεγονός ότι πολλοί γονείς, παιδαγωγοί και δάσκαλοι είναι πεπεισμένοι για την αναγκαιότητα της θέσπισης ορίων, όταν φτάνει η στιγμή, αμφιταλαντεύονται.
Και αυτό, επειδή υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν, ότι αφού θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, αυτό από μόνο του αποκλείει και τον περιορισμό τους από όρια. Γι' αυτό και βλέπουμε πολλές σχέσεις γονιών - παιδιών να “ξεφεύγουν” από τον έλεγχο. Οι γονείς υποφέρουν και ανέχονται τόσα πολλά μέχρι που ο “κόμπος φτάνει στο χτένι”. Τότε λοιπόν αρχίζει το άγχος, η κούραση, η αγωνία και ο θυμός (στους γονείς). Αρχίζουν και τα πρώτα σημάδια και στα παιδιά. Ο πρώτος δομημένος χώρος που αρχίζουν να δημιουργούνται τα πρώτα ψήγματα είναι φυσικά το σχολείο ή οι οικογενειακές γιορτές και συγκεντρώσεις.
Το πρώτο που θέλω να τονίσω πριν προχωρήσουμε στα επόμενα είναι ότι οι γονείς κάνουμε λάθη, και ευτυχώς που κάνουμε. Όποιος και να προσπαθήσει να μη διαπράξει λάθη κατά την ανατροφή των παιδιών, δε θα τα καταφέρει. Πρώτα απ’ όλα επειδή θα αναλωθεί στην προσπάθεια να το αποφύγει.
Στους γονείς που ζουν με το άγχος, ένα πράγμα έχω να πω. Έχουν δικαίωμα να κάνουν μόνο μέχρι δέκα λάθη την ημέρα. Διότι αν πιεστούμε για να αποφύγουμε τις ενδεχόμενες αστοχίες και να τα κάνουμε όλα σωστά, αυτό οδηγεί τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας σε συναισθηματική αποστείρωση. Η διαδικασία της ανατροφής έχει να κάνει με τριβές, με διαμάχες, αλλά και με αρμονική συνύπαρξη, με συμφωνίες και ασυμφωνίες.
Η ικανότητα, λοιπόν, να θέτει κάποιος όρια στον εαυτό του και στους άλλους είναι μια μακρά διαδρομή, όπου το κάθε βήμα περικλείει πρόοδο, σύγκρουση, ανασφάλεια, επιβεβαίωση, στασιμότητα. Η θέσπιση των ορίων αποτελεί μερικές φορές ένα επιπρόσθετο βάρος στην καθημερινότητα της ανατροφής. Και όμως, τα όρια στο τέλος μάλλον μας απελευθερώνουν από τις καθημερινές τριβές. Αυτό που χρειάζεται να ξέρει κάποιος γονιός είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται όρια, τα έχουν ανάγκη. Ανάγκη πρωτίστως για ενδυνάμωση της αυτονομίας τους, του σεβασμού τους, της σταθερότητας, στη σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα, στον προσανατολισμό τους. Τα όρια διδάσκουν στα παιδιά τι μπορούν και τι όχι, ανάλογα με την κάθε φάση τις εξέλιξής τους.
Γύρω από τα σύνορα των ορίων υπάρχουν δυνατότητες και ικανότητες τις οποίες τα παιδιά μπορούν να ανακαλύψουν, να κατακτήσουν και να υιοθετήσουν. Χωρίς όρια δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ετοιμότητα και θέληση για απόδοση. Τελικά τα όρια επισημαίνουν στο παιδί να προσέχει και να σέβεται και τα όρια των άλλων. Χωρίς όρια και αμοιβαίο σεβασμό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνική συνύπαρξη και συντροφικότητα στις σχέσεις όχι μόνο τις οικογενειακές, αλλά και τις κοινωνικές. Και βεβαίως τα παιδιά χρειάζονται γονείς που θέτουν όρια πρώτα στον εαυτό τους.
Αυτό σημαίνει να είναι κανείς έτοιμος να μάθει από τα παιδιά του, από τον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα τους, αλλά ταυτόχρονα να τιμά και να υπερασπίζεται και τα δικά του όρια. Για τους γονείς, τα όρια σηματοδοτούν ότι υπάρχει προσωπική ζωή, πέρα από την ενασχόλησή τους με τα παιδιά. Οι γονείς έχουν το δικαίωμα να ζουν και ως αυτόνομες προσωπικότητες, πέρα από το γονεϊκό ρόλο. Και όσο πιο έντονα το εισπράττουν αυτό τα παιδιά τόσο οι σχέσεις με τους γονείς τους ισορροπούν καλύτερα μεταξύ εγγύτητας και απόστασης, σεβασμού και ανεξαρτησίας, υπευθυνότητας και ελευθερίας.
Τα όρια δεν έχουν καμία σχέση με την τιμωρία και τις απειλές. Όταν η σκληρότητα, η αυστηρότητα και η συνέπεια μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, τότε τα όρια ως παιδαγωγική τακτική χρωματίζονται αρνητικά. Τότε η θέσπιση ορίων εκλαμβάνεται σαν προβληματική μέθοδος, η οποία θα έπρεπε να αποφεύγεται αν βρισκόταν κάποιος άλλος τρόπος.
Βασικές προϋποθέσεις για τη θέσπιση ορίων είναι η αποδοχή, η ειλικρίνεια, η διαφάνεια, ο αμοιβαίος σεβασμός και η σταθερότητα. Όποιος θέτει όρια στα παιδιά, οφείλει να αναγνωρίζει τα δικά τους όρια. Οφείλει να αναγνωρίζει ότι και τα παιδιά χρειάζονται τον προσωπικό τους χώρο, για να αναπτυχθούν τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά.

