Σε μια πολύ αξιόλογη ιστοσελίδα διαβάσαμε την ακόλουθη ιστορία και θελήσαμε να τη μοιραστούμε μαζί σας.
"Είμαι μια μανούλα πολύ χαρούμενη! Με 2 παιδάκια μικρά θαυματάκια!! Καλά… μάλλον έτσι θα χαρακτηρίζετε όλες σας τα παιδάκια σας, ε;
Η κόρη μου ειναι σχεδόν 4 χρονών και ο
γιος μου 20 μηνών… Η ζωή όντως άλλαξε πολύ όταν αποκτήσαμε το πρώτο μας
παιδάκι… Και κανένας δε φαντάζεται πόσο πολύ αλλάζει η ζωή αν δε γίνει
και ο ίδιος γονιός! Φυσικά και θέλαμε τα παιδάκια μας και διαβάζοντας
όλες αυτές τις υπέροχες ιστορίες των μαμάδων, θα θέλαμε και εμείς να
πούμε τη δική μας… Και λέω εμείς, γιατί και ο άντρας μου, ο καλός και ο ζουμερός, διαβάζει τις ιστορίες και πέφτει πολλή συζήτηση μετά!!! χεχεχεχε…
Λοιπόν, θα τα πάρω από την αρχή τα
πράγματα… Έμεινα έγκυος εύκολα και στα 2 μου παιδακια οπότε η ιστορία
μου αφορά το λίγο αργότερα…
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη και γέννα όλα πήγαν καλά… Γέννησα με καισαρική. ΠΗΤ είχαμε 25/12/2009 και όλα έβαιναν καλώς και ο γιατρός μου, που σημειωτέον με πήγαινε για φυσιολογικό τοκετό, μου πρότεινε να περιμένουμε… Αλλά εγώ δεν ήθελα να είμαι γιορτινές μέρες στο «νοσοκομείο»
– άκου τώρα κολλήματα, ε; Αλλά πιστεύω πως οι περισσότερες με
καταλαβαίνετε (ορμόνες, συναισθηματισμοί, κτλ). Αφού με διαβεβαιώσε ο
γιατρός ότι δεν υπήρχε πρόβλημα να γεννήσω νωρίτερα, μπήκαμε 20/12 πρωι-πρωι για πρόκληση πόνων. Τέλος
πάντων, μου βαζουν πόνους κατά τις 07:30 το πρωί, δε με έπιαναν με
τίποτα… Μέχρι τις 18.30 τίποτα… Και αφού είχαμε σπάσει τα νερά, δεν
έπρεπε να αφήσουμε άλλο το μωρό μέσα και πήγαμε για καισαρική, στην
οποία όλα πήγαν τέλεια και κατά τη διάρκεια και μετεγχειρητικά…
Προφανώς η κορούλα μου δεν ήθελε να βγει ακόμα, αλλά ήμουν και εγώ άπειρη.
Εν τελει μου είπε ο γιατρός οτι είχε κάνει το λώρο κολιέ 2-3 φορές η
κοπελιά μου και γι” αυτό δεν με έπιαναν οι πόνοι (δεν ξέρω αν όντως
ισχυεί αυτό)
Όλα καλά, λοιπόν…
Και ερχόμαστε στο αγοράκι μου το γλυκό… ΠΗΤ 09/03/2012. Ήξερα ότι δεν μπορούσα εύκολα να γεννήσω φυσιολογικά επειδή ήταν κοντά οι 2 γέννες και ο γιατρός μου δεν ήταν πολύ υπέρ. Μιας και εγώ είχα μια πολύ καλή προηγούμενη εμπειρία, μπήκα κατευθείαν για καισαρική στις 02/03…
Και εδώ αρχίζει το δύσκολο μέρος…
Αρχικά, να τονίσω οτι ο γιατρός μου είναι εξαιρετικά έμπειρος και πολύ
καλός γιατρός… Έχει πολλές γνώσεις και οι συμβουλές και υποδείξεις του
με βοήθησαν πολύ… Και όχι μόνο αυτό και στο νοσοκομείο (ΙΑΣΩ) που
γέννησα, αν και σε 4κλινο στο πρώτο μου παιδί και σε τρίκλινο στο
δεύτερο, είχα πααααααααρα πολύ καλή αντιμετώπιση και είμαι σίγουρη ότι
ήταν λόγω του γιατρού μου…
Έρχομαι στην ώρα της καισαρικής λοιπόν…
Ενώ είχα την προηγούμενη εμπειρία, δεν ήμουν και τόσο άνετη… Φυσικά,
όπως ξέρετε, την πρώτη φορά ΄παίζει΄και η άγνοια ενώ τις επόμενες φορές
είσαι πιο ψιλιασμένος, έτσι δεν είνα; Μέσα στο άγχος μου, λοιπόν, και
ενώ η επισκληρίδιος πήγε μια χαρά, αρχίζει το χειρουργείο…
Ξαφνικά ακούω το γιατρό μου να λέει με έντονο και πολύ αυστηρό τόνο: «ΕΠ! ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΔΩ;«
Κοκαλώνω…
Ρωτάω τη μαία μου και μου λέει πως όλα είναι καλά… Να μη σας ταλαιπωρώ και εσάς: με το νυστέρι είχε κάνει μια μικρή τομή ενός εκατοστού πάνω πάνω στο μέτωπο, εκεί που αρχίζουν να φυτρώνουν τα μαλλιά!