Πηγή

Η Ελληνίδα που σχεδιάζει μία πρότυπη πλατφόρμα ανάγνωσης για δυσλεκτικούς στο διαδίκτυο!

Η Μαίρη Τσιάνα σχεδιάζει μία πρότυπη πλατφόρμα ανάγνωσης για δυσλεκτικούς στο διαδίκτυο!

Όταν πήρε το λόγο ήταν αγχωμένη.

 «3asyR! Μπορείς να το διαβάσεις αυτό;», είπε και όλοι την κοίταξαν με περιέργεια στην αίθουσα του Start Up Live, που έγινε στον συνεργατικό χώρο coho - the coworking space. «Εγώ μπορώ, γιατί είμαι δυσλεκτική», συνέχισε. Στα 3 λεπτά που κράτησε η παρουσίασή της απέδειξε στους παρευρισκόμενους γιατί το 3asyR (easy reader), το πρότζεκτ δηλαδή που έχει στο μυαλό της, μπορεί να κάνει την ανάγνωση στο διαδίκτυο μια ευχάριστη διαδικασία και να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το διαδίκτυο ένας δυσλεκτικός. 

Λίγη ώρα μετά το τέλος της διαδικασίας και με τον έπαινο στο χέρι κάθισε απέναντί μας και μας αφηγήθηκε τη δική της ιστορία.

 «Είναι δύσκολο να είσαι δυσλεκτικός στο σχολείο. Τουλάχιστον την περίοδο που πήγαινα εγώ σχολείο, υπήρχαν πολλοί ανενημέρωτοι δάσκαλοι και καθηγητές, σκέψου στη δική μου περίπτωση δεν το κατάλαβε κάνεις, τόσα χρόνια, με τρανταχτά συμπτώματα δυσλεξίας (διάσπαση προσοχής, ανορθογραφία, παραλήψεις γραμμάτων, δυσκολία στην απομνημόνευση, δυσαναγνωσία). Έβαζαν πολλές ταμπέλες τύπου «δε διαβάζει», «αφαιρείται στο μάθημα», «δε τα πάει καλά με τα μαθήματα», «δε της κόβει», «δεν θα καταφέρει να τελειώσει το σχολείο» πολλά ΔΕΝ βρε παιδί μου! Το πιο λογικό που θα έπρεπε να κάνει κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του, είναι να προσπαθήσει να δει που δυσκολεύεται το παιδί και να το βοηθήσει. Από την άλλη, όταν έχεις 30 παιδιά στη τάξη ποιο να πρωτοβοηθήσεις

Κουραζόμουν πολύ στο σχολείο, μπέρδευα το 3 με το ε, το φ με το θ, τα ι, η, οι, «αφού είναι όλα ι»! Δεν τα πήγαινα καλά με την ορθογραφία, οι ομόηχες λέξεις με διαφορετικό νόημα μεγάλο χάος, «μήλο- μύλος-μίλα» ας πούμε ή το παίρνω και το περνώ, μπορεί να τα έγραφα ανάποδα πχ ο μήλος, μήλα, τα μίλα. Ή όπως μου 'ρχοταν!» Και ύστερα ήρθε η διάγνωση. «Το ανακάλυψα πολύ αργά, στα 22 και αφού είχα τελειώσει το ΤΕΙ Λογιστικής, μέσω μιας φίλης εκπαιδευτικού, η οποία τότε έκανε πτυχιακή στη δυσλεξία. Ρώτησα τι είναι αυτό και αναφέροντάς μου τα συμπτώματα διαπίστωσα ότι είχα τα περισσότερα και έτσι μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω. Πήγα λοιπόν σε ανάλογο δημόσιο κέντρο, όπου σε εξετάζουν εξειδικευμένοι στη δυσλεξία ψυχολόγοι και λογοθεραπευτές και διαγνώστηκε και επισήμως η δυσλεξία μου. Από εκεί και έπειτα, άλλαξε η αντιμετώπιση που είχα η ίδια για τον εαυτό μου, έμαθα τι φταίει και όλα καλά! Άρχισα να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και να κάνω βήματα μπροστά. Επίσης να με δικαιολογώ στους φίλους μου, ότι η δυσλεξία φταίει για το πόσο αδέξια είμαι (γέλια). Αν χαρακτήριζα το σχολείο «κόλαση», το πανεπιστήμιο για μένα ήταν «παράδεισος», δεν είχα θέματα με τους καθηγητές και το σύστημα του πανεπιστήμιου δεν είναι πιεστικό, έχεις την επιλογή να παίρνεις τα μαθήματα που θες, να παρακολουθείς όποια θες, κάνεις εργασίες, αναπτύσσεις την δημιουργικότητα σου. 

Στην πρώτη σχολή δε το γνώριζα, αν έδινα τα μαθήματα προφορικά ίσως να είχα καλύτερο βαθμό πτυχίου και αυτό γιατί με βοηθά να εξηγήσω τι θέλω να πω με δικά μου λόγια, δε το 'χω με την παπαγαλία! Στη δεύτερη σχολή, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε, έδινα τα μαθήματα προφορικά (σε όσα χρειαζόταν γραπτές εξετάσεις και δεν μπορούσα να τα αποφύγω, επέλεγα εκείνα που έκανες εργασίες και ήταν πιο δημιουργικά, έπειτα είχα χρόνο να σκεφτώ και να διορθώσω ότι χρειαζόταν). Αν με ρωτάς θεωρώ όλο το σύστημα των εξετάσεων λάθος, από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, είναι σαν να κρίνεις μέσα σε λίγες ώρες όλη την παρουσία του παιδιού στο τρίμηνο. Είναι άδικο. Βασικά, αν πιάσουμε την κουβέντα για το εκπαιδευτικό σύστημα, δε θα τελειώσει ποτέ! Ονειρεύομαι ένα σχολείο, διαδραστικό και ελεύθερο, να χαίρονται τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, να το διασκεδάζουν, να συνεργάζονται με τους καθηγητές και να μαθαίνουν ουσιαστικά να μην παπαγαλίζουν! Ίσως είμαι αρκετά ονειροπόλα, δε ξέρω». Υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης και ρατσισμός στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα προς τον δυσλεκτικό; «Ναι, τόσο στην δική μου περίπτωση όσο και από εμπειρίες άλλων δυσλεκτικών παιδιών, μαθαίνω ότι δυστυχώς και τα τελευταία χρόνια, που οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν τι είναι η δυσλεξία, φέρονται στους μαθητές σαν να έχουν κάποια πάθηση, ή είναι κάτι κατώτερο. Τα δυσλεκτικά παιδιά δεν έχουν χαμηλή νοημοσύνη, το μόνο που θέλουν είναι κατανόηση, προσοχή και βοήθεια από τους καθηγητές, γιατί, πολλές φορές, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και σκαλώνουμε. Και αγάπη! Και υπομονή!».