Στο τέλος μου μίλησε
και ο ίδιος ο γιατρός και μου εξήγησε τι είχε γίνει… Όπως κόβουν τη
μήτρα, κόβουν σιγά σιγά και το τελευταίο “στρώμα” δε μπορούν να
υπολογίσουν πόσο χοντρό ή πόσο λεπτό είναι σε κάθε γυναίκα (χωρίς να
γνωρίζονται, ο παιδίατρος μας είπε το ίδιο πράγμα… Τώρα αν είναι όλοι
συνεννοημένοι, δεν ξερω… τι να πω) και προφανώς… αυτός που έκοψε δεν
ήταν πολύ προσεκτικός. Αυτό το τελευταίο το λέω εγώ, γιατί ξέρω σίγουρα
οτι δεν είναι μόνο ένας χειρουργός σε κάθε επέμβαση… Και ενώ ο γιατρός
μου πήρε την ευθύνη πάνω του, εγώ επειδή ήμουν ξύπνια και έχοντας μια
στοιχειώδη νοημοσύνη, πιστεύω πως δεν την έκανε εκείνος την τελευταία
τομή… Δεν μπορώ φυσικά να το γνωρίζω αυτό, μιας και δεν έβλεπα…
Καταλαβαίνετε από εκεί και πέρα… Όλη η
οικογένεια είχε μείνει κόκαλο… Και εγώ, παραδόξως – αφού όμως ο γιατρός
με διαβεβαιώσε ότι ήταν επιφανειακό και μόνο το τραύμα του – ήμουν σχετικά ψύχραιμη
και αυτό περισσότερο για τον άντρα μου… Γιατί τον ξέρω πόσο πολύ είχε
στεναχωρηθεί… Φυσικά και εμένα με έτρωγαν τα «γιατί». Και ενώ πάντα λέμε
ότι και οι γιατροί άνθρωποι είναι και κάνουν και λάθη, ε, όταν
πρόκειται για το παιδί σου… είναι δύσκολο να το πεις. Αλλα αυτή είναι
και η αλήθεια..
Όταν ερχόντουσαν οι παιδίατροι να μας
ενημερώσουν κάθε φορά ρωτούσα πώς και γιατί και όλοι ήταν πληρως
καθησυχαστικοί, λες και ήταν κάτι συνηθισμένο…
- Μα είστε τρελοί; αναρωτιόμουν Το παιδάκι μου έχει ένα τσιρότο στο μέτωπο και εσείς μου λέτε να μην ανησυχώ και ότι άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά;
Και πράγματι… Και οι 2 άλλες κόπελες που
ήμαστε μαζί στο δωμάτιο είχαν να αντιμετωπίσουν πιο σοβαρά πράγματα με
τα μωράκια τους… Αλλα αυτό δε με παρηγορούσε, ίσα ίσα… Έτυχε, θα μου
πείτε, να έχουν να αντιμετωπίσουν θέματα… Τόοοοοοοοοσα άλλα μωράκια δεν
έχουν…
Μόλις βγήκαμε από το μαιευτήριο ήρθε
αμέσως ο παιδίατρος να τον εξετάσει (με τόσα τηλέφωνα που του είχα
κάνει, νόμιζε ότι θα έβλεπε κανένα φοβερό τραύμα) Και άλλος και αυτός,
μόλις το είδε, είπε «Α!!! αυτό είναι όλο;» και
σκέφτεται η μάνα οτι δεν την καταλαβαίνει κανένας…. Δεν έδωσε καμία
σημασία ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε στις μετέπειτα επισκέψεις… Τι να πω…
Ο γιατρός πληρώθηκε και ενώ όλοι οι
συγγενείς έλεγαν να μην τον πληρώσουμε… Εμείς δώσαμε όσα χρήματα μας
ζητήθηκαν… Δεν ξέρω… Για εμένα δεν ήταν οικονομικό το θέμα, ήταν
ψυχολογικό… Τα λεφτά δε με ένοιαξαν και καθόλου μη σας πω… Γενικά,
ξανα-τονίζω οτι δεν είχα κανένα μα κανένα πρόβλημα με το γιατρό μου… Όταν
τον ρωτήσαμε αν του έχει ξανασυμβεί αυτό στην καριέρα του, μας απάντησε
άλλες 30 φορές συνολικά.. Και μιλάμε για γιατρό με πάνω από 22.000
τοκετούς… Τι να πω βρε κορίτσια; Δεν ξέρω!
Τώρα έχει περάσει τόσος καιρός και απλά αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας για να τονίσω οτι η καισαρική είναι μια επέμβαση και πρέπει να μας αναλύονται οι κίνδυνοι που ελοχεύουν… Και φυσικά δεν εννοώ τα κοψίματα, αλλά και αυτά… ναι…! Γιατί μετά το πάθημα το ψάξαμε και εμείς….
Το θέμα είναι καμιά μανούλα και κανένας
μπαμπάκας να μην περνάει δύσκολες ώρες, ειδικά μετά από ένα γεγονός που
κανονικά θα έπρεπε να φέρνει μόνο χαμόγελα… Τώρα το σημαδάκι είναι
ανεπαίσθητο, αλλά σκεφτόμενη εκείνες τις μέρες, εκτός από απέραντη
ευγνομωσύνη που τελικά έχω ένα υγιές παιδάκι, νιώθω και ταραχή… Ναι…
ταραχή θα πω… ούτε καν στενάχωρια… Τώρα όμως, γιατί εκείνες οι μέρες
ήταν δύσκολες…
Αυτή ήταν λοιπόν και η δική μου ιστορία…
Ελπίζω πραγματικά να μη σας κούρασα και θα χαρώ πολύ να ακούσω τις
γνώμες σας, τις απόψεις σας και ίσως και δίκες σας εμπειρίες…. Ας έχουμε
όλοι οι γονείς ευτυχισμένες μέρες με τα παιδάκια μας, γιατί ας μη
γελιόμαστε, μόνο αυτές μένουν…
Φιλικά
Βίκυ "