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο πρότζεκτ; «Δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα στην ανάγνωση και χρειαζόμουν ένα εργαλείο για να με βοηθάει στο διάβασμα στο διαδίκτυο. Το είχα συζητήσει με έναν φίλο μου και του άρεσε η ιδέα μου. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε ότι θα γίνει το start up live Thessaloniki, με προέτρεψε να το κάνω και πήγα. Η ιδέα έχει να κάνει με τη δημιουργία μίας πλατφόρμας όπου ο δυσλεκτικός θα μπορεί να διαβάσει χωρίς να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα το κείμενο που επιθυμεί. Δε θα δυσκολεύεται στην ανάγνωση, δε θα μπερδεύει τα γράμματα, δε θα χάνει τη σειρά του, επομένως και το νόημα και δε θα αποσπάται η προσοχή του. Είναι στοιχεία που κι εμένα την ίδια με δυσκολεύουν πολύ στην ανάγνωση και δεν ευχαριστιέμαι πολλές φορές τη διαδικασία και τα παρατάω. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως πρέπει κάτι να κάνω, να προτείνω. Το συγκεκριμένο, λοιπόν, σου επιτρέπει να διαβάζεις ευκολότερα και να μην αποσυντονίζεσαι μέσα από μία σειρά από facilities που συνεχώς θα διευρύνουμε μέχρι να βγει η πλατφόρμα στην αγορά. Αρκετά σημαντικό στοιχείο, ας πούμε, θα είναι ότι θα μπορείς να μαρκάρεις και να υπογραμμίζεις συγκεκριμένα χωρία του κειμένου ώστε να ευκολύνεσαι στη διαδικασία. Μέχρι τότε βρίσκομαι σε ένα ατελείωτο τρέξιμο. Ελπίζω να είναι ένα βήμα για να μην νιώθουν οι δυσλεκτικοί απομονωμένοι και στο διαδίκτυο».

Πηγή: www.lifo.gr

Εξοργιστικό! Οικογένεια με αυτιστικό παιδί έλαβε ένα σοκαριστικό γράμμα..

Σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση είναι η οικογένεια ενός 13χρονου αυτιστικού αγοριού από τον Καναδά, μετά από το αποτροπιαστικό, ανώνυμο γράμμα που έλαβαν, το οποίο τους παρακινεί να σκοτώσουν τον γιο τους για να απαλλαχθούν από την παρουσία του!

Συγκεκριμένα, η γυναίκα που έστειλε την απαράδεκτη επιστολή  γράφει πως θα πρέπει να του κάνουν ευθανασία και στη συνέχεια να δωρίσουν όσα όργανά του δεν είναι... πειραγμένα από την ασθένειά του. «Μόνο έτσι θα φανεί χρήσιμος για κάποιους» είναι τα λόγια της.
Η μητέρα του άρρωστου 13χρονου, μετά από την παραλαβή του συγκεκριμένου γράμματος, έσπευσε να το μοιραστεί στα Καναδικά μέσα.
Όπως λέει ο 13χρονος γιος της, Μαξ Μπέγκλεϊ, περνάει τα πρωινά με τη γιαγιά του, η οποία τον αφήνει να βγαίνει έξω (όπως είναι λογικό) για να παίξει, να περπατήσει και να διασκεδάσει, όπως κάθε παιδί.

Αυτό ήταν και το γεγονός που εξόργισε κάποια από τις γειτόνισσές τους και έφτασε σε σημείο να αποστείλει το παρακάτω γράμμα στην οικογένεια.
«Προς την κυρία που μένει σε αυτή τη διεύθυνση
Ζω και εγώ σε αυτή τη γειτονιά και έχω πρόβλημα! Έχετε ένα παιδί που είναι διανοητικά καθυστερημένο και αποφασίσατε πως είναι καλή ιδέα να το αφήνετε έξω στη γειτονιά; Εγωιστικά, αφήνετε αυτό το παιδί να βγαίνει έξω κάθε μέρα και να δημιουργεί πρόβλημα σε όλους τους υπόλοιπους! Οι θόρυβοι που βγάζει είναι φρικτοί!
Τρομάζει τα δικά μου, κανονικά παιδιά! Όταν νομίζετε ότι το δικό σας ηλίθιο παιδί θέλει να πάρει φρέσκο αέρα να μην το αφήνεται να βγαίνει στη γειτονιά. Να το πηγαίνετε στο πάρκο, στην εξοχή! Αφήστε τον να κάνει θόρυβο σε εκείνα τα μέρη και όχι μέσα στη γειτονιά! Μωρά που κλαίνε, μουσική ακόμη και σκύλοι που γαυγίζουν είναι φυσιολογικοί ήχοι για μια γειτονιά! Αυτός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!»
Είναι καθυστερημένος και θα είναι πάντα έτσι! Ποιος στο διάολο θα ενδιαφερθεί γι΄αυτόν; Κανείς εργοδότης δεν θα τον προσλάβει. Κανένα κορίτσι δεν θα τον παντρευτεί/αγαπήσει και εσύ δεν πρόκειται να ζήσεις για πάντα! Προσωπικά, πιστεύω πως θα πρέπει να δωρίσετε όσα όργανά του δεν είναι πειραγμένα. Πως αλλιώς θα φανεί χρήσιμος σε κάποιον; Έχετε ένα καθυστερημένο παιδί! Πάρτε το απόφαση χωρίς να ενοχλείτε! Τι δικαίωμα έχετε να ενοχλείτε εργαζόμενους ανθρώπους. ΜΙΣΩ ανθρώπους σαν και εσάς που νομίζετε πως επειδή έχετε παιδί με ειδικές ανάγκες, θα πρέπει να σας συμπεριφερόμαστε διαφορετικά! Για τον Θεό!
Κάντε ένα τεράστιο καλό για την κοινωνία και ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΤΕ! Φύγετε μακριά από γειτονιές. Να πάτε να ζήσετε σε ένα τροχόσπιτο μέσα στα δάση ή κάτι τέτοιο για το αγρίμι-παιδί σας! Κανείς δεν σας θέλει εδώ αλλά δεν έχουν τα κότσια να σας το πουν!

Κάντε, λοιπόν, το καλό και ή μετακομίστε ή κάντε του ευθανασία! Έτσι, θα είμαστε ΟΛΟΙ καλύτερα!

Δική σας, μια εξοργισμένη μητέρα».






 Πηγή

"Το Αυγό" του αυτισμού...

Ένα αβγό ήταν το σύμβολο που επέλεξε η Εύα Βακιρτζή, επίκουρη καθηγήτρια Ειδικής Εκπαίδευσης στο Yeditepe University της Κωνσταντινούπολης, για να εξηγήσει τον δύσκολο και δυσνόητο κόσμο ενός αυτιστικού παιδιού σε συνομήλικούς του, αλλά και ενήλικες. Αβγό, γιατί το σκληρό του τσόφλι κάνει μεν δύσκολη την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αλλά επιτρέπει στον Βίκτωρα, το παιδί που κατοικεί μέσα σε αυτό, να κοιτάζει στον «έξω κόσμο». Και, όπως λέει και η συγγραφέας στο ομότιτλο βιβλίο της [«Το αυγό», σελ. 32, εκδ. Πατάκη, 2014], είναι πιθανόν, αν μαζευτούν τόσες χαραμάδες ώστε να ανοιχτεί μια τρύπα στο αβγό, εκείνος να προσπαθήσει να βγει.
«Θεωρώ ότι στη μικρή αυτή αφήγηση παρουσιάζω την κλινική εικόνα του αυτισμού με σαφή και επιστημονικό τρόπο, που μπορεί να γίνει κατανοητός από παιδιά νηπιακής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Πιστεύω ότι έτσι θα μπορούσα να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην αποδοχή των παιδιών με αυτισμό από τους συνομήλικούς τους και στην ομαλότερη ένταξή τους στο ‘τυπικό’ σχολικό περιβάλλον», δηλώνει η συγγραφέας στο «Π».

Πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τον αυτισμό σε μικρά παιδιά;
Ο αυτισμός είναι μια ιδιαίτερα σοβαρή και πολύπλοκη αναπτυξιακή διαταραχή που η έκφρασή της είναι κυρίως ψυχιατρικής φύσης. Το παιδί που βρίσκεται ψηλά στο φάσμα μπορεί να παρουσιάζει την εικόνα του κοινωνικά αποσυρμένου παιδιού, με ιδιοτροπίες, εμμονές και πολλές φορές ιδιότυπη χρήση του λόγου.
Από την άλλη, το παιδί που έχει τυπικό αυτισμό μπορεί να δώσει μια αλλόκοτη εικόνα ενός παιδιού με πολύ περιορισμένο ή χωρίς λόγο, στερεοτυπικές κινήσεις και ενασχολήσεις, ξεσπάσματα. Όλα αυτά φαίνεται δύσκολο να εξηγηθούν σε μικρά παιδιά με φυσιολογική ανάπτυξη που καλούνται να γνωρίσουν και να συνυπάρξουν με ένα παιδί με αυτισμό. Χρειάζεται στέρεα επιστημονική κατάρτιση και εμπειρία. Το πιο σημαντικό όμως είναι, και αυτό πηγάζει αποκλειστικά από την εμπειρία μου, ότι τα παιδιά [ιδιαίτερα νηπιακής και πρώτης σχολικής ηλικίας] είναι απρόσμενα δεκτικά στη διαφορετικότητα, αρκεί να δοθούν απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Η έλλειψη κοινωνικών και συναισθηματικών αγκυλώσεων και η ανεπτυγμένη φαντασία τους δημιουργούν ένα πρόσφορο και εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί η αποδοχή στη διαφορετικότητα. Επάνω σε αυτούς τους δύο άξονες πάτησε κι αυτό το βιβλίο. Προσπάθησα να εξηγήσω τον αυτισμό παρουσιάζοντας με απλά λόγια και παραδείγματα τα ίδια τα διαγνωστικά κριτήρια [μάλιστα το παραμυθάκι αυτό αποτέλεσε και εργασία στην ενότητα των διαγνωστικών κριτηρίων για τους φοιτητές μου!], απευθυνόμενη στην καθαρή και σοφή ματιά των μικρών παιδιών.


Πώς προέκυψε η ταύτιση του κόσμου ενός αυτιστικού παιδιού με το αβγό;
Καταρχάς να σου πω πώς προέκυψε η συγγραφή. Από μια τεράστια ανάγκη να μιλήσω εκ μέρους των παιδιών που βρίσκονται χαμηλά στο φάσμα του αυτισμού. Εκείνων που δεν έχουν λόγο ή αυτός είναι πολύ περιορισμένος. Είδα την ανάγκη αυτών των παιδιών να αποδείξουν ότι είναι οντότητες, ότι δεν είναι σαπουνόφουσκες που σκάνε -όπως λέει και ο Βίκτωρας- μόλις μπει μπροστά τους η ταμπέλα «αυτιστικός». Είναι ολοκληρωμένες οντότητες, με σκέψεις, συναισθήματα, προτιμήσεις και επιθυμίες που κραυγάζουν για σεβασμό και αποδοχή. Μόνο που αυτό είναι μια εσωτερική κραυγή που κάποιος έπρεπε να εξωτερικεύσει. Είχα λοιπόν τη φιλοδοξία να γίνω η φωνή τους. Παράλληλα λοιπόν με αυτήν την ανάγκη, είχε κολλήσει στο μυαλό μου ο τίτλος του βιβλίου - «Το Αυγό». Κάτι έπρεπε να κάνω με αυτό και να εξηγήσω και στον εαυτό μου γιατί η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό σχηματοποιώντας τον αυτισμό είναι «αβγό».
Το αβγό, λοιπόν, από τη μια αντιπροσωπεύει τη μήτρα. Το παιδί με αυτισμό αρνείται να βγει από εκεί, παραμένει στο προστατευμένο κέντρο της προκειμένου να μην αντιμετωπίσει τον εξωτερικό, πολύπλοκο και διαταρακτικό για αυτό κόσμο. Από την άλλη, η μήτρα αυτή έχει κέλυφος. Ένα πολύ σκληρό κέλυφος, που όμως, όπως όλα τα κελύφη, σπάει! Και σπάει, ή έστω ραγίζει, όταν το αυτιστικό παιδί νιώσει συναισθηματική ασφάλεια, η οποία, όπως σε όλους μας, μπορεί να έρθει μέσα από την αποδοχή, την αγάπη και τον σεβασμό.
 

Ποια είναι η συνηθισμένη αντιμετώπιση αυτιστικών παιδιών από τα υπόλοιπα παιδιά;
Καθώς τα παιδιά με αυτισμό δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο εξωτερικό χαρακτηριστικό -μάλιστα συνήθως είναι πολύ όμορφα- αιφνιδιάζουν τους γύρω τους με τη συμπεριφορά τους. Τα υπόλοιπα παιδιά, λοιπόν, κοιτούν, αναρωτιούνται και ρωτούν. Συνήθως ρωτούν πριν κρίνουν και πριν υιοθετήσουν αρνητικές συμπεριφορές. Τα παιδιά, ιδιαίτερα τα μικρότερα, είναι απαλλαγμένα από τις αγκυλώσεις και τις νόρμες των ενηλίκων, γι’ αυτό και η προσχολική και πρώτη σχολική ηλικία είναι οι πλέον κατάλληλες για τη γνωριμία και εξοικείωση του παιδιού με το διαφορετικό. Αν αυτή η γνωριμία γίνει ομαλά και με κατανοητό τρόπο στα παιδιά, αν τους δώσουμε να καταλάβουν, χωρίς διδακτισμό, ότι είναι απόλυτα θεμιτό να παραξενεύονται ή να ταράζονται, αλλά η ζωή είναι πολύχρωμη και ο Βίκτωρας είναι μέρος της πολυχρωμίας της, τότε, πίστεψέ με, τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Συμπεριφορές του αυτιστικού παιδιού που ενδεχομένως θα σόκαραν ή θα στεναχωρούσαν έναν ενήλικα γίνονται αποδεκτές από τα μικρά παιδιά στο πλαίσιο μιας φυσιολογικής διαφορετικότητας, στο οποίο όμως η οντότητα διατηρείται. Πάνω σε αυτήν τη διαφορετικότητα προσπαθούν να χτίσουν σχέσεις με το αυτιστικό παιδί, έστω και αν αυτές συνήθως έχουν τον χαρακτήρα του προστατευτισμού και της βοήθειας.

Τι ρόλο έχει σήμερα η εκπαίδευση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός αυτιστικού παιδιού και πόσο μπορεί να βοηθήσει;
Ένα μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι το πού θα έπρεπε να γίνεται η εκπαίδευση ενός αυτιστικού παιδιού. Τι είναι καταλληλότερο και για ποιον; Ένα ειδικό σχολείο ή ένταξη στο γενικό σχολείο τουλάχιστον μέχρι και το δημοτικό; Επειδή όμως αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση, θα σου απαντήσω μέσα από την εμπειρία μου στην Ελλάδα σε τμήματα ένταξης. Καταρχάς, εξαρτάται από τον βαθμό αυτισμού του παιδιού. Στα παιδιά που βρίσκονται χαμηλά στο φάσμα, η εκπαίδευση έχει κυρίως χαρακτήρα θεραπευτικό. Γίνονται παρεμβάσεις στο μαθησιακό κομμάτι [ανάγνωση - γραφή - προμαθηματικές και βασικές μαθηματικές έννοιες], στις κοινωνικές δεξιότητες, στη ρύθμιση της συμπεριφοράς κ.λπ. Εκεί χρειάζεται εξειδικευμένο προσωπικό που θα προσφέρει ουσιαστική θεραπευτική βοήθεια στο αυτιστικό παιδί, αλλά και θα προωθήσει και θα διευκολύνει την ένταξή του στο κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου. Όταν όμως μιλάμε για παιδιά με υψηλά λειτουργικό αυτισμό και Asperger, τότε το σχολείο καλείται να παίξει έναν αμιγώς εκπαιδευτικό ρόλο. Χρειάζεται να αναγνωριστούν οι ανάγκες του μαθητή, να γίνουν σεβαστές, χωρίς όμως να μπουν κάτω από την ταμπέλα του Asperger. Μια γνωμάτευση χρειάζεται για να μας δίνει κατευθύνσεις, όχι όμως για να αποτελέσει φίλτρο των σκέψεων και των συμπεριφορών μας προς το παιδί που τη φέρει. Αν το υιοθετήσουμε αυτό ως εκπαιδευτικοί, τότε μπορούμε από τη μια να βοηθήσουμε ουσιαστικά το παιδί να εξελιχθεί σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα βοηθώντας μαθησιακά και κυρίως τονώνοντας τον ψυχισμό και την αυτοεκτίμησή του και, από την άλλη, να εμπνεύσουμε στους υπόλοιπους μαθητές την αποδοχή και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Άλλωστε αυτοί οι δύο πόλοι αλληλοεξαρτώνται.

Πώς βγαίνει ένα παιδί από το αβγό του;
Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του διδακτορικού μου και κυρίως στη μετέπειτα εμπειρία μου, κατέληξα στη διαπίστωση ότι βελτιώνοντας και ενεργοποιώντας το κομμάτι της συναισθηματικής σύνδεσης μπορούμε να παρέμβουμε και σε άλλες δυσλειτουργίες που αφορούν περιοχές της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ακόμα και της επικοινωνίας. Προϋπόθεση για αυτό δεν αποτελεί μόνο η επιστημονική κατάρτιση. Όσο και αν ακουστεί απλοϊκό, η εκδήλωση αυθεντικών συναισθημάτων σεβασμού και αποδοχής προς το αυτιστικό παιδί από τον κοινωνικό του περίγυρο βοηθούν ουσιαστικά στο χτίσιμο συναισθηματικής ασφάλειας και στην πιθανή δημιουργία σχέσεων - ένας τομέας ιδιαίτερα προβληματικός στον αυτισμό. Το παιδί με αυτισμό, όσο και αν φαίνεται κλεισμένο στον εαυτό του, έχει τις ίδιες συναισθηματικές ανάγκες με τον καθένα μας. Όταν λοιπόν καταλάβουμε την ιδιαιτερότητά του, αλλά και όταν μπορέσουμε να δούμε πέρα από αυτήν, χωρίς να φιλτράρουμε συμπεριφορές και προσεγγίσεις μέσα από την ταμπέλα «αυτισμός», όταν μπορέσουμε να δούμε με την καθαρή ματιά των παιδιών και δείξουμε την αγάπη και τον σεβασμό μας στα όμορφα και ιδιαίτερα αυτά παιδιά, τότε θα διευκολύνουμε την έξοδο από το αβγό τους ή έστω, όπως λέει ο Βίκτωρας, θα τα βοηθήσουμε να βγάλουν «και κανένα χέρι ή πόδι να πάρει αέρα!!».

Πηγή